Kwalifikacja: MEC.01 - Wykonywanie i naprawa wyrobów z blachy i profili kształtowych

Zdarza się, że ktoś chce zaczynać montaż blachy od kosza, naroża czy szczytu połaci, ale takie podejście często prowadzi do problemów, zwłaszcza przy długich połaciach. Kiedy zaczynamy od kosza, całość może się „rozchodzić” na boki, a końcowe zwoje mogą nie pasować idealnie do pozostałych elementów, powstają wtedy nieszczelności lub nieestetyczne obrzeża. Praca od naroża połaci również nie jest dobrym pomysłem, bo trudniej kontrolować, żeby całość wyszła prosto i równomiernie – dekarze mają wtedy problem z zachowaniem osiowości zwojów, co na dłuższą metę sprawia, że połacie się rozjeżdżają. Natomiast montaż od szczytu połaci nie daje kontroli nad tym, jak zwoje układają się względem środka dachu, a przy większych powierzchniach różnice w szerokości pasów czy minimalne przesunięcia kumulują się, przez co na końcu naprawdę ciężko spasować elementy przy okapie. Moim zdaniem, takie błędy wynikają głównie z nieznajomości zasad pokryć blacharskich albo z chęci uproszczenia sobie pracy, ale w praktyce wychodzi to na minus. Standardy i dobre praktyki branżowe, opisane choćby w dokumentacji producentów blach czy normach PN-EN dotyczących pokryć metalowych, jasno wskazują, że środek połaci jest najlepszym punktem startowym przy układaniu zwojów – pozwala to uniknąć poważnych problemów z równomiernością i szczelnością dachu. Dobrze to przemyśleć, zanim się zacznie cokolwiek przykręcać, bo później naprawa błędów bywa czasochłonna i kosztowna.