Kwalifikacja: BUD.02 - Wykonywanie robót ciesielskich

Dobór właściwej piły do cięcia dużych elementów drewnianych pod kątem ostrym względem włókien jest mocno zależny od konstrukcji narzędzia i sposobu przenoszenia siły podczas pracy. Piły 2, 3 i 4, choć często używane w stolarstwie, nie nadają się do tego konkretnego zadania z kilku powodów. Piła nr 2 to klasyczna piła płatnica, którą najczęściej stosuje się do cięcia poprzecznego lub wzdłużnego, ale raczej w materiałach o umiarkowanej grubości. Przy dużych, masywnych elementach drewna cięcie pod ostrym kątem staje się trudne – ostrze może się wyginać, łatwo też o zacięcia i nierówności, zwłaszcza jeśli cięcie jest długie. Piła nr 3, czyli piła grzbietnica, sprawdza się głównie przy precyzyjnych, drobnych pracach, jak cięcie listewek czy robienie wręgów. Jej sztywny grzbiet ogranicza głębokość cięcia, więc przy większych przekrojach jest po prostu bezużyteczna. Piła nr 4 to rżnięcie klasykiem, czyli tradycyjną piłą ręczną – ma wszechstronne zastosowanie, ale podobnie jak płatnica, nie gwarantuje stabilności prowadzenia ostrza przy długich cięciach pod kątem ostrym. Często dochodzi do zakleszczenia i uszkodzenia powierzchni drewna. Bardzo częstym błędem jest wybieranie tych pił przez osoby, które kierują się jedynie wyglądem narzędzia, nie analizując faktycznych właściwości brzeszczotu czy sposobu pracy. W praktyce, jeśli chcesz osiągnąć równą, czystą linię cięcia na dużych elementach, nie warto sięgać po piły z krótkim, sztywnym ostrzem albo bez możliwości regulacji naciągu. Zresztą, zgodnie z zaleceniami doświadczonych stolarzy i wytycznymi branżowymi, do takiej roboty zawsze używa się piły ramowej – to kwestia zarówno wydajności, jak i bezpieczeństwa. Niektóre osoby popełniają też błąd, myśląc, że każda piła „da radę”, jeśli tylko przyłożyć więcej siły, ale praktyka pokazuje, że nieodpowiedni dobór narzędzia kończy się stratą czasu i materiału.