Kwalifikacja: MEC.01 - Wykonywanie i naprawa wyrobów z blachy i profili kształtowych

Wiele osób, zwłaszcza zaczynających w branży dekarskiej czy blacharskiej, skupia się na takich aspektach jak wielkość zakładu, szczelność pod ciśnieniem czy nawet wytrzymałość samego lutu, myśląc, że to one decydują o jakości połączenia lutowanego. To dość typowy błąd logiczny – wydaje się, że im większy zakład, tym lepiej, bo jest więcej powierzchni styku, a przez to trudniej o przeciek. Jednak to błędne podejście – sam zakład jest owszem ważny, ale tylko w kontekście przygotowania złącza, a nie końcowej oceny lutowania. Jeśli szczelina nie jest dobrze wypełniona lutem, nawet najszerszy zakład nie zagwarantuje szczelności ani odporności na korozję. Często też pojawia się przekonanie, że najlepszym testem jest szczelność pod ciśnieniem. Moim zdaniem to trochę pułapka, bo w rynnach czy na dachach nigdy nie mamy tak dużego ciśnienia, jakie tworzy się w testach laboratoryjnych – to nie instalacja hydrauliczna. Takie badanie może wykryć bardzo duże wady, ale nie pokaże mikroszczelin, przez które z czasem zacznie sączyć się woda. Kolejna sprawa – wytrzymałość samego lutu. W praktyce to raczej rodzaj zastosowanego lutu i technika grzania decyduje, ale nawet najmocniejszy lut nie zastąpi prawidłowej techniki wypełniania szczeliny. Typowym błędem jest też ocenianie połączenia „na oko”, czyli na podstawie wyglądu zewnętrznego, bez zaglądania do środka spoiny. Takie podejście prowadzi często do szybkich awarii i reklamacji. Zasadniczo, aby połączenie było trwałe, musi być prawidłowo wypełniona cała szczelina, nawet jeśli inne parametry są spełnione tylko poprawnie. Właśnie to decyduje o odporności na warunki atmosferyczne, korozję i długowieczność połączenia – tak zalecają to również wszystkie profesjonalne instrukcje montażu rynien i systemów blacharskich.