Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 19 grudnia 2025 17:35
Data zakończenia: 19 grudnia 2025 18:00

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Do działań związanych z organizowaniem planu zdjęciowegonie wlicza się

A. przygotowania sprzętu oświetleniowego oraz pomiaru światła

B. przygotowania potrzebnego sprzętu fotograficznego

C. sporządzenia szkicu planu zdjęciowego

D. wykonywania zdjęć i archiwizowania obrazów

Zajmowanie się zdjęciami i archiwizowaniem materiałów jest ważne, ale to już etap po zrealizowaniu planu zdjęciowego. Właściwie, to właśnie organizacja takiego planu polega na zbieraniu wszystkich potrzebnych rzeczy, żeby sesja poszła gładko. Na przykład, trzeba przygotować sprzęt fotograficzny i oświetleniowy, żeby mieć pewność, że wszystko działa jak należy. Rysowanie szkicu planu zdjęciowego też jest istotne, bo pomaga określić, co chcemy uchwycić i jak ma wyglądać całe nagranie. Archiwizacja to ważna sprawa, ale to dzieje się dopiero po zakończeniu zdjęć, gdy wszystko już jest gotowe do obróbki. W naszej branży, dobrze zaplanowane etapy pracy to klucz do sukcesu i lepszej jakości efektów końcowych.

Pytanie 2

Aby uzyskać wysokie powiększenia z czarno-białego negatywu, konieczne jest stosowanie materiału fotograficznego typu 135 o czułości

A. 400 ISO

B. 1600 ISO

C. 100 ISO

D. 25 ISO

Wybór czułości 400 ISO, 100 ISO lub 1600 ISO do reprodukcji czarno-białego negatywu może być problematyczny, jeśli chodzi o jakość zdjęć. Czułość 400 ISO jest dość wysoka, a jej użycie w reprodukcji sprawia, że obrazek może być zbyt ziarnisty, co jest raczej niepożądane, gdy robimy duże powiększenia. Z materiałami 100 ISO, w kontrolowanych warunkach oświetleniowych, da się może jeszcze utrzymać detale na dobrym poziomie, ale i tak nie dorównuje to jakości z niższą czułością. Czułość 1600 ISO to już totalna przesada, bo zdjęcia stają się zbyt ziarniste i łatwo je przepalić, co odbiega od standardów jakości. Często ludzie myślą, że wyższa czułość to wyższa jakość zdjęć, ale to nieprawda. W rzeczywistości, w reprodukcji z negatywów, niska czułość to klucz do sukcesu. Jak sięgniemy po materiały z wysoką czułością, to możemy stracić detale i tonalność, co w reprodukcji jest mega ważne.

Pytanie 3

Który z filtrów fotograficznych najlepiej eliminuje refleksy świetlne na powierzchniach szklanych i wodnych?

A. Polaryzacyjny

B. Szary neutralny

C. UV

D. Połówkowy

Filtr polaryzacyjny jest kluczowym narzędziem w fotografii, zwłaszcza w sytuacjach, gdy istnieje ryzyko odbić na powierzchniach szklanych lub wodnych. Działa on na zasadzie eliminowania niepożądanych refleksów, które mogą zakłócać czytelność obrazu. Umożliwia to uzyskanie bardziej nasyconych kolorów oraz poprawę kontrastu, co jest szczególnie ważne w fotografii krajobrazowej oraz portretowej. Na przykład, gdy fotografujemy scenerię z odbiciem nieba w wodzie, filtr polaryzacyjny sprawia, że odbicie staje się mniej intensywne, co pozwala na lepsze uwydatnienie detali zarówno w wodzie, jak i w otaczającym krajobrazie. Ponadto, w fotografii architektury, filtry te pomagają w eliminacji refleksów na szklanych elewacjach budynków, co pozwala na uzyskanie czystszych i bardziej profesjonalnych zdjęć. Zastosowanie filtra polaryzacyjnego jest więc nie tylko praktycznym rozwiązaniem, ale również zgodnym z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie, co czyni go niezastąpionym narzędziem dla każdego fotografa. Warto pamiętać, że aby uzyskać optymalne rezultaty, filtr ten należy obracać w zależności od kąta padania światła, co daje trzy różne efekty w jednym ujęciu.

Pytanie 4

Które z prezentowanych zdjęć wykonane jest w technice low key?

A. A.

B. B.

C. C.

D. D.

Odpowiedź B to strzał w dziesiątkę, bo technika low key naprawdę skupia się na ciemnym tle i mocnym kontraście między światłem a cieniem. To wszystko ma na celu uwydatnienie detali i kształtów obiektów na zdjęciu. Jak w przypadku zdjęcia B, gdzie manekiny są oświetlone w taki sposób, że ich kontury wyglądają naprawdę dobrze, a tło jest dostatecznie ciemne, przez co zdjęcie ma dramatyczny i napięty klimat. W portretach, na przykład, artysta używa mocnego światła, żeby skupić widza na twarzy modela, przy jednoczesnym przyciemnieniu reszty. Technika low key świetnie sprawdza się nie tylko w portretach, ale także w reklamach mody czy produktach, gdzie ciemne tło potrafi przyciągnąć wzrok klienta. Jak ktoś dobrze to ogarnie, ma szansę stworzyć naprawdę niezwykłe i pełne emocji fotografie.

Pytanie 5

Do digitalizacji czarno-białego pozytywu z najwyższą jakością używa się

A. skanera płaskiego.

B. tabletu.

C. telefonu komórkowego.

D. aparatu analogowego.

Do digitalizacji czarno-białych pozytywów z najwyższą jakością zdecydowanie najlepiej nadaje się skaner płaski. To jest taki sprzęt, który umożliwia bardzo dokładne odwzorowanie detali, rozpiętości tonalnej oraz gradacji szarości, które są kluczowe w przypadku oryginałów czarno-białych. Skanery płaskie, szczególnie te dedykowane do pracy z fotografią, posiadają wysoki zakres dynamiczny (Dmax), często wyposażone są w opcję skanowania z rozdzielczością nawet 4800 dpi lub wyższą. Ma to ogromne znaczenie, bo pozwala to zachować subtelne przejścia tonalne i strukturę ziarna. W praktyce, profesjonaliści, archiwa oraz muzea wykorzystują tego typu skanery, bo dają one powtarzalne, stabilne i dokładne rezultaty; to już jest taki branżowy standard. Moim zdaniem nie ma innej metody, która byłaby równie uniwersalna i przewidywalna pod względem jakości. Dodatkowy atut to możliwość korzystania ze specjalistycznego oprogramowania, które pozwala na zarządzanie barwą, korekty i zapis plików w wysokiej jakości formatach, np. TIFF bez strat kompresji. Warto też wspomnieć, że dobry skaner płaski umożliwia też digitalizację innych materiałów – dokumentów, odbitek czy nawet niektórych negatywów – co czyni go niezastąpionym w dobrze wyposażonej pracowni fotograficznej.

Pytanie 6

Do jakiego formatu należy przekonwertować plik PSD aby opublikować go w portalu społecznościowym?

