Kwalifikacja: BUD.02 - Wykonywanie robót ciesielskich

W praktyce budowlanej bardzo często spotyka się zamieszanie dotyczące kolejności montażu elementów konstrukcji dachu, szczególnie przy otworach pod okna dachowe, wyłazy czy lukarny. Najczęstszy błąd polega na zbyt wczesnym mocowaniu kulawki lub wymiana, zanim zostaną prawidłowo wyznaczone podstawowe linie konstrukcyjne przez krokiew i krawężnice. W niektórych odpowiedziach pojawia się pomysł, żeby rozpoczynać od montażu krawężnic albo wymiana jeszcze przed główną krokwią. Moim zdaniem to wynika z mylnego przekonania, że skoro otwór jest centralnym elementem, to od niego należy zacząć. Tymczasem pierwszym i najważniejszym elementem konstrukcji połaci jest krokiew, bo to ona ustala wysokość, nachylenie i rozstaw kolejnych części dachu. Krawężnice zawsze wyznaczają boczne granice otworu, ale nie mogą być zawieszone „w powietrzu”, tylko muszą być przybite właśnie do krokwi. Wymian montujemy dopiero wtedy, kiedy krawężnice są już na miejscu – wtedy wymian stanowi stabilne podparcie dla kulawki. Jeśli ktoś próbuje najpierw założyć kulawkę albo wymian bez prawidłowego podparcia, kończy się to niestabilnością i problemami z dopasowaniem. Wymian nie może być zamocowany do samego powietrza, musi się opierać na krawężnicach zamocowanych do krokwi. Typowym błędem jest też traktowanie kulawki jako elementu pierwszorzędowego, podczas gdy w rzeczywistości osadza się ją na końcu, kiedy pozostałe elementy już są i wyznaczają miejsce dla jej stabilnego podparcia. W podręcznikach ciesielskich i według standardów PN-B-03150 wyraźnie zaleca się kolejność: krokiew, krawężnice, wymian, kulawka. Odwracanie tej kolejności skutkuje niepotrzebnym komplikowaniem pracy, a czasem nawet osłabieniem dachu. Z mojego doświadczenia wynika, że większość kłopotów z nieszczelnościami i osiadaniem połaci bierze się właśnie z nieprawidłowego montażu tych elementów. Lepiej więc trzymać się sprawdzonej, opisanej przez mistrzów kolejności, nawet jeśli na pierwszy rzut oka wydaje się mniej wygodna.