Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 10:50
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 11:08

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Wskaż obecnie najczęściej używaną skalę do określania czułości na światło matrycy lub filmu?

A. ASA

B. DIN

C. GOST

D. ISO

Odpowiedź ISO jest prawidłowa, ponieważ ISO (International Organization for Standardization) jest międzynarodowym standardem określającym czułość matryc i filmów fotograficznych na światło. Wartości ISO wskazują, jak bardzo materiał wrażliwy na światło, jak film lub matryca cyfrowa, reaguje na oświetlenie. Wyższa wartość ISO oznacza większą czułość na światło, co umożliwia fotografowanie w słabszych warunkach oświetleniowych. Na przykład, przy ustawieniu ISO 1600, aparat będzie w stanie uchwycić więcej detali w ciemnych scenach, podczas gdy przy ISO 100 lepsze wyniki uzyskamy w jasnym świetle dziennym. W praktyce, profesjonalni fotografowie często dostosowują wartość ISO w zależności od sytuacji – w słabym oświetleniu zwiększają czułość, aby uniknąć rozmycia obrazu, natomiast w jasnych warunkach obniżają ją, aby zminimalizować szumy. Warto podkreślić, że standard ISO jest powszechnie akceptowany w branży fotograficznej i stanowi kluczowy element w procesie tworzenia zdjęć, a jego znajomość jest istotnym narzędziem w rękach każdego fotografa.

Pytanie 2

Obiektyw powiększalnika z zanieczyszczoną soczewką, pokrytą drobnymi cząstkami kurzu, powinien być czyszczony przy użyciu

A. bibułki do tuszu oraz pędzelka

B. wody destylowanej z detergentem

C. pędzelka z gruszką

D. wody z mikrofibry

Odpowiedzi, które sugerują stosowanie wody i mikrofibry, wody destylowanej z detergentem lub bibułki do tuszu, mogą wydawać się na pierwszy rzut oka sensowne, jednak w rzeczywistości niosą ze sobą ryzyko uszkodzenia soczewki. Woda, nawet destylowana, nie jest odpowiednia do czyszczenia soczewek, ponieważ może prowadzić do powstawania plam, a także osadzania się minerałów, co z czasem pogarsza jakość optyki. Mikrofibra, choć jest skuteczna w usuwaniu zanieczyszczeń, może zarysować delikatne powłoki szklane, jeśli zanieczyszczenia nie zostaną wcześniej usunięte. Użycie detergentów również wymaga szczególnej ostrożności, ponieważ niektóre z nich mogą reagować z powłokami na soczewkach, co skutkuje nieodwracalnymi uszkodzeniami. Bibułka do tuszu, z kolei, jest przeznaczona do inne zastosowania i jej użycie na soczewkach może zakończyć się pozostawieniem włókien lub zarysowań. Aby uniknąć takich błędów, ważne jest stosowanie się do zalecanych procedur czyszczenia, które koncentrują się na metodach nieinwazyjnych i dedykowanych dla sprzętu optycznego. Warto pamiętać, że właściwe podejście do czyszczenia sprzętu optycznego nie tylko zapewnia dłuższą żywotność urządzeń, ale także znacząco wpływa na jakość uzyskiwanych zdjęć.

Pytanie 3

Przedstawione zdjęcie wykonano zgodnie z zasadą kompozycji

A. centralnej.

B. horyzontalnej.

C. rytmicznej.

D. symetrycznej.

Odpowiedź centralna jest poprawna, ponieważ zdjęcie przedstawia kota umieszczonego w centralnej części kadru, co jest kluczowym elementem zasady kompozycji centralnej. Ta technika polega na umiejscowieniu głównego obiektu w centrum, co naturalnie przyciąga wzrok widza i tworzy harmonijną kompozycję. W praktyce, kompozycja centralna jest często wykorzystywana w fotografii portretowej, gdzie twarz modela znajduje się w centrum kadru, co nadaje zdjęciu wyraźność i skupia uwagę na najważniejszym elemencie. Kolejnym przykładem stosowania tej zasady może być fotografia architektury, gdzie budynek lub jego elementy są umieszczone w centralnym punkcie, co podkreśla ich znaczenie. Użycie kompozycji centralnej jest zgodne z zasadami rządzącymi efektywnym obrazowaniem, które zalecają, aby najważniejsze elementy zdjęcia znajdowały się w miejscach, które są dla widza najbardziej oczywiste. Warto również zauważyć, że kompozycja centralna sprzyja symetrii, co dodatkowo podkreśla estetykę kadru.

Pytanie 4

Skanowanie zdjęć to proces polegający na

A. konwersji materiału analogowego na cyfrowy

B. konwersji materiału cyfrowego na analogowy

C. przygotowaniu kopii zdjęciowych

D. stworzeniu plików RAW

Udzielając odpowiedzi, która sugeruje utworzenie plików RAW, można wprowadzić się w błąd co do definicji i roli skanowania. Pliki RAW to formaty plików, które zawierają surowe dane z matrycy aparatu, a nie proces skanowania fotografii. Skanowanie nie koncentruje się na tworzeniu plików RAW, lecz na cyfryzacji materiałów analogowych. Również myślenie, że skanowanie polega na zamianie materiału cyfrowego na analogowy, jest niepoprawne, ponieważ w praktyce nie ma potrzeby konwertowania cyfrowych obrazów na analogowe. Skanowanie ma na celu ich digitalizację, a nie odwrotność. Utworzenie kopii fotograficznych nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu skanowania, który bardziej koncentruje się na przechwytywaniu i konwertowaniu istniejącego obrazu do formatu cyfrowego. Typowym błędem w myśleniu jest mylenie procesów związanych z analogiem i cyfrą oraz niewłaściwe zrozumienie celu digitalizacji. Warto zauważyć, że standardy cyfrowe, takie jak TIFF czy JPEG, są często wykorzystywane w rezultacie skanowania, a nie podczas przetwarzania materiałów analogowych do formatu RAW.

Pytanie 5

Wykonanie zdjęcia dziewczyny w technice high key wymaga zorganizowania przestrzeni

A. przedmiotowej z czarnym tłem.

B. przedmiotowej z białym tłem.

C. obrazowej z czarnym tłem.

D. obrazowej z białym tłem.

Wielu początkujących fotografów myli pojęcie high key z po prostu jasnym zdjęciem, nie zwracając uwagi na to, jak wielką rolę odgrywa przestrzeń przedmiotowa i odpowiednie tło. Wybór czarnego tła, nawet przy bardzo mocnym oświetleniu, nigdy nie pozwoli uzyskać charakterystycznego dla high key efektu – ciemne tło będzie zaburzało rozkład jasności na zdjęciu, wprowadzając niechciane kontrasty i „wycinając” postać z kadru. To zupełnie inna estetyka, która bardziej pasuje do techniki low key, gdzie gra się właśnie na mocnych kontrastach i wydobywa się sylwetkę przez ciemność. Przestrzeń obrazowa zamiast przedmiotowej sugeruje skupienie się tylko na kadrowaniu i kompozycji, bez świadomości, że kluczowe jest przygotowanie samego planu zdjęciowego – czyli tam, gdzie ustawiasz modelkę, tło i światła. W praktyce, jeśli nie zadbasz o białe tło i dobre, rozproszone światło w przestrzeni przedmiotowej, zdjęcie wyjdzie płaskie, czasem nawet szare lub z dziwną dominantą barwną. Częstym błędem jest przekonanie, że wystarczy komputerowa obróbka, by uzyskać efekt high key – niestety, bez odpowiedniej organizacji planu i kontroli światła nie uda się uzyskać naturalnej, jasnej atmosfery zdjęcia. Branżowe standardy, szczególnie w fotografii produktowej, reklamowej czy portretowej, kładą nacisk na perfekcyjną biel tła i eliminację cieni właśnie poprzez organizację przestrzeni przedmiotowej z dobrze doświetlonym białym podłożem. Praktycy wiedzą, że zaniedbanie tej części pracy skutkuje problemami nie tylko estetycznymi, ale także technicznymi – na przykład późniejsze wycinanie sylwetki czy utrzymanie spójnej kolorystyki staje się o wiele trudniejsze. Moim zdaniem, lepiej od razu zrozumieć ten schemat, niż potem tracić godziny na niepotrzebną edycję i poprawki.

Pytanie 6

Na którym z przestawionych obrazów zastosowano kompozycję dynamiczną?

A. B.

B. C.

C. A.

D. D.

Kompozycja dynamiczna jest jednym z kluczowych aspektów sztuki wizualnej, która ma na celu oddanie ruchu, energii i emocji w przedstawianych pracach. W przypadku obrazu D. zauważamy, że postacie są ukazane w ruchu, co nadaje całej kompozycji żywotności i ekspresji. Dynamika w kompozycji jest osiągana poprzez różnorodne techniki, takie jak zastosowanie przekątnych linii, które prowadzą wzrok widza przez obraz, oraz układ postaci, które wydają się wchodzić w interakcję z otoczeniem. Tego typu kompozycje są szeroko stosowane w malarstwie akcyjnym oraz w sztuce nowoczesnej, gdzie ważne jest, aby oddać nie tylko wizualny aspekt, ale również emocjonalny ładunek sceny. Warto zaznaczyć, że w kontekście sztuki, dynamiczna kompozycja może także odzwierciedlać różnorodne tematy społeczne czy narracyjne, co czyni ją niezwykle wartościowym narzędziem dla artystów pragnących wywołać silne reakcje emocjonalne u odbiorców.

Pytanie 7

Ilustracja przedstawia ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop o nazwie

A. pędzel historii.

B. artystyczny pędzel historii.

C. pędzel korygujący.

D. punktowy pędzel korygujący.

To właśnie jest ikona pędzla historii w Adobe Photoshop. To narzędzie, moim zdaniem, jest często niedoceniane, a potrafi naprawdę uratować projekt, kiedy chcesz szybko przywrócić fragment obrazu do wcześniejszego stanu, ale nie chcesz cofać wszystkich pozostałych zmian. Działa na podstawie tzw. historii dokumentu – możesz malować po obrazie miejscowo, a narzędzie odtwarza te fragmenty tak, jak wyglądały na wybranym wcześniej etapie pracy. To rozwiązanie jest szalenie praktyczne, szczególnie przy retuszu zdjęć czy eksperymentowaniu z różnymi efektami. W branży graficznej jest standardem, że podczas pracy operuje się na historii i warstwach, a pędzel historii doskonale wpisuje się w ten workflow. Przykładowo, często wykorzystywałem go, gdy po serii poprawek na twarzy w portrecie chciałem przywrócić tylko część oryginalnych tekstur skóry bez cofania wszystkich pozostałych modyfikacji. Używanie tego narzędzia pozwala na precyzyjną kontrolę, czego nie da się osiągnąć zwykłym cofnięciem (Ctrl+Z). Warto też wiedzieć, że pędzel historii współpracuje bardzo dobrze z maskami – to już wyższy poziom retuszu. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby, które szybko opanowują pędzel historii, łatwiej radzą sobie z nietypowymi zleceniami i są bardziej elastyczne podczas pracy z klientem. To narzędzie zdecydowanie warto mieć w swoim arsenale, bo pozwala na dużo większą swobodę eksperymentowania bez obaw o nieodwracalne błędy.

Pytanie 8

Cechą charakterystyczną przedstawionego zdjęcia jest

A. kontrast barw.

B. perspektywa centralna.

C. złoty podział.

D. światłocień.

Wybór odpowiedzi dotyczącej złotego podziału, perspektywy centralnej lub światłocienia wskazuje na niepełne zrozumienie kluczowych zasad kompozycji w fotografii. Złoty podział, oparty na matematycznej proporcji, jest techniką używaną do harmonijnego rozmieszczania elementów w kadrze, jednak w kontekście tego konkretnego zdjęcia, nie można dostrzec dominujących linii ani punktów, które by podkreślały tę zasadę. Z kolei perspektywa centralna, która polega na umiejscowieniu głównego obiektu w centralnym punkcie kadru, nie ma zastosowania w omawianym przypadku, ponieważ kompozycja skupia się na kontrascie kolorów, a nie na geometrii kadru. Przejrzystość i wyrazistość obiektu są kluczowe w tworzeniu emocji w obrazie, a nie centralne umiejscowienie. Ponadto, światłocień odnosi się do sposobu, w jaki światło kształtuje obiekty i nadaje im objętość, a nie do kontrastu barw. Niepoprawne odpowiedzi często wynikają z uproszczonego myślenia o kompozycji, ignorując złożoność interakcji między kolorami i ich percepcją przez widza. Zrozumienie, jak kolory współdziałają, jest kluczowe dla skutecznej komunikacji wizualnej.

Pytanie 9

Który kolor filtru powinien być użyty przy kopiowaniu negatywu na wielokontrastowy papier fotograficzny, aby zwiększyć kontrast obrazu?

A. Żółty

B. Zielony

C. Szary

D. Purpurowy

Wybór purpurowego filtru podczas kopiowania negatywu na wielokontrastowy papier fotograficzny jest kluczowy dla uzyskania wyższego kontrastu obrazu. Filtr purpurowy działa na zasadzie absorpcji światła zielonego i żółtego, co pozwala na zwiększenie różnicy między najjaśniejszymi a najciemniejszymi tonami w obrazie. W praktyce, stosując purpurowy filtr, można uzyskać bardziej dramatyczne efekty w fotografiach czarno-białych, podkreślając detale, które w innych przypadkach mogą zniknąć w szarościach. Dobrym przykładem może być wykorzystanie tego filtru przy kopiowaniu negatywów krajobrazowych, gdzie różnorodność tonacji zieleni w negatywie może sprawić, że zdjęcie będzie wyglądać płasko. Dzięki purpurowemu filtrowi, zyskujemy głębię oraz bogatsze tony, co jest szczególnie pożądane w fotografii artystycznej. Warto zaznaczyć, że wybór odpowiedniego filtru to standardowa praktyka w darkroomach, zgodna z zaleceniami profesjonalnych fotografów, którzy dążą do jak najlepszego odwzorowania wizji artystycznej.

Pytanie 10

Etapy archiwizacji zdjęć obejmują następujące działania:

A. backup, tworzenie folderów, nazywanie plików

B. nazywanie plików, backup

C. tworzenie przejrzystej struktury folderów, nazywanie plików, backup

D. backup, tworzenie struktury folderów, nazywanie plików

Odpowiedź, która wskazuje na kolejność 'tworzenie przejrzystej struktury katalogów, nazywanie plików, backup' jest prawidłowa, ponieważ przedstawia systematyczny proces archiwizowania zdjęć. Pierwszym krokiem jest stworzenie przejrzystej struktury katalogów, co umożliwia łatwe zarządzanie i lokalizowanie plików w przyszłości. Na przykład, można utworzyć katalogi według dat, wydarzeń lub tematów, co ułatwia przeszukiwanie zbiorów. Następnie nazywanie plików w sposób zrozumiały i spójny, na przykład poprzez dodanie daty lub opisu, pozwala na szybkie zidentyfikowanie zawartości bez konieczności otwierania każdego pliku. Wreszcie, backup jest kluczowym elementem procesu archiwizacji, który chroni przed utratą danych. Warto stosować zewnętrzne nośniki pamięci oraz usługi chmurowe, co zapewnia dodatkowe bezpieczeństwo. Zgodnie z najlepszymi praktykami, należy regularnie aktualizować kopie zapasowe, aby mieć pewność, że wszystkie nowe zdjęcia również są chronione.

Pytanie 11

Oświetlenie rembrandtowskie w portrecie

A. uwidoczni kość policzkową.

B. podkreśli ramiona modela.

C. uwidoczni podbródek.

D. podkreśli włosy modela.

Oświetlenie rembrandtowskie to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i klasycznych sposobów ustawienia światła w portrecie. Jego cechą charakterystyczną jest powstanie niewielkiego, trójkątnego obszaru światła na policzku modela po stronie przeciwnej do głównego źródła światła. Moim zdaniem, właśnie to subtelne światło pod okiem, na kości policzkowej, nadaje zdjęciu niezwykłą głębię i trójwymiarowość. W branży fotograficznej, szczególnie przy portretach studyjnych, rembrandt emanuje profesjonalizmem i świadomym podejściem do modelowania sylwetki twarzy. Poprzez wydobycie kości policzkowej, uzyskujemy wrażenie szlachetności i rzeźbiarskiego kształtu twarzy, co często stosuje się w portretach artystycznych, reklamowych czy nawet w fotografii biznesowej. Standardy pracy ze światłem w portrecie podkreślają, że takie ustawienie światła buduje charakterystyczny kontrast i naturalność, a jednocześnie nie spłaszcza rysów twarzy. Z mojego doświadczenia wynika, że oświetlenie rembrandtowskie bywa najlepszym wyborem tam, gdzie chcemy podkreślić osobowość i siłę portretowanej osoby. Sam Rembrandt van Rijn, od którego ta technika się wywodzi, stosował takie światło, by nadać swoim dziełom głębię psychologiczną i wyrazisty charakter. W praktyce, jeśli chcesz wyróżnić kość policzkową i uzyskać naturalny, a zarazem dramatyczny efekt, właśnie rembrandtowski układ światła będzie strzałem w dziesiątkę.

Pytanie 12

Wskaż typ aparatów, które nie posiadają trybu rejestracji wideo.

A. Wodoodporne kompaktowe.

B. Kompaktowe.

C. Wielkoformatowe.

D. Bezlusterkowe.

Wielkoformatowe aparaty to zupełnie inna liga w fotografii – głównie są wykorzystywane w profesjonalnych zastosowaniach takich jak fotografia architektury, reklamy czy prace studyjne, gdzie liczy się maksymalna jakość i duża powierzchnia materiału światłoczułego. Ich konstrukcja opiera się na manualnych ustawieniach, wymiennych kasetach na klisze lub matrycach światłoczułych, a także braku jakiejkolwiek automatyki, nie mówiąc już o funkcjach cyfrowych. Co ciekawe, nawet najnowsze modele wielkoformatowych kamer cyfrowych rzadko kiedy mają możliwość rejestracji wideo – głównie przez to, że tego typu praca wymaga zupełnie innych parametrów technicznych i przepustowości danych. Moim zdaniem takie aparaty zarezerwowane są dla świadomych fotografów, którzy wiedzą, kiedy i do czego użyć tego sprzętu. W codziennej pracy, kiedy klient chce film czy rejestrację ruchu, wielkoformat nie ma sensu – i po prostu tego nie oferuje. W przeciwieństwie do kompaktów, bezlusterkowców czy wodoodpornych kompaktów, które nawet w najtańszych wersjach mają już wideo, wielkoformat to skrajność totalnie analogowa lub nastawiona wyłącznie na statyczne zdjęcia. Często spotykam się z mylnym przekonaniem, że skoro coś jest duże i drogie, to musi mieć wszystko – a tu właśnie odwrotnie, mniej znaczy więcej, a wideo tu po prostu nie występuje. Takie rozwiązania wynikają z tradycji tego segmentu i z jasno określonych potrzeb rynku.

Pytanie 13

Aby przypisać archiwizowanym zdjęciom atrybuty ułatwiające ich szybkie odnajdywanie, należy użyć aplikacji programu Adobe

A. Acrobat

B. Bridge

C. Flash

D. InDesign

Adobe Bridge to aplikacja stworzona z myślą o zarządzaniu i organizacji plików multimedialnych, w tym fotografii. Umożliwia użytkownikom przypisywanie atrybutów, takich jak słowa kluczowe, oceny czy metadane, które znacznie ułatwiają późniejsze wyszukiwanie i organizację zdjęć. Dzięki integracji z innymi aplikacjami Adobe, takimi jak Photoshop czy Lightroom, Bridge stanowi centralne miejsce do zarządzania zasobami kreatywnymi. Przykładem praktycznego zastosowania może być stworzenie złożonej biblioteki zdjęć, gdzie fotografie są systematycznie kategoryzowane i tagowane, co pozwala na szybkie odnalezienie ich w przyszłości. Co więcej, użycie Bridge jako narzędzia do archiwizacji i organizacji zdjęć jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, które zalecają stosowanie metadanych w celu zwiększenia efektywności i możliwości wyszukiwania w dużych zbiorach danych. Efektywne zarządzanie zdjęciami z wykorzystaniem Bridge może znacząco poprawić produktywność pracy kreatywnej.

Pytanie 14

Jeśli fotograf zaplanował wykonywanie zdjęć katalogowych produktów na materiałach negatywowych do światła żarowego, to asystent planu fotograficznego powinien przygotować lampy

A. halogenowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

B. błyskowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

C. błyskowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

D. halogenowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

Wiele osób myli się, wybierając lampy błyskowe dla zdjęć katalogowych na negatywach do światła żarowego – to taki typowy błąd z braku doświadczenia. Materiały negatywowe do światła żarowego są zbalansowane pod temperaturę barwową około 3200 K, którą dają lampy halogenowe czy klasyczne żarówki. Światło błyskowe ma zupełnie inną temperaturę – bliżej 5500–6000 K, więc bez stosowania specjalnych filtrów konwersyjnych uzyskamy nieprawidłowe kolory, bardzo chłodne i nienaturalne, co w fotografii katalogowej naprawdę rzuca się w oczy. Często też pojawia się pomysł, by użyć blendy srebrnej lub złotej – one faktycznie sprawdzają się przy portretach, gdzie chcemy modelować światło na twarzy, ale w przypadku zdjęć produktowych na negatywie ich użycie może wprowadzić niepożądane odbicia, kontrasty lub wręcz odbić kolor, co komplikuje dalszą postprodukcję. Stół bezcieniowy to już w zasadzie standard – pozwala zbudować idealny, neutralny background i zredukować cienie do minimum, właśnie to jest kluczowe przy katalogowej prezentacji przedmiotów i późniejszym wycinaniu z tła. Z mojego doświadczenia, widzę, że te błędy wynikają często z przenoszenia przyzwyczajeń z innych dziedzin fotografii lub niezrozumienia, jak istotne jest dopasowanie światła do konkretnego materiału światłoczułego. W katalogowej fotografii produktowej nie ma miejsca na przypadkowość – tylko precyzyjne dopasowanie sprzętu i akcesoriów gwarantuje zgodność z branżowymi standardami jakości i powtarzalności efektów. Przemyślany dobór światła do filmu czy sensora to podstawa, o której warto pamiętać już na etapie przygotowania planu.

Pytanie 15

Jaki typ kadru należy wykorzystać, aby uzyskać zdjęcie przedstawiające 3/4 postaci ludzkiej w ujęciu do kolan?

A. Totalny

B. Średni

C. Amerykański

D. Pełny

Odpowiedź "Amerykański" jest prawidłowa, ponieważ ten typ planu charakteryzuje się ujęciem przedstawiającym postać od kolan do głowy, co idealnie wpisuje się w opisane wymagania. Ujęcie amerykańskie jest często stosowane w filmie oraz fotografii portretowej, gdyż pozwala na uwydatnienie gestów i wyrazu twarzy, a jednocześnie pokazuje część sylwetki, co stanowi atrakcyjne połączenie. Przykładem jego zastosowania jest klasyczny styl westernów, gdzie bohaterowie są fotografowani w ten sposób, by uwydatnić ich postawę oraz charakter. Tego rodzaju ujęcie jest uznawane za standardowe w wielu kontekstach komercyjnych, takich jak reklama odzieży czy sesje portretowe, gdyż pozwala na prezentację detali stroju, a jednocześnie tworzy intymną relację między modelem a widzem. Użycie planu amerykańskiego w fotografii podkreśla również dynamikę obrazu, co sprawia, że fotografie stają się bardziej ekspresyjne.

Pytanie 16

Aby uzyskać pozytywy w skali odwzorowania 1:1 z negatywów o wymiarach 10x15 cm, powinno się wykorzystać

A. kolumnę reprodukcyjną

B. aparat wielkoformatowy

C. skaner

D. kopiarkę stykową

Wybór skanera jako narzędzia do wykonywania pozytywów z negatywów 10x15 cm może wydawać się na pierwszy rzut oka uzasadniony, jednak w kontekście dokładności odwzorowania i jakości końcowego produktu, nie jest to optymalne rozwiązanie. Skanery, chociaż bardzo użyteczne w cyfrowym przetwarzaniu obrazu, wprowadzą dodatkowy etap w procesie reprodukcji. Skanowanie negatywu, a następnie drukowanie na materiale światłoczułym, może prowadzić do utraty detali oraz zmiany kolorystyki, co jest niepożądane w przypadku reprodukcji artystycznej. Ponadto, aparat wielkoformatowy, mimo że może wykonać zdjęcia na dużą skalę, nie jest dedykowany do reprodukcji pozytywów z negatywów, co czyni go nieodpowiednim w tym kontekście. Kolumna reprodukcyjna, będąca narzędziem do kopiowania dzieł sztuki, również nie jest w stanie zapewnić odwzorowania 1:1 w tak małych formatach jak 10x15 cm; jej zastosowanie jest bardziej związane z większymi formatami oraz specyficznymi technikami sztuki wizualnej. Zrozumienie zasad reprodukcji w kontekście jakości obrazu oraz specyfiki narzędzi jest kluczowe dla uzyskania zamierzonych efektów, a wybór niewłaściwego sprzętu może prowadzić do rozczarowujących rezultatów i nieosiągnięcia zamierzonego celu. W branży fotograficznej oraz artystycznej, gdzie precyzja jest kluczowa, istotne jest stosowanie odpowiednich technologii, które umożliwiają najwyższą jakość reprodukcji.

Pytanie 17

Układ RGBW w najnowszych matrycach cyfrowych oznacza

A. zastosowanie wzmocnienia sygnału RGB o Wave-function

B. ustawienie filtrów RGB w układzie warstwowym

C. zmianę kolejności rejestracji kolorów na RGB-Warm

D. dodanie białego subpiksela do standardowego układu RGB

Układ RGBW jest nowoczesnym rozwiązaniem stosowanym w matrycach cyfrowych, które polega na dodaniu białego subpiksela do tradycyjnego układu RGB, składającego się z czerwonego, zielonego i niebieskiego koloru. Wprowadzenie białego subpiksela ma na celu poprawę jakości obrazu oraz efektywności energetycznej. Dzięki dodatkowej białej diodzie, możliwe jest uzyskanie jaśniejszych i bardziej zróżnicowanych odcieni bieli, co jest szczególnie istotne w kontekście wyświetlaczy LED i OLED. Efektem takiego rozwiązania jest zwiększona wydajność wyświetlania jasnych obrazów, co przekłada się na oszczędności energii, ponieważ białe subpiksele mogą być używane zamiast mieszania kolorów RGB dla uzyskania jaśniejszego światła. Przy projektowaniu nowoczesnych ekranów, taki układ zyskuje na znaczeniu, szczególnie w kontekście standardów HDR (High Dynamic Range), gdzie odwzorowanie szczegółów w jasnych partiach obrazu jest kluczowe. W praktyce, wiele telewizorów i monitorów wykorzystuje ten układ, aby oferować lepszą jakość obrazu i bardziej naturalne kolory.

Pytanie 18

Co określa liczba przewodnia lampy błyskowej?

A. minimalny zasięg oświetlenia obiektu fotografowanego, zapewniający uzyskanie poprawnej ekspozycji

B. maksymalną ilość błysków w ciągu 1s

C. maksymalny zasięg oświetlenia obiektu fotografowanego, zapewniający uzyskanie poprawnej ekspozycji

D. minimalną ilość błysków w ciągu 1s

Wybór błędnych odpowiedzi może wynikać z nieporozumień dotyczących funkcji i możliwości lampy błyskowej. Na przykład, maksymalna liczba błysków na 1 sekundę sugeruje, że lampa błyskowa działa jak urządzenie rejestrujące, co jest mylne. Lampa błyskowa nie działa w ten sposób; jej główną rolą jest dostarczenie intensywnego, krótkotrwałego światła, które ma na celu oświetlenie obiektu w momencie ekspozycji. W przypadku minimalnego zasięgu oświetlenia fotografowanego obiektu, stwierdzenie to jest również nieprecyzyjne. Liczba przewodnia koncentruje się na maksymalnym zasięgu, a nie minimalnym, co może prowadzić do błędnych podejść podczas fotografowania. Dodatkowo, koncepcja minimalnej liczby błysków na 1s nie odnosi się do liczby przewodniej, ale do tempa zdjęć, co jest zupełnie innym aspektem pracy z lampą błyskową. Takie nieścisłości mogą prowadzić do nieodpowiednich ustawień aparatu i nieefektywnego korzystania z lampy błyskowej, co z kolei wpływa na jakość uzyskiwanych zdjęć. Warto, zatem, zwrócić uwagę na definicje i zastosowania związane z liczbą przewodnią, aby poprawić umiejętności fotograficzne oraz świadome korzystanie z dostępnych narzędzi. W kontekście dobrych praktyk, zawsze warto zweryfikować wartości liczby przewodniej lampy przed rozpoczęciem sesji zdjęciowej, co pozwoli uniknąć rozczarowań związanych z niedostatecznym oświetleniem.

Pytanie 19

Metoda naświetlania zwana HDR (High Dynamic Range) polega na

A. łączeniu kilku zdjęć o różnej ekspozycji w jedno o rozszerzonej rozpiętości tonalnej

B. zastosowaniu specjalnych obiektywów z wysokim współczynnikiem transmisji światła

C. zwiększaniu czułości matrycy powyżej nominalnej wartości ISO

D. zmniejszaniu kontrastu sceny poprzez użycie filtrów polaryzacyjnych

Metoda HDR (High Dynamic Range) polega na łączeniu kilku zdjęć o różnej ekspozycji, co pozwala na uzyskanie obrazu o znacznie szerszej rozpiętości tonalnej niż w przypadku pojedynczego ujęcia. W praktyce, technika ta jest szczególnie przydatna w scenach o dużym kontraście, gdzie są zarówno bardzo jasne, jak i bardzo ciemne partie. Dzięki HDR można uchwycić szczegóły zarówno w cieniach, jak i w jasnych obszarach, co jest trudne do osiągnięcia tradycyjnymi metodami. Przykładem zastosowania HDR jest fotografowanie krajobrazów o zachodzie słońca, gdzie niebo jest bardzo jasne, a ziemia pozostaje w cieniu. Standardy branżowe, takie jak Adobe RGB i sRGB, są często wykorzystywane do obróbki zdjęć HDR, co pozwala na zachowanie jak najwięcej informacji o kolorze i tonacji. Warto dodać, że w ostatnich latach HDR zyskał popularność w filmie i transmisjach telewizyjnych, co dodatkowo pokazuje jego praktyczne zastosowanie. Używając tej metody, fotografowie mogą tworzyć bardziej realistyczne i atrakcyjne wizualnie obrazy, co przyciąga uwagę widza.

Pytanie 20

Ilustracja przedstawia ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop o nazwie

A. punktowy pędzel korygujący.

B. pędzel historii.

C. pędzel korygujący.

D. artystyczny pędzel historii.

Ikona przedstawiona na ilustracji jest charakterystyczna dla narzędzia "pędzel historii" w programie Adobe Photoshop. To narzędzie umożliwia artystom i projektantom przywracanie wcześniejszych stanów obrazu w wybranych miejscach, co jest kluczowe w procesie edycji, zwłaszcza podczas skomplikowanych kompozycji. Pędzel historii korzysta z zapisanych punktów stanu obrazu, co pozwala na selektywne przywracanie wcześniejszych modyfikacji, eliminując potrzebę tworzenia wielu warstw. W praktyce, użytkownik może używać tego narzędzia do poprawy detali w obrazie, co jest szczególnie przydatne w retuszu fotografii. Na przykład, jeżeli podczas edycji dodamy efekt, który nie spełnia oczekiwań, możemy łatwo cofnąć go w określonych miejscach, zamiast wracać do całego obrazu. To podejście wspiera najlepsze praktyki w zakresie edycji graficznej, umożliwiając zachowanie elastyczności i kontroli nad finalnym efektem.

Pytanie 21

Wybielanie zębów w programie Adobe Photoshop realizuje się z użyciem opcji

A. lasso, gradient.

B. kontrast, posteryzacja.

C. jasność, mieszanie kanałów.

D. lasso, barwy/nasycenie.

Wybielanie zębów w Photoshopie najczęściej wykonuje się za pomocą kombinacji narzędzia lasso oraz opcji barwy/nasycenie. To podejście jest nie tylko szybkie, ale też daje bardzo naturalny efekt końcowy, jeśli dobrze się je wykona. Najważniejsze jest precyzyjne zaznaczenie zębów, właśnie lasso świetnie się tu sprawdza – pozwala na ręczne, dokładne wybranie obszaru, który chcemy edytować. Potem już tylko przechodzimy do opcji barwy/nasycenie (Hue/Saturation) i tam manipulujemy suwakiem nasycenia żółtego lub ogólnego, czasem też rozjaśniamy całość. Z mojego doświadczenia wynika, że taka metoda pozwala uniknąć sztucznego efektu "fluorescencyjnego" wybielenia, który często widać przy zbyt agresywnym użyciu narzędzi automatycznych. W branży graficznej to standardowa praktyka – profesjonalni retuszerzy niemal zawsze pracują na selektywnych zaznaczeniach i operują na warstwach dopasowania, żeby mieć pełną kontrolę nad każdą zmianą. Dobrze jest też maskować krawędzie zaznaczenia, żeby nie było ostrych linii. Takie podejście daje największą elastyczność i najnaturalniejszy efekt, a jednocześnie pozwala łatwo wrócić do pierwotnego wyglądu w razie potrzeby. Nawiasem mówiąc, ta metoda działa świetnie nie tylko na zęby, ale też na korektę innych kolorów w portretach, na przykład usuwanie zaczerwienień skóry.

Pytanie 22

Którą wartość czułości matrycy należy ustawić w aparacie fotograficznym, do wykonania fotografii studyjnej przy oświetleniu błyskowym?

A. ISO 800

B. ISO 200

C. ISO 1400

D. ISO 1600

Ustawienie ISO 200 to zdecydowanie najczęściej stosowany wybór w fotografii studyjnej przy oświetleniu błyskowym. Praktycy na całym świecie właśnie taką wartość uznają za standard, bo łączy w sobie wysoką jakość obrazu z minimalnym poziomem szumów. W studiu mamy pełną kontrolę nad światłem, więc nie musimy sztucznie podbijać czułości – to światło dopasowuje się do aparatu, a nie odwrotnie. Przy ISO 200 aparat rejestruje szczegóły z największą precyzją, kolory są wiernie odwzorowane, a zakres dynamiczny pozostaje szeroki. Tanie matryce i tak najczęściej osiągają optymalną jakość właśnie przy niższych czułościach, droższe modele także nie zyskują wiele na wyższych wartościach. Moim zdaniem, jak ktoś zaczynał w studiu od ISO 400 lub ISO 800, szybko zauważył, że zdjęcia są bardziej zaszumione, a pliki mniej podatne na późniejszą obróbkę. Profesjonaliści (np. w portretach reklamowych czy katalogach mody) praktycznie nigdy nie podbijają ISO powyżej 200-400, bo to po prostu niepotrzebne. Technika „im niższe ISO, tym lepiej” w studiu sprawdza się od lat, a ISO 200 to taka złota reguła, dzięki której zdjęcia wyglądają możliwie najlepiej. Warto pamiętać, że wyższe czułości zostawiamy na sytuacje, kiedy naprawdę brakuje światła – a w studio z lampami błyskowymi ten problem praktycznie nie istnieje.

Pytanie 23

W profesjonalnej fotografii zbliżeń term Diffraction Limited Aperture (DLA) oznacza

A. wartość przysłony, powyżej której dyfrakcja zaczyna znacząco wpływać na ostrość obrazu

B. wartość przysłony skorygowaną o współczynnik crop matrycy

C. minimalną wartość przysłony umożliwiającą uzyskanie maksymalnej głębi ostrości

D. specjalną przysłonę eliminującą aberracje chromatyczne

Pojęcie DLA jest często mylone z innymi aspektami fotografii, co prowadzi do nieporozumień. Nie jest to minimalna wartość przysłony umożliwiająca uzyskanie maksymalnej głębi ostrości. Głębia ostrości zależy od wielu czynników, takich jak ogniskowa obiektywu, odległość od obiektu oraz wartość przysłony. DLA odnosi się wyłącznie do momentu, w którym dyfrakcja zaczyna wpływać na jakość obrazu, a nie do głębi ostrości. Ponadto, twierdzenie, że DLA to specjalna przysłona eliminująca aberracje chromatyczne, jest również nieprawidłowe. Aberracje chromatyczne są wynikiem różnych długości fal światła przechodzących przez obiektyw i nie mogą być skorygowane jedynie poprzez zmianę przysłony. Wprawdzie niektóre obiektywy są zaprojektowane tak, by zminimalizować te aberracje, ale DLA nie ma na to wpływu. Inną błędną koncepcją jest zrozumienie DLA jako wartości przysłony skorygowanej o współczynnik crop matrycy. Ten współczynnik wpływa na pole widzenia, ale nie na dyfrakcję. W rzeczywistości, im mniejsza przysłona, tym większy wpływ dyfrakcji, co skutkuje rozmyciem obrazu, a więc DLA ma swoje specyficzne zastosowanie w kontekście ostrości obrazu, a nie innych parametrów optycznych. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że DLA to termin związany z dyfrakcją, a nie z innymi aspektami przysłon i ostrości.

Pytanie 24

Podczas wykonywania zdjęcia owoców na tle koszyka zachowując ostry pierwszy i drugi plan ustalono parametry ekspozycji: – czas naświetlania 1/30 s – przysłona f/8 W celu uzyskania rozmytego tła, przy zachowaniu takiej samej ilości światła padającego na matrycę, należy ustawić parametry:

A. 1/250 s, f/5,6

B. 1/125 s, f/5,6

C. 1/250 s, f/2,8

D. 1/60 s, f/22

Dobrze wybrana odpowiedź, bo właśnie takie parametry pozwolą uzyskać rozmyte tło, zachowując tę samą ekspozycję. Jeśli chcesz mieć rozmyte tło (czyli płytką głębię ostrości), musisz otworzyć przysłonę – czyli wybrać niższą liczbę f, w tym przypadku f/2,8. To jest standardowa praktyka w fotografii portretowej czy produktowej, kiedy chcesz, żeby główny motyw był ostry, a tło miękko się rozmywało. Ale, żeby zdjęcie nie wyszło prześwietlone (bo więcej światła wpada przez szeroko otwartą przysłonę), trzeba skrócić czas naświetlania – i właśnie stąd 1/250 s. W praktyce to jest typowy kompromis – balans światła między przysłoną i czasem ekspozycji zawsze musi się zgadzać, żeby nie „przepalić” lub nie „niedoświetlić” zdjęcia. Ustalając ekspozycję, korzysta się z tzw. zasady wzajemności – jeżeli otwierasz przysłonę o dwa stopnie (np. z f/8 na f/2,8), to czas skracasz o tyle samo stopni (w tym przypadku z 1/30 s do 1/250 s). Moim zdaniem to bardzo praktyczna umiejętność – szybko dobierać parametry zależnie od efektu, jaki chcesz osiągnąć. Fotografowie często automatycznie to wyliczają, ale dobrze jest zrozumieć, co się dzieje „pod maską”. W większości aparatów cyfrowych można to zrobić manualnie lub korzystać z trybu preselekcji przysłony, ale świadomość, jak te ustawienia wpływają na zdjęcie, daje dużo większą kontrolę i kreatywność.

Pytanie 25

Na zdjęciu portretowym zastosowano kierunek oświetlenia

A. boczny.

B. przedni.

C. tylny.

D. dolny.

Na zdjęciu portretowym zastosowano przednie oświetlenie, co jest kluczowe dla uzyskania równomiernego i naturalnego efektu na twarzy modela. Przednie światło pada bezpośrednio na modela, eliminując cienie i podkreślając detale, takie jak rysy twarzy czy teksturę skóry. W praktyce fotografowie często korzystają z tego rodzaju oświetlenia podczas sesji zdjęciowych, aby uzyskać zdjęcia, które są przyjemne dla oka i wyraźnie oddają cechy portretowanej osoby. Warto pamiętać, że przednie oświetlenie często stosowane jest w portretach beauty, gdzie kluczowe jest ukazanie szczegółów, takich jak makijaż czy wyrazistość oczu. Dobrą praktyką w przypadku przedniego oświetlenia jest użycie miękkiego źródła światła, co jeszcze bardziej minimalizuje ostre cienie, skutkując harmonijnym wyglądem. W kontekście standardów fotograficznych, stosowanie przedniego oświetlenia jest rekomendowane w wielu podręcznikach dotyczących fotografii portretowej, co podkreśla jego znaczenie w branży.

Pytanie 26

W programie Adobe Lightroom krzywe tonalne (Tone Curve) służą do

A. korekcji zniekształceń geometrycznych obiektywu

B. kontroli jasności i kontrastu w różnych zakresach tonalnych

C. regulacji balansu bieli w zdjęciu

D. usuwania szumów cyfrowych z obrazu

Krzywe tonalne w programie Adobe Lightroom są niezwykle użytecznym narzędziem, które pozwala na precyzyjną kontrolę jasności i kontrastu zdjęcia w różnych zakresach tonalnych. Umożliwiają one manipulację zarówno cieniami, półtonami, jak i światłami, co daje możliwość uzyskania zamierzonych efektów wizualnych. Dzięki krzywym tonalnym możemy na przykład podnieść kontrast w cieniach, co podkreśla detale w ciemnych partiach obrazu, jednocześnie zachowując delikatność w jasnych obszarach. Warto pamiętać, że krzywa tonalna to nie tylko narzędzie do korekcji, ale także do kreatywnej edycji, gdzie można uzyskać różne style, takie jak vintage czy dramatyczne efekty. Dobre praktyki wskazują, że warto pracować na krzywej z zachowaniem subtelności, aby nie wprowadzać zbyt ostrych zmian, które mogłyby prowadzić do utraty detali. Z moich doświadczeń wynika, że wiele osób zaczyna od prostych korekcji, a następnie odkrywa potencjał krzywych tonalnych do bardziej zaawansowanych technik edycyjnych.

Pytanie 27

W programie Adobe Photoshop korygowanie błędów perspektywy spowodowanych pochyleniem aparatu umożliwia zastosowanie filtra

A. szukanie krawędzi.

B. redukcja szumu.

C. rozmycie radialne.

D. korekcja obiektywu.

Filtr „korekcja obiektywu” w Photoshopie to naprawdę podstawowe i jednocześnie bardzo praktyczne narzędzie stosowane przez fotografów czy grafików, którzy pracują z fotografiami architektury, wnętrz lub po prostu zdjęciami wykonanymi z przesunięciem osi aparatu. To właśnie dzięki temu filtrowi można skutecznie zniwelować błędy perspektywy powstałe na zdjęciach, gdy aparat nie był ustawiony idealnie prosto — na przykład, kiedy linie budynków stają się pochylone lub zniekształcone. Co ciekawe, filtr ten pozwala nie tylko prostować linie pionowe i poziome, ale umożliwia też korekcję zniekształceń beczkowatych, poduszkowych czy winietowania, które często pojawiają się w obiektywach szerokokątnych. Z mojego doświadczenia, korzystanie z tej funkcji to prawdziwy ratunek przy przygotowywaniu zdjęć na prezentacje, do katalogów czy materiałów reklamowych, bo bardzo szybko można nadać fotografii bardziej profesjonalny, „prosty” wygląd. Warto też dodać, że dobre praktyki branżowe mówią, by korekcję perspektywy robić na kopii warstwy, by zawsze móc wrócić do oryginału. Często też używam opcji automatycznego rozpoznawania obiektywu, bo Photoshop sam dopasowuje ustawienia filtrów do konkretnego modelu aparatu i obiektywu, co naprawdę ułatwia życie. Takie podejście — czyli korekta perspektywy właśnie tym filtrem — jest branżowym standardem i pozwala osiągnąć naturalny efekt bez siłowego „prostowania” zdjęcia innymi, mniej precyzyjnymi narzędziami.

Pytanie 28

Na fotografii zastosowano

A. kompozycję symetryczną.

B. perspektywę bocianią.

C. kompozycję odśrodkową.

D. perspektywę zbieżną.

Kompozycja odśrodkowa to technika, która angażuje widza poprzez skierowanie uwagi do centralnego punktu obrazu. W przedstawionej fotografii z papryczkami, ich rozmieszczenie oraz różnorodność kierunków, w jakich są ustawione, skutkuje naturalnym przyciąganiem wzroku w stronę środka kompozycji. Przykłady zastosowania tej techniki można znaleźć w wielu dziełach sztuki i fotografii, gdzie artysta świadomie projektuje układ elementów, aby stworzyć dynamikę i zainteresowanie. Kompozycje odśrodkowe są szczególnie skuteczne w reklamie i marketingu, gdzie kluczowe jest zwrócenie uwagi na produkt. Warto również zauważyć, że stosowanie takiej kompozycji wspiera zasady równowagi wizualnej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii artystycznej i komercyjnej, pozwalając na bardziej efektywne przekazywanie emocji i narracji. Użycie kompozycji odśrodkowej może być także doskonałym sposobem na prowadzenie wzroku widza w kierunku określonych detali, co zwiększa siłę przekazu wizualnego.

Pytanie 29

W jakiej najmniejszej odległości przedmiotowej (oznaczonej x) od obiektu, który jest fotografowany, powinien znajdować się aparat z obiektywem o ogniskowej f, aby uzyskany obraz był rzeczywisty, odwrócony i zmniejszony dwukrotnie?

A. x = f

B. x > 2f

C. x < f

D. x = 2f

Aby uzyskać rzeczywisty, odwrócony i dwukrotnie pomniejszony obraz fotografowanego obiektu, aparat z obiektywem o ogniskowej f musi być umieszczony w odległości większej niż 2f od obiektu. W przypadku soczewek skupiających, obraz rzeczywisty powstaje, gdy przedmiot znajduje się poza ogniskiem soczewki, a jego odległość od obiektywu musi być odpowiednio dostosowana do wymagań dotyczących skalowania obrazu. Na przykład, jeśli ogniskowa obiektywu wynosi 50 mm, aparat powinien być umiejscowiony w odległości przekraczającej 100 mm od obiektu, aby uzyskać pożądany efekt. W praktyce, w fotografii portretowej lub produktowej, takie ustawienie pozwala na uzyskanie ostrego i odpowiednio skadrowanego obrazu, co jest kluczowe w pracy zawodowych fotografów. Standardy takie jak wybór odpowiednich obiektywów i ich zastosowanie w zależności od odległości od obiektu są niezbędne w fotografii, aby zapewnić wysoką jakość obrazów oraz ich użyteczność w różnych kontekstach. Dlatego znajomość zasad optyki i ich praktyczne zastosowanie ma fundamentalne znaczenie w procesie tworzenia obrazów.

Pytanie 30

Ile bitów głębi ma obraz w systemie RGB, który dysponuje 16,7 milionami kolorów?

A. 24 bit/piksel

B. 16 bit/piksel

C. 8 bit/piksel

D. 32 bit/piksel

Odpowiedź 24 bit/piksel jest poprawna, ponieważ obraz w trybie RGB składa się z trzech podstawowych kolorów: czerwonego, zielonego i niebieskiego. Każdy z tych kolorów jest reprezentowany przez 8 bitów, co daje łącznie 24 bity na piksel. Taki format pozwala na uzyskanie 16,7 miliona różnych kolorów (2^24 = 16,777,216), co jest standardem w grafice komputerowej dla wielu aplikacji, w tym gier, fotografii cyfrowej i projektowania. Zastosowanie tego standardu zapewnia dużą głębię kolorów oraz odpowiednią dokładność odwzorowania barw, co jest niezbędne w profesjonalnych zastosowaniach graficznych, takich jak edycja zdjęć, tworzenie animacji oraz w projektowaniu interfejsów użytkownika. Warto również zauważyć, że stosowanie 24-bitowych obrazów jest powszechną praktyką w formatach plików graficznych, takich jak PNG czy JPEG, co umożliwia ich szeroką kompatybilność w różnych aplikacjach i urządzeniach.

Pytanie 31

Który modyfikator oświetlenia należy wybrać do wykonania zdjęcia studyjnego w celu uzyskania bardzo ukierunkowanej wąskiej wiązki?

A. Softbox.

B. Blendę.

C. Parasol transparentny.

D. Strumienicę.

Strumienica to zdecydowanie najlepszy wybór, gdy zależy nam na bardzo skupionej, wąskiej wiązce światła w studio. Działa trochę jak latarka – pozwala precyzyjnie skierować światło dokładnie tam, gdzie chcemy, bez rozpraszania go na boki. Z mojego doświadczenia, fotografowie mody i portretowi często używają strumienic, gdy chcą podkreślić tylko wybraną część twarzy albo stworzyć wyraziste, kontrastowe światłocienie. Strumienica sprawdzi się też świetnie, gdy fotografujemy produkty i musimy wydobyć jakąś fakturę czy kształt, nie oświetlając przy tym całego tła. W branży mówi się, że to podstawowe narzędzie do tzw. światła punktowego – nie zastąpisz jej softboxem czy blendą, bo one z założenia zmiękczają i rozpraszają światło. Warto pamiętać, że stosując strumienicę, można łączyć ją z gridem (plastrem miodu), żeby jeszcze bardziej zawęzić strumień i uzyskać bardziej dramatyczny efekt. W profesjonalnych studiach to taki trochę must-have, szczególnie przy zdjęciach wymagających dużej kontroli nad światłem. To po prostu konkretne narzędzie do zadań specjalnych, bez którego wiele kreatywnych ujęć byłoby niemożliwych do uzyskania.

Pytanie 32

Odbite w lustrze promienie światła słonecznego wpadną głównie do obiektywu aparatu fotograficznego oznaczonego na zamieszczonym rysunku symbolem

A. A2

B. A3

C. A1

D. A4

Odpowiedzi inne niż A1 wynikają najczęściej z nieprawidłowego zrozumienia zasady odbicia światła, która jest absolutnie kluczowa w pracy zarówno fotografa, jak i technika optyka. W praktyce wiele osób intuicyjnie zakłada, że wystarczy, by aparat znalazł się blisko źródła światła lub ustawił się w dowolnej pozycji naprzeciwko lustra, a promienie światła i tak zostaną zarejestrowane. Nic bardziej mylnego. Zgodnie z fizyką – a dokładniej z zasadą równości kąta padania i kąta odbicia – każdy promień, który pada na powierzchnię zwierciadła, odbija się pod identycznym kątem względem normalnej. Oznacza to, że tylko konkretna konfiguracja ustawienia aparatu względem lustra i źródła światła zapewnia widoczność odbicia promieni. Z mojego doświadczenia wynika, że sporo uczniów myli się, myśląc, że najważniejsze jest „widzenie” lustra, a nie analiza trajektorii promieni. W rzeczywistości, jeśli kamera lub czujnik nie znajduje się dokładnie na drodze odbitych promieni, nie zarejestruje odbicia światła – to częsty błąd przy planowaniu stanowisk laboratoryjnych czy fotograficznych. Przykładowo, w branży przemysłowej ustawienie czujnika poza linią odbitych promieni prowadzi do błędnych pomiarów lub całkowitego braku sygnału zwrotnego. W fotografii to z kolei objawia się słabym lub w ogóle niewidocznym odbiciem światła, przez co zdjęcia tracą na jakości. Warto ćwiczyć rysowanie trajektorii promieni na schematach i zawsze pamiętać o tej bardzo praktycznej zasadzie, bo to fundament nie tylko fotografii, ale też szeroko pojętej optyki stosowanej.

Pytanie 33

Co jest podstawowym celem korekcji kolorów w fotografii cyfrowej?

A. Zredukowanie rozmiaru pliku

B. Zmiana formatu pliku

C. Zwiększenie rozdzielczości

D. Dostosowanie balansu bieli i nasycenia

Korekcja kolorów w fotografii cyfrowej ma na celu przede wszystkim dostosowanie balansu bieli i nasycenia, co jest kluczowe dla uzyskania naturalnych i estetycznych obrazów. Balans bieli odnosi się do ustawienia kolorów w taki sposób, aby białe obiekty na zdjęciu rzeczywiście były białe, bez niepożądanych odcieni, które mogą wynikać z oświetlenia o różnej temperaturze barwowej. Z kolei nasycenie wpływa na intensywność kolorów, umożliwiając ich wzmocnienie lub stonowanie w zależności od zamierzonego efektu artystycznego. Korekcja kolorów jest procesem, który łączy aspekty techniczne i artystyczne, pozwalając fotografom na tworzenie zdjęć zgodnych z ich wizją, a także na wierne odzwierciedlenie rzeczywistości. W praktyce korekcja kolorów odbywa się przy użyciu oprogramowania do edycji zdjęć, takiego jak Adobe Lightroom lub Photoshop, które oferują zaawansowane narzędzia do precyzyjnego dostosowania każdego aspektu kolorystyki obrazu.

Pytanie 34

Po ilu latach obowiązywania umowy licencyjnej wyłącznej uważa się ją zawartą na czas nieokreślony?

A. Po 3 latach.

B. Po 4 latach.

C. Po 2 latach.

D. Po 5 latach.

W polskim prawie autorskim, a dokładnie w art. 68 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, znajduje się zapis, że jeżeli umowa licencyjna wyłączna została zawarta na czas oznaczony dłuższy niż pięć lat, po upływie pięciu lat uważa się ją za zawartą na czas nieokreślony. To jest bardzo ważne, bo wiele osób myśli, że można swobodnie podpisywać takie umowy na 10, 20 lat albo nawet dłużej, a potem są zdziwieni, jak okazuje się, że po pięciu latach mają już do czynienia z innymi warunkami wypowiedzenia i przedłużania. W praktyce, zwłaszcza w branży IT czy marketingowej, spotyka się sytuacje, gdy licencjobiorca chciałby mieć pewność długotrwałej współpracy i myśli, że długość trwania umowy zapewni mu bezpieczeństwo. Jednak ten pięcioletni okres chroni przede wszystkim twórcę lub pierwotnego dysponenta praw - po tym czasie może on łatwiej rozwiązać umowę i ewentualnie udzielić licencji komu innemu. Moim zdaniem to fajny balans między ochroną interesów obu stron, choć czasem rodzi nieporozumienia przy negocjacjach. Warto pamiętać, że to ograniczenie dotyczy licencji wyłącznych, co jest jeszcze jednym powodem, by czytać umowę dokładnie i znać podstawy prawa autorskiego. Dobrą praktyką jest od razu w umowie określić, co się dzieje po pięciu latach, żeby uniknąć niejasności.

Pytanie 35

W cyfrowej obróbce zdjęć, krzywe tonalne (curves) pozwalają na

A. selektywną korekcję zniekształceń obiektywu

B. usuwanie szumów przy wysokich wartościach ISO

C. automatyczne wyrównanie poziomów ekspozycji

D. precyzyjną regulację kontrastu w wybranych zakresach tonalnych

Krzywe tonalne to jedno z najpotężniejszych narzędzi w cyfrowej obróbce zdjęć, które umożliwia precyzyjną regulację kontrastu w wybranych zakresach tonalnych. Dzięki nim można manipulować światłem w sposób lokalny, co oznacza, że mamy pełną kontrolę nad jasnością i kontrastem w różnych częściach obrazu. Na przykład, jeśli chcemy zwiększyć kontrast w cieniach bez wpływu na jasne partie zdjęcia, możemy to łatwo osiągnąć przy pomocy krzywych. To narzędzie jest szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy zdjęcia wymagają korekcji ekspozycji, ale nie chcemy degradacji jakości w wybranych fragmentach obrazu. W praktyce, krzywe tonalne są często stosowane do podkreślenia detali w cieniach i światłach lub do nadania zdjęciom bardziej dramatycznego, artystycznego wyrazu. Dobry fotograf powinien opanować tę technikę, aby z pełnym zrozumieniem wykorzystać potencjał swojej pracy.

Pytanie 36

Który z histogramów przedstawia zbyt jasny obraz?

A. A.

B. D.

C. B.

D. C.

W przypadku odpowiedzi A, C i D, widać, że istnieje pewne nieporozumienie dotyczące interpretacji histogramów. Histogram A, choć może wydawać się zrównoważony, nie jest najlepszym przykładem zbyt jasnego obrazu. Zbyt ciemny obraz, który mógłby być interpretowany jako zbyt jasny, często charakteryzuje się skupieniem pikseli w lewej części histogramu, co nie ma miejsca w odpowiedzi A. W histogramie C skupienie pikseli w środkowej części może sugerować poprawną ekspozycję, ale również nie wskazuje na zbyt jasny obraz. Typowym błędem myślowym, który może prowadzić do takich wniosków, jest zbytnie poleganie na intuicji wizualnej bez odniesienia do rzeczywistych danych z histogramu. Histogram D, z kolei, może sugerować brak skrajnych tonów, co również nie czyni go obrazem zbyt jasnym. Kluczowym błędem w każdym przypadku jest niewłaściwe przypisanie cech ekspozycji do histogramu. Aby prawidłowo ocenić jasność obrazu, należy przyjrzeć się ich rozkładom, a nie jedynie wizualnemu wrażeniu. Zrozumienie, jak histogramy odzwierciedlają rzeczywisty rozkład tonów, jest fundamentalne dla efektywnej analizy ekspozycji w fotografii.

Pytanie 37

Aby uzyskać wydruk o wymiarach 10 x 15 cm z rozdzielczością 300 DPI, zdjęcie o rozmiarze 20 x 30 cm powinno być zeskanowane z minimalną rozdzielczością wynoszącą

A. 600 ppi

B. 150 ppi

C. 300 ppi

D. 75 ppi

Wybór 75 ppi to chyba nie najlepszy pomysł, bo ta rozdzielczość naprawdę nie wystarcza na dobry wydruk. Jak masz poniżej 150 ppi, to często wychodzi rozmycie i widać, że nie ma ostrości, zwłaszcza jak drukujesz coś większego. Na przykład, jak skanujesz zdjęcie 20 x 30 cm na 75 ppi, to dostajesz tylko 600 x 900 pikseli, a to na pewno za mało na wyraźny wydruk 10 x 15 cm przy 300 DPI. Z drugiej strony, 300 ppi i 600 ppi to za dużo na to zadanie. Skany w 300 ppi mają za dużo szczegółów, które potem i tak nie będą widoczne w druku, a do tego plik jest większy, a czas przetwarzania dłuższy. Po prostu, żeby mieć fajną jakość druku, musisz dostosować rozdzielczość skanowania do wymagań projektu i formatu. Dobrze zrozumieć, jak działają DPI i ppi, to klucz do sukcesu, bo błędy w tych wartościach mogą narobić bałaganu w obróbce obrazów.

Pytanie 38

Redukcja naświetlonych halogenków srebra metalicznego może być przeprowadzona dzięki procesowi

A. utrwalania

B. kąpieli pośredniej

C. kąpieli końcowej

D. wywołania

Proces wywoływania to absolutna podstawa w klasycznej fotografii analogowej czy reprografii, gdzie wykorzystuje się światłoczułe materiały na bazie halogenków srebra. Właśnie podczas wywołania zachodzi kluczowa reakcja chemiczna: naświetlone kryształy halogenków srebra (np. bromek czy chlorek) są redukowane do srebra metalicznego. To utajony obraz staje się widoczny, bo srebro metaliczne tworzy te ciemniejsze fragmenty obrazu na negatywie czy odbitce. Całe to zjawisko jest bardzo precyzyjne – używany wywoływacz musi być odpowiednio dobrany do materiału światłoczułego, a temperatura i czas procesu mają ogromne znaczenie dla jakości końcowego efektu. Moim zdaniem ten etap jest trochę jak magia – z pozoru niewidoczny obraz nagle się pojawia. W praktyce, np. w laboratoriach fotograficznych czy nawet w pracy konserwatora archiwaliów, dokładne zrozumienie tego procesu pozwala przewidzieć, jak różne czynniki technologiczne wpłyną na kontrast, gęstość optyczną czy ziarnistość obrazu. Wywoływanie jest też najbardziej wrażliwym momentem, jeśli chodzi o kontrolę parametrów – nawet drobne błędy mogą prowadzić do utraty detali. Warto pamiętać, że dopiero po wywołaniu można przystąpić do utrwalania, które usuwa pozostałe, nienaświetlone halogenki, żeby obraz był trwały. Ale to właśnie wywołanie „wydobywa” obraz z materiału światłoczułego – tu cała chemia zaczyna działać na pełnych obrotach.

Pytanie 39

Jak szybko zaznaczyć jednolitą kolorystycznie część obrazu w programie Adobe Photoshop?

A. lasso.

B. zaznaczenie wielokątne.

C. różdżkę.

D. zaznaczenie magnetyczne.

Różdżka (Magic Wand Tool) to narzędzie w programie Adobe Photoshop, które umożliwia szybkie zaznaczanie obiektów o jednolitej kolorystyce. Działa na zasadzie analizy kolorów pikseli, co pozwala na automatyczne zaznaczenie wszystkich pikseli, które mają podobny kolor do klikniętego punktu. Użytkownik może dostosować tolerancję narzędzia, co pozwala na precyzyjne określenie zakresu kolorów, które mają być zaznaczone. Przykładowo, podczas edycji zdjęcia krajobrazu, jeśli chcemy zaznaczyć niebo, wystarczy kliknąć w jego fragment, a różdżka automatycznie zaznaczy wszystkie piksele o podobnym odcieniu niebieskiego. To narzędzie jest szczególnie przydatne przy pracy z grafiką, gdzie kolorystyka obiektów jest spójna, co pozwala na szybkie i efektywne zaznaczenie. Użycie różdżki zgodnie z dobrymi praktykami pozwala na oszczędność czasu i zwiększa efektywność pracy. Warto również pamiętać, że po zaznaczeniu można wprowadzić dodatkowe korekty, na przykład za pomocą narzędzi do edycji kształtu zaznaczenia.

Pytanie 40

Na której ilustracji wykonano fotografię zgodnie z regułą złotego podziału?

A. Na ilustracji 2.

B. Na ilustracji 3.

C. Na ilustracji 1.

D. Na ilustracji 4.

Reguła złotego podziału, zwana też złotą proporcją czy złotym środkiem, to klasyczna zasada kompozycji. W praktyce fotograficznej oznacza to ustawienie głównego motywu tak, by znalazł się w miejscu przecięcia linii podziału kadru, wyznaczonych według stosunku 1:1,618. Nie jest to zwykła symetria ani typowa zasada trójpodziału, tylko coś trochę bardziej subtelnego. Na ilustracji 4 domek dla owadów został umieszczony na drzewie tak, że znajduje się w okolicach mocnego punktu złotego podziału – nie centralnie, nie przy samej krawędzi, tylko w takim miejscu, które przyciąga wzrok w naturalny sposób. Dzięki temu zdjęcie wydaje się harmonijne i przyjemne dla oka, nawet jeśli ktoś nie zna tej zasady z nazwy. Fotografowie używają złotego podziału np. podczas fotografowania portretów, krajobrazów czy architektury – w sumie wszędzie tam, gdzie zależy im na zrównoważonej, eleganckiej kompozycji. Z mojego doświadczenia widać, że ten sposób kadrowania pozwala uzyskać obrazy, które wydają się ‘poukładane’ i zorganizowane, a jednocześnie nie nudzą monotonią. Co ciekawe, złoty podział to nie tylko domena fotografii – spotyka się go w malarstwie, architekturze i designie produktów. Moim zdaniem warto poćwiczyć kadrowanie według tej zasady, bo efekty potrafią zaskoczyć, a zdjęcia od razu zyskują na profesjonalizmie.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej