Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik programista
  • Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
  • Data rozpoczęcia: 10 grudnia 2025 13:03
  • Data zakończenia: 10 grudnia 2025 13:33

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jakie narzędzie jest wykorzystywane do zgłaszania błędów w projektach IT?

A. JIRA
B. Photoshop
C. Git
D. Blender
Photoshop to narzędzie do edycji grafiki rastrowej i nie jest związane z raportowaniem błędów w projektach informatycznych. Blender to zaawansowane narzędzie do modelowania 3D, animacji oraz renderowania, używane głównie w produkcji filmów, gier i wizualizacji, ale nie posiada funkcji zarządzania błędami w kodzie. Git to system kontroli wersji, który umożliwia zarządzanie kodem źródłowym, śledzenie zmian i współpracę programistów nad projektem, ale nie służy bezpośrednio do raportowania błędów w projektach – choć można wykorzystać go pośrednio poprzez integrację z narzędziami do zarządzania błędami, jak np. JIRA.

Pytanie 2

Wartość liczby 1AF, zapisana w systemie szesnastkowym, po przeliczeniu na system dziesiętny wynosi

A. 26
B. 257
C. 6890
D. 431
No, tutaj coś poszło nie tak. Wartość 6890 to chyba wynik jakiegoś błędnego przeliczenia, bo z potęgami szesnastkowymi coś się nie zgadza. Jeśli chodzi o 26, to pewnie źle poskładałeś te cyfry w liczbie szesnastkowej. A 257 to w ogóle nie to, co powinno wyjść, bo brakuje tam jakiejś cyfry w tej liczbie szesnastkowej.

Pytanie 3

Zaprezentowane oznaczenie praw Creative Commons umożliwia bezpłatne wykorzystywanie utworu

Ilustracja do pytania
A. w celu dokonywania zmian lub remiksowania
B. pod warunkiem udostępnienia go na takiej samej licencji
C. w celach komercyjnych
D. pod warunkiem zachowania go w pierwotnej formie
Odpowiedź dotycząca możliwości zmiany lub remiksowania utworu jest prawidłowa w kontekście oznaczeń Creative Commons takich jak CC BY lub CC BY-NC. Licencje te umożliwiają korzystanie z utworu w sposób zmieniony czy remiksowany pod warunkiem spełnienia określonych wymogów. CC BY wymaga jedynie przypisania autorstwa, co daje twórcom dużą elastyczność w adaptacji i modyfikacji dzieła, co znajduje zastosowanie w projektach edukacyjnych, artystycznych czy badawczych. Działania takie mogą obejmować tworzenie adaptacji, tłumaczeń, mashupów czy nowych kreatywnych form bazujących na oryginale. CC BY-NC natomiast ogranicza użycie komercyjne, ale nadal zezwala na modyfikacje w niekomercyjnych kontekstach. Remiksowanie muzyki, tworzenie nowych wersji wideo czy projektów graficznych są popularnymi praktykami w społeczności twórców, co promuje innowacje i rozwój kultury open source. Ważne jest, aby użytkownicy byli świadomi warunków licencji i poprawnie przypisywali autorstwo, co nie tylko spełnia wymogi prawne, ale również wspiera etos współpracy i uczciwości w społeczności twórczej. Zaangażowanie w twórczość w oparciu o licencje Creative Commons przyczynia się do propagowania wiedzy i kultury oraz wspiera zrównoważony rozwój społeczności twórczych.

Pytanie 4

Jakie jest znaczenie klasy abstrakcyjnej?

A. Klasa, która może być dziedziczona, ale nie można jej instancjonować
B. Klasa, która zawsze dziedziczy z klasy bazowej
C. Klasa, która może zawierać zarówno metody zdefiniowane, jak i niezdefiniowane (czysto wirtualne)
D. Klasa, która nie może posiadać żadnych metod
Klasa abstrakcyjna to klasa, która może zawierać zarówno metody zdefiniowane, jak i niezdefiniowane (czysto wirtualne). Jest to kluczowy element programowania obiektowego, który pozwala na tworzenie hierarchii klas i wymuszanie implementacji określonych metod w klasach pochodnych. Klasy abstrakcyjne nie mogą być instancjonowane – służą jedynie jako szablony dla innych klas. Przykładem jest klasa 'Figura', która zawiera metodę 'ObliczPole()', ale konkretna implementacja tej metody jest dostarczana przez klasy pochodne, takie jak 'Kwadrat' czy 'Koło'.

Pytanie 5

Jaka będzie złożoność czasowa wyszukiwania w posortowanej tablicy przy użyciu algorytmu binarnego?

A. O(n)
B. O(log n)
C. O(n log n)
D. O(n²)
Wybierając inne odpowiedzi, można napotkać typowe błędy w myśleniu o złożoności algorytmów wyszukiwania. Odpowiedź O(n) sugeruje, że czas wyszukiwania rośnie liniowo z liczbą elementów w tablicy, co jest charakterystyczne dla prostego algorytmu liniowego. Taki algorytm przeszukuje każdy element, co jest czasochłonne, zwłaszcza w przypadku dużych zbiorów danych. Z kolei O(n²) reprezentuje złożoność czasową, która mogłaby wystąpić w algorytmach sortujących, takich jak sortowanie bąbelkowe, a nie w wyszukiwaniu. Takie zrozumienie złożoności może prowadzić do nieefektywnych rozwiązań w praktyce. Odpowiedź O(n log n) wskazuje na złożoność czasową algorytmów sortujących, co również nie ma zastosowania w kontekście samego wyszukiwania. Warto zauważyć, że przy wyborze algorytmu do wyszukiwania danych, kluczowe jest zrozumienie, jakie operacje są wykonywane na danych i jakie są ich struktury, co wpływa na wybór najlepszej strategii. Wysoka złożoność algorytmów wyszukiwania może prowadzić do znacznych opóźnień w aplikacjach wymagających szybkiej reakcji. Dlatego tak ważne jest zrozumienie zasadności wykorzystania algorytmu binarnego w odpowiednich kontekstach.

Pytanie 6

Które z poniższych jest podstawowym rodzajem testów używanych w testowaniu jednostkowym?

A. Testy jednostkowe
B. Testy systemowe
C. Testy integracyjne
D. Testy akceptacyjne
Testy jednostkowe są kluczowym elementem procesu testowania oprogramowania, szczególnie w kontekście metodologii programowania zwinnego. Polegają one na testowaniu pojedynczych najmniejszych części programu, takich jak funkcje czy metody, w izolacji od reszty systemu. Dzięki temu możemy szybko wykryć błędy i upewnić się, że dany fragment kodu działa zgodnie z oczekiwaniami. W praktyce, testy jednostkowe są często automatyzowane i stanowią podstawę dla procesu ciągłej integracji (CI). Przykładem zastosowania testów jednostkowych może być sprawdzenie, czy funkcja dodająca dwie liczby zwraca poprawny wynik dla różnych zestawów danych wejściowych. Dzięki testom jednostkowym programiści mogą z większą pewnością modyfikować i rozwijać kod, mając pewność, że nie wprowadzają nowych błędów. To właśnie testy jednostkowe pozwalają na szybkie wykrywanie regresji i są fundamentem dla bardziej zaawansowanych form testowania, takich jak testy integracyjne czy systemowe. Dbanie o dobrze zdefiniowany zestaw testów jednostkowych jest uznawane za dobrą praktykę w branży IT i podnosi jakość oprogramowania.

Pytanie 7

Wskaż kod, który jest funkcjonalnie równoważny zaprezentowanemu poniżej:

switch(nrTel) {
    case 999: opis = "Pogotowie"; break;
    case 998: opis = "Straż"; break;
    case 997: opis = "Policja"; break;
    default: opis = "Inny numer";
}
Kod 1.
with nrTel {
    if (999) opis = "Pogotowie";
    if (998) opis = "Straż";
    if (997) opis = "Policja";
    else opis = "Inny numer";
}
Kod 2.
if (nrTel == 999)
    opis = "Pogotowie";
else if (nrTel == 998)
    opis = "Straż";
else if (nrTel == 997)
    opis = "Policja";
else opis = "Inny numer";
Kod 3.
if (nrTel == 999)
    opis = "Pogotowie";
if (nrTel == 998)
    opis = "Straż";
if (nrTel == 997)
    opis = "Policja";
else
    opis = "Inny numer";
Kod 4.
Opis =
    if (nrTel == 999) => "Pogotowie";
    else if (nrTel == 998) => "Straż";
    else if (nrTel == 997) => "Policja";
    else => "Inny numer";
A. Kod 3.
B. Kod 4.
C. Kod 1.
D. Kod 2.
Zamiana instrukcji switch na inne konstrukcje warunkowe wymaga bardzo uważnego odwzorowania zasad działania, zwłaszcza tego, że switch działa wyłącznie na porównaniu wartości (nie warunków logicznych) i wykonuje tylko jeden z przypadków lub blok domyślny. Zauważyłem, że często błędne odpowiedzi biorą się z niepełnego zrozumienia, jak działają instrukcje if-else oraz kiedy wykonywana jest dana gałąź kodu. Przykładowo, Kod 1 i Kod 3 stosują osobne instrukcje if, przez co mogą prowadzić do przypisywania wartości "opis" wiele razy podczas jednego przebiegu – co zupełnie odbiega od pierwotnej logiki switcha. Dla przykładu: jeśli nrTel będzie równe 997, to w Kodzie 3 pierwsze dwa warunki będą fałszywe, ale trzeci będzie prawdziwy i wykona się, a jednocześnie else zostanie potraktowany jako związany tylko z ostatnim if, co jest nieintuicyjne i łatwo o błąd. Jeszcze większe zamieszanie wprowadza Kod 1, gdzie składnia nie odpowiada żadnemu znanemu językowi – takie rzeczy pojawiają się raczej w pseudokodzie i nie nadają się do prawdziwych projektów. Kod 4 natomiast prezentuje nietypową, niepoprawną składnię (np. "if (...) => 'cos';"), która nie jest zgodna z żadnym głównym językiem programowania – to bardziej skrót myślowy lub pseudokod. W praktyce, poprawną zamianą switch na instrukcje warunkowe jest dokładne odwzorowanie logiki wyłączności wyboru, czyli właśnie użycie połączonych bloków if – else if – else, jak w Kodzie 2. Moim zdaniem takie błędne podejścia często wynikają z chęci uproszczenia kodu bez zwrócenia uwagi na to, jak mechanizmy sterowania naprawdę działają. Warto zapamiętać, że właściwe odwzorowanie switcha to zawsze jedna ścieżka wykonania dla danej wartości, bez powtarzania czy nadpisywania wyniku w kolejnych warunkach – i tego właśnie brakuje w niepoprawnych kodach.

Pytanie 8

Jakie zasady stosuje programowanie obiektowe?

A. Rozwiązywanie problemów poprzez modelowanie ich przy pomocy klas i obiektów
B. Zastosowanie wyłącznie algorytmów heurystycznych
C. Tworzenie aplikacji z wykorzystaniem relacyjnych baz danych
D. Podział kodu na funkcje i procedury
Programowanie obiektowe polega na rozwiązywaniu problemów poprzez modelowanie ich za pomocą klas i obiektów. Klasy definiują strukturę i zachowanie obiektów, które są instancjami tych klas. Obiekty przechowują stan (dane) w polach i realizują funkcjonalność poprzez metody. Programowanie obiektowe pozwala na odwzorowanie rzeczywistych systemów, dziedziczenie cech, polimorfizm oraz hermetyzację danych, co prowadzi do bardziej modułowego i skalowalnego kodu. Przykłady języków obiektowych to C++, Java i Python.

Pytanie 9

Który z poniższych elementów jest częścią architektury PWA (Progressive Web App)?

A. Service Worker
B. Media Encoder
C. Virtual Machine
D. DOM Renderer
Wybór innych odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego terminologii i funkcji różnych komponentów w architekturze aplikacji webowych. DOM Renderer, który jest odpowiedzialny za renderowanie struktury dokumentu HTML w przeglądarkach, nie ma bezpośredniego związku z architekturą PWA. Jego zadaniem jest prezentacja treści, ale nie wpływa na funkcjonalności offline czy zarządzanie zasobami. W kontekście PWA, kluczowe są aspekty zapewniające dostępność i wydajność aplikacji, a DOM Renderer nie odnosi się do tych wymagań. Virtual Machine, często kojarzona z technologiami takimi jak Java czy JavaScript (np. V8 w Google Chrome), jest odpowiedzialna za wykonywanie kodu, ale nie pełni roli w architekturze PWA, ponieważ nie zarządza ani nie optymalizuje interakcji sieciowych. Ostatni element, Media Encoder, to narzędzie do kodowania multimediów, które również nie ma zastosowania w kontekście PWA. Typowe błędy polegają na myleniu komponentów odpowiedzialnych za renderowanie i wykonywanie kodu z tymi, które mają na celu poprawę doświadczenia użytkownika w aplikacjach webowych. Zrozumienie roli Service Workera jest kluczowe dla efektywnego projektowania aplikacji, które zapewniają użytkownikom lepsze doświadczenie, szczególnie w warunkach ograniczonej dostępności sieci.

Pytanie 10

Jakie są kluczowe różnice pomiędzy strukturą (struct) a unią (union) w języku C?

A. Unia umożliwia dynamiczne przypisywanie typów danych, struktura natomiast nie
B. Struktura przechowuje wiele wartości równocześnie, unia tylko jedną
C. Unia nie jest obsługiwana przez kompilatory współczesnych języków
D. Struktura wymaga więcej miejsca w pamięci niż unia
Główna różnica między strukturą ('struct') a unią ('union') w języku C polega na sposobie przechowywania danych. Struktura przechowuje wszystkie pola jednocześnie, przydzielając każdemu z nich osobne miejsce w pamięci, natomiast unia używa wspólnej przestrzeni pamięci dla wszystkich swoich pól – w danym momencie można przechowywać tylko jedną wartość. Unia jest bardziej efektywna pod względem pamięci, ale mniej wszechstronna, ponieważ zmiana wartości jednego pola nadpisuje pozostałe. Struktury są powszechnie wykorzystywane w aplikacjach, gdzie konieczne jest przechowywanie wielu niezależnych danych, podczas gdy unie są używane do oszczędzania pamięci.

Pytanie 11

Aplikacje funkcjonujące w systemach Android do komunikacji z użytkownikiem wykorzystują klasę

A. Activity
B. Screens
C. Windows
D. Fragments
W systemie Android klasa Activity to absolutna podstawa komunikacji aplikacji z użytkownikiem. To właśnie ona reprezentuje jeden ekran interfejsu użytkownika, coś w stylu okna dialogowego w klasycznych aplikacjach desktopowych. Cały cykl życia aplikacji, obsługa zdarzeń, wyświetlanie elementów graficznych czy reagowanie na akcje użytkownika – wszystko to ogarnia Activity. Bez niej praktycznie żadna aplikacja nie ruszy, bo to właśnie Activity zarządza np. wywołaniem widoku, obsługą kliknięć czy przekazywaniem danych pomiędzy różnymi ekranami. Moim zdaniem, jeśli ktoś chce programować na Androida, najpierw powinien dobrze przyswoić, jak działa Activity i jej cykl życia (onCreate, onStart itd.), bo to pozwala tworzyć aplikacje zgodne z założeniami platformy. W praktyce deweloperzy bardzo często korzystają z dziedziczenia po klasie Activity, aby rozszerzyć funkcjonalność swoich aplikacji, a także używają jej do uruchamiania nowych ekranów oraz zarządzania nawigacją. Warto jeszcze pamiętać, że dobra znajomość Activity pomaga unikać typowych problemów z zarządzaniem pamięcią czy nieprawidłowym obsługiwaniem powrotów do aplikacji po przerwie. Z mojego doświadczenia, zrozumienie działania Activity to taka baza, bez której trudno iść dalej w temacie Androida.

Pytanie 12

Co to jest CORS (Cross-Origin Resource Sharing)?

A. Protokół komunikacji między różnymi bazami danych
B. System zarządzania plikami statycznymi w aplikacjach SPA
C. Metoda kompresji danych w aplikacjach webowych
D. Mechanizm bezpieczeństwa określający, które domeny mogą uzyskiwać dostęp do zasobów na serwerze
CORS to nie protokół komunikacji między różnymi bazami danych, co sugeruje pierwsza z niepoprawnych odpowiedzi. Protokoły takie jak JDBC czy ODBC są odpowiedzialne za komunikację między bazami danych, a nie CORS. CORS nie jest też metodą kompresji danych w aplikacjach webowych, co mogłoby wprowadzać w błąd w kontekście optymalizacji transferu danych. Kompresja danych jest realizowana przez inne technologie, takie jak Gzip, które zmniejszają rozmiar przesyłanych informacji, ale nie mają związku z ograniczeniami dostępu do zasobów. Ponadto, CORS nie ma nic wspólnego z zarządzaniem plikami statycznymi w aplikacjach SPA. W rzeczywistości, pliki statyczne mogą być serwowane z różnych źródeł, a CORS odgrywa kluczową rolę w ustalaniu, czy te źródła mogą być dostępne przez przeglądarkę. To zrozumienie jest kluczowe, ponieważ wiele osób myli pojęcia związane z komunikacją w sieci, co prowadzi do fałszywych przekonań. Zatem ważne jest, aby nie tylko znać definicje, ale także rozumieć, jak różne technologie współdziałają ze sobą w kontekście bezpieczeństwa i dostępu do danych.

Pytanie 13

Jakie elementy powinny być ujęte w dokumentacji programu?

A. Opis funkcji, klas i zmiennych w kodzie
B. Zestawienie błędów zidentyfikowanych w trakcie testów
C. Strategia marketingowa aplikacji
D. Szczegóły dotyczące konfiguracji serwera
Opis funkcji, klas i zmiennych w kodzie to kluczowy element dokumentacji programu. Tego rodzaju dokumentacja pozwala na lepsze zrozumienie struktury aplikacji, jej logiki biznesowej oraz wzajemnych zależności pomiędzy poszczególnymi komponentami. Dokumentacja techniczna obejmuje szczegółowe informacje na temat implementacji, interfejsów API, schematów baz danych oraz sposobów integracji z innymi systemami. Dzięki niej programiści mogą szybciej wdrażać się w projekt, a błędy i niejasności są minimalizowane. Kompleksowa dokumentacja zawiera także przykłady użycia poszczególnych funkcji, co dodatkowo ułatwia rozwój i rozbudowę aplikacji. W dobrze prowadzonym projekcie dokumentacja kodu jest na bieżąco aktualizowana, co zwiększa jego przejrzystość i wspiera proces refaktoryzacji.

Pytanie 14

W zaprezentowanym fragmencie kodu występuje błąd logiczny. Na czym on polega?

int x = 0;
while (x != 0 || x != 5) {
  std::cout << x << " ";
  x++;
}
A. Nieprawidłowym warunku pętli, który sprawia, że pętla jest nieskończona.
B. Braku zainicjowania zmiennej x, co powoduje, że zmienna nie ma wartości początkowej.
C. Niewłaściwym warunku pętli, co powoduje, że pętla nigdy się nie wykona.
D. Niepoprawnym użyciu funkcji cout, co skutkuje tym, że zmienna jest wczytywana w pętli.
Nieprawidłowy warunek pętli powoduje, że staje się ona nieskończona, co jest częstym problemem w programowaniu. W tym przypadku warunek while(x != 0 || x != 5) jest zawsze prawdziwy, ponieważ dla każdej wartości x, która nie jest jednocześnie równa 0 i 5, pętla nigdy się nie zakończy. To logiczny błąd, ponieważ zmienna x nigdy nie osiągnie stanu, w którym oba warunki będą jednocześnie fałszywe. W praktyce powinno się stosować warunki logiczne, które mogą stać się fałszywe dla jakiegoś stanu zmiennych, co pozwala pętli zakończyć działanie. Częstym wzorcem jest użycie operatora && zamiast ||, aby sprawdzić, czy zmienna osiągnęła konkretny zakres wartości. W ten sposób można zagwarantować, że program nie wejdzie w nieskończoną pętlę. Tego typu błędy są często wykrywane podczas testowania i debugowania kodu, a ich unikanie jest kluczowe w zapewnieniu poprawnego działania aplikacji. Dobre praktyki obejmują dokładne przemyślenie warunków pętli i testowanie ich w różnych scenariuszach.

Pytanie 15

Do form komunikacji werbalnej zalicza się

A. gestykulacja
B. pozycja ciała
C. mówienie
D. wyraz twarzy
Mówienie to podstawowa forma komunikacji werbalnej – bez tego ciężko byłoby przekazać bardziej złożone treści, polecenia czy po prostu podzielić się informacjami w jasny i jednoznaczny sposób. Właśnie dlatego w większości branż technicznych, niezależnie czy rozmawiamy o pracy na budowie, czy w biurze projektowym, umiejętność jasnego i zrozumiałego mówienia jest często kluczowa. W praktyce komunikacja werbalna opiera się na słowach, które przekazujemy ustnie. Moim zdaniem najważniejsze jest to, że pozwala uniknąć nieporozumień i usprawnia współpracę w zespole – szczególnie gdy pracujemy przy dużych projektach, gdzie każdy detal ma znaczenie. W codziennych sytuacjach, takich jak prowadzenie spotkań, omawianie problemów technicznych czy instruowanie nowych pracowników, mówienie okazuje się nieocenione. Dodatkowo, standardy komunikacji interpersonalnej podkreślają, że skuteczny przekaz werbalny wymaga nie tylko odpowiedniego doboru słów, ale też umiejętności dostosowania tonu głosu i tempa mówienia do sytuacji. Warto też pamiętać, że mowa ludzka jest najdokładniejszym narzędziem do przekazywania informacji, bo daje możliwość dopytania, wyjaśnienia i natychmiastowej korekty, czego raczej nie da się osiągnąć tylko poprzez gesty czy mimikę. Z mojego doświadczenia wynika, że inwestowanie w rozwój umiejętności werbalnych zwraca się bardzo szybko w pracy technika czy specjalisty.

Pytanie 16

Co to jest Cypress?

A. Narzędzie do kompilacji kodu TypeScript
B. Biblioteka komponentów UI dla React
C. Framework do testowania end-to-end aplikacji webowych
D. System zarządzania bazami danych dla aplikacji mobilnych
Cypress to popularny framework do testowania aplikacji webowych, skoncentrowany na testach end-to-end, co oznacza, że pozwala na symulowanie rzeczywistego użytkownika w interakcji z aplikacją. Jego architektura oparta na JavaScript i łatwość integracji z innymi narzędziami sprawiają, że jest chętnie wybierany przez zespoły developerskie. Cypress umożliwia szybkie pisanie testów, które mogą być uruchamiane bezpośrednio w przeglądarce, co ułatwia debugowanie. Przykładem zastosowania może być testowanie formularzy na stronie internetowej, gdzie można sprawdzić, czy wszystkie pola działają poprawnie, czy błędne dane są odpowiednio walidowane oraz czy interfejs użytkownika reaguje jak oczekiwano. Dobrą praktyką jest pisanie testów w sposób, który odzwierciedla rzeczywiste scenariusze użytkowników, co zwiększa jakość i niezawodność aplikacji. Cypress zyskał uznanie w branży dzięki swojej wydajności i możliwościom wizualizacji testów, co czyni go jednym z wiodących narzędzi w obszarze automatyzacji testów.

Pytanie 17

Jaki język programowania został stworzony z myślą o tworzeniu aplikacji na system Android?

A. Objective-C
B. Python
C. Swift
D. Java
Swift? To język, który Apple wymyśliło dla swoich aplikacji na iOS i macOS, więc nie ma go w Androidzie. Objective-C też jest używany do aplikacji Apple, ale na Androida nie zadziała. Python jest super i bardzo uniwersalny, ale nie jest językiem, który na Androidzie działa natywnie – są co prawda frameworki, jak Kivy, które pozwalają na pisanie aplikacji w Pythonie, ale to nie jest standard dla Androida.

Pytanie 18

Co to jest Continuous Integration (CI)?

A. Protokół komunikacji między różnymi częściami aplikacji
B. Praktyka automatycznego integrowania kodu w repozytorium wspólnym wraz z testami
C. Metoda ciągłego monitorowania wydajności aplikacji w produkcji
D. Technika tworzenia aplikacji mobilnych w sposób przyrostowy
W kontekście rozwoju oprogramowania można spotkać się z różnymi praktykami i technologiami, które często mylone są z Continuous Integration. Jedną z takich praktyk jest technika tworzenia aplikacji mobilnych w sposób przyrostowy. To podejście polega na wprowadzaniu małych zmian w aplikacji, które są następnie rozwijane i testowane. Choć metoda przyrostowa może być korzystna, nie odnosi się bezpośrednio do idei CI, gdyż ta ostatnia koncentruje się na automatyzacji integracji kodu i jego testowania, a nie na samej metodzie rozwoju. Kolejnym nieporozumieniem jest metoda ciągłego monitorowania wydajności aplikacji w produkcji, która dotyczy zarządzania i optymalizacji działania aplikacji po jej wdrożeniu. CI jest procesem wcześniejszym, skupionym na kodzie, nie na jego działaniu w produkcji. Ostatnia odpowiedź, dotycząca protokołu komunikacji między różnymi częściami aplikacji, również nie ma związku z CI, ponieważ protokoły te służą do wymiany danych w systemie, a nie do integracji kodu. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby poprawnie identyfikować i stosować odpowiednie praktyki w inżynierii oprogramowania.

Pytanie 19

Jak określa się proces transferu danych z lokalnego komputera na serwer?

A. Przesyłanie danych
B. Wysyłanie danych
C. Streaming
D. Pobieranie danych
Proces przesyłania danych z komputera lokalnego na serwer nazywany jest wysyłaniem danych. To kluczowy element komunikacji w sieciach komputerowych, który wskazuje na transfer informacji z jednego punktu do drugiego. Wysyłanie danych odbywa się za pomocą różnych protokołów, takich jak FTP (File Transfer Protocol), HTTP (Hypertext Transfer Protocol) czy SFTP (Secure File Transfer Protocol). Przykładem może być przesyłanie plików z komputera na zdalny serwer, co jest powszechnie wykorzystywane w przypadku tworzenia stron internetowych. W kontekście aplikacji, wysyłanie danych może dotyczyć również przesyłania formularzy do bazy danych. Ważne jest, aby dane były odpowiednio pakowane i kodowane w celu zapewnienia ich integralności oraz bezpieczeństwa. Stosowanie protokołów szyfrowania, takich jak SSL/TLS, dodatkowo zabezpiecza proces, co jest istotne w dobie rosnących zagrożeń cybernetycznych. Zbierając wszystkie te elementy, wysyłanie danych jest fundamentalnym procesem w architekturze nowoczesnych systemów informatycznych.

Pytanie 20

Jakie rezultaty pojawią się po uruchomieniu poniższego kodu napisanego w języku C++?

class KlasaBazowa {
    public:
        virtual void metoda() {
            cout << "Bazowa. ";
        }
};

class KlasaPochodna : public KlasaBazowa {
    public:
        void metoda() {
            cout << "Pochodna. ";
        }
};

int main() {
    KlasaBazowa *bazowa = new KlasaPochodna();
    KlasaPochodna *pochodna = new KlasaPochodna();

    bazowa->metoda();
    pochodna->metoda();
    return 0;
}
A. Bazowa. Pochodna.
B. Bazowa. Bazowa.
C. Pochodna. Bazowa.
D. Pochodna. Pochodna.
Kod wyświetla 'Pochodna. Pochodna.', co wskazuje, że metody klasy pochodnej przejęły kontrolę nad tymi z klasy bazowej. To fajny przykład polimorfizmu, jaki mamy w C++. Tutaj metoda w klasie pochodnej jest lepsza od metody w klasie bazowej. To, jakie wywołanie się wykona, zależy od konkretnego obiektu, a nie od tego, jaką metodę zdefiniowaliśmy w klasie bazowej.

Pytanie 21

Co to jest wskaźnik w języku C?

A. Zmienna przechowująca wartość logiczną
B. Zmienna przechowująca adres pamięci
C. Funkcja do dynamicznej alokacji pamięci
D. Typ danych do zapisywania tekstów
Wskaźnik w języku C to zmienna przechowująca adres pamięci innej zmiennej. Umożliwia bezpośrednią manipulację pamięcią, co czyni wskaźniki niezwykle potężnym narzędziem w programowaniu niskopoziomowym. Dzięki wskaźnikom można dynamicznie alokować pamięć, przekazywać duże struktury danych do funkcji bez ich kopiowania oraz implementować struktury danych, takie jak listy, drzewa czy grafy. Wskaźniki umożliwiają także iterowanie po tablicach i efektywne zarządzanie zasobami systemowymi, co czyni je kluczowym elementem w programowaniu systemowym.

Pytanie 22

Jakie środowisko developerskie służy do tworzenia aplikacji na platformę iOS?

A. Visual Studio Code
B. Eclipse
C. XCode
D. Studio Androida
XCode to oficjalne środowisko programistyczne (IDE) firmy Apple, które jest wykorzystywane do tworzenia aplikacji na systemy iOS, macOS, watchOS i tvOS. XCode oferuje pełne wsparcie dla języków Swift i Objective-C oraz narzędzia do projektowania interfejsów użytkownika (Storyboard), debugowania aplikacji, testowania wydajności i optymalizacji kodu. XCode posiada także symulatory urządzeń Apple, co umożliwia testowanie aplikacji na różnych modelach iPhone’ów, iPadów oraz Apple Watch. XCode jest niezbędnym narzędziem dla deweloperów tworzących aplikacje na ekosystem Apple i pozwala na łatwą publikację aplikacji w App Store.

Pytanie 23

Które stwierdzenie dotyczące interfejsu w Java jest prawdziwe?

A. Wszystkie metody w interfejsie są domyślnie publiczne i abstrakcyjne
B. W interfejsie można definiować implementacje metod statycznych
C. Interfejs może zawierać pola z dostępem protected
D. Interfejs może dziedziczyć po wielu klasach jednocześnie
Wiele osób może mylić pojęcia związane z interfejsami i klasami w języku Java, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Odpowiedź sugerująca, że interfejs może dziedziczyć po wielu klasach jednocześnie jest błędna, ponieważ w Javie interfejsy mogą jedynie dziedziczyć po innych interfejsach, a nie po klasach. To ograniczenie jest istotne, ponieważ pozwala na wielodziedziczenie interfejsów, co zwiększa elastyczność w projektowaniu systemów. Inną błędną koncepcją jest stwierdzenie, że interfejs może zawierać implementacje metod statycznych. W rzeczywistości metody statyczne nie mogą być zadeklarowane w interfejsach, ponieważ interfejsy nie są związane z instancjami obiektów, a metody statyczne są związane z klasami. Kolejnym powszechnym błędem jest myślenie, że pola w interfejsie mogą mieć modyfikator dostępu 'protected'. W praktyce, wszystkie pola w interfejsach są domyślnie publiczne, finalne i statyczne, co oznacza, że nie mogą być modyfikowane poza interfejsem. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla efektywnego wykorzystania interfejsów w praktycznym programowaniu, gdyż pozwala na lepsze projektowanie zorientowane na obiekty oraz promuje dobre praktyki inżynieryjne.

Pytanie 24

Co to jest git rebase?

A. Technika integracji zmian z jednej gałęzi do drugiej przez przeniesienie lub połączenie sekwencji commitów
B. Polecenie do tworzenia nowego repozytorium
C. Metoda tworzenia kopii zapasowej repozytorium
D. Narzędzie do rozwiązywania konfliktów między plikami
Nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na nieporozumienie dotyczące podstawowych funkcji narzędzi do kontroli wersji. Tworzenie nowego repozytorium to operacja rozpoczęcia nowego projektu, co jest zupełnie inną funkcjonalnością i nie ma związku z integracją zmian w istniejącym projekcie. Narzędzia do rozwiązywania konfliktów między plikami, takie jak merge, są stosowane w sytuacjach, gdy zmiany w dwóch gałęziach kolidują, ale nie dotyczą one bezpośrednio rebase, który ma na celu uporządkowanie i uproszczenie historii commitów. Metoda tworzenia kopii zapasowej repozytorium również nie ma związku z rebase, gdyż rebase nie jest narzędziem do zabezpieczania danych, lecz do przekształcania historii commitów. Często błędne rozumienie polecenia rebase wynika z mylenia go z innymi operacjami, takimi jak merge, które łączą zmiany dwóch gałęzi bez modyfikacji istniejącej historii. Zaleca się, aby deweloperzy dobrze zapoznali się z różnicami między tymi operacjami, aby skutecznie zarządzać historią projektu i unikać nieporozumień.

Pytanie 25

Które z poniższych stwierdzeń jest prawdziwe w kontekście dziedziczenia w języku Java?

A. Klasa pochodna może dziedziczyć po wielu klasach bazowych.
B. Dziedziczenie jest niezalecane w języku Java.
C. Klasa pochodna dziedziczy po jednej klasie bazowej.
D. Java nie wspiera dziedziczenia.
Dziedziczenie jest jednym z kluczowych mechanizmów programowania obiektowego, a Java wspiera dziedziczenie jednokrotne. Oznacza to, że klasa pochodna może dziedziczyć tylko po jednej klasie bazowej. Jest to zgodne z modelem dziedziczenia stosowanym w wielu językach obiektowych. Dzięki temu mechanizmowi możemy ponownie wykorzystywać kod, co jest zgodne z zasadą DRY (Don't Repeat Yourself). Dziedziczenie pozwala na tworzenie hierarchii klas, gdzie klasa pochodna dziedziczy właściwości i metody klasy bazowej, co ułatwia rozszerzanie funkcjonalności bez konieczności ponownego pisania kodu. Przykład zastosowania to tworzenie klasy 'Samochód', która dziedziczy po klasie 'Pojazd', co pozwala na automatyczne odziedziczenie wszystkich cech pojazdu, takich jak metoda 'uruchom', a jednocześnie dodanie specyficznych funkcji dla samochodu, jak 'otwórz bagażnik'. Dziedziczenie ułatwia zarządzanie złożonymi systemami, umożliwiając organizację kodu w sposób bardziej zrozumiały i zarządzalny.

Pytanie 26

Co zostanie wyświetlone w konsoli po wykonaniu poniższego kodu?

let arr = [1, 2, 3, 4, 5];
let result = arr.filter(num => num % 2 === 0);
console.log(result);
A. [1, 3, 5]
B. [1, 2, 3, 4, 5]
C. 2,4
D. [2, 4]
Wynik działania podanego kodu to [2, 4], ponieważ zastosowana funkcja filter tworzy nową tablicę, w której znajdują się tylko te elementy, które spełniają określony warunek. W tym przypadku warunkiem jest to, że element musi być parzysty (num % 2 === 0). Z tablicy arr, która zawiera liczby od 1 do 5, tylko liczby 2 i 4 spełniają ten warunek. Filtracja danych jest bardzo przydatna w programowaniu, zwłaszcza w kontekście pracy z dużymi zbiorami danych, gdzie można łatwo wyodrębnić interesujące nas elementy. Stosowanie takich metod, jak filter, jest zgodne z zasadami programowania funkcyjnego, które promują użycie funkcji do przetwarzania danych w sposób bardziej zwięzły i czytelny. W praktyce, funkcja filter może być używana do filtrowania danych z API, przetwarzania zbiorów danych w aplikacjach, czy też w analizach danych. Takie podejście zwiększa wydajność i czytelność kodu, co jest istotne w długoterminowym utrzymaniu projektów.

Pytanie 27

Który z poniższych języków programowania jest statycznie typowany?

A. PHP
B. TypeScript
C. Ruby
D. JavaScript
TypeScript jest językiem programowania, który został zaprojektowany jako nadzbiór JavaScriptu. Jednym z jego kluczowych wyróżników jest statyczne typowanie, co oznacza, że zmienne, funkcje i obiekty mogą mieć zdefiniowane typy, które są sprawdzane w czasie kompilacji, zanim kod zostanie uruchomiony. Dzięki temu programiści mogą wychwycić wiele typowych błędów, takich jak niezgodność typów, co zwiększa bezpieczeństwo kodu oraz ułatwia jego utrzymanie. TypeScript pozwala na korzystanie z typów prostych, obiektowych, a także umożliwia definiowanie własnych typów, co daje większą elastyczność. Przykładowo, definiując funkcję w TypeScript, można określić typy argumentów oraz typ zwracany, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w programowaniu, zachęcając do bardziej strukturalnego podejścia do pisania kodu. W praktyce, projektowanie aplikacji w TypeScript pozwala na łatwiejsze wprowadzanie zmian i refaktoryzację, ponieważ zmiany w typach są automatycznie sprawdzane przez kompilator. Warto również zauważyć, że TypeScript jest szeroko stosowany w dużych projektach, zwłaszcza w kontekście aplikacji frontendowych opartych na frameworkach takich jak Angular czy React, gdzie zarządzanie złożonością kodu jest kluczowe.

Pytanie 28

Które z poniższych twierdzeń najlepiej charakteryzuje metodę wirtualną?

A. Metoda, która jest zawsze stosowana w konstruktorach danej klasy
B. Metoda, która może być przesłonięta w klasie dziedziczącej
C. Metoda, która działa wyłącznie dla statycznych pól danej klasy
D. Metoda, która może być wywoływana tylko przez klasę nadrzędną
Wirtualna metoda to taka, która jest zdefiniowana w klasie bazowej i można ją nadpisać w klasie pochodnej. Fajna sprawa z tą metodą wirtualną jest taka, że działa na zasadzie dynamicznego wiązania, co w praktyce oznacza, że program decyduje w czasie działania, którą wersję metody wywołać. Dzięki temu mamy polimorfizm – możemy użyć różnych wersji tej samej metody, w zależności od typu obiektu, na którym pracujemy. To naprawdę ważny aspekt programowania obiektowego, bo pozwala na większą elastyczność i łatwiejsze rozwijanie kodu. W hierarchiach klas to się sprawdza, bo klasa bazowa ma ogólne metody, a klasy pochodne mogą je dostosować do swoich potrzeb.

Pytanie 29

Jaki modyfikator dostępu umożliwia dostęp do pól klasy tylko za pomocą jej metod?

A. Static
B. Public
C. Protected
D. Private
Modyfikator `public` umożliwia dostęp do pól i metod z dowolnego miejsca w programie, co narusza zasadę hermetyzacji i ukrywania danych wewnętrznych obiektu. `protected` pozwala na dostęp do pól i metod klasy w ramach dziedziczenia, ale nie ogranicza dostępu wyłącznie do metod tej samej klasy. `static` to modyfikator, który oznacza, że pole lub metoda należy do klasy, a nie do instancji obiektu, co nie jest związane z ograniczaniem dostępu. Tylko `private` zapewnia pełną kontrolę nad dostępem do danych wewnątrz klasy.

Pytanie 30

Jakie czynniki powinny być brane pod uwagę podczas organizacji zasobów ludzkich w projekcie?

A. Wyłącznie techniczne wymagania projektu
B. Jedynie dostępność technologii
C. Umiejętności oraz doświadczenie członków zespołu
D. Budżet projektu, bez uwzględnienia kompetencji zespołu
Podczas planowania zasobów ludzkich w projekcie kluczowe jest uwzględnienie umiejętności i doświadczenia członków zespołu. Odpowiednie dopasowanie kompetencji do wymagań projektu ma ogromny wpływ na jakość i tempo realizacji zadań. Zespół o różnorodnych umiejętnościach jest bardziej elastyczny i lepiej radzi sobie z napotkanymi wyzwaniami. Analiza umiejętności pozwala na efektywne przydzielanie zadań, co zwiększa produktywność i redukuje ryzyko opóźnień.

Pytanie 31

Które urządzenie komputerowe jest najbardziej odpowiednie do graficznego projektowania w aplikacjach CAD?

A. Serwer dysponujący dużą ilością pamięci RAM
B. Komputer stacjonarny z kartą graficzną NVIDIA Quadro
C. Laptop z interfejsem dotykowym
D. Laptop z zintegrowanym układem graficznym
W kontekście projektowania graficznego w programach typu CAD, kluczowym elementem jest wybór odpowiedniego sprzętu, który zapewni nie tylko stabilność, ale także wydajność. Komputer stacjonarny wyposażony w kartę graficzną NVIDIA Quadro jest najlepszym rozwiązaniem, ponieważ te karty są specjalnie zaprojektowane do obsługi złożonych obliczeń i renderowania grafiki 3D. Dzięki zaawansowanej architekturze oraz optymalizacji pod kątem aplikacji inżynieryjnych i projektowych, karty NVIDIA Quadro oferują znacznie wyższą wydajność w porównaniu do standardowych kart graficznych. Dodatkowo, stacjonarne komputery pozwalają na łatwiejszą rozbudowę, co może być kluczowe w przypadku rosnących wymagań projektowych. W praktyce, użytkownicy CAD często muszą radzić sobie z dużymi i złożonymi modelami, które wymagają nie tylko odpowiedniej mocy obliczeniowej, ale także dużej ilości pamięci wideo, co zapewnia NVIDIA Quadro. Warto dodać, że standardy branżowe, takie jak OpenGL i DirectX, są w pełni wspierane przez te karty, co przekłada się na ich niezawodność i efektywność w profesjonalnym środowisku projektowym.

Pytanie 32

Na schemacie widoczny jest fragment diagramu blokowego pewnego algorytmu. Ile razy zostanie zweryfikowany warunek n<7?

Ilustracja do pytania
A. 8
B. 6
C. 5
D. 7
Warunek 'n < 7' będzie sprawdzany dokładnie 6 razy. To dlatego, że w klasycznej pętli for czy while liczba powtórzeń jest zawsze o jeden mniejsza niż wartość graniczna. Jak widzisz, w takich schematach liczba porównań idzie w parze z liczbą iteracji, a pętla zatrzymuje się, jak tylko warunek zostanie spełniony.

Pytanie 33

Która metoda tablicy w JavaScript dodaje nowy element na końcu tablicy?

A. shift()
B. unshift()
C. pop()
D. push()
Metody pop(), shift() oraz unshift() mają różne funkcje, które nie są związane z dodawaniem elementów na końcu tablicy, co prowadzi do istotnych nieporozumień. Metoda pop() usuwa ostatni element z tablicy, co jest sprzeczne z ideą dodawania nowego elementu. Użytkownicy mogą mylnie sądzić, że pop() może być używana do dodawania elementów, ponieważ zmienia stan tablicy, jednak efektem jej działania jest redukcja liczby elementów, co w wielu przypadkach może prowadzić do utraty istotnych danych. Z kolei shift() usuwa pierwszy element z tablicy, co również nie jest związane z dodawaniem. Użytkownicy mogą mylić shift() z metodą dodawania, co jest błędne z perspektywy funkcjonalności tablic w JavaScript. Metoda unshift() dodaje nowe elementy na początku tablicy, co jest odwrotnością tego, czego szukamy w pytaniu. Typowe błędy myślowe obejmują myślenie o dodawaniu elementów do tablicy jako o operacji, która może być wykonywana w dowolnej formie, ignorując specyfikę działania poszczególnych metod. Właściwe zrozumienie funkcji tych metod jest kluczowe do skutecznego wykorzystania tablic w JavaScript i może znacząco wpłynąć na skuteczność kodu oraz jakość napisanych rozwiązań.

Pytanie 34

Który z poniższych elementów nie jest związany z architekturą mikroserwisów?

A. Niezależne wdrażanie usług
B. Skalowalność poszczególnych usług
C. Monolityczny kod źródłowy
D. Komunikacja przez API
Każda z pozostałych odpowiedzi na pytanie odnosi się do kluczowych aspektów architektury mikroserwisów. Niezależne wdrażanie usług jest jednym z głównych założeń mikroserwisów, ponieważ umożliwia autonomiczne aktualizacje i rozwój poszczególnych komponentów systemu bez konieczności przerywania działania całej aplikacji. Komunikacja przez API jest niezbędna dla współpracy między mikroserwisami, ponieważ pozwala na wymianę danych i poleceń w sposób zorganizowany i niezależny. Wreszcie, skalowalność poszczególnych usług oznacza, że można dostosować zasoby do zmieniających się potrzeb i obciążenia systemu, co jest kluczowe w dzisiejszych dynamicznych środowiskach IT. Typowym błędem jest zrozumienie architektury mikroserwisów jako jedynie rozdzielenia kodu. W rzeczywistości wymaga to zmiany podejścia do projektowania, wdrażania i zarządzania systemami. Nieprawidłowa interpretacja tych pojęć może prowadzić do stworzenia systemu, który nie wykorzystuje pełnych korzyści płynących z mikroserwisów, takich jak elastyczność, łatwość w skalowaniu i efektywne zarządzanie zespołami. Zamiast tego można wprowadzić architekturę, która jest jedynie zbiorem monolitów, co nie spełnia oczekiwań nowoczesnych aplikacji internetowych i mobilnych.

Pytanie 35

Jakie będzie działanie przedstawionych dwóch równoważnych fragmentów kodu źródłowego?

Kod w React:

function Heading(props) {
    return (
        <h1> {props.title} </h1>
    );
}

// w metodzie render
return (
    <Heading title="Egzamin zawodowy" />
);

Kod w Angular:
// heading.component.ts
import {Component} from '@angular/core';
@Component({
    selector: 'app-heading',
    templateUrl: './heading.component.html',
    styleUrls: ['./heading.component.css']
})

export class HeadingComponent {
    title:String = "Egzamin zawodowy";
    ...
}

// heading.component.html
<h1>{{title}}</h1>
A. Nadany tytuł każdego elementu HTML: "Egzamin zawodowy"
B. Nadany tytuł strony: "Egzamin zawodowy"
C. Wyświetlony na stronie tekst w akapicie: "Egzamin zawodowy"
D. Wyświetlony na stronie tekst w nagłówku: "Egzamin zawodowy"
Zdarza się, że łatwo pomylić różne sposoby prezentacji tekstu na stronie, zwłaszcza gdy ma się do czynienia z wieloma frameworkami naraz. W przedstawionych fragmentach kodu zarówno w React, jak i w Angularze, kluczowe jest użycie tagu <h1>, czyli nagłówka pierwszego poziomu. Jeżeli uznałeś, że zostanie wyświetlony tekst w akapicie, to być może zasugerowałeś się inną składnią, bo <p> w kodzie w ogóle nie ma. Możliwe też, że patrząc na słowo „title”, pojawiła się skojarzenie z atrybutem title w HTML (który odpowiada za tzw. tooltip po najechaniu kursorem lub tytuł strony), ale w tym przypadku title to po prostu nazwa właściwości przekazywanej do komponentu lub pola w klasie, nie specjalny atrybut HTML. Kolejna zmyłka, nadawanie tytułu wszystkim elementom HTML – brzmi jak coś, co można by zrobić globalnie stylem, ale tutaj nic takiego się nie dzieje. W kodzie nie występuje żaden mechanizm, który iteruje po wszystkich elementach i ustawia im atrybut, to nie jest ten przypadek. Jeśli chodzi o tytuł strony, to w przeglądarce jest on definiowany przez <title> w sekcji <head> dokumentu HTML, a tutaj pracujemy tylko z zawartością renderowaną w widocznym DOM, nie konfigurujemy meta-danych strony. To częsty błąd – mylić zmienne używane w kodzie z atrybutami HTML o tej samej nazwie. Warto pamiętać, że w React i Angularze komponowanie widoków opiera się głównie o manipulację treścią w obrębie renderowanego drzewa DOM, a nie bezpośrednią modyfikację atrybutów meta czy stylów całego dokumentu. Dobrze jest też zawsze spojrzeć na strukturę znacznika – gdy widać <h1>, od razu powinno się zakładać, że chodzi o nagłówek – i, szczerze mówiąc, takie pytania świetnie pokazują, jak ważne jest rozumienie, co faktycznie renderuje się na stronie, bo czasem pozorne podobieństwo nazw prowadzi do błędnych wniosków.

Pytanie 36

Co zostanie wyświetlone po wykonaniu poniższego kodu w języku Python?

data = [1, 2, 3, 4, 5]
result = list(map(lambda x: x*2, filter(lambda x: x % 2 == 0, data)))
print(result)
A. [1, 2, 3, 4, 5]
B. [2, 4, 6, 8, 10]
C. [2, 6, 10]
D. [4, 8]
Analizując inne odpowiedzi, możemy zauważyć, że wszystkie one bazują na błędnych założeniach dotyczących działania funkcji filter i map. Niektóre z propozycji, takie jak [2, 6, 10], sugerują, że wszystkie liczby parzyste z oryginalnej listy byłyby mnożone przez 2, co jest nieprawidłowe. Funkcja filter zwraca jedynie liczby parzyste, a to oznacza, że tylko liczby 2 i 4 są brane pod uwagę, nie 6 i 10, których w oryginalnej liście po prostu nie ma. Ponadto odpowiedź [2, 4, 6, 8, 10] jest błędna, ponieważ dodaje liczby, które nie występują w danych wejściowych, co prowadzi do nieprecyzyjnego wyniku. Warto zrozumieć, że w Pythonie operacje na kolekcjach są często wykonywane w sposób, który wymaga precyzyjnej analizy danych wejściowych. W kontekście programowania, często popełnianym błędem jest zakładanie, że wszystkie liczby pasujące do jakiegoś warunku będą uwzględniane w dalszej obróbce bez dokładnego ich filtrowania. Stąd wynika, że zrozumienie, jak działają funkcje takie jak filter i map, jest kluczowe dla efektywnego i poprawnego programowania. W procesie nauki ważne jest, aby przyglądać się działaniu kodu krok po kroku i dokładnie analizować, jak funkcje przetwarzają dane. Zrozumienie tych podstawowych koncepcji jest niezbędne, aby uniknąć podobnych nieporozumień w przyszłości.

Pytanie 37

Co to jest Redux?

A. Biblioteka do zarządzania stanem aplikacji w JavaScript
B. Framework do tworzenia aplikacji mobilnych
C. System kontroli wersji dla projektów JavaScript
D. Narzędzie do optymalizacji wydajności aplikacji React
Chociaż odpowiedzi związane z frameworkami do tworzenia aplikacji mobilnych, narzędziami do optymalizacji wydajności czy systemami kontroli wersji mogą być interesujące, nie są one związane z funkcją, jaką pełni Redux. Frameworki do tworzenia aplikacji mobilnych, takie jak React Native, pozwalają na rozwijanie aplikacji mobilnych z użyciem JavaScript, ale nie zarządzają one stanem aplikacji w sposób, w jaki robi to Redux. Optymalizacja wydajności aplikacji React nie jest bezpośrednią funkcją Redux; chociaż biblioteka ta może pośrednio przyczynić się do lepszej wydajności przez poprawne zarządzanie stanem, nie jest narzędziem służącym do optymalizacji. Z kolei systemy kontroli wersji, takie jak Git, służą do zarządzania historią zmian w kodzie źródłowym aplikacji, a nie do zarządzania stanem wykonawczej logiki aplikacji. Wybór niewłaściwego narzędzia wynika często z braku zrozumienia ich funkcji oraz zastosowania w procesie tworzenia aplikacji. Aby skutecznie zarządzać stanem w aplikacji, kluczowe jest zrozumienie różnic między tymi narzędziami oraz ich zastosowaniem w architekturze aplikacji, co jest fundamentalnym elementem współczesnego rozwijania oprogramowania.

Pytanie 38

Wskaż fragment kodu, który stanowi realizację przedstawionego algorytmu w języku C++.

Kod 1
do {
  suma = suma + i;
} while (suma <= liczba);
cout << suma;
Kod 2
if (suma <= liczba) {
  suma = suma + i;
  i++;
}
else
  cout << suma;
Kod 3
for (i = suma; i <= liczba; i++)
  suma = suma + i;
else
  cout << suma;
Kod 4
while (suma <= liczba) {
  suma = suma + i;
  i++;
}
cout << suma;
Ilustracja do pytania
A. kod 1
B. kod 2
C. kod 3
D. kod 4
Wybrałeś fragment kodu, który faktycznie odwzorowuje logikę schematu blokowego: najpierw sprawdzamy warunek suma <= liczba, a dopiero gdy jest spełniony, wchodzimy do pętli, dodajemy i do zmiennej suma, inkrementujemy licznik i i wracamy do ponownego sprawdzenia warunku. To jest klasyczne zastosowanie pętli while, czyli sytuacji, kiedy nie znamy liczby iteracji z góry, ale wiemy, kiedy mamy skończyć – w tym wypadku, gdy suma przekroczy wartość graniczną liczba. Z mojego doświadczenia właśnie tak wygląda typowy fragment kodu sumujący kolejne liczby naturalne, dopóki nie zostanie osiągnięty limit. Ważne jest też to, że instrukcja wypisania wyniku znajduje się dopiero za pętlą, więc zostanie wykonana dokładnie raz, po zakończeniu obliczeń, co idealnie zgadza się z blokiem pisz suma na schemacie. W dobrych praktykach programistycznych zawsze pilnujemy, żeby warunek pętli dokładnie odpowiadał opisowi w algorytmie, a modyfikacja zmiennych sterujących, takich jak suma i i, była wykonywana wewnątrz pętli w spójny sposób. Taka konstrukcja jest potem łatwa w utrzymaniu, przeniesieniu do innych języków czy modyfikacji, na przykład można bez problemu zmienić warunek na suma < liczba albo dodać dodatkowe sprawdzenie, czy i nie rośnie za szybko. W praktycznych projektach, np. przy obliczaniu sum kontrolnych, limitów budżetowych, punktów gracza w grze, dokładnie taki wzorzec while warunek, obliczenia, inkrementacja, wypisz wynik pojawia się naprawdę często.

Pytanie 39

Który z wymienionych poniżej wzorców projektowych można zakwalifikować jako wzorzec strukturalny?

A. Fasada (Facade)
B. Obserwator (Observer)
C. Fabryka abstrakcyjna (Abstract Factory)
D. Metoda szablonowa (Template method)
Metoda Szablonowa (Template Method) to wzorzec behawioralny, który definiuje sposób realizacji algorytmu. Fabryka Abstrakcyjna (Abstract Factory) to wzorzec kreacyjny, który koncentruje się na tworzeniu obiektów bez określania ich konkretnych klas. Wzorzec Obserwator (Observer) to wzorzec behawioralny, który umożliwia powiadamianie obiektów o zmianach stanu innego obiektu, co jest kluczowe w implementacji reaktywnych systemów, ale nie jest przykładem wzorca strukturalnego.

Pytanie 40

Co to jest framework?

A. oprogramowanie, które za pomocą metody drag and drop pozwala na stworzenie interfejsu aplikacji
B. zbiór procedur, danych oraz złożonych typów danych używanych w kodzie źródłowym aplikacji
C. platforma programistyczna oferująca określone komponenty oraz narzucająca szkielet lub metodologię tworzenia aplikacji
D. narzędzie przeznaczone do opracowywania, edytowania, testowania i uruchamiania oprogramowania
Framework to coś więcej niż zwykły zestaw bibliotek czy narzędzi. To cała platforma programistyczna, która oferuje gotowe komponenty, ale przede wszystkim narzuca określony sposób tworzenia aplikacji – taki szkielet, według którego trzeba się poruszać. Przykładowo, w świecie frontendu świetnym przypadkiem jest React albo Angular. Programista nie pisze wszystkiego od zera, tylko korzysta z gotowych mechanizmów, jak obsługa routingu, zarządzanie stanem czy komponenty UI. Ale framework wymusza też określony styl pracy – określa, gdzie i w jaki sposób powinny być implementowane poszczególne elementy aplikacji (np. kontrolery, modele, widoki, serwisy). Z mojego doświadczenia to bardzo ułatwia rozwój większych projektów, bo narzuca porządek i pozwala trzymać się dobrych praktyk. Taka architektura jest zgodna ze standardami branżowymi – jak MVC czy architektura warstwowa. Dobrze zaprojektowany framework pozwala skupić się na logice biznesowej zamiast na technikaliach i powtarzalnych zadaniach. W praktyce bardzo przyspiesza wdrożenie zespołu i utrzymanie projektu, bo każdy wie, czego się spodziewać po strukturze kodu. To trochę jak korzystanie z planu budynku zamiast budowania domku bez projektu – mniej chaosu, więcej przewidywalności.