Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik programista
Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
Data rozpoczęcia: 26 grudnia 2025 02:09
Data zakończenia: 26 grudnia 2025 02:16

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Które narzędzie służy do automatyzacji procesu budowania aplikacji?

A. Swagger

B. Jenkins

C. Figma

D. Postman

Postman jest narzędziem skoncentrowanym na testowaniu API, które pozwala na wysyłanie żądań do serwerów i analizowanie odpowiedzi. Chociaż Postman jest niezwykle użyteczny w procesie tworzenia i testowania interfejsów API, nie ma funkcji automatyzacji budowy aplikacji. W praktyce, użycie Postmana do tego celu może prowadzić do nieporozumień dotyczących jego rzeczywistego zastosowania, co może skutkować niewłaściwym podejściem do automatyzacji i niewykorzystaniem pełnego potencjału narzędzi CI/CD. Figma jest narzędziem do projektowania interfejsów użytkownika, które pozwala na tworzenie prototypów oraz współpracę zespołową nad projektami graficznymi. Pomimo że Figma jest nieoceniona w procesie tworzenia wizualnych aspektów aplikacji, nie ma nic wspólnego z automatyzacją budowy kodu. Swagger to narzędzie służące do dokumentowania API oraz generowania jego interfejsów. Choć Swagger wspiera dokumentację i umożliwia łatwe zrozumienie, jak działa API, nie jest to narzędzie do automatyzacji procesów budowania aplikacji. Typowe błędy myślowe przy wyborze niewłaściwych narzędzi często wynikają z mylnego przekonania, że każde narzędzie do automatyzacji zadań może obsługiwać każdy aspekt cyklu życia oprogramowania, co nie jest zgodne z rzeczywistością. Właściwe zrozumienie funkcji i przeznaczenia narzędzi jest kluczowe dla efektywnego zarządzania projektem oraz dla optymalizacji procesów developerskich.

Pytanie 2

Jakie z wymienionych czynności można zrealizować przy pomocy składnika statycznego danej klasy?

A. Zachowanie wartości wspólnych dla wszystkich instancji klasy

B. Tworzenie prywatnych kopii pól dla każdej instancji

C. Umożliwienie dzielenia pól klasy pomiędzy zaprzyjaźnione klasy

D. Wywołanie destruktora klasy bez jej usuwania

Składnik statyczny klasy przechowuje wartości wspólne dla wszystkich instancji danej klasy. Oznacza to, że niezależnie od liczby utworzonych obiektów, istnieje tylko jedna kopia składowej statycznej, która jest współdzielona przez wszystkie instancje. Składowe statyczne są często wykorzystywane do przechowywania liczników, stałych wartości lub danych konfiguracyjnych. Metody statyczne mogą być wywoływane bezpośrednio na klasie, bez konieczności tworzenia obiektu, co czyni je niezwykle użytecznymi w przypadku funkcji narzędziowych.

Pytanie 3

Jaką nazwę nosi framework CSS, który służy do definiowania wyglądu stron internetowych i którego klasy zostały użyte w przedstawionym przykładzie?

<div class="col-sm-3 col-md-6 col-lg-4">
  <button class="btn btn-primary dropdown-toggle" type="button">
</button>
</div>

A. Angular

B. Yaml

C. Symfony

D. Bootstrap

Bootstrap jest jednym z najpopularniejszych frameworków CSS używanych do tworzenia responsywnych aplikacji internetowych. Jest to zestaw narzędzi open-source, który oferuje gotowe klasy CSS oraz komponenty JavaScript, ułatwiające projektowanie interfejsów użytkownika. W podanym przykładzie klasy takie jak 'col-sm-3' 'col-md-6' i 'col-lg-4' odnoszą się do siatki Bootstrapowej, która umożliwia elastyczne rozplanowanie elementów na stronie w zależności od rozmiaru ekranu. Klasa 'btn-primary' stosowana jest w Bootstrapie do stylizacji przycisków w sposób, który pasuje do domyślnych kolorów motywu. Z kolei 'dropdown-toggle' jest używana do obsługi rozwijanych list. Dzięki Bootstrapowi można z łatwością tworzyć nowoczesne i estetyczne aplikacje, które są zgodne z zasadami responsywnego web designu, co jest kluczowym standardem w dzisiejszej branży. Użycie Bootstrapu przyspiesza proces developmentu, pozwalając skupić się na funkcjonalności i logice aplikacji, zamiast na ręcznym stylizowaniu elementów.

Pytanie 4

Z analizy złożoności obliczeniowej różnych algorytmów sortowania na dużych zbiorach danych (przekraczających 100 elementów) wynika, że najefektywniejszą metodą jest algorytm sortowania

sortowanie bąbelkowe	O(n²)
sortowanie przez wstawianie	O(n²)
sortowanie przez scalanie	O(n log n)
sortowanie przez zliczanie	O(n)
sortowanie kubełkowe	O(n²)

A. przez scalanie

B. kubełkowego

C. przez zliczanie

D. bąbelkowego

Sortowanie przez zliczanie jest jedną z najszybszych metod sortowania w przypadku określonych typów danych wejściowych. W szczególności działa ono efektywnie, gdy znamy ograniczenia co do zakresu wartości w zbiorze danych, ponieważ jego złożoność obliczeniowa wynosi O(n+k), gdzie n to liczba elementów do posortowania, a k to zakres wartości. Dzięki temu, w przeciwieństwie do metod sortowania porównawczego, takich jak sortowanie przez scalanie czy bąbelkowe, sortowanie przez zliczanie może osiągnąć liniową złożoność czasową, jeśli k jest stosunkowo małe w porównaniu do n. Algorytm ten działa poprzez zliczanie wystąpień każdego elementu, co pozwala na szybkie umieszczenie go w odpowiedniej pozycji w posortowanej tablicy. Przykładowe zastosowania sortowania przez zliczanie to sortowanie wyników egzaminów czy organizacja danych liczbowych w określonym przedziale, co jest często spotykane w analizach statystycznych. Standardy branżowe często korzystają z tej metody, gdy operujemy na dużych zbiorach danych o ograniczonym zakresie, co jest zgodne z najlepszymi praktykami efektywnego przetwarzania danych.

Pytanie 5

Który z wymienionych terminów dotyczy klasy, która stanowi podstawę dla innych klas, lecz nie może być tworzona w instancji?

A. Klasa abstrakcyjna

B. Klasa pochodna

C. Klasa statyczna

D. Klasa finalna

Klasa abstrakcyjna to klasa, która nie może być instancjonowana i służy jako szablon dla innych klas. Definiuje ona ogólną strukturę oraz interfejs, który klasy pochodne muszą zaimplementować. Klasy abstrakcyjne mogą zawierać zarówno metody z ciałem (zdefiniowane), jak i metody czysto wirtualne (bez implementacji), które muszą być przesłonięte w klasach pochodnych. W C++ deklaracja czysto wirtualnej metody odbywa się za pomocą '= 0'. Klasa abstrakcyjna zapewnia spójność interfejsu i narzuca implementację określonych metod we wszystkich klasach dziedziczących, co prowadzi do bardziej przewidywalnego i bezpiecznego kodu.

Pytanie 6

Co to jest BEM w kontekście CSS?

A. Backend Encryption Method - metoda szyfrowania danych w backendzie

B. Bootstrap Element Manager - narzędzie do zarządzania elementami Bootstrap

C. Browser Extension Module - moduł rozszerzeń przeglądarki

D. Metodologia nazewnictwa klas CSS: Block, Element, Modifier

BEM, czyli Block, Element, Modifier, to metodologia służąca do organizacji i strukturyzacji kodu CSS, co znacząco ułatwia zarządzanie i rozwijanie projektów internetowych. W BEM każda klasa CSS jest zbudowana w sposób, który jasno definiuje jej rolę w kontekście całej aplikacji. Na przykład, blok to niezależny komponent, taki jak 'navbar' czy 'button', element to część bloku, która nie ma sensu sama w sobie, jak 'navbar__item', a modyfikator wskazuje na różne stany lub warianty bloku lub elementu, jak 'button--primary' lub 'button--disabled'. Zastosowanie BEM pozwala na lepszą czytelność kodu oraz unikanie konfliktów nazw, co jest kluczowe w dużych projektach. Praktyka ta jest szeroko stosowana w branży, a wiele frameworków CSS, takich jak Bootstrap, przyjmuje zasady BEM dla swoich komponentów, co wspiera stworzenie spójnego i łatwego w utrzymaniu stylu. Zrozumienie BEM jest fundamentem dla programistów front-end, ponieważ pozwala na efektywniejszą współpracę w zespole oraz lepszą organizację kodu.

Pytanie 7

Jakiego rodzaju zmiennej użyjesz w C++, aby przechować wartość "true"?

A. liczba całkowita

B. bool

C. liczba zmiennoprzecinkowa

D. tekst

Typ danych 'bool' w języku C++ jest przeznaczony do przechowywania wartości 'true' lub 'false'. Deklaracja 'bool isReady = true;' to przykład poprawnego przypisania wartości logicznej do zmiennej. Typ boolean jest kluczowy w warunkach decyzyjnych, pętlach i operacjach porównawczych. W programowaniu typ 'bool' jest wykorzystywany do kontroli przepływu programu, obsługi wyjątków oraz sprawdzania poprawności danych. Użycie booleanów w kodzie zwiększa jego czytelność i pozwala na bardziej przejrzyste budowanie logiki aplikacji.

Pytanie 8

Jakie jest główne zadanie kontrolera w architekturze MVC (Model-View-Controller)?

A. Obsługa logiki biznesowej i przetwarzanie danych wejściowych od użytkownika

B. Przechowywanie danych aplikacji

C. Zarządzanie sesją użytkownika

D. Prezentowanie danych użytkownikowi

W architekturze MVC kontroler pełni kluczową rolę w procesie przetwarzania danych aplikacji. Jego głównym zadaniem jest obsługa logiki biznesowej oraz przetwarzanie danych, które pochodzą od użytkownika. Kontroler działa jako pośrednik pomiędzy modelem a widokiem, odbierając żądania użytkownika, przetwarzając je (często z wykorzystaniem logiki biznesowej) i decydując, które dane modelu powinny być przekazane do widoku. W praktyce oznacza to, że kontroler interpretuje dane wejściowe, modyfikuje stan modelu na ich podstawie, a następnie wybiera odpowiedni widok do wyświetlenia wyników użytkownikowi. Takie podejście pozwala na lepszą organizację kodu i oddzielenie logiki aplikacji od interfejsu użytkownika, co jest zgodne z dobrymi praktykami projektowania oprogramowania. Dzięki temu aplikacje są bardziej skalowalne i łatwiejsze w utrzymaniu.

Pytanie 9

Który z poniższych aspektów najlepiej definiuje działanie e-sklepu?

A. Mechanizm generowania grafiki 3D

B. Dostęp do bazy danych klientów

C. Zarządzanie serwerem e-mail

D. System obsługi koszyka oraz realizacji zamówień

System zarządzania koszykiem i realizacją zamówień to kluczowy element każdej aplikacji e-commerce (sklepu internetowego). Umożliwia użytkownikom dodawanie produktów do koszyka, zarządzanie ich ilością, a następnie finalizację transakcji poprzez proces realizacji zamówienia i płatności. Tego typu funkcjonalność wymaga integracji z bazą danych oraz systemami płatności online, co zapewnia bezpieczeństwo i wygodę użytkownika. Systemy koszyków zakupowych często oferują zaawansowane funkcje, takie jak kupony rabatowe, kody promocyjne czy integracje z magazynami i systemami logistycznymi. Realizacja zamówienia obejmuje procesy takie jak autoryzacja płatności, generowanie faktur oraz śledzenie zamówień, co jest podstawą funkcjonowania nowoczesnych platform e-commerce.

Pytanie 10

Która funkcja z biblioteki jQuery w JavaScript służy do naprzemiennego dodawania oraz usuwania klasy z elementu?

A. .toggleClass()

B. .changeClass()

C. .switchClass()

D. .bingClass()

Wybrałeś .toggleClass() i to jest strzał w dziesiątkę pod względem praktycznego stosowania jQuery. Funkcja .toggleClass() dokładnie odpowiada na potrzebę dynamicznej zmiany wyglądu elementu — pozwala jednym wywołaniem dodać klasę, jeśli jej nie ma, albo usunąć, jeśli już istnieje. To niesamowicie przydatne, zwłaszcza przy tworzeniu efektów interaktywnych, takich jak menu rozwijane, animacje kliknięcia, czy zmiany stanów przycisków. W praktyce wygląda to często tak: $('div').toggleClass('active'), gdzie po każdym kliknięciu div otrzymuje lub traci klasę 'active'. Warto zauważyć, że .toggleClass() obsługuje też opcjonalny drugi argument typu boolean, więc możesz wymusić dodanie lub usunięcie klasy zależnie od logiki — to takie jQuery’owe „sprytne przełączanie”. Z mojego doświadczenia, ta metoda jest zdecydowanie jednym z fundamentów, kiedy chodzi o szybkie prototypowanie i pisanie kodu front-endowego zgodnego z zasadami DRY (Don’t Repeat Yourself). Dobrą praktyką jest też, żeby nie nadużywać tej funkcji do zbyt skomplikowanych operacji, bo wtedy łatwo się pogubić w logice klas CSS. No i jak patrzę na projekty w branży, to .toggleClass() jest stosowane praktycznie wszędzie tam, gdzie chodzi o responsywną zmianę interfejsu klienta bez potrzeby pisania rozbudowanego JavaScriptu.

