Kwalifikacja: AUD.01 - Przygotowanie i organizacja produkcji audiowizualnej

Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że większa ilość negatywu zapewni bezpieczny margines, jednak w praktyce takie podejście prowadzi do niepotrzebnego marnotrawstwa materiału i zwiększenia kosztów produkcji. W branży filmowej przyjęte są określone wskaźniki zdjęciowe, które precyzyjnie określają, ile materiału powinno się zaplanować w zależności od rodzaju scen. Wskaźnik 1:3 oznacza, że na każdy metr gotowego filmu planuje się trzy metry zdjęć – to w zupełności wystarcza dla zwykłych scen, bo daje margines na duble oraz ewentualne poprawki. Natomiast sceny kaskaderskie, ze względu na trudność i bezpieczeństwo, wymagają większego zapasu – stąd wskaźnik 1:6. Częstym błędem jest sumowanie długości wszystkich scen i mnożenie przez najwyższy z wskaźników – to prowadzi do zawyżonych kalkulacji i nie oddaje specyfiki planu zdjęciowego. Podobnie błędne jest stosowanie średnich lub uśrednionych wartości, które nie uwzględniają rozdzielenia scen specjalnych od pozostałych. W efekcie wybór odpowiedzi typu 15 300, 13 100 czy 11 400 metrów sugeruje, że ktoś przecenił ilość dubli lub niepoprawnie rozdzielił wskaźniki. W rzeczywistości dobra organizacja produkcji pozwala precyzyjnie wyliczyć zapotrzebowanie na negatyw, a nadmiar może nie tylko wpłynąć na budżet, ale także na logistykę pracy na planie i w laboratorium. Z mojego doświadczenia planowanie negatywu z nadmiernym zapasem najczęściej wynika z braku pewności lub praktyki – dobrze jest trzymać się standardów branżowych i korzystać ze sprawdzonych wzorów, żeby nie narazić produkcji na niepotrzebne komplikacje.