Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 18 grudnia 2025 19:43
Data zakończenia: 18 grudnia 2025 20:09

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zaplanowany przez fotografa widoczny na schemacie sposób oświetlenia ma na celu

A. równomierne oświetlenie powierzchni fotografowanego obiektu.

B. podkreślenie faktury fotografowanego obiektu.

C. zwiększenie kontrastu szczegółów fotografowanego obiektu.

D. uwypuklenie kształtu fotografowanego obiektu.

Odpowiedź jest trafna, bo właśnie taki układ świateł – symetryczne ustawienie dwóch lamp po bokach obiektu – jest klasycznym przykładem oświetlenia stosowanego do uzyskania równomiernego oświetlenia powierzchni fotografowanego przedmiotu. W praktyce taki schemat spotykany jest szeroko w fotografii produktowej, archiwizacyjnej czy dokumentacyjnej, gdzie najważniejsze jest, żeby detale były dobrze widoczne, a cienie i refleksy minimalne. Równomierne światło pozwala uniknąć nadmiernych kontrastów, które mogłyby ukryć istotne szczegóły – to bardzo istotne np. przy fotografowaniu dokumentów, ilustracji, obrazów czy wszelkich płaskich obiektów do celów reprodukcyjnych. Moim zdaniem to też najlepszy wybór, gdy komuś zależy na naturalnym odwzorowaniu kolorów i faktury bez niepotrzebnych efektów artystycznych. Takie ułożenie lamp pozwala zbalansować światło, osłabić lub nawet zupełnie wyeliminować cienie, co jest zgodne ze standardami m.in. w muzealnictwie czy digitalizacji zbiorów. Warto pamiętać, że w praktyce czasem korzysta się także z dyfuzorów czy softboxów do uzyskania jeszcze łagodniejszego światła.

Pytanie 2

Na zdjęciu przeważają barwy

A. zimne.

B. ciepłe.

C. dopełniające się.

D. uzupełniające się.

Na tym zdjęciu widać, że dominują zimne kolory, jak niebo błękitne i metaliczne elementy konstrukcji. Te kolory, takie jak niebieski czy zielony, mają to do siebie, że dają wrażenie chłodnej atmosfery. Często są wykorzystywane w architekturze i projektowaniu wnętrz, bo pomagają stworzyć spokojne i harmonijne miejsce. Z mojego doświadczenia, projektanci chętnie sięgają po takie zimne palety, gdy chcą, żeby przestrzeń, na przykład biuro czy strefa do medytacji, sprzyjała relaksacji lub lepszej koncentracji. Co ciekawe, barwy zimne potrafią optycznie powiększać pomieszczenia, co jest super ważne przy projektowaniu wnętrz. Świetnym przykładem mogą być nowoczesne biura, które często wybierają szarości, błękity i biele, żeby stworzyć przyjemne miejsce do pracy.

Pytanie 3

Na podstawie wykresów okna Poziomy przed i po modyfikacji obrazu można wywnioskować, że dokonano korekcji polegającej na

A. zmniejszeniu rozpiętości tonalnej obrazu.

B. oziębieniu tonacji barwnej obrazu.

C. zwiększeniu rozpiętości tonalnej obrazu.

D. ociepleniu tonacji barwnej obrazu.

Dobra robota, trafiłeś w sedno! Twoja odpowiedź dotycząca zwiększenia rozpiętości tonalnej obrazu jest całkowicie na miejscu. Zmiany w histogramach świetnie pokazują, jak przed modyfikacją tonacje były dosyć skupione w środkowej części. To na pewno ograniczało kontrast i dynamikę całego obrazu. Jak już poprawiłeś wartości, dolna granica histogramu przesunęła się z 0 na 25, a górna z 255 na 241. To znaczy, że lepiej wykorzystałeś pełny zakres tonalny. Wiesz, zwiększenie tej rozpiętości to kluczowy krok w postprodukcji, bo dzięki temu możesz uzyskać bardziej zróżnicowane i wyraziste tony. To naprawdę ważne w profesjonalnej fotografii czy grafice. W branży panuje zasada, że dążenie do szerszego zakresu tonalnego daje lepsze efekty w późniejszej obróbce i w finalnym obrazie. Zobacz na fotografię krajobrazową – tylko szeroki zakres tonalny pozwala uchwycić detale zarówno w cieniach, jak i w jasnych obszarach.

Pytanie 4

Aby uzyskać zdjęcie owoców na tle koszyka z wyraźnym pierwszym i drugim planem, ustalono parametry ekspozycji:
− czas naświetlania 1/30 s
− przysłona f/8. Jakie parametry należy ustawić, aby tło było rozmyte, zachowując tę samą ilość światła padającego na matrycę?

A. 1/250 s, f/5,6

B. 1/250 s, f/2,8

C. 1/60 s, f/22

D. 1/125 s, f/5,6

Ustawienie czasu naświetlania na 1/60 s oraz przysłony na f/22 nie dostarcza odpowiednich rezultatów w kontekście uzyskiwania rozmytego tła. Gdy przysłona jest ustawiona na f/22, jej maksymalna wartość przyczynia się do zwiększenia głębi ostrości, co skutkuje tym, że zarówno pierwszy, jak i drugi plan pozostają ostre. Dla uzyskania rozmycia tła, należy stosować mniejsze wartości przysłony. Ustawienie czasu naświetlania na 1/60 s nie jest wystarczające w połączeniu z f/22, ponieważ przy tak małej przysłonie, a także dłuższym czasie naświetlania, ryzyko poruszenia zdjęcia znacząco wzrasta, szczególnie podczas fotografowania obiektów w ruchu. Podobnie, ustawienie 1/250 s z f/5,6, choć zmniejsza głębię ostrości w porównaniu do f/22, wciąż może nie zapewnić oczekiwanego efektu bokeh, gdyż przysłona f/5,6 nie jest wystarczająco szeroka dla uzyskania znaczącego rozmycia tła. W przypadku, gdy czas naświetlania wynosi 1/125 s z f/5,6, również nie zapewnia to optymalnych warunków do uzyskania estetycznego rozmycia tła, gdyż przysłona f/5,6 wciąż zbyt mocno akcentuje elementy znajdujące się poza pierwszym planem. W fotografii kluczowe jest zrozumienie, jak wartości przysłony oraz czasu naświetlania wpływają na głębię ostrości i ogólne wrażenie wizualne obrazu, co jest często pomijane przez początkujących fotografów.

Pytanie 5

Efekt przepalenia na zdjęciu cyfrowym oznacza

A. zniekształcenia geometryczne przy krawędziach kadru

B. utratę szczegółów w najjaśniejszych partiach obrazu

C. utratę szczegółów w najciemniejszych partiach obrazu

D. przebarwienia spowodowane zbyt wysoką temperaturą barwową

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi na to pytanie zawierają nieporozumienia dotyczące podstawowych pojęć związanych z fotografią cyfrową. Utrata szczegółów w najciemniejszych partiach obrazu odnosi się do efektu podświetlenia, znanego również jako clipping w cieniach, co jest zupełnie innym zjawiskiem niż przepalenie. Przebarwienia spowodowane zbyt wysoką temperaturą barwową to kwestia zarządzania kolorem i wpływu źródła światła na barwy w obrazie, co nie ma związku z przepaleniem. Z kolei zniekształcenia geometryczne przy krawędziach kadru to często wynik aberracji optycznych, takich jak aberracja chromatyczna czy zniekształcenia soczewek, co również jest nieodpowiednie w kontekście pytania o efekt przepalenia. Warto zrozumieć, że fotografia cyfrowa operuje na danych pikselowych, a przepalenie jest wynikiem zbyt intensywnej ekspozycji, co prowadzi do braku możliwości odczytania detali w jasnych obszarach. W praktyce każde z tych błędnych podejść prowadzi do mylnych wniosków, co może skutkować niezadowalającymi efektami wizualnymi. Odpowiednie zrozumienie tych zjawisk jest kluczowe, aby móc świadomie kontrolować ekspozycję i uzyskiwać lepsze rezultaty w fotografii.

Pytanie 6

W aparatach kompaktowych użycie konwertera szerokokątnego pozwala na

A. skrócenie ogniskowej i poszerzenie pola widzenia obrazu

B. wydłużenie ogniskowej i poszerzenie pola widzenia obrazu

C. wydłużenie ogniskowej i zawężenie pola widzenia obrazu

D. skrócenie ogniskowej i zawężenie pola widzenia obrazu

W kontekście stosowania konwertera szerokokątnego w aparatach kompaktowych, nieprawidłowe koncepcje dotyczące ogniskowej i pola widzenia często prowadzą do nieporozumień. W przypadku, gdy ogniskowa jest wydłużana, co sugerują niektóre odpowiedzi, pole widzenia zdecydowanie się zawęża, co jest przeciwne do założeń użycia konwertera szerokokątnego. Wydłużenie ogniskowej zazwyczaj prowadzi do uzyskania efektu zbliżenia, co sprawia, że fotografowany obiekt wydaje się większy, ale jednocześnie limituje to, co jest widoczne w kadrze. Użytkownicy, którzy myślą, że konwerter szerokokątny działa na zasadzie wydłużania ogniskowej, mogą błędnie stosować go w sytuacjach, które wymagają szerokiego ujęcia. Również błędne podejście do definicji pola widzenia prowadzi do nieporozumień; poszerzenie pola widzenia oznacza, że obiektyw rejestruje szerszy obraz, co jest kluczowe w kontekście konwerterów szerokokątnych. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla efektywnego wykorzystania sprzętu fotograficznego oraz dla uzyskania zamierzonych efektów wizualnych. Praktyka pokazuje, że wielu fotografów myli właściwości obiektywów szerokokątnych z teleobiektywami, co wynika z braku zrozumienia podstawowych zasad optyki. Stąd, aby uniknąć takich nieporozumień, zaleca się zapoznanie z literaturą branżową oraz praktycznymi poradnikami dotyczącymi fotografii.

Pytanie 7

Metoda uchwytywania zdjęć, których zakres tonalny przewyższa zdolności matrycy aparatu cyfrowego to

A. HDR

B. Ultra HD

C. DSLR

D. HD

Zarówno DSLR, HD, jak i Ultra HD to terminy, które odnoszą się do różnych aspektów technologii obrazowania, ale żaden z nich nie dotyczy techniki rejestrowania obrazów o rozszerzonej rozpiętości tonalnej, co jest kluczowe w kontekście HDR. DSLR, czyli cyfrowy lustrzankowy aparat jednoobiektywowy, to rodzaj aparatu, który wykorzystuje lustro do projektu optycznego, co pozwala na dokładne kadrowanie. Jakkolwiek DSLRs mogą być używane do robienia zdjęć w HDR, sama technika jest niezależna od rodzaju aparatu. HD to skrót od High Definition, który odnosi się do rozdzielczości obrazu, a nie do tonalności. Ultra HD, znane również jako 4K, to termin opisujący bardzo wysoką rozdzielczość obrazu, także nie mający związku z rejestracją tonalną. Warto zauważyć, że powszechne mylenie tych terminów może prowadzić do nieporozumień, zwłaszcza w kontekście doboru odpowiedniego sprzętu czy techniki do wykonania konkretnego zdjęcia. Zrozumienie różnicy między tymi pojęciami jest kluczowe dla osób zajmujących się fotografią oraz dla tych, którzy chcą w pełni wykorzystać możliwości nowoczesnych aparatów oraz technik edycyjnych. Właściwe zastosowanie terminologii i technologii przyczynia się do podniesienia jakości pracy twórczej oraz pozwala uniknąć błędnych założeń, które mogą negatywnie wpłynąć na proces twórczy.

Pytanie 8

Odbite w lustrze promienie światła słonecznego wpadną głównie do obiektywu aparatu fotograficznego oznaczonego na zamieszczonym rysunku symbolem

A. A4

B. A1

C. A2

D. A3

Świetnie, bo wybrałeś A1, czyli dokładnie ten aparat, do którego – zgodnie z prawami optyki geometrycznej – odbite promienie światła słonecznego mają największą szansę trafić. Zasada odbicia światła mówi wyraźnie: kąt padania jest równy kątowi odbicia. Jeśli więc promień słoneczny pada na płaskie lustro, odbija się pod takim samym kątem względem normalnej do powierzchni zwierciadła. W praktyce, jeżeli ustawisz aparat dokładnie w tym miejscu, w którym przecinają się odbite promienie, masz szansę uchwycić bardzo jasny, ostry obraz – typowa sytuacja podczas fotografowania odbicia słońca na wodzie czy szkle. Fotografowie wykorzystują to nie tylko w plenerze – równie ważne są takie ustawienia w studiach fotograficznych, gdzie używa się blend i luster do kontroli odbić światła na przedmiotach, co pozwala uzyskać pożądane efekty w zdjęciach produktowych. Moim zdaniem, ta wiedza jest wręcz niezbędna przy fotografii technicznej i reklamowej, bo pozwala przewidzieć efekt przed naciśnięciem spustu migawki. Z mojego doświadczenia wynika, że ignorowanie tej zasady skutkuje nieostrymi lub prześwietlonymi zdjęciami, a to już nie jest profesjonalne podejście. Warto też pamiętać, że w inżynierii optycznej czy automatyce stosuje się analogiczne zasady przy ustawianiu czujników – zawsze chodzi o to, aby promień po odbiciu trafiał dokładnie tam, gdzie potrzeba.

Pytanie 9

Które czynności konserwacyjne obejmują zabiegi czyszczenia monitora?

A. Mycie obudowy i wydmuchiwanie zanieczyszczeń z elementów elektronicznych monitora.

B. Czyszczenie otworów wentylacyjnych i podłączanie monitora do komputera.

C. Czyszczenie ekranu i testowanie parametrów technicznych monitora.

D. Mycie obudowy i kalibracja monitora.

Wiele osób myśli, że konserwacja monitora to głównie mycie ekranu albo obudowy, czasem ktoś dorzuci do tego testowanie parametrów lub podłączanie urządzenia do komputera – i tu zaczynają się typowe nieporozumienia. Czyszczenie ekranu jest oczywiście ważne dla zachowania przejrzystości obrazu, ale to nie wyczerpuje tematu konserwacji monitora. Podłączanie monitora do komputera nie ma w ogóle nic wspólnego z zabiegami konserwacyjnymi, bo to zwykła czynność eksploatacyjna, wykonywana zawsze podczas pracy ze sprzętem. Kalibracja monitora, choć przydatna z punktu widzenia jakości wyświetlanego obrazu, dotyczy raczej ustawień programowych niż fizycznej konserwacji i nie ma bezpośredniego wpływu na stan techniczny sprzętu. Wydaje się, że wiele osób nie rozróżnia czynności konserwacyjnych od ustawień użytkowych albo rutynowych operacji związanych z codzienną eksploatacją. Typową pułapką jest też skupianie się wyłącznie na zewnętrznych powierzchniach – a przecież kurz i brud osadzają się przede wszystkim wewnątrz, na otworach wentylacyjnych, radiatorach i płytkach elektroniki. Ignorowanie tych miejsc prowadzi z czasem do przegrzewania się monitora, co skraca jego żywotność i może powodować awarie. Dobre praktyki branżowe, potwierdzone w zaleceniach producentów oraz publikacjach technicznych, jasno wskazują, że konserwacja monitorów obejmuje zarówno czyszczenie dostępnych powierzchni zewnętrznych, jak i usuwanie kurzu z wnętrza przy użyciu sprężonego powietrza. Zaniedbanie tych aspektów to jeden z najczęstszych powodów przedwczesnych problemów ze sprzętem – dlatego tak ważne jest rozumienie, które czynności naprawdę mają znaczenie dla konserwacji, a które są tylko dodatkiem do codziennej pracy z monitorem.

Pytanie 10

Podaj rodzaj aparatów, które nie mają opcji nagrywania wideo?

