Kwalifikacja: MEC.01 - Wykonywanie i naprawa wyrobów z blachy i profili kształtowych

Wiele osób sądzi, że lutowanie blach aluminiowych lub łączenie ich z innymi metalami przy użyciu typowej cyny lutowniczej (LC 60) jest możliwe, bo przecież cyna dobrze się rozpuszcza i szybko się topi. Niestety, w praktyce wygląda to zupełnie inaczej. Aluminium ma na swojej powierzchni bardzo odporną warstwę tlenku, która skutecznie utrudnia zwilżanie przez lut. Nawet jeśli powierzchnia wydaje się czysta, to ta warstewka tlenku tworzy się błyskawicznie, przez co cyna się nie trzyma i powstaje bardzo słabe połączenie. Co więcej, lutowanie aluminium wymaga specjalnych topników, a często też innych typów lutu z dodatkami chemicznymi, których nie ma w stopie LC 60. Podobnie sprawa wygląda przy próbie łączenia blach miedzianych z aluminiowymi czy ocynkowanych z aluminiowymi – ze względu na różnice elektrochemiczne takie połączenia są bardzo podatne na korozję galwaniczną. W praktyce, takie spoiny szybko się degradują, zwłaszcza w środowisku wilgotnym, jak w instalacjach dachowych czy wentylacyjnych. Zauważyłem też, że czasem kursanci wierzą, że skoro cyna dobrze chwyta miedź, to poradzi sobie z aluminium – niestety, to duże uproszczenie. Poza tym, normy branżowe i instrukcje producentów wyraźnie zabraniają stosowania miękkiej cyny do aluminium. Warto pamiętać, że w fachu liczy się nie tylko to, żeby coś się „kleiło”, ale żeby połączenie było trwałe, szczelne i odporne na korozję. Typowym błędem jest też przekonanie, że sam topnik coś załatwi – a tu bez odpowiedniego doboru materiału nic się nie wskóra. Ostatecznie, tylko blacha ocynkowana połączona z inną blachą ocynkowaną daje stabilny, pewny efekt przy lutowaniu LC 60, zgodnie z zaleceniami norm i wieloletnią praktyką w zawodzie.