Kwalifikacja: AUD.01 - Przygotowanie i organizacja produkcji audiowizualnej

Negatyw tonu to pojęcie, które bywa mylone z wieloma innymi procesami, szczególnie przez osoby, które nie miały okazji pracować z tradycyjnymi technikami filmowymi. Często zakłada się, że skoro jest to negatyw, to musi dotyczyć ogólnie obrazu, albo nawet miksowania różnych ścieżek – nic bardziej mylnego. Sporządzanie tzw. 'dupu negatywu' czy innych form negatywów nie ma nic wspólnego z dźwiękiem optycznym; są to raczej operacje związane typowo z obrazem, np. tworzeniem kopii bezpieczeństwa czy duplikatów materiału filmowego. Efekty optyczne również nie wiążą się z negatywem tonu – tutaj mówimy o trikach wizualnych, do których używa się specjalnych technik zdjęciowych lub postprodukcji, ale nie wykorzystuje się negatywu dźwięku. Z kolei miksowanie ścieżek dźwiękowych to zupełnie odrębny proces, odbywający się w studiu dźwiękowym, gdzie różne źródła audio są łączone w jeden końcowy miks, zanim jakikolwiek negatyw zostanie przygotowany. To dość typowy błąd, zwłaszcza na początku nauki, kiedy wszystko wydaje się podobne, bo przecież chodzi o film i dźwięk. W praktyce branżowej jasno rozgranicza się etapy produkcji i postprodukcji – negatyw tonu przygotowuje się wyłącznie po to, by umożliwić przeniesienie ścieżki dźwiękowej na taśmę światłoczułą w taki sposób, by potem można było uzyskać tzw. pozytyw dźwiękowy, idealnie zsynchronizowany z obrazem. Dobre zrozumienie tych różnic pomaga uniknąć poważnych technicznych pomyłek w przyszłości, a moim zdaniem warto się na tym skupić – nawet jeśli dziś technologia cyfrowa coraz częściej wypiera klasyczne rozwiązania.