Kwalifikacja: AUD.01 - Przygotowanie i organizacja produkcji audiowizualnej

Z mojego doświadczenia wynika, że błędne wyobrażenia dotyczące organizacji postsynchronów często wynikają z niezrozumienia całego procesu produkcji filmu i tego, jak poszczególne etapy są od siebie zależne. Często pojawia się mylne przeświadczenie, że postsynchrony można robić przed nagraniem playbacków czy nawet w trakcie zdjęć. Jednak takie podejście zupełnie mija się z sensem, bo na etapie zdjęć jeszcze nie wiadomo, które partie dźwięku będą wymagały poprawy – nie znamy jeszcze ostatecznego montażu, nie wiemy, które ujęcia zostaną wykorzystane i jak będą zestawione ze sobą. Próby nagrywania postsynchronów w trakcie zdjęć to właściwie strata czasu i pieniędzy, ponieważ sytuacja na planie jest dynamiczna, zdarzają się dogrywki, zmiany dialogów, a ostateczne potrzeby w zakresie dźwięku często wychodzą dopiero podczas pierwszego montażu. Zdarza się też, że ktoś sądzi, że powinniśmy robić postsynchrony po zmontowaniu filmu. Brzmi logicznie na pierwszy rzut oka, ale w praktyce pełny montaż obrazu często jest jeszcze dalej poprawiany – wersje robocze nie nadają się do finalnej synchronizacji dźwięku. Poza tym, czekanie aż na pełny montaż może niepotrzebnie wydłużyć produkcję. Prawidłowa kolejność to: najpierw kończy się zdjęcia, potem wstępny montaż, a wtedy dopiero wiadomo, które fragmenty wymagają poprawy dźwiękowej. Nagrania playbacków natomiast to zupełnie inny temat – dotyczą scen z muzyką, które nagrywa się wcześniej specjalnie do wykorzystania na planie, więc to nie ma związku z postsynchronami. Podsumowując, robienie postsynchronów przed zakończeniem zdjęć, w trakcie produkcji, czy nawet po finalnym montażu – to wszystko są rozwiązania niezgodne z branżowymi standardami i prowadzą do wielu niepotrzebnych komplikacji logistycznych i artystycznych.