Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Asystent pomaga 50-letniej osobie z niedowładem połowiczym po udarze mózgu, która korzysta z kuli i ma problemy ze wzrokiem. Jakie formy aktywności może jej zaproponować?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Słuchanie muzyki oraz spotkania z przyjaciółmi to formy aktywizacji, które doskonale odpowiadają potrzebom osoby z niedowładem połowiczym po udarze mózgu. Muzyka ma udowodnione właściwości terapeutyczne, może poprawiać nastrój, stymulować pamięć oraz wspierać rehabilitację poprzez aktywację różnych obszarów mózgu. Spotkania towarzyskie z przyjaciółmi mogą natomiast pomóc w utrzymaniu więzi społecznych, co jest kluczowe dla psychicznego dobrostanu. W kontekście rehabilitacji ważne jest, aby aktywności były dostosowane do możliwości i ograniczeń pacjenta, a także aby sprzyjały poprawie jakości życia. W praktyce asystent może zorganizować wspólne słuchanie muzyki, które nie tylko angażuje zmysły, ale i sprzyja interakcji społecznej, co jest szczególnie istotne w przypadku osób mających trudności w poruszaniu się i kontaktach interpersonalnych. Warto również pamiętać, że terapia muzyczna jest zgodna z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, co potwierdzają liczne badania naukowe.
Propozycje takie jak ćwiczenia na siłowni, udział w porankach filmowych w kinie, oglądanie telewizji oraz jazda na rowerze są nieodpowiednie w kontekście aktywizacji osoby z niedowładem połowiczym po udarze mózgu. Ćwiczenia na siłowni mogą być zbyt intensywne i ryzykowne dla osób z ograniczeniami ruchowymi, a brak dostosowania do możliwości pacjenta może prowadzić do kontuzji lub zniechęcenia. Udział w porankach filmowych, choć może być atrakcyjny, nie angażuje bezpośrednio pacjenta ani w interakcje społeczne, ani w aktywności ruchowe, co jest kluczowe dla rehabilitacji. Oglądanie telewizji to pasywna forma spędzania czasu, która nie przynosi korzyści zdrowotnych ani nie wspiera aktywności fizycznej. Jazda na rowerze, w tradycyjnym rozumieniu, wymaga pełnej sprawności ruchowej i wzrokowej, co może być poważnym ograniczeniem dla osoby z niedowładem oraz problemami ze wzrokiem. Takie podejścia mogą prowadzić do błędnych wniosków i niezrozumienia, że rehabilitacja nie opiera się tylko na aktywności fizycznej, ale także na wsparciu emocjonalnym i społecznym. Kluczowe jest zatem dostosowanie form aktywności do indywidualnych potrzeb pacjenta, co zgodne jest z zasadami holistycznego podejścia w rehabilitacji.