A. Aparaty bezlusterkowe

B. Wielkoformatowe

C. Aparaty kompaktowe

D. Kompaktowe wodoodporne

Wielkoformatowe aparaty fotograficzne to urządzenia, które charakteryzują się dużym formatem matrycy lub filmu, co umożliwia uzyskanie wyjątkowo wysokiej jakości obrazów. Takie aparaty są powszechnie używane w profesjonalnej fotografii, zwłaszcza w studiach fotograficznych oraz przy fotografii krajobrazowej i architektonicznej. Ze względu na swoją konstrukcję i zastosowanie, aparaty wielkoformatowe nie posiadają trybu rejestracji wideo. Ich głównym celem jest tworzenie statycznych obrazów o wysokiej rozdzielczości, co jest zgodne z ich specyfiką oraz wymaganiami branżowymi. Przykładem zastosowania aparatów wielkoformatowych mogą być fotografie wykonywane na wystawach sztuki, gdzie jakość obrazu jest kluczowa. Dodatkowo, te urządzenia często wykorzystują techniki takie jak kontrola perspektywy i głębi ostrości, co daje fotografom kreatywne możliwości, które są niedostępne w innych typach aparatów. Standardy jakości w profesjonalnej fotografii wymagają użycia sprzętu, który zapewnia doskonałą reprodukcję kolorów i detali, a aparaty wielkoformatowe idealnie spełniają te potrzeby.

Pytanie 11

Ile kolorów może odwzorować głębia 8-bitowa?

A. 16,8 miliona kolorów

B. 256 kolorów

C. 16 kolorów

D. 4 kolory

Głębia 8-bitowa oznacza, że każdy kanał kolorów (czerwony, zielony, niebieski) w systemie RGB może przyjmować 256 różnych wartości (od 0 do 255). W rezultacie, kombinując te trzy kanały, otrzymujemy 256 x 256 x 256, co daje 16,7 miliona kolorów. Niemniej jednak, kolejne konwersje i operacje, takie jak dithering, mogą wpływać na postrzeganą liczbę kolorów, ale podstawowa głębia 8-bitowa daje 256 barw na każdy kanał. Takie odwzorowanie kolorów jest powszechnie stosowane w grafice komputerowej, fotografii cyfrowej oraz w tworzeniu multimediów, co pozwala na wierne przedstawienie rzeczywistych kolorów. Wiele standardów, takich jak sRGB, opiera się na tej koncepcji, co czyni ją kluczowym elementem w pracy z obrazami w różnych zastosowaniach, od web designu po profesjonalną edycję zdjęć.

Pytanie 12

W profesjonalnym procesie modelowania 3D na podstawie fotografii metoda Structure from Motion (SfM) wykorzystuje

A. technologię skanowania laserowego połączoną z fotografią

B. specjalny system oświetlenia strukturalnego z projektorem wzorów

C. technikę fotografowania z ruchomym źródłem światła

D. serię zdjęć wykonanych z różnych punktów widzenia do rekonstrukcji geometrii obiektu

W analizowanej odpowiedzi można zauważyć kilka nieporozumień związanych z metodą modelowania 3D. Przede wszystkim, techniki takie jak skanowanie laserowe połączone z fotografią, czy systemy oświetlenia strukturalnego, są to zupełnie różne podejścia do pozyskiwania danych przestrzennych. Skanowanie laserowe jest techniką, która polega na skanowaniu obiektów laserem i zbieraniu danych na temat ich kształtu oraz wymiarów, co różni się od SfM, które opiera się na analizie zdjęć. Oświetlenie strukturalne, z kolei, angażuje projektory do wyświetlania wzorów na obiektach, co pozwala na pomiar ich deformacji i głębokości, ale nie jest to metoda, która bazuje na sekwencji zdjęć z różnych kątów. Również technika fotografowania z ruchomym źródłem światła nie jest związana z SfM; ta metoda koncentruje się na oświetleniu obiektu, a nie na jego rekonstrukcji poprzez analizę wielokątnych obrazów z różnych perspektyw. Dlatego kluczowym błędem jest mylenie tych różnych technik i ich zastosowań. Warto zrozumieć, że SfM wymaga zbioru zdjęć z różnych punktów widzenia, a nie żadnej dodatkowej technologii skanowania czy oświetlenia, co jest podstawą jej efektywności i precyzji w tworzeniu modeli 3D.

Pytanie 13

Jeśli cień fotografowanego obiektu widoczny jest w przestrzeni przedmiotowej przed obiektem, oznacza to, że zastosowano oświetlenie

A. przednie.

B. tylne.

C. boczne.

D. górne.

Bardzo trafnie rozpoznane! Cień pojawiający się w przestrzeni przedmiotowej przed obiektem to typowy efekt zastosowania oświetlenia tylnego, czyli tzw. światła kontrowego. Jeśli źródło światła znajduje się za obiektem, kierując promienie w stronę aparatu, obiekt sam w sobie blokuje światło, rzucając cień na powierzchnię znajdującą się bliżej aparatu – stąd cień jest widoczny przed obiektem. To podejście jest bardzo popularne w fotografii produktowej i portretowej, gdzie zależy nam na wyodrębnieniu sylwetki oraz uzyskaniu efektownego zarysu czy rozświetlonych krawędzi. W praktyce światło tylne pomaga też wydobyć fakturę i głębię, a czasem nawet ukryć niedoskonałości na powierzchni obiektu. Wielu fotografów, moim zdaniem słusznie, uważa backlight za świetny sposób na nadanie zdjęciom przestrzenności oraz dramatyzmu. Oświetlenie tylne stosuje się często zgodnie z zasadą trójpunktowego oświetlenia (key, fill, back), którą znajdziesz w każdym podręczniku do fotografii studyjnej. Pamiętaj, że światło tylne może powodować pojawianie się flar lub prześwietleń, więc przy pracy z nim warto korzystać z blend, flag czy innych narzędzi modelujących światło. Praktyka pokazuje, że eksperymentowanie z pozycją lampy i kątami padania światła daje naprawdę świetne efekty.

Pytanie 14

System Bellows Factor w fotografii analogowej oznacza

A. stopień kompresji obrazu na materiale negatywowym

B. wartość rozproszenia światła przy użyciu filtrów efektowych

C. współczynnik załamania światła w obiektywach szerokokątnych

D. współczynnik korekcji ekspozycji przy stosowaniu mieszka fotograficznego

Zrozumienie różnych aspektów fotografii analogowej może być skomplikowane, zwłaszcza jeśli chodzi o terminy techniczne. W przypadku załamania światła w obiektywach szerokokątnych, chodzi o zjawisko, które nie ma bezpośredniego związku z systemem Bellows Factor. To, co rzeczywiście ma miejsce, to rozpraszanie i zniekształcenie obrazu, ale to nie to jest celem Bellows Factor. Odpowiedzi dotyczące stopnia kompresji obrazu na materiale negatywowym oraz wartości rozproszenia światła przy użyciu filtrów efektowych również są błędne. Kompresja obrazu odnosi się do efektów wywoływanych przez różne rodzaje obiektywów i ich zastosowanie, a nie do korekcji ekspozycji związanej z używaniem mieszka. Z kolei rozproszenie światła przy użyciu filtrów efektowych jest zupełnie odrębną kwestią, dotyczącą manipulacji światłem w celu uzyskania określonych efektów artystycznych, ale nie ma związku z korekcją ekspozycji w kontekście zmiany odległości między obiektywem a matrycą. To może prowadzić do mylnych wniosków u osób, które nie mają pełnego zrozumienia tych pojęć. Kluczowe jest, aby pamiętać, że poprawna ekspozycja to wynik prawidłowego zrozumienia zarówno parametrów obiektywu, jak i odległości, co podkreśla znaczenie znajomości Bellows Factor w praktycznej fotografii analogowej.

Pytanie 15

Na zdjęciu zastosowano kompozycję

A. otwartą.

B. rytmiczną.

C. centralną.

D. zamkniętą.

Odpowiedzi, które wskazują na kompozycje centralną, otwartą lub rytmiczną, nie oddają charakterystyki przedstawionej w analizowanym zdjęciu. Kompozycja centralna, choć może wydawać się atrakcyjnym rozwiązaniem, koncentruje się na umieszczaniu najważniejszych elementów w środku kadru. Taki sposób prezentacji często prowadzi do braku dynamiki i intencji w dziele, co jest sprzeczne z zamkniętą kompozycją, w której wszystkie elementy współpracują, tworząc spójną całość. Kompozycja otwarta natomiast, charakteryzuje się tym, że elementy znajdują się blisko krawędzi kadru lub wręcz wychodzą poza nie, co w przypadku analizowanego zdjęcia nie ma miejsca. Tego typu podejście może wprowadzać chaos i dezorientację, co jest sprzeczne z ideą zamkniętej kompozycji, która ma na celu skupienie uwagi widza. Również, kompozycja rytmiczna, opierająca się na powtarzalności elementów w obrazie, nie odzwierciedla specyfiki zamkniętej struktury, gdzie dąży się do harmonii i ograniczenia przestrzeni. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych odpowiedzi obejmują zbyt szeroką interpretację pojęć lub niezrozumienie, jak różne typy kompozycji wpływają na percepcję widza. Zrozumienie zasad kompozycji i ich zastosowania w praktyce jest kluczowe dla osiągnięcia zamierzonego efektu wizualnego.

