Kwalifikacja: AUD.01 - Przygotowanie i organizacja produkcji audiowizualnej

Organizowanie nagrania postsynchronów poza odpowiednim momentem w procesie produkcji filmowej jest jednym z najczęstszych nieporozumień, szczególnie wśród początkujących realizatorów dźwięku. Część osób sądzi, że można je nagrywać po playbackach – to jednak mylenie pojęć, bo playback dotyczy głównie scen muzycznych, gdzie aktorzy odgrywają już wcześniej nagraną ścieżkę dźwiękową. Postsynchrony natomiast są związane stricte z dialogami i muszą być zgrane z ostatecznym obrazem filmu. Zdarza się też, że ktoś zakłada, iż postsynchrony najlepiej robić podczas montażu. Moim zdaniem to błąd, bo na tym etapie materiał filmowy nie jest jeszcze zamknięty – sceny mogą być przesuwane, skracane, a nawet wycinane. To prowadzi do sytuacji, w której nagrany dialog po prostu nie pasuje do finalnej wersji lub trzeba go nagrywać ponownie, co generuje dodatkowe koszty i opóźnienia. Jeszcze większym nieporozumieniem jest nagrywanie postsynchronów w trakcie miksowania ścieżek dźwiękowych. To już ostatnia faza postprodukcji, kiedy wszystkie elementy dźwiękowe powinny być już gotowe. Próba dokonywania takich nagrań na tym etapie burzy cały harmonogram i może wpłynąć niekorzystnie na jakość miksu. Typowym błędem myślowym jest traktowanie postsynchronów jako zwykłego dogrania brakujących kwestii w dowolnym momencie – a to jednak bardzo precyzyjny proces, wymagający dokładnego zsynchronizowania z obrazem i wcześniejszej analizy tego, co faktycznie wymaga poprawy. Profesjonaliści zawsze czekają z postsynchronami do końca zdjęć, by mieć pewność, że wszystkie decyzje montażowe zostały już podjęte. To jest nie tylko wygodne, ale też zgodne z dobrymi praktykami branżowymi – minimalizuje ryzyko błędów i pozwala osiągnąć najwyższą jakość końcowego produktu.