Metoda Berggrena-Walendera jest jedną z najskuteczniejszych technik fluoryzacji kontaktowej stosowanych w stomatologii. Polega na nałożeniu i wcieraniu fluorku sodu o stężeniu 0,5-1% w zęby z użyciem szczoteczki. Ta technika jest szczególnie cenna w profilaktyce chorób próchnicowych, ponieważ fluorek sodu wzmacnia mineralizację szkliwa oraz zmniejsza jego podatność na demineralizację. W praktyce, lekarze stomatolodzy często rekomendują tę metodę dzieciom oraz osobom z podwyższonym ryzykiem rozwoju próchnicy. Warto również zauważyć, że regularne stosowanie fluoru w takiej formie wpisuje się w zalecenia Światowej Organizacji Zdrowia oraz krajowych wytycznych dotyczących zdrowia jamy ustnej. Dodatkowo, fluoryzacja kontaktowa w tej formie jest często łączona z innymi metodami profilaktycznymi, takimi jak lakowanie bruzd, co potęguje jej efektywność.
Metoda lakierowania, choć również stosowana w fluoryzacji, polega na aplikacji fluoru w formie lakieru, który jest nakładany na zęby w postaci cieczy i następnie utwardzany. To podejście różni się od metody Berggrena-Walendera, ponieważ nie wykorzystuje wcierania fluorku sodu szczoteczką, a jego skuteczność polega na długotrwałym uwalnianiu fluoru. Z kolei metoda Knutsona, polegająca na aplikacji fluoru w postaci kropli, nie pozwala na tak precyzyjne dostosowanie stężenia i aplikacji jak w przypadku Berggrena-Walendera. Dodatkowo, metoda Torella, która obejmuje stosowanie roztworów fluorku do płukania, wiąże się z mniejszą kontrolą nad lokalnym działaniem fluoru na powierzchnię zębów. Wybór nieodpowiednich metod może prowadzić do suboptymalnych wyników w profilaktyce próchnicy. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z tych metod ma swoje miejsce w stomatologii, ale skuteczność ich działania zależy od kontekstu i odpowiedniego zastosowania, co wymaga staranności oraz znajomości specyfiki każdej z technik.