A. TIFF

B. JPEG

C. RAW

D. DOCX

Konwersja pliku PSD do publikacji w mediach społecznościowych wymaga zrozumienia, jakie formaty są akceptowane przez największe platformy. Wybór TIFF jako formatu końcowego wydaje się czasem kuszący ze względu na wysoką jakość i bezstratność, ale w praktyce portale społecznościowe bardzo rzadko wspierają TIFF-y, a same pliki są zwykle dużo większe niż potrzeba. Format RAW natomiast jest surowym zapisem danych z matrycy aparatu i służy głównie do profesjonalnej obróbki zdjęć, nie do publikacji. Co więcej, większość osób nie ma nawet odpowiedniego oprogramowania na komputerze czy smartfonie, żeby je otworzyć, nie wspominając już o braku wsparcia na stronach internetowych. DOCX natomiast to format dokumentów tekstowych Microsoft Word – nie nadaje się kompletnie do publikacji grafiki czy zdjęć, a nawet nie jest rozpoznawany jako format graficzny. Typowym błędem jest myślenie, że im wyższa jakość pliku, tym lepiej – w rzeczywistości trzeba się dostosować do wymagań platformy i wygody użytkownika. Pliki powinny być lekkie, szybko się ładować i być kompatybilne praktycznie ze wszystkim. Standardem branżowym w publikacji zdjęć czy grafik w sieci jest JPEG – dobrze skompresowany, szeroko obsługiwany i wystarczająco dobry jakościowo. Z mojego doświadczenia wynika, że próby wrzucania innych formatów zwykle kończą się błędami lub brakiem podglądu. Dobre praktyki mówią jasno: najpierw przygotuj projekt w PSD, a przed publikacją przekonwertuj do JPEG, ewentualnie PNG jeśli potrzebujesz przezroczystości. To oszczędza czas i nerwy, a końcowy efekt jest zgodny z oczekiwaniami odbiorców.

Pytanie 7

Fotografię wykonano z wykorzystaniem oświetlenia

A. tylnego.

B. przedniego.

C. górno-bocznego.

D. górnego.

Wybór oświetlenia górnego, górno-bocznego lub przedniego jest nieprawidłowy, ponieważ każde z tych źródeł światła tworzy zupełnie inny efekt wizualny. Oświetlenie górne zazwyczaj powoduje cienie na twarzy lub obiekcie, co może prowadzić do niekorzystnego przedstawienia detali, szczególnie w portretach. Użycie górno-bocznego światła może prowadzić do nadmiernego podkreślenia faktur, co w niektórych przypadkach może być pożądane, ale nie jest zgodne z zamysłem oświetlenia tylnego, które ma na celu stworzenie efektu halo lub konturowania obiektu. Natomiast przednie oświetlenie, chociaż pozwala na równomierne oświetlenie obiektu, często usuwa głębię i trójwymiarowość fotografii, co jest przeciwieństwem efektu, jaki można uzyskać przy oświetleniu tylnym. Kluczowym błędem myślowym przy wyborze niewłaściwego oświetlenia jest brak zrozumienia, w jaki sposób różne kierunki światła wpływają na percepcję obiektu. Fotografowie powinni być świadomi, że każdy typ oświetlenia ma swoje unikalne właściwości, które mogą całkowicie zmienić odbiór obrazu. Dlatego ważne jest, aby przed podjęciem decyzji o rodzaju oświetlenia, przeanalizować zamierzony efekt i charakterystykę obiektu, co zapewni lepsze rezultaty wizualne.

Pytanie 8

Zrealizowano fotografie aparatami z matrycami FF oraz APS-C, wykorzystując identyczny obiektyw o stałej jasności 2.8 i ogniskowej 50 mm. W jakich okolicznościach osiągnięto najmniejszą głębię ostrości, jeśli kadr pozostawał niezmienny podczas robienia zdjęć?

A. Przysłona 4.0 i matryca APS-C

B. Przysłona 2.8 i matryca FF

C. Przysłona 4.0 i matryca FF

D. Przysłona 2.8 i matryca APS-C

Wybór przysłony 2.8 i matrycy FF (pełnoklatkowej) prowadzi do uzyskania najmniejszej głębi ostrości w porównaniu do matrycy APS-C. Głębia ostrości jest zjawiskiem optycznym, które z definicji odnosi się do zakresu obszaru, który jest wyraźnie widoczny na zdjęciu. W przypadku pełnoklatkowej matrycy, większy rozmiar sensora powoduje, że dla tej samej ogniskowej i przysłony głębia ostrości będzie mniejsza w porównaniu do matrycy APS-C. Przykładowo, przy f/2.8 na pełnej klatce obiekt znajdujący się w odległości 1 metra będzie miał głębię ostrości wynoszącą około 0.3 metra, podczas gdy na APS-C może to być nawet o 50% więcej. To zjawisko jest korzystne w portrecie, gdzie bokeh, czyli rozmycie tła, jest pożądane, ponieważ pozwala na lepsze wyodrębnienie głównego obiektu z tła. W praktyce oznacza to, że fotografowie, którzy chcą uzyskać efekt płytkiej głębi ostrości, często wybierają aparaty z matrycą FF.

Pytanie 9

Jakie narzędzie w programie Adobe Photoshop jest używane do tworzenia selekcji?

A. Gradient

B. Magiczna gumka

C. Smużenie

D. Lasso magnetyczne

Lasso magnetyczne to narzędzie w programie Adobe Photoshop, które umożliwia tworzenie precyzyjnych zaznaczeń obiektów na zdjęciach lub obrazach. Działa ono na zasadzie detekcji krawędzi, co pozwala na szybkie i łatwe zaznaczanie skomplikowanych kształtów poprzez przeciąganie kursora wzdłuż konturów obiektów. Dzięki temu użytkownicy mogą z łatwością wyodrębniać elementy z tła lub modyfikować ich wygląd. Przykładem zastosowania lassa magnetycznego jest wycinanie postaci z tła w celu przeniesienia jej do innego obrazu lub tworzenia kompozycji graficznych. W praktyce, dobrze jest używać lassa magnetycznego w sytuacjach, gdy obiekt ma wyraźne kontury, co ułatwia narzędziu precyzyjne zaznaczenie. Aby uzyskać najlepsze wyniki, warto dostosować opcje narzędzia, takie jak tolerancja, co pozwala na lepsze dopasowanie do krawędzi zaznaczanego obiektu. Lasso magnetyczne jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie edycji graficznej, gdzie precyzja zaznaczeń jest kluczowa dla uzyskania wysokiej jakości efektów wizualnych.

Pytanie 10

Ilustracja przedstawia

A. konwerter.

B. pilota do lamp.

C. światłomierz.

D. slider.

To na zdjęciu to klasyczny światłomierz – bardzo praktyczne narzędzie, szczególnie dla osób pracujących z fotografią analogową lub w studiu, gdzie precyzyjna kontrola ekspozycji jest kluczowa. Światłomierz mierzy natężenie światła padającego na scenę lub odbijanego od obiektu, dzięki czemu można właściwie ustawić parametry aparatu: przysłonę, czas naświetlania i czułość ISO. Jest to sprzęt pozwalający uzyskać powtarzalne i kontrolowane efekty, o co trudno przy samym korzystaniu z pokręteł w aparacie na oko – szczególnie w złożonych warunkach oświetleniowych. Z mojego doświadczenia, światłomierze ręczne są niezastąpione podczas sesji portretowych czy fotografii produktowej, gdzie liczy się drobiazgowa kontrola światła. Warto wiedzieć, że profesjonaliści w branży przestrzegają standardu pracy ze światłomierzem, bo zapewnia on powtarzalność i eliminuje zgadywanie we wstępnych ustawieniach. Co ciekawe, światłomierze bywają używane też w filmowaniu, gdzie odpowiedni dobór ekspozycji wpływa na odbiór całości materiału. Moim zdaniem – jeśli ktoś poważnie myśli o fotografii czy pracy ze światłem, to umiejętność obsługi światłomierza to absolutna podstawa fachu.

Pytanie 11

Aby uzyskać zdjęcia w podczerwieni, zaleca się użycie filtru

A. polaryzacyjnego

B. neutralnego

C. UV

D. IR

Filtr IR (podczerwony) jest kluczowym narzędziem w fotografii podczerwonej, ponieważ pozwala na selektywne przepuszczanie promieniowania podczerwonego, które jest niewidoczne dla ludzkiego oka. Umożliwia to rejestrowanie szczegółów, które są niewidoczne w tradycyjnych zakresach światła widzialnego. W zastosowaniach praktycznych, filtr IR jest często wykorzystywany w fotografii krajobrazowej, by uzyskać unikalne efekty wizualne, takie jak jasne niebo i kontrastujące zieleń roślinności. Warto również zwrócić uwagę, że w przypadku kamer cyfrowych, które są wrażliwe na światło podczerwone, zastosowanie odpowiednich filtrów IR jest ważne dla uzyskania właściwego balansu kolorów i szczegółowości obrazu. Standardy dotyczące fotografii podczerwonej, takie jak ISO 12232, zalecają stosowanie filtrów IR w celu poprawy jakości obrazów, co potwierdza ich znaczenie w tej dziedzinie.

Pytanie 12

Co oznacza pojęcie 'bracketing' w fotografii?

A. Łączenie kilku zdjęć w jedno panoramowe

B. Wykonywanie serii zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji

C. Zmniejszanie szumów na zdjęciach

D. Zastosowanie filtrów polaryzacyjnych

Pojęcie 'bracketing' w fotografii odnosi się do techniki wykonywania serii zdjęć tego samego obiektu z różnymi ustawieniami ekspozycji. Jest to praktyka szeroko stosowana, zwłaszcza w sytuacjach, gdy światło jest trudne do opanowania lub warunki są zmienne. Fotograf wykonuje kilka zdjęć z różnymi wartościami przysłony, czasu naświetlania lub ISO, aby później wybrać najlepszą wersję lub połączyć je w jedno zdjęcie HDR (High Dynamic Range). Dzięki temu można uzyskać zdjęcia o większym zakresie tonalnym, co jest szczególnie przydatne w scenach o dużym kontraście, takich jak krajobrazy z jasnym niebem i ciemnym ziemią. Bracketing jest także użyteczny w fotografii architektury i wnętrz, gdzie różnice w oświetleniu mogą być znaczące. Technika ta jest wspierana przez wiele nowoczesnych aparatów, które oferują funkcję automatycznego bracketingu, ułatwiając pracę fotografa. Dzięki bracketingowi nie musimy się martwić, że przegapimy idealne ustawienia ekspozycji.

Pytanie 13

Rodzaj kadrowania, który przedstawia postać do wysokości połowy uda, to

A. plan pełny

B. plan średni

C. plan amerykański

D. zbliżenie

Wybór planu pełnego, zbliżenia lub planu średniego jako odpowiedzi na pytanie o kadrowanie do połowy uda nie oddaje specyfiki planu amerykańskiego. Plan pełny, który ukazuje sylwetkę postaci w całej jej okazałości, nie może uchwycić intymności i wyrazistości emocji, które są charakterystyczne dla planu amerykańskiego. W przypadku pełnego kadru postać wydaje się oddalona od widza, co może osłabiać przekaz i emocjonalny ładunek narracji. Zbliżenie z kolei koncentruje się na detalach, takich jak twarz lub przedmioty, co wprowadza zupełnie inną dynamikę, niemożliwą do uzyskania przy użyciu planu amerykańskiego. Kiedy zastosujemy zbliżenie, tracimy szerszy kontekst, co ogranicza interpretację sceny przez widza. Z kolei plan średni, który obejmuje postać od pasa w górę, również nie współczesny zdefiniowanej wysokości kadrowania amerykańskiego, które konkretnie wskazuje na kadr od połowy uda. Takie niezrozumienie technik kadrowania prowadzi do błędnych wniosków na temat zastosowania odpowiednich kadrów w produkcji wizualnej. Aby efektywnie wykorzystać różne plany, należy mieć na uwadze ich specyfikę oraz zamierzony cel narracyjny, co jest kluczowe w pracy twórczej w dziedzinie filmowania.

Pytanie 14

Ilustracja przedstawia ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop o nazwie

A. pędzel historii.

B. artystyczny pędzel historii.

C. pędzel korygujący.

D. punktowy pędzel korygujący.

To właśnie jest ikona pędzla historii w Adobe Photoshop. To narzędzie, moim zdaniem, jest często niedoceniane, a potrafi naprawdę uratować projekt, kiedy chcesz szybko przywrócić fragment obrazu do wcześniejszego stanu, ale nie chcesz cofać wszystkich pozostałych zmian. Działa na podstawie tzw. historii dokumentu – możesz malować po obrazie miejscowo, a narzędzie odtwarza te fragmenty tak, jak wyglądały na wybranym wcześniej etapie pracy. To rozwiązanie jest szalenie praktyczne, szczególnie przy retuszu zdjęć czy eksperymentowaniu z różnymi efektami. W branży graficznej jest standardem, że podczas pracy operuje się na historii i warstwach, a pędzel historii doskonale wpisuje się w ten workflow. Przykładowo, często wykorzystywałem go, gdy po serii poprawek na twarzy w portrecie chciałem przywrócić tylko część oryginalnych tekstur skóry bez cofania wszystkich pozostałych modyfikacji. Używanie tego narzędzia pozwala na precyzyjną kontrolę, czego nie da się osiągnąć zwykłym cofnięciem (Ctrl+Z). Warto też wiedzieć, że pędzel historii współpracuje bardzo dobrze z maskami – to już wyższy poziom retuszu. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby, które szybko opanowują pędzel historii, łatwiej radzą sobie z nietypowymi zleceniami i są bardziej elastyczne podczas pracy z klientem. To narzędzie zdecydowanie warto mieć w swoim arsenale, bo pozwala na dużo większą swobodę eksperymentowania bez obaw o nieodwracalne błędy.

Pytanie 15

Stylizację fotografii wykonano, stosując polecenie

A. filtr/szkic/wzór rastra.

B. filtr/tekstura/witraż.

C. filtr/rozmycie/rozmycie promieniste.

D. filtr/artystyczne/akwarele.

Wybierając inne filtry, jak 'filtr/artystyczne/akwarele', 'filtr/tekstura/witraż' czy 'filtr/rozmycie/rozmycie promieniste', można się w łatwy sposób pogubić co do stylizacji zdjęć. Na przykład filtr akwarelowy daje efekt malarskiego wykończenia, ale to już nie jest to samo co wzór rastra. Kiedy ktoś decyduje się na ten efekt, myśli, że uzyska podobny wygląd, a w rzeczywistości akwarele bardziej skupiają się na miękkich kolorach i krawędziach. Z kolei filtr tekstury witrażu dodaje za dużo elementów, co może zepsuć oryginalny obraz i sprawić, że wydaje się chaotyczny. Filtr rozmycia promienistego działa inaczej, bo rozmywa obraz dookoła centrum, co zmienia pierwotny zamiar artysty. Często nowi w edytowaniu zdjęć myślą, że zmiana stylu to od razu poprawa estetyki, a to niestety nie zawsze tak działa. Warto zrozumieć różnice między tymi efektami, żeby lepiej stylizować swoje fotografie.

Pytanie 16

W Adobe Photoshop proces wyszczuplania modeli wykonuje się przy wykorzystaniu narzędzia

A. filtr renderowanie

B. rozmycie kształtów

C. filtr skraplanie

D. rozmycie inteligentne

Filtr skraplanie w Adobe Photoshop to narzędzie umożliwiające zaawansowane modelowanie kształtów oraz dostosowywanie proporcji obiektów w grafice rastrowej. Umożliwia ono manipulację zawartością obrazu poprzez wciąganie lub wypychanie pikseli, co jest kluczowe w procesach wyszczuplania modeli. Dzięki temu narzędziu można precyzyjnie modelować sylwetki, co jest szczególnie przydatne w retuszu zdjęć modowych czy portretowych. Skalując elementy graficzne, warto stosować filtr skraplanie z umiarem, aby uzyskać naturalny efekt, unikając przerysowanych proporcji. Warto również pamiętać o stosowaniu warstw i maski, co pozwala na zachowanie oryginalnego obrazu i umożliwia dalszą edycję. Dobrym przykładem użycia filtru skraplanie jest korekcja sylwetek w fotografii, gdzie można subtelnie skorygować obszary, takie jak talia czy biodra, zachowując jednocześnie naturalny wygląd postaci. Standardy branżowe podkreślają znaczenie umiejętności pracy z narzędziami filtrów w Photoshopie, co jest kluczowe w profesjonalnym retuszu zdjęć.

Pytanie 17

Jaką rolę pełni system optycznej stabilizacji obrazu?

A. Zmniejsza wpływ poruszenia aparatu przy fotografowaniu z ręki.

B. Poprawia ostrość zdjęć szybko poruszających się obiektów.

C. Zwiększa głębię ostrości.

D. Zmniejsza zaszumienie obrazu.

System optycznej stabilizacji obrazu (OIS) to naprawdę przydatny wynalazek, szczególnie dla osób, które często fotografują z ręki – czy to lustrzanką, bezlusterkowcem, czy nawet smartfonem. Chodzi o to, że w praktyce bardzo trudno jest utrzymać aparat zupełnie nieruchomo, zwłaszcza przy dłuższych czasach naświetlania. Nawet najmniejsze drgnięcie dłoni może skutkować rozmazanym zdjęciem. OIS korzysta z ruchomych elementów obiektywu lub matrycy, które automatycznie kompensują te drgania, dostosowując położenie soczewek lub sensora do ruchów rejestrowanych przez żyroskopy i akcelerometry. Dzięki temu zdjęcia wychodzą ostrzejsze, nawet jeśli nie masz statywu pod ręką. Z mojego doświadczenia, to jest nieocenione narzędzie na przykład podczas fotografowania krajobrazów po zmroku albo wnętrz przy słabym świetle – można spokojnie wydłużyć czas naświetlania, a obraz i tak pozostaje wyraźny. W branży fotograficznej uważa się, że dobra stabilizacja pozwala wydłużyć czas migawki nawet o 3-5 EV bez widocznego rozmycia, co jest niemałym osiągnięciem. Oczywiście, stabilizacja optyczna nie zastąpi całkiem statywu przy bardzo długich ekspozycjach, ale w codziennym, spontanicznym fotografowaniu to ogromna pomoc. Warto też pamiętać, że OIS nie wpływa na ostrość obiektów szybko poruszających się – do tego potrzebny jest krótki czas naświetlania. Jednak jeśli chodzi o minimalizowanie skutków poruszenia aparatu, to systemy OIS są już praktycznie standardem i na pewno warto z nich korzystać.

Pytanie 18

Urządzenie, które ma wbudowaną przystawkę pozwalającą na skanowanie materiałów przezroczystych w formatach od 35 mm do 4 × 5 cali, to skaner

A. do kodów kreskowych

B. bębnowy

C. 3D

D. do slajdów

Skaner do slajdów to urządzenie zaprojektowane specjalnie do cyfrowego przetwarzania materiałów transparentnych, takich jak slajdy filmowe czy diapozyty. Charakteryzuje się wbudowaną przystawką, która umożliwia skanowanie formatów od 35 mm do 4 × 5 cala. Dzięki temu użytkownicy mogą przekształcać analogowe slajdy w cyfrowe obrazy o wysokiej rozdzielczości, co jest szczególnie przydatne dla fotografów, archiwistów oraz entuzjastów historii fotografii. W praktyce, skanery te są wykorzystywane do archiwizacji starych slajdów, tworzenia kopii zapasowych oraz do digitalizacji materiałów, które mogą być następnie edytowane lub udostępniane online. Użytkowanie skanera do slajdów nie tylko ułatwia dostęp do przestarzałych materiałów, ale również przyczynia się do ich zachowania i ochrony przed degradacją. Standardy jakości skanowania, takie jak rozdzielczość optyczna, mają kluczowe znaczenie w pracy ze skanerami do slajdów, wpływając na końcowy efekt wizualny przetwarzanych obrazów."

Pytanie 19

Prawidłowa kolejność etapów w procesie obróbki chemicznej czarno-białego materiału negatywowego to

A. przerywanie, wywoływanie, utrwalanie, płukanie

B. wywoływanie, przerywanie, utrwalanie, płukanie

C. wywoływanie, utrwalanie, przerywanie, płukanie

D. utrwalanie, wywoływanie, przerywanie, płukanie

Proces obróbki chemicznej czarno-białego materiału negatywowego składa się z określonych etapów, które mają na celu uzyskanie wysokiej jakości obrazu. Prawidłowa kolejność to wywoływanie, przerywanie, utrwalanie i płukanie. Wywoływanie to pierwszy krok, w którym naświetlony materiał jest poddawany działaniu wywoływacza, co prowadzi do ujawnienia obrazu. Następnie następuje przerywanie, które ma na celu zatrzymanie reakcji chemicznych poprzez użycie odpowiedniego roztworu przerywającego, co zapobiega dalszemu rozwojowi obrazu. Kolejnym krokiem jest utrwalanie, które stabilizuje obraz, aby nie uległ on zniszczeniu pod wpływem światła. Ostatnim etapem jest płukanie, które usuwa nadmiar chemikaliów, zapewniając bezpieczeństwo i trwałość obrazu. Przestrzeganie tej kolejności jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości negatywu i zapewnienia, że obraz będzie miał odpowiednią rozdzielczość i kontrast. W praktyce, nieodpowiednia kolejność etapów może prowadzić do zniekształcenia obrazu, a nawet całkowitego zniszczenia negatywu. Dlatego warto pamiętać o tych krokach, aby osiągnąć optymalne rezultaty w fotografii czarno-białej.

Pytanie 20

Uwzględniając klasyczne zasady fotografii, wskaż typ błędu który popełniono przy kadrowaniu zdjęcia plenerowego.

A. Obramowanie.

B. Kadr prosty.

C. Kadr centralny.

D. Linia horyzontu.

Odpowiedź 'Linia horyzontu' jest prawidłowa, ponieważ w fotografii plenerowej kluczowe jest utrzymanie linii horyzontu w poziomie. Jeśli horyzont jest nachylony, może to wprowadzać widza w błąd i zakłócać równowagę kompozycji zdjęcia. Estetyka obrazu jest ściśle związana z zastosowaniem zasad kompozycji, takich jak reguła trzecich czy linie prowadzące. Równoległość linii horyzontu do krawędzi kadru jest jedną z podstawowych zasad, która pomaga w uzyskaniu harmonijnych i profesjonalnych ujęć. Przykładem zastosowania tej zasady może być zdjęcie krajobrazu, w którym horyzont powinien być umiejscowiony w górnej lub dolnej części kadru, w zależności od tego, co chcemy uwydatnić – niebo czy ziemię. Właściwe kadrowanie może znacznie podnieść jakość zdjęcia i jego odbiór przez widza.

Pytanie 21

Ustawienie jak na rysunku krzywej tonalnej w oknie dialogowym polecenia „Krzywe” spowoduje

A. zmniejszenie kontrastu w tonach średnich.

B. ogólne zmniejszenie kontrastu.

C. ogólne zwiększenie kontrastu.

D. zwiększenie kontrastu w tonach średnich.

Krzywa tonalna to narzędzie, które pozwala na bardzo precyzyjną kontrolę kontrastu i jasności w różnych partiach obrazu. Częstym błędem jest uznanie, że każda zmiana tej krzywej prowadzi do ogólnego zwiększenia lub zmniejszenia kontrastu, co nie zawsze jest prawdą. W praktyce, kiedy krzywa jest ustawiona tak, że jej środkowa część jest mniej stroma (bardziej wypłaszczona), oznacza to, że różnice pomiędzy sąsiadującymi tonami w zakresie średnich jasności zostają 'wyciszone', przez co kontrast w tym zakresie maleje. Niestety bardzo często osoby początkujące interpretują to jako ogólne zmniejszenie lub zwiększenie kontrastu na całym obrazie, co jest uproszczeniem prowadzącym do błędnych decyzji edycyjnych. W rzeczywistości, kontrast może być zwiększany w jednym zakresie - na przykład w światłach poprzez stromą krzywą na górnym odcinku - a jednocześnie zmniejszany w innej partii, na przykład właśnie w tonach średnich poprzez wypłaszczenie krzywej. Myślenie zero-jedynkowe o krzywych tonalnych nie tylko ogranicza kreatywność, ale też prowadzi do niedokładnych efektów, szczególnie jeśli przygotowujemy zdjęcia do bardziej wymagających zastosowań, jak wydruk czy prezentacja na dużych ekranach. Warto więc zawsze analizować, w której części zakresu tonalnego dokonujemy zmian i jakie są tego konsekwencje — zarówno wizualne, jak i techniczne. W branży fotograficznej i graficznej to podstawa świadomej edycji materiału.

