Kwalifikacja: MEC.01 - Wykonywanie i naprawa wyrobów z blachy i profili kształtowych

W przypadku łączenia grubych blach stalowych – a zwłaszcza wtedy, gdy chodzi o konstrukcje poddawane ciśnieniu i wymogi szczelności (jak w kotłach) – bardzo łatwo pomylić metody łączenia i wybrać coś pozornie odpowiedniego. Zgrzewanie, choć popularne przy cienkich blachach i drobnych elementach (np. puszki, zbiorniki na ciecz zamknięte), zupełnie nie sprawdza się przy grubszych blachach i zastosowaniach wymagających odporności na rozciąganie i ścinanie. Nitowanie, mimo że było stosowane dekady temu w kotłach parowych i mostach, obecnie nie daje tak wysokiej szczelności i odporności na ciśnienie, jakie są niezbędne w nowoczesnych konstrukcjach – dodatkowo tworzy miejsca podatne na korozję i wymaga bardzo precyzyjnej obróbki otworów. Lutowanie natomiast, choć świetne w elektronice czy przy drobnych instalacjach rurowych z miedzi, totalnie nie nadaje się do grubych blach stalowych, szczególnie tam, gdzie są duże obciążenia i ryzyko rozszczelnienia pod wpływem temperatury lub ciśnienia. Typowy błąd w myśleniu to przekonanie, że każda „metalowa” metoda łączenia się sprawdzi, podczas gdy w realiach przemysłu, przy dużych obciążeniach, spawanie to jedyna uznana i stosowana praktyka. Wynika to też z norm i przepisów, które praktycznie wykluczają te inne metody w tego typu zastosowaniach. Trzeba pamiętać, że odpowiedni dobór technologii łączenia przekłada się bezpośrednio na bezpieczeństwo użytkownika i trwałość całego kotła – i tu nie ma miejsca na kompromisy czy eksperymenty.