Pytanie 11

Po uruchomieniu poniższego kodu w języku C++ w konsoli pojawi się ciąg liczb:

int a = 1;
while (a++ < 6) {
    cout << a << " ";
}

A. 1 2 3 4 5 6

B. 2 3 4 5 6

C. 1 2 3 4 5

D. 2 3 4 5 6 7

Z tego co widzę, najczęstsze nieporozumienia związane z tym pytaniem wynikają z mylenia sposobu działania operatora postinkrementacji z preinkrementacją, a także niezrozumienia kolejności wykonania instrukcji w pętli. W tym przykładzie zapis a++ < 6 sprawia, że najpierw do warunku trafia obecna wartość a (sprawdzana jest 1 < 6), dopiero potem następuje zwiększenie a do 2. Wewnątrz pętli wypisywana jest już ta nowa wartość. To może być mylące, bo ktoś mógłby założyć, że najpierw następuje inkrementacja, a potem sprawdzenie warunku – tak by było przy ++a < 6, ale nie przy a++ < 6. Kolejna rzecz: wybierając odpowiedzi typu 1 2 3 4 5 6 lub 2 3 4 5 6 7, można nieświadomie przyjąć, że pętla wypisuje także wartości początkową lub końcową poza zakresem warunku, co w tym kodzie nie ma miejsca. Częstym błędem jest też założenie, że warunek a++ < 6 przepuszcza do wypisania wartość 6 lub nawet 7, ale w rzeczywistości przy a równym 6 warunek staje się fałszywy i pętla się kończy. Takie subtelności są bardzo istotne w codziennym programowaniu, szczególnie kiedy pracuje się z pętlami sterującymi wykonywaniem algorytmów czy przetwarzaniem danych w tablicach. Praktyka pokazuje, że przeoczenie różnic między post- i pre-inkrementacją prowadzi do bugów, które często trudno namierzyć, a ich efekty mogą wychodzić dopiero po dłuższym czasie. Moim zdaniem najlepiej przyjąć zasadę, by czytać kod spokojnie linijka po linijce i zwracać uwagę na to, co dzieje się z każdą zmienną w każdej iteracji. Uczy to logicznego myślenia i pozwala lepiej rozumieć mechanizmy języka – a to podstawa do pisania solidnego, przewidywalnego kodu.

Pytanie 12

Wykorzystując jeden z dwóch zaprezentowanych sposobów inkrementacji w językach z rodziny C lub Java, można zauważyć, że
Zapis pierwszy:

b = a++;

Zapis drugi:

b = ++a;

A. Tylko przy użyciu pierwszego zapisu zmienna a zostanie zwiększona o 1.

B. Bez względu na zastosowany sposób, w zmiennej b zawsze uzyskamy ten sam rezultat.

C. Drugi zapis nie jest zgodny ze składnią, co doprowadzi do błędów kompilacji.

D. Wartość zmiennej b będzie wyższa po użyciu drugiego zapisu w porównaniu do pierwszego.

W językach programowania z rodziny C (w tym C++ i Java) istnieją dwie formy inkrementacji: preinkrementacja (++x) i postinkrementacja (x++). Preinkrementacja zwiększa wartość zmiennej przed jej użyciem w wyrażeniu, natomiast postinkrementacja zwiększa ją dopiero po zakończeniu aktualnej operacji. Oznacza to, że w przypadku postinkrementacji, wartość zmiennej przed zwiększeniem zostanie użyta w bieżącym wyrażeniu, a dopiero potem następuje jej zwiększenie o 1. Ta subtelna różnica ma istotne znaczenie, zwłaszcza w pętlach i wyrażeniach logicznych, gdzie każda iteracja wpływa na wynik. W praktyce preinkrementacja jest nieco bardziej efektywna, ponieważ nie wymaga przechowywania kopii pierwotnej wartości zmiennej, co przekłada się na minimalnie lepszą wydajność w niektórych przypadkach.

Pytanie 13

Który z wymienionych frameworków jest charakterystyczny dla aplikacji komputerowych pisanych w C#?

A. WPF (Windows Presentation Foundation)

B. React

C. Spring

D. Qt

Qt to popularny framework do tworzenia aplikacji, ale jest przeznaczony głównie dla języków takich jak C++ i Python, a nie C#. Spring to framework do tworzenia aplikacji webowych i serwerowych w języku Java – nie jest przeznaczony do budowy aplikacji desktopowych na platformie Windows. React to biblioteka JavaScript używana do budowy interfejsów użytkownika aplikacji webowych, głównie w środowisku przeglądarki, co sprawia, że nie nadaje się do tworzenia tradycyjnych aplikacji desktopowych w języku C#.

Pytanie 14

Jaką rolę pełni debugger w trakcie programowania?

A. Do automatycznego generowania dokumentacji projektu

B. Do kontrolowania wersji kodu źródłowego

C. Do konwersji kodu źródłowego na język maszynowy

D. Do wykrywania błędów w czasie działania programu

Debugger to takie narzędzie, które pomaga programistom w znajdowaniu błędów i śledzeniu, co się dzieje z programem, kiedy go uruchamiamy. Można go zatrzymać w dowolnym momencie, co nazywamy breakpoints, i wtedy można zobaczyć, jakie zmienne mają jakie wartości. Dzięki temu można łatwiej dostrzegać błędy logiczne czy składniowe. Wydaje mi się, że to naprawdę ważne narzędzie w pracy każdego programisty, bo ułatwia życie!

Pytanie 15

Jakie narzędzie można wykorzystać do tworzenia aplikacji mobilnych typu cross-platform w C#?

A. środowisko XCode

B. platformę Xamarin

C. środowisko Android Studio

D. platformę React Native

Xamarin to potężna platforma do tworzenia aplikacji mobilnych typu cross-platform w języku C#. Dzięki wykorzystaniu technologii .NET, deweloperzy mogą pisać kod raz, a następnie wdrażać go na różnych systemach operacyjnych, takich jak iOS i Android. Xamarin umożliwia korzystanie z natywnych interfejsów użytkownika oraz dostęp do funkcji urządzeń mobilnych, co zapewnia dużą wydajność i płynność działania aplikacji. Przykładowo, aplikacja stworzona w Xamarinie może korzystać z natywnych komponentów UI, co pozwala na zachowanie specyficznych dla platformy wzorców interakcji oraz UX. Dzięki wsparciu dla C# i .NET, deweloperzy mogą również łatwo integrować istniejące biblioteki oraz korzystać z ekosystemu .NET, co znacząco przyspiesza proces deweloperski. Warto również zaznaczyć, że Xamarin jest zgodny z wieloma standardami, co ułatwia współpracę w zespołach projektowych oraz utrzymanie kodu na dłuższą metę.

Pytanie 16

Jakie zadanie wykonuje debugger?

