Kwalifikacja: MEC.01 - Wykonywanie i naprawa wyrobów z blachy i profili kształtowych

Wybierając technikę łączenia arkuszy blach w szwach prostopadłych do okapu, często spotyka się błędne przekonania co do odpowiednich metod. Przykładowo, połączenie na zwój gładki, choć wykorzystywane w różnych zastosowaniach, nie sprawdza się na połaci dachowej, gdzie kluczowa jest szczelność i sztywność połączenia. Zwój gładki stosuje się najczęściej w obróbkach blacharskich, np. na parapetach czy obróbkach kominów, jednak w miejscach narażonych na silne opady deszczu czy śniegu może łatwo przepuszczać wodę, co w efekcie prowadzi do powstawania przecieków w konstrukcji dachu. Z kolei połączenie na rąbek leżący jest używane głównie w miejscach, gdzie szwy przebiegają równolegle do okapu – wtedy nie mamy aż tak dużych wymagań szczelnościowych, a sama konstrukcja daje większą elastyczność przy ruchach termicznych blachy. Zwój odgięty natomiast jest rozwiązaniem dość archaicznym i rzadko już dziś stosowanym – stosuje się go raczej w starych technologiach lub przy drobnych naprawach, gdzie nie ma ryzyka dużego działania sił mechanicznych czy warunków atmosferycznych. W praktyce wiele osób wybiera te metody z przyzwyczajenia lub przez brak świadomości, że nie dają one odpowiedniej szczelności i trwałości na dachu. Najlepsze efekty, zarówno pod względem estetyki, jak i odporności na warunki, daje właśnie rąbek stojący. Takie podejście ugruntowane jest w branżowych standardach i normach – jeśli zależy nam na profesjonalizmie, nie powinniśmy iść na kompromisy w wyborze techniki łączenia blach na dachu. To po prostu się nie sprawdza na dłuższą metę.