Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 08:16
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 08:33

Egzamin zdany!

Wynik: 24/40 punktów (60,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Do wykonania zdjęcia z efektem malowania światłem należy zastosować

A. średni czas naświetlania i silne oświetlenie

B. bardzo krótki czas naświetlania i niskie ISO

C. długi czas naświetlania i statyw

D. krótki czas naświetlania i lampa błyskowa

Aby uzyskać efekt malowania światłem w fotografii, kluczowe jest zastosowanie długiego czasu naświetlania oraz użycie statywu. Długi czas naświetlania pozwala na rejestrację ruchu źródła światła, co jest fundamentalne dla tego efektu. Przykładem może być sytuacja, gdy fotografujesz przy ciemnym tle i używasz latarki do tworzenia wzorów czy napisów w powietrzu. Bez statywu zdjęcie mogłoby wyjść rozmyte, ponieważ każdy ruch aparatu w czasie naświetlania spowodowałby nieostrość. Dobre praktyki w zakresie malowania światłem obejmują też stosowanie niskiego ISO, co minimalizuje szumy w obrazie. Warto pamiętać, że efekty malowania światłem są często wykorzystywane w fotografii artystycznej oraz reklamowej, co zwiększa atrakcyjność wizualną i przyciąga uwagę odbiorców. Dobrze jest też przeprowadzić kilka prób, by znaleźć optymalne ustawienia aparatu.

Pytanie 2

Poprawę ekspozycji zdjęcia w programie Adobe Photoshop dokonuje się z użyciem

A. poziomów.

B. stempla.

C. koloru kryjącego.

D. mapy gradientu.

Narzędzie poziomów w Adobe Photoshop to taka trochę podstawa, jeśli chodzi o szybkie poprawienie ekspozycji zdjęcia. Działa na zasadzie przesuwania suwaków odpowiadających za cienie, półtony i światła, czyli to, co w fotografii jest kluczowe dla balansu jasności i kontrastu. Bardzo często, gdy zdjęcie jest niedoświetlone albo przepalone, właśnie poziomy pozwalają w prosty sposób przywrócić detale w ciemnych lub jasnych partiach. Moim zdaniem nie ma bardziej intuicyjnego podejścia do korygowania ekspozycji, zwłaszcza na etapie wstępnej obróbki. Profesjonaliści używają tego narzędzia właściwie non stop, bo pozwala szybko wyprostować histogram zdjęcia – a to taki wykres, na którym widać rozkład jasności. Fajnie też, że poziomy pozwalają pracować osobno na kanałach RGB, co się przydaje jak zdjęcie ma np. niechciane zafarby. W branży graficznej i fotograficznej to jeden ze standardów i, szczerze mówiąc, jak ktoś nie ogarnia poziomów, to trochę tak, jakby nie znał podstaw Photoshopa. Mało kto wie, że poziomy można też używać do precyzyjnego ustawiania punktów czerni i bieli, co potrafi uratować nawet bardzo słabe zdjęcie pod kątem ekspozycji. Z mojego doświadczenia – poziomy to jedno z tych narzędzi, które naprawdę warto opanować, bo przydają się nie tylko w fotografii, ale też wszędzie tam, gdzie liczy się kontrola nad jasnością obrazu.

Pytanie 3

W aparacie lustrzanym, podczas robienia zdjęcia, obraz w wizjerze staje się na chwilę niewidoczny, ponieważ

A. zamyka się migawka

B. zmienia się ustawienie lustra

C. ustawia się ostrość

D. otwiera się przesłona

W kontekście niewidoczności obrazu w wizjerze lustrzanki jednoobiektywowej ważne jest zrozumienie, że nie jest to spowodowane zamykaniem migawki, ustawianiem ostrości czy otwieraniem przesłony. Te procesy są istotne, ale odbywają się w innych momentach cyklu pracy aparatu. Zamknięcie migawki ma miejsce po zarejestrowaniu zdjęcia, co skutkuje chwilowym brakiem obrazu, jednak nie jest to bezpośrednia przyczyna niewidoczności w wizjerze w czasie, gdy zdjęcie jest robione. Ustawianie ostrości jest procesem, który zazwyczaj odbywa się przed wykonaniem zdjęcia i nie wpływa na widoczność obrazu w wizjerze w momencie naciśnięcia spustu. Podobnie otwieranie przesłony ma na celu kontrolę ilości światła padającego na matrycę, a nie powoduje zniknięcia obrazu w wizjerze. Typowym błędem myślowym w tej kwestii jest mylenie momentów działania poszczególnych mechanizmów aparatu i ich wpływu na widok w wizjerze. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla pełnego zrozumienia działania lustrzanek jednoobiektywowych oraz efektywnego korzystania z nich w praktyce fotograficznej.

Pytanie 4

Elektronika w rejestracji obrazu obejmuje:

A. naświetlenie materiału fotograficznego, obróbkę chemiczną, skanowanie negatywu, przesył danych do komputera, digitalizację obrazu, prezentację multimedialną

B. naświetlenie materiału fotograficznego, obróbkę chemiczną, kopiowanie negatywu, przetwarzanie chemiczne materiału pozytywowego

C. naświetlenie elektronicznego detektora obrazu, transmisję danych do komputera, obróbkę cyfrową obrazu, wydruk obrazu na papierze fotograficznym z pliku graficznego

D. naświetlenie elektronicznego detektora obrazu, przesył danych do komputera, digitalizację obrazu, drukowanie obrazu na papierze fotograficznym z pliku graficznego, obróbkę chemiczną materiału pozytywowego

W odpowiedziach, które zostały uznane za niepoprawne, występują różnorodne błędne koncepcje dotyczące procesu rejestracji obrazu. Na przykład, naświetlenie materiału fotograficznego oraz obróbka chemiczna odnoszą się do tradycyjnych technik fotografii, które nie mają zastosowania w elektronicznej rejestracji obrazu. Te metody wymagają użycia chemikaliów do przetwarzania klatek zdjęciowych, co stoi w sprzeczności z ideą cyfrowego przetwarzania, gdzie większość operacji odbywa się w formie elektronicznej. Skanowanie negatywu także nie jest częścią elektronicznej rejestracji obrazu, ponieważ dotyczy to procesu analogowego, który może być użyty po zarejestrowaniu obrazu na materiale fotograficznym, a nie jest to element rejestracji elektronicznej. Właściwe podejście do digitalizacji obrazu powinno skupiać się na wykorzystaniu technologii cyfrowej, co zapewnia bardziej efektywne zarządzanie danymi oraz wyższą jakość końcowego produktu. Zrozumienie różnicy między tymi technikami jest kluczowe, aby uniknąć mylnych przekonań na temat nowoczesnych metod fotografii i obróbki obrazu.

Pytanie 5

Dalmierz zamontowany w aparacie fotograficznym pozwala na ustalenie odległości

A. ogniskowej

B. obrazowej

C. przedmiotowej

D. hiperfokalnej

Wybór odpowiedzi nieprawidłowej odzwierciedla pewne nieporozumienia dotyczące funkcji i zastosowania dalmierza w aparacie fotograficznym. Ogniskowa odnosi się do odległości między soczewkami obiektywu a matrycą aparatu, co jest istotne dla określenia powiększenia obrazu, ale nie ma bezpośredniego związku z pomiarem odległości do obiektu. W kontekście aparatu fotograficznego nie jest to termin, który można by używać do opisu funkcji dalmierza. Hiperfokalna odległość odnosi się do szczególnego ustawienia ostrości, które pozwala na uzyskanie maksymalnej głębi ostrości w obrazach; jednak dalmierze nie mierzą tej odległości bezpośrednio, a ich rola ogranicza się do pomiaru odległości do obiektu. Odległość obrazowa, która dotyczy miejsca, w którym obraz uformowany przez obiektyw pada na matrycę, również nie jest związana z bezpośrednim pomiarem odległości do fotografowanego przedmiotu. Te błędne odpowiedzi mogą wynikać z nieporozumień w zakresie podstawowych terminów i funkcji używanych w fotografii, co może prowadzić do trudności w uzyskaniu pożądanych efektów w praktyce fotograficznej. Zrozumienie różnic między tymi terminami jest kluczowe dla efektywnego posługiwania się aparatem i osiągania wysokiej jakości zdjęć.

Pytanie 6

W celu zlikwidowania refleksów widocznych na fotografowanym obiekcie należy podczas rejestracji obrazu zastosować

A. blendę.

B. strumienicę.

C. filtr polaryzacyjny.

D. filtr barwny.

Filtr polaryzacyjny jest naprawdę nieoceniony, gdy chodzi o eliminowanie niepożądanych refleksów na powierzchniach takich jak szkło, woda czy nawet błyszczące elementy przedmiotów podczas fotografowania. Jego działanie opiera się na selektywnym przepuszczaniu światła o określonej polaryzacji, co pozwala zredukować odbicia, które najczęściej zaburzają czytelność detali na zdjęciu. W praktyce – jeśli kiedyś próbowałeś sfotografować witrynę sklepową albo karoserię samochodu i miałeś problem z widocznymi odbiciami światła, to właśnie filtr polaryzacyjny jest tym, czego używają profesjonaliści. Obecnie uznaje się, że to jedno z podstawowych akcesoriów w fotografii produktowej, architektonicznej i krajobrazowej. Standardy branżowe fotograficzne wręcz zalecają stosowanie filtrów polaryzacyjnych szczególnie w pracy z błyszczącymi powierzchniami, gdzie liczy się czystość obrazu. Dodatkowy efekt to nasycenie kolorów — niebo staje się bardziej niebieskie, zieleń intensywniejsza, a barwy po prostu żywe, co często ratuje kadr, szczególnie na zewnątrz. Moim zdaniem, jeżeli chcesz panować nad światłem w sposób świadomy i profesjonalny, filtr polaryzacyjny to niezbędnik w torbie fotografa. Warto też pamiętać, że prawidłowe ustawienie filtra (obracając go na obiektywie) to klucz do maksymalnego efektu — i tu często praktyka czyni mistrza.

Pytanie 7

Technika tworzenia cyfrowych negatywów do druku w procesie platinum/palladium wymaga

A. wykonania serii wydruków próbnych o rosnącej ekspozycji

B. zastosowania filtrów polaryzacyjnych podczas naświetlania papieru

C. przygotowania negatywu o wysokiej gęstości i dużym kontraście na przeźroczystej kliszy

D. użycia specjalnego papieru z podłożem metalicznym

Odpowiedź dotycząca przygotowania negatywu o wysokiej gęstości i dużym kontraście na przeźroczystej kliszy jest jak najbardziej trafna w kontekście techniki platinum/palladium. Ta metoda druku wymaga, aby negatyw był wykonany z odpowiednią starannością, gdyż jego jakość ma bezpośredni wpływ na finalny efekt wizualny. Wysoka gęstość negatywu zapewnia, że cienie będą głębokie i bogate, podczas gdy duży kontrast sprawi, że wydrukowane obrazy będą miały wyraźnie określone detale. Przykładowo, negatywy powinny być wytwarzane z wykorzystaniem wysokiej jakości skanów lub zdjęć, które są odpowiednio przetworzone w programach graficznych, aby uzyskać pożądany kontrast. Standardowe praktyki w tej dziedzinie sugerują użycie klisz, które są specjalnie zaprojektowane do tego typu pracy, aby uniknąć problemów z ekspozycją i tonacją. Dodatkowo, właściwe przygotowanie negatywu pozwala na uzyskanie wytrzymałych i estetycznych wydruków, które są cenione w sztuce fotograficznej. Warto zwrócić uwagę, że ten proces wymaga także odpowiedniego naświetlenia, co decyduje o ostatecznym wyglądzie dzieła.

Pytanie 8

Które kolory należy zastosować w kompozycji graficznej, aby uzyskać wrażenie zimnej tonacji?

A. Pomarańczowy i brązowy.

B. Zielony i czerwony.

C. Błękitny i granatowy.

D. Pomarańczowy i zielony.

Błękitny i granatowy to klasyczne kolory zaliczane do chłodnej palety barw. W grafice komputerowej oraz projektowaniu wizualnym takie odcienie używa się, gdy zależy nam na wrażeniu świeżości, spokoju albo nawet lekkości – coś jak poranek po deszczu albo zimowy krajobraz. W praktyce często spotyka się je w identyfikacjach wizualnych firm technologicznych, branży finansowej czy medycznej, bo budzą zaufanie i kojarzą się z profesjonalizmem. Z mojego doświadczenia dobrym trikiem jest zestawianie błękitów i granatów z delikatną szarością lub bielą, dzięki czemu kompozycja nie jest monotonna, a jednocześnie nadal zachowuje zimny charakter. Standardy projektowe, takie jak teoria barw (np. koło barw Ittena), wyraźnie pokazują, że niebieskości i odcienie szaroniebieskie są odbierane jako barwy zimne, czyli takie, które optycznie „oddalają się” od obserwatora. Często stosuje się je w grafice użytkowej, gdy chcemy, by odbiorca odczuł dystans, czystość albo wręcz sterylność – dobrym przykładem są strony szpitali, aplikacje pogodowe albo tła w reklamach leków. Warto też pamiętać, że barwy chłodne wprowadzają do projektu spokój, pomagają wyciszyć całość kompozycji i uniknąć wizualnego chaosu, co jest bardzo ważne szczególnie przy dużych powierzchniach barwnych.

Pytanie 9

Nieprawidłowość optyczna obiektywu, przejawiająca się w przyciemnieniu lub rozjaśnieniu rogów kadru, to

A. koma

B. winietowanie

C. dystorsja

D. krzywizna pola

Winietowanie to wada optyczna, która objawia się przyciemnieniem lub rozjaśnieniem rogów kadru obrazu. Zjawisko to występuje najczęściej w przypadku obiektywów o dużych przysłonach, gdzie może być bardziej zauważalne, ponieważ krawędzie kadru doświadczają większej straty światła. Winietowanie może występować w różnych formach, takich jak naturalne winietowanie, które wynika z konstrukcji obiektywu, lub winietowanie spowodowane użyciem filtrów lub osłon. W praktyce fotografowie mogą spotkać winietowanie w obiektywach szerokokątnych lub w przypadku użycia obiektywów z dużą przysłoną na pełnej klatce, co może prowadzić do niepożądanych efektów w kompozycji zdjęcia. Aby zminimalizować wpływ winietowania, można zastosować techniki postprodukcji, takie jak korekcja winietowania w programach do edycji zdjęć. Dobrą praktyką jest również testowanie obiektywów w różnych warunkach oświetleniowych, aby zrozumieć, jak winietowanie wpływa na uzyskiwane obrazy i kiedy może być akceptowalne lub pożądane dla artystycznych efektów.

Pytanie 10

Efekt widoczny na fotografii uzyskano z wykorzystaniem funkcji

A. zniekształcenie falowania.

B. krystalizacja.

C. zniekształcenie wirówki.

D. solaryzacja.

Bardzo często przy pierwszym spojrzeniu na takie graficzne zniekształcenia pojawia się pokusa, aby przypisać im nazwę solaryzacja czy krystalizacja. Jednak oba te pojęcia oznaczają zupełnie inne techniki. Solaryzacja to zjawisko, które polega na częściowym odwróceniu tonów jasności na zdjęciu, co daje charakterystyczny efekt podobny do negatywu, ale nigdy nie tworzy takiej spiralnej deformacji obrazu jak ta widoczna tutaj. Solaryzacja ma swoje korzenie w tradycyjnej fotografii analogowej, gdzie była wynikiem nadmiernego naświetlenia materiału światłoczułego. Krystalizacja natomiast to efekt, który generuje na zdjęciu wrażenie, jakby powierzchnia pokryta była kryształkami lub mozaiką – stosuje się ją często w grafice komputerowej do uzyskania abstrakcyjnych, geometrycznych wzorów, ale zupełnie nie przypomina ona płynnych, spiralnych linii. Częstym błędem jest utożsamianie wszelkich zniekształceń z falowaniem – efekt falowania faktycznie zniekształca obraz, lecz robi to bardziej w sposób sinusoidalny, przypominający wodne fale, a nie spiralny ruch wokół punktu. Ten typ mylenia wynika zazwyczaj z intuicyjnego postrzegania zniekształceń geometrycznych jako podobnych, tymczasem w praktyce każdy z tych efektów ma swój własny, rozpoznawalny charakter i zastosowanie. Najlepiej dokładnie przyjrzeć się wzorowi – wirówka zawsze tworzy ruch okrężny, podczas gdy falowanie idzie liniowo w poziomie lub pionie. W profesjonalnej pracy graficznej rozumienie tych subtelnych różnic jest bardzo istotne, bo właściwe dobranie efektu wpływa na końcowy odbiór projektu i zgodność z założeniami wizualnymi.

Pytanie 11

Na ilustracji przedstawiono oprogramowanie służące wyłącznie do obróbki

A. materiałów wideo.

B. obrazów rastrowych.

C. obiektów wektorowych.

D. materiałów audio.

Odpowiedź "materiałów audio" jest poprawna, ponieważ ilustracja przedstawia interfejs programu Audacity, który jest uznawany za jedno z najpopularniejszych narzędzi do obróbki dźwięku. Audacity umożliwia użytkownikom nagrywanie dźwięków z różnych źródeł, takich jak mikrofony i instrumenty, jak również importowanie plików audio w różnorodnych formatach, w tym WAV i MP3. Program ten oferuje szeroki wachlarz funkcji edycyjnych, takich jak cięcie, kopiowanie, wklejanie oraz aplikowanie efektów dźwiękowych, co czyni go wszechstronnym narzędziem w produkcji audio. W kontekście standardów branżowych, Audacity spełnia wymagania dotyczące jakości dźwięku i edycji, co czyni go preferowanym wyborem w edukacji oraz wśród amatorów i profesjonalistów w dziedzinie audio. Użytkownicy mogą również korzystać z zaawansowanych funkcji, takich jak analiza spektralna i obsługa wielu ścieżek, co jest istotne w produkcji muzycznej oraz w postprodukcji dźwięku.

Pytanie 12

Obrazy uzyskuje się poprzez naświetlenie obiektu promieniowaniem X w

A. mikrografii

B. rentgenografii

C. spektrografii

D. makrografii

Rentgenografia to technika obrazowania, która wykorzystuje promieniowanie X do uzyskiwania obrazów wnętrza obiektów lub ciał. W tej metodzie, promieniowanie X przenika przez obiekt i jest częściowo absorbowane, co prowadzi do powstania obrazu na detektorze. Rentgenografia ma szerokie zastosowanie w medycynie do diagnostyki chorób, jak również w przemyśle do inspekcji materiałów i struktur. Przykładem zastosowania rentgenografii medycznej jest wykonywanie zdjęć rentgenowskich w celu identyfikacji złamań kości lub wykrywania zmian patologicznych w tkankach. W przemyśle rentgenografia służy do wykrywania wad w materiałach, takich jak pęknięcia, wtrącenia czy korozja. Dzięki rozwojowi technologii cyfrowej, rentgenografia stała się bardziej precyzyjna i dostarcza lepszej jakości obrazów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w diagnostyce i inspekcji materiałowej.

Pytanie 13

Do zaawansowanej obróbki grafiki rastrowej i wektorowej należy na komputerze zainstalować programy

A. Adobe Photoshop i CorelDRAW.

B. Corel Photo-Paint i Adobe Lightroom.

C. CorelDRAW i Adobe Reader.

D. Adobe Reader i Corel Photo-Paint.

Adobe Photoshop i CorelDRAW to obecnie jedne z najbardziej rozpoznawalnych i zaawansowanych narzędzi do pracy z grafiką komputerową – zarówno rastrową, jak i wektorową. Photoshop jest praktycznie branżowym standardem do edycji zdjęć, tworzenia kompozycji czy retuszu materiałów rastrowych. Korzystając z niego, masz dostęp do setek funkcji, warstw, masek, trybów mieszania – to wszystko bardzo przyspiesza pracę przy dużych projektach. Natomiast CorelDRAW jest przykładem profesjonalnego narzędzia do tworzenia i edycji grafiki wektorowej, czyli tej używanej m.in. w logotypach, ilustracjach czy projektach poligraficznych. Z mojego doświadczenia, jeśli ktoś chce zajmować się kompleksowo grafiką – od projektowania wizytówek po cyfrową obróbkę zdjęć do internetu – właśnie te dwa programy dają największe możliwości. Są też powszechnie wykorzystywane w agencjach reklamowych, drukarniach i studiach graficznych, więc ich znajomość po prostu się opłaca. Warto też pamiętać, że oba programy regularnie aktualizują swoje funkcje, dostosowując się do nowych trendów w branży. Pewnie wiele osób słyszało o darmowych alternatywach, ale jeśli zależy Ci na pełnych możliwościach i profesjonalnych efektach, to jednak Photoshop i CorelDRAW są najpewniejszym wyborem. Taka kombinacja świetnie sprawdzi się w pracy zarówno nad grafiką do druku, jak i do internetu.

Pytanie 14

Wartość ISO 800 oznacza

A. temperaturę barwową światła w Kelwinach

B. wartość przysłony obiektywu

C. niską czułość matrycy lub filmu na światło

D. wysoką czułość matrycy lub filmu na światło

Wartość ISO 800 oznacza wysoką czułość matrycy lub filmu na światło. W praktyce oznacza to, że przy tej wartości, aparat jest w stanie rejestrować obraz w warunkach słabego oświetlenia, co jest szczególnie przydatne w fotografii nocnej lub w pomieszczeniach z ograniczonym dostępem światła. Wyższa wartość ISO pozwala na szybsze czasy naświetlania, co minimalizuje ryzyko poruszenia obrazu, zwłaszcza przy fotografowaniu ruchomych obiektów. Jednak warto pamiętać, że zwiększanie wartości ISO może wprowadzać szumy do obrazu, co wpływa na jego jakość. Dlatego istotne jest, aby dostosować ustawienia aparatu do warunków fotograficznych oraz wymagań finalnego efektu. Profesjonalni fotografowie często używają wartości ISO 800 w sytuacjach, gdzie inne parametry, takie jak przysłona czy czas naświetlania, nie mogą być wystarczająco dostosowane, aby uzyskać właściwą ekspozycję.

Pytanie 15

Jaki jest czas synchronizacji otwarcia migawki z lampą błyskową w studio?

A. 1/125 s

B. 1/30 s

C. 1/500 s

D. 1/1600 s

Czas synchronizacji otwarcia migawki z lampą błyskową studyjną wynoszący 1/125 s jest standardem w fotografii, który zapewnia optymalne warunki do uzyskania prawidłowego naświetlenia zdjęcia. W momencie, gdy migawka jest otwarta, lampa błyskowa emituje błysk światła, co pozwala na oświetlenie obiektu fotografowanego. Ustalony czas synchronizacji 1/125 s jest wynikiem obliczeń mających na celu maksymalizację efektywności lampy błyskowej, przy jednoczesnym minimalizowaniu ryzyka powstania niedoświetlonych lub prześwietlonych obszarów zdjęcia. W praktyce oznacza to, że w przypadku dłuższych czasów otwarcia migawki, takich jak 1/30 s czy 1/500 s, lampa błyskowa może nie zadziałać w pełni, co prowadzi do niewłaściwego naświetlenia. Użycie 1/1600 s skutkuje tym, że lampa błyskowa może nie zdążyć wyemitować światła w tym krótkim czasie, co skutkuje ciemnym zdjęciem. W studiu fotograficznym, gdzie oświetlenie jest kluczowe, przestrzeganie tego standardu pozwala na uzyskanie profesjonalnych rezultatów i jest powszechnie uznawane za najlepszą praktykę.

Pytanie 16

Format zapisu obrazu, który bezpośrednio rejestruje dane z matrycy światłoczułej cyfrowego aparatu, to?

A. TIFF

B. RAW

C. PNG

D. JPG

Odpowiedź RAW jest poprawna, ponieważ format ten stanowi bezpośredni zapis danych z matrycy światłoczułej aparatu fotograficznego, co oznacza, że zachowuje wszystkie informacje w oryginalnej postaci. Pliki RAW oferują znacznie większą elastyczność w obróbce zdjęć w porównaniu do innych formatów, takich jak JPG czy PNG. Przykładowo, fotografowie korzystający z formatów RAW mają możliwość znacznego dostosowania ekspozycji, balansu bieli i kolorów bez utraty jakości obrazu. W praktyce użycie formatu RAW jest standardem w profesjonalnej fotografii, ponieważ umożliwia uzyskanie lepszej jakości zdjęć, co jest szczególnie ważne w sytuacjach wymagających wysokiej precyzji, jak fotografia krajobrazowa czy portretowa. Dodatkowo, format RAW nie kompresuje danych, co oznacza, że zdjęcia są przechowywane w pełnej rozdzielczości, co jest kluczowe przy dalszej edycji. Warto również zauważyć, że różne aparaty mogą używać różnych specyfikacji dla plików RAW, co wiąże się z różnorodnością formatów, takich jak CR2, NEF czy ARW, ale wszystkie one mają na celu zachowanie maksymalnej ilości danych z matrycy.

Pytanie 17

Podczas sesji zdjęciowej na zewnątrz ustalono czas ekspozycji na 1/60 s oraz przysłonę f/8. Jakie ustawienia ekspozycji będą dawały identyczną ilość światła docierającego do matrycy?

A. 1/60 s; f/1,4

B. 1/125 s; f/5,6

C. 1/250 s; f/5,6

D. 1/30 s; f/4

Wybór niepoprawnych odpowiedzi może wynikać z niepełnego zrozumienia relacji między czasem naświetlania a przysłoną. Na przykład, w przypadku zmiany czasu naświetlania na 1/250 s, jak w odpowiedzi, przy jednoczesnym ustawieniu przysłony na f/5,6, otrzymujemy znacznie mniej światła, co prowadzi do niedoświetlenia zdjęcia. Zmiana czasu naświetlania na krótszy czas, jak 1/250 s, oznacza, że matryca ma jeszcze mniej czasu na zbieranie światła, co wymagałoby znacznego otwarcia przysłony, aby zrekompensować tę stratę. W odpowiedzi, w której przysłona ustawiona jest na f/1,4, wydaje się, że mamy większy dopływ światła, ale przy zbyt krótkim czasie naświetlania efekt końcowy może być nieprzewidywalny. Ponadto, odpowiedź 1/30 s; f/4 również nie zaspokaja wymagań, ponieważ czas naświetlania jest dłuższy, co prowadzi do prześwietlenia, a przysłona f/4 nie jest wystarczająco mała, aby to zrekompensować. Typowym błędem myślowym jest myślenie, że samo zwiększenie przysłony wystarczy do uzyskania prawidłowej ekspozycji, podczas gdy kluczowe jest zachowanie równowagi między wszystkimi trzema parametrami: czasem, przysłoną i czułością ISO.

Pytanie 18

Aby uzyskać wydruk w formacie 10 x 15 cm przy rozdzielczości 300 dpi, zdjęcie o wymiarach 20 x 30 cm powinno być zeskanowane z minimalną rozdzielczością

A. 150 ppi

B. 75 ppi

C. 300 ppi

D. 600 ppi

Odpowiedź 150 ppi jest prawidłowa, ponieważ aby uzyskać wydruk w formacie 10 x 15 cm z rozdzielczością 300 dpi, musimy obliczyć minimalną rozdzielczość skanowania zdjęcia w formacie 20 x 30 cm. Obliczenia te opierają się na zasadzie, że rozdzielczość wydruku wyrażona w dpi (dots per inch) musi być zachowana na etapie skanowania. Format 10 x 15 cm odpowiada rozdzielczości 300 dpi, co oznacza, że potrzebujemy 300 punktów na cal, zatem w przypadku wymiary 10 x 15 cm (czyli 4 x 6 cali), skanowane zdjęcie powinno mieć rozdzielczość wynoszącą 1200 x 1800 pikseli. Ponieważ skanowane zdjęcie ma 20 x 30 cm (8 x 12 cali), aby zachować odpowiednią jakość na wydruku, musimy podzielić 1200 przez 8 oraz 1800 przez 12, co daje odpowiednio 150 ppi. W praktyce oznacza to, że przy tej rozdzielczości zdjęcie będzie dobrze odwzorowywać szczegóły i nie straci jakości po zmniejszeniu do pożądanego formatu do druku, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie druku. Utrzymanie odpowiednich wartości ppi jest kluczowe w pracy z obrazami, aby uzyskać odpowiednie rezultaty wizualne.

Pytanie 19

Przedstawione urządzenie jest przeznaczone do ręcznej obróbki chemicznej materiałów

A. negatywowych zwojowych.

B. pozytywowych na podłożu polietylenowym.

C. negatywowych arkuszowych.

D. pozytywowych na podłożu papierowym.

Wybór błędnych odpowiedzi jest wynikiem niepełnego zrozumienia różnic między rodzajami materiałów fotograficznych oraz ich metodami obróbki. Negatywy arkuszowe i pozytywowe, zarówno na podłożu papierowym, jak i polietylenowym, są przeznaczone do innych form obróbki, które nie wymagają użycia bębna do ręcznej obróbki chemicznej. Negatywy arkuszowe są stosowane w procesach, które wymagają innego rodzaju urządzeń, takich jak płytki fotograficzne, a ich wywoływanie często opiera się na bardziej zautomatyzowanych procesach. Z kolei pozytywy, które są otrzymywane z negatywów, są często drukowane na papierze fotograficznym, co również wymaga innego zestawu narzędzi i chemikaliów. Pozytywy na podłożu polietylenowym, w szczególności, są często stosowane w bardziej nowoczesnych technologiach druku, co całkowicie wyklucza użycie tradycyjnych bębnów. Wybierając niewłaściwe odpowiedzi, można zauważyć typowe błędy myślowe, takie jak mylenie różnych formatów materiałów fotograficznych i ich zastosowań. Ważne jest, aby zrozumieć, że skuteczna obróbka materiałów fotograficznych wymaga nie tylko znajomości ich formatu, ale także odpowiednich technik i narzędzi, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości obrazów.

Pytanie 20

Jakiego koloru tło powinno być użyte przy robieniu zdjęcia do dowodu osobistego lub paszportu?

A. Czarnego

B. Białego

C. Beżowego

D. Szarego

Białe tło jest standardowym kolorem stosowanym w fotografii dokumentowej, w tym zdjęciach do dowodów tożsamości i paszportów. Tego rodzaju tło jest wymagane, ponieważ minimalizuje cienie oraz odbicia, co pozwala na dokładne odwzorowanie rysów twarzy. Wiele krajów, w tym Polska, wymaga zdjęć z białym tłem, co jest zgodne z międzynarodowymi normami, takimi jak te ustalone przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO). Oprócz białego tła, istotne jest, aby osoba na zdjęciu miała neutralną ekspresję twarzy, a także unikała ubrań czy akcesoriów, które mogą zlewać się z tłem. Zastosowanie białego tła sprzyja także lepszemu odwzorowaniu naturalnych kolorów skóry, co jest kluczowe dla identyfikacji. W praktyce, fotografujące osoby powinny zawsze upewnić się, że tło jest jednolite, czyste i dobrze oświetlone, aby zdjęcie spełniało wymagania formalne.

Pytanie 21

Wskaź zestaw najbardziej odpowiedni do wykonania zdjęcia modelki w stylu high-key?

A. Wielobarwne tło, jasne odzienie modelki, ostre skierowane światło

B. Ciemne tło, ciemne odzienie modelki, miękkie rozproszone światło

C. Jasne tło, jasne odzienie modelki, miękkie rozproszone światło

D. Ciemne tło, jasne odzienie modelki, ostre skierowane światło

Odpowiedź, która wskazuje na jasne tło, jasne ubranie modelki i miękkie rozproszone światło, jest prawidłowa, ponieważ technika high-key polega na uzyskaniu jasnego, często wręcz eterycznego efektu w fotografii. W tej technice dąży się do minimalizacji cieni i uzyskania jednorodnego, jasnego tła, co doskonale osiąga się dzięki jasnemu tłu oraz jasnym kolorom ubioru modelki. Miękkie rozproszone światło, które można uzyskać na przykład za pomocą softboxów, sprawia, że światło pada na modelkę w sposób łagodny, eliminując ostre cienie i tworząc wrażenie delikatności. Warto zauważyć, że w praktyce takie ustawienie oświetlenia jest szczególnie popularne w portretach, sesjach modowych czy zdjęciach dziecięcych, gdzie pożądany jest efekt radosny i lekki. Technika ta nie tylko podkreśla urodę modelki, ale również może być stosowana w reklamie produktów, które mają kojarzyć się z pozytywnymi emocjami. W standardach fotograficznych high-key wprowadza się również elementy postprodukcji, gdzie zwiększa się jasność i kontrast, zachowując jednakże delikatność obrazu.

Pytanie 22

Kalibrację monitora, którą przeprowadza się przed obróbką zdjęć do druku, wykonuje się z wykorzystaniem programu

A. Adobe Gamma

B. Adobe InDesign

C. Corel Photo-Paint

D. Corel Draw

Corel Draw i Adobe InDesign to zaawansowane aplikacje do projektowania graficznego, jednak nie są one dedykowane do kalibracji monitorów. Wykorzystując te programy, można tworzyć złożone projekty graficzne, ale ich funkcje nie obejmują kalibracji wyświetlaczy, co jest istotnym krokiem przed przystąpieniem do obróbki zdjęć. Corel Photo-Paint również nie jest przeznaczony do tego celu. Wszelkie programy do edycji grafiki, takie jak te wymienione, mają na celu edycję, a nie kalibrację sprzętu. W praktyce, wiele osób myli te funkcje, sądząc, że tak kompleksowe narzędzia mają wbudowane opcje kalibracji. Kalibracja wymaga specjalistycznych programów, takich jak Adobe Gamma, które skupiają się bezpośrednio na dostosowywaniu ustawień wyświetlacza w odniesieniu do standardów kolorów. Niewłaściwe podejście do kalibracji może prowadzić do niezgodności kolorów między tym, co widzimy na ekranie, a tym, co jest drukowane, co jest szczególnie problematyczne w pracy z materiałami, które muszą spełniać określone standardy jakości. Błędem jest zatem zakładanie, że programy do edycji są wystarczające do zapewnienia poprawnego odwzorowania kolorów, co może prowadzić do nieprzyjemnych niespodzianek w końcowym efekcie pracy.

Pytanie 23

Konturowe oświetlenie fotografowanego obiektu można uzyskać przez ustawienie światła głównego

A. przed obiektem w kierunku tła

B. za obiektem w stronę obiektywu

C. przed obiektem w stronę obiektywu

D. za obiektem w kierunku tła

Umieszczanie światła przed obiektem w kierunku tła nie sprzyja uzyskaniu oświetlenia konturowego. W takim ustawieniu światło oświetla zarówno obiekt, jak i tło, co prowadzi do zatarcia konturów obiektu i braku wyraźnego podziału pomiędzy nimi. Dodatkowo, światło skierowane w ten sposób może spowodować, że tło stanie się zbyt dominujące, co negatywnie wpłynie na kompozycję zdjęcia. Inną niekorzystną opcją jest umiejscowienie światła przed obiektem w kierunku obiektywu, co również skutkuje brakiem konturowego oświetlenia. W tym przypadku obiekt zostaje oświetlony bezpośrednio, co często prowadzi do powstawania niepożądanych cieni oraz flat lighting, które sprawiają, że zdjęcie wydaje się płaskie i pozbawione dynamiki. Umieszczając źródło światła za obiektem w kierunku tła, można uzyskać efekt halo, który nie jest pożądany w większości sytuacji, ponieważ może zniekształcać detale obiektu. Błędem jest mylenie różnych technik oświetleniowych oraz niezrozumienie, jak różne ustawienia wpływają na finalny rezultat. Kluczowe jest, aby rozumieć, że oświetlenie konturowe wymaga przemyślanego ustawienia, które podkreśla formę obiektu, a nie go tłumi.

Pytanie 24

Który rodzaj oświetlenia na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Dolne.

B. Wypełniające.

C. Konturowe.

D. Górne.

Świetnie zauważone, że to właśnie światło wypełniające odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu głębokości cieni po stronie nieoświetlonej obiektu. W praktyce oświetlenia planu zdjęciowego, światło wypełniające służy do zmiękczania i redukcji kontrastów powstałych przez światło główne, które zazwyczaj pada z jednej, wybranej strony. W fotografii portretowej czy reklamowej często stosuje się blendy, softboxy lub ekrany odbijające, które pomagają doświetlić tę ciemniejszą część twarzy lub obiektu, przez co obraz staje się bardziej czytelny i plastyczny. Moim zdaniem to właśnie umiejętne balansowanie światłem wypełniającym świadczy o profesjonalizmie operatora obrazu – nie ma nic gorszego niż zbyt głębokie, „czarne dziury” po stronie nieoświetlonej, które zabiją detal i klimat sceny. W branżowych standardach, np. przy zdjęciach filmowych, stosuje się zasadę proporcji światła kluczowego do wypełniającego (tzw. ratio, np. 2:1 lub 4:1), żeby świadomie kontrolować nastroje kadru. Niektórzy operatorzy osiągają ciekawe efekty właśnie poprzez delikatne rozjaśnianie cieni, dzięki czemu całość wydaje się bardziej naturalna i przyjazna dla oka widza. Warto poeksperymentować na własnych sesjach z różną mocą i pozycją światła wypełniającego – efekty potrafią być naprawdę zaskakujące.

Pytanie 25

Dobór prawidłowych parametrów ekspozycji materiału zdjęciowego o określonej czułości możliwy jest przy zastosowaniu

A. pehametru.

B. światłomierza.

C. spektrometru.

D. kolorymetru.

Światłomierz to absolutnie podstawowe narzędzie w pracy każdego fotografa, niezależnie od poziomu zaawansowania. Jego głównym zadaniem jest dokładny pomiar ilości światła padającego na plan zdjęciowy lub odbitego od fotografowanej sceny, co pozwala precyzyjnie ustawić parametry ekspozycji takie jak czas naświetlania, wartość przysłony i czułość ISO. W praktyce, korzystanie ze światłomierza pomaga uniknąć prześwietleń oraz niedoświetleń, które potrafią zepsuć nawet najlepszy kadr. Moim zdaniem, szczególnie w fotografii studyjnej czy pracy z filmem światłoczułym, ręczny światłomierz bywa nieoceniony – żadne domysły czy ocena „na oko” nie zastąpi precyzyjnego pomiaru. Użycie światłomierza jest też zgodne ze standardami branżowymi, szczególnie gdy pracujemy z materiałami o zdefiniowanej czułości ISO, gdzie margines błędu jest mały. Warto dodać, że światłomierze bywają różne – są takie mierzące światło odbite (np. wbudowane w aparaty cyfrowe) oraz mierzące światło padające (ręczne, studyjne). Korzystając z nich, można uzyskać powtarzalne, przewidywalne efekty, co jest kluczowe w profesjonalnej fotografii i filmie. Z mojego doświadczenia, im szybciej nauczysz się korzystać ze światłomierza, tym szybciej zaczniesz świadomie panować nad ekspozycją – i to naprawdę daje przewagę na rynku.

Pytanie 26

W którym formacie należy zapisać zdjęcie przeznaczone do publikacji drukowanej, aby zachować jego najwyższą jakość?

A. DOC

B. JPEG

C. CDR

D. TIFF

Wiele osób wybiera JPEG jako format do zdjęć ze względu na jego popularność oraz niewielki rozmiar pliku, jednak to podejście ma spore ograniczenia w kontekście druku. JPEG stosuje stratną kompresję, co powoduje utratę szczegółów i pojawianie się artefaktów, zwłaszcza po kilkukrotnym zapisie i edycji. O ile JPEG może się sprawdzić w zastosowaniach internetowych, to w przypadku przygotowania materiałów do druku nawet niewielkie straty jakości mogą być bardzo widoczne, szczególnie na dużych formatach czy w precyzyjnej grafice reklamowej. Z kolei wybór formatu CDR wynika często z mylenia go z formatami graficznymi – to jednak plik natywny programu CorelDRAW, a więc dotyczy zupełnie innego typu grafiki: wektorowej, nie rastrowej. CDR nie przechowuje zdjęć rastrowych w sposób akceptowany przez drukarnie, a eksport do druku zawsze powinien odbywać się przez uniwersalne, bezpieczne formaty, takie jak TIFF lub PDF. DOC natomiast jest dokumentem tekstowym programu Word, kompletnie nieodpowiednim do przechowywania zdjęć do profesjonalnego druku – grafiki wklejone do DOC są automatycznie kompresowane, tracą rozdzielczość oraz oryginalną jakość. W wielu przypadkach to właśnie przez takie pomyłki dochodzi do sytuacji, gdy wydrukowane zdjęcia są rozmazane, mają zniekształcone kolory lub widać na nich charakterystyczne „schodki”. Moim zdaniem najczęstszy błąd w tym temacie to przekonanie, że „każdy obrazek da się wydrukować”, niezależnie od formatu. Niestety, praktyka pokazuje, że tylko wybierając branżowy standard, jakim jest TIFF, można zapewnić sobie pełną kontrolę nad jakością i zgodność z wymaganiami druku profesjonalnego.

Pytanie 27

Procesy hybrydowe w fotografii łączą

A. fotografię barwną z czarno-białą

B. różne techniki druku cyfrowego

C. techniki analogowe z cyfrowymi

D. techniki studyjne z plenerowymi

Wybór innych odpowiedzi wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące definicji procesów hybrydowych w fotografii. Łączenie różnych technik druku cyfrowego nie obejmuje aspektu, który definiuje hybrydowość. Druk cyfrowy sam w sobie nie łączy technik analogowych i cyfrowych; jest to oddzielny proces, który koncentruje się na reprodukcji obrazów w formacie cyfrowym. W rzeczywistości, różne techniki druku cyfrowego mogą być używane niezależnie od tego, czy zdjęcia zostały zrobione analogowo, czy cyfrowo. Z kolei łączenie fotografii barwnej z czarno-białą nie spełnia kryteriów hybrydowości, ponieważ dotyczy to raczej estetycznych wyborów artystycznych niż technicznych metod pracy. Fotograf może zdecydować się na różne style w obrębie jednego projektu, ale to nie oznacza, że łączy techniki analogowe z cyfrowymi. Również zestawienie technik studyjnych z plenerowymi to kwestia wyboru miejsca i stylu pracy, a nie konkretna hybryda technologii. Warto zauważyć, że hybrydowe podejście w fotografii dotyczy głównie integracji procesów analogowych i cyfrowych, co prowadzi do tworzenia całościowych dzieł, które korzystają z obu metod, a nie tylko z ich estetycznych czy koncepcyjnych różnic.

Pytanie 28

Najnowszym trendem w druku fotograficznym jest technologia

A. wykorzystania nanocząsteczek srebra do tworzenia wydruków metalicznych

B. druku UV na różnorodnych podłożach z wykorzystaniem atramentów utwardzanych promieniowaniem

C. wydruku holograficznego na specjalnych papierach dwustronnych

D. druku termotransferowego z powłoką ochronną utwardzaną laserowo

Wydruk holograficzny na specjalnych papierach dwustronnych to technologia, która w rzeczywistości nie jest powszechnie stosowana w druku fotograficznym. Holografia, choć fascynująca, polega na rejestracji i reprodukcji obrazu w trzech wymiarach, co jest znacznie bardziej skomplikowane od tradycyjnego druku i wymaga zaawansowanego sprzętu oraz technik. Nie jest to technologia, która zyskałaby popularność w codziennym druku, ze względu na jej złożoność i wysokie koszty produkcji. Wydruki holograficzne są zazwyczaj stosowane w zastosowaniach zabezpieczających, takich jak hologramy na dokumentach tożsamości czy opakowaniach produktów, a nie w standardowym druku fotograficznym. Z kolei wykorzystanie nanocząsteczek srebra do tworzenia wydruków metalicznych to podejście, które również nie jest podstawą nowoczesnego druku fotograficznego. Nanotechnologia w tej formie jest wciąż w fazie badań i nie znalazła szerokiego zastosowania w praktyce. Użycie srebra w druku może wiązać się z problemami kosztowymi oraz z ekologicznymi, które są kluczowe w obecnych standardach produkcji. Druk termotransferowy z powłoką ochronną utwardzaną laserowo to także nie ta droga. Choć druk termotransferowy jest popularny, jego zastosowanie w kontekście ochrony wydruków nie jest najefektywniejsze. Właściwie utwardzanie laserowe nie jest standardem w tej technologii, dokładając do tego problemy z jakością i trwałością wydruków. Właściwe zrozumienie tych technologii i ich zastosowanie jest kluczowe dla skutecznego i profesjonalnego druku fotograficznego.

Pytanie 29

Który rodzaj planu zdjęciowego zastosowano na fotografii?

A. Duże zbliżenie.

B. Plan ogólny.

C. Plan pełny.

D. Detal.

To pytanie często sprawia trudność, bo łatwo pomylić różne plany zdjęciowe, zwłaszcza gdy temat zdjęcia jest nietypowy lub nieoczywisty. Plan ogólny obejmuje szeroką scenę, najczęściej pozwala zobaczyć kontekst miejsca, tło i postaci w ich otoczeniu. Tutaj jednak nie widać szerokiego planu – całość skupia się wyłącznie na wiadrze z owocami, bez żadnych dodatkowych kontekstów przestrzennych. Plan pełny zwykle kadruje cały obiekt lub postać od stóp do głów, pokazując ją w całości, ale nie eksponując drobnych szczegółów; w tym przypadku nie widzimy całości niczego, tylko wycinek z bardzo bliska. Detal z kolei to plan ekstremalnie bliski, pokazujący najmniejszy wycinek przedmiotu, np. pojedynczą pestkę lub kolczek – na zdjęciu jednak widzimy kilka owoców, nie skupiamy się na jednym drobnym szczególe, więc nie jest to typowy detal. Typowym błędem jest zakładanie, że jeśli obraz jest bliski, to od razu jest detalem – tymczasem duże zbliżenie to taki plan, gdzie temat wypełnia kadr, ale nie jest to jeszcze aż taka skala jak detal. Moim zdaniem dobrze jest zawsze patrzeć na to, ile elementu lub obiektu widzimy w kadrze i jaką część rzeczywistości obejmuje ujęcie – to pozwala nie mylić planów. W fotografii produktowej, kulinarnej czy przyrodniczej duże zbliżenie idealnie podkreśla charakter rzeczy i umożliwia pokazanie jej w atrakcyjny sposób, zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi.

Pytanie 30

W aparatach cyfrowych symbol „A (Av)” oznacza

A. automatykę programową.

B. automatykę z preselekcją czasu.

C. automatykę z preselekcją przysłony.

D. tryb manualny.

Wielu początkujących fotografów myli symbole trybów aparatu, bo oznaczenia bywają nieintuicyjne i różnią się w zależności od producenta. Tryb manualny, oznaczany zazwyczaj literą „M”, pozwala użytkownikowi ręcznie ustawić zarówno czas naświetlania, jak i wartość przysłony oraz – jeśli trzeba – ISO. To pełna kontrola, ale też większe ryzyko błędów ekspozycji, szczególnie gdy światło się zmienia. Automatyka programowa, czyli najczęściej symbol „P”, to rozwiązanie, w którym aparat sam dobiera oba podstawowe parametry ekspozycji, a użytkownik może jedynie skorygować niektóre ustawienia, takie jak balans bieli czy kompensacja ekspozycji. W praktyce to taki „pełny automat z opcją korekty”, ale nie daje za dużej kontroli kreatywnej, więc ja osobiście rzadko z niego korzystam poza naprawdę dynamicznymi sytuacjami. Kolejną pomyłką jest utożsamianie trybu preselekcji czasu z „A (Av)” – tymczasem to jest tryb „S” (od „Shutter priority” w Sony, Nikonie i innych) albo „Tv” (od „Time value” w Canonie), gdzie fotograf decyduje o czasie naświetlania, a aparat dobiera przysłonę. Ten tryb jest świetny, jeśli zależy komuś na „zamrożeniu” ruchu lub celowym rozmyciu, na przykład przy zdjęciach sportowych lub robieniu smug świetlnych. Błędne rozumienie tych trybów wynika zwykle z braku praktyki i z tego, że instrukcje bywają niejasne. Warto zwracać uwagę na literki, bo to tak naprawdę skróty od angielskich określeń i każdy producent może stosować trochę inne. Najlepiej po prostu poeksperymentować – wtedy różnice stają się jasne w praktyce. Preselekcja przysłony, czyli „A” lub „Av”, to nie jest tryb pełnego automatu, ani preselekcji czasu, ani też manualny – i w fotografii daje zdecydowanie najwięcej kontroli nad estetyką zdjęcia, szczególnie jeśli chce się świadomie operować głębią ostrości.

Pytanie 31

Zjawisko winietowania w obiektywie to

A. zamazanie obrazu przy małych przysłonach

B. spadek jasności obrazu na brzegach kadru

C. zniekształcenia geometryczne obrazu

D. rozszczepienie światła na różne długości fali

Zjawisko winietowania, znane również jako winietowanie krawędziowe, polega na spadku jasności obrazu w okolicy brzegów kadru. Jest to efekt, który można zaobserwować w wielu obiektywach, szczególnie w tych o dużych otworach przysłony. Winietowanie występuje często w wyniku konstrukcji obiektywu, gdzie światło padające na krawędzie soczewek może być mniej intensywne niż to, które dociera do centralnej części. W praktyce oznacza to, że podczas fotografowania, zwłaszcza przy szerokich otworach przysłony, zdjęcia mogą wyglądać na nieco ciemniejsze wokół krawędzi, co może być niepożądane w przypadku zdjęć krajobrazowych lub portretowych. Aby temu zaradzić, można używać filtrów ND (neutral density), które równomiernie rozpraszają światło na całym obrazie, lub stosować obiektywy o lepszej korekcji winietowania. Warto pamiętać, że w niektórych przypadkach winietowanie może być pożądanym efektem artystycznym, dodającym zdjęciu głębi i dramatyzmu.

Pytanie 32

W dziedzinie fotografii, technika znana jako wysoki klucz to inaczej

A. kalotypia

B. cyjanotypia

C. high key

D. low key

Technika wysokiego klucza, znana jako high key, jest stylem oświetleniowym, który wykorzystuje jasne i stonowane tony. Charakterystyczne dla tej techniki jest minimalne zastosowanie cieni oraz dominacja jasnych barw, co daje efekt lekkości i świeżości. W praktyce, fotografowie używają tej techniki w portretach, produktach czy zdjęciach mody, aby stworzyć pozytywną atmosferę oraz podkreślić detale. Wysoki klucz często stosowany jest także w reklamie kosmetyków czy odzieży, gdzie kluczowe jest uchwycenie detali w jasnym świetle. Standardy branżowe wskazują, że efektywny high key wymaga starannego planowania oświetlenia, gdzie główne źródło światła powinno być miękkie, a tło dobrze oświetlone, aby uniknąć kontrastów i cieni. Dla uzyskania pożądanego efektu, zaleca się użycie kilku źródeł światła, takich jak softboxy lub reflektory, które równomiernie oświetlają scenę. Kluczowe jest również zrozumienie, jak różne powierzchnie odbijają światło, co wpływa na końcowy rezultat. Technika ta jest ceniona w branży, gdyż pozwala na uchwycenie emocji i estetyki w sposób, który przyciąga uwagę widza.

Pytanie 33

Liczba przewodnia lampy błyskowej określa

A. minimalną liczbę błysków na 1s.

B. minimalny zasięg oświetlenia fotografowanego obiektu, zapewniający uzyskanie prawidłowej ekspozycji.

C. maksymalną liczbę błysków na 1s.

D. maksymalny zasięg oświetlenia fotografowanego obiektu, zapewniający uzyskanie prawidłowej ekspozycji.

Liczba przewodnia lampy błyskowej to jedno z najważniejszych pojęć, jeśli chodzi o praktyczne wykorzystanie lamp w fotografii. Chodzi tutaj o to, jaki maksymalny zasięg ma światło z tej lampy przy danej czułości ISO oraz ustawionej przysłonie. W praktyce, liczba przewodnia (GN, z ang. guide number) określa, do jakiej odległości jesteśmy w stanie poprawnie doświetlić fotografowany obiekt, przy założeniu, że przysłona ustawiona jest na f/1 oraz czułość ISO wynosi 100. Tę wartość można łatwo przeliczyć na inne ustawienia, korzystając ze wzoru: GN = odległość × przysłona. To bardzo przydatne, bo pozwala szybko oszacować, czy dana lampa wystarczy do oświetlenia sceny na przykład w plenerze, czy w dużej sali. Moim zdaniem, w codziennej pracy fotografa często zapomina się, że liczba przewodnia to nie tylko marketingowa liczba na opakowaniu, ale konkretne narzędzie planowania ekspozycji. Z mojego doświadczenia wynika, że znajomość tej wartości pozwala uniknąć niedoświetleń i przepaleń, zwłaszcza gdy używa się lampy poza aparatem czy w niestandardowych warunkach. Warto też pamiętać, że liczba przewodnia maleje, jeśli zwiększamy kąt rozsyłu światła lub nakładamy dyfuzory. W branży to taki wyznacznik realnych możliwości lampy, a nie pusta liczba. Dobrym nawykiem jest sprawdzanie tej wartości przed zakupem sprzętu, bo pozwala od razu odsiać lampy za słabe do naszych potrzeb. Standard ISO 12342 dokładnie opisuje, jak mierzyć GN, więc producenci powinni się tego trzymać.

Pytanie 34

Na prezentowanej fotografii zastosowano kompozycję

A. odśrodkową i dynamiczną.

B. centralną i statyczną.

C. zamkniętą i asymetryczną.

D. otwartą i rytmiczną.

Odpowiedź otwarta i rytmiczna jest tutaj jak najbardziej trafiona, bo zdjęcie pokazuje powtarzające się pasy, które tworzą charakterystyczny rytm wizualny. W kompozycji otwartej istotne jest to, że elementy wychodzą poza kadr – dokładnie tak jak tu, gdzie pasy nie mają wyraźnych granic w ramce zdjęcia, są jakby wyciętym fragmentem większej całości. To świetnie pokazuje, jak w praktyce można budować wrażenie nieskończoności i ruchu w obrazie, co jest bardzo cenione np. w fotografii modowej czy produktowej, kiedy chcemy zasugerować większą przestrzeń niż tylko to, co widzi odbiorca. Rytm natomiast wynika z powtarzalności – to jeden z najbardziej podstawowych zabiegów kompozycyjnych. Przykładowo, w branży graficznej i reklamowej często stosuje się takie kompozycje, żeby prowadzić wzrok odbiorcy po obrazie albo nadać mu dynamikę mimo prostych form. Z mojego doświadczenia wynika, że zdjęcia oparte na rytmie są dużo bardziej zapamiętywalne i „wpadają w oko”, bo ludzki mózg lubi porządek i powtórzenia. Kompozycja otwarta daje duże pole do popisu, bo można ją łączyć z innymi zasadami, a rytm nadaje wizualną harmonię praktycznie każdemu projektowi. To są takie podstawy, które doceni każdy, kto dłużej siedzi w fotografii czy grafice użytkowej.

Pytanie 35

Wygładzanie skóry w programie Adobe Photoshop realizowane jest z użyciem narzędzia

A. gumka.

B. stempel.

C. inteligentne wyostrzanie.

D. separacja częstotliwości.

Do wygładzania skóry w Photoshopie można podejść na kilka sposobów, ale nie wszystkie dają profesjonalny i naturalny efekt. Gumka wydaje się kusząca, bo szybko usuwa niechciane elementy, ale niestety – działa destrukcyjnie. Usuwa wszystko, a nie wygładza, przez co łatwo zniszczyć szczegóły skóry i zdjęcie wygląda potem nienaturalnie, jak po nieudolnym retuszu. Stempel natomiast to narzędzie do klonowania fragmentów obrazu – można nim czasem zakryć niedoskonałości, ale przy większych partiach skóry czy próbie wygładzania robi się to toporne i łatwo o powtarzalne wzory, co daje efekt tzw. łatek. No i nie uzyskasz wtedy subtelnych przejść, tylko raczej zamaskowanie problemu bez zachowania naturalnej faktury. Inteligentne wyostrzanie to narzędzie do poprawy ostrości zdjęcia, więc działa wręcz odwrotnie niż wygładzanie – podbija detale, przez co zmarszczki, pory i niedoskonałości mogą stać się jeszcze bardziej widoczne, a nie wygładzone. Wiele osób na początku drogi z retuszem próbuje tych narzędzi, bo wydają się najprostsze, ale w praktyce prowadzą do sztucznego efektu i naruszenia struktury zdjęcia. Moim zdaniem najczęstszy błąd to skupianie się na narzędziach pojedynczego działania, zamiast stosowania bardziej zaawansowanych technik, które pozwalają pracować na różnych poziomach szczegółowości obrazu. W branży graficznej od lat standardem jest separacja częstotliwości, bo pozwala na osobną kontrolę tekstury i koloru skóry – to ona daje najbardziej profesjonalne rezultaty, bez utraty detali i z pełną kontrolą nad efektem końcowym, czego nie da się osiągnąć wymienionymi powyżej metodami.

Pytanie 36

Najnowszy standard kart pamięci CFexpress Type B oferuje maksymalną prędkość transferu do

A. 800 MB/s

B. 2000 MB/s

C. 5000 MB/s

D. 300 MB/s

Niestety, wybrane odpowiedzi nie odzwierciedlają aktualnych standardów w technologii kart pamięci. Odpowiedzi takie jak 300 MB/s, 5000 MB/s czy 800 MB/s są błędne, ponieważ nie uwzględniają faktycznych możliwości technologii CFexpress Type B. Przykładowo, prędkość 300 MB/s jest zbyt niska, aby pasować do specyfikacji najnowszych kart, które mają na celu obsługę zaawansowanych procesów zapisu danych. Z kolei wartość 5000 MB/s choć znacznie wyższa, przekracza możliwości aktualnych standardów CFexpress Type B, które są dostosowane do potrzeb profesjonalnych zastosowań, ale w tej chwili nie osiągają takich poziomów. Ostatnia wartość 800 MB/s również nie odpowiada rzeczywistości, ponieważ karty CFexpress Type B są projektowane z myślą o maksymalnej wydajności, która w przypadku najnowszych modeli wynosi właśnie 2000 MB/s. Stąd wynika, że typowe błędy myślowe, jakie mogą prowadzić do takich pomyłek, to nieznajomość aktualnych standardów lub mylenie z innymi formatami kart, które mogą faktycznie oferować różne prędkości transferu. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla profesjonalistów, którzy potrzebują najwyższej wydajności w swojej pracy.

Pytanie 37

Aby umieścić plik cyfrowy w folderze reklamowym, powinien on być stworzony w minimalnej rozdzielczości

A. 300 ppi

B. 150 ppi

C. 75 ppi

D. 600 ppi

Odpowiedź 300 ppi (punktów na cal) jest prawidłowa, ponieważ jest to standardowa rozdzielczość, która zapewnia odpowiednią jakość druku materiałów reklamowych. Przygotowując pliki graficzne do druku, kluczowe jest zapewnienie wystarczającej gęstości pikseli, aby efektywnie odwzorować detale obrazu. W kontekście folderów reklamowych, gdzie często stosuje się zdjęcia oraz elementy graficzne, 300 ppi umożliwia uzyskanie wyraźnych i estetycznych efektów wizualnych. Dla porównania, rozdzielczość 600 ppi jest zbyteczna w większości zastosowań drukarskich i może prowadzić do znacznego zwiększenia rozmiaru pliku, co nie jest praktyczne. Z kolei rozdzielczości 150 ppi i 75 ppi są zbyt niskie na potrzeby druku wysokiej jakości, co może skutkować rozmytymi i nieczytelnymi obrazami. Warto zawsze kierować się wytycznymi branżowymi, które zalecają 300 ppi jako minimum dla druku, aby zachować wysoką jakość wizualną projektu.

Pytanie 38

Ilustracja przedstawia ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop o nazwie

A. pędzel historii.

B. pędzel korygujący.

C. artystyczny pędzel historii.

D. punktowy pędzel korygujący.

Wiele osób myli pędzel historii z innymi narzędziami do retuszu właśnie przez podobieństwo ikon i skojarzenia z malowaniem, ale każde z tych narzędzi pełni zupełnie inną funkcję w Photoshopie. Pędzel korygujący i punktowy pędzel korygujący działają na zasadzie inteligentnego uzupełniania wybranych fragmentów obrazu, korzystając z otoczenia, by „wtopić” poprawkę w tło – są rewelacyjne do szybkiego usuwania niedoskonałości, np. pryszczy na twarzy czy drobnych skaz na zdjęciu, jednak nie mają nic wspólnego z historią dokumentu. Te narzędzia nie przywracają stanu wcześniejszego obrazu, tylko próbują zamaskować wybrane miejsca na podstawie otaczających pikseli. Artystyczny pędzel historii z kolei jest, można powiedzieć, wariacją na temat zwykłego pędzla historii – wprowadza on efekty stylizacji podczas przywracania wcześniejszych wersji, nadając obrazowi malarski, ekspresyjny charakter. Jednak nie jest to standardowy pędzel historii wykorzystywany w codziennej pracy graficznej. Typowy błąd to mylenie działań korygujących z działaniami odtwarzającymi – w praktyce retuszerskiej warto rozróżniać te narzędzia, bo każde z nich przydaje się w innym momencie pracy. Dla profesjonalnego workflow kluczowe jest zrozumienie, że cofanie historii działa na zasadzie przywracania, a nie zamazywania czy korygowania. Jeśli ktoś za każdym razem sięga po pędzel korygujący tam, gdzie powinien użyć pędzla historii, może zupełnie nieświadomie utracić detale lub tekstury, które chciał zachować. Dlatego warto poćwiczyć rozpoznawanie ikon i działania każdego narzędzia, żeby nie wpaść w rutynę i nie ograniczać swoich możliwości twórczych. Moim zdaniem to podstawa w pracy każdego, kto poważnie traktuje edycję zdjęć czy cyfrową grafikę.

Pytanie 39

Który z poniższych programów jest najczęściej używany do zaawansowanej obróbki graficznej?

A. Microsoft Word

B. Audacity

C. Adobe Photoshop

D. Blender

Adobe Photoshop jest jednym z najbardziej popularnych i uznawanych programów do zaawansowanej obróbki graficznej. Jest to narzędzie powszechnie używane przez profesjonalistów na całym świecie, od fotografów, przez grafików, aż po artystów cyfrowych. Photoshop oferuje szeroką gamę funkcji, które umożliwiają precyzyjną edycję zdjęć, tworzenie grafik od podstaw i zaawansowaną manipulację obrazów. Dzięki funkcjom takim jak warstwy, maski, efekty specjalne i obsługa trybów kolorów, użytkownik ma pełną kontrolę nad każdym aspektem obrazu. Co więcej, Photoshop jest kompatybilny z innymi programami Adobe, co pozwala na płynną integrację w procesie twórczym. Warto też wspomnieć, że Adobe regularnie aktualizuje Photoshopa, wprowadzając nowe funkcje i ulepszenia, co sprawia, że program ten jest zawsze na bieżąco z najnowszymi trendami i technologiami. To wszystko czyni go idealnym wyborem dla każdego, kto chce profesjonalnie zajmować się obróbką graficzną.

Pytanie 40

Technika uzyskiwania zdjęć, która polega na bezpośrednim oświetleniu powierzchni materiału światłoczułego, na którym znajdują się obiekty o różnym poziomie przezroczystości to

A. luksografia.

B. cyjanotypia.

C. bromolej.

D. izohelia.

Luksografia to technika graficzna, która polega na bezpośrednim naświetleniu powierzchni materiału światłoczułego, takiego jak papier lub folia, za pomocą światła, które przenika przez obiekty o różnej przezroczystości. W rezultacie powstaje obraz, gdzie ciemniejsze obszary odpowiadają bardziej nieprzezroczystym elementom, a jaśniejsze obszary odpowiadają elementom bardziej przezroczystym. Ta metoda jest szeroko stosowana w sztuce, a także w dokumentacji naukowej i konserwacji zabytków, ponieważ pozwala na uchwycenie szczegółowych cieni i tekstur obiektów. Luksografia jest cenna w procesie reprodukcji dzieł sztuki i w różnorodnych dziedzinach, takich jak fotografia, gdzie elementy naświetlenia oraz kontrastu odgrywają kluczową rolę. Standardy jakości w luksografii wymagają precyzyjnego doboru materiałów oraz kontrolowania warunków naświetlenia, aby uzyskać optymalne rezultaty graficzne. Ponadto, luksografia jest również wykorzystywana w edukacji artystycznej, gdzie studenci uczą się, jak manipulować światłem i cieniem, aby uzyskać pożądane efekty wizualne.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej