Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 19 grudnia 2025 13:02
Data zakończenia: 19 grudnia 2025 13:07

Egzamin zdany!

Wynik: 39/40 punktów (97,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Osoba, która doznała urazu w wyniku wypadku drogowego, uczy się poruszać na wózku inwalidzkim. Jaką grupę przeszkód powinno się najpierw usunąć z jej otoczenia, aby zapewnić jej niezależność w działaniach związanych z samoobsługą?

A. Kulturowych

B. Społecznych

C. Architektonicznych

D. Edukacyjnych

Wybór grupy barier architektonicznych jako pierwszej do usunięcia jest kluczowy dla zapewnienia osobom poruszającym się na wózkach inwalidzkich samodzielności w codziennych czynnościach. Barierami architektonicznymi są wszelkie przeszkody w budynkach i przestrzeniach publicznych, które utrudniają lub uniemożliwiają dostęp do tych miejsc. Przykłady obejmują schody, wąskie drzwi, brak podjazdów czy niewłaściwe oznakowanie przestrzeni. Usunięcie tych barier jest zgodne z zasadami projektowania uniwersalnego, które promuje dostępność dla wszystkich użytkowników, niezależnie od ich potrzeb. W praktyce, wprowadzenie takich udogodnień jak rampy, windy i odpowiednio szerokie przejścia znacząco poprawia komfort życia osób z niepełnosprawnościami. Standardy budowlane w wielu krajach, w tym normy dostępności, wskazują na konieczność eliminacji barier architektonicznych, co jest nie tylko wymogiem prawnym, ale także moralnym, aby zapewnić równość w dostępie do przestrzeni publicznych. W związku z tym, koncentrując się na usuwaniu barier architektonicznych, możemy znacznie przyczynić się do poprawy jakości życia osób z ograniczeniami mobilności.

Pytanie 2

Uczestnik terapii ma zamiłowanie do oglądania programów telewizyjnych. Terapeuta, aby wspierać jego rozwój w zakresie umiejętności społecznych, powinien

A. zasugerować uczestnikowi udział w pokazach filmowych

B. zwrócić uwagę uczestnika na wartości programów telewizyjnych

C. wspólnie z uczestnikiem przeglądać telewizyjną ramówkę

D. zorganizować dla uczestnika grupowe spotkania telewizyjno-dyskusyjne

Jak dla mnie, organizowanie spotkań grupowych, gdzie można oglądać wspólnie różne programy telewizyjne i potem je omawiać, to super sposób na rozwijanie umiejętności społecznych. Dzięki takim dyskusjom nie tylko oglądamy coś razem, ale też dzielimy się swoimi opiniami, co naprawdę pomaga w ćwiczeniu komunikacji. Grupy dyskusyjne to świetna okazja, żeby nawiązać nowe znajomości, a także zwiększyć empatię, bo można zobaczyć, jak różnie inni patrzą na te same tematy. W terapii, takie wspólne chwile mogą bardzo pomóc w poczuciu, że należy się do jakiejś grupy, co jest ważne dla ludzi, którzy mają trudności w nawiązywaniu relacji. Można też wprowadzać różne tematy, które poruszają kwestie społeczne, bo to pomaga rozwijać krytyczne myślenie. Na przykład, fajnie byłoby organizować regularne spotkania, gdzie uczestnicy mogą aktywnie dyskutować o wybranych programach, co świetnie wpisuje się w praktyki terapii grupowej.

Pytanie 3

Osoba przebywająca w domu pomocy społecznej posiada zaburzenie wymowy, które objawia się nieprawidłową artykulacją niektórych dźwięków. Podopieczny jest w stanie zrozumieć przekazywane mu informacje, aczkolwiek ma trudności z ich wyrażeniem. Przyczyną tego stanu jest brak zębów, co wymaga pomocy protetyka. Opis ten sugeruje

A. mutyzm

B. echolalię

C. afazję

D. dyzartrię

Echolalia, mutyzm oraz dyzartria to różne zaburzenia komunikacji, które często mylone są z afazją, ale mają odrębne właściwości. Echolalia odnosi się do powtarzania słów lub fraz, które ktoś usłyszał, co niekoniecznie wskazuje na zrozumienie ich znaczenia. Osoby z echolalią mogą powtarzać słowa, ale nie mają zdolności do samodzielnego formułowania wypowiedzi, co jest innym zjawiskiem niż opisane zaburzenie. Mutyzm z kolei to stan, w którym osoba jest fizycznie zdolna do mówienia, ale z różnych powodów nie wydaje dźwięków. Często występuje w sytuacjach społecznych, gdzie występuje lęk lub niepokój, co wyklucza to z możliwości opisanego przypadku, gdzie pacjent ma trudności z artykulacją, ale rozumie komunikaty. Dyzartria to zaburzenie dotyczące kontroli mięśni odpowiedzialnych za mowę, prowadzące do niewyraźnego mówienia. W opisywanym przypadku brak uzębienia może wpłynąć na artykulację, ale nie jest to klasyczna dyzartria, ponieważ mowa jest zrozumiała, a problem leży w produkcji dźwięków. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe w diagnostyce i podejmowaniu właściwych interwencji terapeutycznych, dlatego ważne jest, aby nie mylić tych zaburzeń z afazją, która dotyczy wyłącznie problemów z przetwarzaniem mowy.

Pytanie 4

Zdecydowane obniżenie zdolności intelektualnych oraz umiejętności funkcjonowania w społeczeństwie u osoby starszej stanowi symptom

A. amnezji

B. schizofrenii

C. manii

D. demencji

Demencja to zespół objawów charakteryzujących się stopniowym pogarszaniem się zdolności poznawczych, które wpływają na codzienne funkcjonowanie jednostki. W przypadku osób starszych, demencja jest jednym z najczęstszych problemów zdrowotnych, związanym z postępującym uszkodzeniem komórek nerwowych w mózgu. Objawy demencji obejmują nie tylko znaczne obniżenie sprawności intelektualnej, ale także trudności w zarządzaniu codziennymi zadaniami, problemy z pamięcią, dezorientację oraz zmiany w zachowaniu. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce jest wczesne rozpoznawanie demencji, które pozwala na wprowadzenie interwencji terapeutycznych, takich jak terapia zajęciowa czy wsparcie psychologiczne, co może poprawić jakość życia pacjentów oraz ich rodzin. Warto również zaznaczyć, że wczesna diagnoza może prowadzić do lepszego zrozumienia oraz przygotowania się na nadchodzące zmiany, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece geriatrycznej oraz neurologicznej.

Pytanie 5

Terapeuta zauważył u pacjenta w domu pomocy społecznej trudności w zapinaniu guzików, wynikające z dołokciowego skrzywienia palców oraz ich deformacji w formie łabędziej szyi, co sugeruje zmiany charakterystyczne dla

A. reumatoidalnego zapalenia stawów

B. choroby Parkinsona

C. dystrofii mięśniowej Duchenne'a

D. stwardnienia rozsianego

Reumatoidalne zapalenie stawów, to poważna sprawa. To choroba, która nie tylko atakuje stawy, ale też może skutkować ich deformacjami. Objawy, takie jak dołokciowe odchylenie palców czy zniekształcenie w postaci 'łabędziej szyi', są naprawdę charakterystyczne dla tego schorzenia. W praktyce, to niestety może utrudniać codzienne życie – nawet zapinanie guzików staje się wyzwaniem. Dlatego tak ważne jest, by jak najszybciej zauważyć te objawy i zacząć działać, np. przez odpowiednią rehabilitację czy leczenie. Myślę, że projektowanie terapii zajęciowej, która bierze pod uwagę ograniczenia pacjentów, ma sens. Dzięki temu mogą oni lepiej funkcjonować na co dzień. Właściwe rozpoznanie i postępowanie według standardów, jak wytyczne EULAR, naprawdę mogą poprawić jakość życia osób z RZS.

Pytanie 6

Wybierając zabawki do realizacji programu terapii zajęciowej dla dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym, warto pamiętać, że powinny one pełnić rolę

A. usprawniającą i kształcącą

B. relaksującą i wyciszającą

C. inspirującą i edukacyjną

D. uspokajającą i towarzyską

Wybór zabawek spełniających funkcję usprawniającą i kształcącą jest kluczowy w terapii zajęciowej dla dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Takie zabawki nie tylko pomagają w rozwijaniu umiejętności motorycznych, ale także wspierają procesy poznawcze i społeczne. Przykłady takich zabawek to układanki, klocki czy gry wymagające współpracy. Zabawki te stymulują rozwój zarówno u dzieci z ograniczeniami ruchowymi, jak i ich rówieśników, co sprzyja integracji społecznej i budowaniu relacji. Zgodnie z wytycznymi American Occupational Therapy Association (AOTA), zabawki powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, aby maksymalizować ich efektywność w terapii. Usprawniające i kształcące zabawki pomagają również w rozwijaniu umiejętności rozwiązywania problemów, co jest niezbędne dla ich ogólnego rozwoju.

Pytanie 7

Osoba chora na schizofrenię nie dba o higienę, nie stylizuje fryzury, ani nie troszczy się o prezentowanie schludnego wyglądu. Co to opisuje w kontekście deprywacji potrzeb?

A. bezpieczeństwa i afiliacji

B. poznawczych i psychologicznych

C. higienicznych i estetycznych

D. uznania i szacunku

Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb higienicznych i estetycznych jest trafna, ponieważ opisane zachowania chorego na schizofrenię wskazują na brak dbałości o osobisty wygląd i higienę. W kontekście schizofrenii, pacjenci mogą doświadczać objawów negatywnych, które obejmują spadek motywacji do wykonywania codziennych czynności, w tym dbałości o siebie. Deprywacja potrzeb higienicznych oznacza, że jednostka nie tylko zaniedbuje podstawowe czynności pielęgnacyjne, ale także może odczuwać brak zainteresowania swoim wyglądem, co jest istotnym wskaźnikiem stanu zdrowia psychicznego. Praktyczne przykłady obejmują sytuacje, w których terapeuci lub opiekunowie muszą interweniować, aby pomóc pacjentom w przywracaniu codziennych nawyków higienicznych, co może być kluczowe dla ich rehabilitacji. Wspieranie pacjentów w powrocie do zdrowia często wymaga zrozumienia ich potrzeb w zakresie higieny oraz wrażliwości na ich indywidualne problemy. Standardy opieki psychologicznej podkreślają znaczenie rehabilitacji psychospołecznej, która uwzględnia takie aspekty, a także promuje działania mające na celu poprawę jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 8

Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w pracy z osobą, która pasjonuje się zbieraniem muszelek, cieszy się dźwiękami fal morskich i lubi spacerować po plaży?

A. Talasoterapię

B. Estetoterapię

C. Silwoterapię

D. Choreoterapię

Talasoterapia, jako metoda terapeutyczna, wykorzystuje właściwości wody morskiej oraz elementy związane z morzem, co czyni ją idealnym wyborem dla osoby, która ceni sobie kontakt z wodą i naturą. Wzbogacenie terapii o dźwięki fal morskich oraz doznania dotykowe związane z piaskiem przyczynia się do relaksacji i poprawy samopoczucia psychicznego. W praktyce terapeutycznej, talasoterapia może obejmować zabiegi takie jak kąpiele w wodzie morskiej, okłady z alg, a także różnorodne formy relaksacji nad morzem. Wprowadzając elementy talasoterapii, terapeuta zajęciowy ma możliwość dostosowania sesji do indywidualnych potrzeb podopiecznego, co sprzyja zarówno rehabilitacji fizycznej, jak i psychicznej. Zastosowanie talasoterapii w pracy z osobami, które mają silne emocjonalne związki z morzem, może wspierać ich procesy terapeutyczne poprzez angażowanie zmysłów i stymulowanie pozytywnych emocji związanych z naturą.

Pytanie 9

Podopieczna z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, która niedawno zaczęła być kłótliwa, oddała swoją biżuterię w lombardzie i wzięła kredyt w banku. Śpi zaledwie 2-3 godziny każdej nocy, a w godzinach nocnych przegląda portale społecznościowe, uruchomiła również internetowy biznes "Kobieta sukcesu". Przedstawione zachowania mogą sugerować, że doszło do

A. dystymii

B. dysforii

C. paratymii

D. manii

Zachowania opisanej podopiecznej są charakterystyczne dla manii, która jest jednym z epizodów w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Mania objawia się podwyższonym nastrojem, zwiększoną aktywnością, impulsywnością oraz obniżoną potrzebą snu, co jest doskonale widoczne w przypadku tej pacjentki, która śpi jedynie 2-3 godziny na dobę oraz intensywnie angażuje się w działania takie jak otwieranie nowego biznesu. Zwiększone wydatki, jak oddanie biżuterii pod zastaw oraz zaciągnięcie kredytu, mogą świadczyć o braku rozsądku i myśleniu o wysokim ryzyku, co jest typowe dla fazy manii. W praktyce klinicznej, istotne jest monitorowanie takich objawów, aby wdrożyć odpowiednią interwencję terapeutyczną, która może obejmować farmakoterapię i psychoterapię. Efektywne leczenie manii polega na stabilizacji nastroju i przywróceniu pacjenta do funkcjonowania w codziennym życiu, co może zostać osiągnięte m.in. poprzez leki stabilizujące nastrój oraz wsparcie psychologiczne.

Pytanie 10

Podopieczny podczas zajęć oznajmił terapeucie, że słyszy jak za oknem detonują bomby. U niego wystąpiły zakłócenia w obszarze

A. biologicznym

B. społecznym

C. fizycznym

D. psychicznym

Odpowiedź psychiczna jest poprawna, ponieważ objawy opisane przez podopiecznego, takie jak słyszenie wybuchów bomb, wskazują na zaburzenia percepcji, które są typowe dla problemów w sferze zdrowia psychicznego. W takich sytuacjach może występować zjawisko halucynacji, które jest często związane z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia czy zaburzenia afektywne. Terapeuci i specjaliści w dziedzinie zdrowia psychicznego muszą być w stanie zidentyfikować tego typu objawy, aby właściwie zareagować i dostarczyć odpowiednią pomoc. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wykorzystanie technik terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, która może pomóc pacjentom zrozumieć i zarządzać swoimi objawami. Dodatkowo, w kontekście zdrowia psychicznego, istotne jest, aby terapeuta dbał o stworzenie bezpiecznej przestrzeni dla pacjenta, w której może on otwarcie dzielić się swoimi doświadczeniami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii.

Pytanie 11

U podopiecznego występują halucynacje oraz iluzje. Jakie to zaburzenia?

A. spostrzegania

B. pamięci

C. uwagi

D. uczenia się

Omamy i złudzenia to zaburzenia związane z percepcją rzeczywistości, które klasyfikowane są jako zaburzenia spostrzegania. Omamy są fałszywymi wrażeniami zmysłowymi, które mogą występować w różnych modalnościach, takich jak wzrok czy słuch. Złudzenia natomiast to błędne przekonania, które są odporne na dowody przeciwne. Zrozumienie tych zaburzeń jest kluczowe w praktyce klinicznej, ponieważ mogą one być objawami różnych schorzeń, takich jak schizofrenia, ciężka depresja czy zaburzenia neurologiczne. W kontekście terapii i diagnostyki, ważne jest, aby specjaliści potrafili rozpoznać te objawy oraz zrozumieć ich wpływ na funkcjonowanie pacjenta. W praktyce wykorzystuje się różne metody oceny, takie jak wywiady strukturalne czy kwestionariusze, które pomagają w dokładnej diagnozie i dalszym planowaniu leczenia.

Pytanie 12

Do kluczowych form komunikacji niewerbalnej należy kontakt wzrokowy, wygląd zewnętrzny, postawa ciała oraz

A. gestykulację

B. odzwierciedlanie emocji

C. aktywne słuchanie

D. sposób wypowiedzi

Gestykulacja jest kluczowym elementem komunikacji niewerbalnej, który odgrywa istotną rolę w procesie interakcji między ludźmi. Stanowi uzupełnienie dla słów, wzmacniając przekaz i pomagając w lepszym zrozumieniu intencji nadawcy. Przykładowo, podczas prezentacji publicznych, odpowiednie gesty mogą przyciągnąć uwagę słuchaczy, podkreślić kluczowe punkty i zbudować więź z odbiorcami. W praktyce, osoby pracujące w zawodach wymagających częstej interakcji z innymi, takich jak nauczyciele, sprzedawcy czy negocjatorzy, powinny być świadome znaczenia gestykulacji, aby skutecznie komunikować swoje myśli i emocje. Gesty mogą także różnić się w zależności od kultury, co podkreśla znaczenie dostosowania ich do kontekstu interakcji. Warto również zauważyć, że zgodnie z badaniami, większość informacji w komunikacji interpersonalnej przekazywana jest poprzez sygnały niewerbalne, co czyni gestykulację jednym z podstawowych narzędzi efektywnej komunikacji.

Pytanie 13

Jakie elementy wchodzą w skład dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej uczestnika warsztatów terapii zajęciowej?

A. wniosek o przyjęcie, orzeczenie o niepełnosprawności, lista uczestników.

B. dziennik zajęć, dane osobowe, sposób transportu uczestnika.

C. wywiad środowiskowy, rejestr zużycia materiałów, plan zajęć.

D. indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika, sposoby kontaktu z opiekunami.

Indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika oraz formy kontaktu z opiekunami stanowią kluczowe elementy dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej. Indywidualny plan terapii jest fundamentalnym narzędziem w pracy z osobami niepełnosprawnymi, ponieważ jest dostosowany do specyficznych potrzeb i celów danego uczestnika. W ramach tego dokumentu określa się cele terapeutyczne, metody pracy oraz sposób monitorowania postępów. Przykładowo, w przypadku pacjenta z ograniczeniami ruchowymi, plan może zawierać szczegółowe zadania mające na celu poprawę motoryki i samodzielności. Dane osobowe uczestnika są niezbędne do prawidłowej identyfikacji i zapewnienia odpowiedniej opieki, a formy kontaktu z opiekunami są niezbędne, aby zapewnić ciągłość terapii i wsparcie w domu. W praktyce, zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Zdrowia oraz organizacji zajmujących się rehabilitacją, dokumentacja powinna być regularnie aktualizowana, aby odzwierciedlała zmiany w stanie uczestnika oraz jego postępy.

Pytanie 14

Które materiały oraz narzędzia sugerują, że terapeuta przygotował zajęcia o charakterze terapii reminiscencyjnej?

A. Fragmenty tkanin, drewna, ilustracje z gazet, reprodukcje, zdjęcia, podłoże takie jak płótno, papier, farby lub markery

B. Stare zdjęcia, nagrania muzyczne oraz filmy z przeszłości, przedmioty używane w dawnych czasach, filmy i nagrania muzyczne z okresu młodości podopiecznego

C. Sprzęt wspierający, taki jak ławeczka do wanny lub krzesło prysznicowe, miska pneumatyczna do mycia włosów, nasadka toaletowa, chwytaki, szczotka z grubym trzonkiem

D. Aparat fotograficzny, komputer przenośny, papier fotograficzny, oprogramowanie do cyfrowej edycji zdjęć, tło na statywie, oświetlenie studyjne

Odpowiedź, która wskazuje na przygotowanie sesji terapii reminiscencyjnej, obejmuje stare fotografie, nagrania muzyczne i filmy z minionych lat oraz dawniej używane przedmioty. Terapia reminiscencyjna koncentruje się na przywoływaniu wspomnień z przeszłości, co jest szczególnie korzystne dla osób starszych lub cierpiących na demencję. Dzięki wykorzystaniu materiałów, które mają znaczenie emocjonalne dla podopiecznych, terapeuci mogą pobudzić ich pamięć, wywołać pozytywne emocje oraz sprzyjać interakcji społecznej. Na przykład, pokazanie zdjęć z dzieciństwa może wywołać wspomnienia i rozpocząć rozmowę o przeszłości, co wzmacnia poczucie tożsamości i przynależności. Stosowanie takich materiałów zgodne jest z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie kluczowe jest dostosowanie działań do indywidualnych potrzeb uczestników oraz angażowanie ich w aktywności, które mają dla nich osobiste znaczenie. Ponadto, wykorzystanie różnych mediów, takich jak muzyka czy filmy, może sprzyjać lepszemu przyswajaniu wspomnień i poprawie ogólnego samopoczucia podopiecznych.

Pytanie 15

Zaleca się pacjentom z chorobą Parkinsona korzystanie z odpowiednio obciążonych sztućców z szerokim trzonkiem w celu

A. kształtowania właściwych chwytów precyzyjnych

B. zwiększenia powierzchni chwytu i redukcji drżenia rąk

C. poprawy koordynacji oraz siły mięśni w obrębie barków

D. zapobiegania deformacjom oraz bólom stawów w rejonie dłoni

Używanie specjalnie dociążonych sztućców z pogrubionym trzonkiem jest zalecane dla pacjentów z chorobą Parkinsona ze względu na ich specyfikę ruchową. Dociążone sztućce zwiększają powierzchnię chwytu, co jest kluczowe w kontekście zmniejszenia drżenia rąk. Dzięki większej objętości i lepszemu kształtowi, pacjenci mogą łatwiej i pewniej trzymać sztućce, co wpływa na ich samodzielność w codziennym życiu. Przykładem zastosowania jest sytuacja, gdy pacjent z problemami motorycznymi ma trudności z jedzeniem; dociążone sztućce pozwalają na bardziej stabilny chwyt, co może zredukować frustrację i poprawić jakość życia. Dobrą praktyką w rehabilitacji pacjentów z chorobą Parkinsona jest wprowadzanie takich rozwiązań, które ułatwiają wykonywanie codziennych czynności oraz wspierają samodzielność. Warto także zauważyć, że dociążone sztućce pozwalają na utrzymanie prawidłowej postawy ciała podczas posiłków, co może wpływać na ogólne samopoczucie pacjenta oraz jego interakcje społeczne.

Pytanie 16

Jakie grupy zaburzeń terapeuta powinien najpierw obserwować u podopiecznego podejrzewanego o autyzm?

A. Problemy z motoryką małą, zwiększona męczliwość, deficyty poznawcze

B. Nadmierna aktywność ruchowa, impulsywność, trudności w koncentracji

C. Oczopląs, mowę skandowaną, drżenia zamiarowe

D. Trudności w komunikacji, ograniczone interakcje społeczne, stereotypowe wzorce zachowań

Odpowiedź dotycząca trudności w komunikacji, utrudnionych interakcjach społecznych oraz stereotypowych wzorach zachowań jest prawidłowa, ponieważ te aspekty stanowią kluczowe cechy diagnozy autyzmu. Autyzm, jako zaburzenie rozwojowe, objawia się szczególnymi trudnościami w nawiązywaniu relacji społecznych oraz komunikacji. Osoby z autyzmem mogą mieć ograniczone zdolności do rozumienia i reagowania na sygnały społeczne, co może prowadzić do izolacji społecznej. Warto zauważyć, że stereotypowe wzory zachowań, takie jak powtarzające się ruchy czy zachowania, są również istotnym wskaźnikiem autyzmu. Przykładowo, terapeuci często obserwują, że dzieci z autyzmem mogą angażować się w powtarzalne działania, takie jak kręcenie przedmiotami czy ustawianie ich w określony sposób. W praktyce, w procesie diagnostycznym, zastosowanie narzędzi takich jak ADOS (Autism Diagnostic Observation Schedule) pozwala na dokładne zidentyfikowanie tych objawów, co jest zgodne z zaleceniami American Psychiatric Association oraz World Health Organization.

Pytanie 17

Aby wspierać samodzielność podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym, terapeuta powinien skupić się na

A. udoskonalaniu umiejętności artystycznych

B. nauczaniu zaawansowanej matematyki

C. poznawaniu języków obcych

D. treningu umiejętności codziennych

Trening umiejętności codziennych dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym jest kluczowy w terapii zajęciowej, ponieważ wspiera rozwój niezależności i umiejętności samodzielnego funkcjonowania. Skupienie się na takich umiejętnościach jak gotowanie, sprzątanie, zarządzanie pieniędzmi czy korzystanie z transportu publicznego, umożliwia osobom z niepełnosprawnościami lepsze zrozumienie codziennych czynności i większą swobodę w życiu codziennym. W praktyce oznacza to, że osoba może lepiej zintegrować się ze społeczeństwem, mieć większe poczucie własnej wartości i satysfakcję z życia. Z mojego doświadczenia, warto również wprowadzać elementy interakcji społecznych, takie jak nauka prowadzenia rozmów czy radzenia sobie w trudnych sytuacjach społecznych, co dodatkowo wspiera samodzielność i integrację społeczną. Kluczowe jest także indywidualne podejście do każdego podopiecznego i dostosowywanie treningu do jego indywidualnych potrzeb i zdolności, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 18

Jakie są przeciwwskazania do udziału w zajęciach felinoterapii?

A. epilepsja dźwięko- i fotogenna

B. strach przed wysokościami

C. reakcja alergiczna na opary rozpuszczalników

D. uczulenie na ślinę i skórę kota

Uczulenie na ślinę i skórę kota jest istotnym przeciwwskazaniem do udziału w zajęciach felinoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych. Osoby uczulone na te substancje mogą doświadczać objawów takich jak wysypka, swędzenie, a w skrajnych przypadkach nawet reakcje anafilaktyczne, które zagrażają życiu. Felinoterapia opiera się na interakcji z kotami, dlatego osoby z takimi alergiami powinny unikać kontaktu z nimi, aby nie narażać się na konsekwencje zdrowotne. W kontekście terapii, kluczowe jest, aby zapewnić bezpieczeństwo uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zwierzętami. Właściwe podejście do felinoterapii uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia pacjentów, co pozwala na skuteczną i bezpieczną terapię. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest przeprowadzanie wstępnych badań alergologicznych, które mogą pomóc w zidentyfikowaniu potencjalnych przeciwwskazań do terapii.

Pytanie 19

Podstawowym elementem skutecznie zaplanowanej terapii zajęciowej jest operatywność, która definiuje się jako

A. przejrzystość struktury oraz łatwość w realizacji zgodnie z oczekiwaniami

B. wyraźnie zdefiniowany termin realizacji celów ogólnych i szczegółowych

C. uwzględnienie wszystkich czynności koniecznych do osiągnięcia celu

D. zdolność do wykonania zadań również w zmienionych okolicznościach

Operatywność w kontekście planu terapii zajęciowej odnosi się do zdolności do dostosowywania i realizacji założonych zadań w sposób przemyślany i efektywny. Kluczowym elementem jest przejrzystość budowy planu, która znacząco ułatwia jego wdrażanie. Przykładem może być terapia zajęciowa, w której terapeuta stworzył schemat działań dla pacjenta z ograniczeniami ruchowymi. Jeśli plan jest jasny i zrozumiały, łatwiej jest go wdrożyć w praktyce, co przyczynia się do efektywności terapii. W dobrych praktykach w terapii zajęciowej podkreśla się znaczenie przejrzystości, ponieważ umożliwia to zarówno pacjentowi, jak i terapeucie śledzenie postępów oraz wprowadzanie ewentualnych korekt w trakcie realizacji. Przejrzystość planu zwiększa także zaangażowanie pacjenta, co jest kluczowe dla osiągania zamierzonych celów terapeutycznych.

Pytanie 20

W trakcie terapii, wskazanie metod i technik terapeutycznych, które mają na celu realizację ustalonych zadań, zgodnych z potrzebami i umiejętnościami pacjenta, dokonuje się na etapie

A. ustalania celów terapii

B. diagnozy terapeutycznej

C. realizacji zaplanowanych zajęć

D. planowania działań terapeutycznych

Odpowiedź 'planowania działań terapeutycznych' jest prawidłowa, ponieważ na tym etapie terapeuta opracowuje szczegółowy plan, który obejmuje wybrane metody i techniki terapeutyczne. Plan ten musi być zgodny z wcześniej określonymi celami terapii oraz dostosowany do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeanalizować różnorodne podejścia terapeutyczne, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, terapia systemowa czy terapie oparte na uważności, wybierając te, które będą najbardziej efektywne w konkretnym przypadku. Warto zwrócić uwagę na standardy pracy w terapii, które zalecają ciągłą ewaluację oraz adaptację planu, aby skuteczność metod była maksymalizowana. Przykładem może być sytuacja, w której pacjent z depresją korzysta z terapii poznawczo-behawioralnej, a na etapie planowania terapeuta decyduje się wzbogacić plan o techniki relaksacyjne w celu lepszego zarządzania stresem, co jest zgodne z holistycznym podejściem do zdrowia psychicznego.

Pytanie 21

Rozwijanie zdolności do samodzielnego pełnienia ról odpowiednich do wieku osoby z niepełnosprawnością, dostosowanie się do trudniejszych okoliczności życiowych, wynikających z niepełnosprawności oraz integracja poprzez uczestnictwo w różnych aspektach życia publicznego, stanowią cele usprawniania

A. społecznego

B. zawodowego

C. psychicznego

D. fizycznego

Odpowiedź "społecznego" jest właściwa, ponieważ kształtowanie umiejętności związanych z samodzielnym pełnieniem ról adekwatnych do wieku osoby z niepełnosprawnością oraz integracja w różne sfery życia publicznego są kluczowymi elementami usprawniania społecznego. Proces ten ma na celu nie tylko poprawę jakości życia osób z niepełnosprawnościami, ale także ich aktywne uczestnictwo w społeczeństwie. Przykłady takich działań to organizowanie warsztatów, które uczą umiejętności życiowych, jak zarządzanie czasem czy komunikacja interpersonalna. Takie podejście znajduje odzwierciedlenie w standardach międzynarodowych, takich jak Konwencja ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami, która podkreśla znaczenie integracji społecznej. Poprzez działania na rzecz integracji, osoby te mogą lepiej adaptować się do wyzwań życia codziennego i rozwijać swoje umiejętności w kontekście zawodowym oraz społecznym, co w efekcie prowadzi do zwiększenia ich niezależności oraz polepszenia jakości życia.

Pytanie 22

Aby udokumentować proces rehabilitacji pacjenta w szpitalu, terapeuta zajęciowy powinien stworzyć dla chorego

A. formularz przebiegu leczenia

B. historie medyczną

C. skierowanie na terapię zajęciową

D. kartę zajęć

Karta zajęć jest kluczowym dokumentem w pracy terapeuty zajęciowego, który umożliwia monitorowanie postępów pacjenta oraz planowanie indywidualnych działań terapeutycznych. W przeciwieństwie do innych dokumentów, takich jak historia choroby czy skierowanie na terapię, karta zajęć skupia się na konkretnych aktywnościach, które pacjent wykonuje w trakcie sesji terapeutycznych. Dzięki temu terapeuta może dostosowywać program do potrzeb pacjenta, co jest zgodne z zasadami indywidualizacji terapii. Przykładowo, w przypadku pacjenta z ograniczoną sprawnością ruchową można wprowadzić ćwiczenia manualne, które będą stopniowo zwiększać poziom trudności. Karta zajęć także ułatwia współpracę z innymi członkami zespołu terapeutycznego, ponieważ umożliwia dokumentowanie celów, metod pracy oraz osiąganych wyników. W kontekście dobrych praktyk w rehabilitacji, regularne aktualizowanie karty zajęć jest niezbędne do skutecznego monitorowania postępów oraz modyfikacji terapeutycznych.

Pytanie 23

Trening orientacji w przestrzeni oraz pamięci powinien być szczególnie stosowany w pracy z osobami

A. z chorobą Alzheimera

B. ze schizofrenią

C. z depresją

D. z chorobą Parkinsona

Trening pamięci i orientacji w przestrzeni jest kluczowym elementem rehabilitacji osób z chorobą Alzheimera. Pacjenci z tą chorobą często zmagają się z problemami w zakresie pamięci krótkotrwałej oraz dezorientacji przestrzennej, co znacząco wpływa na ich codzienne funkcjonowanie. Praktyczne zastosowanie takiego treningu obejmuje m.in. ćwiczenia polegające na rozpoznawaniu i nazywaniu przedmiotów w znanym otoczeniu, co wspiera zarówno pamięć, jak i orientację. Warto stosować różnorodne metody, takie jak układanie puzzli, gry planszowe, a także spacery w znanych lokalizacjach, które pomagają w utrzymaniu i poprawie zdolności poznawczych. W zakresie standardów branżowych, różne organizacje, takie jak Alzheimer’s Association, zalecają regularne angażowanie pacjentów w aktywności, które stymulują ich pamięć i orientację, co przyczynia się do opóźnienia progresji objawów. Odpowiednie dostosowanie poziomu trudności ćwiczeń do indywidualnych możliwości pacjenta jest kluczowe dla skuteczności tego typu treningu.

Pytanie 24

Przy projektowaniu zajęć grupowych dla osób z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną, terapeuta, biorąc pod uwagę możliwości i ograniczenia uczestników, powinien zastosować zasady

A. indywidualizacji

B. samoświadomości

C. współpracy

D. udziału

Indywidualizacja w planowaniu zajęć grupowych dla osób z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną jest kluczowym elementem skutecznej terapii i wsparcia. Zasada ta polega na dostosowywaniu programów i aktywności do indywidualnych potrzeb, możliwości oraz ograniczeń każdego uczestnika. Przykładem zastosowania indywidualizacji może być przygotowanie różnych wariantów ćwiczeń fizycznych, które uwzględniają poziom sprawności ruchowej uczestników. Terapeuta może na przykład oferować różne formy aktywności – od prostych zadań, takich jak ćwiczenia oddechowe, po bardziej złożone zajęcia, jak grupowe gry zespołowe. Dzięki indywidualizacji, każdy podopieczny ma szansę rozwijać swoje umiejętności w komfortowym dla siebie tempie, co zwiększa motywację i uczestnictwo w zajęciach. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz standardami terapii zajęciowej, indywidualizacja jest niezbędna dla osiągnięcia pozytywnych efektów terapeutycznych, ponieważ pozwala na uwzględnienie zróżnicowanych potrzeb oraz umożliwia lepsze dostosowanie interwencji do konkretnej grupy odbiorców.

Pytanie 25

Która z poniższych zasad dotyczy właściwego formułowania informacji zwrotnej?

A. Udzielaj wielu wskazówek

B. Krytykuj osobę, a nie jej negatywne postawy

C. Buduj informację zwrotną w sposób oceniający, a nie opisowy

D. Wyrażaj ocenę bezpośrednio po wystąpieniu danego zachowania

Wyrażanie oceny bezpośrednio po zaistniałym zachowaniu to kluczowa zasada skutecznego udzielania informacji zwrotnej. Takie podejście pozwala na natychmiastowe skorelowanie zachowań z ich efektami, co sprzyja lepszemu zrozumieniu przez odbiorcę. Na przykład, jeśli menedżer zauważy, że pracownik skutecznie zrealizował projekt, powinien natychmiast po zakończeniu pracy wyrazić swoją pozytywną ocenę. To nie tylko wzmacnia dobre praktyki, ale również motywuje pracowników do kontynuacji efektywnego działania. Zgodnie z zasadami komunikacji interpersonalnej, czas reakcji na zachowanie jest kluczowy dla efektywności feedbacku. Dobre praktyki wskazują, że informacje zwrotne powinny być konkretne, aktualne oraz oparte na obserwacjach, co zwiększa ich wiarygodność i akceptację. Dodatkowo, regularne praktykowanie takiego stylu oceny wspomaga budowanie kultury otwartej komunikacji w zespole, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami zarządzania ludźmi.

Pytanie 26

Specjalista, pracując z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną, zwraca uwagę na potrzebę bezpośredniego poznawania świata za pomocą zmysłów, stosując zasadę

A. systematyczności

B. działalności

C. poglądowości

D. powtarzalności

Odpowiedź 'poglądowości' jest poprawna, ponieważ odnosi się do zasady, która podkreśla znaczenie zmysłowego poznawania rzeczywistości przez dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi. Ta zasada opiera się na przekonaniu, że zrozumienie i przyswajanie wiedzy przez dzieci przebiega skuteczniej, gdy są one w stanie doświadczyć obiektów i zjawisk bezpośrednio, na przykład poprzez dotyk, węch czy wzrok. Istotne jest, aby terapeuta wykorzystywał materiały i sytuacje, które angażują różne zmysły, co ułatwia dzieciom tworzenie mentalnych obrazów oraz lepsze zapamiętywanie informacji. Przykładem zastosowania tej zasady w pracy terapeutycznej może być organizowanie zajęć, w których dzieci mają możliwość eksperymentowania z różnymi przedmiotami, obserwowania ich właściwości i interakcji, co stymuluje ich rozwój poznawczy. Standardy takie jak 'Zasady pracy z dziećmi z niepełnosprawnościami' wskazują na znaczenie multisensorycznego podejścia w edukacji i terapii, co potwierdza skuteczność zastosowania zasady poglądowości w pracy z dziećmi.

Pytanie 27

Uczestnik odmawia realizacji zadania, twierdzi, że nie ma możliwości jego wykonania i domaga się, aby ktoś inny to zrobił. W takim przypadku terapeuta powinien

A. ponownie przedstawić poszczególne etapy działania, dając po każdym z nich czas uczestnikowi na ich realizację

B. zasugerować rezygnację z aktualnych zajęć i ich zastąpienie innymi, zgodnymi z upodobaniami uczestnika

C. samodzielnie zrealizować zadanie, tłumacząc poszczególne etapy działania, a następnie wyznaczyć nowe zadanie

D. uprzejmie, lecz zdecydowanie odmówić, oczekując podjęcia kolejnej próby wykonania zadania i ocenić jej rezultat

Wybór odpowiedzi polegającej na zaprezentowaniu kolejnych etapów działania, z uwzględnieniem czasu na ich realizację przez podopiecznego, jest zgodny z podejściem terapeutycznym opartego na wsparciu i empatii. Takie podejście pozwala na stopniowe wprowadzanie podopiecznego w proces samodzielnego wykonywania zadań, co jest kluczowe w terapii zajęciowej oraz w pracy z osobami z różnymi trudnościami. Dając podopiecznemu możliwość wykonania zadania po każdym etapie instrukcji, terapeuta nie tylko buduje jego pewność siebie, ale także umożliwia mu aktywne uczestnictwo w procesie terapeutycznym. W praktyce, taka metoda może być zastosowana w pracy z dziećmi, osobami starszymi czy osobami z niepełnosprawnościami. Przykładowo, w przypadku osoby, która ma trudności z rysowaniem, terapeuta może najpierw pokazać, jak narysować kontur, a następnie dać podopiecznemu czas na samodzielne narysowanie go, co pozwala na stopniowe nabywanie umiejętności. Taka strategia jest także zgodna z zasadami aktywnego uczenia się, które mówią o tym, że skuteczniejsze jest uczenie przez działanie, a nie tylko przez obserwację.

Pytanie 28

U pacjenta w ośrodku opieki paliatywnej, terapeuta zidentyfikował następujące trudności: spadek masy ciała, osłabienie, problemy ze snem, chroniczny ból. Należy je ocenić jako symptomy

A. przewlekłego zmęczenia

B. syndromu wypalenia zawodowego

C. wyniszczenia nowotworowego

D. zespołu Tourette'a

Wyniszczenie nowotworowe, znane również jako zespół wyniszczenia, to stan, który charakteryzuje się utratą masy ciała, osłabieniem, bezsennością oraz przewlekłym bólem. Te objawy są typowe dla pacjentów z zaawansowanymi postaciami nowotworów, które prowadzą do znacznego pogorszenia ogólnego stanu zdrowia. Praktyka kliniczna pokazuje, że osoba z wyniszczeniem nowotworowym doświadcza nie tylko fizycznych dolegliwości, ale także psychicznych, co może prowadzić do depresji oraz izolacji społecznej. Standardy opieki paliatywnej rekomendują holistyczne podejście do leczenia takich pacjentów, które obejmuje zarówno leczenie objawowe, jak i wsparcie psychologiczne. W przypadku wystąpienia tych objawów, terapeuta powinien wdrożyć odpowiednie działania wspierające, takie jak leczenie farmakologiczne przeciwbólowe, psychoterapię oraz dietoterapię, aby poprawić jakość życia pacjenta. Kluczowym aspektem jest również monitorowanie stanu odżywienia oraz wprowadzanie suplementów diety w celu przeciwdziałania utracie masy ciała i osłabieniu.

Pytanie 29

Zespół Hornera, który objawia się opadnięciem powieki, zwężeniem źrenicy oraz wpadnięciem gałki ocznej, zauważany u mieszkańca domu pomocy społecznej, szczególnie wskazuje na

A. epileptyczny atak w trakcie.

B. zapalenie stawów reumatoidalnego typu.

C. udar niedokrwienny w czasie.

D. chorobę Alzheimera.

Udar niedokrwienny jest wynikiem zablokowania przepływu krwi do mózgu, co może prowadzić do wystąpienia szeregu objawów neurologicznych, w tym zespołu Hornera. Zespół ten, charakteryzujący się opadnięciem powieki (ptosis), zwężeniem źrenicy (mioza) oraz zapadnięciem gałki ocznej (enophthalmus), jest wynikiem uszkodzenia nerwów współczulnych, które są odpowiedzialne za kontrolę mięśni oka. Takie objawy mogą wystąpić w wyniku uszkodzenia rdzenia kręgowego lub udaru mózgu, a ich obecność wymaga natychmiastowej interwencji medycznej. W praktyce klinicznej, rozpoznanie udaru niedokrwiennego opiera się na szybkiej ocenie neurologicznej pacjenta, a także na wykorzystaniu obrazowania medycznego, takiego jak tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI), w celu potwierdzenia diagnozy. Ważne jest, aby personel medyczny szybko zareagował na objawy, co może znacząco wpłynąć na rokowanie pacjenta. W przypadku pacjentów w domach pomocy społecznej, znajomość objawów udaru oraz ich szybkiego rozpoznawania może uratować życie, dlatego ciągłe szkolenie i edukacja w tym zakresie są kluczowe.

Pytanie 30

Terapeuta powinien zasugerować podopiecznemu, który pasjonuje się grafiką, odpowiednią technikę

A. linorytu

B. witrażu

C. makramy

D. patchworku

Linoryt to technika graficzna, która doskonale wpisuje się w potrzeby osób zainteresowanych grafiką i sztuką wizualną. Powstała w XV wieku, stała się popularna dzięki swojej wszechstronności i możliwości tworzenia unikalnych dzieł. W linorycie artysta wycina obraz w linii na kawałku linoleum, a następnie nanosi farbę na wybrany obszar i przenosi go na papier. Ta technika pozwala na eksperymentowanie z formami, fakturami i kolorami, co jest szczególnie istotne w kontekście terapii zajęciowej. Praktyczne zastosowanie linorytu w terapii polega nie tylko na wyrażaniu emocji, ale również na rozwijaniu umiejętności manualnych oraz koncentracji u podopiecznych. Możliwość tworzenia wielowarstwowych odbitek pozwala na naukę cierpliwości i dokładności, co ma pozytywny wpływ na samopoczucie i rozwój osobisty. Warto dodać, że linoryt jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie arteterapii, które podkreślają znaczenie sztuki jako narzędzia do poprawy zdrowia psychicznego.

Pytanie 31

Zaleca się uczestnictwo w ćwiczeniach umiejętności praktycznych, które zwiększają kompetencje, w szczególności dla osób z problemami zdrowotnymi

A. kardiologicznymi

B. nowotworowymi

C. psychicznymi

D. dermatologicznymi

Udział w treningach umiejętności praktycznych podnoszących kompetencje jest szczególnie istotny dla osób z chorobami psychicznymi, ponieważ tego rodzaju interwencje mogą znacząco wpłynąć na ich jakość życia oraz zdolność do funkcjonowania w społeczeństwie. Osoby z problemami zdrowia psychicznego często borykają się z trudnościami w codziennym życiu, a umiejętności praktyczne, takie jak zarządzanie stresem, komunikacja interpersonalna czy umiejętności społeczne, mogą wspierać ich w realizacji codziennych zadań. Przykładem mogą być treningi asertywności, które pomagają osobom z zaburzeniami lękowymi w rozwijaniu pewności siebie oraz zdolności do wyrażania swoich potrzeb. Ponadto, standardy terapeutyczne, takie jak model biopsychospołeczny, podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta, co obejmuje rozwijanie umiejętności praktycznych jako element terapii. Wprowadzenie takich programów do pracy z podopiecznymi z problemami zdrowia psychicznego przyczynia się do ich lepszego samopoczucia oraz integracji społecznej.

Pytanie 32

W klasyfikacji potrzeb wyższego rzędu, opracowanej przez Abrahama Maslowa w modelu piramidy, mieszczą się potrzeby

A. snu, szacunku

B. bezpieczeństwa, uczuć

C. uznania, przynależności

D. snu, opieki

Dobra robota z odpowiedzią! Odpowiedź o uznaniu i przynależności jest rzeczywiście na miejscu. Maslow w swojej piramidzie mówi, że te potrzeby są wyżej, czyli przychodzą dopiero po tym, jak zaspokoimy te podstawowe, jak jedzenie czy bezpieczeństwo. Potrzeby uznania to nie tylko szacunek, ale też kwestia statusu i tego, jak nas postrzegają inni. Z kolei przynależność to wszystko to, co wiąże się z relacjami i akceptacją w grupie. Zaspokajanie tych potrzeb jest mega ważne dla naszego rozwoju. W pracy np. ludzie, którzy czują się doceniani, pracują lepiej i chętniej się angażują. Przykładowo, firmy powinny dbać o to, żeby stworzyć fajną atmosferę, gdzie każdy czuje się doceniony i akceptowany — takie programy zespołowe, to naprawdę działa.

Pytanie 33

Docenianie dziecka za pomocą uśmiechu i pochwały zalicza się do wzmocnień

A. pierwotnych

B. społecznych

C. stymulujących

D. wtórnych

Odpowiedź "społecznych" jest prawidłowa, ponieważ nagradzanie dziecka pochwałą i uśmiechem należy do grupy wzmocnień społecznych, które mają kluczowe znaczenie w procesie uczenia się i rozwoju dzieci. Wzmocnienia społeczne to bodźce, które wynikają z interakcji z innymi ludźmi, a ich celem jest zwiększenie prawdopodobieństwa powtórzenia pożądanych zachowań. Przykładowo, gdy rodzic chwali dziecko za wykonanie zadania, dziecko nie tylko czuje się docenione, ale także uczy się, że jego wysiłek został zauważony i nagrodzony. Wzmocnienia społeczne są często skuteczniejsze niż wzmocnienia materialne, ponieważ wpływają na emocjonalny rozwój dziecka oraz jego zdolność do nawiązywania relacji z innymi. W praktyce, stosowanie pochwał i pozytywnej reakcji w odpowiedzi na zasługi dziecka wspiera jego motywację wewnętrzną i stanowi fundament dla budowania pozytywnego obrazu samego siebie. Zgodnie z zasadami psychologii rozwojowej, pozytywne wzmocnienia są kluczowe dla efektywnego uczenia się, a ich systematyczne stosowanie może prowadzić do lepszych wyników edukacyjnych i społecznych. Dobrą praktyką jest dostosowywanie rodzaju wzmocnienia do sytuacji oraz indywidualnych potrzeb dziecka, co dodatkowo wzmocni ich efektywność.

Pytanie 34

W pracy z osobą po urazie mózgu, terapeuta zajęciowy powinien przede wszystkim skupić się na

A. przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności

B. planowaniu dalekich podróży

C. zwiększaniu masy mięśniowej

D. nauczaniu nowych języków

W pracy z osobą po urazie mózgu terapeuta zajęciowy koncentruje się na przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności. To podejście jest kluczowe w terapii zajęciowej, ponieważ celem jest maksymalne zwiększenie niezależności pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta pracuje nad umiejętnościami, które umożliwiają pacjentowi wykonywanie takich czynności jak jedzenie, ubieranie się, higiena osobista czy zarządzanie domem. Terapia zajęciowa jest zorientowana funkcjonalnie, co oznacza, że terapeuta dostosowuje ćwiczenia i aktywności do potrzeb i możliwości pacjenta, jednocześnie dbając o to, by były one praktyczne i związane z codziennym życiem. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują na to, że terapeuci powinni stosować podejście holistyczne, uwzględniające zarówno fizyczne, jak i psychiczne aspekty zdrowia pacjenta. Przykładowo, mogą wprowadzać techniki kompensacyjne, jeśli pełne przywrócenie funkcji nie jest możliwe, co również wpisuje się w standardy branżowe. Takie podejście nie tylko zwiększa szanse na sukces terapeutyczny, ale także poprawia jakość życia pacjenta, dając mu większą kontrolę nad własnym życiem.

Pytanie 35

W ramach komunikacji interpersonalnej, reakcja odbiorcy na przyjęty komunikat określana jest jako

A. szumem komunikacyjnym

B. sprzężeniem zwrotnym

C. dekodowaniem

D. kodowaniem

Sprzężenie zwrotne to kluczowy element procesu komunikacji interpersonalnej, który obejmuje reakcję odbiorcy na przekaz zrozumiany z komunikatu nadawcy. W kontekście komunikacji, sprzężenie zwrotne może przybierać różne formy, takie jak werbalne potwierdzenie, gesty czy mimika, które sygnalizują nadawcy, jak jego komunikat został odebrany. Przykładem może być sytuacja w zespole roboczym, gdzie podczas prezentacji członek zespołu kiwa głową na znak zrozumienia, co informuje prezentera, że jego argumenty są jasne. W praktyce, efektywne wykorzystanie sprzężenia zwrotnego przyczynia się do lepszego zrozumienia i budowania relacji w komunikacji. Odpowiednie udzielanie i interpretowanie feedbacku jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu zasobami ludzkimi, które podkreślają znaczenie otwartości w komunikacji, aby tworzyć środowisko sprzyjające współpracy. Sprzężenie zwrotne nie tylko wzmacnia relacje interpersonalne, lecz także przyczynia się do efektywności w pracy zespołowej, dlatego warto zwracać na nie szczególną uwagę w każdej formie interakcji.

Pytanie 36

W trakcie działań terapeutycznych, selekcja materiałów i narzędzi potrzebnych do realizacji zajęć, z uwzględnieniem specyficznych potrzeb oraz ograniczeń pacjenta, ma miejsce na etapie

A. prowadzenia zaplanowanych zajęć

B. planowania działań terapeutycznych

C. diagnozy terapeutycznej

D. ustalania celów terapii

Planowanie działań terapeutycznych to kluczowy etap w procesie terapeutycznym, podczas którego terapeuta uwzględnia indywidualne potrzeby i ograniczenia podopiecznego. Na tym etapie dokonuje się wyboru materiałów i narzędzi, które będą najefektywniejsze w pracy z danym pacjentem. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeanalizować i dobrać odpowiednie metody, techniki oraz materiały wspierające konkretne cele terapeutyczne. Przykładem może być dobór gier edukacyjnych dla dzieci z trudnościami w nauce, które mogą wspierać zarówno rozwój motoryki, jak i umiejętności społecznych. Dobre praktyki w obszarze terapii zalecają, aby dobór narzędzi opierał się na aktualnych badaniach oraz profesjonalnych standardach, co zwiększa efektywność terapii. Warto również pamiętać o dokumentacji postępów oraz regularnym dostosowywaniu planu terapeutycznego w odpowiedzi na zmieniające się potrzeby pacjenta, co jest zgodne z podejściem opartym na dowodach.

Pytanie 37

Warsztat, w którym będą wykonywane witraże metodą Tiffaniego, musi być zaopatrzony w poniższy zestaw narzędzi:

A. nożyce do blachy, szczypce, młotek, klepadła, modelatory

B. dziurkacze obrotowe, kostkę ołowianą, szydła, przycinaki, modelarki

C. dłuta, ścisk żelazny, kątownik, wiertarkę, przyrżnie

D. szlifierkę, lutownicę, noże olejowe, taśmę miedzianą, topnik

Wybór szlifierki, lutownicy, noży olejowych, taśmy miedzianej oraz topnika jako zestawu sprzętów do pracowni witraży techniką Tiffaniego jest właściwy z kilku powodów. Szlifierka jest niezbędna do precyzyjnego wygładzania krawędzi szklanych elementów, co zapewnia ich idealne dopasowanie oraz estetyczny wygląd. Lutownica jest kluczowym narzędziem, które umożliwia trwałe łączenie miedzianych taśm, na które nakładane są szklane płytki. Taśma miedziana odgrywa fundamentalną rolę w technice Tiffaniego, gdyż jest używana do obklejania krawędzi szklanych elementów przed lutowaniem, a topnik jest niezbędny do zapewnienia dobrego przewodnictwa i trwałości lutowania. Noże olejowe natomiast służą do precyzyjnego cięcia miedzianych taśm. Wykorzystanie tych narzędzi zgodnie z obowiązującymi standardami branżowymi zapewnia nie tylko wysoką jakość finalnych produktów, ale też bezpieczeństwo pracy. Przykładem zastosowania tej technologii może być tworzenie witraży o skomplikowanych wzorach, gdzie precyzyjne cięcie i łączenie elementów jest kluczowe dla końcowego efektu wizualnego.

Pytanie 38

Tworząc osobisty plan terapii zajęciowej dla osoby z chorobą Parkinsona, u której występuje mikrografia, terapeuta powinien uwzględnić ćwiczenia polegające na

A. tworzeniu grafiki komputerowej

B. zamazywaniu dużych powierzchni

C. pisaniu z użyciem klawiatury

D. wycinaniu liter za pomocą wyrzynarki

Pisanie przy użyciu klawiatury jest skuteczną metodą terapii zajęciowej dla osób z chorobą Parkinsona, zwłaszcza u tych, u których występuje mikrografia. Mikrografia, objawiająca się stopniowym zmniejszaniem się wielkości pisma odręcznego, może stanowić duże wyzwanie w codziennym życiu. Wykorzystanie klawiatury pozwala na obejście trudności związanych z manualnym pisaniem, umożliwiając jednocześnie zachowanie umiejętności komunikacyjnych. Terapia powinna skupiać się na rozwijaniu zdolności korzystania z technologii, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie dostosowywania metod terapeutycznych do indywidualnych potrzeb pacjenta. Praktycznym przykładem może być wprowadzenie ćwiczeń polegających na pisaniu e-maili, co nie tylko wspiera umiejętności pisarskie, ale również sprzyja interakcji społecznej i może poprawić samopoczucie pacjenta. Dodatkowo, korzystanie z oprogramowania do rozpoznawania mowy może być użytecznym narzędziem wspierającym pacjentów w komunikacji, co stanowi integralną część holistycznego podejścia do terapii zajęciowej.

Pytanie 39

Pacjent oddziału ortopedycznego po wypadku drogowym uczy się poruszać na wózku inwalidzkim. Jaką grupę przeszkód powinno się jako pierwszą usunąć z jego otoczenia, aby ułatwić mu niezależność w codziennych czynnościach?

A. Kulturowych

B. Edukacyjnych

C. Społecznych

D. Architektonicznych

Odpowiedź na to pytanie wskazuje na kluczową rolę barier architektonicznych w procesie rehabilitacji osób z ograniczeniami ruchowymi, szczególnie w kontekście przystosowania się do korzystania z wózka inwalidzkiego. Barierami architektonicznymi są przeszkody fizyczne w otoczeniu, takie jak schody, wąskie przejścia czy brak ramp, które utrudniają lub uniemożliwiają osobom z niepełnosprawnościami poruszanie się. Usunięcie tych barier powinno być priorytetem, ponieważ zapewnia to możliwość samodzielnego przemieszczania się i wykonywania codziennych czynności. Na przykład, montaż ramp, szerokich drzwi oraz wind w budynkach użyteczności publicznej znacząco poprawia dostępność. Zgodnie z normami budowlanymi, takimi jak PN-EN 16584, zaprojektowane przestrzenie muszą być dostosowane do potrzeb osób z ograniczeniami ruchowymi. Dobrą praktyką jest także angażowanie osób z niepełnosprawnościami w proces projektowania, co pozwala lepiej zrozumieć ich potrzeby i ograniczenia.

Pytanie 40

Aby zachęcić uczestników warsztatów terapii zajęciowej do większego wysiłku i starannego wykonywania zadań w ramach treningu porządkowego, terapeuta powinien

A. doceniać indywidualne zaangażowanie podopiecznych w realizację czynności porządkowych

B. wprowadzać system kar za niewykonywanie przydzielonych zadań

C. ustalać precyzyjny harmonogram czynności porządkowych

D. pokazywać filmy edukacyjne ilustrujące negatywne konsekwencje zaniedbań higienicznych

Wychwalanie indywidualnej aktywności podopiecznych w zakresie czynności porządkowych jest kluczowym elementem motywowania uczestników terapii zajęciowej. Z psychologicznego punktu widzenia, pozytywne wzmocnienie, takie jak pochwała, zwiększa prawdopodobieństwo powtórzenia pożądanych zachowań. Przykładowo, terapeuta może zauważyć i docenić wysiłki podopiecznego w utrzymaniu porządku w swoim otoczeniu, co nie tylko mobilizuje do dalszej pracy, ale również buduje pewność siebie i poczucie własnej wartości u uczestników. W praktyce, metoda ta jest zgodna z podejściem opartym na pozytywnej psychologii, które podkreśla znaczenie rozwoju osobistego. Rekomendacje w zakresie terapii zajęciowej wskazują, że kluczowe jest tworzenie atmosfery wsparcia i uznania. Wartościowe jest także wdrażanie systemu feedbacku, gdzie terapeuta regularnie informuje podopiecznych o ich postępach oraz osiągnięciach. Tego rodzaju praktyki pomagają w budowaniu długoterminowych nawyków oraz zwiększają zaangażowanie w proces terapeutyczny. W kontekście treningu porządkowego, wychwalanie aktywności może przyczynić się do zmiany perspektywy uczestników i ich podejścia do higieny i organizacji przestrzeni życiowej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej