Kwalifikacja: MEC.01 - Wykonywanie i naprawa wyrobów z blachy i profili kształtowych

Warto bliżej przyjrzeć się metodom łączenia blach, ponieważ wybór niewłaściwej techniki może prowadzić do poważnych problemów eksploatacyjnych. W praktyce często spotykam się z mylnym przekonaniem, że na zwój gładki lub zwój odgięty nadają się do łączeń w najbardziej newralgicznych strefach dachu, jak szwy prostopadłe do okapu. Te techniki owszem, bywają stosowane przy mniej wymagających połączeniach, na przykład w obróbkach czy miejscach niewystawionych na bezpośredni kontakt z dużą ilością wody. Jednakże ich szczelność pozostawia sporo do życzenia – woda potrafi podciekać pod blachę, zwłaszcza przy intensywnych opadach czy zalegającym śniegu. Rąbek leżący, choć sprawdza się przy szwach równoległych do okapu, nie zapewnia wymaganej szczelności i sztywności na łączeniach prostopadłych, bo nie ma tej charakterystycznej pionowej krawędzi usztywniającej przekrój. Typowym błędem jest też niedocenienie wpływu rozszerzalności termicznej – tylko rąbek stojący potrafi skutecznie kompensować ruchy arkuszy pod wpływem zmian temperatury, co minimalizuje ryzyko mikropęknięć i powstawania przecieków. W praktyce wybór innych technik to często oszczędność tylko pozorna, bo skutkuje koniecznością kosztownych napraw lub szybszą degradacją pokrycia. Tak naprawdę, normy branżowe i katalogi producentów jednoznacznie wskazują rąbek stojący jako rekomendowany do takich zastosowań – nie tylko ze względu na szczelność, ale także łatwość ewentualnych napraw i dużą trwałość połączenia. Myślę, że warto to sobie dobrze zapamiętać, bo to jeden z tych detali, które robią ogromną różnicę w praktyce dekarskiej.