Kwalifikacja: MEC.01 - Wykonywanie i naprawa wyrobów z blachy i profili kształtowych

Naprawa pojemnika z blachy ocynkowanej, w którym pojawił się ubytek korozyjny o średnicy około 2 cm, wymaga nie tylko dokładności, ale i wyboru odpowiedniej metody. Często spotykanym błędem jest próba naprawy przez samo zalutowanie dziury cyną. To rozwiązanie może wydawać się szybkie i proste, ale w praktyce nie sprawdza się przy większych ubytkach. Lutownicza spoina nie zapewnia odpowiedniej wytrzymałości mechanicznej i szczelności na tak dużej powierzchni – cyna jest po prostu zbyt słaba, a jej plastyczność powoduje ryzyko dalszych przecieków. Z kolei przynitowanie łaty na blachę ocynkowaną bez dodatkowego uszczelnienia to klasyczny przykład zaniedbania ochrony antykorozyjnej – nity mogą powodować nowe ogniska korozji, a sama łata bez lutowania nie gwarantuje szczelności, zwłaszcza przy kontakcie z wodą. Bardzo często po kilku tygodniach taka naprawa daje o sobie znać przeciekiem lub pojawiającą się rdzą wokół nitów. Napawanie, choć bywa stosowane w naprawie stali, jest metodą mocno problematyczną w przypadku blach ocynkowanych, zwłaszcza w pojemnikach na wodę. Podczas napawania wysoka temperatura niszczy warstwę cynku i prowadzi do powstawania niebezpiecznych związków, które mogą zanieczyszczać wodę. Poza tym sama technika napawania jest trudna do opanowania przy cienkich blachach i grozi przebiciem materiału. Dużo osób sądzi, że każda z tych metod nadaje się zamiennie, ale to uproszczenie – w praktyce technicznej bierze się pod uwagę zarówno trwałość, jak i zgodność z normami sanitarnymi i odporność korozyjną. Właśnie dlatego przylutowanie łaty jest jedynym rozwiązaniem zgodnym ze sztuką i zapewniającym pewność naprawy na dłuższą metę.