Kwalifikacja: MEC.01 - Wykonywanie i naprawa wyrobów z blachy i profili kształtowych

W spawalnictwie bardzo łatwo pomylić rodzaje gazów ochronnych, bo przecież podobne skróty i nazwy ciągle przewijają się podczas nauki czy pracy. Jednak w przypadku metody TIG (czyli Tungsten Inert Gas) używanie dwutlenku węgla, propanu czy tlenu jako gazów osłonowych to poważny błąd techniczny. Dwutlenek węgla jest gazem aktywnym chemicznie, stosuje się go głównie w metodzie MAG (Metal Active Gas), gdzie jego zadaniem jest wspomaganie procesu stapiania i ochrony jeziorka spawalniczego, ale nie nadaje się do TIG, bo powoduje utlenianie elektrody wolframowej i wtrącenia w spoinie – to praktycznie gwarantowana porażka jakościowa. Propan z kolei to gaz palny, wykorzystywany raczej w cięciu gazowym lub lutowaniu, a nie do spawania łukowego, bo nie jest w stanie zapewnić odpowiedniej ochrony chemicznej i termicznej spoinie. Tlen, choć niektórym kojarzy się z procesami spalania, w spawalnictwie łukowym działa wręcz destrukcyjnie – zamiast chronić spoinę, powoduje jej silne utlenianie i prowadzi do kruchości oraz powstawania wad. Wybierając niewłaściwy gaz, można nie tylko zepsuć całą robotę, ale nawet uszkodzić sprzęt czy narazić się na niebezpieczne sytuacje. Moim zdaniem, najczęściej błąd wynika z przekładania doświadczeń z innych metod spawania na TIG, co nie ma uzasadnienia w praktyce. Standardy branżowe i podręczniki zawsze podkreślają, by do TIG stosować wyłącznie gazy obojętne, właśnie ze względu na bezpieczeństwo i jakość. Nawet profesjonaliści czasem się mylą, ale warto pamiętać, że to jeden z tych szczegółów, które naprawdę robią różnicę na warsztacie i na placu budowy.