Erozja zębów to proces, w którym twarde tkanki zęba, takie jak szkliwo i zębina, ulegają dematerializacji pod wpływem kwasów, które mogą pochodzić zarówno z wewnętrznych źródeł organizmu, jak i zewnętrznych czynników środowiskowych. Kwasotwórcze substancje mogą wynikać z diety, szczególnie spożywania napojów gazowanych, cytrusów oraz produktów o wysokiej kwasowości, ale także mogą być wynikiem chorób, takich jak refluks żołądkowy. W praktyce klinicznej, dentysta często identyfikuje erozję poprzez badanie wizualne oraz analizę historii pacjenta. Wczesne etapy erozji mogą być trudne do zauważenia, ale prowadzą do zwiększonej wrażliwości zębów oraz zmiany estetyki uzębienia. W celu zapobiegania erozji, zaleca się stosowanie past do zębów o wysokiej zawartości fluoru, ograniczenie spożycia kwasów, a także regularne wizyty kontrolne u dentysty. Dobrą praktyką jest również edukacja pacjentów na temat szkodliwości spożywania kwaśnych napojów oraz konieczności ich neutralizacji w jamie ustnej, na przykład przez picie wody po ich spożyciu.
Wybór atrycji, resorpcji czy abrazji jako odpowiedzi na pytanie o proces erozji zębów wskazuje na niepełne zrozumienie tych terminów i ich specyfiki. Atrycja odnosi się do mechanicznego ścierania zębów, które występuje w wyniku tarcia między zębami, często spowodowanego nawykiem zgrzytania zębami lub niewłaściwym zgryzem. Nie jest to proces chemiczny, jak ma to miejsce w przypadku erozji, więc błędne jest przypisywanie mu roli w utracie twardych tkanek zęba w wyniku działania kwasów. Resorpcja dotyczy zaś wewnętrznego procesu, w którym tkanki zęba ulegają rozkładowi przez komórki osteoklastyczne, co jest zjawiskiem występującym najczęściej w kontekście patologii, takich jak choroby przyzębia. Natomiast abrazja to proces związany z mechanicznym ścieraniem zębów wskutek działania obcych ciał, takich jak twarde pokarmy lub szczoteczki do zębów o zbyt dużej twardości. Każda z tych definicji opisuje różne mechanizmy i przyczyny utraty twardych tkanek zęba, które różnią się od erozji, będącej wynikiem działania kwasów. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla skutecznego postępowania w diagnostyce oraz leczeniu problemów stomatologicznych.