Kwalifikacja: MEC.01 - Wykonywanie i naprawa wyrobów z blachy i profili kształtowych

W branży zabezpieczeń antykorozyjnych kluczową rolę odgrywa wybór odpowiedniej technologii nakładania powłok. Wiele osób myśli, że skoro można malować pędzlem lub wałkiem tradycyjne farby, to ten sam sposób sprawdzi się z farbami proszkowymi – niestety to nie działa. Farby proszkowe mają postać drobnego pyłu, który absolutnie nie nadaje się do nanoszenia narzędziami ręcznymi. Brak płynnego nośnika i konieczność równomiernego rozprowadzenia sprawiają, że próby użycia pędzla czy wałka skończyłyby się katastrofą, a sama farba wcale nie przykleiłaby się do metalu. Z kolei natrysk pneumatyczny, choć świetny do konwencjonalnych lakierów ciekłych, w przypadku proszku nie ma jak wytworzyć odpowiedniej przyczepności na powierzchni metalu – proszek po prostu odpadnie lub się nie utrzyma. Często spotykam się z przekonaniem, że wystarczy użyć sprężonego powietrza, ale to zupełnie nie ten kierunek. Kluczową różnicą jest tu brak efektu elektrostatycznego, który umożliwia „przyciągnięcie” cząstek farby do detalu. To właśnie ta właściwość sprawia, że natrysk elektrostatyczny jest jedynym skutecznym i powszechnie stosowanym rozwiązaniem dla farb proszkowych – bez tego nie ma szans na równomierne i trwałe pokrycie. Tak naprawdę każdy producent poważnie podchodzący do zabezpieczeń przed korozją korzysta z tej metody, bo daje ona najlepszą przyczepność i nieporównywalną ochronę. Błędem jest też zakładanie, że wszystkie techniki natrysku są sobie równe – brak ładunku elektrostatycznego to brak sukcesu. Jeśli komuś zależy na bezpieczeństwie konstrukcji, jakości powłoki i spełnieniu norm, na przykład wspomnianego ISO 12944, nie warto stosować półśrodków – tylko natrysk elektrostatyczny daje gwarancje skuteczności w tej technologii.