Osoba, która ma naruszoną sprawność organizmu i jest niezdolna do pracy oraz samodzielnej egzystencji, zgodnie z klasyfikacją niepełnosprawności, jest oceniana jako osoba z niepełnosprawnością w stopniu znacznym. Oznacza to, że jej ograniczenia są na tyle poważne, że wymaga stałej lub długotrwałej opieki oraz pomocy innych osób. Przykłady osób z niepełnosprawnością w stopniu znacznym to osoby z ciężkimi uszkodzeniami neurologicznymi, które uniemożliwiają im samodzielne poruszanie się czy wykonywanie podstawowych czynności życiowych, takich jak jedzenie czy higiena osobista. W takich przypadkach istotne jest zapewnienie odpowiedniego wsparcia, zarówno w formie pomocy instytucjonalnej, jak i wsparcia rodzinnego. Warto również zaznaczyć, że w Polsce, zgodnie z ustawą o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych, osoby z tym stopniem niepełnosprawności mają dostęp do różnych form wsparcia, w tym do miejsc pracy w zakładach pracy chronionej, co umożliwia im aktywne uczestnictwo w życiu społecznym i zawodowym.
Wybór odpowiedzi, które wskazują na inne stopnie niepełnosprawności, może wynikać z niepełnego zrozumienia klasyfikacji i jej kryteriów. Osoby z niepełnosprawnością w stopniu umiarkowanym lub lekkim mogą mieć problemy, które wpływają na ich zdolność do pracy, ale nie są na tyle poważne, aby wymagały stałej opieki. Na przykład, osoby z niepełnosprawnością w stopniu umiarkowanym mogą potrzebować pomocy w niektórych aspektach życia, ale są zdolne do samodzielnego funkcjonowania w codziennych sytuacjach. Z kolei niepełnosprawność w stopniu lekkim często obejmuje osoby z ograniczeniami, które nie przekładają się na znaczące trudności w wykonywaniu pracy lub samodzielnej egzystencji. Powszechne mylenie stopni niepełnosprawności może prowadzić do niewłaściwego wnioskowania o potrzebach wsparcia dla osób z ograniczeniami. Kluczowym elementem jest zrozumienie, że klasyfikacja niepełnosprawności opiera się na faktycznych zdolnościach i potrzebach osób, a nie tylko na ich diagnozie medycznej. Dlatego też niezbędne jest dokładne rozpoznanie sytuacji każdej osoby oraz dostosowanie wsparcia i rozwiązań do jej indywidualnych potrzeb, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie rehabilitacji i wsparcia społecznego.