A. Generowanie pliku wykonywalnego programu

B. Identyfikowanie błędów składniowych podczas kompilacji

C. Umożliwianie analizy działania programu krok po kroku

D. Przekładanie kodu źródłowego na język maszynowy

Debugger umożliwia analizę działania programu krok po kroku, co jest kluczowe dla wykrywania i usuwania błędów logicznych oraz programistycznych. Debugowanie pozwala na śledzenie wartości zmiennych w czasie rzeczywistym, analizowanie przepływu programu i zatrzymywanie go w określonych punktach (breakpoints). Dzięki temu programista może znaleźć i naprawić błędy przed finalnym wdrożeniem aplikacji. Debuggery są nieodłącznym elementem środowisk IDE (Integrated Development Environment), takich jak Visual Studio, PyCharm czy Eclipse, i stanowią fundamentalne narzędzie w procesie programowania.

Pytanie 17

Który z paradygmatów programowania najbardziej akcentuje dziedziczenie oraz polimorfizm?

A. Programowanie strukturalne

B. Programowanie proceduralne

C. Programowanie funkcyjne

D. Programowanie obiektowe

Programowanie obiektowe (OOP) to paradygmat, który kładzie największy nacisk na dziedziczenie i polimorfizm. Dziedziczenie pozwala na tworzenie nowych klas na podstawie już istniejących, co umożliwia ponowne wykorzystanie kodu i jego rozszerzanie. Polimorfizm umożliwia definiowanie metod o tej samej nazwie, ale z różnym zachowaniem w zależności od kontekstu lub obiektu, co zwiększa elastyczność i modularność kodu. Programowanie obiektowe jest szeroko stosowane w językach takich jak Java, C++, Python czy C#, ponieważ pozwala na budowanie skalowalnych i łatwych w utrzymaniu aplikacji.

Pytanie 18

Jakie jest oznaczenie komentarza wieloliniowego w języku Java?

A. """ ... """

B. // ... //

C.

D. /* ... */

Komentarze wieloliniowe w języku Java zapisuje się właśnie w taki sposób: /* ... */. Taki zapis pozwala na umieszczenie kilku linii tekstu między znakami otwierającym /* i zamykającym */, które kompilator całkowicie ignoruje podczas tłumaczenia kodu. Z mojego doświadczenia to jest najwygodniejsza forma, kiedy trzeba wyłączyć większy fragment kodu – np. część algorytmu, której chwilowo nie chcemy wykonywać lub większy blok dokumentacji. Bardzo często używa się komentarzy wieloliniowych przy pisaniu tzw. docstringów, choć w Javie do dokumentacji API lepiej stosować komentarze JavaDoc z podwójnym ukośnikiem i gwiazdką (/** ... */), ale zwykłe /* ... */ są super uniwersalne – czy to na zajęciach, czy w dużych projektach zespołowych. Moim zdaniem, jeśli uczysz się Javy, warto pamiętać, żeby nie mieszać komentarzy wieloliniowych z jednoliniowymi (// ...), bo to czasem prowadzi do zamieszania, szczególnie przy większych refaktoryzacjach. Co ciekawe, takie same komentarze znajdziesz też w C czy C++, więc jak ktoś zna te języki, to szybko się odnajdzie. W sumie to prosta sprawa, ale zdziwiłbyś się ile osób próbuje stosować inne formaty, które działają w zupełnie innych technologiach. No i jeszcze taka drobna uwaga z praktyki: nigdy nie wstawiaj komentarza wieloliniowego wewnątrz innego; Java tego nie obsługuje i kompilator się pogubi.

Pytanie 19

W programie desktopowym stworzono rozwijaną listę oraz przypisano cztery funkcje do obsługi zdarzeń tej kontrolki. Jaki komunikat pojawi się po dokonaniu wyboru w tej liście?
W XAML (uproszczona wersja):

<ComboBox SelectionChanged="Funkcja1" DragEnter="Funkcja2"
    LostFocus="Funkcja3" KeyDown="Funkcja4">
</ComboBox>

W kodzie:

private void Funkcja1(object sender, SelectionChangedEventArgs e)
{
    MessageBox.Show("Zdarzenie 1");
}
private void Funkcja2(object sender, DragEventArgs e)
{
    MessageBox.Show("Zdarzenie 2");
}
private void Funkcja3(object sender, RoutedEventArgs e)
{
    MessageBox.Show("Zdarzenie 3");
}
private void Funkcja4(object sender, KeyEventArgs e)
{
    MessageBox.Show("Zdarzenie 4");
}

A. Zdarzenie 1

B. Zdarzenie 3

C. Zdarzenie 2

D. Zdarzenie 4

Wybrałeś dokładnie to, co trzeba. W tej sytuacji kluczowe jest rozpoznanie, że zdarzenie SelectionChanged jest wywoływane zawsze wtedy, gdy użytkownik wybierze inną pozycję z ComboBoxa. I to właśnie do tego zdarzenia przypisana jest metoda Funkcja1, która wyświetla komunikat "Zdarzenie 1". Trochę to wygląda niepozornie, ale SelectionChanged to jeden z najczęściej obsługiwanych eventów w aplikacjach desktopowych opartych na WPF czy UWP – praktycznie zawsze reagujemy na wybór użytkownika w kontrolkach ComboBox, ListBox albo nawet ListView. Z mojego doświadczenia wynika, że początkujący programiści często mylą to zdarzenie z innymi, jak LostFocus, które odpala się, gdy kontrolka traci fokus, albo z DragEnter (zupełnie inny przypadek, bo dotyczy przeciągania danych). Warto pamiętać, że KeyDown reaguje dopiero na naciśnięcie klawisza, a nie na wybór myszką. Takie rozróżnienie jest codziennością przy tworzeniu bardziej zaawansowanych interfejsów użytkownika. Praktyczna wskazówka: jeśli chcesz reagować na wybór użytkownika i np. ładować dodatkowe dane czy weryfikować coś po stronie aplikacji, to SelectionChanged jest strzałem w dziesiątkę. Standardy branżowe sugerują nie przesadzać z obsługą zbyt wielu eventów jednocześnie dla tej samej kontrolki, bo to może prowadzić do konfliktów i dziwnych zachowań UI. Mocno polecam samemu poeksperymentować – otworzyć Visual Studio, zrobić prostą aplikację WPF, podpiąć te eventy i zobaczyć, które kiedy się odpalają. Dzięki temu dużo szybciej utrwala się ta wiedza niż z samej teorii.

Pytanie 20

Jakie narzędzie wspiera tworzenie aplikacji desktopowych?

A. Xamarin

B. Angular

C. Symfony

D. WPF

WPF, czyli Windows Presentation Foundation, to narzędzie, które zdecydowanie kojarzy się z aplikacjami desktopowymi na platformie Windows. Pozwala budować nowoczesne, bogate graficznie interfejsy użytkownika, wykorzystując deklaracyjny język XAML oraz logikę programistyczną w C#. Moim zdaniem WPF to nadal bardzo solidny wybór, jeśli chcemy robić rozbudowane aplikacje okienkowe, które muszą korzystać z możliwości systemu operacyjnego, takich jak obsługa plików, drukowanie czy integracja z innymi aplikacjami Windows. Co ciekawe, wielu dużych graczy rynkowych wciąż używa WPF w swoich rozwiązaniach – choćby aplikacje biurowe, narzędzia branżowe do projektowania graficznego, systemy zarządzania produkcją czy rozbudowane panele administracyjne. Osobiście doceniam fakt, że WPF pozwala stosować wzorzec MVVM, co w realnych projektach pomaga utrzymać kod w porządku i łatwo zarządzać złożonymi aplikacjami. No i jeszcze jedno – dzięki bogatej bazie komponentów oraz możliwości stylizacji, z WPF można wycisnąć naprawdę ciekawe UI. Warto też wiedzieć, że choć pojawiły się nowsze technologie (jak WinUI czy .NET MAUI), to w praktyce WPF jest nadal szeroko wspierany i rozwijany. Jeśli ktoś chce zacząć z aplikacjami desktopowymi na Windows, to moim zdaniem WPF to po prostu dobry start.

Pytanie 21

W środowisku do tworzenia aplikacji, gdzie przedstawiono menu, aby usunąć wszystkie pliki tymczasowe oraz wyniki projektu, należy wybrać opcję

A. Clean Solution

B. Run Code Analysis on Solution

C. Build Solution

D. Batch Build

Opcja „Clean Solution” to dokładnie to, czego używa się w Visual Studio lub innych środowiskach IDE, gdy chce się pozbyć wszystkich plików tymczasowych oraz wyników kompilacji powiązanych z bieżącym projektem lub rozwiązaniem. To bardzo praktyczna funkcja – zwłaszcza wtedy, gdy mamy problemy ze zbudowaniem projektu po wprowadzeniu wielu zmian lub gdy różne konfiguracje builda zaczynają się mieszać. Clean Solution usuwa wszystkie foldery bin i obj, co pozwala rozpocząć proces kompilacji od zera, eliminując potencjalne konflikty wynikające ze starych plików. Moim zdaniem warto korzystać z tej opcji regularnie, szczególnie w większych projektach czy zespołach, gdzie często zmieniają się zależności. W branży IT, według dobrych praktyk, „czyszczenie” rozwiązania przed puszczeniem pełnego builda pomaga zredukować liczbę nieprzewidzianych błędów kompilacji. Dla mnie to trochę taki techniczny reset – zanim zaczniesz szukać błędów w kodzie, upewnij się, że budujesz wszystko na świeżo. Zresztą, w dokumentacji Microsoftu też znajdziesz zalecenia, by właśnie Clean Solution stosować do rozwiązywania problemów z nieaktualnymi artefaktami builda. Bez tej funkcji czasem trudno dojść, czemu kompilator się buntuje.

Pytanie 22

W zaprezentowanym wideo przedstawiono narzędzie do tworzenia interfejsu użytkownika, dla którego automatycznie generuje się

A. obsługa wciśniętego przycisku

B. obsługa przycisku ekranu dotykowego

C. kod Java

D. kod XML

Kod XML jest obecnie najczęściej stosowanym formatem do definiowania wyglądu interfejsów użytkownika w takich narzędziach jak Android Studio czy różnego rodzaju designery graficzne. Kiedy projektujesz layout aplikacji mobilnej albo desktopowej, duża część nowoczesnych narzędzi tworzy właśnie pliki XML, które następnie są interpretowane przez system w czasie uruchamiania aplikacji. Ułatwia to rozdzielenie logiki aplikacji od jej prezentacji, co wydaje się fundamentalne przy większych projektach. Moim zdaniem takie podejście daje ogromne korzyści – można łatwo modyfikować wygląd bez dotykania kodu źródłowego. W praktyce, jeśli używasz np. Android Studio, zbudujesz interfejs przeciągając przyciski czy pola tekstowe, a pod spodem dostaniesz czytelny plik XML. To przyspiesza pracę, zwiększa czytelność projektu i pozwala na późniejsze automatyczne generowanie dokumentacji albo testów interfejsu. Takie standardy są rekomendowane nie tylko przez Google, ale też szeroko stosowane w innych środowiskach, jak chociażby XAML w Microsoft czy FXML w JavaFX. Przezroczystość działania tych narzędzi sprawia, że łatwiej jest pracować zespołowo, bo każdy może szybko zorientować się w strukturze UI patrząc na XML-a. Samo generowanie kodu XML przez narzędzia graficzne to duży krok w kierunku lepszej organizacji pracy i zgodności ze współczesnymi praktykami branżowymi.

Pytanie 23

Zaprezentowane oznaczenie praw Creative Commons umożliwia bezpłatne wykorzystywanie utworu

A. pod warunkiem udostępnienia go na takiej samej licencji

B. w celach komercyjnych

C. pod warunkiem zachowania go w pierwotnej formie

D. w celu dokonywania zmian lub remiksowania

Odpowiedź dotycząca możliwości zmiany lub remiksowania utworu jest prawidłowa w kontekście oznaczeń Creative Commons takich jak CC BY lub CC BY-NC. Licencje te umożliwiają korzystanie z utworu w sposób zmieniony czy remiksowany pod warunkiem spełnienia określonych wymogów. CC BY wymaga jedynie przypisania autorstwa, co daje twórcom dużą elastyczność w adaptacji i modyfikacji dzieła, co znajduje zastosowanie w projektach edukacyjnych, artystycznych czy badawczych. Działania takie mogą obejmować tworzenie adaptacji, tłumaczeń, mashupów czy nowych kreatywnych form bazujących na oryginale. CC BY-NC natomiast ogranicza użycie komercyjne, ale nadal zezwala na modyfikacje w niekomercyjnych kontekstach. Remiksowanie muzyki, tworzenie nowych wersji wideo czy projektów graficznych są popularnymi praktykami w społeczności twórców, co promuje innowacje i rozwój kultury open source. Ważne jest, aby użytkownicy byli świadomi warunków licencji i poprawnie przypisywali autorstwo, co nie tylko spełnia wymogi prawne, ale również wspiera etos współpracy i uczciwości w społeczności twórczej. Zaangażowanie w twórczość w oparciu o licencje Creative Commons przyczynia się do propagowania wiedzy i kultury oraz wspiera zrównoważony rozwój społeczności twórczych.

