Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 14:54
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 15:04

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Kalibrację monitora, którą przeprowadza się przed obróbką zdjęć do druku, wykonuje się z wykorzystaniem programu

A. Adobe InDesign

B. Adobe Gamma

C. Corel Photo-Paint

D. Corel Draw

Corel Draw i Adobe InDesign to zaawansowane aplikacje do projektowania graficznego, jednak nie są one dedykowane do kalibracji monitorów. Wykorzystując te programy, można tworzyć złożone projekty graficzne, ale ich funkcje nie obejmują kalibracji wyświetlaczy, co jest istotnym krokiem przed przystąpieniem do obróbki zdjęć. Corel Photo-Paint również nie jest przeznaczony do tego celu. Wszelkie programy do edycji grafiki, takie jak te wymienione, mają na celu edycję, a nie kalibrację sprzętu. W praktyce, wiele osób myli te funkcje, sądząc, że tak kompleksowe narzędzia mają wbudowane opcje kalibracji. Kalibracja wymaga specjalistycznych programów, takich jak Adobe Gamma, które skupiają się bezpośrednio na dostosowywaniu ustawień wyświetlacza w odniesieniu do standardów kolorów. Niewłaściwe podejście do kalibracji może prowadzić do niezgodności kolorów między tym, co widzimy na ekranie, a tym, co jest drukowane, co jest szczególnie problematyczne w pracy z materiałami, które muszą spełniać określone standardy jakości. Błędem jest zatem zakładanie, że programy do edycji są wystarczające do zapewnienia poprawnego odwzorowania kolorów, co może prowadzić do nieprzyjemnych niespodzianek w końcowym efekcie pracy.

Pytanie 2

W aparatach fotograficznych symbol S (Tv) oznacza tryb

A. automatyki z preselekcją czasu.

B. automatyki z preselekcją przysłony.

C. manualny.

D. automatyki programowej.

W świecie fotografii bardzo łatwo się pogubić w oznaczeniach trybów pracy aparatu, zwłaszcza gdy różni producenci stosują własne skróty. Wielu początkujących myli symbol S (albo Tv) z całkowicie manualną kontrolą, bo wydaje się, że jak dostajesz do ręki skrót, to możesz wszystko ustawić samodzielnie. Jednak tryb manualny to zwykle literka M – i wtedy to użytkownik decyduje zarówno o czasie naświetlania, jak i o wartości przysłony, nie dostając wsparcia ze strony automatyki aparatu. Z kolei automatyka programowa (zwykle symbol P) to taki tryb, gdzie aparat sam dobiera zarówno przysłonę, jak i czas naświetlania, oddając użytkownikowi tylko ograniczone możliwości sterowania, np. czułością ISO czy kompensacją ekspozycji. To wygodne, ale pozbawia fotografa kontroli nad najważniejszymi parametrami obrazu. Popularnym błędem jest też mylenie preselekcji przysłony z preselekcją czasu – tutaj oznaczenie to A lub Av (aperture value), gdzie ustawiamy przysłonę, a automat dobiera czas. Przydaje się to szczególnie przy kontroli głębi ostrości, na przykład w portretach, gdzie tło chcemy rozmyć albo nie. Myślenie schematyczne, że S to skrót od „super” albo „samodzielny”, czy że w ogóle chodzi o tryb pełnej automatyki, prowadzi do nieporozumień i frustracji, gdy efekty zdjęć nie są takie, jak planowaliśmy. Z mojego doświadczenia najlepiej najpierw popróbować wszystkich trybów w praktyce i nauczyć się czytać oznaczenia, bo producenci niestety nie zawsze ułatwiają sprawę. W profesjonalnej fotografii świadome używanie trybów preselekcji pozwala lepiej panować nad twórczym aspektem zdjęć, a nie polegać ślepo na automatyce. Dlatego warto znać różnice i nie wrzucać wszystkich skrótów do jednego worka.

Pytanie 3

Na podstawie zdjęcia można określić, że było wykonane

A. późnym popołudniem.

B. nocą.

C. w samo południe.

D. po zachodzie słońca.

Zdjęcie wyraźnie pokazuje długie, wyraziste cienie rzucane przez ludzi i latarnię, co jest typowym zjawiskiem właśnie późnym popołudniem. Słońce znajduje się wtedy nisko nad horyzontem, a światło jest miękkie i ma wyraźnie cieplejszy odcień niż w środku dnia. Takie warunki oświetleniowe są często wykorzystywane przez fotografów krajobrazu, bo wydobywają strukturę powierzchni i nadają zdjęciom głębię – cienie są wydłużone i wyraźne, co pozwala lepiej oddać przestrzeń. Z mojego doświadczenia wynika, że w praktyce branżowej, jeżeli zależy nam na podkreśleniu faktury terenu albo uchwyceniu tzw. złotej godziny, właśnie późne popołudnie jest najlepszym wyborem. Standardy fotograficzne wręcz zalecają planowanie sesji na te godziny, by uzyskać najbardziej plastyczne i atrakcyjne wizualnie efekty. Moim zdaniem to jedno z podstawowych zagadnień rozpoznawania pory dnia po cieniu – technika używana w wielu branżach, od geodezji po bezpieczeństwo w monitoringu.

Pytanie 4

Aby uzyskać na fotografii efekt "zamrożenia ruchu" siatkarza podczas skoku, konieczne jest przede wszystkim ustawienie

A. długiego czasu otwarcia migawki

B. krótkiego czasu otwarcia migawki

C. wysokiej wartości przysłony

D. niskiej wartości przysłony

Krótki czas otwarcia migawki jest kluczowy do uzyskania efektu "zamrożenia ruchu", szczególnie w dynamicznych sportach jak siatkówka. Przy wyborze czasu migawki, który wynosi około 1/1000 sekundy lub krócej, można zarejestrować szybkie ruchy zawodników w akcji, minimalizując rozmycie spowodowane ich prędkością. Przykład praktyczny to fotografowanie skaczącego siatkarza – z wykorzystaniem krótkiego czasu ekspozycji uchwycisz moment wyskoku, co pozwoli na wyraźne przedstawienie detali, takich jak wyraz twarzy czy pozycja ciała. W standardowej praktyce fotograficznej, aby uzyskać ostre zdjęcia sportowe, fotografowie często stosują również technikę panningu, polegającą na śledzeniu obiektu w ruchu przy użyciu krótkiego czasu otwarcia migawki. Ponadto, istotne jest dostosowanie ISO i przysłony, aby uzyskać właściwą ekspozycję w warunkach o silnym świetle, co jest niezbędne do udanego uchwycenia akcji. Dobre praktyki nakazują także unikanie długich czasów otwarcia migawki, które zamiast zamrozić ruch, mogą spowodować rozmycie obrazu.

Pytanie 5

Zdjęcie przygotowywane do publikacji drukowanej powinno mieć rozdzielczość

A. 96 dpi

B. 300 dpi

C. 120 dpi

D. 72 dpi

Rozdzielczość 300 dpi do zdjęć przeznaczonych do druku to taki trochę złoty standard branży poligraficznej i graficznej. Dlaczego właśnie tyle? Chodzi przede wszystkim o jakość końcową – ludzkie oko przy oglądaniu wydruku z bliska, np. na ulotce czy plakacie, jest w stanie wyłapać różnice w ostrości, jeśli rozdzielczość będzie niższa. 300 dpi (dots per inch, czyli punktów na cal) pozwala uzyskać gładkie przejścia tonalne i ostre detale nawet na dużych formatach. Sam często się spotykam z pytaniami „czy nie wystarczy mniej?”, zwłaszcza gdy ktoś ma ograniczoną wielkość pliku czy słaby sprzęt. Jasne – do internetu, prezentacji multimedialnych czy nawet podglądu roboczego te niższe wartości typu 72 czy 96 dpi są ok, ale druk to zupełnie inna bajka. W profesjonalnych publikacjach, np. magazynach, katalogach czy materiałach reklamowych, mniejsze wartości prowadzą do rozmazanych lub poszarpanych zdjęć i wtedy efekt jest po prostu nieprofesjonalny. Pamiętaj – drukarnia raczej nie podniesie za Ciebie tej rozdzielczości, a próby „podrasowania” w Photoshopie na ostatnią chwilę rzadko kiedy dają dobre rezultaty. Zawsze lepiej przygotować od razu plik 300 dpi, nawet jeśli przez chwilę wydaje się to przesadą. To po prostu najlepsza praktyka – i tego warto się trzymać.

Pytanie 6

Który format pliku należy wybrać, jeśli zdjęcia przed edycją do publikacji mają być skompresowane bezstratnie?

A. MP3

B. CDR

C. TIFF

D. PNG

Format TIFF jest zdecydowanie jednym z najlepszych wyborów, kiedy zależy nam na bezstratnej kompresji zdjęć przed dalszą edycją lub publikacją. TIFF (Tagged Image File Format) to standard wykorzystywany praktycznie w całej branży graficznej, zwłaszcza tam, gdzie liczy się jakość i możliwość wielokrotnego zapisywania pliku bez utraty szczegółów. Pliki TIFF pozwalają na przechowywanie obrazów w bardzo wysokiej rozdzielczości, obsługują różną głębię kolorów i profile kolorystyczne, a co ważniejsze – kompresję typu LZW lub ZIP, które nie powodują utraty danych. To jest kluczowe, bo bezstratna kompresja oznacza, że każdy piksel pozostaje dokładnie taki sam, jak w oryginale, niezależnie ile razy zapiszemy plik. Przykładowo, w profesjonalnym fotolabie czy w wydawnictwach, gdzie zdjęcia mają być wielokrotnie modyfikowane, zawsze sięga się właśnie po TIFF-a. Z mojego doświadczenia wynika, że jest to też świetny wybór do archiwizacji oryginałów zdjęć czy skanów dokumentów – żaden JPEG czy PNG nie daje aż takiej elastyczności i pewności. Oczywiście, pliki TIFF potrafią być dość „ciężkie”, ale przy pracy z materiałem do publikacji to zupełnie naturalne i akceptowalne. Dobrą praktyką jest, aby nigdy nie robić pierwszej edycji na skompresowanym stratnie pliku – TIFF zapewnia po prostu spokój o jakość. Tak naprawdę, jeśli ktoś poważnie podchodzi do edycji grafiki albo fotografii, to praca na TIFF-ach to podstawa, a branża od lat niezmiennie to potwierdza.

Pytanie 7

Jaką lampę oświetleniową należy wybrać do zapewnienia równomiernego oświetlenia dużego obiektu za pomocą światła rozproszonego?

A. Błyskową z softboksem

B. Błyskową z wrotami

C. Światła ciągłego z reflektorem

D. Światła ciągłego z tubusem

Błyskowa lampa z softboksem to najlepsze rozwiązanie do równomiernego oświetlenia dużego obiektu światłem rozproszonym. Softboksy są konstrukcją, która pozwala na rozprzestrzenienie światła, co minimalizuje cienie i zapewnia jednolite oświetlenie. Używanie błyskowych źródeł światła powoduje, że możemy uzyskać bardzo wysoką moc błysku, a dzięki softboksowi, światło staje się łagodniejsze i bardziej naturalne. Jest to szczególnie ważne w fotografii portretowej, produktowej czy też w przypadku oświetlania dużych scen. W praktyce, softboksy są wykorzystywane w studio fotograficznym oraz w warunkach zewnętrznych, gdzie wymagane jest oświetlenie o wysokiej jakości. Warto także zwrócić uwagę na różnorodność rozmiarów softboksów, co pozwala na dostosowanie ich do konkretnych potrzeb. Standardy branżowe podkreślają, że równomierne oświetlenie przyczynia się do uzyskania lepszej jakości obrazu oraz umożliwia łatwiejszą postprodukcję, co jest kluczowe w profesjonalnej fotografii.

Pytanie 8

Jakiego filtru należy użyć podczas przenoszenia negatywu na papier fotograficzny wielokontrastowy, aby zwiększyć kontrast obrazu?

A. Zielony

B. Purpurowy

C. Szary

D. Żółty

Filtr purpurowy jest kluczowy w procesie kopiowania negatywu na wielokontrastowy papier fotograficzny, ponieważ działa na zasadzie selektywnego blokowania światła o określonej długości fali. W przypadku wielokontrastowego papieru fotograficznego, który reaguje na różne długości fal świetlnych, zastosowanie filtra purpurowego pozwala na zwiększenie kontrastu obrazu. Filtr ten absorbuje światło zielone i niebieskie, a przepuszcza światło czerwone, co prowadzi do większej różnicy między jasnymi a ciemnymi partiami obrazu. W praktyce oznacza to, że szczegóły w ciemnych obszarach negatywu staną się bardziej wyraziste, co jest szczególnie przydatne w przypadku negatywów o niskim kontraście. Użycie filtra purpurowego jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii analogowej, gdyż pozwala na uzyskanie bardziej dynamicznych i ekspresyjnych efektów w finalnym wydruku. Warto również zauważyć, że różne rodzaje papierów wielokontrastowych mogą mieć różne reakcje na filtry, dlatego zaleca się testowanie i eksperymentowanie z różnymi kombinacjami, aby osiągnąć pożądany efekt.

Pytanie 9

Podczas fotografowania górskiego krajobrazu przyjęto następujące ustawienia ekspozycji: czas naświetlania 1/125 s oraz przysłona f/11. Jakie parametry ekspozycji powinny zostać użyte po umieszczeniu filtru o współczynniku krotności 2 na obiektywie?

A. 1/125 s, f/16

B. 1/60 s, f/11

C. 1/60 s, f/8

D. 1/125 s, f/5,6

W tych niepoprawnych odpowiedziach pojawiają się typowe błędy w zrozumieniu działania filtrów w kontekście ekspozycji. Zdjęcie z czasem naświetlania 1/125 s i przysłoną f/16 nie uwzględnia faktu, że zwiększenie liczby przesłony (f-stop) o jedną pełną wartość (z f/11 do f/16) ogranicza ilość wpuszczanego światła. To oznacza, że zmniejszamy światło o kolejne jedno EV, co w połączeniu z użyciem filtru o współczynniku 2 prowadzi do znacznego niedoświetlenia obrazu. Odpowiedź z czasem 1/60 s i przysłoną f/8 nie zaspokaja wymagań, ponieważ otwarcie przysłony do f/8 w połączeniu z czasem 1/60 s nie rekompensuje zmiany ekspozycji na skutek zastosowania filtru. Przysłona f/8 wpuszcza więcej światła niż f/11, ale ponownie czas 1/60 s nie jest wystarczający, aby odpowiednio zrekompensować redukcję światła przez filtr. Odpowiedzi z czasem 1/125 s i f/5,6 również są niepoprawne, ponieważ zbyt szeroka przysłona f/5,6 pozwala na nadmiar światła, co skutkuje prześwietleniem zdjęcia. Kluczowym błędem przy wyborze parametrów eksponującego jest brak uwzględnienia wpływu zastosowanego filtru na ogólną konfigurację ekspozycji, co jest niezbędne dla osiągnięcia właściwego balansu jasności i detali w fotografii.

Pytanie 10

Zdjęcie wykonano z perspektywy

A. czołowej.

B. z lotu ptaka.

C. centralnej.

D. żabiej.

Odpowiedź "żabia" jest poprawna, gdyż odnosi się do perspektywy, w której zdjęcie jest wykonywane z niskiej pozycji, co pozwala na uchwycenie obiektów w ich naturalnym kontekście z dołu do góry. Tego rodzaju perspektywa często stosowana jest w fotografii architektury, gdzie fotograf starannie wybiera kąt, aby uwydatnić wysokość budynków oraz ich bryłę. Perspektywa żabia nie tylko dodaje dramatyzmu do obrazu, ale także podkreśla detale, które mogłyby być pominięte przy innych kątach. Przykładem zastosowania tej techniki może być fotografia przyrody, gdzie zdjęcia zwierząt są często robione z poziomu ich siedlisk, co daje widzowi lepsze pojęcie o ich otoczeniu. W kontekście architektury, użycie perspektywy żabiej może pomóc w tworzeniu kompozycji, które prowadzą wzrok widza w górę, co jest zgodne z zasadami kompozycyjnymi, takimi jak zasada trzeciego planu. Dobrze skonstruowana fotografia wykonana z tej perspektywy może również lepiej oddać emocje związane z obiektami przedstawionymi na zdjęciu.

Pytanie 11

Jakim obiektywem najkorzystniej wykonać zdjęcie architektury bez konieczności oddalania się od obiektu?

A. Szerokokątnym.

B. Fotogrametrycznym.

C. Makro.

D. Standardowym.

Często można spotkać się z błędnym założeniem, że do fotografii architektury wystarczy standardowy obiektyw albo nawet makro. Tymczasem oba te wybory mają swoje poważne ograniczenia. Obiektyw makro jest tak naprawdę wyspecjalizowany do fotografowania bardzo małych przedmiotów z bliska i charakteryzuje się dużym powiększeniem oraz niewielką głębią ostrości, co zupełnie nie sprawdza się w fotografii dużych obiektów, takich jak budynki. W przypadku standardowych obiektywów, które zwykle mają ogniskową 35–50 mm na pełnej klatce, problemem jest zbyt wąskie pole widzenia. Stając blisko dużego budynku czy w ciasnym wnętrzu, po prostu nie obejmiesz całego obiektu w kadrze, a nie zawsze można się oddalić. To prowadzi do konieczności robienia kilku zdjęć i składania panoram, ale to nie zawsze się sprawdza i jest czasochłonne. Z kolei obiektyw fotogrametryczny, choć może wydawać się brzmieć profesjonalnie, to w praktyce to pojęcie bardziej związane z pomiarami geodezyjnymi i naukowymi zastosowaniami, a nie z artystyczną fotografią architektury. W fotografii architektonicznej – takiej jak ją rozumie większość branży – szerokokątne obiektywy są zalecane, bo pozwalają uchwycić całość bryły, detale elewacji czy rozległe wnętrza bez konieczności cofania się na dużą odległość. To jest po prostu sprawdzone rozwiązanie, zalecane przez praktycznie wszystkie podręczniki fotografii architektury. Pomylenie przeznaczenia obiektywów wynika często z braku praktycznego doświadczenia lub zbyt ogólnego podejścia do tematu. Dlatego tak ważne jest, żeby dobierać sprzęt konkretnie pod kątem rodzaju fotografii, bo tylko wtedy można uzyskać oczekiwany efekt bez kompromisów technicznych.

Pytanie 12

Jakiego z wymienionych materiałów należy użyć do oczyszczania ekranu monitora LCD z kurzu, smug i tłuszczu?

A. Ściereczka z microfibry

B. Chusteczki do higieny osobistej

C. Gąbka

D. Papierowy ręcznik

Ściereczki z microfibry to naprawdę super wybór, gdy chodzi o czyszczenie monitorów LCD. Są stworzone z myślą o delikatnych powierzchniach, co jest mega istotne. Te cienkie włókna świetnie zbierają kurz, plamy i tłuszcz, a jednocześnie nie zarysowują ekranu. Wiesz, dzięki swojej konstrukcji potrafią wchłonąć dużo więcej brudu niż zwykłe materiały, a na dodatek nie zostawiają smug. Żeby wyczyścić monitor, wystarczy lekko zwilżyć ściereczkę wodą lub jakimś specjalnym preparatem do czyszczenia i delikatnie przetrzeć ekran. Ważne, żeby unikać mocnych środków czyszczących albo twardych materiałów, bo to może uszkodzić ekran. Z własnego doświadczenia polecam regularne czyszczenie, żeby monitor długo działał i wyglądał dobrze. W branży elektronicznej wszyscy korzystają z tych ściereczek, a ich efektywność potwierdzają liczne testy. Naprawdę warto mieć je pod ręką.

Pytanie 13

Fotografię wykonano, stosując

A. kadr poziomy i kompozycję rozbieżną.

B. kadr poziomy i kompozycję zbieżną.

C. kadr pionowy i kompozycję rozbieżną.

D. kadr pionowy i kompozycję zbieżną.

Fajnie, że wybrałeś kadr pionowy i kompozycję zbieżną. Kadr pionowy to taki, który jest wyższy niż szerszy, co świetnie sprawdza się do pokazania rzeczy, które są wyższe, jak drzewa czy budynki. Często wykorzystuje się to w portretach, architekturze, czy w zdjęciach, gdzie ważne jest ukazanie wysokości. Kompozycja zbieżna to z kolei wtedy, gdy linie w zdjęciu prowadzą do jednego punktu, co naprawdę przyciąga wzrok. W twoim przypadku linie chodnika i cieni prowadzą wzrok w stronę horyzontu, co wygląda super i jest idealnym przykładem dobrych zasad kompozycji. Tego typu techniki są naprawdę ważne w fotografii, bo pomagają w osiągnięciu oczekiwanego efektu wizualnego oraz emocji.

Pytanie 14

Który parametr obiektywu decyduje o maksymalnej ilości światła, jaka może przez niego przejść?

A. Długość ogniskowej

B. Liczba soczewek

C. Jasność (minimalna wartość przysłony)

D. Średnica filtra

Długość ogniskowej, liczba soczewek oraz średnica filtra to parametry, które wpływają na inne aspekty działania obiektywu, ale nie determinują bezpośrednio maksymalnej ilości światła, jakie może przez niego przejść. Długość ogniskowej jest kluczowa w kontekście zoomu i perspektywy. Obiektywy o dłuższej ogniskowej mogą przybliżać obiekty, ale niekoniecznie wpuszczają więcej światła. Ponadto, wiele osób myli pojęcia jasności z długością ogniskowej, co prowadzi do nieporozumień. Liczba soczewek w obiektywie wpływa na jakość obrazu, ale nie ma bezpośredniego związku z ilością światła. W końcu, średnica filtra jest istotna przy wyborze filtrów ochronnych lub efektowych, ale nie wpływa na ilość światła, które przechodzi przez obiektyw. W praktyce, zrozumienie, że jasność obiektywu jest kluczowa dla ekspozycji, jest fundamentem dla każdego fotografa, który pragnie uzyskać wysoką jakość zdjęć w różnych warunkach oświetleniowych. Ignorowanie tej zasady prowadzi do błędnych wyborów sprzętowych oraz niezadowolenia z efektów fotograficznych.

Pytanie 15

Aby uzyskać płynne przejścia pomiędzy kolorami, konieczne jest skorzystanie z narzędzia

A. ołówek

B. aerograf

C. stempel

D. gradient

Gradient to technika, która pozwala na uzyskanie płynnych przejść między kolorami, co jest kluczowym aspektem w wielu dziedzinach sztuki i projektowania graficznego. Użycie gradientu umożliwia tworzenie efektów wizualnych, które mogą nadać głębię i dynamikę projektom, zarówno w grafice rastrowej, jak i wektorowej. Przykładowo, w projektowaniu stron internetowych gradienty są często wykorzystywane w tle lub elementach interfejsu, aby zwiększyć estetykę, a także poprawić użyteczność poprzez lepsze wyróżnienie kluczowych elementów. W programach graficznych, takich jak Adobe Photoshop czy Illustrator, narzędzie gradientu pozwala na precyzyjne dostosowanie kolorów, ich intensywności oraz kątów przejścia, co daje projektantom pełną kontrolę nad finalnym efektem. Warto również wspomnieć, że dobre praktyki w zastosowaniu gradientów sugerują unikanie przesadnego kontrastu oraz zbyt jaskrawych kolorów, aby nie przytłoczyć odbiorcy. Zastosowanie gradientów w designie to nie tylko estetyka, ale także technika, która może wpłynąć na emocje i wrażenia użytkowników.

Pytanie 16

Pomiar odbitego światła wykonuje się, ustawiając światłomierz z miejsca aparatu na

A. obiekt fotografowany

B. tło

C. źródło światła

D. aparat fotograficzny

Kierowanie światłomierza na źródło światła nie daje właściwego obrazu sytuacji oświetleniowej obiektu. Pomiar taki może prowadzić do błędnych ustawień ekspozycji, ponieważ nie uwzględnia on, jak światło reaguje z obiektem fotografowanym. Na przykład, jeśli światłomierz jest skierowany bezpośrednio na żarówkę, pomiar będzie wskazywał na intensywność światła emitowanego przez źródło, a nie na to, jak to światło wpływa na obiekt. To podejście jest typowym błędem, który może skutkować niedoświetleniem lub prześwietleniem zdjęcia, szczególnie w sytuacjach, gdzie obiekt ma różne właściwości odbicia. Dodatkowo, kierowanie światłomierza na aparat fotograficzny nie ma sensu, ponieważ aparat nie jest źródłem światła ani obiektem, który ma być fotografowany. W przypadku tła, pomiar światła również nie uwzględnia interakcji między obiektem a światłem, co jest kluczowe dla uzyskania optymalnych wyników. Dlatego najważniejsze jest, aby kierować światłomierz na obiekt, co pozwala na uzyskanie najdokładniejszych odczytów i lepszą kontrolę nad efektem końcowym fotografii.

Pytanie 17

Temperatura barwowa światła świec wynosi około

A. 3200 K

B. 1800 K

C. 5500 K

D. 7000 K

Wybór innych wartości temperatury barwowej, takich jak 5500 K, 3200 K czy 7000 K, może prowadzić do nieporozumień dotyczących percepcji kolorów i atmosfery oświetlenia. Na przykład, 5500 K jest typowe dla światła dziennego, co często jest mylnie utożsamiane z optymalnym oświetleniem wewnętrznym, podczas gdy w praktyce może być zbyt intensywne i nieprzyjemne w domowych warunkach. Z drugiej strony, 3200 K jest bardziej zbliżone do światła żarowego, ale nadal nie dorównuje przyjemności i ciepłu, jakie daje 1800 K. W przypadku 7000 K mówimy o bardzo zimnym świetle, które kojarzy się z jasnym, chłodnym światłem dziennym lub sztucznym, co w ścisłych warunkach użytkowania, takich jak studia fotograficzne, może być pożądane, ale niekoniecznie sprawdzi się w domowym otoczeniu. Przy wyborze oświetlenia istotne jest uwzględnienie nie tylko samej temperatury barwowej, ale także kontekstu, w jakim to światło będzie używane. Typowe błędy, które prowadzą do niewłaściwego doboru, to brak zrozumienia, jak ciepłe lub zimne światło wpływa na nastrój i postrzeganie kolorów w pomieszczeniach. Właściwe oświetlenie ma kluczowe znaczenie dla komfortu i efektywności w przestrzeni roboczej oraz domowej, dlatego warto zapoznać się z tymi różnicami przed podjęciem decyzji.

Pytanie 18

W jakim celu stosuje się technikę HDR w fotografii?

A. Aby zmniejszyć ilość szumów w obrazie

B. Aby uzyskać efekt rozmycia ruchu

C. Aby zwiększyć intensywność kolorów

D. Aby uzyskać większy zakres dynamiczny obrazu

W fotografii technika HDR nie jest stosowana do zmniejszania ilości szumów. Szumy to zakłócenia w obrazie, które są bardziej związane z czułością ISO i jakością przetwornika. Aby zmniejszyć ilość szumów, stosuje się techniki takie jak redukcja szumów w postprodukcji lub używanie niższych wartości ISO. Natomiast zwiększenie intensywności kolorów można osiągnąć poprzez regulację nasycenia lub kontrastu w edycji zdjęć, ale nie jest to główny cel HDR. HDR może wprawdzie wpływać na postrzeganie kolorów poprzez lepsze oddanie detali, ale nie jest to jego podstawowe zastosowanie. Co do uzyskiwania efektu rozmycia ruchu, to jest to technika związana z długim czasem naświetlania, nie z HDR. Rozmycie ruchu jest używane do kreatywnego przedstawienia ruchu w fotografii, np. przy fotografowaniu płynącej wody czy poruszających się ludzi. Każda z tych technik ma swoje miejsce w fotografii i jest używana do osiągania konkretnych efektów, ale nie są one związane z zastosowaniem HDR.

Pytanie 19

Najnowszy standard kart pamięci CFexpress Type B oferuje maksymalną prędkość transferu do

A. 2000 MB/s

B. 5000 MB/s

C. 800 MB/s

D. 300 MB/s

Niestety, wybrane odpowiedzi nie odzwierciedlają aktualnych standardów w technologii kart pamięci. Odpowiedzi takie jak 300 MB/s, 5000 MB/s czy 800 MB/s są błędne, ponieważ nie uwzględniają faktycznych możliwości technologii CFexpress Type B. Przykładowo, prędkość 300 MB/s jest zbyt niska, aby pasować do specyfikacji najnowszych kart, które mają na celu obsługę zaawansowanych procesów zapisu danych. Z kolei wartość 5000 MB/s choć znacznie wyższa, przekracza możliwości aktualnych standardów CFexpress Type B, które są dostosowane do potrzeb profesjonalnych zastosowań, ale w tej chwili nie osiągają takich poziomów. Ostatnia wartość 800 MB/s również nie odpowiada rzeczywistości, ponieważ karty CFexpress Type B są projektowane z myślą o maksymalnej wydajności, która w przypadku najnowszych modeli wynosi właśnie 2000 MB/s. Stąd wynika, że typowe błędy myślowe, jakie mogą prowadzić do takich pomyłek, to nieznajomość aktualnych standardów lub mylenie z innymi formatami kart, które mogą faktycznie oferować różne prędkości transferu. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla profesjonalistów, którzy potrzebują najwyższej wydajności w swojej pracy.

Pytanie 20

W studyjnej fotografii produktowej termin rim light odnosi się do

A. światła modelującego fakturę powierzchni produktu

B. głównego światła padającego od przodu na produkt

C. światła wypełniającego, redukującego cienie

D. światła umieszczonego za obiektem, podkreślającego jego krawędzie

Wybór światła głównego jako odpowiedzi na pytanie jest zrozumiały, ale niestety nie oddaje istoty techniki rim light. Główne światło, które pada od przodu, ma na celu oświetlenie całego obiektu, co może prowadzić do spłaszczenia obrazu i braku wyraźnych konturów. Takie podejście może sprawić, że produkt nie będzie się wyróżniał na tle, co jest kluczowe w fotografii, gdzie celem jest przyciągnięcie uwagi potencjalnych klientów. Użycie światła wypełniającego, które redukuje cienie, jest również błędnym rozumowaniem w kontekście rim light. Światło wypełniające ma na celu zmiękczenie cieni, co zmniejsza dramatyczność obrazu. Efekt, jaki daje rim light, polega na podkreśleniu krawędzi obiektu, a nie na ich zasłanianiu. Światło modelujące fakturę powierzchni, choć istotne, działa na zupełnie innej zasadzie. Jego zadaniem jest wydobycie szczegółów z materiału, a nie tworzenie wyrazistych konturów. Warto pamiętać, że w fotografii produktowej kluczowe jest stworzenie kompozycji, która wyróżni produkt, a technika rim light jest jedną z podstawowych metod, aby to osiągnąć. Na koniec, warto zaznaczyć, że zastosowanie odpowiednich technik oświetleniowych powinno być zgodne z zamysłem artystycznym oraz celami marketingowymi, co czyni zrozumienie różnorodności źródeł światła jeszcze bardziej istotnym. Wiele osób popełnia błąd, myśląc, że wystarczy jedno źródło światła, by uzyskać profesjonalny efekt, natomiast w praktyce najczęściej stosuje się kilka źródeł światła, aby uzyskać zamierzony efekt wizualny.

Pytanie 21

Drukując barwny projekt graficzny na papierze przy użyciu drukarki atramentowej, należy pamiętać o ustawieniu przestrzeni barw

A. PANTONE oraz o kalibracji drukarki.

B. LAB oraz o dopasowaniu powierzchni drukowania i wielkości dokumentu.

C. Skala szarości oraz o kalibracji drukarki.

D. CMYK oraz o dopasowaniu powierzchni drukowania i wielkości dokumentu.

Ustawienie przestrzeni barw CMYK przed drukowaniem barwnego projektu na drukarce atramentowej to absolutna podstawa w poligrafii. Moim zdaniem, wiele osób lekceważy ten etap, a potem są narzekania, że kolory na wydruku wyglądają zupełnie inaczej niż na monitorze. Drukarki atramentowe, nawet te domowe, zawsze korzystają z tuszy w systemie CMYK, czyli Cyan, Magenta, Yellow, Black. Jeżeli projekt przygotujemy w RGB, który jest przestrzenią barw typową dla ekranów, to podczas wydruku i tak nastąpi automatyczna konwersja do CMYK, przez co kolory mogą być wyblakłe albo inne niż zamierzaliśmy. W praktyce, jeżeli grafik ustawi dokument w CMYK i przejrzy wszystkie elementy przed drukiem, zminimalizuje ryzyko wpadek kolorystycznych. Do tego – dopasowanie powierzchni drukowania i wielkości dokumentu to też nie jest żadna sztuka: trzeba po prostu sprawdzić, czy format projektu odpowiada formatowi papieru, a marginesy nie zostaną obcięte. Dobrą praktyką jest też robienie tzw. próbnych wydruków (proof) na tej samej drukarce i papierze, na którym będziemy drukować cały nakład. Z mojego doświadczenia nawet minimalne różnice w ustawieniach papieru potrafią mocno popsuć efekt końcowy albo przejaskrawić kolory. Tak więc, jak już ktoś pracuje z drukiem, niech zawsze pamięta: CMYK i dopasowanie do papieru i formatu – to podstawa profesjonalizmu w tej branży.

Pytanie 22

Aby uzyskać równomierne i poprawiające wygląd oświetlenie twarzy modelki podczas sesji zdjęciowej w studio, co należy wykorzystać?

A. wrota

B. softbox i blendy

C. stożkowy tubus

D. soczewkę Fresnela

Softbox i blendy są niezwykle skutecznymi narzędziami do uzyskania równomiernego i przyjemnego oświetlenia w fotografii studyjnej. Softbox działa poprzez rozproszenie światła, co eliminuje ostre cienie i tworzy delikatne, naturalnie wyglądające oświetlenie, które jest szczególnie korzystne dla portretów. Użycie blendy pomaga odbić światło i skierować je w odpowiednie miejsca, co pozwala na dodatkowe modelowanie światła oraz podkreślenie rysów twarzy modelki. Dobrze ustawione blendy mogą również zredukować kontrasty i dostosować temperaturę barwową światła, co jest kluczowe w kontekście zachowania naturalnych tonów skóry. W praktyce, aby uzyskać optymalne rezultaty, warto umieścić softbox pod kątem 45 stopni w stosunku do modelki, a blendy używać na przeciwnym boku, co pomoże zbalansować światło i cienie. Taka konfiguracja jest zalecana w branży, aby zapewnić wysoką jakość zdjęć, która spełnia standardy profesjonalnej fotografii portretowej.

Pytanie 23

W fotografowaniu obiektów transparentnych i półprzezroczystych technika cross polarization polega na

A. fotografowaniu obiektu w dwóch różnych płaszczyznach polaryzacji

B. użyciu techniki HDR z filtrem polaryzacyjnym na obiektywie

C. zastosowaniu dwóch źródeł światła o przeciwnych temperaturach barwowych

D. umieszczeniu filtrów polaryzacyjnych zarówno na źródle światła, jak i na obiektywie

Technika cross polarization w fotografii obiektów transparentnych i półprzezroczystych polega na umieszczeniu filtrów polaryzacyjnych zarówno na źródle światła, jak i na obiektywie aparatu. Dzięki temu można skutecznie zredukować odbicia światła, które utrudniają uzyskanie wyraźnych i szczegółowych zdjęć takich obiektów. Filtr polaryzacyjny działa na zasadzie przepuszczania tylko światła o określonej polaryzacji, co jest kluczowe w przypadku fotografowania szkła, wody czy innych przezroczystych materiałów. Na przykład, w przypadku fotografowania szkła, użycie filtrów polaryzacyjnych może znacząco poprawić kontrast, a także zredukować odblaski, co pozwala na uchwycenie detali, które normalnie byłyby niewidoczne. W praktyce, taka technika jest szeroko stosowana w fotografii produktowej, jak i w naukowym dokumentowaniu materiałów, gdzie precyzyjne odwzorowanie faktury i struktury materiału jest kluczowe. W standardach fotografii, techniki polaryzacyjne są uważane za jedne z najlepszych praktyk w pracy z obiektami o specyficznych właściwościach optycznych.

Pytanie 24

Które kolory należy zastosować w kompozycji graficznej, aby uzyskać wrażenie zimnej tonacji?

A. Pomarańczowy i brązowy.

B. Pomarańczowy i zielony.

C. Zielony i czerwony.

D. Błękitny i granatowy.

Błękitny i granatowy to klasyczne kolory zaliczane do chłodnej palety barw. W grafice komputerowej oraz projektowaniu wizualnym takie odcienie używa się, gdy zależy nam na wrażeniu świeżości, spokoju albo nawet lekkości – coś jak poranek po deszczu albo zimowy krajobraz. W praktyce często spotyka się je w identyfikacjach wizualnych firm technologicznych, branży finansowej czy medycznej, bo budzą zaufanie i kojarzą się z profesjonalizmem. Z mojego doświadczenia dobrym trikiem jest zestawianie błękitów i granatów z delikatną szarością lub bielą, dzięki czemu kompozycja nie jest monotonna, a jednocześnie nadal zachowuje zimny charakter. Standardy projektowe, takie jak teoria barw (np. koło barw Ittena), wyraźnie pokazują, że niebieskości i odcienie szaroniebieskie są odbierane jako barwy zimne, czyli takie, które optycznie „oddalają się” od obserwatora. Często stosuje się je w grafice użytkowej, gdy chcemy, by odbiorca odczuł dystans, czystość albo wręcz sterylność – dobrym przykładem są strony szpitali, aplikacje pogodowe albo tła w reklamach leków. Warto też pamiętać, że barwy chłodne wprowadzają do projektu spokój, pomagają wyciszyć całość kompozycji i uniknąć wizualnego chaosu, co jest bardzo ważne szczególnie przy dużych powierzchniach barwnych.

Pytanie 25

Aby usunąć niechciane przebarwienia na skórze modela w programie Adobe Photoshop, które narzędzie należy zastosować?

A. pędzel historii

B. wyostrzenie

C. pędzel korygujący

D. stempel ze wzrokiem

Pędzel korygujący jest narzędziem w Adobe Photoshop zaprojektowanym specjalnie do retuszowania obrazów, w tym usuwania przebarwień na skórze. Działa on na zasadzie pobierania informacji z otoczenia i stosowania ich w miejscu, które wymaga poprawy. W praktyce oznacza to, że użytkownicy mogą łatwo zniwelować niedoskonałości skóry, w tym plamy, blizny czy zmarszczki, uzyskując naturalny efekt bez śladów edycji. Dobrą praktyką jest ustawienie odpowiedniej wielkości pędzla oraz jego twardości, co pozwala na precyzyjne dopasowanie do obszaru wymagającego poprawy. Warto również korzystać z funkcji maskowania, aby zachować oryginalne tekstury i szczegóły, co zapewni lepszą jakość końcowego obrazu. Pędzel korygujący jest uznawany za jeden z najważniejszych narzędzi w workflow fotografów i grafików zajmujących się retuszem, umożliwiając szybkie osiągnięcie profesjonalnych rezultatów.

Pytanie 26

Który format pliku jest najczęściej używany do druku wysokojakościowych fotografii?

A. WEBP

B. GIF

C. SVG

D. TIFF

Format TIFF (Tagged Image File Format) jest standardem w druku wysokojakościowym ze względu na swoją zdolność do przechowywania obrazów o dużej rozdzielczości i pełnej głębi kolorów. Jest to format bezstratny, co oznacza, że nie kompresuje danych obrazu, zachowując wszystkie detale i jakość, co jest kluczowe przy drukowaniu materiałów, gdzie każdy szczegół ma znaczenie. W środowisku profesjonalnym, takim jak studia fotograficzne i agencje reklamowe, TIFF jest ceniony za swoją uniwersalność i kompatybilność z różnymi programami graficznymi, takimi jak Adobe Photoshop czy CorelDRAW. Dodatkowo, TIFF obsługuje wiele warstw, co jest przydatne przy tworzeniu złożonych projektów graficznych. Warto również wspomnieć, że ten format jest otwarty i dobrze udokumentowany, dzięki czemu jest wspierany przez większość drukarek wysokiej jakości. Moim zdaniem, wybór TIFF do druku to najlepsza praktyka, gwarantująca, że efekt końcowy na papierze będzie wiernym odzwierciedleniem oryginalnego zdjęcia.

Pytanie 27

W celu uniknięcia na zdjęciu efektu pochyłych, walących się ścian budynku należy przy fotografowaniu zastosować aparat z obiektywem

A. tilt shift/z regulowaną osią optyczną.

B. długogniskowym.

C. lustrzanym.

D. fish eye/rybie oko.

Aparat z obiektywem typu tilt shift, czyli z regulowaną osią optyczną, to taki trochę cichy bohater w fotografii architektury. Pozwala on korygować perspektywę bez konieczności późniejszej, czasochłonnej obróbki zdjęć w programach graficznych. Dzięki temu rozwiązaniu można fotografować wysokie budynki bez efektu walących się ścian, nawet jeśli nie mamy idealnie prostopadłego ustawienia aparatu względem obiektu. Moim zdaniem to jeden z ważniejszych tricków, który odróżnia zawodowca od amatora. W praktyce – jeśli robimy zdjęcia np. kamienic czy drapaczy chmur i aparat ustawimy nisko, to bez tilt shifta ściany będą "uciekać" do środka zdjęcia, czyli po prostu się pochylać. Tilt shift pozwala przesunąć płaszczyznę ostrości i wyprostować linie pionowe, zachowując naturalny kształt bryły budynku. W branży architektonicznej i w profesjonalnej fotografii nieruchomości używanie takiego obiektywu to właściwie standard. Mało kto rozważa robienie poważnych zdjęć architektury bez tego narzędzia. Dodatkowo opanowanie tilt shift przyda się też przy fotografii produktowej, gdzie czasem trzeba kontrolować perspektywę dla perfekcyjnego efektu. W sumie, jeśli poważnie myślisz o fotografii architektury, to tilt shift staje się wręcz niezbędny. Naprawdę warto znać tę technikę – daje ogromną przewagę i ułatwia życie na sesjach zdjęciowych.

Pytanie 28

Fotografia przedstawia błąd kadrowania określany jako

A. kompozycja centralna.

B. skrót perspektywy.

C. krzywy horyzont.

D. horyzont w połowie.

Krzywy horyzont to jeden z najczęściej spotykanych błędów w fotografii krajobrazowej i miejskiej. Polega na tym, że linia horyzontu – która powinna być ustawiona poziomo względem krawędzi kadru – jest przechylona w jedną ze stron. Moim zdaniem, ten błąd mocno zaburza odbiór zdjęcia, bo ludzki mózg automatycznie oczekuje, że horyzont będzie prosty, szczególnie na fotografiach morza, jeziora czy pól. Praktycznie rzecz biorąc, krzywy horyzont sprawia, że zdjęcie wydaje się nieprofesjonalne i chaotyczne, nawet jeśli samo światło czy kompozycja są ciekawe. Standardy branżowe wprost mówią: jeśli nie masz wyraźnego powodu artystycznego, żeby przechylać kadr, horyzont ma być prosty. W programach graficznych korekta tego błędu jest banalna – wystarczy narzędzie do obracania obrazu. Fajnie jest też korzystać z siatki poziomów w aparacie, bo to pomaga od razu zachować poprawną linię horyzontu. Z mojego doświadczenia, nawet drobny przechył o kilka stopni potrafi zniszczyć efekt pracy. To naprawdę jeden z tych szczegółów, które odróżniają amatora od bardziej świadomego fotografa.

Pytanie 29

Technika wywoływania push processing w fotografii analogowej polega na

A. skróceniu czasu wywoływania w celu zmniejszenia kontrastu

B. zastosowaniu procesu odwracalnego do filmów negatywowych

C. obniżeniu temperatury wywoływacza w celu zwiększenia ostrości

D. wydłużeniu czasu wywoływania w celu zwiększenia czułości filmu

W skróceniu czasu wywoływania w celu zmniejszenia kontrastu oraz obniżeniu temperatury wywoływacza w celu zwiększenia ostrości znajdują się błędne założenia dotyczące procesów chemicznych zachodzących podczas wywoływania filmu. Skracanie czasu wywoływania zazwyczaj prowadzi do niedostatecznego uwidocznienia szczegółów w obrazie, co niekoniecznie musi wpływać na kontrast w sposób zamierzony. Kontrast jest wynikiem różnicy w gęstości między jasnymi a ciemnymi obszarami zdjęcia, a nie tylko funkcją czasu wywoływania. Przykładowo, jeśli zbyt szybko zatrzymamy proces wywoływania, możemy uzyskać niedoświetlone zdjęcia, co wprowadza zniekształcenia i błędy w percepcji kontrastu. Z kolei obniżenie temperatury wywoływacza, zamiast zwiększać ostrość, może prowadzić do niepełnego wywołania emulsji, co z kolei obniża jakość obrazu. Dobrą praktyką w fotografii analogowej jest trzymanie się ustalonych czasów i temperatur, dostosowując je w zależności od wymagań konkretnego filmu oraz oczekiwanego efektu. Użycie odwracalnego procesu do filmów negatywowych również jest błędne, ponieważ te techniki są zupełnie różne i wymagają innych chemii oraz procedur. Właściwe zrozumienie tych procesów jest kluczem do skutecznego i twórczego wykorzystania fotografii analogowej.

Pytanie 30

Które z przedstawionych zdjęć nie zostało wykonane aparatem fotograficznym z teleobiektywem?

A. C.

B. D.

C. A.

D. B.

Zdjęcie A zostało poprawnie zidentyfikowane jako niepochodzące z teleobiektywu, co jest zgodne z właściwym zrozumieniem charakterystyki obiektywów. Obiektywy szerokokątne, takie jak ten, który mógł zostać użyty do wykonania tego zdjęcia, charakteryzują się dużym polem widzenia, co jest idealne do uchwycenia rozległych krajobrazów, architektury czy też dynamicznych scen. W przypadku teleobiektywów, sytuacja wygląda inaczej; są one zaprojektowane do fotografowania obiektów znajdujących się w dużej odległości, co skutkuje węższym polem widzenia i powiększeniem detali. Przykładem może być fotografowanie dzikiej przyrody, gdzie teleobiektyw pozwala na uchwycenie zwierząt z minimalną ingerencją w ich naturalne środowisko. Dobra praktyka w fotografii sugeruje, aby zawsze dobierać obiektyw do rodzaju fotografowanej sceny, co znacząco wpłynie na jakość i przekaz zdjęcia. Zrozumienie różnic między tymi obiektywami jest kluczowe dla osiągnięcia zamierzonych efektów w fotografii.

Pytanie 31

Do czyszczenia matrycy z kurzu, drobnych włosków najkorzystniej zastosować

A. szmatkę.

B. chusteczkę nawilżoną wodą miceralną.

C. specjalne pióro czyszczące.

D. nasączoną watkę.

Czyszczenie matrycy aparatu to jeden z tych tematów, które wydają się proste, a w rzeczywistości wymagają dużej ostrożności i znajomości branżowych standardów. Wiele osób myśli, że zwykła szmatka czy chusteczka nawilżona wodą miceralną załatwią sprawę, ale to bardzo ryzykowne podejście. Szmatka, nawet ta najdelikatniejsza, zawsze ma mikroskopijne włókna, które mogą zarysować powierzchnię matrycy – niestety, takie rysy są potem widoczne na zdjęciach i praktycznie nie do usunięcia. Nasączona watka to jeszcze gorszy pomysł, bo zostawia drobne włoski i strzępki, które potem utrudniają dalsze czyszczenie. Poza tym wilgoć zawsze wiąże się z ryzykiem powstania plam lub nawet zwarcia w elektronice. Chusteczka z wodą miceralną brzmi zdrowo, ale niestety – nawet specjalistyczne płyny do matryc muszą być stosowane bardzo ostrożnie. Woda miceralna nie jest przeznaczona do kontaktu z elektroniką i może zostawić powłokę, która utrudnia późniejsze fotografowanie. Najczęstszym błędem jest wyobrażenie sobie matrycy jak zwykłej szyby, którą można przetrzeć czymkolwiek. To zupełnie nie ten poziom delikatności. Fachowcy zawsze zaczynają od najbezpieczniejszych narzędzi, czyli pióra czyszczącego lub gruszki, a dopiero jeśli to nie pomaga, stosują specjalistyczne płyny i ściereczki z mikrofibry, ale wyłącznie w kontrolowanych warunkach. Warto mieć świadomość, że nieumiejętne czyszczenie może kosztować naprawdę sporo – nawet cały aparat. Z mojego doświadczenia wynika, że lepiej trzymać się sprawdzonych rozwiązań i nie eksperymentować z domowymi metodami, bo skutki mogą być opłakane. W razie większych zabrudzeń opłaca się oddać sprzęt do serwisu, zamiast ryzykować samodzielne naprawy nieodpowiednimi środkami.

Pytanie 32

Użycie światła rozproszonego na sesji zdjęciowej powoduje uzyskanie

A. wyraźnego cienia za fotografowanym obiektem oraz niejednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

B. rozległego obszaru półcienia za fotografowanym obiektem i jednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

C. rozległego obszaru półcienia za fotografowanym obiektem oraz niejednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

D. wyraźnego cienia za fotografowanym obiektem i jednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

Jak chodzi o światło rozproszone, to nie ma co mówić o ostrych cieniach ani nierównym oświetleniu, bo to po prostu nie jest prawda w kontekście fotografii. Ostre cienie pojawiają się głównie, gdy źródło światła jest małe w stosunku do obiektu, przez co cienie mają wyraźne granice. A z kolei światło rozproszone daje nam zupełnie inny efekt - mamy szeroki obszar półcienia, co ułatwia łagodne przejścia między światłem a cieniem. Nierównomierne oświetlenie to z kolei efekt złego ustawienia źródła światła lub ich niewłaściwej mocy, a nie rozpraszania światła, gdzie celem jest równomierne oświetlenie. Takie błędne wyobrażenia mogą prowadzić do kiepskich efektów wizualnych, które psują jakość zdjęcia. Kiedy stosujemy światło rozproszone, fotografowie mogą osiągnąć naturalny efekt i zminimalizować niepożądane efekty, jak odbicia czy błyski, co jest naprawdę ważne w profesjonalnej fotografii. Dlatego znajomość zasad działania światła rozproszonego jest kluczowa dla każdego, kto chce poprawiać swoje umiejętności w fotografii.

Pytanie 33

Przy wykonywaniu zdjęć pod słońce najczęstszym problemem jest

A. zwiększenie nasycenia kolorów

B. powstanie flary i zmniejszenie kontrastu

C. podwyższenie temperatury barwowej

D. zwiększenie głębi ostrości

Przy wykonywaniu zdjęć pod słońce, powstawanie flary i zmniejszenie kontrastu jest rzeczywiście najczęściej występującym problemem. Flara powstaje, gdy silne światło słoneczne pada na obiektyw aparatu, co prowadzi do niepożądanych efektów świetlnych, mogących zakłócać ostrość i klarowność zdjęcia. To zjawisko jest szczególnie widoczne w przypadku zdjęć robionych w trudnych warunkach oświetleniowych, gdzie kontrast pomiędzy jasnymi i ciemnymi obszarami jest znaczny. Aby zminimalizować ten efekt, warto korzystać z osłon przeciwsłonecznych lub fotografować pod kątem, który ogranicza bezpośrednie padające światło na obiektyw. Dobrze również eksperymentować z ustawieniami aparatu, takimi jak zmniejszenie przysłony, co może pomóc w uzyskaniu lepszego kontrastu. Zastosowanie filtrów polaryzacyjnych również sprawdzi się w eliminowaniu flar i poprawie kolorów. Wiedza o tych technikach pomoże w uzyskaniu lepszych efektów w fotografii plenerowej.

Pytanie 34

Obraz utajony tworzy się w trakcie

A. wywoływania

B. zadymiania

C. naświetlania

D. utrwalania

Obraz utajony, zwany też obrazem niewidocznym, powstaje w procesie naświetlania materiału światłoczułego, takiego jak film fotograficzny lub płyta fotograficzna. W momencie naświetlania, na powierzchni materiału zachodzą reakcje chemiczne, które zmieniają stan substancji światłoczułej. Mimo że obraz nie jest jeszcze widoczny, to jego informacje są już w nim zawarte. Naświetlanie jest kluczowym etapem w fotografii, gdyż to właśnie na tym etapie rejestrujemy światło padające na obiekt, który chcemy uchwycić. Po naświetleniu, aby uzyskać widoczny obraz, konieczne jest dalsze przetwarzanie, jak wywoływanie i utrwalanie. Dobre praktyki w fotografii analogowej zalecają używanie materiałów światłoczułych odpowiednich do warunków oświetleniowych oraz precyzyjne kontrolowanie czasu naświetlania. Zrozumienie tego procesu jest fundamentalne dla profesjonalnych fotografów, inżynierów dźwięku oraz specjalistów zajmujących się obrazowaniem, gdyż pozwala na tworzenie wysokiej jakości zdjęć oraz materiałów filmowych.

Pytanie 35

Aby uchwycić obrazy w scenach charakteryzujących się dużym kontrastem, należy w aparacie fotograficznym ustawić tryb pomiaru, aby poprawnie zarejestrować detale w jasnych obszarach

A. punktowy

B. uśredniony

C. matrycowy

D. centralnie ważony

Wybór trybu pomiaru uśrednionego nie jest odpowiedni do fotografowania scen o dużym kontraście, ponieważ ten tryb działa poprzez zbieranie i uśrednianie informacji o jasności z całego kadru. W sytuacjach, gdzie mamy do czynienia z dużymi różnicami w oświetleniu, wyniki pomiaru mogą prowadzić do błędnego ustawienia ekspozycji, co skutkuje utratą detali zarówno w jasnych, jak i w ciemnych partiach obrazu. Tryb matrycowy, podobnie jak uśredniony, analizuje obraz na podstawie większego obszaru, co w przypadku wyraźnych kontrastów prowadzi do podobnych problemów. Możliwe jest, że aparat ustawi ekspozycję na poziomie, który nie oddaje rzeczywistych warunków oświetleniowych w wybranym punkcie. Z kolei centralnie ważony pomiar również nie daje takiej precyzji w trudnych warunkach, ponieważ koncentruje się na centralnej części kadru, co może być niewystarczające w sytuacjach z dużym kontrastem, gdzie kluczowe są detale w jasnych partiach. Często popełnianym błędem przez początkujących fotografów jest zaufanie do ogólnych trybów pomiaru w warunkach, które wymagają bardziej szczegółowego podejścia. Zrozumienie, w jakich sytuacjach każdy z trybów pomiaru działa najlepiej, jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości zdjęć.

Pytanie 36

Na zdjęciu wykorzystano perspektywę

A. pasową.

B. zbieżną.

C. kulisową.

D. topograficzną.

Dobra robota! Zobacz, na tym zdjęciu widać linie, które zdają się schodzić w jednym punkcie na horyzoncie. To jest właśnie ta perspektywa zbieżna, która sprawia, że wszystko wygląda realistycznie. Wiesz, w architekturze i sztuce to jest mega ważne, bo pozwala uzyskać głębię w obrazach. Architekci często z tego korzystają, żeby pokazać, jak budynki będą wyglądały w rzeczywistości. A artyści w malarstwie? Oni też lubią tę technikę, bo kierują wzrok widza tam, gdzie chcą. Takie zrozumienie perspektywy zbieżnej jest naprawdę przydatne w wielu dziedzinach, jak fotografia czy projektowanie, bo przestrzeń musi być przedstawiona w sposób przemyślany.

Pytanie 37

W procesie obróbki chemicznej materiałów światłoczułych tiosiarczan sodu (Na2S2O3) jest stosowany jako

A. wybielacz

B. stabilizator

C. utrwalacz

D. wywoływacz

Tiosiarczan sodu (Na2S2O3) pełni rolę utrwalacza w procesie obróbki materiałów światłoczułych, co jest kluczowe w fotografii oraz w produkcji filmów. Utrwalacz zapobiega dalszemu działaniu światła na wywołany obraz, stabilizując go i zapewniając jego trwałość. Dzięki temu, obrazy uzyskane na materiałach światłoczułych mogą być zachowane przez długi czas, co jest istotne nie tylko dla amatorów, ale i profesjonalnych fotografów. Z praktycznego punktu widzenia, tiosiarczan sodu działa poprzez usunięcie nadmiaru halogenków srebra, które nie zostały wywołane podczas procesu. Użycie tiosiarczanu sodu w odpowiednich stężeniach jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej, które zalecają kontrolowanie temperatury i czasu działania utrwalacza, aby uzyskać optymalne rezultaty. Dobrze dobrany proces utrwalania, z użyciem tiosiarczanu sodu, pozwala na uzyskanie wyraźnych i trwałych obrazów, co ma ogromne znaczenie w archiwizacji oraz w sztuce fotograficznej."

Pytanie 38

Które narzędzie programu Adobe Photoshop służy do uzupełnienia brakujących elementów w procesie rekonstrukcji zniszczonych obrazów?

A. Stempel.

B. Różdżka.

C. Lasso.

D. Gąbka.

Stempel w Photoshopie, czyli narzędzie Klonowanie, to absolutna podstawa przy rekonstrukcji uszkodzonych zdjęć. Pozwala na kopiowanie pikseli z wybranego fragmentu obrazu i „nakładanie” ich na inne miejsce, dzięki czemu można zamaskować rysy, plamy albo wręcz odtworzyć brakujące fragmenty fotografii. Z mojego doświadczenia wynika, że to narzędzie daje ogromną kontrolę, bo sam wybierasz, skąd pobierasz wzór i dokładnie widzisz, jak go aplikujesz. W branży retuszerskiej używa się Stempla nie tylko do naprawiania starych zdjęć – świetnie sprawdza się też przy usuwaniu niechcianych elementów z obrazów produktowych czy portretów. Ważne jest, żeby korzystać z miękkich krawędzi oraz zmieniać przezroczystość, bo wtedy efekt jest bardziej naturalny i nie widać, że coś było poprawiane. Warto też pamiętać, że profesjonaliści często łączą Stempel z innymi narzędziami, na przykład z Pędzlem Korygującym, ale to właśnie Stempel daje pełną dowolność w ręcznym retuszu. Dla mnie, jeśli uczysz się cyfrowego rekonstrukcji, warto poświęcić czas na ćwiczenie technik pracy ze Stempelem, bo to taki szwajcarski scyzoryk w Photoshopie – bez niego ani rusz.

Pytanie 39

Poprawę ekspozycji zdjęcia w programie Adobe Photoshop dokonuje się z użyciem

A. mapy gradientu.

B. koloru kryjącego.

C. poziomów.

D. stempla.

Narzędzie poziomów w Adobe Photoshop to taka trochę podstawa, jeśli chodzi o szybkie poprawienie ekspozycji zdjęcia. Działa na zasadzie przesuwania suwaków odpowiadających za cienie, półtony i światła, czyli to, co w fotografii jest kluczowe dla balansu jasności i kontrastu. Bardzo często, gdy zdjęcie jest niedoświetlone albo przepalone, właśnie poziomy pozwalają w prosty sposób przywrócić detale w ciemnych lub jasnych partiach. Moim zdaniem nie ma bardziej intuicyjnego podejścia do korygowania ekspozycji, zwłaszcza na etapie wstępnej obróbki. Profesjonaliści używają tego narzędzia właściwie non stop, bo pozwala szybko wyprostować histogram zdjęcia – a to taki wykres, na którym widać rozkład jasności. Fajnie też, że poziomy pozwalają pracować osobno na kanałach RGB, co się przydaje jak zdjęcie ma np. niechciane zafarby. W branży graficznej i fotograficznej to jeden ze standardów i, szczerze mówiąc, jak ktoś nie ogarnia poziomów, to trochę tak, jakby nie znał podstaw Photoshopa. Mało kto wie, że poziomy można też używać do precyzyjnego ustawiania punktów czerni i bieli, co potrafi uratować nawet bardzo słabe zdjęcie pod kątem ekspozycji. Z mojego doświadczenia – poziomy to jedno z tych narzędzi, które naprawdę warto opanować, bo przydają się nie tylko w fotografii, ale też wszędzie tam, gdzie liczy się kontrola nad jasnością obrazu.

Pytanie 40

W jakim formacie powinien być zapisany zeskanowany obraz, aby mógł być poddany dalszej obróbce?

A. RAW

B. PDF

C. JPEG

D. TIFF

Wybierając inne formaty, można napotkać liczne ograniczenia, które czynią je nieodpowiednimi do dalszej obróbki skanowanych obrazów. JPEG, chociaż popularny ze względu na korzystną kompresję, jest formatem stratnym. Oznacza to, że podczas zapisu plików w tym formacie dochodzi do utraty danych, co może znacząco wpłynąć na jakość obrazu, zwłaszcza w przypadku wielokrotnej edycji. Kompresja stosowana w JPEG może prowadzić do pojawienia się artefaktów, co czyni go mało użytecznym w profesjonalnych zastosowaniach, gdzie każda jakość detalu ma znaczenie. PDF, choć przydatny do dokumentacji i prezentacji, nie jest idealnym formatem do przechowywania obrazów do edycji, ponieważ może ograniczać dostęp do oryginalnych danych graficznych, a także nie zapewnia optymalnej jakości kolorów. Natomiast RAW, mimo że jest formatem bezstratnym, zazwyczaj wymaga specjalistycznego oprogramowania do obróbki i nie jest powszechnie używany w przypadkach skanowania dokumentów. Użycie niewłaściwego formatu może prowadzić do problemów z jakością, utratą szczegółów oraz ograniczonymi możliwościami edycyjnymi, co stanowi istotne błędne podejście w kontekście efektywnej obróbki skanowanych materiałów.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej