Lakier fluorowy jest skutecznym środkiem w profilaktyce i leczeniu próchnicy początkowej zębów. Zawiera on fluor, który wzmacnia szkliwo zębów, zwiększając jego odporność na działanie kwasów wytwarzanych przez bakterie próchnicze. Stosowanie lakieru fluorowego jest powszechnie zalecane w pediatrii stomatologicznej oraz w praktyce stomatologicznej dla dorosłych, szczególnie w przypadku pacjentów z wysokim ryzykiem wystąpienia próchnicy. Aplikacja lakieru fluorowego jest szybka i nieinwazyjna, co czyni ją atrakcyjną opcją dla pacjentów. Stosowanie tego preparatu powinno odbywać się zgodnie z zaleceniami producenta oraz wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia i Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego, co pozwala na maksymalizację korzyści zdrowotnych oraz minimalizację ryzyka potencjalnych działań niepożądanych. Regularne stosowanie lakieru fluorowego, w połączeniu z odpowiednią higieną jamy ustnej oraz dietą niskocukrową, znacznie poprawia zdrowie zębów i zmniejsza ryzyko wystąpienia próchnicy.
Azotan srebra, mimo że jest stosowany w niektórych przypadkach stomatologicznych, nie jest zalecanym środkiem do leczenia próchnicy początkowej. Jego działanie polega głównie na właściwościach antybakteryjnych, jednak nie oferuje on wsparcia w remineralizacji szkliwa, co jest kluczowe w przypadku wczesnych zmian próchniczych. Tlenek cynku, z kolei, jest materiałem stosowanym głównie w leczeniu ubytków zębowych, ale nie ma działania profilaktycznego i nie wpływa na remineralizację szkliwa. Wodorotlenek wapnia, będący substancją stosowaną w leczeniu kanałowym oraz w terapii pulpitów, również nie jest skuteczny w kontekście leczenia próchnicy początkowej, ponieważ nie spełnia funkcji remineralizacyjnych. Stosowanie tych substancji w miejscach, gdzie kluczowe jest wspieranie naturalnych procesów naprawczych szkliwa, jest błędnym podejściem, które może prowadzić do dalszego rozwoju próchnicy. Niezrozumienie różnicy między środkami remineralizującymi a tymi o działaniu antybakteryjnym jest powszechnym błędem, który może prowadzić do wyboru niewłaściwego leczenia i pogorszenia stanu zdrowia jamy ustnej pacjenta.