Kwalifikacja: AUD.01 - Przygotowanie i organizacja produkcji audiowizualnej

Wydawać by się mogło, że inne opcje też mogą znaleźć zastosowanie, ale w rzeczywistości każda z nich ma poważne ograniczenia technologiczne. Intermediate Kodak to termin stosowany raczej w kontekście filmów światłoczułych, zwłaszcza w procesach montażu analogowego – zupełnie nie dotyczy nowoczesnych produkcji telewizyjnych, a już na pewno nie w rejestracji koncertów na żywo. W praktyce intermediate to pośredni pozytyw wykorzystywany przy kopiowaniu filmu, co może mieć sens przy produkcji kinowej, ale nie telewizyjnej – dzisiejsza telewizja wymaga natychmiastowego dostępu do materiału i pełnej kontroli cyfrowej. LaserDisc z kolei był kiedyś ciekawym nośnikiem konsumenckim, ale jego możliwości są mocno ograniczone – niska rozdzielczość, trudność z edycją materiału i, co najważniejsze, brak kompatybilności z profesjonalnym sprzętem telewizyjnym. Z mojego doświadczenia LaserDisc to raczej ciekawostka archiwalna niż realne narzędzie w branży. Negatyw 35 mm zaś, choć daje fenomenalną jakość obrazu, to obecnie stosuje się go wyłącznie w produkcjach kinowych i artystycznych – wymaga drogiego procesu wywoływania, skanowania i jest kompletnie niepraktyczny w dynamicznej rejestracji na żywo, gdzie liczy się czas i elastyczność. Do tego dochodzi ryzyko uszkodzenia materiału i ogromne koszty. Myślę, że częsty błąd polega na utożsamianiu wysokiej jakości z filmem tradycyjnym – w telewizji jednak, szczególnie przy koncertach, liczy się szybkość pracy, niezawodność oraz łatwość integracji z cyfrowymi systemami montażowymi. Dopiero nośniki cyfrowe HD gwarantują spełnienie tych wszystkich wymagań i są zgodne z aktualnymi standardami branżowymi.