Kiretaż otwarty to zabieg chirurgiczny, który polega na oczyszczeniu głębokich kieszonek dziąsłowych poprzez nacięcie i odchylenie dziąsła. Jest to procedura stosowana w przypadku zaawansowanego zapalenia przyzębia, gdzie głęboko osadzone bakterie oraz zanieczyszczenia nie mogą być usunięte jedynie przy użyciu kiretu w metodzie zamkniętej. Podczas kiretażu otwartego chirurg ma pełen dostęp do obszaru, co pozwala na dokładne oczyszczenie kieszonek oraz usunięcie martwej tkanki i kamienia nazębnego. Po wykonaniu zabiegu dziąsła są odpowiednio zszywane. Przykładem zastosowania kiretażu otwartego są pacjenci z ciężką paradontozą, gdzie standardowe leczenie nie przynosi efektów. Dobrą praktyką jest także przeprowadzenie kiretażu otwartego w przypadku zdiagnozowania torbieli lub innych patologii w obrębie przyzębia, co podnosi skuteczność terapii.
Wybór kiretażu zamkniętego wskazuje na niezrozumienie różnicy między tymi dwoma technikami. Kiretaż zamknięty jest procedurą, w której nie wykonuje się nacięcia dziąsła, co ogranicza dostęp do głębszych struktur. To podejście może być skuteczne w przypadkach z mniej zaawansowanym zapaleniem przyzębia, gdzie kieszonki nie są głębokie, jednak nie jest wystarczające w sytuacjach wymagających dokładnego oczyszczenia. Repolishing i polishing to techniki stosowane głównie w stomatologii estetycznej, polegające na wygładzaniu powierzchni zębów, a nie na leczeniu chorób przyzębia. Wybór tych odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego celów tych zabiegów, które nie mają na celu usunięcia głęboko ukrytych zanieczyszczeń. Warto zrozumieć, że skuteczne leczenie chorób przyzębia wymaga odpowiednich technik chirurgicznych oraz oceny stanu pacjenta, a ignorowanie głębokości kieszonek może prowadzić do dalszego postępu choroby oraz utraty zębów. Kluczowe jest zapoznanie się z procedurami zgodnymi z wytycznymi stomatologicznymi, aby uniknąć takich pomyłek.