Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik programista
  • Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
  • Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 10:59
  • Data zakończenia: 9 grudnia 2025 11:13

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jaką rolę pełni instrukcja throw w języku C++?

A. Przerywa działanie programu, gdy wystąpi wyjątek
B. Zgłasza wyjątek, który można przechwycić za pomocą bloku catch
C. Ogranicza zasięg zmiennych w bloku try
D. Inicjuje nowy wyjątek podczas działania aplikacji
Instrukcja 'throw' w C++ służy do zgłaszania wyjątków, które mogą być następnie przechwycone i obsłużone przez blok 'catch'. Mechanizm ten pozwala na przerwanie normalnego przepływu programu w przypadku wystąpienia błędu i skierowanie sterowania do odpowiedniego miejsca obsługi wyjątków. 'Throw' jest kluczowym elementem obsługi błędów i umożliwia propagowanie informacji o błędach na wyższe poziomy programu, co pozwala na ich efektywną obsługę. Używanie wyjątków poprawia czytelność kodu, umożliwiając oddzielenie logiki biznesowej od logiki obsługi błędów.

Pytanie 2

Jakie oprogramowanie służy do monitorowania błędów oraz zarządzania projektami?

A. Jasmine
B. Jira
C. Git
D. Bugzilla
Bugzilla to narzędzie do śledzenia błędów, które skupia się głównie na identyfikacji oraz zarządzaniu defektami w oprogramowaniu. Choć może być używane w kontekście zarządzania projektami, jego funkcjonalności są ograniczone w porównaniu do kompleksowych rozwiązań, takich jak Jira. Bugzilla jest bardziej odpowiednie dla zespołów, które potrzebują prostszych narzędzi do śledzenia błędów, ale nie zapewnia takich możliwości zarządzania projektami jak Jira. Git to system kontroli wersji, który umożliwia zarządzanie kodem źródłowym, ale nie jest narzędziem do śledzenia błędów ani do zarządzania projektami jako takimi. Git pozwala programistom na współpracę i śledzenie zmian w kodzie, jednakże brakuje mu funkcji zarządzania projektami oraz integracji z procesami Agile, które są kluczowe w nowoczesnym rozwoju oprogramowania. Jasmine to framework do testowania jednostkowego aplikacji JavaScript, który koncentruje się na pisaniu testów i nie jest narzędziem do zarządzania projektami ani do śledzenia błędów. Pomimo że testowanie jednostkowe jest istotną częścią cyklu życia oprogramowania, Jasmine nie oferuje funkcjonalności związanych z zarządzaniem projektami, co czyni go nieodpowiednim w kontekście tego pytania.

Pytanie 3

Która z poniższych nie jest prawidłową metodą zarządzania stanem w React?

A. useState hook
B. Context API
C. React.stateManager
D. Redux
Odpowiedzi, które wskazałeś, takie jak Redux, Context API oraz useState hook, są w rzeczywistości powszechnie uznawanymi metodami zarządzania stanem w React. Redux, jako zewnętrzna biblioteka, usprawnia zarządzanie stanem poprzez wprowadzenie centralnego store'a, który przechowuje wszystkie dane w aplikacji. Dzięki temu, każdy komponent może subskrybować zmiany w stanie, co pozwala na prostą synchronizację danych oraz ich śledzenie. Context API jest wbudowane w React i pozwala na udostępnianie danych między komponentami bez potrzeby przekazywania propsów, co znacząco upraszcza hierarchię komponentów i poprawia ich czytelność. Hook useState natomiast, jest prostym i intuicyjnym rozwiązaniem do zarządzania lokalnym stanem w komponentach funkcyjnych, co jest szczególnie przydatne w mniejszych projektach. Zrozumienie, dlaczego te metody są uznawane za poprawne, jest kluczowe, ponieważ pozwala na efektywne zarządzanie stanem w aplikacjach React. Często błędne wnioski wynikają z nieznajomości narzędzi dostępnych w ekosystemie React lub z mylnego przekonania, że dany sposób zarządzania stanem musi być uniwersalny. W rzeczywistości, najlepsze podejście zależy od skali oraz specyfiki projektu.

Pytanie 4

Co to jest Docker?

A. Platforma do tworzenia, wdrażania i uruchamiania aplikacji w kontenerach
B. Narzędzie do testowania wydajności aplikacji webowych
C. System zarządzania bazami danych NoSQL
D. Framework do tworzenia aplikacji mobilnych
Docker jest platformą do tworzenia, wdrażania i uruchamiania aplikacji w kontenerach, co oznacza, że umożliwia programistom izolowanie aplikacji oraz ich zależności w samodzielne jednostki, niezależne od środowiska, w którym są uruchamiane. Dzięki konteneryzacji, aplikacje działają zgodnie w różnych środowiskach, co znacząco upraszcza procesy związane z wdrażaniem i zarządzaniem. Przykładowo, z wykorzystaniem Dockera, programiści mogą stworzyć kontener z aplikacją webową, a następnie wdrożyć go na serwerze produkcyjnym, nie obawiając się, że aplikacja nie zadziała z powodu różnic w konfiguracjach systemu operacyjnego. Ponadto, Docker wspiera DevOps, co jest zgodne z obecnymi trendami w inżynierii oprogramowania, promując podejście Continuous Integration/Continuous Deployment (CI/CD). Używanie Dockera zwiększa efektywność pracy zespołów deweloperskich oraz ułatwia zarządzanie infrastrukturą, co jest istotne w kontekście dużych projektów. Dodatkowo, wspiera on standardy branżowe, takie jak microservices, które ze względu na swoje zalety są szeroko stosowane w nowoczesnych architekturach aplikacyjnych.

Pytanie 5

Metoda przeszukiwania w uporządkowanych tablicach, która polega na podzieleniu tablicy na kilka części i wykonywaniu wyszukiwania liniowego tylko w tej części, gdzie może znajdować się poszukiwany element, w języku angielskim jest określana jako

A. Jump search
B. Exponential search
C. Binary search
D. Ternary search
Wydaje się, że wybór padł na inną metodę wyszukiwania niż jump search – spróbuję wyjaśnić, skąd mogły się wziąć takie wątpliwości. Exponential search rzeczywiście działa na posortowanych tablicach, ale jego główna idea to szybkie znajdowanie zakresu, w którym może się znajdować poszukiwany element, poprzez wykładnicze zwiększanie indeksu (czyli 1, 2, 4, 8 itd.), a dopiero później użycie binary search do finalnego wyszukiwania w wykrytym przedziale. To nie jest metoda z dzieleniem tablicy na kilka części i szukaniem liniowo po „bloku”. Ternary search z kolei jest spotykany głównie tam, gdzie szukamy ekstremum (minimum lub maksimum) funkcji unimodalnej, a nie konkretnego elementu w tablicy. Tutaj tablica jest dzielona na trzy części, ale to zupełnie inna idea niż jump search – chodzi o ciągłe zawężanie przedziału na podstawie wartości funkcji, a nie liniowe przeszukiwanie fragmentu tablicy. Binary search jest chyba najbardziej znaną metodą dla uporządkowanych tablic: dzieli zbiór na pół i eliminuje połowę elementów w każdej iteracji. Jednak tutaj nie ma podziału na „bloki” i nie wykonuje się wyszukiwania liniowego, tylko zawsze korzysta z bezpośrednich porównań środkowego elementu. Z mojego doświadczenia, najczęstszy błąd przy tego typu pytaniach to mylenie mechanizmów dzielenia tablicy i przyspieszania wyszukiwania – nie każda metoda, która coś „dzieli” albo „przeskakuje”, działa tak samo. W praktyce jump search jest czymś dość specyficznym i bardzo łatwo można go pomylić z innymi klasykami, zwłaszcza jeśli nie miało się okazji widzieć jego działania na żywo. Warto zapamiętać, że to właśnie ten algorytm łączy w sobie blokowe przeskoki i liniowe przeszukiwanie tylko wybranego fragmentu – i to go wyróżnia spośród pozostałych popularnych metod branżowych.

Pytanie 6

Który z wymienionych typów kolekcji pozwala na dostęp do ostatnio dodanego elementu w pierwszej kolejności?

A. Kolejka
B. Stos
C. Lista
D. Tablica dwuwymiarowa
Lista to struktura liniowa, która umożliwia dostęp do dowolnego elementu, ale nie działa na zasadzie LIFO. Kolejka działa zgodnie z zasadą FIFO (First In First Out) i przechowuje elementy w kolejności ich dodania. Tablica dwuwymiarowa to struktura do przechowywania danych w postaci macierzy, ale nie działa na zasadzie LIFO ani FIFO, lecz umożliwia dostęp do danych za pomocą indeksów.

Pytanie 7

Czym jest klasa w programowaniu obiektowym?

A. wskaźnik
B. zmienna
C. instrukcja
D. typ danych
Klasa w programowaniu obiektowym to w praktyce taki szablon, według którego tworzymy konkretne obiekty. To coś jak przepis, dzięki któremu programista może zdefiniować własny, złożony typ danych, opisujący realny byt czy problem. Klasa określa, jakie dane (pola, właściwości) oraz zachowania (metody, funkcje) mają mieć obiekty, które potem powstaną na jej podstawie. Programując w językach takich jak Java, C++ czy Python, właśnie klasy pozwalają nam zamknąć logikę i dane w jednym opakowaniu – to jest jeden z filarów OOP (programowania obiektowego). Moim zdaniem nie da się robić sensownych, skalowalnych projektów bez klas, bo to one pozwalają sensownie ogarnąć złożoność. Przykład? W aplikacji bankowej klasa KontoBankowe może mieć pola typu saldo, numer konta i metody do przelewów. Każde nowe konto to osobny obiekt tego typu, ale wszystkie zachowują się spójnie. Warto przy tym pamiętać, że dobra praktyka nakazuje projektować klasy tak, żeby były jak najbardziej uniwersalne, czyli zgodnie z zasadą DRY (Don’t Repeat Yourself) i SOLID. Często spotykam się z opinią, że klasa to „sztywny typ danych”, ale to nieprawda – dzięki dziedziczeniu czy polimorfizmowi można je elastycznie rozszerzać. Podsumowując, klasa to własny, często złożony typ danych stworzony specjalnie pod potrzeby danej aplikacji – i właśnie za to tak się je ceni.

Pytanie 8

Które narzędzie najlepiej nadaje się do analizy wydajności aplikacji JavaScript?

A. Webpack
B. Babel
C. Chrome DevTools Performance
D. npm
Chrome DevTools Performance to potężne narzędzie, które jest integralną częścią przeglądarki Google Chrome i służy do analizy wydajności aplikacji JavaScript. Dzięki niemu możemy monitorować czas ładowania, identyfikować wąskie gardła w kodzie oraz analizować, jak różne elementy strony wpływają na ogólną wydajność. Narzędzie to umożliwia nagrywanie sesji wydajności, co pozwala na szczegółowe zbadanie, jak różne operacje wpływają na czas odpowiedzi aplikacji. Przykładowo, możemy użyć DevTools do analizy, które skrypty zajmują najwięcej czasu lub które zadania blokują wątek główny, co jest kluczowe dla zapewnienia płynności interfejsu użytkownika. Dodatkowo, narzędzie to oferuje różne metryki, takie jak FPS (frames per second), co jest niezbędne do oceny płynności animacji. Warto również podkreślić, że DevTools jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, a jego umiejętne wykorzystanie może znacząco poprawić jakość aplikacji.

Pytanie 9

Początkowym celem środowisk IDE takich jak: lntellij IDEA, Eclipse, NetBeans jest programowanie w języku

A. Python
B. Java
C. C++
D. C#
Środowiska IDE, takie jak IntelliJ IDEA, Eclipse oraz NetBeans, zostały zaprojektowane z myślą o programowaniu w języku Java, który jest jednym z najpopularniejszych języków programowania na świecie. Te zintegrowane środowiska deweloperskie oferują szereg narzędzi i funkcji, które znacznie ułatwiają proces tworzenia aplikacji w Java. Przykładowo, IntelliJ IDEA, stworzony przez firmę JetBrains, dostarcza wsparcie dla automatycznego uzupełniania kodu, refaktoryzacji oraz analizy statycznej, co przyspiesza cykl rozwoju oprogramowania. Eclipse, będący otwartym oprogramowaniem, umożliwia rozszerzanie swoich funkcji poprzez wtyczki, co czyni go elastycznym narzędziem dla programistów. NetBeans, z kolei, zapewnia łatwe w użyciu interfejsy oraz wsparcie dla wielu technologii związanych z Java, takich jak JavaFX czy Java EE, co czyni go idealnym wyborem dla rozwoju aplikacji webowych i desktopowych. Zgodnie z przyjętymi standardami w branży, Java jest językiem obiektowym, który charakteryzuje się wysoką przenośnością oraz bezpieczeństwem, co czyni go atrakcyjnym wyborem dla wielu projektów komercyjnych oraz edukacyjnych.

Pytanie 10

Jakie cechy powinien posiadać skuteczny negocjator?

A. lojalność, nieśmiałość, uczciwość
B. asertywność, pesymizm, buta
C. dobra reputacja, przekora, porywczość
D. intuicja, cierpliwość, asertywność
Skuteczny negocjator powinien mieć zestaw cech, które pozwolą mu osiągać kompromisy, rozwiązywać konflikty i dążyć do korzystnych rozwiązań dla obu stron. Intuicja pozwala wyczuć nastroje rozmówcy, wychwycić niewerbalne sygnały i przewidywać możliwe zagrożenia czy okazje jeszcze zanim druga strona je wprost zasygnalizuje. Cierpliwość jest kluczowa, bo proces dochodzenia do porozumienia bywa żmudny, a presja czasu często prowadzi do pochopnych decyzji. Często miałem okazję obserwować, że ci, którzy potrafią zaczekać na ruch drugiej strony, zyskują przewagę negocjacyjną. Asertywność natomiast pozwala jasno wyrażać swoje oczekiwania i granice, bez agresji i bez uległości – to klasyka wśród dobrych praktyk negocjacyjnych, choć nadal niedoceniana w wielu branżach. Asertywność pomaga uniknąć niedomówień i manipulacji, a także buduje szacunek. W praktyce, na sali negocjacyjnej czy nawet przy codziennych rozmowach z klientami, zestaw tych trzech cech daje naprawdę mocną pozycję. Moim zdaniem nie ma jednego uniwersalnego szablonu, ale właśnie intuicja, cierpliwość i asertywność pojawiają się prawie zawsze w podręcznikach czy na szkoleniach dedykowanych profesjonalistom. Warto je ćwiczyć na co dzień, nawet poza pracą, bo to się po prostu opłaca.

Pytanie 11

Co to jest event bubbling w JavaScript?

A. Metoda zarządzania kolejką zdarzeń w aplikacjach asynchronicznych
B. Proces, w którym zdarzenie zaczyna się od najbardziej szczegółowego elementu i propaguje w górę hierarchii DOM
C. System powiadomień o błędach w konsoli JavaScript
D. Technika optymalizacji wydajności zdarzeń na stronie
Zrozumienie koncepcji event bubbling jest kluczowe dla pracy z interaktywnymi aplikacjami webowymi, a nieprawidłowe interpretacje mechanizmu zdarzeń mogą prowadzić do wielu problemów w codziennej pracy programisty. Twierdzenie, że event bubbling jest techniką optymalizacji wydajności zdarzeń na stronie, jest mylące, ponieważ owszem, skuteczne wykorzystanie event bubbling może poprawić wydajność, ale sam mechanizm nie jest techniką optymalizacji. Zamiast tego, jest to naturalna cecha modelu zdarzeń w JavaScript, która umożliwia propagację zdarzeń w hierarchii DOM. Warto również zauważyć, że zarządzanie kolejką zdarzeń w aplikacjach asynchronicznych to zupełnie inny temat, który dotyczy asynchroniczności oraz mechanizmu event loop, a nie procesu przekazywania zdarzeń. Dodatkowo, twierdzenie, że event bubbling jest systemem powiadomień o błędach w konsoli JavaScript, wprowadza w błąd, gdyż event bubbling dotyczy jedynie propagacji zdarzeń interfejsu użytkownika, a nie obsługi błędów czy logowania. Często nieporozumienia te wynikają z braku znajomości podstawowych zasad dotyczących zdarzeń w JavaScript oraz z pomylenia różnych mechanizmów, które wspierają interaktywność aplikacji. Dobrze jest zapoznać się z dokumentacją i przykładami, aby lepiej zrozumieć te kluczowe koncepcje.

Pytanie 12

Które z poniższych narzędzi jest używane do statycznej analizy kodu JavaScript?

A. Webpack
B. Babel
C. ESLint
D. Jest
Webpack, Babel i Jest to narzędzia, które pełnią różne funkcje w procesie tworzenia aplikacji JavaScript, jednak żadna z tych opcji nie jest używana do statycznej analizy kodu. Webpack to narzędzie do pakowania modułów, które pozwala programistom łączyć różne zasoby, takie jak skrypty, style czy obrazy, w jeden plik wynikowy, co jest bardzo przydatne w kontekście optymalizacji aplikacji. Z kolei Babel to transpilator, który umożliwia pisanie kodu w nowoczesnym JavaScript, a następnie konwertuje go do wersji, która jest kompatybilna z szerszą gamą przeglądarek. Dzięki Babel możemy korzystać z najnowszych funkcji języka, co zdecydowanie ułatwia rozwój, jednak nie ma on możliwości analizy statycznej. Natomiast Jest to framework testowy, który skupia się na jednostkowym testowaniu kodu JavaScript. Choć Jest pozwala na pisanie testów i sprawdzanie poprawności działania kodu, to również nie pełni roli narzędzia do analizy statycznej. Wybierając te narzędzia, można wprowadzać różne aspekty optymalizacji i poprawy jakości kodu, ale nie zastąpią one dedykowanych narzędzi do analizy, jak ESLint. Warto zrozumieć, że każde z tych narzędzi ma swoją specyfikę i zastosowanie, co jest kluczowe w kontekście efektywnego używania ich w projektach programistycznych.

Pytanie 13

Jakie znaczenie ma poziom dostępności AAA w WCAG 2.0?

A. Dostosowanie tylko do użytkowników mobilnych
B. Średni standard dostępności
C. Najwyższy poziom dostępności
D. Najnizszy poziom dostępności
Poziom dostępności AAA w WCAG 2.0 oznacza najwyższy standard dostępności, który ma na celu zapewnienie, że treści internetowe są dostępne dla wszystkich użytkowników, w tym osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności. WCAG, czyli Wytyczne dotyczące dostępności treści internetowych, są międzynarodowym standardem, który definiuje, jak tworzyć dostępne treści. Poziom AAA obejmuje wszystkie wytyczne z poziomów A i AA oraz dodatkowe wymagania, które są bardziej rygorystyczne. Przykładem może być konieczność zapewnienia alternatywnych opisów dla wszystkich mediów, w tym dla materiałów wideo i audio, a także użycie odpowiednich kontrastów kolorystycznych. W praktyce oznacza to, że strony internetowe muszą być projektowane z myślą o właściwej nawigacji, dostępnym oprogramowaniu czytającym oraz dostosowanych formatach tekstowych, które są łatwe do przetwarzania przez osoby z różnymi ograniczeniami. Wdrożenie poziomu AAA jest wyzwaniem, ale przyczynia się do bardziej inkluzywnego środowiska online.

Pytanie 14

Jaka jest złożoność obliczeniowa poniższego algorytmu?

for (int i = 0; i < n; i++) {
    for (int j = 0; j < n; j++) {
        for (int k = 0; k < n; k++) {
            array[i][j][k] = i + j + k;
        }
    }
}
A. O(n²)
B. O(n log n)
C. O(n)
D. O(n³)
Złożoność obliczeniowa przedstawionego algorytmu wynosi O(n³), co wynika z trzech zagnieżdżonych pętli, z których każda iteruje po n elementach. W praktyce oznacza to, że liczba operacji, które algorytm wykonuje, rośnie proporcjonalnie do sześcianu liczby n. Przykładowo, jeśli mamy dwa wymiary, złożoność będzie O(n²), ale w tym przypadku mamy trzy wymiary (i, j, k), co podwyższa złożoność do O(n³). Takie sytuacje zdarzają się często w problemach związanych z przetwarzaniem danych w trzech wymiarach, takich jak grafika komputerowa czy analiza danych 3D. W branży, dobrze jest pamiętać, że złożoność O(n³) może być nieefektywna dla dużych n, dlatego warto analizować algorytmy pod kątem ich wydajności i stosować różne techniki optymalizacji, jak na przykład podział danych czy struktury danych zmniejszające złożoność. Warto również zrozumieć, że dla dużych wartości n, czas wykonania algorytmu może być zauważalnie dłuższy, co wpływa na ogólną efektywność systemu.

Pytanie 15

Do implementacji w aplikacji jednokierunkowej funkcji skrótu, zwanej funkcją haszującą, można wykorzystać algorytm

A. MD5
B. DES
C. AES
D. RSA
Wiele osób myli funkcje szyfrujące z funkcjami skrótu i to jest dość powszechny błąd – spotkałem się z tym wielokrotnie podczas różnych zajęć czy projektów. Algorytmy takie jak DES, AES czy RSA to klasyczne przykłady szyfrów, czyli narzędzi do szyfrowania i odszyfrowywania danych, a nie do generowania skrótu. DES i AES to algorytmy szyfrowania symetrycznego, w których ten sam klucz jest używany zarówno do szyfrowania, jak i odszyfrowywania. RSA z kolei jest przykładem szyfrowania asymetrycznego – opiera się na parze kluczy: publicznym i prywatnym. Różnica jest fundamentalna: szyfrowanie zawsze daje możliwość odzyskania oryginalnych danych przy posiadaniu właściwego klucza, natomiast funkcja skrótu ma być jednokierunkowa, czyli nie ma (w praktyce) sposobu, by z hasha odzyskać oryginał. Stosowanie DES, AES czy RSA wszędzie tam, gdzie chodzi wyłącznie o weryfikację integralności albo podpisanie niewielkiego fragmentu danych, jest nieefektywne, niezgodne z dobrymi praktykami i standardami (np. NIST czy ISO/IEC 27001). Co więcej, taka pomyłka może prowadzić do poważnych błędów w zabezpieczeniach aplikacji. Przykład: szyfrując hasło zamiast haszować, narażamy się na jego łatwe odzyskanie przez atakującego, jeśli wycieknie klucz. Funkcje skrótu (np. MD5, SHA-256) są do tego stworzone – nie pozwalają odtworzyć wejścia, dają szybkie porównania. Warto rozumieć te różnice, bo w praktyce branżowej od tego zależy bezpieczeństwo całych systemów. Moim zdaniem, zaskakująco często nawet doświadczeni programiści się tutaj mylą, zwłaszcza jeśli nie zajmują się na co dzień bezpieczeństwem IT.

Pytanie 16

Jakie jest oznaczenie normy międzynarodowej?

A. ISO
B. PN
C. CE
D. EN
ISO (International Organization for Standardization) to międzynarodowa organizacja zajmująca się opracowywaniem i wdrażaniem standardów technicznych. Oznaczenie ISO wskazuje, że produkt lub usługa spełnia międzynarodowe normy jakości i bezpieczeństwa, co ułatwia handel oraz współpracę na arenie międzynarodowej. Normy ISO obejmują szeroki zakres dziedzin, takich jak zarządzanie jakością (ISO 9001), zarządzanie środowiskowe (ISO 14001) czy bezpieczeństwo informacji (ISO 27001). Certyfikacja ISO buduje zaufanie klientów i zwiększa konkurencyjność firmy na rynku globalnym.

Pytanie 17

Które z poniższych nie jest narzędziem do zarządzania stanem w aplikacjach React?

A. MobX
B. Redux
C. Context API
D. Webpack
Webpack to narzędzie do budowania, które służy do zarządzania zasobami w projekcie, a nie do zarządzania stanem aplikacji. Jego głównym celem jest przekształcanie i optymalizacja plików, takich jak JavaScript, CSS czy obrazy, przed ich wdrożeniem na produkcję. Dzięki Webpackowi można tworzyć modułowe aplikacje, które pozwalają na łatwe zarządzanie zależnościami. Przykładem użycia Webpacka może być skonfigurowanie go do kompresji plików JavaScript oraz CSS w celu zwiększenia wydajności aplikacji. W praktyce, Webpack jest szeroko stosowany w projektach React, aby efektywnie łączyć i optymalizować kod z różnych źródeł, co przekłada się na szybsze ładowanie się aplikacji. Standardy dotyczące zarządzania projektami przewidują, że narzędzia do budowania, takie jak Webpack, powinny być odpowiednio skonfigurowane w celu zapewnienia najlepszych praktyk dotyczących wydajności i organizacji kodu.

Pytanie 18

Która z wymienionych zasad jest istotna dla bezpiecznego użytkowania portali społecznościowych?

A. Unikanie stosowania silnych haseł do konta
B. Regularne kontrolowanie ustawień prywatności
C. Zgłaszanie treści, które naruszają regulamin
D. Udostępnianie jak największej ilości informacji osobowych
Regularne sprawdzanie ustawień prywatności jest kluczowym aspektem bezpiecznego korzystania z portali społecznościowych, ponieważ to właśnie te ustawienia decydują o tym, jakie informacje udostępniamy innym użytkownikom. Użytkownicy powinni być świadomi, że domyślne ustawienia prywatności często są skonfigurowane w sposób, który umożliwia szeroką dostępność ich danych osobowych. Przykładowo, wiele platform społecznościowych domyślnie ustawia profile jako publiczne, co oznacza, że każdy może zobaczyć ich zawartość. Zmieniając te ustawienia, użytkownicy mogą ograniczyć widoczność swoich postów, zdjęć, a także informacji osobistych tylko do wybranej grupy osób, co znacząco zwiększa ich bezpieczeństwo. Warto także regularnie aktualizować te ustawienia, ponieważ platformy często wprowadzają nowe funkcje, które mogą zmieniać domyślne zasady dotyczące prywatności. Zgodnie z wytycznymi RODO oraz innymi standardami ochrony danych osobowych, użytkownicy mają prawo do kontrolowania swoich informacji, co czyni regularne sprawdzanie ustawień prywatności nie tylko zaleceniem, ale również obowiązkiem każdego świadomego użytkownika internetu.

Pytanie 19

Jakie sformułowanie najlepiej oddaje złożoność obliczeniową algorytmu quicksort?

A. jest większa niż O(n2)
B. jest różna w zależności od wyboru elementu dzielącego
C. jest zawsze mniejsza niż złożoność jakiegokolwiek innego algorytmu sortowania
D. jest większa niż złożoność sortowania bąbelkowego
Twierdzenie, że złożoność quicksort jest wyższa niż sortowania bąbelkowego, jest błędne – bubble sort ma złożoność O(n²) niezależnie od danych wejściowych, co czyni go jednym z najwolniejszych algorytmów. Quicksort nigdy nie ma złożoności wyższej niż O(n²) w najgorszym przypadku, co oznacza, że jest zawsze bardziej efektywny niż bubble sort. Twierdzenie, że quicksort zawsze jest szybszy niż jakikolwiek inny algorytm, jest nieprawdziwe – algorytmy takie jak counting sort lub radix sort mogą działać szybciej w określonych przypadkach. Ostateczna wydajność quicksort zależy od implementacji oraz charakterystyki danych wejściowych.

Pytanie 20

Jakiego kodu dotyczy treść wygenerowana w trakcie działania programu Java?

Ilustracja do pytania
A. Kodu 2
B. Kodu 4
C. Kodu 1
D. Kodu 3
W przypadku kodu 4 mamy do czynienia z operatorem modulo zastosowanym na zmiennych x i y. Wiąże się to z próbą podziału przez zero co w języku Java skutkuje wygenerowaniem wyjątku java.lang.ArithmeticException. Przykładowo jeśli y wynosi zero to operacja x % y jest niedozwolona i spowoduje wyjątek. Rozumienie jak bezpiecznie wykonywać operacje arytmetyczne w Javie jest kluczowe dla unikania takich błędów. Zgodnie z dobrymi praktykami należy zawsze sprawdzać wartości zmiennych przed wykonaniem operacji matematycznych które mogą prowadzić do błędów wykonania programu. Ważne jest aby stosować techniki obsługi wyjątków try-catch które pozwalają na przechwycenie i odpowiednie zarządzanie błędami. Używanie odpowiednich testów jednostkowych może pomóc w wcześniejszym wykryciu takich problemów co jest standardem w branży programistycznej. Zrozumienie obsługi błędów w programowaniu pozwala na tworzenie bardziej niezawodnych i odpornych na błędy aplikacji co jest istotnym aspektem pracy profesjonalnego programisty.

Pytanie 21

Zaproponowany fragment kodu w języku Java wypełnia tablicę elementami:

int[] tablica = new int [10];
int j = 2;

for (int i = 0; i < 10; i++) {
    tablica[i] = j;
    j += 2;
}
A. 0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9
B. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10
C. 2, 2, 2, 2, 2, 2, 2, 2, 2, 2
D. 2, 4, 6, 8, 10, 12, 14, 16, 18, 20
Ten fragment kodu w języku Java rzeczywiście tworzy tablicę o 10 elementach i wypełnia ją kolejnymi liczbami parzystymi, zaczynając od 2. Wynika to bezpośrednio z działania pętli for oraz zmiennej j, która startuje z wartością 2 i w każdym przebiegu pętli jest zwiększana o 2. Dzięki temu do każdej komórki tablicy trafia kolejna liczba parzysta: 2, 4, 6, 8 itd., aż do 20. Takie rozwiązanie jest bardzo często spotykane przy algorytmach, które generują lub przetwarzają sekwencje liczb wg określonego wzorca czy postępu arytmetycznego. Co ciekawe, ten schemat można łatwo modyfikować, np. zmieniając wartość początkową lub krok, żeby tablica wypełniała się liczbami nieparzystymi albo dowolnym innym ciągiem. W profesjonalnych projektach, gdy mamy do czynienia z większymi zbiorami danych, lepiej korzystać z metod typu Arrays.fill() lub streamów, jednak zrozumienie takiej manualnej pętli jest fundamentem nauki programowania. Z mojego doświadczenia, taki kod najlepiej obrazuje, jak działa indeksowanie tablic i inkrementacja wartości. Warto przećwiczyć podobne zadania, żeby utrwalić sobie podstawowe operacje na strukturach danych, bo potem przy bardziej złożonych algorytmach wszystko staje się prostsze. Takie rzeczy są wręcz codziennością w pracy programisty – czy to podczas inicjalizowania danych testowych, czy podczas przygotowywania danych wejściowych do algorytmów.

Pytanie 22

Jakie z następujących skutków może wystąpić w przypadku naruszenia prawa autorskiego?

A. Zakaz korzystania z oprogramowania open-source
B. Obowiązek zamieszczenia publicznych przeprosin
C. Nałożenie grzywny lub kary więzienia
D. Unieważnienie umowy licencyjnej użytkownika końcowego
Naruszenie prawa autorskiego może skutkować nałożeniem grzywny lub karą więzienia. W zależności od skali naruszenia oraz obowiązujących przepisów, osoba odpowiedzialna za naruszenie może zostać pociągnięta do odpowiedzialności karnej lub cywilnej. Kary mogą obejmować nie tylko grzywny finansowe, ale także konieczność wypłaty odszkodowań na rzecz twórcy lub właściciela praw autorskich. W niektórych przypadkach naruszenie praw autorskich na dużą skalę może prowadzić do kary pozbawienia wolności, co podkreśla wagę przestrzegania przepisów o ochronie własności intelektualnej.

Pytanie 23

Który z wymienionych frameworków służy do budowy aplikacji webowych w C#?

A. Angular
B. ASP.NET Core
C. React.js
D. Django
ASP.NET Core to nowoczesny, wydajny i skalowalny framework opracowany przez Microsoft, który jest przeznaczony do budowy aplikacji webowych w języku C#. ASP.NET Core umożliwia tworzenie dynamicznych stron internetowych, API oraz aplikacji mikroserwisowych. Jego modularność i wsparcie dla kontenerów (Docker) oraz chmury sprawiają, że jest to jeden z najczęściej wybieranych frameworków w środowiskach enterprise. ASP.NET Core obsługuje zarówno aplikacje serwerowe, jak i aplikacje klient-serwer, a dzięki technologii Razor Pages i Blazor pozwala na budowanie aplikacji, w których logika biznesowa jest ściśle zintegrowana z warstwą prezentacji. Dodatkowo ASP.NET Core oferuje wbudowane mechanizmy do zarządzania tożsamością użytkowników, autoryzacji i autentykacji, co czyni go doskonałym wyborem do tworzenia aplikacji biznesowych oraz korporacyjnych.

Pytanie 24

Jakie elementy powinny być ujęte w dokumentacji programu?

A. Strategia marketingowa aplikacji
B. Szczegóły dotyczące konfiguracji serwera
C. Zestawienie błędów zidentyfikowanych w trakcie testów
D. Opis funkcji, klas i zmiennych w kodzie
Opis funkcji, klas i zmiennych w kodzie to kluczowy element dokumentacji programu. Tego rodzaju dokumentacja pozwala na lepsze zrozumienie struktury aplikacji, jej logiki biznesowej oraz wzajemnych zależności pomiędzy poszczególnymi komponentami. Dokumentacja techniczna obejmuje szczegółowe informacje na temat implementacji, interfejsów API, schematów baz danych oraz sposobów integracji z innymi systemami. Dzięki niej programiści mogą szybciej wdrażać się w projekt, a błędy i niejasności są minimalizowane. Kompleksowa dokumentacja zawiera także przykłady użycia poszczególnych funkcji, co dodatkowo ułatwia rozwój i rozbudowę aplikacji. W dobrze prowadzonym projekcie dokumentacja kodu jest na bieżąco aktualizowana, co zwiększa jego przejrzystość i wspiera proces refaktoryzacji.

Pytanie 25

Który z wymienionych mechanizmów pozwala na monitorowanie stanu użytkownika w trakcie sesji w aplikacji internetowej?

A. Sesje (Sessions)
B. CSS Selectors
C. HTTP Headers
D. HTML Forms
Sesje (sessions) to mechanizm wykorzystywany w aplikacjach webowych do śledzenia stanu użytkownika podczas sesji przeglądania. Sesje umożliwiają przechowywanie danych użytkownika na serwerze przez określony czas i identyfikowanie go za pomocą unikalnego identyfikatora (session ID), który jest zwykle przechowywany w ciasteczkach. Mechanizm sesji pozwala na implementację logowania, koszyków zakupowych oraz innych funkcji, które wymagają zachowania stanu między żądaniami HTTP. Sesje są kluczowe dla aplikacji wymagających autoryzacji i autentykacji, ponieważ umożliwiają śledzenie działań użytkownika bez konieczności wielokrotnego logowania. Zastosowanie sesji w aplikacjach zwiększa bezpieczeństwo i poprawia komfort użytkowania, a także umożliwia personalizację treści w czasie rzeczywistym.

Pytanie 26

Co to jest Cypress?

A. Biblioteka komponentów UI dla React
B. System zarządzania bazami danych dla aplikacji mobilnych
C. Narzędzie do kompilacji kodu TypeScript
D. Framework do testowania end-to-end aplikacji webowych
Odpowiedzi, które wskazują na inne funkcje niż testowanie aplikacji webowych, prowadzą do nieporozumień związanych z rolą i zastosowaniem narzędzi w procesie tworzenia oprogramowania. Na przykład, biblioteki komponentów UI dla React są narzędziem, które ułatwia tworzenie interaktywnych interfejsów użytkownika, ale nie zajmują się automatyzowaniem testów. Systemy zarządzania bazami danych są odpowiedzialne za przechowywanie i organizację danych, a nie za testowanie aplikacji. Podobnie, narzędzia do kompilacji kodu TypeScript koncentrują się na konwersji kodu źródłowego z TypeScript do JavaScript, co jest zupełnie inną funkcjonalnością. Kluczowym błędem jest mylenie różnych aspektów cyklu życia aplikacji; testowanie end-to-end, które oferuje Cypress, jest krytycznym krokiem zapewniającym jakość i niezawodność aplikacji, podczas gdy inne wymienione opcje mają odmienny cel i zastosowanie. Zrozumienie różnicy między tymi narzędziami jest kluczowe dla właściwego doboru technologii w projekcie informatycznym.

Pytanie 27

Które z wymienionych stwierdzeń najtrafniej charakteryzuje klasę dziedziczącą?

A. Klasa, która dzieli swoje pola z klasami zaprzyjaźnionymi
B. Klasa, która nie może posiadać konstruktorów ani destruktorów
C. Klasa, która wykorzystuje pola i metody innej klasy bez ich ponownej definicji
D. Klasa, która umożliwia wielokrotne dziedziczenie pól prywatnych
Dziedziczenie w programowaniu obiektowym pozwala na tworzenie nowych klas na podstawie istniejących. Klasa dziedziczona (klasa pochodna) automatycznie uzyskuje dostęp do publicznych i chronionych pól oraz metod klasy bazowej, co eliminuje potrzebę ich ponownego definiowania. Dzięki dziedziczeniu można rozszerzać funkcjonalność istniejących klas, co prowadzi do bardziej efektywnego i modułowego kodu. Przykładem może być klasa 'Pojazd', po której dziedziczy klasa 'Samochód', zachowując wszystkie właściwości pojazdu i dodając specyficzne dla samochodu metody lub pola.

Pytanie 28

Jaką wartość zwróci funkcja napisana w języku C++, jeżeli jej argumentem wejściowym jest tablica stworzona w następujący sposób:

int tablica[6] = {3,4,2,4,10,0};

int fun1(int tab[]) {
    int wynik = 0;

    for(int i = 0; i < 6; i++)
        wynik += tab[i];
    return wynik;
}
A. 0
B. 23
C. 10
D. 20
Rozwiązując takie zadania, warto nauczyć się dokładnie patrzeć na strukturę kodu. Funkcja fun1 przyjmuje tablicę intów i sumuje jej elementy. Tu pętla for przechodzi po wszystkich sześciu indeksach – od 0 do 5. Gdy podmienisz na liczby z zadania: 3, 4, 2, 4, 10 oraz 0 – po prostu dodajesz te wartości do siebie. Suma wychodzi 23. Czyli wynik funkcji to właśnie 23. To taki bardzo typowy przykład sumowania elementów tablicy – nie tylko na lekcjach, ale praktycznie wszędzie, np. jak liczysz sumę zamówień w sklepie internetowym albo punkty gracza w grze. Jeśli chodzi o dobre praktyki w C++, to warto wiedzieć, że lepiej przekazywać tablicę z dodatkowym parametrem długości, żeby nie robić magicznych liczb jak to '6' w pętli – można się wtedy łatwo pomylić przy zmianie rozmiaru. Moim zdaniem dobrze jest od razu przyswoić sobie nawyk wykorzystywania std::vector zamiast „gołych” tablic, bo są bezpieczniejsze i elastyczniejsze. To już taki krok w stronę kodu produkcyjnego. Ale podsumowując – jeśli widzisz tak napisany kod, to zawsze patrz, ile razy pętla się wykona i jakie są wartości w tablicy. Tylko tyle i aż tyle. W praktyce ta umiejętność przekłada się na szybkie debugowanie i pisanie niezawodnych programów.

Pytanie 29

W języku C++, zakładając, że przedstawiony fragment kodu poprawnie się skompiluje i zostanie wykonany, to zmiennej liczba przypisana zostanie wartość:

int liczba = rand() % 1000;
A. równa 1000
B. pseudolosowa nie większa niż 999
C. rzeczywista podzielna przez 1000
D. dowolna pseudolosowa z przedziału typu int
Linia kodu int liczba = rand() % 1000; w języku C++ używa funkcji rand() do generowania liczby pseudolosowej. Funkcja ta zwraca liczbę całkowitą z zakresu od 0 do RAND_MAX zdefiniowanego w standardowej bibliotece C++. Obliczenie rand() % 1000 wykonuje operację modulo na wygenerowanej liczbie, co oznacza, że wynik zawsze będzie liczbą z zakresu od 0 do 999. Jest to powszechna technika używana do ograniczenia zakresu wartości zwracanych przez funkcję rand() do konkretnego przedziału. Takie podejście jest często wykorzystywane do generowania pseudolosowych wartości całkowitych w określonym zakresie, co jest przydatne w wielu zastosowaniach, od prostych programów testowych po bardziej złożone aplikacje symulacyjne. Należy pamiętać, że funkcja rand() generuje liczby pseudolosowe, co oznacza, że sekwencja liczb będzie się powtarzać przy każdym uruchomieniu programu, chyba że zostanie zainicjowana za pomocą funkcji srand() z unikalnym ziarnem. Jest to zgodne z dobrymi praktykami, aby zapewnić różnorodność w generowanych liczbach pseudolosowych, zwłaszcza w kontekście testowania i symulacji komputerowych.

Pytanie 30

W programie desktopowym stworzono rozwijaną listę oraz przypisano cztery funkcje do obsługi zdarzeń tej kontrolki. Jaki komunikat pojawi się po dokonaniu wyboru w tej liście?
W XAML (uproszczona wersja):

<ComboBox SelectionChanged="Funkcja1" DragEnter="Funkcja2"
    LostFocus="Funkcja3" KeyDown="Funkcja4">
</ComboBox>
W kodzie:
private void Funkcja1(object sender, SelectionChangedEventArgs e)
{
    MessageBox.Show("Zdarzenie 1");
}
private void Funkcja2(object sender, DragEventArgs e)
{
    MessageBox.Show("Zdarzenie 2");
}
private void Funkcja3(object sender, RoutedEventArgs e)
{
    MessageBox.Show("Zdarzenie 3");
}
private void Funkcja4(object sender, KeyEventArgs e)
{
    MessageBox.Show("Zdarzenie 4");
}
A. Zdarzenie 3
B. Zdarzenie 1
C. Zdarzenie 2
D. Zdarzenie 4
W zadaniu chodziło o to, jakie zdarzenie zostanie wywołane po dokonaniu wyboru w rozwijanej liście ComboBox. Wielu osobom może się wydawać, że zmiana wyboru w kontrolce może powodować aktywację różnych zdarzeń, takich jak LostFocus czy KeyDown, zwłaszcza jeśli wcześniej mieli styczność z WinForms lub innymi frameworkami UI. Zdarzenie LostFocus jednak zostaje wywołane tylko wtedy, gdy kontrolka traci fokus, czyli gdy użytkownik przestaje ją aktywnie obsługiwać, na przykład klikając gdzie indziej – nie podczas zwykłego wyboru elementu. KeyDown natomiast obsługuje sytuacje, w których użytkownik naciska klawisz na klawiaturze, więc ma to sens tylko, gdy wybór w ComboBox jest dokonywany za pomocą klawiatury, ale nawet wtedy domyślnie KeyDown nie informuje o zmianie wybranego elementu, tylko o naciśnięciu klawisza. DragEnter jest całkiem osobną kategorią – to zdarzenie wywołuje się tylko wtedy, gdy przeciągamy jakiś element nad ComboBoxem, co w praktyce nie ma nic wspólnego z normalnym wyborem z listy. Często spotykam się z przekonaniem, że Focus i jego utrata mają coś wspólnego z wyborem wartości, ale według dokumentacji Microsoftu oraz praktyki programistycznej to dwie różne sprawy. SelectionChanged to standardowy, branżowy sposób wykrywania zmiany wyboru w kontrolkach typu ComboBox – niezależnie od tego czy użytkownik używa myszki, klawiatury czy nawet ekranów dotykowych. Właśnie dlatego ta odpowiedź jest właściwa. Moim zdaniem nieporozumienia biorą się często z niejasnego rozumienia różnicy między różnymi zdarzeniami UI. W środowiskach takich jak WPF lub UWP bardzo się to rozdziela i dokumentacja zawsze to podkreśla. Dobrą praktyką jest przypisywanie każdej funkcji tylko do tych zdarzeń, które rzeczywiście dotyczą konkretnej akcji użytkownika – to pozwala uniknąć nieprzyjemnych bugów i nieoczekiwanych komunikatów w aplikacji.

Pytanie 31

Ergonomiczną oraz właściwą pozycję do pracy przy komputerze zapewni fotel, którego

A. podłokietniki znajdują się 20 cm poniżej blatu
B. oparcie w rejonie szyi jest nachylone do przodu o 40ᵒ
C. oparcie wspiera lordozę w dolnym odcinku pleców
D. podłokietniki są 30 cm powyżej blatu
Prawidłowa i ergonomiczna pozycja pracy przy komputerze jest kluczowa dla zdrowia i komfortu użytkownika. Oparcie krzesła, które zapewnia lordozę w odcinku lędźwiowym, jest niezbędne, ponieważ pozwala na zachowanie naturalnej krzywizny kręgosłupa. Lordoza lędźwiowa to naturalne wygięcie kręgosłupa w dolnej części pleców, które wspiera prawidłowe ułożenie ciała podczas siedzenia. Krzesło powinno być zaprojektowane tak, aby oparcie przylegało do krzywizny ciała, co minimalizuje ryzyko bólu pleców oraz przeciążeń. Praktycznym przykładem ergonomicznej pozycji jest ustawienie oparcia w taki sposób, aby jego dolna część była dostosowana do odcinka lędźwiowego. Zgodnie z normami ISO 9241, które dotyczą ergonomii miejsc pracy przy komputerze, krzesło powinno umożliwiać użytkownikowi przyjęcie wygodnej pozycji z podparciem dla dolnej części pleców. W odpowiedniej pozycji stopy powinny spoczywać płasko na podłodze, a kolana powinny być na poziomie bioder, co wspiera prawidłowe krążenie krwi oraz redukuje napięcia mięśniowe.

Pytanie 32

Jaki komponent środowiska IDE jest niezbędny do tworzenia aplikacji webowych?

A. Zarządzanie bazami danych
B. Narzędzie do tworzenia grafiki
C. Debugger, edytor kodu, integracja z systemem kontroli wersji
D. Emulator urządzeń mobilnych
Debugger, edytor kodu oraz integracja z systemem kontroli wersji to kluczowe elementy środowiska IDE, które umożliwiają efektywną pracę nad aplikacjami webowymi. Debugger pozwala na wykrywanie i naprawianie błędów w czasie rzeczywistym, edytor kodu umożliwia szybkie pisanie i modyfikowanie kodu, a integracja z systemem kontroli wersji (np. Git) pozwala śledzić zmiany i współpracować w zespołach programistycznych. Te narzędzia stanowią podstawę pracy każdego dewelopera webowego.

Pytanie 33

Co to jest dokumentacja instruktażowa programu?

A. Dokumentem przedstawiającym plany rozwoju oprogramowania
B. Zbiorem szczegółów technicznych dotyczących kodu źródłowego
C. Kolekcją testów jednostkowych oraz ich wyników
D. Instrukcją opisującą, jak używać funkcji programu
Instrukcja wyjaśniająca, jak korzystać z funkcji programu, to podstawowy element dokumentacji pomocy programu. Tego rodzaju dokumentacja jest skierowana do użytkowników końcowych i zawiera opisy interfejsu, funkcji oraz dostępnych narzędzi. Instrukcja użytkownika może obejmować zrzuty ekranu, filmy instruktażowe oraz FAQ (często zadawane pytania), co ułatwia szybkie wdrożenie w obsługę aplikacji. Celem dokumentacji pomocy jest nie tylko wyjaśnienie podstawowych funkcji programu, ale także zwiększenie komfortu użytkownika i minimalizacja problemów związanych z obsługą oprogramowania. Przejrzysta i dobrze napisana instrukcja wpływa na pozytywne doświadczenia użytkowników, redukując liczbę zgłoszeń do działu wsparcia technicznego.

Pytanie 34

W przedstawionej ramce znajduje się fragment opisu metody compile języka Java wykorzystywanej w kontekście wyrażeń regularnych. Który symbol powinien być użyty, aby znaleźć dopasowanie na końcu tekstu?

MetacharacterDescription
|Find a match for any one of the patterns separated by | as in: cat|dog|fish
.Find just one instance of any character
^Finds a match as the beginning of a string as in: ^Hello
$Finds a match at the end of the string as in: World$
\dFind a digit
\sFind a whitespace character
\bFind a match at the beginning of a word like this: \bWORD, or at the end of a word like this: WORD\b
\uxxxxFind the Unicode character specified by the hexadecimal number xxxx
Źródło https://www.w3schools.com/java/java_regex.asp dostęp 20.08.2020
A. .
B. |
C. ^
D. $
Znak dolara $ w wyrażeniach regularnych w języku Java jest używany do oznaczenia końca ciągu znaków. Jeśli chcemy sprawdzić, czy konkretny wzorzec występuje na końcu danego tekstu, używamy właśnie tego metaznaku. Przykładowo, wyrażenie regularne World$ dopasuje tekst, w którym słowo World pojawia się na samym końcu. Jest to przydatne w wielu scenariuszach, takich jak walidacja struktury tekstu czy filtrowanie logów, gdzie ważna jest pozycja występowania wzorca. Konwencja ta jest zgodna z ogólnymi standardami regex, co czyni ją intuicyjną i uniwersalną w zastosowaniu. Dolar pełni kluczową rolę w automatyzacji procesów w przetwarzaniu tekstu, umożliwiając efektywne dopasowywanie końcowych wzorców w aplikacjach Java. Użycie $ jest zgodne z dobrymi praktykami kodowania, szczególnie w kontekście walidacji danych wejściowych, gdzie określenie końca ciągu jest często wymagane. Jest to także popularne w analizie danych, gdzie dane muszą spełniać określone kryteria co do ich zakończenia, takie jak rozszerzenia plików czy określone etykiety tekstowe.

Pytanie 35

Jakie składniki są kluczowe w dynamicznym formularzu logowania?

A. Pola tekstowe do wprowadzania danych użytkownika
B. Tabela w bazie danych
C. Plik graficzny
D. Nagłówek HTTP
Pola tekstowe do wprowadzania danych użytkownika są kluczowym elementem dynamicznego formularza logowania. Umożliwiają one użytkownikowi wprowadzenie informacji, takich jak nazwa użytkownika i hasło, co jest niezbędne do uwierzytelnienia w systemie. Formularze HTML wykorzystują tagi <input> do tworzenia pól tekstowych, a ich interakcja z użytkownikiem może być wspierana przez JavaScript lub inne technologie frontendowe, które walidują dane i zapewniają bezpieczeństwo procesu logowania. Pola tekstowe mogą być wzbogacone o atrybuty, takie jak 'required', 'pattern' czy 'type', które dodatkowo zabezpieczają formularz i ułatwiają użytkownikowi poprawne wypełnienie danych.

Pytanie 36

Jakie jest fundamentalne zagadnienie w projektowaniu aplikacji w architekturze klient-serwer?

A. Użycie serwera jako głównego miejsca przetwarzania danych
B. Funkcjonowanie aplikacji wyłącznie w trybie offline
C. Przeniesienie wszystkich obliczeń na stronę klienta
D. Brak podziału na role klienta i serwera
Użycie serwera jako centralnego miejsca przetwarzania danych jest kluczowym elementem architektury klient-serwer. Serwer pełni rolę centralnego punktu, który zarządza żądaniami klientów, przechowuje dane i zapewnia odpowiedzi na zapytania. Taki model zapewnia większe bezpieczeństwo danych, ułatwia zarządzanie zasobami i umożliwia skalowanie aplikacji w miarę wzrostu liczby użytkowników. Architektura klient-serwer jest szeroko stosowana w aplikacjach webowych, systemach bankowych oraz usługach chmurowych, gdzie konieczna jest centralizacja danych i ich ochrona.

Pytanie 37

Jaka będzie zawartość zmiennej filteredItems po wykonaniu poniższego kodu?

const items = [
  { id: 1, name: 'phone', price: 500 },
  { id: 2, name: 'laptop', price: 1000 },
  { id: 3, name: 'tablet', price: 750 }
];

const filteredItems = items.filter(item => item.price > 600)
                          .map(item => item.name);
A. [{id: 2, name: 'laptop', price: 1000}, {id: 3, name: 'tablet', price: 750}]
B. ['laptop', 'tablet', 'phone']
C. ['phone']
D. ['laptop', 'tablet']
Zmienna filteredItems zawiera tylko te elementy, których cena jest większa niż 600. W tym przypadku w tablicy items mamy trzy obiekty: 'phone' z ceną 500, 'laptop' z ceną 1000 oraz 'tablet' z ceną 750. Funkcja filter przeszukuje tablicę items i zwraca tylko te obiekty, które spełniają warunek price > 600, co daje nam 'laptop' oraz 'tablet'. Następnie, metoda map przekształca te obiekty w tablicę ich nazw, co skutkuje finalnym wynikiem ['laptop', 'tablet']. Takie podejście do filtrowania danych i mapowania ich na inne wartości jest niezwykle przydatne w programowaniu, szczególnie w pracy z danymi, gdzie często potrzebujemy wyodrębnić i przekształcić dane w bardziej użyteczne formy. Użycie metod filter i map jest zgodne z najlepszymi praktykami w JavaScript i przyczynia się do bardziej czytelnego oraz zwięzłego kodu.

Pytanie 38

Po uruchomieniu poniższego kodu w języku C++ w konsoli pojawi się ciąg liczb:

int a = 1;
while (a++ < 6) {
    cout << a << " ";
}
A. 1 2 3 4 5 6
B. 2 3 4 5 6 7
C. 1 2 3 4 5
D. 2 3 4 5 6
No i właśnie, to jest świetny przykład na to, dlaczego zrozumienie działania operatora postinkrementacji w C++ jest kluczowe. W tym kodzie pętla while wykorzystuje zapis a++ < 6, czyli najpierw sprawdza warunek (porównuje bieżącą wartość a z 6), a dopiero potem zwiększa a o 1. To sprawia, że pierwszy raz sprawdzane jest, czy 1 < 6 – warunek prawdziwy – a dopiero potem a staje się 2. W bloku pętli wypisywane jest już zaktualizowane a, czyli 2. I tak aż do momentu, gdy a osiągnie 6 i warunek będzie fałszywy. W praktykach branżowych bardzo często spotyka się takie niuanse, szczególnie gdy pracuje się z indeksami tablic czy implementuje różne algorytmy. Dobrze jest zawsze pamiętać, jak działają operatory ++ i --, bo ich nieuważne użycie może prowadzić do trudnych do wychwycenia błędów. Warto też zauważyć, że takie rozwiązanie pozwala w prosty sposób uzyskać liczby od 2 do 6 bez dodatkowego zwiększania wartości w środku pętli. Moim zdaniem, jeśli rozumiesz ten mechanizm, to już jesteś o krok dalej niż wielu początkujących programistów – w praktyce docenisz to przy debugowaniu bardziej złożonych fragmentów kodu. A co do dobrych praktyk: zawsze staraj się pisać czytelny kod i nie mieszaj zbyt wielu operacji w jednym wyrażeniu, żeby później nie zastanawiać się, dlaczego wynik jest inny niż oczekiwany.

Pytanie 39

W jakiej sytuacji kolekcja typu lista okaże się bardziej wydajna niż tablica?

A. Gdy liczba elementów w kolekcji jest niezmienna
B. Gdy chcemy uzyskać dostęp do elementów przy pomocy indeksu
C. Gdy liczba elementów w kolekcji zmienia się dynamicznie
D. Gdy mamy pewność co do dokładnego rozmiaru kolekcji przed kompilacją
Tablica jest bardziej efektywna, gdy liczba elementów jest stała, ponieważ umożliwia szybki dostęp do elementów za pomocą indeksów. Jednak tablice mają ograniczoną elastyczność – ich rozmiar musi być znany na etapie kompilacji lub inicjalizacji. Gdy liczba elementów jest dynamiczna, tablice mogą prowadzić do nadmiernego wykorzystania pamięci lub jej braku. Dostęp do elementów przez indeks działa wydajnie w tablicach, ale w przypadku częstych operacji dodawania lub usuwania elementów jest mniej efektywny. Znajomość dokładnego rozmiaru kolekcji przed kompilacją czyni tablice bardziej odpowiednimi dla z góry określonych danych.

Pytanie 40

Co to jest SPA (Single Page Application)?

A. Metoda projektowania interfejsu użytkownika dla aplikacji mobilnych
B. Technika optymalizacji kodu w aplikacjach JavaScript
C. Format pliku używany w aplikacjach do przetwarzania danych
D. Aplikacja webowa działająca na jednej stronie, dynamicznie aktualizująca treść bez przeładowywania całej strony
Single Page Application (SPA) to typ aplikacji internetowej, która działa na jednej stronie, umożliwiając dynamiczne ładowanie treści bez konieczności przeładowania całej witryny. W tradycyjnych aplikacjach webowych, każda interakcja użytkownika, która wymagała zmiany treści, wiązała się z odświeżeniem strony. W przypadku SPA, korzysta się z technologii takich jak AJAX, WebSockets czy API, co pozwala na asynchroniczne pobieranie danych z serwera. Przykłady SPA to popularne frameworki i biblioteki, takie jak React, Angular czy Vue.js. Dzięki tym technologiom, użytkownicy mogą doświadczyć płynniejszego i bardziej responsywnego interfejsu. Dobrą praktyką w projektowaniu SPA jest stosowanie wzorców projektowych, takich jak MVC (Model-View-Controller), co ułatwia zarządzanie kodem oraz jego modułowość. SPA są szczególnie przydatne w aplikacjach wymagających intensywnej interakcji, takich jak platformy e-commerce czy aplikacje społecznościowe, gdzie kluczowa jest szybkość i komfort użytkowania.