Kwalifikacja: BUD.02 - Wykonywanie robót ciesielskich

W praktyce budowlanej stosowanie perforowanych folii, płyt pilśniowych miękkich czy nawet impregnowanych płyt wiórowych jako izolacji przeciwwilgociowej pod wełną mineralną nad pomieszczeniami mokrymi jest poważnym błędem technologicznym. Folia perforowana, choć powszechnie używana jako membrana paro przepuszczalna w dachach wentylowanych, zupełnie nie nadaje się do zatrzymywania pary wodnej – jej celem jest wręcz umożliwienie swobodnego przenikania wilgoci. W kontekście stropu nad łazienką czy kuchnią zastosowanie takiej folii doprowadzi do niekontrolowanego zawilgocenia warstwy izolacji termicznej i drewna. Płyta pilśniowa miękka co prawda potrafi wchłaniać i oddawać wilgoć, ale absolutnie nie jest materiałem o właściwościach paroszczelnych. Z czasem pod wpływem wilgoci ulega zniszczeniu, a dodatkowo sama zwiększa ryzyko rozwoju mikroorganizmów. Z kolei impregnowana płyta wiórowa, choć odporniejsza na okresowe zawilgocenie, nadal nie zapewnia odpowiedniej szczelności na parę wodną – jej struktura jest zbyt porowata i nie zatrzymuje wilgoci, a impregnacja nie rozwiązuje problemu migracji pary. W praktyce spotkałem się z sytuacjami, gdzie użycie tych materiałów kończyło się koniecznością kosztownej wymiany całej warstwy stropu po kilku latach. Najczęstszym błędem jest myślenie, że jak materiał „coś tam chroni” to wystarczy – tymczasem izolacja paroszczelna musi mieć bardzo niski współczynnik Sd, najlepiej powyżej 10 m, co gwarantuje jedynie folia polietylenowa lub jej odpowiedniki. Warto zwracać uwagę na zalecenia producentów i normy (np. PN-EN 13984), bo to są wytyczne wypracowane przez lata na setkach inwestycji. Dobrze jest pamiętać, że nie każdy materiał nadaje się do wszystkiego i czasem pozorna oszczędność prowadzi do sporych problemów technicznych i finansowych w przyszłości.