Glassjonomer to materiał wypełniający, który wykazuje unikalne właściwości chemiczne, dzięki czemu może wiązać się bezpośrednio z zębiną oraz cementem. Jego zdolność do uwalniania fluoru czyni go idealnym wyborem w stomatologii, szczególnie dla pacjentów z wysokim ryzykiem próchnicy. Fluor pomaga w remineralizacji szkliwa, co jest kluczowe w zapobieganiu rozwojowi ubytków. Glassjonomer jest często stosowany w wypełnieniach tymczasowych, ale również znalazł zastosowanie w stałych wypełnieniach, szczególnie w zębach mlecznych oraz u pacjentów z ograniczonym dostępem do regularnej opieki dentystycznej. Stosowanie glassjonomerów jest zgodne z aktualnymi standardami stomatologicznymi, które podkreślają znaczenie materiałów biozgodnych i o właściwościach antykariogennych. Dodatkowo, ich łatwość w aplikacji i brak konieczności stosowania dodatkowych warstw adhezyjnych czyni je niezwykle praktycznym rozwiązaniem.
Materiałami wypełniającymi, takimi jak kompozyt, amalgamat i gutaperka, brakuje unikalnych właściwości chemicznych, które charakteryzują glassjonomer. Kompozyt, choć szeroko stosowany w stomatologii, nie ma zdolności chemicznego wiązania się z zębiną, ponieważ opiera się na mechanizmie mechanicznym, co ogranicza jego efektywność w niektórych zastosowaniach, takich jak wypełnienia w zębach mlecznych czy u pacjentów z wysokim ryzykiem próchnicy. Amalgamat, będący stopem metali, w tym srebra i rtęci, również nie uwalnia fluoru, co czyni go mniej korzystnym w kontekście profilaktyki próchnicy. Z kolei gutaperka, stosowana głównie w endodoncji do uszczelniania kanałów korzeniowych, nie ma zastosowania jako materiał wypełniający w przypadku ubytków próchnicowych, ponieważ nie wykazuje zdolności do wiązania się z zębiną ani nie ma właściwości remineralizacyjnych. Zrozumienie różnic między tymi materiałami jest kluczowe dla wyboru odpowiedniego rozwiązania w praktyce stomatologicznej, co odzwierciedla aktualne standardy i zalecenia dotyczące leczenia próchnicy oraz wyboru materiałów wypełniających.