Pytanie 22

Aby uzyskać na zdjęciu efekt sylwetkowy postaci, należy zastosować oświetlenie

A. górne z ekspozycją na głowę

B. tylne z ekspozycją na tło

C. przednie z ekspozycją na postać

D. boczne z ekspozycją na profil

Stosowanie przedniego oświetlenia z ekspozycją na postać prowadzi do zupełnie innego efektu niż zamierzony sylwetkowy. Oświetlenie przednie ma za zadanie równomiernie oświetlić całą postać, co skutkuje ujawnieniem detali i tekstur. W efekcie trudno uzyskać wyraźny kontrast między postacią a tłem, co jest niezbędne do uzyskania efektu sylwetkowego. Wybierając górne oświetlenie z ekspozycją na głowę, możemy uzyskać ciekawe cienie na twarzy, jednak nie przyczynia się to do tworzenia sylwetki. Wręcz przeciwnie, może to prowadzić do niepożądanych efektów, takich jak nadmierne cieniowanie, które nie podkreśla formy postaci. Z kolei boczne oświetlenie z ekspozycją na profil, choć może dodać dramatyzmu, nie sprawi, że postać wyróżni się na tle. Może jedynie podkreślić rysy twarzy lub kontury ciała, co odbiega od ideału sylwetkowego, gdzie istotne jest, aby postać była wyraźnie oddzielona od tła. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że każdy typ oświetlenia ma swoje właściwości i zastosowanie, które muszą być dostosowane do zamierzonego efektu. Warto pamiętać, iż dobór odpowiedniego oświetlenia i ekspozycji jest fundamentalnym aspektem każdej sesji zdjęciowej, a jego niewłaściwe wykorzystanie może prowadzić do niezamierzonych rezultatów.

Pytanie 23

Na zamieszczonym rysunku przedstawiono ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop, do której jest przypisane polecenie

A. utwórz nową warstwę dopasowania.

B. utwórz maskę warstwy.

C. utwórz nową grupę.

D. utwórz warstwę.

Ikona przedstawiona na rysunku to charakterystyczny symbol maski warstwy w Adobe Photoshop. W praktyce maska warstwy umożliwia niesamowicie precyzyjną kontrolę nad widocznością różnych fragmentów warstwy – bez trwałego usuwania danych. Używając maski, zamiast „wycinać” coś gumką, malujesz na niej czernią, bielą lub odcieniami szarości, co pozwala na płynne przejścia, delikatne korekty czy zupełnie nieszablonowe efekty. To jedna z tych funkcji, które bardzo szybko stają się nieodłącznym narzędziem w codziennej pracy – szczególnie jeśli zależy Ci na nieniszczącej edycji grafiki. Moim zdaniem, maski to po prostu must-have w każdym projekcie graficznym, gdzie ważna jest elastyczność i jakość poprawek. Standardem branżowym jest wykorzystywanie masek warstw do tworzenia fotomontaży, retuszu, korekty ekspozycji czy nawet zaawansowanych efektów specjalnych. Co ciekawe, maska działa trochę jak szyba: czarne obszary blokują widoczność warstwy, białe wszystko pokazują, a szarości dają przezroczystość częściową. To genialne narzędzie do eksperymentów i kreatywnej pracy, bo zawsze można coś poprawić, cofnąć albo całkowicie zmienić koncepcję bez utraty jakości. Warto też wiedzieć, że maski są obecne niemal w każdym profesjonalnym workflow graficznym i są promowane we wszystkich kursach oraz materiałach edukacyjnych z zakresu grafiki komputerowej.

Pytanie 24

Właściwa temperatura barwowa światła dziennego w południe wynosi około

A. 3200 K

B. 7500 K

C. 5500 K

D. 2800 K

Temperatura barwowa światła ma kluczowe znaczenie w wielu aspektach oświetlenia, ale nieprawidłowe odpowiedzi na to pytanie mogą prowadzić do nieporozumień i błędnych wniosków. Na przykład 3200 K to temperatura typowa dla oświetlenia żarowego, często używanego w fotografii studyjnej. Choć może wydawać się, że jest to odpowiednie źródło światła dla różnych zastosowań, w rzeczywistości wprowadza ono ciepły odcień, który może zniekształcać rzeczywiste kolory obiektów. Oświetlenie o temperaturze 7500 K, z kolei, jest zbyt chłodne, co może prowadzić do przesycenia niebieskich tonów w zdjęciach lub w projektach graficznych. W praktyce, stosowanie takich źródeł światła może powodować, że kolory będą wydawały się sztuczne i mniej atrakcyjne. Podobnie, temperatura 2800 K, która również jest typowa dla lamp żarowych, wytwarza zbyt ciepłe światło, co nie jest optymalne w wielu kontekstach, w szczególności tam, gdzie dokładność odwzorowania kolorów ma kluczowe znaczenie. Zrozumienie, jak działają różne temperatury barwowe, jest więc fundamentalne w kontekście projektowania oświetlenia i jego zastosowania w praktyce. Zbyt często osoby nie znające tego tematu mogą przypisywać równą wartość różnym źródłom światła, co jest błędem i może prowadzić do nieestetycznych efektów w projektach fotograficznych czy architektonicznych. Odpowiednia temperatura barwowa jest kluczowa dla uzyskania pożądanych efektów wizualnych.

Pytanie 25

Jaką minimalną liczbę pikseli trzeba uzyskać do wykonania zdjęcia, które będzie drukowane w formacie 10 x 50 cali, przy rozdzielczości 300 dpi, bez potrzeby interpolacji danych?

A. 100 Mpx

B. 50 Mpx

C. 10 Mpx

D. 30 Mpx

Aby uzyskać zdjęcie o wymiarach 10 x 50 cali przy rozdzielczości 300 dpi, trzeba obliczyć wymaganą liczbę pikseli. Rozdzielczość 300 dpi oznacza, że w jednym calu znajduje się 300 punktów (pikseli). Dlatego, aby obliczyć liczbę pikseli dla długości i szerokości, mnożymy wymiary w calach przez rozdzielczość: 10 cali x 300 dpi = 3000 pikseli w szerokości, a 50 cali x 300 dpi = 15000 pikseli w wysokości. Następnie, aby uzyskać całkowitą liczbę pikseli, mnożymy szerokość przez wysokość: 3000 x 15000 = 45000000 pikseli, co odpowiada 45 megapikselom. W praktyce, aby uniknąć interpolacji i zapewnić wysoką jakość druku, zaleca się zarejestrowanie zdjęć z zapasem, dlatego warto celować w 50 Mpx. Takie podejście gwarantuje, że detale będą wyraźne, a jakość wydruku będzie wysoka, co jest standardem w profesjonalnej fotografii i druku.

Pytanie 26

W jakim celu stosuje się technikę HDR w fotografii?

A. Aby uzyskać efekt rozmycia ruchu

B. Aby zmniejszyć ilość szumów w obrazie

C. Aby zwiększyć intensywność kolorów

D. Aby uzyskać większy zakres dynamiczny obrazu

Technika HDR, czyli High Dynamic Range, jest stosowana w fotografii w celu uzyskania obrazu o większym zakresie dynamicznym. Zakres dynamiczny odnosi się do różnicy pomiędzy najjaśniejszymi i najciemniejszymi elementami obrazu. W tradycyjnej fotografii, zwłaszcza w trudnych warunkach oświetleniowych, takich jak zdjęcia robione pod słońce czy w ciemnych wnętrzach, aparat często nie jest w stanie uchwycić wszystkich szczegółów zarówno w cieniach, jak i w jasnych partiach obrazu. Technika HDR pozwala na pokonanie tego ograniczenia poprzez połączenie kilku zdjęć zrobionych z różnymi ekspozycjami w jeden obraz, który zachowuje szczegóły w pełnym zakresie tonalnym. W praktyce oznacza to, że HDR pozwala uchwycić piękno i złożoność sceny, które inaczej byłyby niewidoczne. Jest to szczególnie przydatne w fotografii krajobrazowej, architektonicznej czy wnętrz, gdzie różnice w oświetleniu mogą być bardzo duże. Stosowanie HDR wymaga jednak ostrożności, aby uniknąć nienaturalnych efektów, które mogą powstać przy nadmiernym przetwarzaniu obrazu.

Pytanie 27

Aby zeskanować kolorowy oryginał na nieprzezroczystym, sztywnym podłożu o wysokiej gęstości optycznej elementów obrazu, należy wykorzystać skaner

A. płaski do oryginałów refleksyjnych o dużej dynamice skanowania

B. bębnowy o dużej dynamice skanowania

C. płaski do oryginałów refleksyjnych o małej dynamice skanowania

D. do filmów o małej dynamice skanowania

Wybór skanera płaskiego do oryginałów refleksyjnych o dużej dynamice skanowania jest odpowiedni, ponieważ tego typu skanery są zaprojektowane do uchwytywania szczegółów z oryginałów, które mają wysoką gęstość optyczną. Takie skanery wykorzystują technologię, która umożliwia im dokładne skanowanie kolorów oraz detali w zakresie dużej dynamiki, co jest kluczowe w pracy z dokumentami i materiałami barwnymi. Przykładowo, w przypadku skanowania dzieł sztuki lub zdjęć, gdzie oddanie nasycenia kolorów i subtelnych przejść tonalnych jest niezbędne, skaner płaski o dużej dynamice będzie w stanie zarejestrować wszystkie te detale. Standardy branżowe takie jak ISO 19264-1:2017 dotyczące skanowania obrazów podkreślają konieczność stosowania odpowiednich narzędzi, które minimalizują straty jakości, co dodatkowo uzasadnia wybór tego typu skanera. W praktyce, skanery te znajdują zastosowanie nie tylko w archiwizacji, ale również w reprodukcji materiałów drukowanych, co czyni je niezwykle wszechstronnymi narzędziami.

Pytanie 28

Aby uzyskać efekt podkreślenia chmur oraz przyciemnienia nieba na negatywie czarno-białym podczas fotografowania krajobrazów, jaki filtr należy zastosować?

A. czerwony

B. niebieski

C. UV

D. szary neutralny

Filtr czerwony jest idealnym narzędziem do uwypuklenia kontrastu między niebem a chmurami w fotografii czarno-białej. Jego działanie opiera się na zasadzie absorpcji światła niebieskiego i zielonego, co prowadzi do przyciemnienia nieba oraz wyraźniejszego zdefiniowania chmur, które stają się bardziej wyraziste na zdjęciu. Użycie filtra czerwonego w połączeniu z odpowiednimi ustawieniami ekspozycji pozwala na uzyskanie dramatycznych efektów wizualnych, które są często pożądane w krajobrazowej fotografii czarno-białej. Przykładem może być zdjęcie przedstawiające górski krajobraz, gdzie chmury będą miały intensywniejszy odcień bieli, a niebo zyska głęboki, ciemny ton. Warto również zwrócić uwagę, że w standardach fotografii analogowej, zastosowanie filtrów kolorowych w czarno-białej fotografii jest często zalecane przez profesjonalnych fotografów, ponieważ jakość uzyskanych efektów w znacznym stopniu podnosi walory artystyczne obrazu.

Pytanie 29

Który z ruchów czołówki kamery wielkoformatowej pozwala na skorygowanie konwergencji linii pionowych podczas robienia zdjęcia wysokiemu budynkowi z poziomu jezdni?

A. Odchylenie pionowe

B. Przesuw pionowy

C. Przesuw poziomy

D. Odchylenie poziome

Przesuw pionowy jest kluczowym ruchem czołówki kamery wielkoformatowej, który pozwala na korekcję zbieżności linii pionowych, co jest szczególnie istotne podczas fotografowania wysokich budynków z poziomu ulicy. Gdy kamera jest ustawiona na poziomie ulicy, zbieżność linii pionowych, znana również jako efekt perspektywy, może prowadzić do zniekształcenia obrazu, gdzie prostokątne obiekty wydają się zwężać ku górze. Przesuw pionowy pozwala na równoległe ustawienie osi optycznej kamery z liniami pionowymi obiektu, co skutkuje prostymi i wyraźnymi krawędziami zdjęcia. Przykładowo, w architekturze, gdy dokumentujemy fasady budynków, zastosowanie tego ruchu umożliwia uzyskanie realistycznych proporcji, co jest niezwykle ważne w kontekście archiwizacji i reklamy. W praktyce to podejście wspiera standardy fotograficzne, które dążą do minimalizacji zniekształceń w obrazowaniu, co z kolei podnosi jakość finalnych prac fotograficznych.

Pytanie 30

Funkcję wybielania zębów w programie Adobe Photoshop można zrealizować za pomocą opcji

A. jasność, mieszanie kanałów.

B. lasso, barwy/nasycenie.

C. lasso, gradient.

D. kontrast, posteryzacja.

Wybielanie zębów w programie Adobe Photoshop jest efektywnie realizowane za pomocą narzędzia lasso oraz funkcji barwy/nasycenie. Narzędzie lasso pozwala na precyzyjne zaznaczenie obszaru, który chcemy modyfikować, co jest kluczowe w przypadku zębów, aby uniknąć wpływu na sąsiadujące elementy. Po dokonaniu zaznaczenia, wybranie opcji barwy/nasycenie umożliwia dostosowanie kolorów w wyznaczonym obszarze, szczególnie poprzez zmniejszenie nasycenia odcieni żółtych, co skutkuje naturalnym efektem wybielenia. Przykładowo, używając tego podejścia, możemy uzyskać zadowalające rezultaty w retuszu zdjęć portretowych, gdzie estetyka uśmiechu jest ważnym elementem. Ponadto, stosując tę metodę, warto pamiętać o użyciu maski warstwy, aby mieć możliwość łatwego powrotu do pierwotnych ustawień, co jest częścią dobrych praktyk w obróbce graficznej.