Pytanie 24

Co zostanie wypisane w konsoli po wykonaniu poniższego kodu JavaScript?

let a = { value: 10 }; let b = a; b.value = 20; console.log(a.value);

A. 10

B. 20

C. undefined

D. ReferenceError

Analizując błędne odpowiedzi, warto zwrócić uwagę na podstawowe zasady działania JavaScript w kontekście obiektów. Jeśli odpowiedzią byłoby 10, to sugerowałoby, że obiekt `a` nie został zmodyfikowany przez przypisanie do `b`, co jest nieprawdziwe. Obiekty w JavaScript są przekazywane przez referencję, co oznacza, że zmiana dokonana na jednym obiekcie wpływa na wszystkie referencje do niego. Odpowiedź `undefined` wskazywałaby na to, że obiekt `a` nie ma właściwości `value`, co również jest błędne, ponieważ obiekt `a` został zdefiniowany z tą właściwością i początkowo ma wartość 10. Z kolei `ReferenceError` występuje, gdy odwołujemy się do zmiennej, która nie istnieje w danym kontekście, co nie ma miejsca w naszym kodzie, ponieważ zarówno `a`, jak i `b` są zdefiniowane poprawnie. Błędy te często wynikają z niepełnego zrozumienia, jak JavaScript zarządza pamięcią i referencjami. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe, aby unikać pułapek związanych z mutowalnością obiektów i przekazywaniem referencji, co może prowadzić do trudnych do diagnozowania błędów w większych projektach.

Pytanie 25

Jaki framework umożliwia tworzenie interaktywnych interfejsów użytkownika w języku TypeScript?

A. ASP.NET Core

B. Angular

C. Django

D. jQuery

Angular to popularny framework oparty na TypeScript, który umożliwia tworzenie dynamicznych i rozbudowanych interfejsów użytkownika. Jest rozwijany przez Google i używany do budowy aplikacji typu Single Page Applications (SPA), które cechują się płynnością działania i interaktywnością. Angular oferuje bogaty ekosystem narzędzi wspierających programistów, takich jak Angular CLI, który pozwala na szybkie generowanie komponentów, serwisów i modułów. Wsparcie dla TypeScript oznacza, że Angular pozwala na wykorzystywanie typów, interfejsów oraz zaawansowanych narzędzi do refaktoryzacji kodu, co przekłada się na większą czytelność i bezpieczeństwo aplikacji. Dzięki modularnej architekturze Angular wspiera tworzenie aplikacji, które są łatwe w utrzymaniu i skalowaniu. Jego dwukierunkowe wiązanie danych (two-way data binding) oraz możliwość dynamicznej aktualizacji widoków czynią go jednym z liderów na rynku frameworków frontendowych.

Pytanie 26

Przyjmując, że opisana hierarchia klas właściwie odzwierciedla figury geometryczne i każda figura ma zdefiniowaną metodę do obliczania pola, to w której klasie można znaleźć deklarację metody liczPole()?

A. figura

B. trójkąt

C. czworokąt

D. trapez

Deklaracja metody liczPole() powinna znajdować się w klasie bazowej, czyli w tym przypadku w klasie „figura”. To podejście jest zgodne z zasadami programowania obiektowego i tzw. polimorfizmem. Dzięki temu każda klasa dziedzicząca po „figurze” jest zobowiązana do własnej implementacji tej metody. To bardzo praktyczne rozwiązanie, bo umożliwia tworzenie ogólnych kolekcji (np. List<Figura>), które mogą przechowywać obiekty różnych figur, a następnie wywoływać liczPole() na każdym z nich bez zastanawiania się, jakiego typu to dokładnie obiekt. Z mojego doświadczenia wynika, że tak właśnie projektuje się API i biblioteki geometryczne – klasa bazowa narzuca kontrakt, a szczegóły są po stronie konkretnych figur. Warto dodać, że zgodnie z dobrymi praktykami, do deklarowania takich metod używa się słowa kluczowego „abstract”, co jasno komunikuje, że metoda musi być uzupełniona w klasach potomnych. Takie podejście mocno ułatwia rozbudowę kodu, np. kiedy chcemy dodać nowy typ figury, wystarczy, że nadpiszemy liczPole(). Moim zdaniem to jeden z najfajniejszych przykładów, jak dobrze przemyślana architektura kodu oszczędza czas i nerwy programistom.

Pytanie 27

Jakie narzędzie może zostać wykorzystane do automatyzacji testów aplikacji internetowych?

A. Postman

B. Blender

C. Selenium

D. Visual Studio Code

Selenium to jedno z najpopularniejszych narzędzi do automatycznego testowania aplikacji webowych. Umożliwia symulowanie interakcji użytkownika z przeglądarką, takich jak kliknięcia, wypełnianie formularzy, przewijanie stron i nawigowanie po witrynie. Dzięki Selenium możliwe jest testowanie aplikacji w różnych przeglądarkach (np. Chrome, Firefox, Safari) oraz na różnych systemach operacyjnych. Narzędzie to jest nieocenione w testach regresyjnych, funkcjonalnych i integracyjnych, ponieważ pozwala na automatyzację powtarzalnych czynności, co znacząco przyspiesza proces testowania. Selenium integruje się z wieloma językami programowania, w tym Python, Java i C#, co czyni je wszechstronnym i uniwersalnym narzędziem w ekosystemie deweloperskim.

Pytanie 28

Jaką istotną właściwość ma algorytm rekurencyjny?

A. Zawiera wywołanie samego siebie

B. Wywołuje się wielokrotnie w jednej iteracji

C. Jest podzielony na wiele niezwiązanych funkcji

D. Funkcjonuje tylko w przypadku tablic dynamicznych

Kluczową cechą algorytmu rekurencyjnego jest to, że zawiera on wywołanie samego siebie. Rekurencja pozwala na eleganckie i zwięzłe rozwiązanie problemów, które można podzielić na mniejsze, powtarzające się podproblemy. Każde wywołanie rekurencyjne zmniejsza złożoność problemu, aż do osiągnięcia przypadku bazowego, który kończy dalsze wywołania i rozpoczyna proces zwracania wyników w górę stosu wywołań. Rekurencja znajduje zastosowanie w algorytmach takich jak DFS (przeszukiwanie w głąb), sortowanie szybkie (QuickSort) oraz algorytmy obliczające wartości liczb Fibonacciego i silni.

Pytanie 29

Z analizy złożoności obliczeniowej algorytmów sortowania dla dużych zbiorów danych (powyżej 100 elementów) wynika, że najefektywniejszą metodą jest algorytm sortowania:

sortowanie bąbelkowe	O(n²)
sortowanie przez wstawianie	O(n²)
sortowanie przez scalanie	O(n log n)
sortowanie przez zliczanie	O(n)
sortowanie kubełkowe	O(n²)

A. przez zliczanie

B. kubełkowego

C. bąbelkowego

D. przez scalanie

Sortowanie przez zliczanie (Counting Sort) to jeden z najszybszych algorytmów sortowania dla dużych zbiorów danych, jeśli zakres wartości jest ograniczony. Algorytm działa w czasie O(n+k), gdzie n to liczba elementów, a k to zakres wartości. Jest to algorytm stabilny, co oznacza, że zachowuje kolejność elementów o tej samej wartości. Counting Sort jest szczególnie efektywny w przypadku danych numerycznych o ograniczonym przedziale wartości, co czyni go idealnym rozwiązaniem do sortowania dużych zbiorów danych w krótkim czasie.

Pytanie 30

Jakie narzędzie umożliwia testowanie API w aplikacjach internetowych?