Pytanie 16

Do digitalizacji czarno-białego pozytywu z najwyższą jakością używa się

A. skanera płaskiego.

B. tabletu.

C. telefonu komórkowego.

D. aparatu analogowego.

Do digitalizacji czarno-białych pozytywów z najwyższą jakością zdecydowanie najlepiej nadaje się skaner płaski. To jest taki sprzęt, który umożliwia bardzo dokładne odwzorowanie detali, rozpiętości tonalnej oraz gradacji szarości, które są kluczowe w przypadku oryginałów czarno-białych. Skanery płaskie, szczególnie te dedykowane do pracy z fotografią, posiadają wysoki zakres dynamiczny (Dmax), często wyposażone są w opcję skanowania z rozdzielczością nawet 4800 dpi lub wyższą. Ma to ogromne znaczenie, bo pozwala to zachować subtelne przejścia tonalne i strukturę ziarna. W praktyce, profesjonaliści, archiwa oraz muzea wykorzystują tego typu skanery, bo dają one powtarzalne, stabilne i dokładne rezultaty; to już jest taki branżowy standard. Moim zdaniem nie ma innej metody, która byłaby równie uniwersalna i przewidywalna pod względem jakości. Dodatkowy atut to możliwość korzystania ze specjalistycznego oprogramowania, które pozwala na zarządzanie barwą, korekty i zapis plików w wysokiej jakości formatach, np. TIFF bez strat kompresji. Warto też wspomnieć, że dobry skaner płaski umożliwia też digitalizację innych materiałów – dokumentów, odbitek czy nawet niektórych negatywów – co czyni go niezastąpionym w dobrze wyposażonej pracowni fotograficznej.

Pytanie 17

Aby uchwycić postać w pełnym wymiarze na zdjęciu, należy zmieścić

A. postać do kolan

B. połowę postaci

C. wyłącznie głowę

D. całą postać

Wykonanie zdjęcia postaci w pełnym planie oznacza uchwycenie jej w całości, co jest kluczowe dla oddania zarówno detali postaci, jak i kontekstu otoczenia. W pełnym planie osoba jest umieszczona w kadrze od stóp do głowy, co pozwala na zaprezentowanie postawy, mimiki oraz emocji. Taki sposób kadrowania jest powszechnie stosowany w fotografii portretowej, reklamowej oraz w filmie, gdzie istotne jest pokazanie, jak postać wchodzi w interakcję z otoczeniem. Przykładem takiego zastosowania może być zdjęcie modela w odzieży, które ma na celu zaprezentowanie nie tylko samego ubrania, ale także stylu, w jakim jest noszone. Warto pamiętać, że stosowanie pełnego planu w fotografii zachowuje proporcje i pozwala widzowi na lepsze zrozumienie kompozycji. Dobrą praktyką jest również zwrócenie uwagi na tło i jego wpływ na odbiór postaci, aby całość była harmonijna i przyciągająca wzrok.

Pytanie 18

Do oczyszczenia przedniej soczewki obiektywu pokrytej powłoką przeciwodblaskową należy użyć

A. sprężonego powietrza.

B. irchy.

C. pędzelka.

D. nawilżonej ściereczki.

Sprężone powietrze to zdecydowanie najbezpieczniejsza i najbardziej rekomendowana metoda usuwania pyłków czy drobin z przedniej soczewki obiektywu pokrytej powłoką przeciwodblaskową. W branży fotograficznej i optycznej od lat stosuje się sprężone powietrze właśnie po to, żeby nie dopuścić do zarysowania czy uszkodzenia delikatnych warstw. Użycie takiego powietrza pozwala na bezkontaktowe usunięcie drobinek kurzu i innych zanieczyszczeń, które mogłyby porysować soczewkę, gdyby zostały mechanicznie przetarte. Standardy producentów optyki, takich jak Canon, Nikon czy Zeiss, wręcz zalecają stosowanie sprężonego powietrza jako pierwszy etap czyszczenia każdej powłoki, zwłaszcza tej przeciwodblaskowej. Moim zdaniem to właśnie minimalizacja kontaktu fizycznego z powierzchnią soczewki jest tutaj kluczowa. W praktyce wygląda to tak: najpierw delikatnie wydmuchujemy pyłki, a dopiero potem – jeśli jest taka potrzeba – można sięgnąć po specjalne, dedykowane środki i akcesoria (np. płyny czy ściereczki do optyki). Warto też pamiętać, że nawet najdrobniejszy pyłek może zadziałać jak papier ścierny pod szmatką czy pędzelkiem, co skutkuje nieodwracalnym uszkodzeniem powłoki. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu fotografów zbyt pochopnie sięga po ściereczki czy irchę, co potem kończy się rysami czy smugami trudnymi do usunięcia. Dlatego, jeśli zależy Ci na długiej żywotności obiektywu i zachowaniu najwyższej jakości obrazu, sprężone powietrze to podstawa!

Pytanie 19

Na której ilustracji przedstawiono modyfikator oświetlenia dający ukierunkowany, wąski strumień światła?

A. Na ilustracji 2.

B. Na ilustracji 1.

C. Na ilustracji 3.

D. Na ilustracji 4.

Ilustracja 4 przedstawia snoot, który jest specjalistycznym modyfikatorem oświetlenia wykorzystywanym w fotografii i filmowaniu do tworzenia skoncentrowanego, wąskiego strumienia światła. Snooty są często stosowane w portretach i do oświetlania detali, ponieważ ich konstrukcja pozwala na precyzyjne kierowanie światła na wybrane elementy sceny, co może tworzyć interesujące efekty wizualne i dramatyczne cienie. W przeciwieństwie do innych modyfikatorów, takich jak parasole czy softboxy, które rozpraszają światło, snoot skupia je w wąski promień. W praktyce oznacza to, że fotograf może na przykład podświetlić atrybuty modela lub wyodrębnić jeden element ze sceny, nadając tym samym całości bardziej złożoną kompozycję. Użycie snoota jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii studyjnej, gdzie precyzyjne kierowanie światła odgrywa kluczową rolę w uzyskaniu pożądanych efektów estetycznych.

Pytanie 20

Aby optycznie przenieść powiększony obraz negatywowy na papier fotograficzny wrażliwy na światło, co należy zastosować?

A. kopioramy

B. procesora graficznego

C. powiększalnika

D. projektora

Prawidłowa odpowiedź to powiększalnik, bo to jest to urządzenie, które naprawdę świetnie przenosi powiększone obrazy z negatywów na papier fotograficzny. Działa to tak, że soczewki w środku pozwalają na precyzyjne i kontrolowane powiększenie obrazu negatywowego. Jak to wygląda? Negatyw wkłada się do komory powiększalnika, światło przechodzi przez niego i tworzy powiększony obraz na dole, gdzie leży papier fotograficzny. Dzięki temu można uzyskać naprawdę wysokiej jakości odbitki, które bardzo wiernie oddają detale i tonację oryginału. W praktyce powiększalniki są używane w tradycyjnej fotografii analogowej i w ciemniach, gdzie kontrolowanie naświetlania jest mega ważne dla osiągnięcia fajnych efektów artystycznych. Moim zdaniem, korzystanie z powiększalnika to także nauka podstaw ekspozycji i umiejętności obsługi sprzętu, co jest kluczowe, żeby osiągnąć naprawdę dobre rezultaty.

Pytanie 21

Minimalna liczba zdjęć potrzebna do stworzenia panoramy sferycznej 360° wynosi

A. 2-3 zdjęcia przy obiektywie szerokokątnym

B. 4-6 zdjęć przy obiektywie standardowym

C. 20-24 zdjęcia przy teleobiektywie

D. 8-12 zdjęć przy obiektywie 15mm (kąt widzenia 110°)

W przypadku prób stworzenia panoramy sferycznej 360° z użyciem 2-3 zdjęć przy obiektywie szerokokątnym, można napotkać poważne ograniczenia. Szerokokątne obiektywy mają dużą perspektywę, jednak ich kąt widzenia nie jest wystarczająco szeroki, by uchwycić pełen zakres sceny. Wykonywanie zdjęć z tak małej liczby ujęć prowadzi do zniekształceń, a ostateczny obraz będzie niekompletny. Ponadto, obiektywy szerokokątne mogą wprowadzać efekty barrel distortion, co utrudnia łączenie zdjęć w jedną panoramę. Z kolei odpowiedź sugerująca, że 4-6 zdjęć przy obiektywie standardowym wystarczy, również jest mylna. Obiektywy standardowe mają ograniczone pole widzenia, co skutkuje koniecznością wykonania większej liczby zdjęć, aby uzyskać całkowity obraz 360°. Przy teleobiektywach, które oferują wąską perspektywę, sytuacja jest jeszcze gorsza; 20-24 zdjęcia są w tym przypadku niewystarczające, aby uzyskać panoramiczny widok. Typowym błędem jest założenie, że większa liczba zdjęć nie jest wymagana przy użyciu różnego rodzaju obiektywów. W praktyce, do stworzenia panoramy sferycznej, kluczowe jest wykorzystanie obiektywu o odpowiednim kącie widzenia oraz zapewnienie odpowiedniego pokrycia między zdjęciami, co jest fundamentem każdej dobrej panoramy.

Pytanie 22

Przy takich samych warunkach oświetlenia zastosowanie filtru fotograficznego o współczynniku 2 wymusi zmianę wartości przesłony z 8 na

A. 16

B. 5,6

C. 4

D. 11

Odpowiedzi takie jak 11, 4 oraz 16 wynikają z błędnego rozumienia zasady działania przysłon oraz wpływu filtrów na ekspozycję. W przypadku wartości 11, przyjęto, że konieczne jest zwiększenie przysłony do wartości wyższej, co w rzeczywistości prowadziłoby do znacznego zmniejszenia ilości światła wpadającego do aparatu, co jest sprzeczne z naszym celem, jakim jest utrzymanie identycznej ekspozycji. Z kolei przysłona 4 to znaczne otwarcie obiektywu, co nie tylko zwiększa ilość światła, ale i może spowodować prześwietlenie zdjęcia, co jest również błędne. 16 natomiast oznacza, że przysłona jest zbyt mocno zamknięta, co ponownie prowadzi do zmniejszenia ilości światła napływającego do matrycy, a w konsekwencji do niedoświetlenia. Te błędne odpowiedzi wskazują na typowe błędy myślowe, takie jak niepełne zrozumienie stosunków między przysłonami oraz ich wpływu na ilość światła, co jest kluczowe w fotografii. Właściwe zrozumienie działania przysłon oraz ich wpływu na ekspozycję jest fundamentalne dla każdych działań fotograficznych. Aby uniknąć takich błędów, warto zapoznać się z podstawowymi zasadami ekspozycji, a także praktykować, aby we właściwy sposób interpretować wpływ filtrów i przysłon na ostateczny efekt fotografii.

Pytanie 23

Zamieszczony na fotografii portret wykonano, wykorzystując oświetlenie

A. boczne.

B. górne.

C. dolne.

D. tylne.

Wybór odpowiedzi dotyczącej oświetlenia górnego, dolnego lub tylnego świadczy o niepełnym zrozumieniu zasad działania światła w fotografii portretowej. Oświetlenie górne, choć może dodać ciekawego efektu, często prowadzi do niekorzystnych cieni na twarzy, co może powodować, że rysy stają się zniekształcone. Cienie rzucane przez nos czy brwi mogą powodować, że portret wygląda na mniej naturalny i mniej atrakcyjny. Z kolei oświetlenie dolne, chociaż może być użyte do stworzenia dramatycznego efektu, zazwyczaj nie jest polecane w tradycyjnej fotografii portretowej, ponieważ może powodować, że twarz modela wydaje się przerażająca lub nieproporcjonalna z powodu niekorzystnego rozmieszczenia cieni. Oświetlenie tylne, zwane również oświetleniem konturowym, może być użyteczne, ale zazwyczaj z powodzeniem stosuje się je w połączeniu z innymi źródłami światła, aby uniknąć zbyt dużej ilości cieni na twarzy. W ten sposób, wybierając nieodpowiednie źródło światła, można nieświadomie stworzyć efekt, który jest daleki od zamierzonego, naruszając podstawowe zasady kompozycji i oświetlenia w fotografii portretowej.

Pytanie 24

Który filtr umożliwia podczas fotografowania wyeliminowanie widocznych na fotografii refleksów?

A. Ultrafioletowy.

B. Polaryzacyjny.

C. Niebieskozielony.

D. Oliwkowy.

Filtr polaryzacyjny to kluczowy element w arsenale fotografa, szczególnie przy pracy w trudnych warunkach świetlnych. Jego główną funkcją jest eliminacja odblasków, które mogą zakłócać odbiór zdjęć, zwłaszcza na powierzchniach takich jak woda czy szkło. Dzięki zastosowaniu filtra polaryzacyjnego, możemy uzyskać bardziej nasycone kolory, co jest szczególnie przydatne w fotografii krajobrazowej, gdzie intensywność nieba oraz zieleni roślinności ma kluczowe znaczenie. Dodatkowo, stosowanie tego filtra pozwala na zwiększenie kontrastu, co sprawia, że zdjęcia stają się bardziej wyraziste i dynamiczne. Istotne jest, aby wiedzieć, że filtr polaryzacyjny działa najlepiej pod kątem 90 stopni w stosunku do źródła światła, co oznacza, że jego efektywność może różnić się w zależności od perspektywy fotografa. Warto również zaznaczyć, że podczas fotografowania przy użyciu filtra polaryzacyjnego, konieczne może być dostosowanie ekspozycji, ponieważ filtr ten pochłania część światła. W związku z tym, praktyka i doświadczenie w jego stosowaniu przynoszą najlepsze efekty.

Pytanie 25

„Trójkąt ekspozycji” w fotografii to pojęcie opisujące zależność między

A. czasem naświetlania, liczbą przysłony, natężeniem oświetlenia.

B. czasem naświetlania, obiektywem, czułością detektora obrazu.

C. czasem naświetlania, matrycą, czułością detektora obrazu.

D. czasem naświetlania, liczbą przysłony, czułością detektora obrazu.

Trójkąt ekspozycji w fotografii to taka podstawa, na której w zasadzie opiera się całe sterowanie światłem w aparacie. Chodzi tutaj o powiązanie trzech najważniejszych parametrów: czasu naświetlania (czyli jak długo światło pada na matrycę lub film), liczby przysłony (która reguluje ilość światła wpadającego przez obiektyw, coś jak irys w oku) oraz czułości detektora obrazu, czyli ISO. Każda z tych wartości wpływa bezpośrednio na ekspozycję zdjęcia, ale też każda ma inny wpływ na efekt końcowy. Na przykład – skracasz czas naświetlania, żeby nie poruszyć zdjęcia? Musisz albo zwiększyć ISO, albo szerzej otworzyć przysłonę, żeby fotka nie wyszła za ciemna. W praktyce np. przy słabym świetle często trzeba balansować między podniesieniem ISO a otwarciem przysłony, żeby złapać odpowiednią jasność bez ziarna i z ostrym obrazem. Moim zdaniem dobrze to rozumieć, bo wtedy nawet na trybie manualnym da się panować nad sytuacją i uzyskać kreatywne efekty, jak miękki bokeh czy zamrożony ruch. W branży uważa się, że świadome korzystanie z trójkąta ekspozycji to podstawa warsztatu każdego fotografa, bez względu na sprzęt czy gatunek fotografii. Warto poeksperymentować, żeby na żywo zobaczyć, jak zmiana każdego z tych parametrów wpływa na zdjęcie – to się naprawdę przydaje, zwłaszcza gdy światło bywa trudne.

Pytanie 26

Jaka technika pozwala na uzyskanie jak najbardziej zbliżonych do rzeczywistości kolorów w fotografii produktowej?

A. fotografowanie z kartą wzorcową kolorów i kalibracja w postprodukcji

B. zastosowanie techniki HDR i zwiększonego nasycenia kolorów

C. użycie filtrów polaryzacyjnych i światła ciągłego

D. wykonanie zdjęć w trybie monochromatycznym i późniejsze kolorowanie

Użycie filtrów polaryzacyjnych i światła ciągłego, wykonanie zdjęć w trybie monochromatycznym i późniejsze kolorowanie oraz zastosowanie techniki HDR i zwiększonego nasycenia kolorów to podejścia, które mogą wprowadzać pewne zmiany w jakości zdjęć, ale nie są najlepszymi metodami do uzyskania realistycznych kolorów w fotografii produktowej. Filtry polaryzacyjne mogą pomóc w redukcji odblasków i poprawie nasycenia barw, ale ich skuteczność zależy od konkretnej sytuacji oświetleniowej i nie gwarantują one odwzorowania kolorów w sposób, który byłby zgodny z rzeczywistością. Z kolei monochromatyczne zdjęcia nie zawierają kolorów, a ich późniejsze kolorowanie to proces subiektywny, który może prowadzić do znacznych odchyleń od rzeczywistych barw. Technika HDR, choć przydatna w uzyskiwaniu szczegółów w cieniach i światłach, może wprowadzać nadmierne nasycenie kolorów, co sprawia, że efekt końcowy może być daleki od naturalnego. W rzeczywistości, te metody są bardziej skierowane na uzyskanie efektów artystycznych, a nie wiernego odwzorowania rzeczywistości. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że w fotografii produktowej dokładność kolorów musi być priorytetem, co najlepiej osiągnąć przez korzystanie z kart wzorcowych i odpowiedniej postprodukcji.

Pytanie 27

Jaką część padającego światła odbija powierzchnia szarej karty?

A. 90%

B. 3%

C. 18%

D. 30%

Odpowiedzi 3%, 90% oraz 30% są błędne, ponieważ nie uwzględniają specyfiki właściwości odbicia światła przez szare karty. Przy 3% odbicia mamy do czynienia z powierzchnią o bardzo niskiej refleksyjności, co nie jest charakterystyczne dla standardowych narzędzi używanych w fotografii. Tego typu powierzchnie mogą prowadzić do niedoszacowania ilości światła, co w praktyce skutkuje niedoświetlonymi zdjęciami i utratą detali w ciemnych obszarach. Odpowiedź 90% wskazuje na błędne przekonanie, że szare karty są bliskie odbicia światła od powierzchni białych, co jest mylące. Tego typu odbicie mogłoby sugerować, że karta działa jak lusterko, co jest absolutnie nieprawdziwe, gdyż celem jej użycia jest oddanie neutralnej wartości kolorystycznej, a nie maksymalne odbicie światła. Odpowiedź 30% również zniekształca rzeczywistość, ponieważ odbicie na poziomie 30% może być mylone z innymi powierzchniami, które są stosowane w różnych zastosowaniach, ale nie spełniają roli standardu kalibracji w fotografii. Dlatego ważne jest, aby rozumieć, że szara karta odbija 18% padającego światła, co czyni ją kluczowym narzędziem w zachowaniu prawidłowej ekspozycji i balansu kolorystycznego.

Pytanie 28

Zgodnie ze schematem na planie zdjęciowym fotografowany przedmiot należy oświetlić światłem

A. bezpośrednim, rozproszonym.

B. pośrednim, skierowanym.

C. bezpośrednim, skierowanym.

D. pośrednim, rozproszonym.

Odpowiedź "pośrednim, rozproszonym" jest prawidłowa, ponieważ w fotografii kluczowe jest uzyskanie równomiernego i naturalnego oświetlenia obiektu. Oświetlenie pośrednie, które wykorzystuje wiele źródeł światła, pozwala na zredukowanie twardych cieni oraz na osiągnięcie bardziej harmonijnego efektu. W praktyce fotografowie często stosują softboxy, parasole lub inne akcesoria, które rozpraszają światło, aby uzyskać efekt równomiernego oświetlenia. Dobrym przykładem może być fotografia portretowa, gdzie rozproszone światło tworzy delikatne cienie na twarzy, co przyczynia się do bardziej naturalnego wyglądu. Ponadto, korzystając z pośredniego, rozproszonego światła, mamy większą kontrolę nad atmosferą i tonacją zdjęcia, co jest istotne w kontekście artystycznym. Standardy branżowe potwierdzają, że techniki te są preferowane w profesjonalnej fotografii, co czyni je fundamentem skutecznej pracy fotografa.

Pytanie 29

Mnożenie, różnica, kolor oraz nakładka i ekran to terminy używane w programie PowerPoint?

A. efektów podkreślających tekst, które są zgrupowane w narzędziu WordArt w programie PowerPoint

B. artystycznych filtrów zebranych w komendzie stylizacja w programie Adobe Photoshop

C. trybów mieszania warstw w programie Adobe Photoshop

D. efektów animacji, które można zastosować do każdego elementu w prezentacji

W odpowiedziach wskazujących na efekty animacji oraz efekty wyróżniające tekst w programie PowerPoint, popełniane są istotne błędy w rozumieniu narzędzi dostępnych w różnych programach graficznych i prezentacyjnych. Efekty animacji w PowerPoint służą do wprowadzania elementów na slajd w dynamiczny sposób, co jest całkowicie różne od trybów mieszania warstw, które koncentrują się na interakcji kolorów w grafice rastrowej. Animacje są użyteczne w kontekście prezentacji, by przyciągnąć uwagę widza, ale nie mają zastosowania w edycji graficznej, gdzie istotne są kolory i ich współdziałanie. Z kolei efekty wyróżniające tekst w narzędziu WordArt to funkcje skupione na estetyce tekstu, a nie na manipulacji warstwami, które są fundamentalne w Photoshopie. Wreszcie, filtry artystyczne w Photoshopie są narzędziem do stylizacji obrazów, ale nie obejmują one koncepcji mieszania warstw. Błędne przypisanie tych terminów do trybów mieszania warstw prowadzi do nieporozumień i ogranicza zdolność do efektywnego korzystania z zaawansowanych funkcji edycji graficznej. Zrozumienie różnic między tymi narzędziami jest kluczowe dla każdego, kto pracuje w dziedzinie grafiki komputerowej czy prezentacji multimedialnych.

Pytanie 30

Jaki format pozwala na zapisanie wielobarwnego obrazu w trybie CMYK z wykorzystaniem kompresji bezstratnej?

A. PNG

B. GIF

C. TIFF

D. CDR

Wybór formatu PNG może wydawać się kuszący, ponieważ również obsługuje kompresję bezstratną, jednakże nie jest on przystosowany do pracy w trybie CMYK, co ogranicza jego zastosowanie w profesjonalnym druku. PNG jest zoptymalizowany dla aplikacji internetowych oraz grafiki komputerowej, gdzie przeważnie używa się przestrzeni kolorów RGB, co wyklucza go z profesjonalnych zadań związanych z drukiem. Z kolei format CDR, używany w programie CorelDRAW, jest zamkniętym formatem, który nie jest standardem w branży i nie wspiera uniwersalnego otwierania przez różnorodne aplikacje graficzne, co czyni go mniej praktycznym w kontekście współpracy i wymiany plików. GIF, z drugiej strony, jest formatem zoptymalizowanym do przechowywania prostych grafik i animacji, obsługując jedynie 256 kolorów, co czyni go całkowicie nieodpowiednim dla wielobarwnych obrazów w trybie CMYK. Dlatego błędne jest zakładanie, że te formaty mogą spełniać wymagania profesjonalnego druku; ich ograniczenia sprawiają, że są stosowane głównie w innych kontekstach, takich jak obrazowanie webowe czy podstawowa grafika komputerowa. Współczesne standardy wymuszają na projektantach korzystanie z bardziej odpowiednich formatów, takich jak TIFF, aby zapewnić jakość i zgodność w procesie druku.

Pytanie 31

Aby zwiększyć kontrast w cyfrowym obrazie w programie Photoshop, należy wykorzystać

A. Balans koloru

B. Filtry

C. Warstwy

D. Krzywe

Krzywe to zaawansowane narzędzie w programie Photoshop, które umożliwia precyzyjne dostosowanie kontrastu obrazu poprzez manipulację krzywą tonalną na histogramie. Używając krzywych, użytkownik może kontrolować jasność i kontrast w określonych obszarach tonalnych, co pozwala na bardziej subtelne i złożone korekty niż inne metody. Na przykład, jeżeli chcemy poprawić kontrast w cieniach, możemy podnieść dolną część krzywej, a jednocześnie obniżyć górną część, co skutkuje wzmocnieniem różnicy między jasnymi a ciemnymi partiami obrazu. Krzywe są szeroko stosowane w branży graficznej, ponieważ pozwalają na zachowanie szczegółów w jasnych i ciemnych obszarach, co jest szczególnie ważne w profesjonalnej edycji zdjęć. Dobre praktyki wskazują na konieczność pracy w trybie RGB, co zapewnia pełen zakres tonalny i kolorystyczny, co z kolei przekłada się na lepszą jakość końcowego produktu.

Pytanie 32

Uzyskanie na zdjęciu efektu "zamrożenia ruchu" szybko jadącego samochodu wymaga ustawienia czasu naświetlania na wartość

A. 1/80 s

B. 1/30 s

C. 1/15 s

D. 1/500 s

Wybierając czas naświetlania taki jak 1/15 s, 1/30 s czy nawet 1/80 s, można łatwo popełnić błąd polegający na niedocenieniu, jak szybko poruszający się samochód zostanie zarejestrowany przez matrycę aparatu. Czasy te są zdecydowanie za długie, aby skutecznie „zamrozić” dynamiczny ruch – w efekcie na zdjęciu pojawi się mniej lub bardziej widoczne rozmazanie, szczególnie jeśli obiekt przemieszcza się w poprzek kadru. To częsty błąd początkujących, którzy myślą, że wystarczy nieco skrócić czas ekspozycji i od razu uzyskają wyraźny, ostry obraz poruszającego się pojazdu. Tymczasem już przy 1/80 s samochód poruszający się z umiarkowaną prędkością będzie rozmyty – efekt ten jest nawet wykorzystywany celowo w zdjęciach typu „panning”, żeby oddać dynamikę ruchu. Branżowe standardy mówią jasno: do zatrzymania szybkiego ruchu potrzeba naprawdę krótkiego czasu, rzędu 1/500 s lub krótszego. Zbyt długi czas naświetlania powoduje, że światło odbite od przesuwającego się obiektu przez dłuższą chwilę pada na matrycę, tworząc nieostrość – to podstawowa kwestia w rozumieniu zależności między czasem ekspozycji a rejestracją ruchu. W praktyce, jeśli zależy nam na efekcie ostrego, „zamrożonego” samochodu, musimy myśleć w kategoriach czasów charakterystycznych dla fotografii sportowej czy reporterskiej, czyli 1/500 s i krócej, bo tylko wtedy zatrzymamy ten szybki moment bez śladu poruszenia. Warto zawsze pamiętać o tej zależności, bo to jeden z fundamentów świadomego fotografowania ruchu.

Pytanie 33

Zniszczenie powłoki antyrefleksyjnej na soczewce obiektywu było wynikiem zastosowania podczas konserwacji

A. gospodarczego środka do czyszczenia.

B. gruszki.

C. pędzelka.

D. optycznego środka do czyszczenia.

Bardzo często podczas konserwacji delikatnych elementów optycznych, takich jak soczewki obiektywów, można popełnić proste błędy wynikające z braku dokładnej wiedzy o materiałach i technikach czyszczenia. Gruszka i pędzelek to narzędzia stosowane od lat przez fotografów i serwisantów do usuwania kurzu czy drobinek bez bezpośredniego kontaktu z powierzchnią optyczną. Dobrej jakości gruszka wydmuchuje pył bez ryzyka zarysowań, a odpowiednio miękki pędzelek z naturalnego lub syntetycznego włosia pozwala ściągnąć drobiny z powierzchni soczewki. Oba te narzędzia, jeśli użyte poprawnie, nie mają właściwości chemicznych i nie wpływają na powłokę antyrefleksyjną. Natomiast specjalistyczny optyczny środek do czyszczenia, taki jak płyn na bazie izopropanolu lub roztwory dedykowane, są projektowane w taki sposób, żeby rozpuszczać tłuste zabrudzenia bez naruszania warstw ochronnych. Ich skład i pH są precyzyjnie dobrane, żeby nie reagowały z materiałami zastosowanymi w powłokach. Z mojego doświadczenia, nieporozumienie pojawia się wtedy, gdy ktoś uznaje, że skoro jakiś środek czyści szybę w oknie, to nada się do obiektywu – a to najprostsza droga do uszkodzenia optyki. Gospodarcze środki często zawierają detergenty, związki wybielające albo nawet cząstki ścierne, które mogą wręcz dramatycznie pogorszyć stan powłoki antyrefleksyjnej. Bazowanie na nieprzeznaczonych do tego produktach wynika z błędnego przekonania, że wszystkie szkła są takie same, a tymczasem powłoki na soczewkach są wyjątkowo wrażliwe i wymagają zupełnie innego traktowania. Praktyka serwisowa i normy branżowe wyraźnie podkreślają konieczność używania tylko dedykowanych materiałów i chemii – wszystko inne grozi trwałym uszkodzeniem sprzętu. Właśnie dlatego gospodarczego środka do czyszczenia należy zawsze unikać!

Pytanie 34

Aby uzyskać zdjęcie o wysokiej jakości przed rozpoczęciem skanowania materiału analogowego w trybie refleksyjnym, należy

A. ustawić maksymalną rozdzielczość interpolowaną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5

B. ustawić minimalną rozdzielczość interpolowaną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0

C. ustawić maksymalną rozdzielczość optyczną oraz zakres dynamiki skanowania w przedziale od 0 do 2,0

D. ustawić minimalną rozdzielczość optyczną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5

Wybrane odpowiedzi, które sugerują ustawienie rozdzielczości interpolowanej lub minimalnej, wskazują na nieporozumienie dotyczące podstaw skanowania. Rozdzielczość interpolowana, w przeciwieństwie do rozdzielczości optycznej, polega na sztucznym zwiększaniu liczby pikseli obrazu, co może prowadzić do utraty jakości. Tego rodzaju podejście jest niewłaściwe w kontekście skanowania materiałów analogowych, gdzie każdy szczegół jest na wagę złota. Ponadto, zakres dynamiki skanowania, który jest ustawiony na wartości poniżej 0 do 1,5, ogranicza możliwości skanera w zakresie uchwycenia pełnej gamy tonów, co może skutkować słabą jakością obrazu z widocznymi spłaszczeniami w odcieniach i niedostatecznym odwzorowaniem detali. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że mniejsza rozdzielczość lub interpolacja mogą zastąpić jakość oryginału. Nie dostrzega się przy tym, że w skanowaniu profesjonalnym kluczowe jest zachowanie najwyższej jakości danych. Dlatego stosowanie minimalnej rozdzielczości oraz zakresu dynamiki poniżej standardów branżowych prowadzi do utraty cennych informacji, które są niezbędne do zachowania integralności obrazu, co jest nieakceptowalne w profesjonalnych zastosowaniach skanerskich.

Pytanie 35

Jakie jest standardowe rozdzielczość zdjęcia przeznaczonego do publikacji w sieci?

A. 82 ppi

B. 72 ppi

C. 300 ppi

D. 150 ppi

Odpowiedź 72 ppi (pikseli na cal) jest poprawna, ponieważ jest to standardowa rozdzielczość obrazów przeznaczonych do publikacji w Internecie. Wysokość 72 ppi wynika z faktu, że większość monitorów wyświetla obrazy w tej rozdzielczości, co zapewnia optymalną jakość wizualną przy mniejszych rozmiarach plików. Używając zdjęć w tej rozdzielczości, można zmniejszyć czas ładowania strony, co jest kluczowe dla doświadczenia użytkownika oraz SEO. W praktyce, jeśli zamierzamy umieścić zdjęcie na stronach internetowych, takich jak blogi czy portale informacyjne, warto pamiętać, aby nie przesadzać z jakością, ponieważ wyższe wartości ppi, jak 150 czy 300, są dedykowane dla druku, gdzie wymagana jest większa szczegółowość. Użycie 72 ppi jest zgodne z zaleceniami W3C oraz praktykami w zakresie projektowania stron internetowych, co czyni tę odpowiedź najbardziej rozsądna w kontekście publikacji online.

Pytanie 36

Aby zwiększyć głębię ostrości w tych samych warunkach oświetleniowych, które są ustalone przez czas ekspozycji 1/125 s oraz wartość przysłony f/5,6, jakie parametry powinny być ustawione w aparacie?

A. 1/250 s i f/4

B. 1/30 s i f/8

C. 1/60 s i f/8

D. 1/15 s i f/11

Odpowiedź 1/60 s i f/8 jest rzeczywiście trafna. Ustawienie f/8 daje nam większą głębię ostrości w porównaniu do f/5,6, co jest super ważne, zwłaszcza jeśli robimy zdjęcia krajobrazowe. Wiesz, przy f/8 ostrość obejmuje zarówno to, co blisko, jak i to, co daleko, co daje fajny efekt. Co do czasu naświetlania, zwiększenie go z 1/125 s na 1/60 s to dobry ruch, bo dłuższy czas da nam więcej światła, przez co zdjęcie nie wyjdzie za ciemne. Warto wiedzieć, że przy f/8 do f/11 obiektywy zazwyczaj dają najlepszą jakość, więc to też jest na plus. Zrozumienie, jak przysłona i czas naświetlania współpracują ze sobą, jest naprawdę kluczowe, jak chcesz uzyskać fajne efekty w zdjęciach.

Pytanie 37

Wada optyczna przedstawiona na rysunku określana jest jako

A. astygmatyzm.

B. aberracja komatyczna.

C. aberracja sferyczna.

D. aberracja chromatyczna.

Aberracja chromatyczna jest zjawiskiem optycznym, które polega na różnym załamaniu światła o różnych długościach fal przez soczewki. Rysunek ilustruje, jak światło białe, składające się z różnych kolorów, przechodzi przez soczewkę, a każdy kolor ulega innemu załamaniu, co prowadzi do rozszczepienia na różne ogniskowe. W praktyce aberracja chromatyczna jest istotnym zagadnieniem w projektowaniu systemów optycznych, takich jak aparaty fotograficzne, teleskopy czy mikroskopy, gdyż wpływa bezpośrednio na jakość otrzymywanych obrazów. Aby zminimalizować wpływ tej wady, inżynierowie często stosują soczewki achromatyczne, które są zaprojektowane tak, aby kompensować aberracje chromatyczne dla dwóch długości fal, co znacznie poprawia jakość obrazu. Zrozumienie tego efektu jest kluczowe dla każdego zajmującego się optyką, ponieważ pozwala na skuteczniejsze projektowanie i zastosowanie systemów optycznych, które są bardziej efektywne i precyzyjne w pracy.

Pytanie 38

Obraz przedstawiony na zdjęciu zapisano z głębią

A. 16 bitów/piksel.

B. 1 bit/piksel.

C. 8 bitów/piksel.

D. 32 bitów/piksel.

Wybór innej głębi bitowej, takiej jak 8, 16 lub 32 bity/piksel, wskazuje na nieporozumienie dotyczące podstawowej koncepcji głębi kolorów i jej zastosowania w grafice rastrowej. Różne wartości głębi bitowej przekładają się na zdolność do reprezentacji większej liczby kolorów lub odcieni szarości, co nie jest wymagane w przypadku obrazu binarnego. Wartości takie jak 8 bitów/piksel umożliwiają wyświetlenie 256 różnych kolorów, co jest zbędne dla obrazu, który zawiera jedynie dwa kolory. Użycie 16 bitów/piksel pozwala już na 65,536 kolorów, a 32 bity/piksel na ponad 4 miliardy kolorów, co znacznie przekracza potrzeby dla prostych grafik binarnych. Często błędne wnioski wynikają z założenia, że większa głębia bitowa zawsze prowadzi do lepszego odwzorowania i jakości obrazu. W praktyce jednak dla grafik, w których zmienia się jedynie intensywność dwóch kolorów, jak czarny i biały, wyższa głębia bitowa nie tylko nie wnosi wartości dodanej, ale także zwiększa rozmiar pliku oraz obciążenie systemu. Warto przy tym podkreślić, że w profesjonalnych zastosowaniach graficznych istnieją określone standardy dotyczące głębi kolorów, które uwzględniają zarówno efektywność, jak i jakość obrazu, a wybór odpowiedniej głębi bitowej jest kluczowy dla optymalizacji procesów przetwarzania i przechowywania danych.

Pytanie 39

Fotografia podlega ochronie prawa autorskiego, gdy

A. jest traktowana jako zwykła informacja prasowa

B. jest powielana i publikowana bez ograniczeń

C. stanowi formę komunikatu pozbawionego cech indywidualnych

D. jest oryginalna i odzwierciedla twórczość intelektualną twórcy

Pojęcia związane z prawem autorskim dotyczące fotografii wymagają szczególnej uwagi, zwłaszcza gdy rozważamy, co kwalifikuje utwór do ochrony. Uznawanie fotografii za prostą informację prasową prowadzi do mylnego przekonania, że wszystkie zdjęcia, które dokumentują zdarzenia, są automatycznie chronione prawem autorskim. W rzeczywistości, jeśli zdjęcie nie posiada cech twórczości, czyli nie jest oryginalne i nie wyraża indywidualnego stylu autora, nie może być uznane za dzieło chronione. Kiedy fotografia jest formą komunikatu bez oznak indywidualnego charakteru, może być uznana za utwór niespełniający wymogów oryginalności, co również skutkuje brakiem ochrony prawnej. Kopiowanie i rozpowszechnianie zdjęcia w nieograniczony sposób nie nadaje mu automatycznie statusu chronionego utworu. Właściwe zrozumienie, że ochrona prawna dotyczy tylko tych dzieł, które odzwierciedlają osobisty wkład twórcy i są oryginalne, jest kluczowe dla każdego fotografa. Niestety, wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że tylko fotografie posiadające te cechy mogą być objęte prawem autorskim, co prowadzi do potencjalnych naruszeń i sporów prawnych. Zatem zrozumienie definicji i wymogów dotyczących oryginalności jest niezbędne, aby skutecznie chronić swoje prace oraz zrozumieć prawa przysługujące innym twórcom.

Pytanie 40

Do czynności konserwacyjnych zabezpieczających prawidłową pracę akumulatora w aparacie fotograficznym należy

A. wystawianie akumulatora na działanie promieni słonecznych.

B. utrzymanie czystości styków w komorze akumulatora.

C. wystawianie akumulatora na działanie wysokiej temperatury.

D. utrzymywanie zmiennej temperatury w komorze akumulatora.

Utrzymanie czystości styków w komorze akumulatora to jedna z tych rzeczy, które w praktyce naprawdę mają spore znaczenie dla niezawodności sprzętu fotograficznego. Styki, szczególnie te wykonane z metali przewodzących, łatwo łapią kurz, tłuszcz z palców czy nawet drobne utlenienia. Zanieczyszczone styki powodują większy opór elektryczny, a to może prowadzić do trudności z uruchomieniem aparatu, przerw w zasilaniu czy nawet uszkodzenia elektroniki poprzez skoki napięcia. Moim zdaniem jest to jedna z czynności, którą warto wykonywać regularnie, najlepiej za pomocą specjalnych środków czyszczących lub po prostu miękkiej, suchej szmatki. Takie konserwacyjne podejście jest zgodne z wytycznymi większości producentów aparatów, np. Canon czy Nikon w swoich instrukcjach często podkreślają wagę czystości styków. Mało kto o tym pamięta, a to naprawdę pomaga wydłużyć żywotność akumulatora oraz całego sprzętu. Co więcej, lepszy kontakt to także stabilniejsze ładowanie, więc nawet szybkość i skuteczność ładowania mogą na tym zyskać. Z mojego doświadczenia, jeśli aparat często 'gubi' zasilanie lub nie widzi baterii, to w 90% przypadków wystarczyło przetrzeć styki i wszystko wracało do normy. Warto więc tę prostą czynność wprowadzić do rutynowej obsługi sprzętu – to taki mały, a bardzo skuteczny nawyk każdego fotografa.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej