Wsparcie emocjonalne i świadczenie usług jest kluczowe w przypadku osób doświadczających trudnych sytuacji życiowych, takich jak poważna choroba i związane z nią skutki. Podopieczna, która przeszła amputację kończyny dolnej i boryka się z problemami zdrowotnymi oraz emocjonalnymi, wymaga nie tylko pomocy praktycznej w codziennym życiu, ale przede wszystkim wsparcia w radzeniu sobie z trudnymi emocjami, takimi jak smutek i tęsknota za dzieckiem. Zgodnie z zasadami psychologii i socjologii, wsparcie emocjonalne może obejmować rozmowy, terapie grupowe lub indywidualne oraz pomoc w dostosowywaniu się do nowej rzeczywistości życiowej. Przykłady takich usług to terapia zajęciowa czy wsparcie grup wsparcia, które pomagają w przełamywaniu izolacji i budowaniu nowych relacji społecznych. W praktyce, terapeuci i pracownicy socjalni często łączą wsparcie emocjonalne z praktycznymi usługami, takimi jak pomoc w prowadzeniu gospodarstwa domowego, co przyczynia się do poprawy ogólnego dobrostanu podopiecznej. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z osobami w kryzysie, wskazując na holistyczne spojrzenie na problem.
Wybór wsparcia wartościującego i rozwoju, informacyjnego oraz zawodowego w tym przypadku jest niewłaściwy, ponieważ nie odpowiada na konkretne potrzeby emocjonalne i praktyczne podopiecznej. Wsparcie wartościujące i rozwoju koncentruje się na ocenie i wzmacnianiu pozytywnych cech oraz umiejętności, co może być przydatne w dłuższej perspektywie, ale w krótkim czasie, kiedy kobieta przeżywa kryzys emocjonalny z powodu straty zdrowia i oddzielenia od dziecka, nie przyniesie bezpośredniej ulgi. Wspieranie jej w rozwoju osobistym bez uwzględnienia jej aktualnych emocji jest myśleniem błędnym, ponieważ ignoruje aspekt psychologiczny, który w tym przypadku jest kluczowy. Podobnie, wsparcie informacyjne polegające na dostarczaniu faktów czy danych o możliwościach leczenia czy wsparcia społecznego nie adresuje problemów emocjonalnych, które są dominujące w tej sytuacji. To podejście może zaspokoić pewne potrzeby informacyjne, ale nie ma realnego wpływu na stan psychiczny podopiecznej. Ponadto, pomoc zawodowa i świadczenie usług, które koncentrują się na aspektach praktycznych, nie uwzględniająca emocjonalnych potrzeb klientki, jest niewystarczająca. W praktyce, brak wsparcia emocjonalnego może prowadzić do pogłębiania izolacji, depresji oraz niezdolności do radzenia sobie z codziennymi wyzwaniami, co z kolei może negatywnie wpływać na proces rehabilitacji i adaptacji w nowej sytuacji życiowej. Z tych powodów, odpowiedzi te są nieadekwatne i nie spełniają wymogów profesjonalnej pomocy w kryzysie.