Kwalifikacja: MEC.01 - Wykonywanie i naprawa wyrobów z blachy i profili kształtowych

W branży technicznej bardzo ważne jest, aby rozumieć, dlaczego konkretne metody badania szczelności zbiorników są dopuszczalne, a inne nie mają sensu lub mogą być wręcz niebezpieczne. Metody polegające na napełnieniu zbiornika sprężonym powietrzem i zanurzeniu go w wodzie to standardowa praktyka – w takich warunkach ewentualny wyciek ujawnia się pod postacią bąbelków, co daje jednoznaczny sygnał o nieszczelności. Podobnie wypełnianie zbiornika płynem barwiącym jest bardzo skuteczne w wykrywaniu nawet mikropęknięć, bo barwnik przenika przez szczeliny i uwidacznia miejsce wycieku – wielu fachowców stosuje ten sposób przy odbiorach technicznych. Napełnianie wodą również jest zgodne z normami, szczególnie przy próbach ciśnieniowych – woda prawie nie ściska się pod ciśnieniem i łatwo można zauważyć spadek poziomu lub wycieki. Typowym błędem jest założenie, że wystarczy zadziałać sprężonym powietrzem na zewnętrzną powierzchnię zbiornika, żeby sprawdzić szczelność. Takie podejście nie ma żadnego uzasadnienia – powietrze z zewnątrz nie pokona przecież szczelin od środka, a i tak nie da się zaobserwować skutków ewentualnych nieszczelności. To taki trochę mit, który czasem pokutuje w niektórych zakładach, zwłaszcza tam, gdzie brakuje przeszkolenia lub panuje pośpiech. Dobre praktyki branżowe i normy – chociażby PN-EN 13445 – jasno mówią, że do prób szczelności stosuje się metody oddziałujące od wewnątrz, żeby mieć maksymalną kontrolę i bezpieczeństwo. Właśnie dlatego wybór metody "działania powietrzem na poszycie zewnętrzne" jest nieprawidłowy i nie powinien być stosowany w żadnej profesjonalnej pracy związanej ze zbiornikami ciśnieniowymi czy innymi instalacjami tego typu.