Kwalifikacja: BUD.02 - Wykonywanie robót ciesielskich

Wybór odpowiedniego materiału do zabezpieczania końcówek drewnianych belek przed ich ułożeniem w murze ma duże znaczenie dla trwałości całej konstrukcji. Zdarza się, że ktoś myśli o użyciu płynnej folii zamiast papy, bo przecież ona też izoluje. Problem w tym, że płynna folia jest raczej przeznaczona do hydroizolacji powierzchni betonowych, jastrychów czy podposadzkowych miejsc narażonych na wilgoć, a niekoniecznie do zabezpieczania końców elementów drewnianych. Płynna folia nie przylega dobrze do surowego drewna, a jej trwałość jest ograniczona przy kontakcie z ruchem czy zmianami temperatury. Wełna mineralna za to, choć świetnie izoluje termicznie i akustycznie, w ogóle nie nadaje się jako bariera przeciwwilgociowa. Mało tego, wełna w kontakcie z wilgocią traci swoje właściwości i staje się wręcz środowiskiem sprzyjającym rozwojowi grzybów oraz pleśni, więc zamiast pomóc, może zaszkodzić. Jeśli chodzi o piankę poliuretanową – teoretycznie izoluje ona przed wilgocią, ale w praktyce trudno ją zastosować równomiernie na końcówkach belek, a sama pianka może nie wytrzymać mechanicznych obciążeń, zwłaszcza przy zetknięciu z murem. Dodatkowo, większość pianek jest wrażliwa na działanie promieniowania UV i nie zapewnia trwałej bariery dla pary wodnej, zwłaszcza przez dłuższy czas. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób myli pojęcia izolacji termicznej z przeciwwilgociową – to są dwa zupełnie różne zagadnienia. W przypadku belek drewnianych w budynkach murowanych kluczowe jest odcięcie dostępu wilgoci z muru, a nie tylko ochrona przed zmianą temperatury. Właśnie dlatego branżowe standardy podkreślają stosowanie papy izolacyjnej, a inne materiały pełnią zupełnie inne role w budownictwie. Takie pomyłki wynikają często z niewiedzy lub nieco „na oko” stosowanego podejścia, co niestety prowadzi do szybkich uszkodzeń drewna i konieczności kosztownych napraw po latach.