Kwalifikacja: BUD.02 - Wykonywanie robót ciesielskich

Wybór nieodpowiedniego materiału do wypełnienia przestrzeni pomiędzy obustronnym odeskowaniem ściany to dość częsty błąd, szczególnie gdy kierujemy się myśleniem „byle wypełnić” lub szukamy tanich zamienników. Żużel, mimo że kiedyś był stosowany (zwłaszcza w budownictwie powojennym), dziś zupełnie nie spełnia wymogów izolacyjnych i może być wręcz szkodliwy – wydziela pyły i może zawierać związki niebezpieczne dla zdrowia. Keramzyt jest lekki i dobrze sprawdza się jako podsypka pod posadzki lub do drenażu, ale w ścianach nie zapewnia przyzwoitej izolacji termicznej ani akustycznej – stosowanie go w tej roli zwyczajnie mija się z celem. Trocin z wapnem używano dawniej jako prowizorycznej izolacji, zwłaszcza w czasach, gdy innych materiałów po prostu brakowało. Jednak taka mieszanka nie zapewnia stabilnych parametrów izolacyjnych, chłonie wilgoć i może być podatna na rozwój grzybów oraz pleśni, szczególnie w zamkniętych przestrzeniach. Często spotykanym błędem jest traktowanie tych materiałów jako „dobre, bo tanie” lub „naturalne, więc zdrowe”, ale to tylko pozory – obecne normy i wymagania energetyczne są znacznie wyższe niż kilkadziesiąt lat temu. W praktyce wybór niewłaściwego wypełnienia kończy się dyskomfortem termicznym, problemami z wilgocią i potencjalnymi kosztownymi remontami. Współczesne budownictwo szkieletowe stawia na materiały pewne i sprawdzone, a wełna mineralna jest tu praktycznie bezkonkurencyjna – z mojego doświadczenia wynika, że żaden zamiennik nie łączy w sobie tak dobrze wszystkich potrzebnych właściwości: izolacyjności, bezpieczeństwa i trwałości.