Pytanie 31

Na zdjęciu testowym stwierdzono, że zabrudzenia matrycy widoczne są w prawym górnym rogu jej obrazu. Podczas czyszczenia matrycy zabrudzenia należy usunąć z jej rogu

A. lewego dolnego

B. prawego dolnego

C. lewego górnego

D. prawego górnego

Podejście do czyszczenia matrycy z błędnym wyborem prawego dolnego rogu obrazu, gdy zabrudzenia widoczne są w prawym górnym rogu, ilustruje typowy błąd myślowy dotyczący lokalizacji problemu. W sytuacji, gdy użytkownik zauważył zabrudzenia w jednym obszarze matrycy, naturalnym odruchem powinno być skupienie się na tym samym obszarze, aby skutecznie je usunąć. Ignorowanie lokalizacji zabrudzenia może prowadzić do jeszcze większych problemów, takich jak nierównomierne czyszczenie matrycy czy nawet uszkodzenie jej powierzchni. Zrozumienie geometrii matrycy i orientacji obrazu jest kluczowe. Takie błędy mogą wynikać z nieuwagi lub nieznajomości technik czyszczenia. Być może użytkownik mógł myśleć, że zabrudzenia „spływają” w dół matrycy, co jest nieprawdziwe. W rzeczywistości zabrudzenia nie zmieniają swojego położenia i wymagają bezpośredniego działania w miejscu ich wystąpienia. Kluczowym elementem jest także użycie odpowiednich narzędzi oraz technik, aby nie tylko usunąć zabrudzenia, ale również nie uszkodzić matrycy. W związku z tym, edukacja w zakresie zasadności czyszczenia matrycy w oparciu o konkretne lokalizacje zabrudzeń jest niezwykle istotna.

Pytanie 32

Na testowym zdjęciu zauważono, że zanieczyszczenia matrycy są widoczne w prawym górnym rogu obrazu. Podczas czyszczenia matrycy konieczne jest usunięcie zanieczyszczeń z tego rogu

A. lewego dolnego

B. lewego górnego

C. prawego dolnego

D. prawego górnego

Wybór lewego dolnego rogu jako miejsca, z którego należy usunąć zabrudzenia, jest poprawny ze względu na konwencję opisu lokalizacji w kontekście matrycy obrazowej. Zabrudzenia na matrycy, zwłaszcza te widoczne w prawym górnym rogu, mogą powodować powstawanie ciemnych plam lub smug na zdjęciach, co znacząco obniża jakość obrazu. W praktyce, podczas czyszczenia matrycy, należy starannie podejść do lokalizacji zabrudzeń, aby uniknąć dalszych uszkodzeń. Standardowe procedury czyszczenia matryc zalecają użycie odpowiednich narzędzi, takich jak sprężone powietrze, specjalne ściereczki lub rozwiązania chemiczne dedykowane do czyszczenia optyki. Dobrą praktyką jest również wykonywanie czyszczenia w kontrolowanych warunkach, gdzie minimalizuje się ryzyko ponownego zanieczyszczenia matrycy. Warto pamiętać, że przestrzeganie tych zasad pozwala na dłuższą żywotność sprzętu oraz zapewnia optymalną jakość zdjęć.

Pytanie 33

Aby podkreślić fakturę materiału na zdjęciu, jakie oświetlenie powinno być użyte?

A. rozproszone na wprost

B. równo rozproszone z dwóch stron

C. bezpośrednie z jednego kierunku bocznego

D. kontrastowe z dwóch stron

Odpowiedź 'bezpośrednie z jednego kierunku bocznego' jest prawidłowa, ponieważ to właśnie takie oświetlenie skutecznie uwypukla fakturę tkaniny, tworząc wyraźne cienie i podkreślając detale strukturalne materiału. W fotografii produktowej oraz modowej, gdzie szczegółowe przedstawienie tekstury jest kluczowe, odpowiednie umiejscowienie źródła światła jest niezbędne. Na przykład, ustawienie lampy z boku tkaniny sprawia, że światło pada pod kątem, co powoduje, że zmarszczki, splot czy inne cechy tekstury są widoczne dzięki kontrastowi między światłem a cieniem. Dobry fotograficzny styl opiera się na zasadzie, że światło boczne działa jak naturalna forma modelowania, nadając trójwymiarowość obiektom. W praktyce, wiele osób stosuje takie techniki w sesjach zdjęciowych mody, gdzie uwydatnienie faktury materiału jest kluczowe dla atrakcyjności wizualnej. Standardowe podejścia do oświetlenia w fotografii zakładają, że umiejscowienie źródła światła w odpowiedniej pozycji jest kluczowe dla osiągnięcia pożądanych efektów estetycznych.

Pytanie 34

Na której ilustracji wykonano fotografię zgodnie z regułą złotego podziału?

A. Na ilustracji 3.

B. Na ilustracji 1.

C. Na ilustracji 2.

D. Na ilustracji 4.

Wiele osób myli regułę złotego podziału z innymi znanymi zasadami kompozycji, jak np. trójpodział, centralne ustawienie motywu czy po prostu prowadzenie linii w głąb zdjęcia. W przypadku fotografii torów kolejowych na pierwszej ilustracji mamy do czynienia raczej z perspektywą zbieżną i mocnym prowadzeniem wzroku w głąb kadru – to daje dynamiczne wrażenie, ale nie ma związku ze złotą proporcją. Natomiast zdjęcie drzewa z gniazdami na ilustracji drugiej wydaje się centralne – gniazda są niemal na środku, kompozycja jest statyczna i nie wykorzystuje tej subtelnej równowagi, jakiej oczekuje się po złotym podziale. Na trzeciej ilustracji z pomnikiem mamy klasyczne, symetryczne ustawienie głównego motywu – znowu bardziej typowe dla fotografii architektury czy dokumentacyjnej, gdzie liczy się hierarchia i wyeksponowanie postaci, a nie delikatna gra proporcji. Typowym błędem przy takich zadaniach jest utożsamianie reguły złotego podziału z dowolną ‘niecentralną’ kompozycją lub wręcz każdą, gdzie coś przykuwa uwagę, jednak złoty podział to konkretny układ oparty na matematycznej proporcji 1:1,618, a nie dowolne przesunięcie motywu. To właśnie na ilustracji czwartej domek dla owadów został umieszczony w miejscu odpowiadającym tej zasadzie, przez co kadr jest naturalny i lekki. W fotografii, jak i w malarstwie czy designie, świadome stosowanie złotego podziału pozwala budować bardziej interesujące i zachęcające obrazy niż przy zwykłym ustawieniu ‘na oko’.

Pytanie 35

W których formatach można zarchiwizować obrazy z zachowaniem warstw?

A. TIFF, PDF, PSD

B. PNG, PDF, PSD

C. JPEG, PDF, PSD

D. PNG, BMP, GIF

Formaty TIFF, PDF oraz PSD to jedne z najbardziej uniwersalnych i zarazem profesjonalnych rozwiązań, jeśli chodzi o archiwizację obrazów z zachowaniem warstw. Z mojego doświadczenia wynika, że w branży graficznej, archiwizowanie projektów z warstwami jest standardową praktyką - np. przy retuszu zdjęć, składzie DTP czy projektowaniu grafiki użytkowej. TIFF pozwala na zachowanie warstw w trybie tzw. TIFF z warstwami (np. w Photoshopie), chociaż nie wszystkie aplikacje je potem odczytują. PDF to także bardzo elastyczny format, bo nie tylko przechowuje warstwy, ale i wektory, tekst, przezroczystość. Najlepszym wyborem do wymiany plików między różnymi programami bywa PSD, czyli natywny format Photoshopa. Tam warstwy są przechowywane najpełniej – z maskami, trybami mieszania, stylami warstw itd. Archiwizowanie w tych formatach daje szansę na wrócenie do projektu po latach i dokonanie zmian bez utraty jakości. Moim zdaniem nie ma nic gorszego niż strata warstw przez zapis w złym formacie; standardy branżowe wręcz zalecają unikanie formatów stratnych w archiwizacji materiałów produkcyjnych, a tu TIFF, PDF i PSD wypadają najlepiej. Warto pamiętać, że np. agencje reklamowe czy drukarnie często wymagają plików z warstwami do dalszej edycji – bez tego poprawki są wręcz niemożliwe.

Pytanie 36

Na której fotografii zastosowano perspektywę ptasią?

A. Fotografia 4

B. Fotografia 1

C. Fotografia 3

D. Fotografia 2

Częstą pułapką przy rozpoznawaniu perspektywy ptasiej jest utożsamianie jej z każdym kadrem, w którym widać dużo przestrzeni lub szeroką scenę. Jednak to nie jest takie proste. Perspektywa ptasia to ujęcie wykonane z góry, jakby spod sufitu albo z podwyższenia, przez co patrzymy na fotografowany obiekt z wyraźnym nachyleniem w dół. Na zdjęciach 1, 2 i 3 dominuje raczej perspektywa tradycyjna lub tzw. żabia, czyli z poziomu wzroku lub lekko poniżej. Ujęcie przez okno na morze (fot. 1) to klasyczny przykład spojrzenia w linii wzroku – nie ma tu nachylenia w dół, a horyzont jest równy, co sugeruje bardzo standardowe ustawienie aparatu. Zdjęcie z górskim krajobrazem (fot. 2) znów prezentuje widok z poziomu trawy, raczej z pozycji stojącej osoby, więc nie ma tu typowej dominacji kadru z góry. Wnętrze pałacu (fot. 3) także ukazuje przestrzeń w sposób bardzo konwencjonalny – patrzymy na pomieszczenie z perspektywy człowieka, który wszedł do środka. W mojej opinii wybieranie którejkolwiek z tych odpowiedzi wynika najczęściej z przyzwyczajenia do kojarzenia szerokiego kadru z ptasim spojrzeniem, co niestety nie odzwierciedla rzeczywistości fotograficznej. Według zasad kompozycji i nomenklatury branżowej, perspektywa ptasia jest wtedy, gdy wyraźnie patrzymy na scenę z góry, a nie tylko z boku czy poziomu. Warto ćwiczyć rozpoznawanie tych różnic, bo poprawne zrozumienie perspektywy ułatwia potem samodzielne planowanie zdjęć i stosowanie różnych technik kreatywnych. Z mojego doświadczenia wiele osób myli szeroki plan z perspektywą ptasią, ale prawdziwy klucz tkwi w kącie patrzenia i pozycji aparatu względem fotografowanego obiektu.

Pytanie 37

Na ilustracji przedstawiono oprogramowanie służące wyłącznie do obróbki

A. obiektów wektorowych.

B. obrazów rastrowych.

C. materiałów audio.

D. materiałów wideo.

To jest właśnie przykład oprogramowania specjalistycznego do edycji dźwięku — na ilustracji widzisz Audacity, które jest jednym z najpopularniejszych i otwartoźródłowych narzędzi do obróbki materiałów audio. Moim zdaniem warto umieć rozpoznawać takie programy nawet po samym interfejsie, bo branża multimedialna opiera się na znajomości konkretnych rozwiązań. Audacity umożliwia nagrywanie, cięcie, miksowanie i nakładanie efektów na ścieżki dźwiękowe. W praktyce wykorzystywany jest przez podcasterów, muzyków czy nawet nauczycieli przygotowujących materiały edukacyjne. Jego funkcjonalność opiera się na manipulacji falą dźwiękową, wsparciu dla wielu formatów i możliwości korzystania z pluginów VST. Co ciekawe, częstotliwość próbkowania oraz obsługa wielu ścieżek to już właściwie branżowy standard. W porównaniu do programów graficznych czy do montażu wideo, Audacity skupia się wyłącznie na edycji audio – nie obsłużysz tu grafik ani filmów. Kluczowym pojęciem przy pracy z takim softem jest tzw. nieniszcząca edycja, co oznacza, że oryginalny plik audio nie jest od razu trwale zmieniany. To ogromna zaleta zwłaszcza przy pracy z ważnymi nagraniami. Szczerze mówiąc, nawet początkujący użytkownik dość szybko nauczy się podstaw w Audacity, bo interfejs jest bardzo intuicyjny.

Pytanie 38

Jakie jest pole widzenia obiektywu standardowego w fotografii analogowej?

A. 62°

B. 18°

C. 47°

D. 28°

Niepoprawne odpowiedzi sugerują różne kąty widzenia, które nie odpowiadają standardowym wartościom dla obiektywów. Kąt 28° jest typowy dla obiektywów szerokokątnych, które oferują szersze pole widzenia, co może skutkować zniekształceniem perspektywy, np. w fotografii architektury. Zastosowanie obiektywu szerokokątnego wymaga umiejętności w zakresie kompozycji, ponieważ łatwo jest wprowadzić zniekształcenia, zwłaszcza przy krawędziach kadru. Kąt 62° natomiast odpowiada obiektywom o ogniskowej nieco dłuższej, co zmienia sposób postrzegania głębi i proporcji w zdjęciach, czyniąc je mniej naturalnymi w odbiorze. Z kolei 18° to wartość charakterystyczna dla obiektywów rybiego oka, które wprowadzają ekstremalne zniekształcenia, a ich zastosowanie wymaga zaawansowanego podejścia do kompozycji i sztuki fotografii. Błąd w wyborze kąta widzenia często wynika z nieporozumienia dotyczącego typów obiektywów i ich zastosowań, co prowadzi do niewłaściwego doboru sprzętu do zamierzonych efektów artystycznych.

Pytanie 39

Aby zapobiec przedostawaniu się ziarenek piasku do mechanizmu aparatu fotograficznego, należy zastosować

A. płaską osłonę na obiektyw

B. filtr polaryzacyjny

C. osłonę na korpus aparatu

D. adapter filtrowy

Osłona na korpus aparatu jest kluczowym elementem, który chroni mechanizmy wewnętrzne aparatu przed szkodliwymi czynnikami zewnętrznymi, takimi jak kurz czy ziarenka piachu. Dzięki zastosowaniu osłony, można znacząco zredukować ryzyko uszkodzenia precyzyjnych komponentów aparatu, co jest szczególnie istotne w trudnych warunkach fotografowania, np. podczas sesji na plaży czy w pobliżu budowy. Osłony te są dostępne w różnych kształtach i rozmiarach, a ich montaż jest zazwyczaj intuicyjny, co czyni je bardzo praktycznym rozwiązaniem. Warto również zaznaczyć, że stosowanie osłony na korpus aparatu jest zgodne z dobrymi praktykami branżowymi, które zachęcają do stosowania dodatkowej ochrony sprzętu fotograficznego. Oprócz ochrony przed piaskiem, osłona może również chronić aparat przed wilgocią i przypadkowymi uderzeniami, co zwiększa jego żywotność i efektywność.

Pytanie 40

Zastosowanie techniki przenikania obrazów (blending modes) w programach graficznych pozwala na

A. zwiększenie rozdzielczości obrazu bez utraty jakości

B. automatyczną korekcję balansu bieli

C. usunięcie szumów cyfrowych z niedoświetlonych partii obrazu

D. tworzenie efektów specjalnych poprzez określenie sposobu mieszania warstw

Zastosowanie techniki przenikania obrazów, znanej jako blending modes, w programach graficznych odgrywa kluczową rolę w tworzeniu efektów specjalnych i dynamiki wizualnej. Przenikanie warstw pozwala na określenie, w jaki sposób kolory i jasność różnych warstw obrazu będą się ze sobą łączyć, co otwiera szerokie możliwości kreatywne. Na przykład, przy użyciu trybu 'Overlay' można uzyskać efekt podkreślenia tekstury, co jest szczególnie przydatne w fotografii portretowej, gdzie chcemy, aby skóra wyglądała naturalnie, a rysy twarzy były wyraźne. Z kolei tryb 'Multiply' pozwala na łączenie kolorów w sposób, który zwiększa ich głębokość, co może być przydatne w tworzeniu cieni i efektów nastrojowych. Techniki te są powszechnie stosowane w produkcji grafiki komputerowej, animacji i w projektach artystycznych, co czyni je standardem w branży. Odpowiednie wykorzystanie trybów przenikania może znacząco wzbogacić każdą kompozycję graficzną, a ich zrozumienie jest kluczowe dla każdego, kto chce profesjonalnie zajmować się grafiką.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej