Kwalifikacja: BUD.02 - Wykonywanie robót ciesielskich

Wybierając odpowiedzi 18%, 15% lub 10%, można łatwo wpaść w pułapkę zbyt restrykcyjnego podejścia albo wręcz niepraktycznych założeń, które nie mają oparcia w realiach placu budowy oraz w obowiązujących normach. Owszem, wilgotność 15% czy nawet 10% wydaje się na pierwszy rzut oka idealna, bo im drewno suchsze, tym mniej podatne na paczenie, pękanie czy rozwój grzybów. Jednak takie wartości są typowe raczej dla drewna stosowanego wewnątrz budynków, np. na meble, stolarkę czy elementy wykończeniowe, gdzie stabilność wymiarowa jest kluczowa, a warunki otoczenia są stałe i suche. W przypadku konstrukcji na zewnątrz, drewno narażone jest na ciągłe wahania wilgotności powietrza, deszcze i słońce – i nawet jeśli zamontujemy element o wilgotności 10-15%, to i tak bardzo szybko wyrówna się ona do poziomu równowagi z otoczeniem, często przekraczając 20%. W praktyce nie ma sensu przesuszać drewna na zewnątrz, bo to generuje niepotrzebne koszty i nie poprawia trwałości. Moim zdaniem, częstym błędem jest przenoszenie wymagań dla wnętrz na konstrukcje zewnętrzne lub uleganie przekonaniu, że im niższa wilgotność, tym lepiej – a to po prostu nie działa w polskich warunkach klimatycznych. Wartość 18% czasem pojawia się w zaleceniach dla pewnych konstrukcji, ale nie jest standardem dla konstrukcji narażonych na bezpośrednie działanie czynników atmosferycznych. W normach i wytycznych, np. PN-B-03150, jasno wskazane jest, że 23% stanowi górną granicę dla drewna iglastego przeznaczonego na zewnątrz. Zbyt surowe wymagania mogą prowadzić do niepotrzebnych problemów logistycznych i wydłużenia czasu realizacji inwestycji. Warto kierować się zdrowym rozsądkiem i realiami budowy, a nie tylko teoretycznymi ideałami.