Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 10:44
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:57

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby podłączyć kabel w module Keystone, jakie narzędzie należy zastosować?

A. narzędzie ręczne do zaciskania

B. wkrętak typu Torx

C. bit imbusowy

D. narzędzie uderzeniowe

Praska ręczna, wkrętak typu Torx oraz bit imbusowy to narzędzia, które mogą być używane w różnych kontekstach związanych z instalacjami elektrycznymi i datowymi, ale nie są one właściwe do podłączenia kabli w module Keystone. Użycie praski ręcznej, choć może wydawać się logiczne, nie zapewnia odpowiedniej precyzji i może prowadzić do uszkodzenia kabli lub modułu. Praska służy zazwyczaj do zaciskania wtyków RJ-45 na końcówkach kabli, a więc nie jest przeznaczona do efektywnego wpinania przewodów w moduł Keystone, który wymaga zastosowania narzędzia uderzeniowego. Co więcej, wkrętak typu Torx oraz bit imbusowy są narzędziami stosowanymi do montażu lub demontażu elementów przykręcanych, ale nie mają zastosowania w kontekście podłączania kabli. Powszechnym błędem jest mylenie różnych narzędzi ze względu na ich zastosowanie, co może prowadzić do niewłaściwych decyzji w trakcie instalacji. Właściwe podejście do wyboru narzędzi jest kluczowe dla uzyskania trwałych i bezpiecznych połączeń, dlatego zaleca się stosowanie narzędzi zgodnych z zaleceniami producentów oraz standardami branżowymi.

Pytanie 2

Zjawisko przenikania, które ma miejsce w sieciach komputerowych, polega na

A. przenikaniu sygnału pomiędzy sąsiadującymi w kablu parami przewodów

B. utratach sygnału w ścieżce transmisyjnej

C. opóźnieniach w propagacji sygnału w trakcie przesyłania

D. niedoskonałości ścieżki, spowodowanej zmianą konfiguracji par przewodów

Przenikanie sygnału między sąsiadującymi parami przewodów to zjawisko, które występuje w kontekście transmisji danych w sieciach komputerowych, zwłaszcza w kablach ekranowanych i skrętkach. W praktyce, gdy sygnały elektryczne przepływają przez przewody, mogą one wpływać na siebie nawzajem, co prowadzi do niepożądanych zakłóceń. Przykładem mogą być systemy Ethernet, które korzystają z kabli kategorii 5e lub 6, gdzie jakość transmisji jest kluczowa. Standardy takie jak ANSI/TIA-568 i ISO/IEC 11801 określają wymagania dotyczące minimalnych wartości tłumienia i parametrów, które muszą być spełnione, aby zminimalizować efekty przenikania. Właściwe zarządzanie torami transmisyjnymi, takie jak zachowanie odpowiednich odległości między przewodami oraz stosowanie odpowiednich ekranów, umożliwia maksymalne ograniczenie przenikania, co przyczynia się do poprawy jakości sygnału oraz wydajności systemów komunikacyjnych. Zrozumienie zjawiska przenikania jest kluczowe dla projektantów systemów sieciowych, aby zapewnić niezawodność i stabilność połączeń.

Pytanie 3

Jak można skonfigurować interfejs sieciowy w systemie Linux, modyfikując plik

A. /etc/resolv.conf

B. /etc/host.conf

C. /etc/network/interfaces

D. /etc/hosts

Wskazanie innych plików konfiguracyjnych, takich jak /etc/hosts, /etc/host.conf czy /etc/resolv.conf, może doprowadzić do poważnych nieporozumień dotyczących roli, jaką pełnią te pliki w systemie Linux. Plik /etc/hosts jest używany do lokalnej mapy nazw hostów na adresy IP, co pozwala na rozwiązywanie nazw w sieci lokalnej, ale nie definiuje interfejsów sieciowych ani ich parametrów. Z kolei /etc/host.conf zawiera ustawienia dotyczące rozwiązywania nazw, ale również nie ma nic wspólnego z konfiguracją interfejsów. Plik /etc/resolv.conf służy do definiowania serwerów DNS, które są wykorzystywane do rozwiązywania nazw domen, a nie do ustawiania parametrów sieciowych interfejsów. Typowym błędem jest mylenie tych plików ze względu na ich związki z konfiguracją sieci, co prowadzi do fałszywego przekonania, że pełnią one podobną rolę jak /etc/network/interfaces. W rzeczywistości każdy z tych plików ma swoją specyfikę i funkcję w ekosystemie systemu operacyjnego, a nieprawidłowe postrzeganie ich znaczenia może skutkować brakiem komunikacji sieciowej lub niewłaściwym działaniem usług sieciowych. Dlatego tak istotne jest, aby użytkownicy systemu Linux znali różnice pomiędzy tymi plikami i ich specyfiką, aby skutecznie zarządzać konfiguracją sieciową.

Pytanie 4

Jaki protokół jest stosowany do przesyłania danych w warstwie transportowej modelu ISO/OSI?

A. ARP

B. TCP

C. HTTP

D. LDAP

Protokół TCP (Transmission Control Protocol) jest kluczowym protokołem używanym w warstwie transportowej modelu ISO/OSI. Odpowiada za zapewnienie niezawodnej, uporządkowanej i kontrolowanej transmisji danych pomiędzy aplikacjami działającymi na różnych urządzeniach w sieci. TCP segmentuje dane na pakiety, które są przesyłane do odbiorcy, a następnie składane w oryginalną formę. Dzięki mechanizmom takim jak kontrola błędów, retransmisja zgubionych pakietów oraz kontrola przepływu, TCP zapewnia, że dane dotrą w odpowiedniej kolejności oraz bez uszkodzeń. Przykłady zastosowania TCP obejmują transfer plików przez FTP, przeglądanie stron internetowych przez HTTP oraz wiele innych aplikacji, które wymagają stabilności i niezawodności połączenia. TCP jest również zgodny ze standardami IETF, co czyni go pierwszorzędnym wyborem dla programistów i administratorów sieci, którzy muszą zapewnić sprawną komunikację w sieciach rozległych i lokalnych.

Pytanie 5

Informacje ogólne dotyczące zdarzeń systemowych w systemie Linux są zapisywane w

A. programie perfmon

B. bibliotece RemoteApp

C. pliku messages

D. rejestrze systemowym

Wybór innych odpowiedzi opiera się na nieporozumieniu dotyczącym zarządzania logami w systemach Linux oraz ich architekturze. Plik messages, znajdujący się w katalogu /var/log, jest kluczowym elementem dla diagnostyki systemu, z kolei program perfmon, choć użyteczny w kontekście monitorowania wydajności, skupia się głównie na analizie wydajności i nie jest przeznaczony do przechowywania ogólnych zdarzeń systemowych. Nie ma również odpowiednika rejestru systemowego, znanego z systemów Windows, ponieważ Linux wykorzystuje inne mechanizmy do rejestrowania i zarządzania dziennikami. Z kolei biblioteka RemoteApp odnosi się do zdalnego dostępu do aplikacji na systemie Windows i nie ma zastosowania w kontekście logów systemowych Linux. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie różnych mechanizmów rejestrowania i monitorowania systemu, co prowadzi do pogubienia się w narzędziach dostępnych w różnych systemach operacyjnych. Warto zrozumieć, że w Linuxie logi są zarządzane przez demon syslog, który agreguje informacje z wielu źródeł oraz umożliwia ich dalsze przetwarzanie, co jest standardowym podejściem w branży IT.

Pytanie 6

Aby uzyskać więcej wolnego miejsca na dysku bez tracenia danych, co należy zrobić?

A. defragmentację dysku

B. oczyszczanie dysku

C. weryfikację dysku

D. kopię zapasową dysku

Oczyszczanie dysku to proces, który pozwala na zwolnienie miejsca na nośniku danych, eliminując zbędne pliki, takie jak tymczasowe pliki systemowe, pliki dziennika, a także inne elementy, które nie są już potrzebne. Używając narzędzi takich jak 'Oczyszczanie dysku' w systemie Windows, użytkownicy mogą szybko zidentyfikować pliki, które można usunąć, co skutkuje poprawą wydajności systemu oraz większą ilością dostępnego miejsca. Przykładem zastosowania oczyszczania dysku może być sytuacja, gdy system operacyjny zaczyna zgłaszać niedobór miejsca na dysku, co może powodować spowolnienie działania aplikacji. Regularne oczyszczanie dysku jest zgodne z najlepszymi praktykami zarządzania systemami, które zalecają utrzymywanie porządku na dysku i usuwanie zbędnych danych, co nie tylko zwiększa wydajność, ale także wpływa na długowieczność sprzętu. Dodatkowo, oczyszczanie dysku przyczynia się do lepszej organizacji danych, co jest niezbędne w kontekście złożonych operacji IT.

Pytanie 7

W systemach Linux, aby wprowadzić nowe repozytorium, należy wykorzystać komendy

A. zypper ref oraz add-apt-repository

B. zypper rr oraz remove-apt-repository

C. zypper ar oraz add-apt-repository

D. zypper lr oraz remove-apt-repository

Polecenie 'zypper ar' służy do dodawania repozytoriów w systemach opartych na openSUSE, podczas gdy 'add-apt-repository' jest używane w systemach opartych na Debianie i Ubuntu. Oba te polecenia są zestawem narzędzi, które pozwalają administratorom na efektywne zarządzanie pakietami oraz aktualizację oprogramowania poprzez dostęp do zewnętrznych źródeł. Na przykład, w przypadku użycia 'zypper ar', można dodać repozytorium wpisując 'sudo zypper ar http://example.com/repo.repo nazwa_repo', co pozwala na pobieranie pakietów z tego źródła. Z kolei 'add-apt-repository ppa:nazwa/ppa' w systemach Debian/Ubuntu umożliwia dodanie PPA (Personal Package Archive), co jest powszechną praktyką w celu uzyskania dostępu do najnowszych wersji oprogramowania, które mogą nie być dostępne w standardowych repozytoriach. Dobrą praktyką jest zawsze sprawdzenie zaufania repozytoriów, aby uniknąć problemów z bezpieczeństwem. Używanie tych narzędzi jest kluczowe dla zapewnienia aktualności i bezpieczeństwa systemu, przez co stają się one podstawowymi umiejętnościami dla administratorów systemów.

Pytanie 8

Aby zablokować hasło dla użytkownika egzamin w systemie Linux, jakie polecenie należy zastosować?

A. useradd –d egzamin

B. passwd –p egzamin

C. usermod –L egzamin

D. userdel –r egzamin

Odpowiedzi wskazujące na inne polecenia są niepoprawne z różnych powodów. Użycie 'passwd –p egzamin' wprowadza w błąd, ponieważ opcja '–p' zmienia hasło użytkownika na podane w formacie zaszyfrowanym, co nie blokuje konta, a jedynie ustawia nowe hasło, co może prowadzić do niezamierzonych konsekwencji, jeśli nowe hasło jest puste lub niewłaściwe. 'userdel –r egzamin' z kolei usuwa konto użytkownika i jego domowy katalog, co jest nieodwracalne i w większości przypadków niepożądane w sytuacji, gdy chcemy tylko zablokować dostęp. Podejście to ignoruje fakt, że często zablokowanie konta jest lepszym rozwiązaniem niż jego usunięcie. Zastosowanie 'useradd –d egzamin' jest również błędne, ponieważ 'useradd' jest poleceniem do tworzenia nowych kont użytkowników, a opcja '-d' wskazuje na katalog domowy, co w kontekście blokowania konta użytkownika jest zupełnie nieadekwatne. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich niepoprawnych odpowiedzi, to mylenie funkcji różnych poleceń w systemie Linux oraz brak zrozumienia, czego faktycznie potrzebujemy w danej sytuacji administracyjnej. Ostatecznie kluczowe jest, aby zrozumieć różnice między usuwaniem a blokowaniem konta oraz zasady bezpieczeństwa związane z zarządzaniem użytkownikami w systemach operacyjnych.

Pytanie 9

Komputer lokalny dysponuje adresem 192.168.0.5. Po otwarciu strony internetowej z tego komputera, która rozpoznaje adresy w sieci, uzyskano informację, że adres komputera to 195.182.130.24. To oznacza, że

A. inny komputer podszył się pod adres naszego komputera

B. adres został przetłumaczony przez translację NAT

C. serwer DHCP zmienił nasz adres w trakcie przesyłania żądania

D. serwer WWW widzi inny komputer w sieci

Serwer DHCP jest odpowiedzialny za dynamiczne przydzielanie adresów IP w sieci lokalnej, jednak nie zmienia on adresów IP w trakcie przesyłania żądania do internetu. W sytuacji opisanej w pytaniu, adres IP lokalnego komputera (192.168.0.5) nie jest zmieniany przez serwer DHCP, lecz przez mechanizm NAT, który działa na routerze. Ponadto, serwer WWW nie widzi innego komputera w sieci, lecz widzi jedynie publiczny adres IP przypisany przez router. To, co widzi serwer WWW, to efekt działania NAT, który efektywnie tłumaczy lokalne adresy IP na jeden publiczny. Ponadto, twierdzenie, że inny komputer mógłby podszyć się pod lokalny adres IP, jest mało prawdopodobne i wymagałoby dostępu do sieci lokalnej, co w kontekście standardowych konfiguracji jest rzadko spotykane. W praktyce, błąd w rozumieniu działania NAT i roli serwera DHCP prowadzi do fałszywych wniosków o zmianie adresu IP. Takie nieporozumienia mogą wynikać z braku zrozumienia różnicy między adresami prywatnymi a publicznymi oraz mechanizmami translacji adresów, które są fundamentalne dla zrozumienia działania współczesnych sieci komputerowych.

Pytanie 10

Wyjście audio dla słuchawek lub głośników minijack na karcie dźwiękowej oznaczone jest jakim kolorem?

A. różowy

B. niebieski

C. żółty

D. zielony

Odpowiedzi na pytanie dotyczące oznaczeń kolorystycznych złącz audio często prowadzą do nieporozumień. Odpowiedź wskazująca na żółty kolor jest błędna, ponieważ w standardzie audio żółty zazwyczaj odnosi się do wideo lub komponentów video, a nie audio. Podobnie, niebieski kolor na karcie dźwiękowej zazwyczaj oznacza wejście liniowe, które służy do odbierania sygnałów audio z zewnętrznych źródeł, a nie ich odtwarzania. Istotne jest zrozumienie, że różne kolory oznaczają różne funkcje: różowy kolor zazwyczaj reprezentuje wejście mikrofonowe, co jest przeznaczone do podłączania mikrofonów, a nie głośników czy słuchawek. Prawidłowe zrozumienie tych oznaczeń jest kluczowe dla efektywnego korzystania z urządzeń audio. Użytkownicy często myślą, że każde złącze działa uniwersalnie, co jest błędnym założeniem. Właściwe podłączenie sprzętu audio do odpowiednich złączy jest niezbędne dla uzyskania optymalnej jakości dźwięku i poprawnego funkcjonowania systemu audio. Dlatego tak ważne jest, aby zapoznać się z oznaczeniami na kartach dźwiękowych i stosować się do przyjętych standardów branżowych, co pozwoli uniknąć frustracji związanej z nieprawidłowym działaniem sprzętu.

Pytanie 11

Na dysku obok systemu Windows zainstalowano system Linux Ubuntu. W celu dostosowania kolejności uruchamiania systemów operacyjnych, należy zmienić zawartość

A. bcdedit

B. /etc/inittab

C. boot.ini

D. /etc/grub

W sumie, jak chcesz zarządzać wieloma systemami na jednym komputerze, musisz wiedzieć, jak ustawić ich kolejność uruchamiania. Wybierając złe odpowiedzi, łatwo się pogubić w tym, jak systemy się uruchamiają. Aha, opcja bcdedit dotyczy Windowsa i służy do edytowania danych rozruchowych, więc w Linuxie nie zadziała. Boot.ini to coś, co było w starszym Windowsie, tak jak XP, ale w Linuxie jest nieprzydatne. Plik /etc/inittab też nie zajmuje się ustawianiem kolejności systemów, tylko określa, co ma się uruchomić podczas startu. Myśląc o tym, warto rozróżniać mechanizmy uruchamiania różnych systemów, bo to się często myli. Wiedza o różnicach między tymi plikami pomoże lepiej zarządzać systemami na komputerze.

Pytanie 12

Aby uruchomić przedstawione narzędzie w systemie Windows, jakie polecenie należy zastosować?

A. dcomcnfg

B. resmon

C. secpol

D. taskmgr

Dobra robota, odpowiedź na taskmgr jest właściwa! To polecenie włącza Menedżera zadań w Windowsie, co jest narzędziem mega przydatnym do śledzenia i zarządzania aplikacjami oraz procesami. Dzięki niemu możemy zamykać programy, które „zawieszają się” czy analizować użycie zasobów, jak CPU, pamięć czy dysk. Bardzo fajnie jest mieć kontrolę nad tym, co się dzieje w tle, szczególnie gdy komputer zaczyna działać wolno. Można w ten sposób zakończyć działanie procesów, które mogą namieszać w stabilności systemu. Regularne sprawdzanie obciążenia systemu to świetny pomysł, bo pozwala na utrzymanie płynności pracy. Zrozumienie działania Menedżera zadań i umiejętność jego używania to naprawdę ważna umiejętność w IT.

Pytanie 13

Na ilustracji przedstawiono sieć komputerową w danej topologii

A. pierścienia

B. mieszanej

C. magistrali

D. gwiazdy

Topologia pierścienia jest jednym z podstawowych rodzajów organizacji sieci komputerowych. Charakteryzuje się tym że każde urządzenie jest połączone z dwoma innymi tworząc zamknięty krąg. Dane przesyłane są w jednym kierunku co minimalizuje ryzyko kolizji pakietów. Ta topologia jest efektywna pod względem zarządzania ruchem sieciowym i pozwala na łatwe skalowanie. Dzięki temu można ją znaleźć w zastosowaniach wymagających wysokiej niezawodności takich jak przemysłowe sieci automatyki. W praktyce często stosuje się protokół Token Ring w którym dane przesyłane są za pomocą specjalnego tokena. Umożliwia to równomierne rozłożenie obciążenia sieciowego oraz zapobiega monopolizowaniu łącza przez jedno urządzenie. Choć topologia pierścienia może być bardziej skomplikowana w implementacji niż inne topologie jak gwiazda jej stabilność i przewidywalność działania czynią ją atrakcyjną w specyficznych zastosowaniach. Dodatkowo dzięki fizycznej strukturze pierścienia łatwo można identyfikować i izolować problemy w sieci co jest cenne w środowiskach wymagających ciągłości działania. Standardy ISO i IEEE opisują szczegółowe wytyczne dotyczące implementacji tego typu sieci co pozwala na zachowanie kompatybilności z innymi systemami oraz poprawę bezpieczeństwa i wydajności działania.

Pytanie 14

Aby zapobiec uszkodzeniom układów scalonych przy serwisie sprzętu komputerowego, należy korzystać z

A. gumowych rękawiczek

B. skórzanych rękawiczek

C. okularów ochronnych

D. opaski antystatycznej

Opaska antystatyczna jest kluczowym elementem ochrony przy naprawach sprzętu komputerowego, ponieważ ma na celu zminimalizowanie ryzyka uszkodzenia układów scalonych w wyniku wyładowań elektrostatycznych (ESD). Wyładowania te mogą prowadzić do trwałego uszkodzenia komponentów elektronicznych, co jest szczególnie niebezpieczne w przypadku wrażliwych układów scalonych. Opaska antystatyczna działa na zasadzie przewodzenia ładunków elektrycznych ze skóry technika do uziemienia, co zapobiega gromadzeniu się ładunków na ciele. W praktyce, podczas pracy z komputerami, technicy powinni nosić taką opaskę, aby zachować bezpieczeństwo zarówno dla urządzeń, jak i dla samego siebie. Dobrą praktyką jest również stosowanie mat antystatycznych oraz uziemionych narzędzi, co razem pozwala na stworzenie bezpiecznego środowiska pracy. Warto pamiętać, że nieprzestrzeganie tych zasad może prowadzić do kosztownych napraw i strat związanych z uszkodzonym sprzętem.

Pytanie 15

Jakie zastosowanie ma przedstawione narzędzie?

A. pomiar wartości napięcia w zasilaczu

B. podgrzania i zamontowania elementu elektronicznego

C. sprawdzenia długości badanego kabla sieciowego

D. utrzymania drukarki w czystości

Multimetr cęgowy to super narzędzie do pomiaru napięcia i prądu, a także wielu innych parametru elektrycznych w obwodach. Najlepsze jest to, że można nim mierzyć prąd bez dotykania przewodów, dzięki cęgoma, które obejmują kabel. Kiedy chcesz zmierzyć napięcie w zasilaczu, wystarczy przyłożyć końcówki do odpowiednich punktów w obwodzie i masz dokładny wynik. Multimetry cęgowe są mega popularne w elektryce i elektronice, bo są dokładne i łatwe w obsłudze. Mają też zgodność z międzynarodowymi standardami jak IEC 61010, więc można być pewnym, że są bezpieczne. Co więcej, nowoczesne multimetry mogą badać różne rzeczy, jak rezystancja czy pojemność. Dzięki temu są bardzo wszechstronnym narzędziem diagnostycznym. Możliwość zmiany zakresów pomiarowych to także duży plus, bo pozwala dostosować urządzenie do konkretnych potrzeb. Regularne kalibracje to podstawa, żeby wszystko działało jak należy, co jest istotne w środowisku pracy.

Pytanie 16

Aby prawidłowo uzupełnić składnię przedstawionego polecenia, które dzieli folder Dane pod nazwą test, w miejscu kropek należy wpisać słowo ```net ... test=C:\Dane```

A. display

B. share

C. apply

D. link

Słowo 'share' jest poprawną odpowiedzią w kontekście polecenia udostępniania folderów w systemie Windows. W systemach operacyjnych, aby udostępnić folder innym użytkownikom w sieci, należy użyć odpowiednich poleceń, które umożliwiają dzielenie się zasobami. Polecenie 'net share' jest standardowym sposobem na udostępnianie folderów, a jego składnia wymaga podania nazwy udostępnianego folderu oraz ścieżki do niego. Przykładowo, komenda 'net share test=C:\Dane' udostępnia folder 'Dane' pod nazwą 'test'. Użytkownicy w sieci mogą następnie uzyskać dostęp do tego folderu, co jest przydatne w wielu scenariuszach, takich jak współpraca w biurze czy dzielenie się plikami w grupie projektowej. Korzystanie z polecenia 'net share' jest zgodne z najlepszymi praktykami zarządzania zasobami w sieciach komputerowych, a jego znajomość jest niezbędna dla administratorów systemów operacyjnych.

Pytanie 17

Który z parametrów w ustawieniach punktu dostępowego działa jako login używany podczas próby połączenia z punktem dostępowym w sieci bezprzewodowej?

A. Wireless Channel

B. Wireless Network Name

C. Channel Width

D. Transmission Rate

Wireless Network Name znany również jako SSID czyli Service Set Identifier odgrywa kluczową rolę w konfiguracji punktu dostępowego sieci bezprzewodowej. SSID to unikalna nazwa, która identyfikuje określoną sieć bezprzewodową wśród wielu innych w zasięgu użytkownika. Jest to pierwsze co widzi urządzenie próbujące połączyć się z siecią dlatego można go porównać do loginu w kontekście sieci bezprzewodowych. W praktyce użytkownik wybiera właściwy SSID z listy dostępnych sieci aby nawiązać połączenie. Jest to standardowa praktyka w konfiguracji sieci bezprzewodowych oparta na specyfikacjach IEEE 802.11. Dobre praktyki zarządzania sieciami zalecają nadanie unikalnej nazwy SSID unikanie domyślnych nazw oraz regularną aktualizację zabezpieczeń sieciowych. SSID może być ustawiony jako widoczny lub ukryty co wpływa na sposób w jaki urządzenia mogą go znaleźć. Ukrycie SSID może zwiększyć bezpieczeństwo ale nie jest ono jedynym środkiem ochrony. Większość routerów i punktów dostępowych pozwala na modyfikację SSID co jest jednym z podstawowych kroków podczas konfiguracji nowego urządzenia sieciowego.

Pytanie 18

Hosty A i B nie są w stanie nawiązać komunikacji z hostem C. Między hostami A i B wszystko działa poprawnie. Jakie mogą być powody, dla których hosty A i C oraz B i C nie mogą się komunikować?

A. Switch, do którego są podłączone hosty, jest wyłączony

B. Adresy IP należą do różnych podsieci

C. Adres IP hosta C jest adresem rozgłoszeniowym

D. Host C ma niewłaściwie skonfigurowaną bramę domyślną

Widzę, że adresy IP hostów A i B są w tej samej podsieci 192.168.30.0/24, co sprawia, że mogą sobie swobodnie wymieniać dane. Natomiast host C, z adresem 192.168.31.137/24, jest już w innej podsieci, czyli 192.168.31.0/24. Wiesz, protokoły TCP/IP działają tak, że żeby dwa hosty mogły bezpośrednio się komunikować, muszą być z tej samej podsieci, chyba że mamy bramę, która pozwala na przesyłanie danych między nimi. Jeżeli brak takiej bramy, to A i B nie mają szans na rozmowę z hostem C. Wiesz, dobrym pomysłem bywa, żeby każdy administrator sieci dobrze zaplanował adresację IP oraz całą topologię sieci, bo to może uratować nas przed zbędnymi problemami. Standardy, takie jak CIDR, są naprawdę ważne, szczególnie w większych sieciach. Zrozumienie tych zasad to podstawa dla każdego, kto zarządza siecią, żeby wszystko działało jak należy.

Pytanie 19

W serwerach warto wykorzystywać dyski, które obsługują tryb Hot plugging, ponieważ

A. pojemność dysku zwiększa się dzięki automatycznej kompresji danych.

B. możliwe jest podłączenie oraz odłączenie dysku przy włączonym zasilaniu serwera

C. czas odczytu wzrasta trzykrotnie w porównaniu z trybem Cable select.

D. prędkość zapisu osiąga 250 MB/s.

Tryb hot plugging jest jedną z kluczowych funkcji w nowoczesnych serwerach, która pozwala na podłączanie i odłączanie dysków twardych bez konieczności wyłączania systemu. Oznacza to, że administratorzy mogą wprowadzać zmiany w konfiguracji pamięci masowej w czasie rzeczywistym, co znacząco zwiększa dostępność systemu oraz ułatwia zarządzanie zasobami. Przykładem zastosowania tej technologii jest sytuacja, gdy jeden z dysków w macierzy RAID ulegnie awarii. Administrator może wymienić uszkodzony dysk na nowy, nie przerywając pracy całego serwera, co jest niezwykle istotne w środowiskach krytycznych, gdzie czas przestoju musi być zminimalizowany. Ponadto, standardy takie jak SATA i SAS wprowadziły technologie hot swap, które są szeroko stosowane w przemyśle IT i stanowią dobrou praktykę w zarządzaniu sprzętem. Warto zauważyć, że hot plugging wspiera również elastyczne rozbudowywanie zasobów serwera, co jest nieocenione w kontekście rosnących potrzeb przechowywania danych w przedsiębiorstwach.

Pytanie 20

Jak nazywa się protokół odpowiedzialny za wysyłkę wiadomości e-mail?

A. Post Office Protocol

B. Internet Message Access Protocol

C. File Transfer Protocol

D. Simple Mail Transfer Protocol

Simple Mail Transfer Protocol (SMTP) jest standardowym protokołem używanym do wysyłania wiadomości e-mail przez Internet. SMTP działa na zasadzie klient-serwer, gdzie klient wysyła wiadomość do serwera pocztowego, a serwer następnie dostarcza ją do odpowiedniej skrzynki odbiorczej odbiorcy. Kluczowym elementem SMTP jest to, że został zaprojektowany z myślą o prostocie i niezawodności, co czyni go podstawowym protokołem dla komunikacji e-mailowej. Protokół ten wykorzystuje port 25, a w przypadku szyfrowanej komunikacji często port 587. SMTP jest również często stosowany w scenariuszach związanych z automatycznym wysyłaniem wiadomości, takich jak powiadomienia systemowe czy marketing e-mailowy, co pokazuje jego wszechstronność w praktyce. Ważnym aspektem jest również możliwość integracji SMTP z innymi protokołami, np. POP3 lub IMAP, które są używane do odbierania e-maili. Dobre praktyki w zakresie korzystania z SMTP obejmują stosowanie uwierzytelniania, aby zapobiec nieautoryzowanemu dostępowi oraz szyfrowanie komunikacji, co zwiększa bezpieczeństwo przesyłanych danych.

Pytanie 21

Jaką liczbę adresów IP należy wykorzystać, aby 4 komputery podłączone do switcha mogły się swobodnie komunikować?

A. 5

B. 4

C. 3

D. 2

Wybór mniejszej liczby adresów IP, takich jak 2, 3 czy 5, jest błędny z perspektywy podstawowych zasad adresacji IP. W przypadku 2 adresów IP, można by pomyśleć, że dwa komputery mogłyby się komunikować, ale w praktyce nie wystarczy to, aby zapewnić komunikację między wszystkimi 4 komputerami. Komunikacja w sieci wymaga, aby każde urządzenie miało unikalny adres IP, co oznacza, że każdemu z 4 komputerów musi zostać przypisany oddzielny adres. Wybór 3 adresów IP również nie wystarcza, ponieważ brakujący adres uniemożliwi jednemu z komputerów komunikację. Wreszcie, wybór 5 adresów IP prowadzi do nadmiarowości, co nie jest konieczne w tej sytuacji i może prowadzić do nieefektywnej organizacji adresacji sieciowej. W myśleniu o adresacji IP kluczowe jest zrozumienie zasady, że każdy element sieci musi być identyfikowalny, co nie jest możliwe przy mniejszej liczbie adresów niż liczba urządzeń. Stosowanie dobrych praktyk w zarządzaniu adresami IP przyczynia się do efektywności i bezpieczeństwa w sieciach komputerowych.

Pytanie 22

Jakie zakresy adresów IPv4 mogą być używane jako adresy prywatne w lokalnej sieci?

A. 200.186.0.0 ÷ 200.186.255.255

B. 172.16. 0.0 ÷ 172.31.255.255

C. 168.172.0.0 ÷ 168.172.255.255

D. 127.0.0.0 ÷ 127.255.255.255

Zakres adresów IP 127.0.0.0 do 127.255.255.255 jest zarezerwowany dla adresów loopback, co oznacza, że są one używane do testowania lokalnych połączeń na danym urządzeniu. Adres 127.0.0.1 jest powszechnie znany jako 'localhost' i służy do komunikacji wewnętrznej w systemie operacyjnym. Użycie tych adresów w sieciach lokalnych nie jest wskazane, ponieważ nie są one routowane poza urządzenie, co uniemożliwia ich wykorzystanie do komunikacji między różnymi urządzeniami w sieci. Zakres 168.172.0.0 do 168.172.255.255 nie jest zdefiniowany jako prywatny w żadnym standardzie, co oznacza, że mogą być one przypisane jako publiczne adresy IP. Ostatecznie, zakres 200.186.0.0 do 200.186.255.255 również nie znajduje się w ramach prywatnych adresów IP, a adresy te są routowane w Internecie. Typowe błędy, które mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków, obejmują mylenie adresów prywatnych z publicznymi, co może skutkować problemami z dostępem do sieci oraz bezpieczeństwem. Kluczowe jest, aby zrozumieć, jakie adresy są przeznaczone do użytku lokalnego a jakie do komunikacji w Internecie, aby skutecznie projektować i zarządzać sieciami komputerowymi.

Pytanie 23

W systemie Linux komenda ps wyświetli

A. ustawienia serwera drukarek Print Server

B. ustawienia Proxy Server

C. listę bieżących procesów zalogowanego użytkownika

D. listę bieżących procesów związanych z drukowaniem

Polecenie 'ps' w systemie Linux jest używane do wyświetlania listy aktualnie działających procesów. Domyślnie, bez dodatkowych opcji, polecenie to prezentuje informacje o procesach, które są uruchomione przez bieżącego użytkownika. W kontekście administracji systemem, monitorowanie procesów jest kluczowe dla zarządzania zasobami oraz diagnozowania problemów z wydajnością. Na przykład, osoba zajmująca się administracją może używać 'ps' do identyfikacji procesów, które zużywają nadmierne zasoby CPU lub pamięci, co pozwala na podjęcie odpowiednich działań, takich jak zakończenie nieefektywnych procesów. Dodatkowo, dzięki możliwości wykorzystania różnych opcji, takich jak 'ps aux', administratorzy mogą analizować bardziej szczegółowe informacje, w tym identyfikatory procesów (PID), statusy procesów oraz zużycie zasobów. Warto również zwrócić uwagę, że 'ps' jest często używane w połączeniu z innymi komendami, jak 'grep', do filtrowania wyników, co pokazuje jego dużą elastyczność.

Pytanie 24

Jaki adres IP należy do grupy A?

A. 129.10.0.17

B. 217.12.45.1

C. 239.0.255.15

D. 125.11.0.7

Adres IP 125.11.0.7 należy do klasy A, co oznacza, że jego pierwszy oktet mieści się w zakresie od 1 do 126. Klasa A jest przeznaczona dla dużych organizacji i oferuje największą liczbę dostępnych adresów IP, co czyni ją idealną dla instytucji, które potrzebują dużych pul adresowych. W przypadku tej klasy, maska podsieci to zwykle 255.0.0.0, co pozwala na wiele możliwości segmentacji sieci. Przykładem zastosowania adresów klasy A mogą być duże firmy międzynarodowe, które posiadają rozbudowaną infrastrukturę sieciową i potrzebują wielu adresów IP do zarządzania różnymi oddziałami. Warto również zaznaczyć, że adresy IP z klasy A są często używane w systemach, które wymagają rozległych sieci lokalnych (LAN) z wieloma urządzeniami, takimi jak serwery, komputery oraz urządzenia mobilne. Dzięki temu, rozumienie klas adresacji IP oraz ich zastosowania jest kluczowe w zarządzaniu nowoczesnymi sieciami komputerowymi.

Pytanie 25

Jak brzmi pełna wersja adresu IPv6 2001:0:db8::1410:80ab?

A. 2001:1000:0db8:0000:0000:0000:1410:80ab

B. 2001:0001:0db8:0000:0000:0000:1410:80ab

C. 2001:0000:db80:0000:0000:0000:1410:80ab

D. 2001:0000:0db8:0000:0000:0000:1410:80ab

Odpowiedzi, które nie są poprawne, wykazują typowe nieporozumienia związane z przedstawianiem adresów IPv6. Wiele osób myli zasady dotyczące wiodących zer, sądząc, że można je całkowicie pominąć w każdej sytuacji. Adresy IPv6 składają się z ośmiu grup czterech znaków szesnastkowych, a ich pełne reprezentacje są nie tylko wymagane w standardach, ale również zalecane w praktyce. Odpowiedzi, które dodają zbyt wiele zer w nieodpowiednich miejscach, jak w przypadku 2001:1000:0db8:0000:0000:0000:1410:80ab, są wynikiem błędnego zrozumienia zasad formatu. W tym przypadku pierwsza część adresu nie jest dokładna w stosunku do oryginalnego adresu, który zaczynał się od 2001:0, co przekłada się na różne lokalizacje w sieci. Dodatkowo, w odpowiedziach takich jak 2001:0001:0db8:0000:0000:0000:1410:80ab, zmiana wartości w grupie znaku prowadzi do całkowicie innego adresu, co może skutkować poważnymi problemami w komunikacji sieciowej. Ważne jest, aby zrozumieć, że adresy IPv6 są kluczowe w globalnej infrastrukturze internetowej i ich poprawna reprezentacja ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego działania sieci. Typowe błędy myślowe, takie jak zbytnie uproszczenie zasad lub ignorowanie standardów, mogą prowadzić do poważnych konsekwencji, takich jak problemy z połączeniem czy trudności w identyfikacji urządzeń w sieci.

Pytanie 26

W protokole IPv4 adres broadcastowy, zapisany w formacie binarnym, bez podziału na podsieci, w sekcji przeznaczonej dla hosta zawiera

A. tylko zera

B. wyłącznie jedynki

C. naprzemiennie jedynki oraz zera

D. sekwencję zer z jedynką na końcu

Jeśli myślisz, że w części hosta adresu broadcast mogą być naprzemiennie jedynki i zera, albo że mogą być tam zera z jedynką na końcu, to nie jest to dobre myślenie. Musisz wiedzieć, że adres broadcast ma docierać do wszystkich urządzeń w sieci, więc muszą tam być same jedynki. Jakby były tam zera, to niektóre hosty by się nie połączyły, co jest sprzeczne z ideą adresu broadcast. Wprowadzenie pomyłki o jedynkach i zerach może skutkować poważnymi problemami w sieci, wiec lepiej tego unikać. Zera na końcu adresu też są złe, bo to są adresy sieciowe, a nie broadcast. Tak samo pomysł na sekwencje zer z jedynką na końcu jest totalnie nietrafiony. Adresy IPv4 działają na określonych zasadach i warto je znać, zwłaszcza różnice między unicast, multicast a broadcast, żeby nie mieć bałaganu w sieci.

Pytanie 27

Lokalny komputer dysponuje adresem 192.168.0.5. Po otwarciu strony internetowej z tego urządzenia, która identyfikuje adresy w sieci, uzyskano informację, że adresem komputera jest 195.182.130.24. Co to oznacza?

A. serwer DHCP zmienił nasz adres w czasie przesyłania żądania

B. adres został przetłumaczony przez translację NAT

C. serwer WWW dostrzega inny komputer w sieci

D. inny komputer podszył się pod adres naszego urządzenia

Koncepcja, że inny komputer podszył się pod adres naszego komputera jest błędna, gdyż w rzeczywistości adres IP 195.182.130.24 jest publicznym adresem IP przypisanym przez dostawcę usług internetowych (ISP). W modelu NAT nie dochodzi do sytuacji, w której komputer zewnętrzny mógłby 'podszyć się' pod lokalny adres IP. W rzeczywistości NAT działa na routerze, który przetwarza pakiety wychodzące z sieci lokalnej i wprowadza je do Internetu, zmieniając prywatny adres lokalny na publiczny. Niezrozumienie działania NAT może prowadzić do mylnych wniosków o bezpieczeństwie sieci. Ponadto, serwery DHCP nie zmieniają adresów IP w trakcie przesyłania żądania; ich rola polega na przypisywaniu adresów IP komputerom w sieci lokalnej. Zmiany adresów IP nie są dynamiczne w kontekście przesyłania danych. Z kolei stwierdzenie, że serwer WWW mógłby widzieć inny komputer w sieci, jest mylące, ponieważ serwer widzi publiczny adres IP, a nie prywatny adres komputera lokalnego. Zrozumienie, jak NAT, DHCP i adresacja IP współdziałają, jest kluczowe dla bezpieczeństwa i efektywności zarządzania sieciami komputerowymi. Często występujące błędy w tej dziedzinie wynikają z niepełnej wiedzy na temat podstawowych zasad funkcjonowania sieci komputerowych.

Pytanie 28

Wypukłe kondensatory elektrolityczne w module zasilania monitora LCD mogą doprowadzić do uszkodzenia

A. przewodów sygnałowych

B. układu odchylania poziomego

C. przycisków umieszczonych na panelu monitora

D. inwertera oraz podświetlania matrycy

Spuchnięte kondensatory elektrolityczne w sekcji zasilania monitora LCD mogą prowadzić do uszkodzenia inwertera oraz podświetlania matrycy, ponieważ kondensatory te odgrywają kluczową rolę w filtracji napięcia oraz stabilizacji prądów. Kiedy kondensatory ulegają uszkodzeniu, ich zdolność do przechowywania ładunku i stabilizowania napięcia spada, co może skutkować niestabilnym zasilaniem układów zasilających, takich jak inwerter, który z kolei odpowiedzialny jest za generowanie wysokiego napięcia potrzebnego do podświetlenia matrycy LCD. W praktyce, uszkodzenie kondensatorów powoduje fluktuacje napięcia, które mogą prowadzić do uszkodzenia inwertera, co skutkuje brakiem podświetlenia ekranu. W standardach branżowych, takich jak IPC-A-610, wskazuje się na konieczność monitorowania stanu kondensatorów i ich regularnej konserwacji, aby zapobiegać tego typu problemom. Zrozumienie tego zagadnienia jest istotne, aby móc skutecznie diagnozować i naprawiać sprzęt elektroniczny, co przekłada się na dłuższą żywotność urządzeń oraz ich niezawodność.

Pytanie 29

Każdy następny router IP na ścieżce pakietu

A. obniża wartość TTL przesyłanego pakietu o dwa

B. zmniejsza wartość TTL przekazywanego pakietu o jeden

C. podnosi wartość TTL przesyłanego pakietu o dwa

D. zwiększa wartość TTL przesyłanego pakietu o jeden

Wszystkie nieprawidłowe odpowiedzi opierają się na błędnych założeniach dotyczących działania pola TTL w protokole IP. Pierwsza z błędnych koncepcji sugeruje, że router zwiększa wartość TTL o dwa, co jest niezgodne z definicją TTL i jego funkcji w zarządzaniu pakietami. TTL ma na celu ograniczenie czasu życia pakietu, a zwiększanie jego wartości mogłoby prowadzić do niepożądanych skutków, takich jak niekontrolowane krążenie pakietów w sieci. W kontekście drugiej odpowiedzi, zwiększanie TTL o jeden również nie jest zgodne z praktyką. Routery są zaprogramowane do zmniejszania wartości TTL, co jest fundamentalnym elementem ich działania i zapewnia stabilność sieci. Zmniejszanie TTL o dwa, jak sugeruje kolejna błędna odpowiedź, jest także nieprawidłowe, ponieważ zbyt szybkie zmniejszanie wartości TTL mogłoby prowadzić do zbyt wczesnego odrzucania pakietów, co w efekcie wpłynęłoby na jakość komunikacji. W rezultacie, kluczowym błędem w myśleniu jest niezrozumienie roli TTL jako mechanizmu kontrolnego, który ma na celu zapobieganie niepożądanym sytuacjom w sieci, a nie jego zwiększanie lub zbyt agresywne zmniejszanie.

Pytanie 30

Który z protokołów jest używany podczas rozpoczynania sesji VoIP?

A. SIP

B. SDP

C. MCGP

D. MIME

Protokół SIP (Session Initiation Protocol) jest kluczowym elementem w inicjacji sesji VoIP (Voice over Internet Protocol). Działa jako sygnalizacyjny protokół, który umożliwia nawiązywanie, modyfikowanie i kończenie rozmów głosowych i wideo w sieciach IP. SIP jest standardem uznawanym przez IETF (Internet Engineering Task Force), co zapewnia jego szeroką kompatybilność i zastosowanie w systemach telekomunikacyjnych. Przykładem zastosowania SIP jest możliwość prowadzenia rozmów telefonicznych za pomocą aplikacji takich jak Skype czy Zoom, gdzie protokół umożliwia nie tylko nawiązywanie połączeń, ale również zarządzanie nimi, na przykład poprzez dodawanie uczestników do rozmowy. SIP współpracuje z innymi protokołami, takimi jak RTP (Real-time Transport Protocol), który zajmuje się przesyłaniem rzeczywistych danych audio i wideo. Zastosowanie SIP w nowoczesnych systemach telekomunikacyjnych przyczynia się do elastyczności i efektywności komunikacji, co jest kluczowe w środowisku biznesowym oraz w codziennym życiu.

Pytanie 31

Czym jest serwer poczty elektronicznej?

A. Postfix

B. PostgreSQL

C. MySQL

D. Firebird

Postfix jest jednym z najpopularniejszych serwerów poczty e-mail, używanym do wysyłania i odbierania wiadomości e-mail w Internecie. Jako serwer poczty, Postfix działa jako agent transportowy, co oznacza, że odpowiedzialny jest za zarządzanie przesyłaniem wiadomości między różnymi serwerami oraz ich dostarczaniem do lokalnych skrzynek pocztowych. Jest to oprogramowanie typu open-source, co daje użytkownikom możliwość dostosowania i rozbudowy w zależności od ich potrzeb. Przykładowo, wiele organizacji korzysta z Postfixa w połączeniu z innymi narzędziami, takimi jak Dovecot, aby stworzyć kompleksowy system pocztowy, który obsługuje zarówno protokół SMTP do wysyłania wiadomości, jak i IMAP/POP3 do ich odbierania. Postfix charakteryzuje się wysoką wydajnością, elastycznością oraz dużą skalowalnością, co czyni go idealnym rozwiązaniem dla firm różnej wielkości. Dobra praktyka w konfiguracji Postfixa obejmuje zabezpieczenie serwera za pomocą metod takich jak TLS oraz autoryzacja użytkowników, co zmniejsza ryzyko nieautoryzowanego dostępu.

Pytanie 32

Podstawowym zadaniem mechanizmu Plug and Play jest

A. rozpoznawanie nowo podłączonego urządzenia i automatyczne przydzielanie mu zasobów

B. automatyczne uruchamianie ostatnio używanej gry

C. automatyczne usuwanie sterowników, które nie były używane przez dłuższy czas

D. automatyczne tworzenie kopii zapasowych danych na nowo podłączonym nośniku pamięci

Głównym celem mechanizmu Plug and Play (PnP) jest automatyczne wykrywanie nowo podłączonego sprzętu oraz efektywne przydzielanie mu wymaganych zasobów systemowych, takich jak adresy I/O, przerwania (IRQ) czy kanały DMA. Mechanizm ten znacząco ułatwia użytkownikom instalację urządzeń, eliminując konieczność ręcznego konfigurowania ustawień, co było standardem w starszych systemach operacyjnych. Przykładem zastosowania PnP może być podłączenie drukarki USB do komputera. System operacyjny automatycznie wykrywa urządzenie, instaluje odpowiednie sterowniki oraz konfiguruje zasoby potrzebne do jego poprawnej pracy. Z punktu widzenia dobrych praktyk, mechanizm ten wspiera zasadę ułatwienia użytkowania technologii, a także przyspiesza proces integracji nowych komponentów w infrastrukturze IT. Współczesne systemy operacyjne, takie jak Windows, Linux czy macOS, w pełni wykorzystują możliwości PnP, co świadczy o fundamentalnym znaczeniu tego mechanizmu w zarządzaniu sprzętem komputerowym. Dodatkowo, Plug and Play współczesne standardy, takie jak USB, są zgodne z tym mechanizmem, co pozwala na szeroką interoperacyjność urządzeń.

Pytanie 33

Ile hostów można zaadresować w podsieci z maską 255.255.255.248?

A. 6 urządzeń.

B. 246 urządzeń.

C. 4 urządzenia.

D. 510 urządzeń.

Adresacja IP w podsieci z maską 255.255.255.248 (czyli /29) pozwala na przydzielenie 6 hostów. Przy tej masce dostępne są 2^3 = 8 adresów, ponieważ 3 bity są przeznaczone na hosty (32 bity w IPv4 minus 29 bitów maski). Z tych 8 adresów, 2 są zarezerwowane: jeden jako adres sieci, a drugi jako adres rozgłoszeniowy, co oznacza, że pozostaje 6 adresów dostępnych dla hostów. Tego typu podsieci są często wykorzystywane w małych sieciach lokalnych, gdzie nie jest potrzebna duża liczba adresów IP, na przykład w biurach lub dla urządzeń IoT. Użycie odpowiednich masek podsieci jest zgodne z praktykami zalecanymi w dokumentach RFC, które promują efektywne zarządzanie przestrzenią adresową. Zrozumienie, jak działają maski podsieci, jest kluczowe w procesie projektowania sieci oraz zarządzania nimi, co umożliwia bardziej optymalne i bezpieczne wykorzystanie zasobów.

Pytanie 34

Adres MAC (Medium Access Control Address) to sprzętowy identyfikator karty sieciowej Ethernet w warstwie modelu OSI

A. drugiej o długości 48 bitów

B. trzeciej o długości 32 bitów

C. trzeciej o długości 48 bitów

D. drugiej o długości 32 bitów

Wszystkie błędne odpowiedzi zawierają istotne nieścisłości dotyczące położenia adresu MAC w modelu OSI oraz jego długości. Adres MAC jest przypisany do drugiej warstwy modelu OSI, co oznacza, że jest odpowiedzialny za komunikację pomiędzy urządzeniami w sieci lokalnej na poziomie łącza danych. Wprowadzenie błędnej warstwy, takiej jak trzecia, jest mylne, ponieważ to właśnie warstwa trzecia, czyli warstwa sieci, obsługuje protokoły takie jak IP, które są odpowiedzialne za kierowanie pakietów w sieci rozległej. Ponadto, długość adresu MAC wynosi 48 bitów, co jest zgodne ze standardem IEEE 802, a nie 32 bity, jak sugerują niektóre odpowiedzi. W przypadku 32-bitowego adresu, użytkownicy mogą mylić adres MAC z adresem IP w wersji IPv4, który rzeczywiście jest 32-bitowy. To mylące może prowadzić do błędnych wniosków na temat infrastruktury sieciowej i sposobu, w jaki urządzenia się komunikują. Ważne jest, aby zrozumieć, że adresy MAC są kluczowe do poprawnego działania lokalnych sieci Ethernet i Wi-Fi, a ich struktura oraz funkcjonalność są ustalone przez standardy branżowe. W kontekście praktycznym, błędne zrozumienie adresów MAC i ich roli może prowadzić do problemów w konfiguracji sieci, w tym problemów z dostępnością urządzeń i przekazywaniem danych.

Pytanie 35

Do jakiego pomiaru wykorzystywany jest watomierz?

A. mocy czynnej

B. natężenia prądu elektrycznego

C. rezystancji

D. napięcia prądu elektrycznego

Pomiar rezystancji, napięcia prądu elektrycznego oraz natężenia prądu elektrycznego to podstawowe zadania, które wykonują różne urządzenia pomiarowe, ale nie watomierz. Rezystancja, mierzona w omach, określa opór, jaki stawia materiał przepływającemu przez niego prądowi. W tym celu stosuje się omomierze, które działają na zasadzie pomiaru spadku napięcia przy znanym natężeniu prądu, co jest zgodne z prawem Ohma. Napięcie prądu elektrycznego, wyrażane w woltach, to różnica potencjałów, a do jego pomiaru wykorzystuje się woltomierze. Woltomierze również mogą być analogowe lub cyfrowe, jednak ich funkcjonalność nie obejmuje pomiaru mocy czynnej. Natężenie prądu, mierzone w amperach, jest z kolei parametrem określającym ilość ładunku elektrycznego przepływającego przez punkt obwodu w jednostce czasu. Do jego pomiaru używa się amperomierzy, które również są zupełnie innymi urządzeniami niż watomierze. W związku z tym, pomylenie tych urządzeń i ich funkcji jest częstym błędem, który może prowadzić do nieporozumień w zakresie analizy i zarządzania obwodami elektrycznymi. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy z tych pomiarów dostarcza innego typu informacji, które są niezbędne do pełnego zrozumienia działania obwodów elektrycznych, ale tylko watomierz jest właściwym narzędziem do oceny mocy czynnej.

Pytanie 36

Który rodzaj pracy Access Pointa jest używany, aby umożliwić urządzeniom bezprzewodowym dostęp do przewodowej sieci LAN?

A. Tryb klienta

B. Repeater

C. Punkt dostępowy

D. Most bezprzewodowy

Odpowiedź "Punkt dostępowy" jest poprawna, ponieważ tryb ten jest kluczowy dla integracji sieci bezprzewodowej z przewodową. Punkt dostępowy (Access Point, AP) działa jako pomost, umożliwiając urządzeniom bezprzewodowym, takim jak laptopy, smartfony czy tablety, dostęp do zasobów sieci LAN. W praktyce, punkty dostępowe są używane w biurach, szkołach oraz w przestrzeniach publicznych, gdzie konieczne jest zapewnienie szerokiego zasięgu Wi-Fi. Działają one w oparciu o standardy IEEE 802.11, które definiują zasady komunikacji bezprzewodowej. Dzięki zastosowaniu punktów dostępowych, administratorzy sieci mogą lepiej zarządzać połączeniami, rozkładać obciążenie i zwiększać wydajność sieci. Dobrą praktyką jest strategiczne rozmieszczenie punktów dostępowych w celu zapewnienia optymalnego pokrycia sygnałem oraz minimalizacji martwych stref. Warto również zauważyć, że wiele nowoczesnych punktów dostępowych wspiera funkcje takie jak VLAN czy QoS, co pozwala na segregację ruchu oraz priorytetyzację pakietów w zależności od ich znaczenia dla użytkowników.

Pytanie 37

Kabel typu skrętka, w którym każda para żył jest umieszczona w oddzielnym ekranie z folii, a wszystkie przewody znajdują się w jednym ekranie, ma oznaczenie

A. F/UTP

B. F/FTP

C. S/FTP

D. S/UTP

Wybór odpowiedzi S/UTP, F/UTP oraz S/FTP wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące klasyfikacji kabli sieciowych. Oznaczenie S/UTP odnosi się do kabli, w których wszystkie przewody są skręcone w pary, ale nie mają dodatkowego ekranu. Takie kable są bardziej podatne na zakłócenia, co czyni je mniej odpowiednimi dla zastosowań w środowiskach o dużym zakłóceniu elektromagnetycznym. Z drugiej strony, F/UTP oznacza kabel, w którym pary przewodów są nieekranowane, ale ogólny ekran chroni przed zakłóceniami zewnętrznymi. Podobnie jak w przypadku S/UTP, nie zapewnia to wystarczającej ochrony w trudnych warunkach. Ostatnie oznaczenie S/FTP odnosi się do kabli, w których każda para przewodów jest ekranowana, ale nie ma zewnętrznego ekranu. Choć takie rozwiązanie poprawia odporność na crosstalk, nie spełnia wymagań dotyczących pełnej ekranowania, które jest konieczne w niektórych zastosowaniach. Stąd, wybierając między tymi opcjami, można dojść do błędnych wniosków, nie rozumiejąc dostatecznie różnicy w poziomie ochrony i zastosowaniu każdego z typów kabli. Świadomość tych różnic jest kluczowa dla skutecznego projektowania i wdrażania sieci komputerowych.

Pytanie 38

Który z poniższych systemów operacyjnych nie jest wspierany przez system plików ext4?

A. Mandriva

B. Fedora

C. Gentoo

D. Windows

Windows nie ogarnia systemu plików ext4, który jest jednym z najnowszych w świecie Linuxa. Ext4 to czwarty rozszerzony system plików, zaprojektowany głównie z myślą o lepszej wydajności i większej niezawodności w porównaniu do poprzednich wersji, jak ext3. Wiele dystrybucji Linuxa, takich jak Fedora, Gentoo czy Mandriva, korzysta z tego systemu, bo świetnie się sprawdza. Z kolei Windows działa na innych systemach plików, na przykład NTFS czy FAT32, które są dopasowane do jego architektury. Dlatego jeśli chcesz dostać się do partycji ext4 z Windowsa, musisz zainstalować dodatkowe oprogramowanie, jak Ext2Fsd, albo użyć maszyny wirtualnej. Z mojego doświadczenia wynika, że organizacje korzystające z Linuxa na serwerach wybierają ext4, bo fajnie obsługuje duże pliki, szybciej działa i lepiej zarządza miejscem na dysku, co jest kluczowe, szczególnie w kontekście chmury czy serwerów plików.

Pytanie 39

W systemie Linux, żeby ustawić domyślny katalog domowy dla nowych użytkowników na katalog /users/home/new, konieczne jest użycie polecenia

A. /users/home/new -n -D useradd

B. useradd -D -b /users/home/new

C. useradd /users/home/new -D -f

D. /users/home/new useradd -s -D

Wszystkie błędne odpowiedzi wynikają z nieporozumienia dotyczącego składni polecenia 'useradd' oraz jego opcji. Kluczową pomyłką jest umiejscowienie opcji w nieodpowiednich miejscach w poleceniu, co prowadzi do błędów w interpretacji przez system. W przypadku pierwszej niepoprawnej odpowiedzi, 'useradd /users/home/new -D -f', polecenie jest skonstruowane w sposób, który nie zgadza się z wymaganiami składniowymi, gdyż argumenty dotyczące katalogu, flag i opcji nie są w odpowiedniej kolejności. Dodatkowo, opcja '-f' nie ma zastosowania w kontekście zmiany katalogu domowego, co wskazuje na brak zrozumienia celu danego polecenia. Kolejne odpowiedzi, takie jak '/users/home/new -n -D useradd' oraz '/users/home/new useradd -s -D' również nie działają, ponieważ wprowadzają dodatkowe, niepotrzebne argumenty oraz nieprawidłową kolejność. W systemie Linux kluczowe jest przestrzeganie konkretnej składni poleceń, ponieważ błędy w kolejności lub użyciu opcji mogą prowadzić do niepoprawnych zmian w systemie. Użytkownicy powinni być świadomi, że poprawna konstrukcja poleceń jest istotna dla ich prawidłowego działania, a znajomość dokumentacji oraz podręczników pomocy, takich jak 'man useradd', może znacząco przyczynić się do uniknięcia tych powszechnych błędów.

Pytanie 40

Na przedstawionym panelu tylnym płyty głównej znajdują się między innymi następujące interfejsy:

A. 2 x USB 3.0; 4 x USB 2.0, 1.1; 1 x D-SUB

B. 2 x USB 3.0; 2 x USB 2.0, 1.1; 2 x DP, 1 x DVI

C. 2 x HDMI, 1 x D-SUB, 1 x RJ-11, 6 x USB 2.0

D. 2 x PS2; 1 x RJ45; 6 x USB 2.0, 1.1

Błędne odpowiedzi wynikają z niewłaściwego zrozumienia konfiguracji interfejsów na płycie głównej. Pierwsza odpowiedź sugeruje obecność 2 portów PS2 i 1 portu RJ45. Mimo że port RJ45 rzeczywiście jest obecny na zdjęciu, porty PS2 są zazwyczaj używane dla klawiatur i myszy starszego typu, co nie pasuje do przedstawionego panelu. Druga odpowiedź poprawnie identyfikuje porty i jest zgodna z rzeczywistą konfiguracją. Trzecia odpowiedź wskazuje na obecność 2 portów HDMI, portu D-SUB, portu RJ-11 oraz 6 portów USB 2.0. Porty HDMI pozwalają na cyfrowe połączenie z monitorami czy telewizorami, jednak takie interfejsy nie są widoczne na zdjęciu. Również port RJ-11, używany do połączeń telefonicznych, jest błędnie przedstawiony. Czwarta odpowiedź sugeruje 2 porty USB 3.0, 2 porty USB 2.0 oraz 2 porty DisplayPort i 1 port DVI. Porty DP i DVI oferują cyfrowe połączenia wideo, ale na obrazie widoczny jest jedynie analogowy port D-SUB. Zrozumienie różnorodności i przeznaczenia interfejsów płyty głównej jest kluczowe w kontekście kompatybilności sprzętowej oraz efektywnego wykorzystania dostępnych zasobów sprzętowych. Dobór odpowiednich złącz wpływa na funkcjonalność i przyszłą rozbudowę systemów komputerowych, co jest istotne z punktu widzenia planowania infrastruktury IT w środowiskach zawodowych. Profesjonalne projektowanie systemów wymaga uwzględnienia zarówno aktualnych, jak i przyszłych potrzeb użytkowników, co oznacza konieczność świadomego wyboru płyty głównej z odpowiednimi interfejsami.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej