Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Asystent planuje zajęcia dla niewidomego chłopca w wieku 16 lat, który jest w pełni sprawny fizycznie. Jaka forma aktywności fizycznej przyczyni się do zbudowania zaufania podopiecznego oraz umocnienia emocjonalnej więzi z opiekunem?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Jazda na tandemie to doskonała forma aktywności fizycznej dla osób niewidomych, ponieważ łączy w sobie elementy współpracy, zaufania i bezpośredniego kontaktu z opiekunem. Działa to w ten sposób, że obie osoby współdziałają, co sprzyja budowaniu więzi emocjonalnej. W przypadku osoby niewidomej, jazda na tandemie pozwala na poczucie bezpieczeństwa, a jednocześnie daje możliwość eksploracji otoczenia w nowy sposób, co może być bardzo stymulujące. Opiekun siedzi z przodu, co pozwala mu na bezpośrednie kierowanie, a także komunikację z podopiecznym w trakcie jazdy. Wspólne pokonywanie przeszkód oraz doświadczanie prędkości i ruchu na świeżym powietrzu daje możliwość przełamywania barier psychicznych i fizycznych. Warto dodać, że jazda na tandemie jest zgodna z zasadami inkluzji w sporcie, gdzie priorytetem jest integracja osób z niepełnosprawnościami z resztą społeczeństwa, a także ich aktywne uczestnictwo w zajęciach rekreacyjnych. Tego rodzaju aktywności są rekomendowane przez specjalistów w dziedzinie rehabilitacji i terapii zajęciowej jako efektywne w budowaniu pewności siebie i relacji interpersonalnych.
Zabawa na karuzeli nie jest odpowiednią formą zajęć ruchowych dla niewidomego chłopca, ponieważ nie oferuje elementu współpracy między opiekunem a podopiecznym. Niewidome dzieci doświadczają trudności w orientacji przestrzennej, co podczas zabawy na karuzeli może prowadzić do poczucia dezorientacji i lęku. Ćwiczenia na atlasie, mimo że mogą być korzystne w kontekście rozwijania siły i kondycji, nie sprzyjają budowaniu emocjonalnej więzi ani zaufania. W rzeczywistości, tego typu sprzęt wymaga od użytkownika znajomości jego obsługi, co może być trudne dla osoby niewidomej. Dlatego ćwiczenia na atlasie mogą być nieodpowiednie dla tej grupy odbiorców, ponieważ nie uwzględniają ich specyficznych potrzeb. Gra na fortepianie, choć może być atrakcyjna i rozwijająca, nie angażuje fizycznie ciała w sposób, który sprzyja budowaniu relacji z opiekunem. Takie aktywności mogą być postrzegane jako zbyt jednostronne, co uniemożliwia nawiązanie interakcji, która jest kluczowa w procesie terapeutycznym. Fundamentalnym błędem w myśleniu jest zatem nieczytelność form zajęć w kontekście ich wpływu na relacje interpersonalne oraz ich dostosowanie do specyficznych potrzeb osób z niepełnosprawnościami.