Kwalifikacja: MEC.01 - Wykonywanie i naprawa wyrobów z blachy i profili kształtowych

Patrząc na przedstawiony profil, łatwo można się pomylić, bo różne typy rąbków bywają do siebie podobne na pierwszy rzut oka. W praktyce jednak, pojedynczy leżący rąbek ma zupełnie inny kształt – tam krawędzie blachy są zaginane poziomo i przylegają do powierzchni, a nie stoją pionowo. Takie połączenia są mniej szczelne i stosuje się je przeważnie na elewacjach lub w miejscach, gdzie nie występuje duże ryzyko penetracji wody. Z kolei rąbek podwójny stojący różni się tym, że zagięcia są podwójne, co daje jeszcze lepszą szczelność i wytrzymałość. Takie rozwiązanie stosuje się na dachach o bardzo małym spadku lub tam, gdzie przewiduje się duże obciążenia śniegiem i wiatrem. W przypadku rąbka podwójnego leżącego – to już naprawdę rzadko spotykany detal, wykorzystywany właściwie tylko w bardzo specyficznych obróbkach blacharskich, głównie dla celów ozdobnych, a nie technicznych. Częstym błędem jest utożsamianie ilości zagięć z typem rąbka bez uwzględnienia ich orientacji. Praktycy często zwracają uwagę na to, czy dany rodzaj rąbka „stoi” (czyli jest pionowy i wyraźnie wystaje ponad arkusz), czy „leży” (czyli przylega do powierzchni). To podstawowa różnica rzutująca na szczelność i zastosowanie. Mylenie tych pojęć prowadzi do złego doboru technologii, przez co dach może być nieszczelny lub nawet ulec uszkodzeniu pod wpływem niekorzystnych warunków atmosferycznych. Z mojego doświadczenia wynika, że kluczem jest zawsze analiza przekroju i umiejętność rozpoznania, gdzie dane rozwiązanie sprawdzi się najlepiej – zgodnie z normami PN-EN i dobrą praktyką dekarską. Warto się tego nauczyć, bo potem w praktyce zawodowej te detale przekładają się na trwałość i bezpieczeństwo całej konstrukcji.