Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 26 grudnia 2025 04:43
Data zakończenia: 26 grudnia 2025 04:55

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W cyfrowych aparatach, ocena natężenia światła na podstawie bardzo małego fragmentu obrazu nazywana jest trybem

A. wielosegmentowym

B. matrycowym

C. punktowym

D. centralnie ważonym

Odpowiedź punktowy jest prawidłowa, ponieważ oznacza tryb pomiaru natężenia światła, w którym aparat mierzy jasność w bardzo małym obszarze kadru. Taki sposób pomiaru jest szczególnie użyteczny w sytuacjach, gdy istotne jest zarejestrowanie detali w specyficznych miejscach obrazu, na przykład w portretach, gdzie chcemy uchwycić szczegóły na twarzy modela, niezależnie od oświetlenia tła. W praktyce, korzystając z pomiaru punktowego, kreatywni fotografowie mogą lepiej kontrolować ekspozycję, minimalizując wpływ niejednorodnego oświetlenia. Warto zaznaczyć, że tryb punktowy idealnie sprawdza się również podczas fotografowania obiektów w trudnych warunkach oświetleniowych, takich jak przy silnym kontraście między jasnymi i ciemnymi obszarami. Standardy branżowe sugerują, aby z tego trybu korzystać w sytuacjach wymagających precyzyjnego uchwycenia detali, co czyni go nieocenionym narzędziem w arsenale każdego fotografa.

Pytanie 2

Technika fotografowania w podczerwieni wymaga zastosowania

A. filtra polaryzacyjnego o zwiększonej przepuszczalności

B. specjalnego filtra IR przepuszczającego tylko promieniowanie podczerwone

C. obiektywu o zwiększonej jasności minimum f/1.2

D. lampy błyskowej z funkcją podczerwieni aktywnej

Technika fotografowania w podczerwieni, znana również jako fotografia IR, wymaga zastosowania specjalnego filtra IR, który przepuszcza tylko promieniowanie podczerwone, blokując jednocześnie inne długości fal. Działa to na zasadzie separacji fal elektromagnetycznych, co pozwala na uchwycenie obrazów, które są niewidoczne dla ludzkiego oka. Przykładem zastosowania takiej techniki jest fotografia krajobrazowa, gdzie IR może wydobyć ciekawe detale w roślinności, sprawiając, że zielone liście stają się jasne, a niebo może przybrać dramatyczny kontrast. Użycie filtra IR jest kluczowe, aby uzyskać czyste i wyraźne obrazy, ponieważ bez niego zdjęcia będą przesiąknięte światłem widzialnym, co zniekształci zamierzony efekt. Warto zaznaczyć, że nie wystarczy sam aparat do rejestracji podczerwieni – wiele kamer wymaga modyfikacji, by mogły prawidłowo rejestrować takie obrazy. Dlatego, aby uzyskać najlepsze rezultaty, specjaliści często korzystają z dedykowanych kamer IR, które są w stanie wychwycić szerszy zakres fal w podczerwieni.

Pytanie 3

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 4

W trakcie chemicznej obróbki zabarwionych materiałów, w miejscach, gdzie zachodzi redukcja halogenków srebra w warstwie czułej na światło, powstają barwniki na etapie

A. odbielania

B. wywoływania

C. utrwalania

D. dymienia

Wybór odpowiedzi związanych z zadymianiem, utrwalaniem czy odbielaniem może wynikać z nieporozumienia dotyczącego podstawowych procesów chemicznych zachodzących podczas obróbki materiałów fotograficznych. Zadymianie to technika, która nie jest bezpośrednio związana z redukcją halogenków srebra, a raczej odnosi się do procesu utleniania, w którym stosuje się dym do wpływania na powierzchnie materiałów. Utrwalanie, z kolei, jest etapem po wywoływaniu, który ma na celu zatrzymanie reakcji chemicznych w obrazie, co jest kluczowe dla trwałości końcowego produktu, ale nie jest miejscem, gdzie sama redukcja halogenków srebra ma miejsce. Odbielanie to proces często używany do usuwania nadmiaru barwnika lub cząstek srebra, również nie związany bezpośrednio z powstawaniem barwników. Typowym błędem jest mylenie tych etapów w procesie obróbki, co wynika z braku zrozumienia ich specyfiki. Każdy z tych procesów odgrywa inną rolę w cyklu życia obrazu fotograficznego, a ich nieprawidłowe zrozumienie może prowadzić do nieefektywnych praktyk w laboratoriach fotograficznych, co jest niezgodne z uznawanymi standardami branżowymi. Dlatego ważne jest, aby znajomość tych pojęć była dokładna i systematyczna.

Pytanie 5

Technika remote tethering w fotografii profesjonalnej pozwala na

A. łączenie ekspozycji z wielu aparatów w jeden obraz HDR

B. równoczesne sterowanie wieloma aparatami w studiu

C. zdalne sterowanie aparatem i podgląd zdjęć na urządzeniu mobilnym przez internet

D. automatyczne wysyłanie zdjęć do chmury natychmiast po wykonaniu

Odpowiedzi związane z automatycznym wysyłaniem zdjęć do chmury, równoczesnym sterowaniem wieloma aparatami, czy łączeniem ekspozycji z różnych aparatów w jeden obraz HDR, niestety, nie oddają istoty techniki remote tethering. Automatyczne wysyłanie zdjęć do chmury, chociaż to przydatna funkcjonalność, nie jest bezpośrednio związane z zdalnym sterowaniem aparatem. W rzeczywistości wiele aparatów oferuje możliwość przesyłania zdjęć do chmury po wykonaniu, ale to nie jest cechą samego tetheringu. Po drugie, równoczesne sterowanie wieloma aparatami w studiu to bardziej zaawansowana technika, która wymaga odrębnych systemów zarządzania i synchronizacji, a nie prostego tetheringu. Tethering koncentruje się na jednym aparacie i jego zdalnym sterowaniu. Wreszcie, łączenie ekspozycji z różnych aparatów w jeden obraz HDR wymaga zastosowania specjalistycznego oprogramowania i technik, które są niezależne od tetheringu, który ma swoje główne zastosowanie w umożliwieniu bezpośredniego kontaktu z aparatem. Właściwe zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby nie mylić funkcji i możliwości, jakie oferują nowoczesne technologie w fotografii.

Pytanie 6

Wskaż obecnie najczęściej używaną skalę do określania czułości na światło matrycy lub filmu?

A. GOST

B. ASA

C. ISO

D. DIN

Odpowiedź ISO jest prawidłowa, ponieważ ISO (International Organization for Standardization) jest międzynarodowym standardem określającym czułość matryc i filmów fotograficznych na światło. Wartości ISO wskazują, jak bardzo materiał wrażliwy na światło, jak film lub matryca cyfrowa, reaguje na oświetlenie. Wyższa wartość ISO oznacza większą czułość na światło, co umożliwia fotografowanie w słabszych warunkach oświetleniowych. Na przykład, przy ustawieniu ISO 1600, aparat będzie w stanie uchwycić więcej detali w ciemnych scenach, podczas gdy przy ISO 100 lepsze wyniki uzyskamy w jasnym świetle dziennym. W praktyce, profesjonalni fotografowie często dostosowują wartość ISO w zależności od sytuacji – w słabym oświetleniu zwiększają czułość, aby uniknąć rozmycia obrazu, natomiast w jasnych warunkach obniżają ją, aby zminimalizować szumy. Warto podkreślić, że standard ISO jest powszechnie akceptowany w branży fotograficznej i stanowi kluczowy element w procesie tworzenia zdjęć, a jego znajomość jest istotnym narzędziem w rękach każdego fotografa.

Pytanie 7

Fotografia podlega ochronie prawa autorskiego, gdy

A. jest traktowana jako zwykła informacja prasowa

B. jest oryginalna i odzwierciedla twórczość intelektualną twórcy

C. jest powielana i publikowana bez ograniczeń

D. stanowi formę komunikatu pozbawionego cech indywidualnych

Fotografia jest objęta prawem autorskim, gdy wykazuje cechy oryginalności i twórczości intelektualnej autora. To oznacza, że musi być rezultatem indywidualnego spojrzenia na otaczający świat, a nie jedynie prostą rejestracją rzeczywistości. Na przykład, zdjęcie wykonane z unikalnej perspektywy, które uwiecznia nie tylko przedmiot, ale także emocje i kontekst, będzie chronione prawem autorskim. Przykłady zastosowania to zdjęcia artystyczne, które są tworzone z myślą o ekspresji artystycznej, a także fotografie dokumentalne, gdzie autor ma na celu przedstawienie swojego punktu widzenia na dany temat. W branży fotograficznej ważne jest, aby twórcy wiedzieli, że oryginalność ich pracy nie tylko przyczynia się do ochrony prawnej, ale również wpływa na wartość rynkową ich dzieł. Podczas publikacji lub sprzedaży fotografii, znajomość przepisów prawa autorskiego oraz umiejętność udowodnienia oryginalności może być kluczowa w przypadku sporów dotyczących naruszenia praw.

Pytanie 8

W jakich warunkach oświetleniowych należy przeprowadzać obróbkę materiałów negatywowych o panchromatycznym uczuleniu?

A. W świetle czerwonym

B. W świetle niebieskim

C. W świetle żółtym

D. W całkowitej ciemności

Obróbka materiałów negatywowych o uczuleniu panchromatycznym przy świetle niebieskim, żółtym lub czerwonym jest niewłaściwa, ponieważ każde z tych źródeł światła może wpływać na emulsję w sposób prowadzący do zniekształceń obrazu. Światło niebieskie, na przykład, ma krótką falę, co czyni je bardziej energetycznym i zdolnym do wywoływania reakcji chemicznych w emulsji panchromatycznej. Podobnie, światło żółte, chociaż mniej intensywne, nadal może oddziaływać na materiał, powodując niepożądane efekty. Niektóre materiały fotograficzne mogą być mniej wrażliwe na pewne długości fal, ale panchromatyczne negatywy są zaprojektowane do reagowania na całe spektrum światła, co czyni je wyjątkowo delikatnymi. Zastosowanie światła czerwonego, które czasami używane jest w laboratoriach dla negatywów ortochromatycznych, także jest niewłaściwe, ponieważ panchromatyczne materiały są wrażliwe również na tę długość fali, co może prowadzić do utraty szczegółów i jakości obrazu. Typowym błędem jest przekonanie, że różne źródła światła mogą być stosowane bez ograniczeń w obróbce materiałów fotograficznych. Kluczowe jest zrozumienie specyfiki materiałów, z którymi pracujemy, oraz zwrócenie uwagi na standardy stosowane w profesjonalnych laboratoriach fotograficznych, które zawsze zalecają pracę w całkowitym zaciemnieniu dla materiałów panchromatycznych.

Pytanie 9

Aby usunąć zanieczyszczenia, naprawić uszkodzenia lub uzupełnić braki w fotografii cyfrowej, należy skorzystać z narzędzia

A. lasso

B. gąbka

C. stempel

D. różdżka

Narzędzie stempel jest kluczowym narzędziem w edycji fotografii cyfrowej, które umożliwia precyzyjne usuwanie niepożądanych zanieczyszczeń, uszkodzeń lub uzupełnianie ubytków. Działa poprzez kopiowanie fragmentów obrazu i 'stemplowanie' ich w wyznaczone miejsce, co pozwala na zachowanie tekstur i szczegółów, które są kluczowe dla naturalnego wyglądu fotografii. Przykładowo, jeżeli na zdjęciu znajduje się plama, stempel może być użyty do skopiowania otaczającego obszaru i pokrycia plamy. W praktyce, przy użyciu tego narzędzia, ważne jest, aby wybierać fragmenty z podobnymi kolorami i teksturami, co pomoże zminimalizować widoczność poprawek. Stempel jest zgodny z standardami branżowymi dotyczącymi edycji obrazów, takimi jak Adobe Photoshop, gdzie jego zastosowanie jest powszechnie zalecane przez profesjonalnych fotografów. Warto również znać różnicę między stempelkiem a innymi narzędziami, takimi jak pędzel klonowania, które choć podobne, różnią się w sposobie działania i zastosowania.

Pytanie 10

Minimalna rozdzielczość zdjęcia przeznaczonego do wydruku w formacie A4 (210×297 mm) z zachowaniem jakości 300 dpi wynosi

A. 1240×1754 pikseli

B. 2480×3508 pikseli

C. 1024×1200 pikseli

D. 800×600 pikseli

Rozważając błędne odpowiedzi, można zauważyć, że każda z nich nie spełnia wymogów dotyczących jakości druku. Odpowiedzi takie jak 1240×1754 pikseli, 1024×1200 pikseli czy 800×600 pikseli zakładają znacznie niższą rozdzielczość, co prowadzi do wielu problemów. W przypadku 1240×1754 pikseli, mamy odpowiednik 150 dpi, co jest minimalną jakością do druku, ale nie gwarantuje odpowiedniego odwzorowania szczegółów. Pozostałe wartości są jeszcze gorsze i nie nadają się do profesjonalnego wydruku. Typowym błędem myślowym jest założenie, że dla mniejszych formatów, jak A4, można stosować znacznie niższe rozdzielczości. W rzeczywistości, im większa jakość, tym lepszy rezultat, szczególnie w kontekście ostrości i detali obrazu. W branży graficznej standardem jest dążenie do 300 dpi, a każda rozdzielczość poniżej tej wartości może prowadzić do nieakceptowalnych efektów, takich jak pikselizacja czy rozmycie. Użytkownicy zbyt często zapominają, że druk to nie tylko same cyfrowe pliki, ale również fizyczna jakość, która wymaga szczególnej uwagi w kontekście przygotowania materiałów do druku.

Pytanie 11

Pierścienie pośrednie to akcesoria służące do robienia zdjęć?

A. architektur

B. owadów

C. portretowych

D. krajobrazowych

Pierścienie pośrednie to akcesoria fotograficzne, które skutecznie zwiększają odległość między obiektywem a matrycą aparatu, co jest szczególnie istotne w przypadku fotografowania owadów. Dzięki zastosowaniu pierścieni pośrednich, możliwe jest uzyskanie efektu makrofotografii, który pozwala na rejestrowanie detali niewidocznych dla ludzkiego oka. W praktyce, fotografowie wykorzystują pierścienie pośrednie, aby zbliżyć się do obiektów, takich jak owady, kwiaty czy inne małe obiekty, co umożliwia uchwycenie ich szczegółów. Użycie pierścieni pośrednich jest zgodne z zasadami makrofotografii, gdzie kluczowe jest odpowiednie oświetlenie i ustawienie ostrości. Warto również zauważyć, że pierścienie pośrednie nie wpływają na jakość optyczną obiektywu, co czyni je ekonomiczną alternatywą dla drogich obiektywów makro. Dodatkowo, w połączeniu z odpowiednim oświetleniem, pozwalają one na uzyskanie niezwykle szczegółowych ujęć, co jest cenione w biologii, entomologii oraz w naukach przyrodniczych.

Pytanie 12

Na zdjęciu zastosowano plan

A. pełny.

B. bliski.

C. zbliżenie.

D. amerykański.

Wybór odpowiedzi 'pełny' jest poprawny, ponieważ na zdjęciu zastosowano plan pełny, który charakteryzuje się szerokim kadrem ukazującym zarówno elementy architektury, jak i krajobraz naturalny. Plan pełny jest istotnym narzędziem w fotografii oraz filmie, gdyż pozwala na ukazanie kontekstu całej sceny, co jest szczególnie ważne w przedstawieniu relacji między obiektami a otaczającym je środowiskiem. Przykładami zastosowania planu pełnego mogą być zdjęcia krajobrazów, gdzie ważne jest uchwycenie zarówno detali, jak i ogólnej kompozycji. W praktyce, plan pełny jest często wykorzystywany w reportażach, gdzie kontekst jest kluczowy dla zrozumienia sytuacji. Warto również odwołać się do standardów branżowych, które zalecają stosowanie planu pełnego w dokumentacji architektonicznej oraz w filmie fabularnym, aby w pełni oddać atmosferę miejsca i jego znaczenie. Zrozumienie i umiejętność stosowania różnych rodzajów kadrów, w tym planu pełnego, jest niezbędne dla każdego fotografa i filmowca, aby skutecznie komunikować wizję artystyczną.

Pytanie 13

Orientacja pionowa jest typowa dla fotografii

A. portretowych

B. panoramicznych

C. krajobrazowych

D. sportowych

Orientacja wertykalna, czyli portretowa, to coś, co często stosujemy w fotografii, zwłaszcza przy robieniu zdjęć ludzi. Fajnie jest, gdy zdjęcie skupia się na postaci i uwydatnia jej rysy twarzy oraz sylwetkę. Przykładowo, kiedy robimy sesję portretową, warto złapać nie tylko same twarze, ale też to, jak ktoś się porusza czy jakie emocje mu towarzyszą. W branży mówi się, że jak mamy obiekt wyższy niż szerszy, to orientacja pionowa naprawdę pomaga pokazać szczegóły i stworzyć lepszą kompozycję. Dobrze jest też myśleć o naturalnych liniach w kadrze, które prowadzą wzrok widza do głównego tematu zdjęcia. A jeśli chodzi o druku, to zdjęcia w orientacji wertykalnej świetnie nadają się na plakaty czy inne formy, gdzie estetyka jest kluczowa.

Pytanie 14

Na zdjęciu największy efekt kontrastu walorowego uzyskamy dzięki połączeniu kolorów

A. białego i szarego

B. niebieskiego i czerwonego

C. białego i czarnego

D. niebieskiego i żółtego

Połączenie kolorów białego i czarnego tworzy najbardziej wyrazisty kontrast walorowy, ponieważ te dwa kolory reprezentują skrajne wartości jasności. W kontekście teorii kolorów, biel jest uważana za najjaśniejszy kolor, podczas gdy czerń jest całkowitym brakiem światła. Taki kontrast jest kluczowy w fotografii, grafice i projektowaniu, ponieważ podkreśla główne elementy kompozycji oraz prowadzi wzrok widza w określone miejsca. Przykładem zastosowania tego kontrastu może być fotografia portretowa, gdzie tło w odcieniu czarnym sprawia, że twarz modela, oświetlona mocnym światłem, wydaje się bardziej wyrazista. W sztuce, klasyczne obrazy często korzystają z kontrastów walorowych, aby nadać dynamikę i głębię. Zgodnie z zasadami kompozycji wizualnej, silne kontrasty przyciągają uwagę i mogą być wykorzystywane do tworzenia emocjonalnego wpływu na odbiorcę. Użycie bieli i czerni w projektach wizualnych to także element stylizacji, który odzwierciedla elegancję i nowoczesność.

Pytanie 15

Które zdjęcie zostało skadrowane z zachowaniem zasad estetyki i kompozycji obrazu?

A. Zdjęcie 2

B. Zdjęcie 4

C. Zdjęcie 1

D. Zdjęcie 3

W przypadku pozostałych zdjęć pojawiają się typowe problemy kompozycyjne, które mogą być mylące na początku nauki fotografii. Przykładowo, jedno ze zdjęć skupia się niemal wyłącznie na asfalcie, pomijając praktycznie cały kontekst krajobrazu – takie kadrowanie sprawia, że odbiorca traci orientację, co właściwie jest tematem zdjęcia. To często spotykany błąd, gdy fotograf zapomina o balansie między pierwszym planem a tłem i wybiera niewłaściwy punkt ciężkości. Inne zdjęcie natomiast pokazuje prawie wyłącznie niebo i fragment zieleni, ucinając dolną część kadru – tutaj z kolei brakuje jakiegokolwiek mocniejszego elementu, który przyciągałby wzrok i nadawał zdjęciu sens wizualny. Z doświadczenia powiem, że początkujący fotografowie często za bardzo skupiają się na jednym aspekcie – np. wyjątkowej chmurze czy fragmencie wody – kosztem całościowego odbioru i kompozycji. Z kolei jeszcze inne zdjęcie obejmuje połowę drogi i kawałek wody, ale odcina wszystkie istotne elementy z góry, przez co brakuje tu oddechu i głębi. Takie kadrowanie jest niezgodne z branżowymi standardami, zwłaszcza jeśli chodzi o fotografię krajobrazową. Warto pamiętać, że głównym celem dobrego kadru jest stworzenie harmonii między wszystkimi elementami obrazu – to nie tylko kwestia estetyki, ale też tego, jak odbiorca odczytuje naszą fotografię. Dużo lepiej kierować się zasadą równowagi i świadomego rozmieszczenia obiektów w kadrze. Właśnie takie podejście zalecają niemal wszystkie profesjonalne poradniki fotograficzne i doświadczeni fotografowie.

Pytanie 16

Efekt widoczny na fotografii uzyskano z wykorzystaniem

A. krystalizacji.

B. zniekształcenia wirówki.

C. zniekształcenia falowanie.

D. solaryzacji.

Efekt widoczny na fotografii pochodzi ze zniekształcenia wirówki, czyli popularnej techniki cyfrowej transformacji obrazu, która polega na zakręceniu obrazu wokół określonego punktu. W praktyce mówi się na to często 'twist' albo właśnie efekt wirówki. Taki zabieg jest szeroko stosowany w grafice komputerowej i fotografii artystycznej, gdy chcemy osiągnąć wrażenie ruchu, dynamiki lub surrealistycznego zniekształcenia rzeczywistości. Moim zdaniem to jeden z fajniejszych efektów do eksperymentowania, bo można nim zupełnie odmienić zwykłe zdjęcie – zwykłe paski czy linie zaczynają przypominać abstrakcję. W programach takich jak Photoshop czy GIMP znajdziesz filtry o nazwie 'twirl' albo 'swirl', które pozwalają precyzyjnie ustawić środek wiru i intensywność efektu. Branżowe standardy podpowiadają, żeby nie przesadzać z siłą efektu, bo łatwo stracić czytelność obrazu, ale do celów artystycznych czasem warto puścić wodze fantazji. Co ciekawe, zniekształcenie wirówki wykorzystuje się także w edukacji, żeby pokazać działanie przekształceń nieliniowych – można wtedy na przykład tłumaczyć uczniom, jak obraz zmienia się pod wpływem algorytmów przetwarzania cyfrowego. Z mojego doświadczenia wynika, że takie efekty są świetnym punktem wyjścia do rozmów o tym, jak widzimy świat i jak technologia pozwala go interpretować na nowe sposoby.

Pytanie 17

Najnowsze techniki fotogrametryczne do tworzenia trójwymiarowych modeli obiektów wymagają

A. fotografowania wyłącznie w formacie RAW z pełną głębią kolorów

B. wykonania serii zdjęć wokół obiektu z zachowaniem 60-80% nakładania się kadrów

C. użycia specjalnego obiektywu makro z funkcją skanowania laserowego

D. zastosowania minimum trzech aparatów fotograficznych zsynchronizowanych czasowo

Niektóre z podanych odpowiedzi mogą wydawać się sensowne na pierwszy rzut oka, ale w rzeczywistości nie odpowiadają one rzeczywistym wymaganiom najnowszych technik fotogrametrycznych. Na przykład, użycie specjalnego obiektywu makro z funkcją skanowania laserowego nie jest konieczne dla uzyskania trójwymiarowych modeli obiektów w fotogrametrii. Takie obiektywy są projektowane do wykonywania zdjęć z bliskiej odległości, co może ograniczyć ich zastosowanie w przypadku większych obiektów. Oczywiście, technologia skanowania laserowego ma swoje zastosowanie, ale nie jest to podstawowa metoda w fotogrametrii, która opiera się na obrazach 2D. Co więcej, zastosowanie minimum trzech aparatów fotograficznych zsynchronizowanych czasowo to podejście, które jest bardziej skomplikowane niż wymaga tego standardowa fotogrametria. Zwykle jedno dobrze ustawione urządzenie wystarcza, o ile wykonamy odpowiednią serię zdjęć. Fotografowanie wyłącznie w formacie RAW z pełną głębią kolorów, chociaż korzystne dla jakości zdjęć, nie jest absolutnie konieczne w kontekście tworzenia modeli 3D. Format JPEG w odpowiedniej jakości również może być użyty, zwłaszcza gdy priorytetem jest wydajność. W praktyce, kluczowe jest, aby zrozumieć, że fotogrametria opiera się na komputerowej analizie obrazów, a nie na skomplikowanych ustawieniach sprzętowych czy formatach plików.

Pytanie 18

Aby uzyskać na fotografii efekt "zamrożenia ruchu" siatkarza podczas skoku, konieczne jest przede wszystkim ustawienie

A. krótkiego czasu otwarcia migawki

B. wysokiej wartości przysłony

C. długiego czasu otwarcia migawki

D. niskiej wartości przysłony

Krótki czas otwarcia migawki jest kluczowy do uzyskania efektu "zamrożenia ruchu", szczególnie w dynamicznych sportach jak siatkówka. Przy wyborze czasu migawki, który wynosi około 1/1000 sekundy lub krócej, można zarejestrować szybkie ruchy zawodników w akcji, minimalizując rozmycie spowodowane ich prędkością. Przykład praktyczny to fotografowanie skaczącego siatkarza – z wykorzystaniem krótkiego czasu ekspozycji uchwycisz moment wyskoku, co pozwoli na wyraźne przedstawienie detali, takich jak wyraz twarzy czy pozycja ciała. W standardowej praktyce fotograficznej, aby uzyskać ostre zdjęcia sportowe, fotografowie często stosują również technikę panningu, polegającą na śledzeniu obiektu w ruchu przy użyciu krótkiego czasu otwarcia migawki. Ponadto, istotne jest dostosowanie ISO i przysłony, aby uzyskać właściwą ekspozycję w warunkach o silnym świetle, co jest niezbędne do udanego uchwycenia akcji. Dobre praktyki nakazują także unikanie długich czasów otwarcia migawki, które zamiast zamrozić ruch, mogą spowodować rozmycie obrazu.

Pytanie 19

Na przedstawionej fotografii zastosowano efekt dostępny w programie Adobe Photoshop o nazwie

A. jaskrawość

B. filtr chmury różnicowe

C. balans bieli

D. filtr flara obiektywu

Efekt widoczny na tej fotografii to właśnie klasyczna „flara obiektywu”, czyli tzw. lens flare. W Photoshopie taki efekt można uzyskać za pomocą dedykowanego filtra – to bardzo popularne narzędzie w branży graficznej. Flara obiektywu polega na dodaniu efektu rozbłysku światła, który powstaje w wyniku odbić światła wewnątrz soczewek aparatu. Zdjęcie zyskuje wtedy bardzo charakterystyczne, okrągłe i półprzezroczyste plamy o różnych barwach, często z wyraźnym źródłem światła. Moim zdaniem to super sposób na szybką stylizację zdjęć, szczególnie gdy np. chcesz dodać dynamiki lub podkręcić klimat zachodu słońca na fotografii krajobrazowej. Takie narzędzia są standardem w workflowu retuszerów i designerów – korzystają z nich zarówno amatorzy, jak i fachowcy w reklamie. Flara pozwala zasymulować rzeczywiste zjawiska optyczne bez konieczności używania drogich obiektywów fotograficznych, a przy tym daje twórcy pełną kontrolę nad intensywnością i rozmieszczeniem efektu. Trzeba tylko pamiętać, żeby nie używać tego filtra zbyt nachalnie – jak każdy efekt specjalny, flara najlepiej wygląda, kiedy jest przemyślana i pasuje do kontekstu zdjęcia. W branży często spotyka się opinie, że umiejętnie użyty lens flare może być „kropką nad i” w pracy nad zdjęciem, więc warto znać ten filtr i jego możliwości.

Pytanie 20

Planowanie zdjęć krajobrazowych na barwnym materiale przy użyciu obiektywu ultraszerokokątnego wymaga wziąć pod uwagę filtr do przyciemnienia nieba

A. polaryzacyjny

B. połówkowy pomarańczowy

C. połówkowy szary

D. połówkowy czerwony

Filtr połówkowy szary jest kluczowym narzędziem w fotografii krajobrazowej, szczególnie gdy chcemy uzyskać zrównoważoną ekspozycję między jasnym niebem a ciemniejszym horyzontem. Działa on poprzez stopniowe przyciemnienie górnej części kadru, co pozwala na zredukowanie nadmiaru światła pochodzącego z nieba. Stosując ten filtr, fotograf może uzyskać lepszą równowagę tonalną, co przekłada się na bardziej efektowne zdjęcia, w których niebo nie jest prześwietlone, a szczegóły krajobrazu są odpowiednio uwydatnione. Praktycznym zastosowaniem tego filtra jest jego użycie podczas fotografowania o wschodzie lub zachodzie słońca, kiedy to niebo jest szczególnie jasne w porównaniu do ciemniejszych elementów krajobrazu. Dobrą praktyką jest także przeprowadzanie testów z różnymi ustawieniami filtra, aby znaleźć optymalne ustawienia dla konkretnego ujęcia, co może znacząco zwiększyć jakość uzyskanych zdjęć. Ponadto, stosowanie filtrów połówkowych jest zalecane w kontekście zachowania zakresu tonalnego w zdjęciach, co jest istotne w obróbce cyfrowej, gdyż pozwala na łatwiejsze dostosowanie kolorów i kontrastu.

Pytanie 21

W atelier możemy uzyskać oświetlenie światłem ciągłym typu kontra, umieszczając źródło światła

A. z przodu modela

B. za aparatem

C. za modelem

D. z boku modela

Umieszczenie źródła światła za modelem to naprawdę ważna sprawa, jeśli chcesz uzyskać efekt światła ciągłego typu kontra. To super działa na objętości i wyraźnie podkreśla kontury postaci. Dzięki temu widzimy wyraźny podział między tłem a modelem, co w fotografii portretowej i modowej ma ogromne znaczenie. Światło z tyłu modela tworzy mocny kontrast, co pomaga wydobyć tekstury i detale. Na przykład w artystycznych portretach czy reklamach to może dodać dramatyzmu i głębi. Warto także poeksperymentować z wysokością i kątem światła, bo to może dać naprawdę różne efekty wizualne. Z mojej perspektywy, zrozumienie, jak modelować światło, robi wielką różnicę w postrzeganiu obiektów, co jest nieocenione w pracy z różnymi stylami i tematami.

Pytanie 22

Który parametr monitora jest najważniejszy dla fotoretuszerów przy pracy z fotografią kolorową?

A. częstotliwość odświeżania minimum 120 Hz

B. czas reakcji poniżej 1 ms

C. rozdzielczość minimum 8K

D. pokrycie przestrzeni barw Adobe RGB minimum 95%

Pokrycie przestrzeni barw Adobe RGB minimum 95% jest kluczowe dla fotoretuszerów, ponieważ pozwala na wierniejsze odwzorowanie kolorów w fotografii. Standard Adobe RGB zapewnia szerszą gamę kolorów niż przestrzeń sRGB, co jest niezbędne w profesjonalnej obróbce zdjęć. W praktyce oznacza to, że monitor potrafi wyświetlić bardziej nasycone kolory i subtelne odcienie, co jest szczególnie ważne w przypadku zdjęć o bogatej kolorystyce, takich jak krajobrazy czy portrety. Używając monitora z tak wysokim pokryciem przestrzeni barw, fotoretuszerzy mają pewność, że kolory, które widzą na ekranie, będą zbliżone do tych, które będą wyświetlane w druku lub na innych urządzeniach. W branży często zaleca się, aby profesjonaliści korzystali z monitorów charakteryzujących się kalibracją fabryczną oraz z możliwością dalszej kalibracji, aby utrzymać spójność kolorów. Dlatego dla osób zajmujących się obróbką zdjęć kolorowych, wybór monitora z tak wysokim pokryciem przestrzeni barw jest absolutnie kluczowy.

Pytanie 23

Przedstawiony na rysunku piktogram w lustrzance małoobrazkowej oznacza synchronizację lampy błyskowej na

A. drugą zasłonkę rolety z długimi czasami ekspozycji.

B. pierwszą zasłonkę rolety z długimi czasami ekspozycji.

C. drugą zasłonkę rolety.

D. pierwszą zasłonkę rolety.

Odpowiedź wskazująca na synchronizację lampy błyskowej na drugą zasłonkę rolety z długimi czasami ekspozycji jest poprawna. Piktogram oznaczenia "SLOW REAR" odnosi się do techniki zwaną synchronizacją z tylną zasłonką. W praktyce, wykorzystanie tej techniki jest nieocenione w fotografii, szczególnie gdy zależy nam na uchwyceniu ruchu w sposób, który oddaje dynamikę poruszających się obiektów. Przykładem zastosowania może być fotografia sportowa, gdzie chcemy uzyskać efekt smugi za zawodnikiem, co można osiągnąć właśnie dzięki synchronizacji z drugą zasłonką. Kiedy lampa błyskowa wyzwalana jest w momencie, gdy druga zasłonka zamyka się, błysk rejestruje obiekt w ruchu, a długi czas naświetlania pozwala na uchwycenie ruchu w tle, tworząc efekt smugi. Tego rodzaju technika jest także stosowana w fotografii nocnej, gdzie można zarejestrować zarówno światło otoczenia, jak i dynamiczne elementy sceny, co wzbogaca kompozycję i nadaje jej głębię.

Pytanie 24

Uwzględniając klasyczne zasady fotografii, wskaż typ błędu który popełniono przy kadrowaniu zdjęcia plenerowego.

A. Obramowanie.

B. Kadr centralny.

C. Kadr prosty.

D. Linia horyzontu.

Odpowiedź 'Linia horyzontu' jest prawidłowa, ponieważ w fotografii plenerowej kluczowe jest utrzymanie linii horyzontu w poziomie. Jeśli horyzont jest nachylony, może to wprowadzać widza w błąd i zakłócać równowagę kompozycji zdjęcia. Estetyka obrazu jest ściśle związana z zastosowaniem zasad kompozycji, takich jak reguła trzecich czy linie prowadzące. Równoległość linii horyzontu do krawędzi kadru jest jedną z podstawowych zasad, która pomaga w uzyskaniu harmonijnych i profesjonalnych ujęć. Przykładem zastosowania tej zasady może być zdjęcie krajobrazu, w którym horyzont powinien być umiejscowiony w górnej lub dolnej części kadru, w zależności od tego, co chcemy uwydatnić – niebo czy ziemię. Właściwe kadrowanie może znacznie podnieść jakość zdjęcia i jego odbiór przez widza.

Pytanie 25

Wskaż rodzaj kompozycji zastosowanej na zdjęciu.

A. Symetryczna.

B. Zamknięta.

C. Pionowa.

D. Ukośna.

Kompozycja ukośna jest istotnym elementem w fotografii, który pozwala na wprowadzenie dynamiki i ruchu do obrazu. W przypadku analizowanego zdjęcia, mamy do czynienia z wyraźnie zarysowaną linią brzegu i falą morską, które są ułożone w sposób ukośny. Takie ustawienie elementów nie tylko przyciąga wzrok, ale także tworzy wrażenie głębi i przestrzeni. W praktyce, kompozycja ukośna jest często stosowana, gdy chcemy podkreślić dynamikę lub zróżnicowanie w zdjęciu, a także zminimalizować wrażenie statyczności. Fotograficy często wykorzystują tę technikę w krajobrazach, ponieważ pozwala ona na optymalne uchwycenie zarówno elementów bliskich, jak i dalekich, co wzbogaca narrację obrazu. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują również rozważenie perspektywy oraz światła, które mogą dodatkowo wzmocnić efekt ukośnej kompozycji.

Pytanie 26

Widoczny na zdjęciu sprzęt fotograficzny należy do grupy aparatów

A. średnioformatowych.

B. wielkoformatowych.

C. typu bezlusterkowiec.

D. typu lustrzanka.

Aparat fotograficzny wielkoformatowy, który widzimy na zdjęciu, stanowi doskonały przykład sprzętu, który pozwala na uzyskanie zdjęć o niezwykle wysokiej jakości. Jego charakterystyczna, duża budowa oraz obecność harmonijkowego bellow świadczą o możliwościach precyzyjnej manipulacji ostrością i perspektywą. Takie aparaty są często wykorzystywane w fotografii studyjnej, architektonicznej czy krajobrazowej, gdzie detale i jakość obrazu są kluczowe. Fotografia wielkoformatowa pozwala na uzyskanie szczegółowych odbitek o dużych rozmiarach, co jest szczególnie cenione w sztuce i dokumentacji architektonicznej. Warto również zauważyć, że aparaty te wymagają umiejętności i doświadczenia w zakresie kompozycji i technik fotograficznych, co czyni je bardziej wymagającym narzędziem w rękach fotografa. W kontekście standardów branżowych, wielkoformatowe aparaty fotograficzne często są stosowane w profesjonalnych studiach, a ich użycie wymaga znajomości zasad dotyczących głębi ostrości i perspektywy.

Pytanie 27

Na której ilustracji przedstawiono modyfikator oświetlenia dający ukierunkowany, wąski strumień światła?

A. Na ilustracji 4.

B. Na ilustracji 3.

C. Na ilustracji 2.

D. Na ilustracji 1.

W przypadku pytania o źródło ukierunkowanego, wąskiego strumienia światła, łatwo można się pomylić, bo wiele modyfikatorów światła wygląda dość podobnie i każdy z nich spełnia trochę inną rolę w praktyce fotograficznej. Parasolki (jak ta z ilustracji 1) oraz softboxy (ilustracja 2) są stworzone przede wszystkim do zmiękczania i rozpraszania światła, co powoduje, że światło rozlewa się na większą powierzchnię i daje łagodne przejścia tonalne. To świetnie sprawdza się przy portretach, ale zdecydowanie nie daje wąskiego, skupionego strumienia – wręcz przeciwnie, efekt jest bardzo szeroki i subtelny. Z kolei reflektory z blendą (taką jak na ilustracji 3) odbijają światło, zmieniając jego barwę i kierunek, jednak nie są w stanie precyzyjnie kontrolować szerokości wiązki światła – po prostu odbija się ono zgodnie z kątem padania i dalej rozprasza, zwłaszcza przy większych powierzchniach blendy. Częstym błędem jest traktowanie każdego modyfikatora jako uniwersalnego narzędzia, podczas gdy w praktyce branżowej zawsze dobiera się je pod kątem efektu końcowego. Typowe nieporozumienia to przekonanie, że każda 'nakładka' na lampę potrafi ukierunkować światło, ale tak naprawdę tylko grid (czyli plaster miodu z ilustracji 4) pozwala na precyzyjne ograniczenie rozproszenia i skierowanie światła dokładnie tam, gdzie chcemy. Moim zdaniem warto zapamiętać, że im modyfikator bardziej zamknięty i ograniczający boczne rozchodzenie wiązki, tym większa kontrola nad światłem – a tego nie osiągniemy ani parasolką, ani blendą, ani softboxem. W praktyce zawodowej to gridy odpowiadają za punktowe światło, które nie rozprasza się na boki, co jest nie do przecenienia przy budowaniu światła kontrowego, akcentującego lub tła, gdzie precyzja jest kluczowa. To właśnie takie techniczne niuanse odróżniają profesjonalne podejście od amatorskiego eksperymentowania.

Pytanie 28

Wykonanie zdjęcia dziewczyny w technice high key wymaga zorganizowania przestrzeni

A. obrazowej z czarnym tłem.

B. obrazowej z białym tłem.

C. przedmiotowej z czarnym tłem.

D. przedmiotowej z białym tłem.

Technika high key w fotografii to taki styl, w którym dominuje jasne, równomierne oświetlenie, minimalna ilość cieni, a tła często są praktycznie białe, wręcz prześwietlone, żeby uzyskać efekt lekkości i czystości kadru. W praktyce oznacza to, że trzeba zorganizować przestrzeń przedmiotową (czyli miejsce, gdzie modelka pozuje i gdzie ustawiasz światła i tło) właśnie z białym tłem. Tego wymaga zarówno teoria, jak i praktyka fotograficzna, bo wtedy światło dobrze się rozprasza, nie pojawiają się niechciane czarne plamy, a całość zdjęcia wygląda bardzo "czysto" i profesjonalnie. Fotografowie mody czy portretowi często korzystają z tego rozwiązania, bo ono świetnie podkreśla delikatność skóry, nadaje fotografii taki nowoczesny, atrakcyjny look. Z mojego doświadczenia wynika, że ustawienie białego tła (np. specjalnej papierowej blendy lub rozciągniętego materiału) i skierowanie na nie dodatkowego światła pozwala uzyskać bardzo neutralne kolory i uniknąć kłopotliwych dominant barwnych. Często korzysta się też z softboxów lub innych modyfikatorów światła, żeby wyeliminować ostre cienie. Przy high key ważna jest też kontrola ekspozycji – lepiej trochę prześwietlić niż mieć szare lub brudne biele. Tak pracują najlepsi fotografowie reklamowi i portretowi – precyzja i powtarzalność są tutaj kluczowe. Dobrze zapamiętać sobie tę zasadę, bo często pojawia się na egzaminach zawodowych i w praktyce zleceń komercyjnych.

Pytanie 29

Dobór prawidłowych parametrów ekspozycji materiału zdjęciowego o określonej czułości możliwy jest przy zastosowaniu

A. kolorymetru.

B. światłomierza.

C. spektrometru.

D. pehametru.

Przy doborze parametrów ekspozycji do materiału światłoczułego najczęściej pojawia się pokusa, żeby myśleć o innych narzędziach pomiarowych, bo w laboratoriach czy studiach fotograficznych spotyka się całą masę różnych urządzeń. Pehametry najczęściej kojarzą się z chemią fotograficzną, bo służą do pomiaru pH roztworów, a więc są niezbędne przy przygotowywaniu kąpieli wywołujących, utrwalaczy czy innych chemikaliów. Niemniej, absolutnie nie mają żadnego wpływu na określenie parametrów ekspozycji – można mieć idealnie przygotowaną chemię, ale jeśli źle ustawi się czas i przysłonę, materiał i tak będzie prześwietlony albo niedoświetlony. Kolorymetr natomiast to urządzenie do pomiaru barwy światła lub powierzchni. Owszem, używa się go w profesjonalnej fotografii, głównie do kalibracji monitorów lub do oceny temperatury barwowej źródeł światła, ale z mojego doświadczenia nie ma on bezpośredniego zastosowania przy wyznaczaniu ekspozycji materiału światłoczułego. Z kolei spektrometr służy do bardzo zaawansowanych analiz spektralnych – rozkłada światło na widmo i pozwala ocenić, jakie długości fal są obecne. To narzędzie raczej dla naukowców czy inżynierów niż dla fotografa. Moim zdaniem często wynika to z nieporozumienia, że precyzyjny sprzęt oznacza uniwersalność, a tak nie jest – każde z tych narzędzi ma swoją ściśle określoną funkcję. Typowym błędem myślowym jest założenie, że skoro coś mierzy światło lub ma związek z fotografią, to może zastąpić światłomierz. W praktyce jednak tylko światłomierz pozwala konkretnie dobrać parametry ekspozycji dla danego ustawienia ISO materiału światłoczułego, a cała reszta urządzeń jest uzupełnieniem, nie zamiennikiem. Warto wyrobić sobie nawyk korzystania z urządzeń zgodnie z ich przeznaczeniem, bo to naprawdę przekłada się na jakość i powtarzalność efektów.

Pytanie 30

Określ kroki w procesie C-41.

A. Wywoływanie barwne, wybielanie, płukanie, utrwalanie, stabilizacja

B. Wywoływanie, przerywanie, utrwalanie, płukanie

C. Wywoływanie barwne, wybielanie utrwalające, stabilizacja

D. Wywołanie czarno-białe, wtórne naświetlanie, wywoływanie barwne, wybielanie, utrwalanie

Niepoprawne odpowiedzi zawierają szereg błędnych koncepcji dotyczących procesu C-41. Przykładowo, wywoływanie barwne, wybielanie, płukanie, utrwalanie i stabilizacja to etapy, które muszą być wykonane w określonej kolejności i nie mogą być pomijane ani łączone w zbiory, jak sugerują inne odpowiedzi. W przypadku pierwszej opcji brakuje kluczowego etapu płukania, co może prowadzić do nierównomiernego rozwoju obrazu i jego trwałości. Kolejna odpowiedź zawiera poprawne etapy, ale sugeruje wybielanie utrwalające, co jest terminologicznie niepoprawne, ponieważ wybielanie i utrwalanie to dwa oddzielne procesy, które mają różne cele i chemiczne składniki. Wskazanie na czarno-białe wywoływanie w ostatniej odpowiedzi wprowadza zamieszanie, ponieważ film C-41 dotyczy wyłącznie barwnego wywoływania. W praktyce, zrozumienie tych etapów jest niezbędne dla każdego, kto zajmuje się fotografią, a błędne interpretacje mogą prowadzić do zniszczenia materiałów fotograficznych i utraty wartościowych obrazów. Kluczowe jest stosowanie się do standardów branżowych oraz dobrą praktykę, co pozwala uniknąć typowych błędów, które mogą wystąpić przy niewłaściwej interpretacji procesów chemicznych.

Pytanie 31

Fotografię wykonano z wykorzystaniem oświetlenia

A. górnego.

B. tylnego.

C. bocznego.

D. przedniego.

Fotografia została wykonana z wykorzystaniem oświetlenia tylnego, czyli tzw. podświetlenia lub światła kontrowego. W praktyce oznacza to, że główne źródło światła (w tym przypadku słońce) znajduje się za fotografowanym obiektem i jest skierowane w stronę obiektywu aparatu. To ustawienie światła powoduje powstawanie charakterystycznych efektów, takich jak silne kontrasty, wyraźne zarysy kształtów, a także często widoczne promienie światła czy wręcz flary. W branży fotograficznej przyjęło się, że takie oświetlenie jest świetnym sposobem na uzyskanie klimatycznych i dynamicznych zdjęć, podkreślających kontury, a niekiedy nawet dodających tajemniczości obrazowi. Często fotografowie używają tej techniki do fotografii portretowej w plenerze lub do tworzenia tzw. rim light, który podkreśla sylwetkę fotografowanego obiektu. Warto pamiętać, że kontrola ekspozycji przy takim świetle wymaga wprawy, bo łatwo prześwietlić tło lub niedoświetlić przedni plan, ale efekt końcowy naprawdę robi wrażenie. Moim zdaniem to jedno z najciekawszych rozwiązań, szczególnie gdy chcemy wyeksponować strukturę liści czy dodać zdjęciu głębi. Z doświadczenia wiem, że dobrze wykorzystane tylne światło potrafi całkowicie odmienić charakter zdjęcia.

Pytanie 32

Grafika wektorowa jest przechowywana w postaci informacji o

A. liniaturach

B. krążkach rozproszenia

C. pikselach

D. krzywych matematycznych

Często można spotkać pomyłki między grafiką rastrową a wektorową. Grafika rastrowa to tak naprawdę siatka pikseli, co oznacza, że każda część obrazu to punkt. Jak powiększamy taki obrazek, to niestety jakość leci w dół, bo te piksele się rozciągają. Zdarza się, że projektanci używają rastrowych obrazów tam, gdzie lepiej sprawdziłaby się wektorowa, co prowadzi do średnich efektów. Liniatury to temat, który często pojawia się w kontekście grafiki rastrowej, ale w wektorowej to nie tak działa. A krążki rozproszenia? To bardziej sprawa optyki niż grafiki wektorowej. Zrozumienie roli krzywych matematycznych to klucz do tworzenia dobrej grafiki wektorowej, bo dzięki temu możemy dokładnie definiować kształty bez obawy o jakość. Wiedza o różnicach między tymi dwoma rodzajami grafiki to podstawa w projektowaniu, żeby końcowy efekt był naprawdę estetyczny i technicznie poprawny.

Pytanie 33

Metoda tworzenia obrazu, w której przeważają ciemne tonacje oraz czerń, to

A. pigment

B. low key

C. guma

D. high key

Teknika low key odnosi się do stylu fotografii i sztuki wizualnej, w której dominują ciemne tony oraz czerń, co pozwala na uzyskanie dramatycznego i głębokiego efektu wizualnego. W tej technice kluczowym elementem jest kontrast między światłem a cieniem, co tworzy atmosferę tajemniczości oraz intensywności. Przykładami zastosowania low key mogą być portrety artystyczne, w których gra światła i cienia podkreśla rysy twarzy modela, nadając im wyrazistość i charakter. Fotografowie często stosują takie metody w fotografii mody czy portretowej, aby skoncentrować uwagę widza na danym obiekcie. Efekty low key są również wykorzystywane w filmie i sztukach performatywnych, aby wywołać emocje poprzez atmosferę. W branży filmowej technika ta ma zastosowanie w tworzeniu napięcia i dramatyzmu, co można zaobserwować w wielu filmach kryminalnych i thrillerach, gdzie ciemne, niejednoznaczne oświetlenie wpływa na odbiór narracji. Zrozumienie tej techniki jest kluczowe dla profesjonalnych fotografów, którzy pragną bawić się światłem, aby osiągać zamierzone efekty wizualne.

Pytanie 34

Obrazy HDR wyświetlane na monitorach HDR charakteryzują się

A. wyższą rozdzielczością przy tej samej liczbie pikseli

B. lepszą ostrością krawędzi obiektów

C. większą kompresją pliku przy tej samej jakości

D. większą rozpiętością tonalną od czerni do bieli

W kontekście obrazu HDR, pojawiają się powszechne nieporozumienia dotyczące jego właściwości. Na przykład, większa kompresja pliku przy tej samej jakości może sugerować, że HDR wymaga mniejszych rozmiarów plików, co jest błędne. W rzeczywistości, obrazy HDR często zajmują więcej miejsca ze względu na dodatkowe informacje o kolorach i jasności. Kompresja nie koreluje bezpośrednio z jakością obrazu; wręcz przeciwnie, aby zachować wszystkie detale, może być potrzebna mniejsza kompresja lub jej brak. Kolejnym błędnym przekonaniem jest, że HDR przekłada się na lepszą ostrość krawędzi obiektów. Ostrość obrazu zależy od rozdzielczości i jakości materiału źródłowego, a HDR koncentruje się na zakresie tonalnym, a nie na ostrości. Wyższa rozdzielczość przy tej samej liczbie pikseli to również nieporozumienie – liczba pikseli definiuje rozdzielczość, a nie format obrazu. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby w pełni wykorzystać potencjał technologii HDR oraz uniknąć typowych błędów myślowych, które mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków.

Pytanie 35

Która wada obiektywu polega na tym, że wiązka promieni świetlnych wychodząca z punktu położonego poza osią optyczną obiektywu, po przejściu przez obiektyw tworzy obraz w kształcie przecinka?

A. Aberracja chromatyczna.

B. Astygmatyzm.

C. Aberracja komatyczna.

D. Dystorsja.

Aberracja komatyczna, zwana po prostu komą, to dość ciekawa i niestety bardzo uciążliwa wada optyczna, szczególnie jeśli pracujemy z jasnymi obiektywami i zależy nam na perfekcyjnej ostrości w całym kadrze. Polega ona na tym, że światło pochodzące z punktu położonego poza osią optyczną (czyli np. z rogu kadru) po przejściu przez soczewki nie skupia się w jednym punkcie. Zamiast tego obraz punktowy zamienia się w kształt przypominający przecinek, kometę czy nawet skrzydło mewy – stąd ta nazwa. Efekt ten jest szczególnie widoczny przy fotografii nocnej, np. gdy robisz zdjęcia gwiazd albo świateł w mieście. Z mojego doświadczenia wynika, że nawet bardzo drogie obiektywy czasami mają z tym problem, zwłaszcza przy pełnym otwarciu przysłony. Najlepsi producenci, tacy jak Zeiss czy Sigma Art, stosują specjalne układy soczewek asferycznych, żeby minimalizować komę, ale nigdy nie pozbywają się jej całkowicie. Fotografowie krajobrazu często przymykają obiektyw właśnie po to, by poprawić ostrość na brzegach i zredukować efekt przecinków. To pokazuje, że znajomość tej wady jest bardzo przydatna w praktyce – można lepiej dobrać sprzęt albo ustawienia do danego zadania. Komatyczna aberracja to zjawisko doskonale opisane w podręcznikach fotografii i optyki, a zrozumienie jej pozwala świadomie korzystać z możliwości (i ograniczeń) obiektywów. Moim zdaniem, jeśli ktoś poważnie podchodzi do fotografii nocnej, to po prostu musi się nauczyć rozpoznawać komę i wiedzieć, jak z nią walczyć.

Pytanie 36

Aby uzyskać zdjęcie całej postaci koszykarza z trybuny podczas meczu, jaki obiektyw aparatu fotograficznego powinien być użyty, żeby skutecznie wypełnić kadr?

A. 18-55 mm

B. 35 mm

C. 70-200 mm

D. 24 mm

Wybór obiektywu o ogniskowej 70-200 mm jest trafny, gdyż tego typu obiektywy oferują wszechstronność, która jest niezbędna podczas fotografowania sportów drużynowych, takich jak koszykówka. Dzięki zmiennej ogniskowej możliwe jest uchwycenie detali oraz pełnej sylwetki zawodnika z różnych odległości. Ogniskowa 70 mm umożliwia zbliżenie na postać koszykarza, natomiast 200 mm pozwala na uchwycenie akcji z większej odległości, co jest przydatne, gdy nie można zbliżyć się do boiska. Dodatkowo, obiektywy tej klasy często charakteryzują się dużą jasnością, co z kolei pozwala na uzyskanie lepszych efektów w warunkach słabego oświetlenia, co jest częstym wyzwaniem w halach sportowych. W praktyce, fotografowie sportowi często sięgają po obiektywy z tej kategorii, ponieważ zapewniają one odpowiednią jakość obrazu oraz możliwość szybkiej reakcji na dynamiczne sytuacje, które mają miejsce w trakcie meczu.

Pytanie 37

Do wykonania fotografii anamorficznej (z charakterystycznymi poziomymi flarami) potrzebny jest

A. matryca o zwiększonej rozdzielczości poziomej

B. specjalny filtr dyfuzyjny

C. obiektyw anamorficzny lub nasadka anamorficzna

D. aparat z trybem podwójnej ekspozycji

Wybór odpowiedzi sugerujących użycie specjalnego filtru dyfuzyjnego, matrycy o zwiększonej rozdzielczości poziomej lub aparatu z trybem podwójnej ekspozycji nie odpowiada rzeczywistości technicznej związanej z fotografią anamorficzną. Filtr dyfuzyjny może wpływać na miękkość obrazu, ale nie ma wpływu na charakterystyczne efekty anamorficzne, jak poziome flary czy rozszerzenie kadru w poziomie. Matryca o zwiększonej rozdzielczości poziomej w teorii mogłaby pomóc w rejestrowaniu większej ilości detali, ale sama w sobie nie jest wystarczająca do uzyskania efektów anamorficznych. Kluczowe w fotografii anamorficznej jest zachowanie odpowiedniej geometrii obrazu, co jest realizowane za pomocą specjalnych obiektywów. Z kolei aparat z trybem podwójnej ekspozycji oferuje ciekawe możliwości artystyczne, ale nie jest on związany z techniką anamorficzną, która polega na specyficznym przetwarzaniu obrazu w czasie rzeczywistym. Takie błędne podejścia mogą prowadzić do nieporozumień i ograniczenia kreatywności, gdyż nie opierają się na solidnych fundamentach technicznych, które są kluczowe w fotografii. Zrozumienie właściwego sprzętu i jego zastosowania jest niezwykle istotne w dążeniu do uzyskania pożądanych efektów wizualnych.

Pytanie 38

Obiektyw powiększalnika z zanieczyszczoną soczewką, pokrytą drobnymi cząstkami kurzu, powinien być czyszczony przy użyciu

A. bibułki do tuszu oraz pędzelka

B. wody destylowanej z detergentem

C. wody z mikrofibry

D. pędzelka z gruszką

Pędzelek z gruszką jest najlepszym narzędziem do czyszczenia soczewek obiektywu powiększalnika, ponieważ pozwala na usunięcie drobnych cząstek kurzu bez ryzyka zarysowania powierzchni. Gruszka umożliwia wydmuchanie powietrza, co skutecznie usuwa zanieczyszczenia, jednocześnie nie wprowadzając dodatkowych substancji, które mogłyby zaszkodzić optyce. W przeciwieństwie do innych metod, takich jak użycie wody, nie ma ryzyka wprowadzenia wilgoci, która mogłaby prowadzić do pleśni lub uszkodzenia powłok antyrefleksyjnych. Dobre praktyki w zakresie konserwacji sprzętu optycznego zalecają regularne czyszczenie obiektywów, aby zachować jakość obrazu, a pędzelek z gruszką jest idealnym rozwiązaniem w codziennej pielęgnacji. Użycie tego typu narzędzi jest powszechną metodą stosowaną w fotografii i optyce, gdzie zachowanie czystości optyki jest kluczowe dla uzyskania najlepszych rezultatów.

Pytanie 39

Przedstawione zdjęcie zostało wykonane aparatem cyfrowym z obiektywem

A. długoogniskowym.

B. fotogrametrycznym.

C. lustrzanym.

D. szerokokątnym.

Analizując przedstawione odpowiedzi, warto zwrócić uwagę na różnice między poszczególnymi typami obiektywów. Obiektywy lustrzane, które często mylone są z szerokokątnymi, charakteryzują się zastosowaniem lustra w mechanizmie, co pozwala na fotografowanie z różnymi kątami widzenia, ale w specyficznych sytuacjach, takich jak portrety czy fotografia przyrody. W tym przypadku, zdjęcie wykazuje cechy typowe dla obiektywów szerokokątnych, a nie lustrzanych. Kolejna opcja, obiektyw długoogniskowy, jest zazwyczaj stosowany do uchwycenia szczegółów z dużej odległości, co również nie znajduje zastosowania w kontekście szerokiego widzenia, które jest kluczowe dla poprawnej odpowiedzi. Długoogniskowe obiektywy mają naturalnie węższe pole widzenia, co sprawia, że nie nadają się do sytuacji, gdzie wymagane jest uchwycenie dużych przestrzeni. Obiektywy fotogrametryczne, z kolei, są specjalistycznie zaprojektowane do pomiarów i analizy przestrzennej; ich zastosowanie skupia się na precyzyjnych danych geometrycznych, co nie jest celem typowej fotografii, w której istotne jest uchwycenie otoczenia. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi rodzajami obiektywów pomoże w uniknięciu typowych błędów myślowych, które prowadzą do nieprawidłowych odpowiedzi. Wiedza na ten temat jest kluczowa dla osób zajmujących się fotografią, niezależnie od jej rodzaju, i stanowi fundament dla dalszego rozwoju umiejętności fotograficznych.

Pytanie 40

Na ilustracji przedstawiono oprogramowanie służące wyłącznie do obróbki

A. materiałów wideo.

B. materiałów audio.

C. obiektów wektorowych.

D. obrazów rastrowych.

To jest właśnie przykład oprogramowania specjalistycznego do edycji dźwięku — na ilustracji widzisz Audacity, które jest jednym z najpopularniejszych i otwartoźródłowych narzędzi do obróbki materiałów audio. Moim zdaniem warto umieć rozpoznawać takie programy nawet po samym interfejsie, bo branża multimedialna opiera się na znajomości konkretnych rozwiązań. Audacity umożliwia nagrywanie, cięcie, miksowanie i nakładanie efektów na ścieżki dźwiękowe. W praktyce wykorzystywany jest przez podcasterów, muzyków czy nawet nauczycieli przygotowujących materiały edukacyjne. Jego funkcjonalność opiera się na manipulacji falą dźwiękową, wsparciu dla wielu formatów i możliwości korzystania z pluginów VST. Co ciekawe, częstotliwość próbkowania oraz obsługa wielu ścieżek to już właściwie branżowy standard. W porównaniu do programów graficznych czy do montażu wideo, Audacity skupia się wyłącznie na edycji audio – nie obsłużysz tu grafik ani filmów. Kluczowym pojęciem przy pracy z takim softem jest tzw. nieniszcząca edycja, co oznacza, że oryginalny plik audio nie jest od razu trwale zmieniany. To ogromna zaleta zwłaszcza przy pracy z ważnymi nagraniami. Szczerze mówiąc, nawet początkujący użytkownik dość szybko nauczy się podstaw w Audacity, bo interfejs jest bardzo intuicyjny.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej