Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej

Inne skale, takie jak Barthel, Katz i Lawtona, które są wymienione w dostępnych odpowiedziach, mają swoje zastosowania, lecz nie są dedykowane ocenie ryzyka odleżyn. Skala Barthel koncentruje się głównie na ocenie zdolności pacjenta do samodzielnego wykonywania codziennych czynności, takich jak jedzenie czy ubieranie się, a nie na ryzyku wystąpienia odleżyn. Z kolei skala Katz również ocenia zdolności funkcjonalne, ale w innym kontekście i nie bierze pod uwagę specyficznych predyspozycji do rozwoju odleżyn. Skala Lawtona, z kolei, jest użyteczna w ocenie niezależności w wykonywaniu zadań życiowych, szczególnie w populacji osób starszych, lecz także nie jest skoncentrowana na problematyce odleżyn. Wynika z tego, że wybór odpowiedniej skali do oceny ryzyka odleżyn powinien opierać się na jej specyfice oraz zastosowaniu w kontekście klinicznym. Często popełnianym błędem jest mylenie różnych narzędzi oceny, co może prowadzić do niewłaściwej oceny stanu pacjenta oraz braku odpowiednich działań prewencyjnych. Zrozumienie różnic między tymi skalami jest kluczowe dla skutecznej opieki nad pacjentami leżącymi, a także dla minimalizacji ryzyka powstawania odleżyn, co jest istotnym aspektem w kontekście jakości opieki zdrowotnej.