Kwalifikacja: MEC.01 - Wykonywanie i naprawa wyrobów z blachy i profili kształtowych

Patrząc na takie naczynia, łatwo się pomylić, bo kilka technik blacharskich może wydawać się podobnych. Jednak wciąganie, choć polega na plastycznym kształtowaniu blachy, to w praktyce używa się go głównie do wytwarzania głębokich tłoczeń, na przykład puszek lub głębokich pojemników, gdzie ważne jest rozciągnięcie materiału na dużą głębokość bez rozdzierania. Ta metoda nie daje zwykle tak gładkich, okrągłych powierzchni jak wyoblanie, a naczynia przedstawione na ilustracji mają właśnie te charakterystyczne, harmonijne kształty półkuliste czy stożkowe. Zwijanie natomiast polega na formowaniu blachy w kształt rur, walców lub pierścieni – to świetne, jeśli chcemy zrobić rynnę czy bęben, ale nie sprawdzi się przy półkulach czy misach. Często spotykam się z mylnym przekonaniem, że zginanie też może dać podobne efekty – jednak zginanie to typowa operacja prostoliniowego wyginania blachy pod określonym kątem, chociażby przy produkcji obudów czy wsporników, ale nie uzyskamy w ten sposób okrągłych, regularnych brył. Moim zdaniem, najwięcej nieporozumień bierze się z mylenia nazw procesów – a tu jednak wyoblanie to absolutna podstawa, jeśli zależy nam na tak zaawansowanych, przestrzennych kształtach. Warto pamiętać, że każda z tych technik ma swoje miejsce w warsztacie, ale tylko wyoblanie pozwala uzyskać efekty widoczne na rysunku, zgodnie z zasadami profesjonalnej obróbki blacharskiej.