Proteza overdenture to przykład ruchomego uzupełnienia protetycznego, które jest zaprojektowane do osadzenia na pozostałych zębach lub implantach. Główną zaletą overdenture jest to, że może ona być używana do odbudowy funkcji żucia u pacjentów, którzy stracili wiele zębów, a jednocześnie zachowują zdrowe zęby, które służą jako wsparcie. Protezy te są często stosowane w przypadku pacjentów z resztkową tkanką kostną, co pozwala na optymalne wykorzystanie dostępnych zębów jako ankrów. Przykładem zastosowania protezy overdenture jest przypadek pacjenta, który stracił zęby w obrębie łuku zębowego, ale posiada zdrowe zęby trzonowe, które mogą utrzymać protezę, co minimalizuje konieczność stosowania implantów. W przypadku protez overdenture ważne jest, aby były one dobrze dopasowane i komfortowe, co można osiągnąć dzięki precyzyjnym pomiarom i zastosowaniu elastycznych materiałów, które poprawiają ich stabilność i estetykę. Takie podejście jest zgodne z aktualnymi standardami w protetyce, które kładą nacisk na zachowanie jak największej ilości tkanki naturalnej oraz zminimalizowanie wpływu na zdrowie pacjenta.
Korona protetyczna jest stałym uzupełnieniem, które pokrywa ząb, a jej celem jest przywrócenie jego kształtu, funkcji oraz estetyki. Nie jest to ruchome uzupełnienie, ponieważ korona jest cementowana na zębie, co uniemożliwia jej samodzielne usunięcie przez pacjenta. Wkład koronowo-korzeniowy lany, podobnie jak korona, jest stałym rozwiązaniem, które wspiera ząb w przypadku jego znacznego zniszczenia. Stanowi on wewnętrzną strukturę wzmacniającą, która również nie jest ruchoma. Most adhezyjny na włóknie szklanym jest również stałym rozwiązaniem protetycznym, które łączy zęby sąsiednie, jednak jego konstrukcja i zastosowanie odbiegają od definicji ruchomych uzupełnień. Typowe błędy myślowe prowadzące do błędnych odpowiedzi często związane są z myleniem rodzajów uzupełnień protetycznych. Wiele osób nie dostrzega różnicy między uzupełnieniami ruchomymi a stałymi, czego przykładem jest błędne przypisanie protezy do kategorii stałych rozwiązań. Kluczowe jest zrozumienie, że różne rodzaje uzupełnień mają odmienne zastosowania oraz wymagania kliniczne, co wpływa na proces leczenia i jego efekty. Zachowanie precyzyjnych definicji oraz znajomość właściwych zastosowań jest niezbędne w praktyce protetycznej, aby zapewnić pacjentom odpowiednią opiekę oraz zminimalizować ryzyko związane z niewłaściwym doborem uzupełnień.