Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik leśnik
  • Kwalifikacja: LES.02 - Gospodarowanie zasobami leśnymi
  • Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 11:51
  • Data zakończenia: 9 grudnia 2025 12:15

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Tropowce to rodzaj psów myśliwskich (grupa ras), które służą do odnajdywania i tropienia rannej zwierzyny (postrzałków), korzystając z tzw. dolnego wiatru. Do tej grupy należą

A. cocker-spaniel oraz labrador retriever
B. wyżeł niemiecki oraz seter irlandzki
C. posokowiec bawarski oraz posokowiec hanowerski
D. terier niemiecki oraz foksterier szorstkowłosy
Posokowce, w tym posokowiec bawarski i posokowiec hanowerski, są typowymi przedstawicielami grupy psów myśliwskich, które specjalizują się w wyszukiwaniu i dochodzeniu rannej zwierzyny, znanej jako postrzałki. Te rasy charakteryzują się doskonałym węchem oraz zdolnością do pracy w trudnych warunkach terenowych, co czyni je nieocenionymi partnerami dla myśliwych. Posokowce potrafią skutecznie posługiwać się dolnym wiatrem, co polega na wykrywaniu zapachu zwierzyny, nawet jeśli jest ona ukryta w gęstym lesie czy zaroślach. Dzięki ich umiejętnościom, myśliwi mogą szybko zlokalizować ranne zwierzęta, co jest kluczowe w kontekście etyki łowieckiej, aby zminimalizować cierpienie zwierząt. W praktyce, posokowce są często wykorzystywane w polowaniach na grubą zwierzynę, a ich szkolenie opiera się na metodach pozytywnego wzmocnienia oraz doświadczeniach z rzeczywistych polowań. Odpowiednie przygotowanie posokowca do pracy wymaga zrozumienia jego instynktów oraz potrzeb, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie kynologii.
Pytanie 2

Maszyna leśna wielozadaniowa, która realizuje ścinkę, okrzesywanie oraz przerzynkę, to

A. harwester
B. forwarder
C. procesor
D. klembank
Wybór odpowiedzi procesor, forwarder oraz klembank jest mylący, ponieważ każda z tych maszyn ma odmienną funkcję i zastosowanie w procesie pozyskiwania drewna. Procesor, będący maszyną przeznaczoną do przetwarzania już ściętych pni drzewa, zajmuje się ich okrzesywaniem i cięciem na określone długości, ale nie wykonuje samej ścinki, co czyni go niewłaściwym wyborem w tym kontekście. Forwarder jest używany do transportu drewna z miejsca ścięcia do miejsca składowania lub przetwarzania, co również nie dotyczy opisanego w pytaniu procesu wielooperacyjnego. Z kolei klembank, znany jako maszyna do transportu drewna, pełni inną funkcję w procesie leśnictwa, a jego rola ogranicza się do przemieszczania materiału, a nie do jego obróbki. Błędem jest więc mylenie tych maszyn z harwesterem, który łączy wszystkie te operacje w jednym urządzeniu, co czyni go niezastąpionym w nowoczesnym leśnictwie. Każda z tych niepoprawnych odpowiedzi reprezentuje ograniczone zrozumienie ról i funkcji maszyn leśnych oraz ich wpływu na efektywność i zrównoważony rozwój w branży drzewnej.
Pytanie 3

Jakie parametry można ustalić przy pomocy listewki (blaszek) Bitterlicha?

A. wysokość stojącego drzewa
B. wiek drzewostanu
C. miąższość drzewa stojącego
D. zasobność drzewostanu
Listewka Bitterlicha jest narzędziem stosowanym do określania zasobności drzewostanu, czyli ilości drewna, które można pozyskać z danego obszaru leśnego. Narzędzie to umożliwia pomiar przekroju pnia drzewa na wysokości 1,3 m (tzw. wysokości pierśnicowej), co jest kluczowe w ocenie zdolności produkcyjnej lasu. W praktyce, dzięki zastosowaniu listewki Bitterlicha, leśnicy mogą szybko i dokładnie ocenić gęstość drzew oraz ich rozkład w przestrzeni, co pozwala na planowanie działań gospodarczych. Użycie tego narzędzia jest zgodne z najlepszymi praktykami w leśnictwie, które zalecają regularne monitorowanie zasobów leśnych. Przykładowo, w prognozowaniu przyrostu biomasy drzew można oprzeć się na danych z pomiarów wykonanych listewką Bitterlicha, co wspiera decyzje na temat cięć i odnawiania drzewostanu oraz zarządzania ekosystemem leśnym.
Pytanie 4

Zielona płytka identyfikacyjna do drewna wskazuje, że drewno pochodzi

A. z lasów prywatnych
B. z Parków Narodowych
C. z Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa
D. z Lasów Państwowych
Zielona płytka identyfikacyjna jest super ważna, bo oznacza drewno z Parków Narodowych. Dzięki temu wiemy, że to drewno pochodzi z miejsc, gdzie dba się o środowisko. Drewno z takich parków jest pozyskiwane zgodnie z wysokimi normami ochrony przyrody, więc zazwyczaj jest lepszej jakości i ma mniejszy wpływ na ekosystem. Kiedy pozyskuje się je w Parkach Narodowych, stosuje się metody, które pomagają w regeneracji lasów i chronią różne rzadkie gatunki. Często takie drewno jest też certyfikowane przez organizacje jak FSC, co oznacza, że jest pozyskiwane w odpowiedzialny sposób. Ogólnie rzecz biorąc, korzystanie z takiego drewna wspiera zrównoważony rozwój w budownictwie czy meblarstwie, a to pozytywnie wpływa na nasze środowisko.
Pytanie 5

Twardziel, która ma wyraźne zabarwienie, występuje w

A. lipie
B. robinie
C. grabie
D. brzozie
Robinia (Robinia pseudoacacia), znana również jako akacja, to drzewo liściaste, które wyróżnia się charakterystycznie zabarwioną twardzielą. Twardziel, czyli wewnętrzna część pnia, jest ciemniejsza i bardziej odporna na czynniki zewnętrzne od biało-żółtej bielizny. Zabarwienie twardzieli robinii jest często intensywnie żółte, co czyni ją atrakcyjną w zastosowaniach stolarskich oraz przemysłowych. Drewno robinii jest cenione za swoją wytrzymałość oraz odporność na warunki atmosferyczne, co sprawia, że jest wykorzystywane w budownictwie, tworzeniu mebli oraz elementów ogrodowych. Istotnym aspektem jest także to, że robinia jest stosunkowo łatwa w uprawie w różnych warunkach glebowych, co wpływa na jej dostępność. Dzięki tym właściwościom, drewno robinii zyskuje coraz większą popularność w branży budowlanej i meblarskiej, a także znajduje zastosowanie w rzemiośle artystycznym.
Pytanie 6

Polowanie na ptaki może się odbywać pod warunkiem, że na jednego psa przygotowanego do tego celu przypada najwyżej

A. pięciu myśliwych
B. trzech myśliwych
C. jeden myśliwy
D. siedmiu myśliwych
Myślę, że pytanie dotyczące liczby myśliwych przypadających na psa może być mylące. Dużo osób uważa, że im więcej myśliwych, tym lepiej. Ale to nie do końca tak działa. Tego rodzaju podejście nie bierze pod uwagę bezpieczeństwa ani wpływu na środowisko. Jeśli na jednego psa przypadałoby siedmiu myśliwych, to tylko zwiększałoby ryzyko wypadków, co jest całkowicie nieodpowiedzialne. Wiadomo, że więcej myśliwych to większe prawdopodobieństwo niebezpiecznych sytuacji, jak przypadkowe postrzelenia. Poza tym, duże grupy mogą przeszkadzać dzikim zwierzętom, co może mieć długofalowe konsekwencje. Dlatego ta zasada z maksymalnie trzema myśliwymi na psa ma sens, bo chroni i myśliwych, i otaczający nas świat.
Pytanie 7

Sztucznym zamiennikiem dziupli umieszczanym dla gągoła jest budka lęgowa rodzaju

A. A
B. B
C. D
D. E
Jak wybierzesz odpowiedzi, które nie są budką lęgową typu E, to nie wiesz, co gągoły naprawdę potrzebują. Budki A, B i D mogą być owszem używane przez inne ptaki, ale dla gągoła to nie jest to. Na przykład, budka typu B jest zbyt mała, a typ A nie ma odpowiedniej izolacji przed zimnem. No i lokalizacja też jest ważna; jak postawisz budkę w miejscu z dużym ruchem, to gągoły raczej się nie zadomowią. Pamiętaj, że każdy ptak ma swoje preferencje, więc łatwo można popełnić błąd. Budując źle dobraną budkę możesz zniechęcić gągoły, co może wpłynąć na ich liczebność. Dlatego warto dobrze planować, jakie budki stawiać, żeby w ogóle zrobić coś pożytecznego w ochronie gągołów.
Pytanie 8

Aby móc zbierać płody runa leśnego na poziomie przemysłowym, konieczne jest sporządzenie

A. KW
B. specyfikacji ubocznego użytkowania lasu.
C. ROD
D. umowy z nadleśnictwem.
Wybór odpowiedzi, która nie uwzględnia zawarcia umowy z nadleśnictwem, może prowadzić do poważnych problemów prawnych i organizacyjnych. KW, czyli Księga Wieczysta, jest dokumentem związanym z prawem własności i nie ma zastosowania w kontekście zbiorów runa leśnego. Niezrozumienie tego faktu może prowadzić do mylnego przekonania, że można swobodnie korzystać z zasobów leśnych, co jest niezgodne z regulacjami prawnymi. ROD, czyli Rodzinne Ogrody Działkowe, również nie mają związku z przemysłowym pozyskiwaniem surowców leśnych, co może być wynikiem braku wiedzy na temat właściwych kontekstów prawnych i środowiskowych. Specyfikacja ubocznego użytkowania lasu jest istotna, ale nie zastępuje potrzeby formalizacji współpracy z nadleśnictwem. W praktyce, ignorowanie obowiązku uzyskania zgody od odpowiednich instytucji leśnych może prowadzić do działań niezgodnych z prawem, a nawet do odpowiedzialności karnej. Typowym błędem myślowym jest założenie, że zasoby leśne są ogólnodostępne i nie wymagają specjalnych zezwoleń, co jest niezgodne z zasadami ochrony przyrody i zrównoważonego rozwoju. Właściwe zrozumienie przepisów oraz ich przestrzeganie jest kluczowe dla utrzymania zdrowych ekosystemów leśnych.
Pytanie 9

W jednolitych wiekowo i gatunkowo drzewostanach plan cięć najczęściej sporządza się na podstawie oszacowania brakarskiego wykonanego metodą

A. posztuczną
B. powierzchni próbnych
C. na podstawie danych z lat poprzednich
D. drzew modelowych
Odpowiedzi typu 'drzew modelowych' czy 'powierzchni próbnych' mogą wyglądać na interesujące, ale nie są do końca trafione w kontekście cięć leśnych. Drzewa modelowe mogą dawać tylko szacunkowe dane, co nie zawsze jest wiarygodne na dłuższą metę. Jak się na nich opierasz, to można się narazić na zafałszowane wyniki, bo nie uwzględnia się pełnej dynamiki drzewostanu. Z kolei metoda powierzchni próbnych, mimo że ma swoje zastosowania przy szacowaniu biomasy, nie oddaje całego obrazu, który dostarczają dane z lat ubiegłych. Moim zdaniem, nie daje to solidnych podstaw do podejmowania decyzji odnośnie cięć. Dodatkowo, podejście 'posztuczną' nie bazuje na mocnych danych historycznych, przez co można w łatwy sposób wpaść w pułapki błędnych decyzji w zarządzaniu lasem. Kluczowe jest, żeby każda metoda była poparta rzetelnymi teoriami i praktyką.
Pytanie 10

Optymalnym siedliskiem do zakupu plantacji drzew szybko rosnących, gdzie olsza czarna jest gatunkiem docelowym, jest

A. LMw
B. Bw
C. Lw
D. BMw
Wybór innych siedlisk, takich jak LMw, BMw czy Bw, nie jest odpowiedni dla olszy czarnej i jej upraw. Siedlisko LMw, czyli lasy mieszane wilgotne, charakteryzuje się obecnością większej różnorodności gatunków drzew, które mogą konkurować z olszą o zasoby, co nie sprzyja jej szybkiemu wzrostowi. Olsza czarna nie osiąga w takich warunkach optymalnego rozwoju, ponieważ wymaga specyficznych warunków glebowych i wodnych, które mogą nie być spełnione w bardziej zróżnicowanych siedliskach. Z kolei siedliska BMw, czyli lasy bogate w światło, często są zbyt suche i nie zapewniają wystarczającej wilgotności gleby, co jest kluczowe dla wzrostu olszy czarnej. W tych warunkach, olsza może doświadczać stresu wodnego, co negatywnie wpływa na jej rozwój i zdrowotność. Ostatecznie, siedliska Bw, czyli lasy bagienne, mogą być zbyt ekstremalne dla olszy, z nadmiernym uwodnieniem, które zaszkodzi jej systemowi korzeniowemu. Dlatego ważne jest, aby przy uprawie drzew szybko rosnących, jak olsza czarna, skupić się na odpowiednich siedliskach, aby maksymalizować efekty produkcyjne oraz zdrowotność ekosystemu.
Pytanie 11

Surowiec iglasty uzyskany podczas cięć w okresie jesienno-zimowym, który jest pozostawiony w lesie, powinien zostać okorowany do

A. 15 kwietnia
B. 15 czerwca
C. 15 marca
D. 15 maja
Odpowiedź 15 maja jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z aktualnymi standardami gospodarki leśnej, okorowanie surowca iglastego pozyskiwanego w okresie jesienno-zimowym powinno odbywać się do 15 maja. Termin ten został ustalony na podstawie analizy wpływu warunków atmosferycznych i biologicznych na jakość drewna. Wczesne okorowanie surowca jest kluczowe, aby zminimalizować ryzyko uszkodzenia pnia przez owady oraz grzyby, które mogą zaatakować korę. Przykładem praktycznego zastosowania tej zasady może być stosowanie specjalistycznych narzędzi do okorowania, które pozwalają na szybkie i efektywne usunięcie kory, co z kolei przyczynia się do poprawy jakości drewna oraz wydajności jego przetwarzania. Dodatkowo, przeprowadzenie okorowania w zalecanym terminie wpływa na ograniczenie strat surowca, co jest istotnym aspektem dla firm zajmujących się obróbką drewna. Warto również pamiętać, że nieprzestrzeganie tego terminu może prowadzić do znacznych strat ekonomicznych oraz pogorszenia jakości produktów leśnych, co negatywnie wpływa na całą branżę.
Pytanie 12

Czas nawrótu cięć w rębni gniazdowej pomiędzy dwiema następującymi cięciami na tej samej powierzchni wynosi

A. 5 – 10 lat
B. 4 – 5 lat
C. 3 – 10 lat
D. 5 – 15 lat
Odpowiedź 5 – 15 lat jest prawidłowa, ponieważ nawrót cięć w rębni gniazdowej na tej samej powierzchni powinien mieścić się w tym przedziale. Rębnia gniazdowa jest metodą pozyskiwania drewna, która polega na usunięciu drzew w obrębie małych gniazd, co sprzyja regeneracji i rozwojowi młodych osobników. W praktyce, nawrót cięć w takim systemie zależy od wielu czynników, w tym dynamiki wzrostu drzew, jakości siedliska oraz celów hodowlanych. Przyjęcie nawrótu 5-15 lat pozwala na pełne wykorzystanie potencjału młodych drzew oraz zapewnia zrównoważony rozwój ekosystemu leśnego. Dla przykładu, w lasach o wysokiej jakości siedliskowej, gdzie drzewa rosną szybciej, nawrót cięć może być bliższy dolnej granicy przedziału, natomiast w siedliskach o niższej jakości - do górnej granicy. Taka elastyczność jest kluczowa dla zachowania bioróżnorodności oraz zdrowia lasu. Zgodnie z praktykami silwotechnicznymi i normami ochrony środowiska, odpowiedni nawrót cięć wspiera zarówno produkcję drewna, jak i funkcje ekologiczne lasów.
Pytanie 13

Termin żeru regeneracyjnego odnosi się do chrząszczy, które

A. zyskują umiejętność latania
B. osiągają dojrzałość do reprodukcji
C. brały udział w rozmnażaniu
D. przygotowują się do okresu zimowego
Wybór odpowiedzi dotyczących dojrzewania do rozrodu, nabierania zdolności do latania oraz przygotowania do zimowania jest mylny z kilku powodów. Pojęcie dojrzewania do rozrodu odnosi się głównie do rozwoju płciowego organizmów, co nie jest bezpośrednio związane z terminem żeru regeneracyjnego. Żerowanie odbywa się po zakończeniu głównego etapu reprodukcji, co wskazuje, że chrząszcze nie angażują się w intensywne poszukiwanie pokarmu z myślą o rozmnażaniu, lecz raczej w celu regeneracji ich zapasów energetycznych. Z kolei zdolność do latania jest związana z rozwojem anatomicznym i fizjologicznym, a nie z procesami żerowania po rozrodzie. Wiele gatunków chrząszczy osiąga zdolność do latania na wcześniejszych etapach swojego rozwoju. Ostatnia koncepcja, dotycząca przygotowania do zimowania, odnosi się do strategii przetrwania, które są niezwiązane z aktywnością żerową po okresie rozrodu. Zimą chrząszcze mogą przechodzić w stan spoczynku, a ich potrzeby energetyczne różnią się od tych, które występują w fazie aktywności po rozmnażaniu. Te nieporozumienia wynikają z braku zrozumienia różnicy między różnymi etapami cyklu życia chrząszczy oraz ich specyficznymi zachowaniami w kontekście ekologii i biologii rozwoju, co może prowadzić do błędnych wniosków na temat ich zachowań związanych z żerowaniem.
Pytanie 14

Gdzie można stosować ochronę in situ?

A. ogród zoologiczny
B. muzeum minerałów
C. ogród botaniczny
D. rezerwat przyrody
Rezerwat przyrody jest formą ochrony in situ, co oznacza, że zachowanie gatunków i ich siedlisk odbywa się w naturalnym środowisku. W rezerwatach przyrody, które są zarządzane zgodnie z przepisami prawa ochrony środowiska, dąży się do ochrony bioróżnorodności oraz zachowania ekosystemów w ich naturalnym stanie. Przykładem takiego działania może być rezerwat Białowieski, gdzie chronione są zarówno unikalne gatunki roślin, jak i zwierząt, takie jak żubr. W rezerwatach prowadzi się również monitoring oraz badania naukowe, które mają na celu zrozumienie dynamiki ekosystemów. Dobre praktyki w zarządzaniu rezerwatami zakładają współpracę z lokalnymi społecznościami oraz edukację ekologiczną, co sprzyja zwiększeniu świadomości ekologicznej społeczeństwa. Ochrona in situ w rezerwatach przyrody jest kluczowa dla zachowania naturalnego dziedzictwa oraz dla utrzymania równowagi ekologicznej.
Pytanie 15

W silnie zachwaszczonych siedliskach, które mają być odnawiane gatunkami światłożądnymi, najczęściej wykorzystuje się rębnię

A. stopniową
B. gniazdową
C. częściową
D. zupełną
Odpowiedź 'zupełna' jest prawidłowa, ponieważ rębnia zupełna stosowana jest w warunkach, gdzie zachwaszczenie siedliska jest znaczące. Ta metoda polega na całkowitym usunięciu drzew i krzewów, co stwarza warunki do odnowienia lasu przez gatunki światłożądne. Przykładem mogą być siedliska, w których dominują chwasty, a ich obecność hamuje rozwój nowych roślin. Rębnia zupełna umożliwia wykorzystanie procesów naturalnych do regeneracji siedliska, co jest zgodne z zasadami zrównoważonego leśnictwa. W praktyce, po rębni zupełnej realizowane są zabiegi przygotowania gleby, takie jak orka czy stosowanie herbicydów, które ułatwiają wprowadzenie pożądanych gatunków. Zgodnie z dobrymi praktykami silnie zachwaszczonych terenów, rębnia ta jest często rekomendowana w celu efektywnego odnowienia lasów oraz przywrócenia ich równowagi ekologicznej.
Pytanie 16

W monokulturach jodłowych rekomenduje się stosowanie rębni

A. gniazdowych
B. przerębowej
C. stopniowych
D. częściowych
Rębnia przerębowa w litych drzewostanach jodłowych jest kluczowym narzędziem zarządzania, które ma na celu zachowanie zdrowia ekosystemu leśnego oraz poprawę jego funkcji biologicznych. W przeciwieństwie do innych metod rębni, takich jak rębnia stopniowa, która polega na stopniowym usuwaniu drzew, rębnia przerębowa umożliwia usunięcie większej liczby drzew w określonym czasie, co sprzyja regeneracji i odnawianiu drzewostanu. Przykładowo, w praktyce stosowania rębni przerębowej, na terenach zdominowanych przez jodły można jednocześnie zwiększyć dostęp światła do młodszych pokoleń drzew, co stymuluje ich wzrost. Tego rodzaju rębnia pozwala również na usunięcie drzew chorych lub osłabionych, co przyczynia się do poprawy ogólnej kondycji lasu. Zgodnie z zaleceniami wielu instytucji zajmujących się gospodarką leśną, rębnia przerębowa wpisuje się w ogólne strategie zrównoważonego rozwoju leśnictwa, mające na celu ochronę różnorodności biologicznej oraz zachowanie walorów przyrodniczych lasów.
Pytanie 17

Miąższość 80 sztuk żerdzi sosnowych grupy S3b o średnicy 10 - 11 cm wynosi

Miąższość surowca drzewnego mierzonego w sztukach grupowo
GrupaKlasa wymiarowaMiąższość 100 sztuk w m³
Md-SoJd-Śwliściaste
S3b11,602,201,50
23,604,403,50
36,006,805,70
A. 2,88 m3
B. 3,60 m3
C. 4,40 m3
D. 3,52 m3
Poprawna odpowiedź wynika z zastosowania odpowiednich przeliczeń, które uwzględniają miąższość żerdzi sosnowych grupy S3b. Miąższość 100 sztuk żerdzi tej samej średnicy wynosi 3,60 m3, co stanowi podstawę do obliczeń. Aby uzyskać miąższość dla 80 sztuk, należy zastosować proporcjonalność. Obliczamy: (80/100) * 3,60 m3 = 2,88 m3. Tego typu przeliczenia są standardem w branży leśnej i są niezbędne dla dokładnego oszacowania ilości drewna, które możemy pozyskać z określonej liczby żerdzi. W praktyce, znajomość miąższości materiałów drzewnych jest kluczowa podczas planowania prac leśnych, rozliczeń z właścicielami lasów oraz w procesach produkcyjnych związanych z drewnem. Zrozumienie tych obliczeń wpływa na efektywność operacyjną oraz ekonomikę pozyskiwania drewna, co jest istotne w kontekście zrównoważonego gospodarowania zasobami leśnymi.
Pytanie 18

Jak nazywa się produkt wytwarzany z podłużnego skrawania drewna?

A. okleina
B. sklejka
C. płyta pilśniowa
D. płyta wiórowa
Sklejka, płyta pilśniowa i płyta wiórowa to inne popularne produkty drewnopochodne, które jednak różnią się znacznie od okleiny, zarówno w procesie produkcji, jak i zastosowaniach. Sklejka powstaje przez klejenie warstw cienkich arkuszy drewna, które są układane w przeciwnych kierunkach, co zwiększa jej stabilność i odporność na odkształcenia. Zastosowanie sklejki znajduje się głównie w budownictwie i meblarstwie, gdzie ważna jest jej wytrzymałość. Płyta pilśniowa, z kolei, wytwarzana jest z rozdrobnionych włókien drzewnych, które są sprasowywane pod wysokim ciśnieniem. To sprawia, że jest ona bardziej miękka i mniej trwała niż okleina, przez co znajduje zastosowanie w elementach, gdzie nie jest wymagana wysoka odporność mechaniczna. Płyta wiórowa produkowana jest z wiórów drzewnych i również nie jest skrawana w sposób podłużny jak okleina, co czyni ją mniej estetyczną. Powszechnym błędem w myśleniu jest utożsamianie tych produktów z okleiną, co wynika z braku wiedzy na temat procesów technologicznych oraz właściwości materiałów. Kluczowe jest zrozumienie, że okleina, jako produkt skrawany, ma unikalne właściwości estetyczne i użytkowe, które nie są dostępne w przypadku sklejki, płyty pilśniowej czy wiórowej.
Pytanie 19

Jaką średnią wartość zbieżystości posiada brzoza o wysokości 20 m i średnicy w podstawie 30 cm?

A. 2,0 cm/m
B. 0,67 cm/m
C. 1,0 cm/m
D. 1,5 cm/m
Obliczanie średniej zbieżystości wymaga zrozumienia podstawowych parametrów dotyczących wzrostu drzew. W przypadku podanych odpowiedzi, wiele osób może błędnie interpretować pojęcie zbieżystości, myląc je z innymi wskaźnikami wzrostu lub właściwościami drewna. Na przykład, odpowiedzi sugerujące wartości 2,0 cm/m, 1,0 cm/m oraz 0,67 cm/m są wynikiem niewłaściwego oszacowania, które może wynikać z nadmiernych uproszczeń w kwestii dynamiki wzrostu drzew. Często, osoby nieznające się na leśnictwie mogą oceniać zbieżystość na podstawie ogólnych wyobrażeń o wzroście drzew, nie uwzględniając specyficznych cech gatunku, takich jak brzoza. Przy określaniu zbieżystości kluczowe jest, aby zwrócić uwagę na wzór wzrostu drzewa oraz jego środowisko życia. Warto zaznaczyć, że wskazywanie na zbyt niską lub wysoką zbieżystość może prowadzić do błędnych decyzji w zakresie zarządzania lasami, w tym niewłaściwego planowania cięć. Należy podkreślić, że zbieżystość jest wskaźnikiem, który powinien być interpretowany w kontekście lokalnych warunków glebowych, klimatycznych oraz genotypowych danej rośliny. Ostatecznie, zrozumienie tego wskaźnika jest kluczowe dla osób zajmujących się leśnictwem oraz ochroną środowiska, ponieważ pozwala na efektywne zarządzanie zasobami leśnymi.
Pytanie 20

Układ typów siedlisk leśnych w obszarach nizinnych, biorąc pod uwagę malejącą żyzność siedliska, przedstawia się następująco:

A. Lśw, BMśw, LMśw, Bśw
B. Lśw, LMśw, BMśw, Bśw
C. Lśw, LMśw, Bśw, BMśw
D. Bśw, BMśw, LMśw, Lśw
Klasyfikacja typów siedliskowych lasów nizinnych jest złożonym zagadnieniem, które wymaga uwzględnienia wielu czynników, w tym żyzności gleb, wilgotności oraz rodzaju dominujących gatunków. Wskazane odpowiedzi, które nie zawierają poprawnej sekwencji, mogą pomijać istotne aspekty związane z hierarchią żyzności. W przypadku odpowiedzi, które zaczynają się od BMśw lub Bśw, może pojawić się mylne przekonanie, że te typy siedliskowe są bardziej powszechne lub istotne w kontekście nizinnych lasów, podczas gdy w rzeczywistości są one na końcu hierarchii żyzności. Odpowiedzi, które zaczynają się od Lśw, są logiczne i zgodne z naturalnym porządkiem, ponieważ najżyźniejsze siedliska powinny być klasyfikowane jako pierwsze. Przy klasyfikacji typów siedliskowych kluczowe jest zrozumienie, że każdy typ ma swoje specyficzne wymagania środowiskowe oraz rolę ekologiczną, którą odgrywa w ekosystemie leśnym. Typowe błędy myślowe obejmują pomijanie kontekstu ekologicznego przy wyborze odpowiedzi, co prowadzi do zafałszowania wyników. Warto również zwrócić uwagę na praktyczne zastosowanie tej wiedzy w zarządzaniu lasami, gdzie prawidłowa identyfikacja typów siedliskowych jest niezbędna do podejmowania właściwych decyzji dotyczących ochrony, rekultywacji i zrównoważonego gospodarowania zasobami leśnymi.
Pytanie 21

Znaki zabraniające wejścia do lasu przy drogach sąsiadujących z zrębem powinny być ustawiane w odległości nie mniejszej niż granica zrębu odległości

A. 50 m
B. 100 m
C. 500 m
D. 25 m
Odpowiedź 100 m jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi ochrony lasów i bezpieczeństwa publicznego, znaki zakazujące wstępu do lasu powinny być umieszczane w odpowiedniej odległości od granicy zrębu. Taka odległość ma na celu minimalizowanie ryzyka, że osoby postronne mogą przypadkowo wejść na teren, gdzie prowadzone są prace leśne, co może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, takich jak kontakt z maszynami czy pracownikami. Przykładem zastosowania tej zasady jest sytuacja, gdy w okolicy prowadzone są prace związane z cięciem drzew – obecność znaku w odległości 100 m daje ludziom wystarczająco dużo czasu na zdystansowanie się od potencjalnych zagrożeń. Ponadto, standardy branżowe, jak te określone przez Ministerstwo Środowiska, zalecają stosowanie takich odległości, aby chronić zarówno leśników, jak i turystów. W praktyce, odpowiednie oznakowanie terenów leśnych oraz zachowanie odpowiednich odległości są kluczowe dla efektywnego zarządzania lasami oraz zapewnienia bezpieczeństwa użytkowników tych terenów.
Pytanie 22

W lesie o powierzchni 3 ha utworzono co 20 m szlaki robocze o szerokości 4 m. Jaką powierzchnię zajmą te szlaki w tym lesie?

A. 0,2 ha
B. 0,4 ha
C. 0,3 ha
D. 0,6 ha
Obliczenia dotyczące powierzchni zajmowanej przez szlaki operacyjne mogą prowadzić do różnych błędnych wniosków, w zależności od zastosowanej metody i założeń. Często spotykanym błędem jest nieprawidłowe policzenie liczby szlaków, co prowadzi do niewłaściwego oszacowania ich powierzchni. W przypadku pomyłki w obliczeniach, na przykład gdy ktoś oblicza, że 3 ha drzewostanu oznacza 3000 m², co jest mocno niedoszacowane. Ważne jest, aby pamiętać, że 1 ha to 10 000 m², a w związku z tym 3 ha to 30 000 m². Kolejnym typowym błędem jest ignorowanie szerokości szlaków. Nie uwzględniając rzeczywistej szerokości szlaku, łatwo jest uzyskać wynik, który nie odzwierciedla rzeczywistości. Dodatkowo, niektórzy mogą błędnie zakładać, że szlaki można ustawiać w sposób ciągły, co jest sprzeczne z praktykami leśnymi, które wymagają przestrzeni między szlakami dla zachowania zdrowia drzewostanu oraz bioróżnorodności. W praktyce, takie pomyłki mogą prowadzić do nieefektywnego zarządzania lasem oraz nieodpowiednich działań gospodarczych, co w dłuższej perspektywie może wpłynąć na jakość ekosystemu leśnego. Kluczowe jest zrozumienie nie tylko podstawowych obliczeń, ale także zasad planowania przestrzennego i zrównoważonego zarządzania zasobami leśnymi.
Pytanie 23

Rozpoczęcie korowania lub wywożenia klasycznych pułapek umieszczonych na cetyńca większego powinno nastąpić, gdy długość chodników macierzystych osiągnie mniej więcej

A. 4 cm
B. 6 cm
C. 8 cm
D. 10 cm
Odpowiedź z długością 8 cm jest jak najbardziej na miejscu. To ważne, bo zaczynając korowanie cetyńca większego, warto poczekać, aż jego chodniki macierzyste osiągną ten rozmiar. Dlaczego? Bo wtedy roślina ma już dobrze rozwinięty system korzeniowy, co sprzyja dalszemu wzrostowi. Jak wywozimy pułapki za wcześnie, to może to osłabić populację cetyńca, a tego byśmy nie chcieli, bo wpływa to nie tylko na rośliny, ale także na całe ekosystemy. Warto też znać lokalne przepisy dotyczące cetyńca, bo różnią się one w zależności od regionu. Dlatego dobrze jest być na bieżąco z tymi regulacjami, żeby działać odpowiedzialnie wobec natury.
Pytanie 24

Jaką liczbę drzew dorodnych na 1 ha należy uzyskać po przeprowadzeniu trzebieży wczesnej w przypadku buka rosnącego na Lśw?

A. 400 - 500 szt.
B. 500 - 600 szt.
C. 300 - 400 szt.
D. 200 - 300 szt.
Odpowiedzi takie jak 300 - 400 szt., 400 - 500 szt. oraz 500 - 600 szt. opierają się na nieprawidłowych założeniach dotyczących optymalnej gęstości drzew w lasach bukowych, szczególnie po przeprowadzeniu trzebieży wczesnej. Utrzymywanie zbyt dużej liczby dorodnych drzew na hektar prowadzi do nadmiernej konkurencji o zasoby, co w dłuższej perspektywie może skutkować osłabieniem kondycji drzew oraz obniżeniem ich wzrostu i odporności na choroby. Standardy leśnictwa wskazują, że celem trzebieży wczesnej jest nie tylko eliminacja najsłabszych osobników, ale także stworzenie optymalnych warunków dla pozostałych drzew, co przekłada się na ich zdrowie i rozwój. Wybór zbyt dużej liczby drzew dorodnych może również prowadzić do problemów związanych z bioróżnorodnością, ponieważ powoduje to ograniczenie przestrzeni dla innych gatunków roślin i zwierząt. W praktyce, zarządzanie lasem powinno opierać się na zrównoważonym podejściu, które uwzględnia nie tylko ilość, ale i jakość drzew oraz ich interakcje w ekosystemie. Warto zwrócić uwagę, że podejście oparte na naukowych podstawach i praktycznych doświadczeniach w leśnictwie prowadzi do efektywniejszego zarządzania i ochrony zasobów leśnych.
Pytanie 25

Jakim zabiegiem kontrolnym można ocenić zagrożenie drzewostanom sosnowym spowodowane przez barczatkę sosnówki?

A. poszukiwanie kokonów w koronach drzew
B. wykładanie pułapek feromonowych
C. lepowanie drzew
D. poszukiwanie kokonów w runie leśnym
Lepowanie drzew jest skutecznym zabiegiem kontrolnym, który umożliwia monitorowanie zagrożenia drzewostanów sosnowych ze strony barczatki sosnówki, czyli szkodnika mogącego powodować znaczne straty w uprawach leśnych. Metoda ta polega na pokrywaniu pni drzew specjalnymi lepikami, które zatrzymują owady porywające się na ich powierzchnię. Działanie to nie tylko pozwala na identyfikację obecności barczatki, ale również na oszacowanie jej liczebności i stopnia infestacji. Dzięki regularnemu monitorowaniu można szybko reagować na pojawiające się zagrożenia. Lepowanie drzew jest zgodne z dobrymi praktykami w ochronie lasów, ponieważ umożliwia zminimalizowanie stosowania pestycydów oraz innych chemikaliów, które mogą negatywnie wpływać na ekosystem. Warto również wspomnieć, że w kontekście zrównoważonego leśnictwa, takie działania są istotne dla zachowania bioróżnorodności oraz zdrowia ekosystemów leśnych.
Pytanie 26

Symbol klasyfikacyjny oceny jakości uprawy 1-2 wskazuje na uprawę

A. zadowalającą
B. bardzo dobrą
C. przegraną
D. dobrą
Odpowiedź "dobrą" jest dobra, bo symbol 1-2 mówi, że jakość plonów jest w porządku – nie najlepsza, ale też nie najgorsza. W praktyce to znaczy, że uprawa daje jakieś zadowalające wyniki, co ma spore znaczenie ekonomiczne. Rolnicy często korzystają z takich klasyfikacji, żeby ocenić, co działa w ich agrotechnice, a co można poprawić. Klasa 1-2 może sugerować, że warto zrobić coś lepiej, jak na przykład zmienić nawożenie lub poprawić nawadnianie, bo to może w przyszłości przynieść więcej zysków. W Polsce instytucje rolnicze, jak Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa, mówią, że regularne sprawdzanie i klasyfikowanie upraw jest super ważne dla podejmowania rozsądnych decyzji w rolnictwie.
Pytanie 27

Pączki stosowane w terapii chorób górnych dróg oddechowych to surowiec zielarski

A. sosny
B. wiązowca
C. dębu
D. grabu
Odpowiedź wskazująca na pączki sosny jako surowiec zielarski stosowany w leczeniu schorzeń górnych dróg oddechowych jest poprawna. Pączki sosny zawierają szereg substancji czynnych, takich jak olejek eteryczny, flawonoidy oraz witaminę C, które przyczyniają się do ich właściwości przeciwzapalnych i wykrztuśnych. Dzięki tym właściwościom, pączki sosny są często stosowane w postaci syropów, naparów oraz inhalacji. W praktyce, preparaty z pączków sosny pomagają w łagodzeniu objawów przeziębienia, kaszlu oraz zapalenia oskrzeli. W wielu krajach, w tym w Polsce, stosowanie pączków sosny w medycynie ludowej jest dobrze udokumentowane, a ich efektywność potwierdzają także badania naukowe. Zgodnie z dobrą praktyką ziołolecznictwa, zaleca się stosowanie surowców pochodzących z certyfikowanych źródeł, aby zapewnić ich jakość i skuteczność.
Pytanie 28

Jaką minimalną wartość wypadów należy uznać za podstawę do wykonania poprawek?

A. 50%
B. 20%
C. 40%
D. 30%
Wybór innych wartości niż 20% może wynikać z nieporozumienia co do istoty wskaźników jakości oraz ich znaczenia w kontekście zarządzania jakością. Na przykład, odpowiedzi wskazujące na 30%, 40% czy 50% mogą sugerować, że większe wskaźniki wypadów są akceptowalne, co jest błędnym podejściem. W rzeczywistości, im wyższy wskaźnik wypadów, tym większe ryzyko wystąpienia problemów jakościowych, co z kolei może prowadzić do poważnych konsekwencji finansowych i wizerunkowych dla organizacji. Często zdarza się, że firmy czekają na bardziej ekstremalne wartości, aby podjąć działania korygujące, co może być niebezpieczną strategią, gdyż opóźnia rozwiązywanie problemów. Istotne jest, aby wprowadzać poprawki i reagować na wypadki już przy niskich wartościach wypadów, co zgodne jest z proaktywnym podejściem do zarządzania jakością. Warto również zauważyć, że ignorowanie wypadów poniżej 20% może prowadzić do kumulacji problemów, które z czasem będą trudniejsze do rozwiązania. Dlatego kluczowe jest, aby zarządzanie jakością opierało się na rzetelnych danych i standardach, które wymagają systematycznego monitorowania i natychmiastowej reakcji na wszelkie nieprawidłowości.
Pytanie 29

W ramach klasyfikacji jakościowo-wymiarowej, drewno o średnich wymiarach przeznaczone do przerobu chemicznego oznaczane jest symbolem

A. S3
B. S4
C. S2
D. S1
Odpowiedzi S1, S3 i S4 są niepoprawne z kilku powodów, które wynikają z nieprawidłowego rozumienia systemu klasyfikacji drewna. Odpowiedź S1, czyli symbol „S1”, odnosi się do drewna o mniejszych wymiarach, co czyni je mniej odpowiednim do przerobu chemicznego. Drewno oznaczone tym symbolem często wykorzystuje się w produkcji małych elementów, co nie jest zgodne z wymaganiami dla średniowymiarowego surowca. Odpowiedzi S3 i S4 odnoszą się do wyższych klas jakości drewna, które mogą być przeznaczone do innych zastosowań, takich jak produkcja mebli lub materiałów budowlanych, ale nie są związane z przerobem chemicznym. Typowe błędy myślowe prowadzące do wyboru tych odpowiedzi obejmują mylenie wymiarów drewna z jego jakością oraz niewłaściwe przypisanie symboli do określonych kategorii zastosowania. Kluczowe jest zrozumienie, że klasyfikacja jakościowo-wymiarowa nie tylko określa jakość, ale także odpowiednie zastosowanie danego surowca. Aby zrozumieć, dlaczego S2 jest odpowiedni, warto przypomnieć sobie, że klasyfikacje te uwzględniają zarówno wymiary, jak i gatunki drewna, co ma istotny wpływ na ich właściwości. Zastosowanie niewłaściwego symbolu może prowadzić do błędów w produkcji oraz obniżenia jakości końcowych produktów.
Pytanie 30

Kiedy pomiędzy koronami drzew występują szerokie przestrzenie, w które mogą swobodnie wpasować się pojedyncze drzewa, mówimy o rodzaju zwarcia

A. pełnym
B. luźnym
C. umiarkowanym
D. przerywanym
Zrozumienie typów zwarcia drzew jest bardzo ważne dla zarządzania lasami. Pełne zwarcie to coś, gdzie drzewa rosną blisko siebie, przez co inne rośliny mają mniejsze szanse na światło. To powoduje konkurencję o zasoby i może być złe dla różnorodności biologicznej. W takich lasach często zauważa się mniej gatunków roślin i zwierząt, co w dłuższym czasie nie jest korzystne dla ekosystemu. Luźne zwarcie to też termin, który może być mylący, bo wydaje się, że wszystko jest w porządku, ale brakuje tam przestrzeni. Umiarkowane zwarcie z kolei nie jest tym samym, co przerywane. Wydaje mi się, że sporo osób myśli, że wszystkie te typy zwarcia pomagają w bioróżnorodności, ale tak nie jest. Zarówno pełne, jak i luźne czy umiarkowane zwarcie mogą ograniczać przestrzeń dla innych organizmów, co może szkodzić ekosystemowi. Z tej perspektywy wiedza o typach zwarcia jest bardzo ważna, żeby lepiej zarządzać lasami.
Pytanie 31

Zwójka sosnóweczka stanowi szkodnika

A. upraw oraz młodników sosnowych
B. wtórnym sosny
C. pierwotnym drzewostanów sosnowych
D. technicznych drzew iglastych
Zwójka sosnóweczka (Cydia strobilella) to szkodnik, który szczególnie wpływa na uprawy oraz młodniki sosnowe. Jest to motyl, którego larwy żerują na szyszkach sosnowych, co prowadzi do znacznych strat w plonach. Właściwe rozpoznanie i zrozumienie tego szkodnika jest kluczowe dla skutecznego zarządzania uprawami leśnymi. W praktyce, leśnicy powinni monitorować młodniki sosnowe pod kątem obecności zwójki i stosować odpowiednie metody ochrony roślin, takie jak stosowanie insektycydów w odpowiednich fazach rozwojowych. Dobre praktyki leśne obejmują także zarządzanie bioróżnorodnością oraz wprowadzanie naturalnych drapieżników, co może pomóc w ograniczeniu populacji szkodników. Dodatkowo, regularne inspekcje i oceny zdrowotności drzewostanów mogą pomóc w wczesnym wykrywaniu zagrożeń, co jest zgodne z zasadami zrównoważonego zarządzania lasami, promowanymi przez organizacje takie jak FSC (Forest Stewardship Council).
Pytanie 32

Rodzajem drewna, który charakteryzuje się najbardziej wyraźnym rysunkiem na przekroju poprzecznym, co ułatwia oszacowanie wieku drzewa po jego ścięciu, jest

A. sosna
B. grab
C. lipa
D. osika
Sosna (Pinus) jest gatunkiem drewna, który charakteryzuje się bardzo wyraźnym rysunkiem na przekroju poprzecznym, co ułatwia określenie wieku drzewa po jego ścięciu. W przypadku sosny, słoje roczne są dobrze widoczne i łatwe do odróżnienia, co jest szczególnie ważne w praktykach leśnych i dendrologicznych. To drewno ma także zastosowanie w budownictwie i przemyśle meblarskim, gdzie znajomość wieku drzewa pozwala ocenić jego właściwości mechaniczne oraz jakość. Ponadto, sosna jest wykorzystywana w produkcji papieru oraz jako materiał opałowy. Zrozumienie rysunku słojów sosen ma znaczenie dla zastosowań ekologicznych, takich jak zarządzanie zasobami leśnymi, ponieważ pozwala na lepsze planowanie i wdrażanie praktyk zrównoważonego rozwoju, co jest zgodne z międzynarodowymi standardami, takimi jak FSC (Forest Stewardship Council). Wiedza na temat tych aspektów pozwala nie tylko na lepsze zarządzanie drewnem, ale także na świadome podejście do ochrony środowiska.
Pytanie 33

W lasach o pierwszej kategorii zagrożenia pożarowego, najbliższy punkt do poboru wody powinien znajdować się w odległości nieprzekraczającej

A. 4 km
B. 1 km
C. 2 km
D. 3 km
Wybór promienia 2 km lub 1 km do punktu czerpania wody w lasach I kategorii zagrożenia pożarowego może wydawać się logiczny, jednak jest nieadekwatny w kontekście rzeczywistych potrzeb i wymagań gaśniczych. Zbyt bliskie usytuowanie tych punktów może prowadzić do sytuacji, w której w przypadku intensywnego pożaru dostęp do wody będzie niewystarczający. Pożary leśne są dynamicznymi zjawiskami, które mogą szybko się rozprzestrzeniać, a zasięg ich działania często przekracza lokalne możliwości gaśnicze. Wybór promienia 4 km również jest problematyczny, ponieważ zwiększa czas potrzebny na dotarcie do punktu, co może skutkować stratami w przypadku nagłych pożarów. Istotne jest, aby pamiętać, że standardy dotyczące lokalizacji punktów czerpania wody są określone przez przepisy i wytyczne branżowe, które uwzględniają nie tylko odległość, ale także rodzaj terenu, warunki hydrologiczne oraz potencjalne zagrożenia. Wybierając odpowiednią lokalizację, należy kierować się zasadą, że punkty te powinny być łatwo dostępne dla jednostek gaśniczych, co w praktyce oznacza, że powinny być zlokalizowane w strategicznych miejscach, które umożliwiają szybkie i efektywne działania gaśnicze. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa w lasach oraz skuteczności działań prewencyjnych.
Pytanie 34

W postaci larwalnej w osłonce jajowej przetrzymuje się

A. barczatka sosnówka
B. osnuja gwiaździsta
C. brudnica mniszka
D. strzygonia choinówka
Osnuja gwiaździsta, barczatka sosnówka oraz strzygonia choinówka to inne gatunki motyli, które mają swoje specyficzne cykle życiowe, które różnią się od brudnicy mniszki. Osnuja gwiaździsta (Cucullia verbasci) nie zimuje w stadium larwalnym; zamiast tego jej larwy mogą przechodzić przez różne stadia w ciągu roku, co czyni je bardziej narażonymi na zmiany sezonowe. Barczatka sosnówka (Dendrolimus pini) również nie ma tego samego mechanizmu zimowania - jej larwy mogą przetrwać w różnych formach, ale nie w osłonkach jajowych, co jest kluczowym punktem różniącym je od brudnicy mniszki. Strzygonia choinówka (Thaumetopea pityocampa), znana z tego, że jej larwy mogą powodować znaczne uszkodzenia drzew iglastych, zimuje w postaci poczwarki w gniazdach na drzewach, co pokazuje, że każdy gatunek ma swoje unikalne strategie przetrwania. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami obejmują mylenie cyklu życia, w którym niektóre etapy mogą być podobne, ale różne gatunki dostosowują się do warunków w odmienny sposób. Ważne jest zrozumienie, że każde z tych podejść do zimowania wpływa na skuteczność działań ochrony roślin, a znajomość różnic w cyklach życia jest niezbędna dla skutecznej strategii zarządzania szkodnikami w rolnictwie.
Pytanie 35

Podczas inwentaryzacji materiałów sadzeniowych ustalono, że średnia ilość siewek świerka pospolitego w siewie częściowym na powierzchni 1 m2 wynosi 148 szt. Ile siewek znajduje się na powierzchni 37 a?

A. 547,60 tys. szt.
B. 0,55 tys. szt.
C. 5,48 tys. szt.
D. 54,76 tys. szt.
Żeby policzyć, ile siewek świerka pospolitego zmieści się na 37 arach, najpierw trzeba tę powierzchnię przerobić na metry kwadratowe. 1 ar to 100 m², więc 37 arów to 3700 m². Przyjmujemy, że na metr kwadratowy przypada średnio 148 siewek. Jak to pomnożymy, to dostajemy 148 razy 3700, co daje 547600 siewek. Więc odpowiedź 547,60 tys. jest jak najbardziej OK. Takie obliczenia są naprawdę ważne w leśnictwie i ogrodnictwie - to pomaga lepiej planować uprawy i wykorzystać zasoby, jak nasiona czy miejsce. No i rzecz jasna, trzeba dbać o zdrowie roślin i bioróżnorodność, co jest kluczowe w tej branży. Mój zdaniem, zrozumienie takich rzeczy robi dużą różnicę, jeśli chodzi o sukces w tej dziedzinie.
Pytanie 36

Dokument potwierdzający wydanie drewna, który jest niezbędny do transportu drewna do odbiorcy przez przewoźnika, to

A. faktura
B. kwit wywozowy
C. kwit podwozowy
D. asygnata
Asygnata, kwit podwozowy oraz faktura są dokumentami, które nie mają zastosowania w kontekście przewozu drewna. Asygnata jest dokumentem, który potwierdza prawo do dysponowania towarem, ale nie jest bezpośrednio związana z transportem drewna. Nie ma ona charakteru dokumentu przewozowego, który wymagałby szczegółowej ewidencji i potwierdzenia legalności pochodzenia surowca. Kwit podwozowy, z kolei, jest dokumentem używanym w kontekście dostaw towarów do punktu odbioru, ale także nie odpowiada na wszystkie wymogi związane z przewozem drewna. Faktura, chociaż jest istotnym dokumentem księgowym, nie stanowi podstawy do przewozu drewna; jest to dokument finansowy, który potwierdza sprzedaż towaru. Należy zrozumieć, że błędne przypisanie tych dokumentów do procedur transportowych może prowadzić do nieprawidłowości w obrocie drewnem, a co za tym idzie, do problemów prawnych. Rzetelna wiedza na temat odpowiednich dokumentów przewozowych jest kluczowa dla profesjonalistów w branży, aby unikać nieporozumień oraz potencjalnych sankcji związanych z nielegalnym obrotem surowcami leśnymi.
Pytanie 37

Jeśli norma siewu nasion sosny pospolitej wynosi 300 g/a, to z 3,6 kg nasion można zasiać teren szkółki o powierzchni

A. 1,2 a
B. 12 a
C. 1,2 ha
D. 12 ha
Poprawna odpowiedź wynika z prostej kalkulacji związanej z normą wysiewu nasion sosny pospolitej, która wynosi 300 g na are. Posiadając 3,6 kg nasion, możemy obliczyć, ile arow możemy obsiać, dzieląc dostępne nasiona przez normę wysiewu. Konwersja 3,6 kg na gram daje nam 3600 g. Dzieląc 3600 g przez 300 g/a, otrzymujemy 12 a. To podejście jest zgodne z praktycznymi standardami w leśnictwie, gdzie dokładne obliczenia są kluczowe dla efektywnego planowania i zarządzania powierzchniami leśnymi. W praktyce, wiedza na temat norm wysiewu jest niezbędna, aby zapewnić optymalne rozmieszczenie nasion, co wpływa na przyszły wzrost i zdrowie drzew. Takie obliczenia można zastosować nie tylko w przypadku sosny pospolitej, ale również przy innych gatunkach drzew, co jest istotne w kontekście zalesiania oraz odbudowy lasów.
Pytanie 38

Sadzenie 21 szt. Db1/0 na ręcznie przygotowanej, okrągłej powierzchni o średnicy 1,2 m, to sadzenie na

A. talerzach
B. kopcach
C. tarcach
D. placówkach
Sadzenie na tarczach, kopcach czy talerzach to podejścia, które w praktyce mają inne zastosowania i nie są optymalne w kontekście sadzenia 21 sztuk Db1/0 na przygotowanej powierzchni o średnicy 1,2 m. Tarczowanie polega na tworzeniu niewielkich platform, które mogą ograniczać rozwój korzeni, co w przypadku drzew jest nieskuteczne, gdyż wymaga od roślin większej przestrzeni na rozwój. Wybór kopców sugeruje, że rośliny będą sadzone na podwyższonych formach gleby, co może prowadzić do problemów z wodą i dostępnością składników odżywczych, a także jest bardziej typowe dla roślinności, która potrzebuje specyficznych warunków wzrostu. Z kolei talerzowanie jest metodą, która nie tylko nie sprzyja harmonijnemu rozwoju korzeni, ale także nie zapewnia potrzebnego miejsca dla rozwoju roślin w glebach o ograniczonej przestrzeni. Często w praktyce ogrodniczej błędnie sądzimy, że różne metody sadzenia są wymienne, co prowadzi do pomijania zasadniczych różnic w potrzebach różnych gatunków roślin. Kluczowe jest dostosowanie metody sadzenia do konkretnej sytuacji i rodzaju roślin, co ma bezpośredni wpływ na sukces upraw i ich długoterminową kondycję. Brak zrozumienia tych różnic może prowadzić do nieefektywnych praktyk, które nie przyniosą oczekiwanych rezultatów.
Pytanie 39

Określenie lokalizacji pożaru zgłoszonego przez system monitorujący jest obowiązkiem

A. leśniczego
B. PAD Nadleśnictwa
C. obserwatora
D. Komendy Powiatowej PSP
Odpowiedź "PAD Nadleśnictwa" jest prawidłowa, ponieważ to właśnie Powiatowy Administrator Dóbr Nadleśnictwa (PAD) jest odpowiedzialny za koordynowanie działań związanych z wykrywaniem i zwalczaniem pożarów w lasach. W ramach swoich obowiązków, PAD gromadzi informacje o zagrożeniach pożarowych, a także ocenia i identyfikuje miejsca, gdzie może wystąpić pożar. Dzięki tej roli, PAD współpracuje z innymi organami, takimi jak Komenda Powiatowa PSP, co jest kluczowe w skutecznym zarządzaniu sytuacjami kryzysowymi. Przykładem może być sytuacja, w której sieć obserwacyjna zgłasza pożar; wówczas PAD natychmiast podejmuje działania, aby ustalić dokładny adres zdarzenia i zainicjować odpowiednie procedury alarmowe. Zarządzanie ryzykiem pożarowym w lasach opiera się na określonych standardach i dobrych praktykach, takich jak systemy wczesnego ostrzegania i protokoły reakcji na incydenty, które pomagają w minimalizacji skutków pożaru.
Pytanie 40

Aby zabezpieczyć pola uprawne przed szkodami, na trasach dzików z miejsc noclegowych do terenów żerowych, instaluje się

A. wodopoje
B. pasy zaporowe
C. lizawki
D. paśniki
Lizawki, paśniki i wodopoje to elementy, które nie są odpowiednie do ochrony pól uprawnych przed dzikami. Lizawki, które mają na celu dostarczanie zwierzętom niezbędnych minerałów, mogą przyciągać dziki do obszarów uprawnych, zwiększając ryzyko szkód. Podobnie, paśniki, które służą do karmienia zwierząt, mogą prowadzić do tego, że dziki będą regularnie odwiedzać obszary, gdzie znajdują się uprawy, co będzie skutkować ich zniszczeniem. Wodopoje, choć istotne dla zachowania zdrowia dzikich zwierząt, nie stanowią rozwiązania problemu szkodliwości dzików w kontekście rolnictwa. Wręcz przeciwnie, dostępność wody może jeszcze bardziej skusić dziki do żerowania w okolicach pól uprawnych. W praktyce, mylenie tych elementów z metodą ochrony takich jak pasy zaporowe świadczy o błędnym postrzeganiu problemu. Ochrona upraw wymaga zrozumienia naturalnych zachowań zwierząt i odpowiednich środków zaradczych, które skutecznie ograniczą ich dostęp do upraw. Dlatego kluczowe jest stosowanie strategii, które bezpośrednio wpływają na zachowanie dzików, unikając przyciągania ich do obszarów, gdzie mogą wyrządzać szkody.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej