Kwalifikacja: MOT.01 - Diagnozowanie i naprawa nadwozi pojazdów samochodowych

Podejście do fosforanowania jako metody odprężania, utwardzania czy ujednorodniania struktury jest błędne i wynika z pewnego rodzaju nieporozumienia w zakresie właściwości i zastosowania tego procesu. Zacznijmy od odprężania. Proces ten odnosi się do redukcji naprężeń wewnętrznych w materiale, często uzyskiwany jest poprzez obróbkę termiczną, a nie przez chemiczne nakładanie powłok. Stąd fosforanowanie nie może być mylone z techniką odprężania, która ma na celu wyeliminowanie naprężeń i poprawę stabilności wymiarowej. Jeśli chodzi o utwardzanie, to jest to proces zwiększania twardości materiału, najczęściej za pomocą obróbki cieplnej lub chemicznej, ale w kontekście zwiększenia odporności na zużycie mechaniczne, nie poprzez nakładanie warstw ochronnych, które głównie chronią przed korozją. Fosforanowanie nie znacznie zmienia twardości powierzchni, a jedynie przygotowuje ją do dalszej obróbki jak malowanie. Ujednorodnianie struktury, z kolei, odnosi się do homogenizacji materiału na poziomie mikrostrukturalnym, co zazwyczaj jest osiągane podczas procesów takich jak wyżarzanie lub kucie, a nie poprzez nakładanie powłok ochronnych. W praktyce, błędne podejście do fosforanowania może wynikać z nieznajomości różnicy między ochroną chemiczną a zmianami strukturalnymi materiału. Dlatego tak ważne jest, aby rozumieć, że fosforanowanie to przede wszystkim ochrona antykorozyjna, a jego celem nie jest zmiana właściwości mechanicznych czy strukturalnych materiału.