A. Node.js

B. Microsoft Excel

C. Postman

D. Blender

Postman to jedno z najczęściej wykorzystywanych narzędzi do testowania API aplikacji webowych. Umożliwia wysyłanie żądań HTTP, testowanie endpointów oraz monitorowanie odpowiedzi serwera. Dzięki Postmanowi programiści mogą w łatwy sposób analizować dane przesyłane między frontendem a backendem, co jest kluczowe w trakcie budowania nowoczesnych aplikacji opartych na architekturze REST lub GraphQL. Narzędzie oferuje możliwość automatyzacji testów, co przyspiesza proces wykrywania błędów i zwiększa jakość dostarczanych aplikacji. Postman pozwala także na tworzenie skryptów pre-request i testowych, umożliwiając weryfikację poprawności danych oraz sprawdzanie integralności aplikacji na różnych etapach jej rozwoju.

Pytanie 31

Jaki komponent środowiska IDE jest niezbędny do tworzenia aplikacji webowych?

A. Emulator urządzeń mobilnych

B. Debugger, edytor kodu, integracja z systemem kontroli wersji

C. Zarządzanie bazami danych

D. Narzędzie do tworzenia grafiki

Debugger, edytor kodu oraz integracja z systemem kontroli wersji to kluczowe elementy środowiska IDE, które umożliwiają efektywną pracę nad aplikacjami webowymi. Debugger pozwala na wykrywanie i naprawianie błędów w czasie rzeczywistym, edytor kodu umożliwia szybkie pisanie i modyfikowanie kodu, a integracja z systemem kontroli wersji (np. Git) pozwala śledzić zmiany i współpracować w zespołach programistycznych. Te narzędzia stanowią podstawę pracy każdego dewelopera webowego.

Pytanie 32

Jaką rolę pełni instrukcja throw w języku C++?

A. Inicjuje nowy wyjątek podczas działania aplikacji

B. Przerywa działanie programu, gdy wystąpi wyjątek

C. Zgłasza wyjątek, który można przechwycić za pomocą bloku catch

D. Ogranicza zasięg zmiennych w bloku try

Tworzenie nowego wyjątku to nieco inne zastosowanie – 'throw' zgłasza wyjątek, ale jego utworzenie odbywa się wcześniej (np. przez wywołanie 'new Exception()'). Kończenie działania programu to skutek nieprzechwyconego wyjątku, ale samo 'throw' nie kończy programu – pozwala na jego kontynuację, jeśli wyjątek zostanie przechwycony. Ograniczenie zakresu zmiennych w bloku 'try' nie jest funkcją instrukcji 'throw' – to raczej wynik działania samego bloku 'try', który wprowadza ograniczony zakres zmiennych do czasu obsługi wyjątku.

Pytanie 33

Który z poniższych formatów jest najczęściej używany do wymiany danych w aplikacjach webowych?

A. XML

B. JSON

C. YAML

D. CSV

JSON (JavaScript Object Notation) jest najczęściej używanym formatem wymiany danych w aplikacjach webowych ze względu na swoją prostotę, czytelność oraz łatwość w integracji z JavaScript. JSON jest lekki i pozwala na szybkie przetwarzanie danych, co czyni go idealnym wyborem w kontekście nowoczesnych aplikacji webowych, które często korzystają z technologii AJAX do komunikacji z serwerem. Przykładem zastosowania JSON może być przesyłanie danych z serwera do przeglądarki w aplikacjach SPA (Single Page Applications), gdzie asynchroniczne żądania wymagają formatu, który można łatwo zdeserializować na obiekt JavaScript. JSON wspiera zagnieżdżone struktury danych i kolekcje, co pozwala na modelowanie złożonych relacji między danymi. Ponadto, jego popularność doprowadziła do rozwoju wielu bibliotek i narzędzi, które ułatwiają pracę z tym formatem, takich jak `JSON.parse()` i `JSON.stringify()` w JavaScript. W związku z tym, JSON stał się de facto standardem dla wymiany danych w ekosystemie webowym, co potwierdzają również standardy takie jak REST, które często wykorzystują właśnie ten format do komunikacji z API.

Pytanie 34

Jakie znaczenie ma termin "przesłanianie metody" w kontekście programowania obiektowego?

A. Zastosowanie tej samej nazwy metody w klasie bazowej i pochodnej, ale z inną implementacją w klasie pochodnej

B. Zmiana metody prywatnej na metodę publiczną

C. Przenoszenie metod z jednej klasy do drugiej

D. Tworzenie nowej metody w klasie bazowej

Przesłanianie metody to mechanizm, w którym metoda w klasie pochodnej ma taką samą nazwę, typ zwracany i listę parametrów jak metoda w klasie bazowej, ale zawiera inną implementację. To kluczowy element polimorfizmu, umożliwiający dostosowanie zachowania klasy pochodnej do jej specyficznych potrzeb, przy zachowaniu spójnego interfejsu. Przesłanianie metod pozwala na elastyczne projektowanie kodu i jest szeroko stosowane w dużych projektach, aby umożliwić rozszerzalność oraz ponowne wykorzystanie istniejącej logiki. W C++ przesłanianie osiąga się za pomocą słowa kluczowego 'virtual' w klasie bazowej, a następnie redefinicji metody w klasie pochodnej.

Pytanie 35

Jakie narzędzie jest najbardziej odpowiednie do identyfikacji błędów w trakcie działania programu?

A. Kompilator

B. Debugger

C. Interpreter

D. Linker

Debugger to narzędzie przeznaczone do wyszukiwania błędów w czasie wykonywania programu. Pozwala na zatrzymywanie aplikacji w wybranych miejscach, analizowanie wartości zmiennych i śledzenie przepływu sterowania, co umożliwia szybkie wykrywanie błędów logicznych i błędów czasu wykonania. Debugger jest niezbędny w procesie rozwoju oprogramowania, ponieważ pomaga programistom w zrozumieniu, jak ich kod działa w rzeczywistości i jak różne warunki wpływają na jego funkcjonowanie.

Pytanie 36

Jakie jest zadanie interpretera?

A. wykonywanie skryptu krok po kroku

B. optymalizacja większej części kodu, aby przyspieszyć jego wykonanie

C. analiza składni całego programu przed jego uruchomieniem

D. tłumaczenie kodu na kod maszynowy

Interpreter to takie narzędzie, które wykonuje kod linijka po linijce. Działa to tak, że odczytuje program napisany w języku wysokiego poziomu, weryfikuje co tam w nim siedzi i od razu realizuje polecenia, co sprawia, że można fajnie testować kod. Na przykład w Pythonie można łatwo sprawdzić różne fragmenty kodu, co jest mega pomocne przy pisaniu i poprawianiu oprogramowania. Wiesz, od kompilatora różni się tym, że kompilator przetwarza cały kod od razu, tworząc kod maszynowy, który później działa na komputerze. Dzięki temu interpreter jest bardziej elastyczny, można szybko przetestować nowe pomysły, ale z drugiej strony, czasami nie działa tak efektywnie jak skompilowane programy, bo każda linia kodu jest analizowana na bieżąco. Więc w przypadku dużych i wymagających aplikacji lepiej sprawdzają się kompilatory, ale interpreter to skarb, zwłaszcza w nauce i prototypowaniu.

Pytanie 37

Jakie zdarzenie jest wywoływane, gdy kliknięta zostaje myszą nieaktywna kontrolka lub okno?

A. focus

B. keyup

C. blur

D. validating

W momencie, kiedy klikamy na nieaktywną kontrolkę lub okno w aplikacji, wywoływane jest zdarzenie focus. To jest dość kluczowe w interakcji człowieka z interfejsem graficznym — focus decyduje, która kontrolka staje się „aktywnym” odbiorcą zdarzeń klawiatury oraz innych operacji wejścia. W praktyce, np. w aplikacjach webowych czy desktopowych, jeśli użytkownik kliknie w pole tekstowe, to właśnie focus oznacza, że to pole jest gotowe do przyjęcia tekstu. Co ciekawe, focus można też ustawiać programowo, np. za pomocą metody focus() w JavaScript, co jest często używane do poprawiania użyteczności formularzy (od razu ustawiamy kursor w pierwszym polu). Z mojego doświadczenia, dobrze jest zawsze przemyśleć, które elementy mogą i powinny otrzymywać focus, bo to wpływa na dostępność (ang. accessibility) aplikacji – osoby korzystające z klawiatury czy czytników ekranu są bardzo zależne od logiki focusowania. Branżowe standardy, szczególnie WCAG, mocno podkreślają, żeby nie blokować możliwości uzyskania focusa przez kluczowe kontrolki. Zdarzenie focus ma też kilka niuansów – na przykład nie bąbelkuje w DOM, co czasem zaskakuje początkujących. Moim zdaniem, zrozumienie roli focus w każdej aplikacji interaktywnej to taki absolutny fundament, bez którego łatwo pogubić się w późniejszych, bardziej złożonych interakcjach.

Pytanie 38

Jaki jest podstawowy cel przystosowania aplikacji do publikacji w sklepie mobilnym?

A. Dostosowanie kodu aplikacji w celu zwiększenia jej wydajności

B. Zmniejszenie rozmiaru aplikacji poniżej 10 MB

C. Zapewnienie, że aplikacja działa jedynie w trybie offline

D. Dostosowanie aplikacji do wymogów platformy oraz regulacji sklepu

Dostosowanie aplikacji do wymagań platformy i przepisów sklepu mobilnego (np. Google Play lub App Store) to kluczowy krok w procesie publikacji aplikacji. Sklepy mobilne wymagają, aby aplikacje spełniały określone standardy dotyczące bezpieczeństwa, dostępności, wydajności oraz zgodności z wytycznymi interfejsu użytkownika. Proces ten obejmuje testowanie aplikacji pod kątem stabilności, optymalizację grafik i ikon, a także dostosowanie opisów i metadanych aplikacji, co zwiększa jej widoczność i atrakcyjność dla użytkowników. Przestrzeganie wytycznych App Store lub Google Play jest niezbędne, aby aplikacja mogła zostać zatwierdzona i udostępniona do pobrania.

Pytanie 39

Wskaż właściwość charakterystyczną dla metody abstrakcyjnej?

A. jest pusta w klasach dziedziczących

B. jest pusta w klasie nadrzędnej

C. zawsze jest prywatna

D. nie ma implementacji w klasie bazowej

Metoda abstrakcyjna to taki specjalny rodzaj metody, który pojawia się w programowaniu obiektowym, głównie w językach jak Java, C# czy Python (tam nazywa się abstractmethod). Jej kluczową właściwością jest to, że nie ma własnej implementacji w klasie bazowej, czyli tej nadrzędnej. To trochę jakby ktoś powiedział: 'Hej, tutaj powinna być jakaś funkcja, ale jeszcze nie wiem, jak dokładnie ma działać – niech ktoś, kto będzie po mnie dziedziczył po tej klasie, sam ją zdefiniuje.' Dzięki temu daje się klasom pochodnym jasny sygnał, że muszą tę metodę zaimplementować, żeby klasa mogła poprawnie funkcjonować. W praktyce, jeśli próbujesz stworzyć obiekt klasy bazowej zawierającej metody abstrakcyjne, kompilator się obrazi (no, rzuci wyjątkiem albo nawet nie pozwoli na kompilację). Moim zdaniem to bardzo praktyczne podejście, bo wymusza spójność w architekturze kodu – każdy, kto dziedziczy po klasie bazowej, nie może zapomnieć o kluczowych metodach. Standardy branżowe, jak SOLID, promują taką separację odpowiedzialności i abstrakcję, dzięki czemu kod jest czytelniejszy i łatwiejszy do rozbudowy. Przykładowo, jeśli masz klasę abstrakcyjną 'Figura', to metoda obliczPole() nie ma sensu bez konkretnej figury, więc w klasie bazowej zostaje abstrakcyjna, a dopiero w 'Kwadracie' czy 'Kole' dostaje realną implementację. Z mojego doświadczenia, takie podejście bardzo pomaga, kiedy projekt robi się większy, bo jasno wiadomo, co jeszcze trzeba dopisać w klasach pochodnych. Jest to wręcz obowiązkowe w wielu wzorcach projektowych, na przykład w strategii albo szablonie metody.

Pytanie 40

Które z wymienionych działań, które są częścią procesu kreowania prostej galerii zdjęć w formie aplikacji mobilnej, powinno być realizowane przez zespół?

A. Stworzenie dokumentacji kodu aplikacji

B. Przygotowanie i konfiguracja repozytorium dla projektu

C. Przygotowanie testu jednostkowego dla funkcji przegladajZdjecia()

D. Wdrożenie funkcji dodajZdjecie()

Pozostałe odpowiedzi są zadaniami, które w większości przypadków mogą być realizowane indywidualnie, co czyni je zadaniami jednostkowymi. Implementacja funkcji dodajZdjecie() dotyczy konkretnego aspektu programistycznego, który może być wykonany przez jednego dewelopera. Wymaga ona znajomości języka programowania oraz logiki potrzebnej do dodawania zdjęć do galerii, co zazwyczaj nie wymaga współpracy z innymi członkami zespołu. Przygotowanie i skonfigurowanie repozytorium dla projektu natomiast to techniczny proces, który również najczęściej realizuje jedna osoba, odpowiedzialna za ustawienie środowiska pracy. Tworzenie testu jednostkowego dla funkcji przegladajZdjecia() to kolejny krok, który można wykonać samodzielnie, koncentrując się na testowaniu konkretnej funkcji w izolacji, bez potrzeby angażowania innych programistów. W przypadku tych zadań, choć mogą one być częścią większego projektu, to ich realizacja nie wymaga współpracy zespołowej, co sprawia, że nie są to zadania zespołowe.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej