Kwalifikacja: BUD.02 - Wykonywanie robót ciesielskich

Wybierając właściwy materiał do izolacji przeciwwilgociowej pod podwaliny drewnianej ściany szkieletowej, warto dobrze zrozumieć, jakie są faktyczne właściwości różnych rozwiązań spotykanych w branży. Pianka poliuretanowa, choć bywa stosowana do izolacji termicznej i czasem miejscowego uszczelniania szczelin, nie sprawdza się jako główna bariera przeciwwilgociowa pod drewnem – jej struktura może być nieszczelna, a poza tym często nie zapewnia jednolitej i ciągłej warstwy ochronnej od strony betonu. Często spotyka się przekonanie, że pianka „załatwi wszystko”, ale z mojego doświadczenia to czysto teoretyczne podejście, bo w praktyce pianka nie daje wymaganej szczelności i trwałości przy kontakcie z betonem, a już na pewno nie przewyższa folii polietylenowej. Z kolei płyty styropianowe to typowy materiał termoizolacyjny – styropian nie jest szczelną barierą dla pary wodnej i nie został zaprojektowany do zatrzymywania wilgoci podciąganej z podłoża. Położenie go pod podwaliną może nawet zaszkodzić, bo nie spełni on swojej funkcji, a drewno i tak będzie miało kontakt z zawilgoconym betonem. Wełna mineralna natomiast jest świetna do izolacji akustycznych i termicznych, ale w kontakcie z wilgocią po prostu nasiąka wodą jak gąbka i traci swoje właściwości. Stąd wynika jedno z częstszych błędów – mylenie izolacji przeciwwilgociowej z ociepleniem. Zamiast szukać rozwiązań na skróty, lepiej trzymać się sprawdzonych materiałów zgodnych z wytycznymi branżowymi. Stąd folia polietylenowa jest wskazywana w większości poradników, instrukcji i projektów jako jedyna sensowna opcja w tej sytuacji – właśnie przez swoje właściwości mechaniczne i odporność na przenikanie wody.