Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 17:53
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 18:12

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Pliki HDR tworzy się w sytuacji, gdy

A. niezbędne jest zastosowanie bracketingu

B. zakres tonalny motywu przewyższa zakres tonalny obsługiwany przez matrycę

C. zakres tonalny motywu jest niższy niż zakres tonalny obsługiwany przez matrycę

D. wymagane jest użycie pliku RAW

Pliki HDR (High Dynamic Range) są używane w sytuacjach, gdy rozpiętość tonalna motywu, czyli zakres od najciemniejszych do najjaśniejszych partii w obrazie, przekracza możliwości matrycy aparatu, czyli zakres, który jest w stanie uchwycić w jednym ujęciu. W praktyce oznacza to, że w sytuacji o dużym kontraście, jak np. widok na krajobraz z jasnym słońcem i ciemnym cieniem, standardowe zdjęcie może nie oddać detali w najjaśniejszych i najciemniejszych fragmentach. Zastosowanie techniki HDR polega na wykonaniu kilku zdjęć o różnych ustawieniach ekspozycji, a następnie ich połączeniu w jeden obraz, który efektywnie łączy detale z różnych zakresów tonalnych. Dzięki temu uzyskujemy zdjęcia, które lepiej odwzorowują rzeczywistość oraz mają bogatsze kolory i detale. W branży fotograficznej technika HDR stała się standardem w celu uzyskania lepszej jakości obrazu w trudnych warunkach oświetleniowych, co jest szczególnie przydatne w fotografii krajobrazowej, architektonicznej oraz w sytuacjach, gdzie kontrola nad światłem jest kluczowa.

Pytanie 2

Jakiego materiału dotyczy oznaczenie "typ 120"?

A. Papieru wielogradacyjnego

B. Papieru stałogradacyjnego

C. Błony zwojowej

D. Materiału małoobrazkowego

Wybór odpowiedzi na temat oznaczenia "typ 120" powinien być dokładny, ponieważ każdy z wymienionych materiałów ma swoje specyficzne właściwości i zastosowania. Papier stałogradacyjny to materiał, który jest używany w technice druku i nie ma związku z błoną zwojową. Jest to rodzaj papieru, który może być używany do tworzenia odbitek, ale nie odnosi się do fotografii negatywowej, co jest kluczowe w kontekście błon fotograficznych. Z kolei papier wielogradacyjny jest rodzajem papieru fotograficznego, który pozwala na uzyskanie różnych tonacji, ale również nie jest tym samym co błona zwojowa. Materiał małoobrazkowy to ogólne pojęcie, które najczęściej odnosi się do błon o mniejszych wymiarach, takich jak typ 35 mm. Użytkownicy, którzy mylą typy materiałów, mogą nie zrozumieć, jak różne formaty wpływają na jakość obrazu. W fotografii każdy typ materiału odgrywa istotną rolę w uzyskiwaniu pożądanych efektów, a nieznajomość różnic między błonami zwojowymi a innymi materiałami może prowadzić do nieporozumień dotyczących ich zastosowania w praktyce fotograficznej. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnej pracy w dziedzinie fotografii, zarówno w kontekście technicznym, jak i artystycznym.

Pytanie 3

Do fotografowania scen o dużym kontraście, w celu prawidłowej rejestracji szczegółów w światłach należy w aparacie fotograficznym ustawić tryb pomiaru

A. matrycowy.

B. punktowy.

C. centralnie ważony.

D. uśredniony.

Wybierając tryb pomiaru punktowego w aparacie fotograficznym do fotografowania scen o dużym kontraście, masz największą kontrolę nad tym, które partie obrazu będą prawidłowo naświetlone. Tryb punktowy analizuje światło tylko z małego obszaru kadru, najczęściej z centrum lub wybranego przez użytkownika punktu. To pozwala dokładnie dobrać ekspozycję pod konkretny fragment – na przykład jasny element, na którym zależy Ci najbardziej pod względem szczegółów. Szczególnie w sytuacjach, gdzie w kadrze występują bardzo jasne i bardzo ciemne fragmenty jednocześnie (np. scena z jasnym oknem i ciemnym wnętrzem), tryb punktowy pozwala „uratować” detale w światłach, bo właśnie na nich skupia się pomiar. Wielu zawodowych fotografów stosuje tę technikę przy fotografii portretowej przy oknie, czy w fotografii krajobrazowej o wschodzie lub zachodzie słońca. Standardy branżowe sugerują wykorzystywanie tego trybu właśnie wtedy, gdy zależy nam na precyzyjnym sterowaniu ekspozycją i zachowaniu tekstury w jasnych partiach. Z mojego doświadczenia wynika, że pomiar punktowy to świetna opcja, gdy masz czas na spokojne ustawienie ekspozycji, bo pozwala uniknąć przepaleń i daje lepszą kontrolę kreatywną – szczególnie przy pracy na manualu lub z blokadą ekspozycji. Warto jednak pamiętać, że wymaga to świadomego kadrowania i często pewnej wprawy, bo łatwo prześwietlić lub niedoświetlić inne fragmenty zdjęcia, jeśli nie zwrócisz na to uwagi.

Pytanie 4

Do wertykalnego odwracania obrazu w lustrzankach cyfrowych służy

A. pryzmat pentagonalny.

B. wizjer.

C. matówka.

D. lustro półprzepuszczalne.

Pryzmat pentagonalny to kluczowy element w konstrukcji lustrzanek cyfrowych, który odpowiada za odwracanie obrazu w pionie, czyli wertykalnie. Gdy światło wpada przez obiektyw, trafia najpierw na lustro, potem na matówkę, ale to pryzmat pentagonalny w wizjerze prostuje ten obraz, żebyśmy mogli widzieć scenę prawidłowo – tak, jak wygląda na żywo, a nie do góry nogami. To rozwiązanie jest stosowane w lustrzankach od dekad i moim zdaniem bardzo dobrze się sprawdza, bo umożliwia natychmiastową ocenę kadru bez konieczności przetwarzania obrazu elektronicznie. W pryzmacie światło przechodzi przez układ pięciu ścian, co skutecznie odwraca obraz wertykalnie, ale bez zmiany orientacji poziomej. Takie rozwiązania są standardem w fotografii profesjonalnej i amatorskiej – widać to na przykład w aparatach Nikon czy Canon. Warto też wiedzieć, że alternatywą dla pryzmatu w tańszych lustrzankach jest układ luster zwany kominem, ale pryzmat daje wyższą jakość, lepszą jasność i ostrość obrazu w wizjerze. Z doświadczenia wiem, że brak odwrócenia obrazu powodowałby ogromny dyskomfort podczas fotografowania, bo wszystko byłoby dosłownie na opak. To jeden z tych szczegółów, które robią ogromną różnicę w codziennej pracy fotografa.

Pytanie 5

Aby zarejestrować różne etapy ruchu, konieczne jest zastosowanie oświetlenia

A. stroboskopowego

B. błyskowego

C. ciągłego

D. dziennego

W przypadku analizy ruchu, wybór odpowiedniego źródła światła ma kluczowe znaczenie. Oświetlenie dzienne, mimo że jest naturalne i szeroko dostępne, nie zapewnia wystarczającej precyzji w rejestracji szybkich ruchów. Jego zmieniająca się intensywność oraz różnorodność warunków atmosferycznych mogą prowadzić do niejednolitych wyników, co utrudnia analizę. Oświetlenie ciągłe, podobnie jak dzienne, dostarcza stałego strumienia światła, ale nie jest w stanie uchwycić szczegółów ruchu o dużej prędkości, co czyni je niewłaściwym wyborem. W kontekście badań naukowych i inżynieryjnych, ważne jest, aby unikać podejść, które mogą powodować rozmycie obrazu, co jest typowe dla tych metod. Z kolei oświetlenie błyskowe, które również emituje intensywne światło, działa na zasadzie jednorazowego błysku, co może prowadzić do utraty informacji o ruchu w czasie, zwłaszcza gdy wymagana jest rejestracja serii ruchów. Stosowanie tych typów oświetlenia wiąże się z typowymi błędami myślowymi, takimi jak przekonanie, że każde źródło światła będzie skuteczne w każdej sytuacji. Kluczowe jest zrozumienie, że dla precyzyjnej analizy ruchu, oświetlenie stroboskopowe jest preferowane, ponieważ zapewnia stabilność i możliwość uchwycenia dynamicznych zmian, co przekłada się na jakość badań i analiz.

Pytanie 6

Czy oświetlenie rembrandtowskie można uzyskać przez umiejscowienie światła głównego

A. bezpośrednio nad obiektywem

B. w miejscu przednio-górno-bocznym

C. poniżej obiektywu

D. za modelem, w kierunku obiektywu

Oświetlenie rembrandtowskie charakteryzuje się specyficzną konfiguracją, która prowadzi do powstania charakterystycznego trójkątnego światła na policzku modela. Aby uzyskać ten efekt, światło główne powinno być umieszczone w pozycji przednio-górno-bocznej, co oznacza, że znajduje się ono na wysokości oczu modela lub nieco powyżej, a z boku, tworząc kąt około 45 stopni w stosunku do osi obiektywu. Taka lokalizacja światła pozwala na odpowiednie modelowanie rysów twarzy, uwydatniając cienie i światła, co jest istotne dla stworzenia dramatycznego, ale jednocześnie naturalnego efektu. W praktyce, oświetlenie rembrandtowskie jest często stosowane w portretach, szczególnie w fotografii studyjnej oraz malarstwie, gdzie zależy nam na uzyskaniu głębi i tekstury w obrazie. Ważnym aspektem jest również użycie odpowiednich modyfikatorów światła, takich jak softboxy czy reflektory, które mogą pomóc w kontrolowaniu intensywności i kierunku światła, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie fotografii.

Pytanie 7

Jaką rolę pełni system optycznej stabilizacji obrazu?

A. Zmniejsza wpływ poruszenia aparatu przy fotografowaniu z ręki.

B. Poprawia ostrość zdjęć szybko poruszających się obiektów.

C. Zwiększa głębię ostrości.

D. Zmniejsza zaszumienie obrazu.

System optycznej stabilizacji obrazu (OIS) to naprawdę przydatny wynalazek, szczególnie dla osób, które często fotografują z ręki – czy to lustrzanką, bezlusterkowcem, czy nawet smartfonem. Chodzi o to, że w praktyce bardzo trudno jest utrzymać aparat zupełnie nieruchomo, zwłaszcza przy dłuższych czasach naświetlania. Nawet najmniejsze drgnięcie dłoni może skutkować rozmazanym zdjęciem. OIS korzysta z ruchomych elementów obiektywu lub matrycy, które automatycznie kompensują te drgania, dostosowując położenie soczewek lub sensora do ruchów rejestrowanych przez żyroskopy i akcelerometry. Dzięki temu zdjęcia wychodzą ostrzejsze, nawet jeśli nie masz statywu pod ręką. Z mojego doświadczenia, to jest nieocenione narzędzie na przykład podczas fotografowania krajobrazów po zmroku albo wnętrz przy słabym świetle – można spokojnie wydłużyć czas naświetlania, a obraz i tak pozostaje wyraźny. W branży fotograficznej uważa się, że dobra stabilizacja pozwala wydłużyć czas migawki nawet o 3-5 EV bez widocznego rozmycia, co jest niemałym osiągnięciem. Oczywiście, stabilizacja optyczna nie zastąpi całkiem statywu przy bardzo długich ekspozycjach, ale w codziennym, spontanicznym fotografowaniu to ogromna pomoc. Warto też pamiętać, że OIS nie wpływa na ostrość obiektów szybko poruszających się – do tego potrzebny jest krótki czas naświetlania. Jednak jeśli chodzi o minimalizowanie skutków poruszenia aparatu, to systemy OIS są już praktycznie standardem i na pewno warto z nich korzystać.

Pytanie 8

Aby uzyskać równomierne i poprawiające wygląd oświetlenie twarzy modelki podczas sesji zdjęciowej w studio, co należy wykorzystać?

A. wrota

B. softbox i blendy

C. stożkowy tubus

D. soczewkę Fresnela

Softbox i blendy są niezwykle skutecznymi narzędziami do uzyskania równomiernego i przyjemnego oświetlenia w fotografii studyjnej. Softbox działa poprzez rozproszenie światła, co eliminuje ostre cienie i tworzy delikatne, naturalnie wyglądające oświetlenie, które jest szczególnie korzystne dla portretów. Użycie blendy pomaga odbić światło i skierować je w odpowiednie miejsca, co pozwala na dodatkowe modelowanie światła oraz podkreślenie rysów twarzy modelki. Dobrze ustawione blendy mogą również zredukować kontrasty i dostosować temperaturę barwową światła, co jest kluczowe w kontekście zachowania naturalnych tonów skóry. W praktyce, aby uzyskać optymalne rezultaty, warto umieścić softbox pod kątem 45 stopni w stosunku do modelki, a blendy używać na przeciwnym boku, co pomoże zbalansować światło i cienie. Taka konfiguracja jest zalecana w branży, aby zapewnić wysoką jakość zdjęć, która spełnia standardy profesjonalnej fotografii portretowej.

Pytanie 9

Na ilustracjach przedstawiono efekt zastosowania w programie Adobe Photoshop filtra

A. krystalizacja.

B. solaryzacja.

C. płaskorzeźba.

D. wyostrzenie.

Filtr krystalizacja w programie Adobe Photoshop to świetne narzędzie, jeśli chcesz osiągnąć efekt zamiany zdjęcia w rodzaj mozaiki lub obrazu zbudowanego z nieregularnych wielokątów przypominających kryształy. Działa to tak, że algorytm dzieli obraz na wiele małych, losowo rozłożonych obszarów i w każdym z nich uśrednia kolory, sprawiając, że całość wygląda jakby była pokryta drobnymi, kolorowymi fragmentami szkła. Użytkownicy często stosują ten efekt, by nadać zdjęciom artystyczny charakter, szczególnie w grafice reklamowej lub materiałach ilustracyjnych, kiedy trzeba podkreślić nowoczesność albo abstrakcyjność przekazu. Moim zdaniem, krystalizacja może być też przydatna przy tworzeniu tła, które nie odciąga uwagi od głównych elementów projektu. W praktyce, dobrym pomysłem jest eksperymentowanie z rozmiarem komórek krystalizacji, żeby trafić w idealny balans pomiędzy rozpoznawalnością pierwowzoru a oryginalnym efektem graficznym. Warto pamiętać, że takie filtry to nie tylko zabawa, ale też konkretne narzędzie do budowania odpowiedniego nastroju wizualnego, co jest zgodne z zasadami projektowania graficznego i obecnymi trendami w branży.

Pytanie 10

Jaką wartość czułości matrycy warto ustawić w aparacie fotograficznym, aby wykonać zdjęcie studyjne z użyciem oświetlenia błyskowego?

A. ISO 800

B. ISO 1600

C. ISO 1400

D. ISO 200

Ustawienie ISO na 200 w aparacie przy robieniu zdjęć studyjnych z błyskiem jest naprawdę dobre z kilku powodów. Przede wszystkim, przy tak mocnym świetle, jakim jest błysk, niższe ISO pomaga uzyskać lepszą jakość zdjęcia, bo jest mniej szumów i więcej detali. ISO 200 to taki standard w studyjnej fotografii, bo daje fajną równowagę między jakością a ekspozycją. Dzięki temu zdjęcia mają wyraźniejsze kolory i szczegóły. Kiedy ustawisz ISO na 200, aparat będzie też mniej wrażliwy na szumy, co jest mega istotne, kiedy chcemy mieć wysoką jakość. Poza tym, przy tym ISO możesz korzystać z dłuższych czasów naświetlania, co się przydaje przy lampach błyskowych, które różnie błyskają. Dobrze jest też pamiętać, żeby dostosować przysłonę i czas otwarcia migawki, żeby wszystko ładnie się zgrało. W studyjnej fotografii, gdzie kontrolujesz światło, niższe ISO daje więcej możliwości, kiedy obrabiasz zdjęcia później.

Pytanie 11

Kiedy planujesz robić zdjęcia z widokiem na odległe obiekty, co powinieneś przygotować?

A. obiektyw szerokokątny

B. teleobiektyw

C. mieszek

D. soczewkę Fresnela

Teleobiektyw to kluczowy element w fotografii umożliwiający rejestrowanie oddalonych obiektów z wysoką jakością i szczegółowością. Jego największą zaletą jest zdolność do zbliżania odległych elementów sceny bez utraty ostrości, co jest niezbędne w fotografii przyrodniczej, sportowej czy krajobrazowej. Teleobiektywy charakteryzują się długą ogniskową, co pozwala na kompresję perspektywy oraz uzyskanie efektu zamknięcia tła. Dzięki nim można uchwycić szczegóły, które byłyby niewidoczne przy użyciu standardowego obiektywu. W praktyce, fotografując dziką faunę, teleobiektyw pozwala na bezpieczne oddalenie od zwierząt, minimalizując stres dla nich oraz zapewniając lepsze kadry. Korzystając z teleobiektywu, warto również zwrócić uwagę na stabilizację obrazu, aby uniknąć rozmyć spowodowanych drganiami aparatu. Ponadto, teleobiektywy są często stosowane w fotografii portretowej, gdzie umożliwiają uzyskanie przyjemnego efektu rozmycia tła (bokeh).

Pytanie 12

Z jakiego kąta matrycy aparatu cyfrowego należy usunąć zanieczyszczenia, jeśli na wyświetlaczu LCD są one widoczne w lewym górnym rogu?

A. Z prawego dolnego.

B. Z prawego górnego.

C. Z lewego dolnego.

D. Z lewego górnego.

Odpowiedź "Z prawego dolnego" jest poprawna, ponieważ na matrycy aparatu cyfrowego zabrudzenia, które są widoczne na wyświetlaczu LCD, są efektem odzwierciedlenia zanieczyszczeń znajdujących się na obiektywie lub filtrze. Kiedy patrzymy na obraz wyświetlany w lewym górnym rogu, można wywnioskować, że zabrudzenie znajduje się w przeciwnym narożniku, czyli w prawym dolnym. To zjawisko jest zgodne z zasadą optyki, gdzie kierunek światła i kąt jego padającia mają kluczowe znaczenie dla uzyskania poprawnego odwzorowania. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być rutynowe czyszczenie sprzętu fotograficznego, które powinno być przeprowadzane systematycznie, by uniknąć degradacji obrazu. Dobre praktyki w branży fotograficznej zalecają regularne sprawdzanie czystości optyki oraz korzystanie z profesjonalnych zestawów do czyszczenia, co pozwala na zachowanie wysokiej jakości zdjęć i długowieczności sprzętu.

Pytanie 13

Największe zniekształcenie obrazu w fotografii portretowej (przy założeniu stałej odległości przedmiotowej) uzyska się przy zastosowaniu

A. obiektywu standardowego.

B. obiektywu długoogniskowego.

C. teleobiektywu.

D. obiektywu szerokokątnego.

Obiektyw szerokokątny faktycznie daje największe zniekształcenia obrazu w fotografii portretowej, jeśli trzymamy stałą odległość przedmiotową. Moim zdaniem to jest jeden z najbardziej typowych błędów początkujących fotografów – wziąć szeroki kąt do portretu i być zdziwionym, że twarz wygląda dziwnie, a nos wydaje się ogromny. Wynika to z tzw. dystorsji geometrycznej, głównie beczkowatej, ale też z samej perspektywy: obiektyw szerokokątny „rozciąga” elementy znajdujące się bliżej obiektywu względem tych dalej położonych. Przykładowo, kiedy fotografujesz kogoś szerokim kątem z bliska – nos, usta, broda będą wydawać się przesadnie wyeksponowane, a uszy i reszta głowy schowają się w tle. W profesjonalnej fotografii portretowej standardem jest używanie ogniskowych od 85 do nawet 135 mm (pełna klatka), bo wtedy twarz wygląda naturalnie, proporcje są zachowane, a zniekształcenia minimalne. Szeroki kąt nadaje się raczej do zdjęć grupowych czy reportażowych, kiedy zależy nam na pokazaniu szerszego kontekstu, a nie na estetyce pojedynczej sylwetki. Co ciekawe, w reklamach kosmetyków praktycznie nigdy nie zobaczysz zdjęć zrobionych szerokim kątem z bliska – bo efekt byłby wręcz odstraszający. Takie detale mają ogromne znaczenie, nawet jeśli na pierwszy rzut oka wydają się nieistotne.

Pytanie 14

Podczas robienia zdjęć określono prawidłowe ustawienia ekspozycji: f/11 oraz 1/125 s. Jakie parametry ekspozycji powinny być użyte w danych warunkach oświetleniowych, aby osiągnąć maksymalną głębię ostrości i właściwe naświetlenie?

A. f/22 i 1/500 s

B. f/22 i 1/30 s

C. f/5,6 i 1/30 s

D. f/5,6 i 1/500 s

Wybór wartości przysłony f/22 oraz czasu naświetlania 1/30 s jest optymalny dla uzyskania największej głębi ostrości oraz prawidłowego naświetlenia w analizowanych warunkach oświetleniowych. Ustawienie przysłony na f/22 umożliwia większą ilość światła wpadającego do obiektywu, co przyczynia się do zwiększenia głębi ostrości. Głębia ostrości odnosi się do zakresu odległości, w którym obiekty na zdjęciu są ostre; w przypadku większej wartości przysłony (mniejszego otworu) ostrość rozciąga się na szerszym obszarze, co jest pożądane w fotografii krajobrazowej i architektonicznej. Ustalony czas naświetlania 1/30 s, w połączeniu z większą przysłoną, pozwala na odpowiednie naświetlenie obrazu, zapobiegając jednocześnie prześwietleniu. Dobrą praktyką jest dostosowywanie tych parametrów w zależności od warunków oświetleniowych, a w tym przypadku zmiana z 1/125 s na 1/30 s w połączeniu z większą przysłoną gwarantuje uzyskanie wyraźnego obrazu z odpowiednim balansem światła. Ponadto, w sytuacjach wymagających dużej głębi ostrości, jak w fotografii makro, często zaleca się stosowanie przysłony od f/16 do f/32, co dodatkowo potwierdza poprawność tego ustawienia.

Pytanie 15

Użycie światła rozproszonego na sesji zdjęciowej powoduje uzyskanie

A. rozległego obszaru półcienia za fotografowanym obiektem oraz niejednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

B. wyraźnego cienia za fotografowanym obiektem i jednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

C. rozległego obszaru półcienia za fotografowanym obiektem i jednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

D. wyraźnego cienia za fotografowanym obiektem oraz niejednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

Jak chodzi o światło rozproszone, to nie ma co mówić o ostrych cieniach ani nierównym oświetleniu, bo to po prostu nie jest prawda w kontekście fotografii. Ostre cienie pojawiają się głównie, gdy źródło światła jest małe w stosunku do obiektu, przez co cienie mają wyraźne granice. A z kolei światło rozproszone daje nam zupełnie inny efekt - mamy szeroki obszar półcienia, co ułatwia łagodne przejścia między światłem a cieniem. Nierównomierne oświetlenie to z kolei efekt złego ustawienia źródła światła lub ich niewłaściwej mocy, a nie rozpraszania światła, gdzie celem jest równomierne oświetlenie. Takie błędne wyobrażenia mogą prowadzić do kiepskich efektów wizualnych, które psują jakość zdjęcia. Kiedy stosujemy światło rozproszone, fotografowie mogą osiągnąć naturalny efekt i zminimalizować niepożądane efekty, jak odbicia czy błyski, co jest naprawdę ważne w profesjonalnej fotografii. Dlatego znajomość zasad działania światła rozproszonego jest kluczowa dla każdego, kto chce poprawiać swoje umiejętności w fotografii.

Pytanie 16

Które z wymienionych narzędzi programu Adobe Photoshop służy do zaawansowanej korekcji kolorów?

A. Krzywe (Curves)

B. Kadrowanie (Crop)

C. Pióro (Pen Tool)

D. Szybka maska (Quick Mask)

Krzywe (Curves) to jedno z najpotężniejszych narzędzi w Adobe Photoshop do zaawansowanej korekcji kolorów. Umożliwia precyzyjne dostosowanie jasności oraz kolorystyki obrazu. Dzięki interfejsowi graficznemu, który przedstawia histogram tonalny, można łatwo manipulować poszczególnymi zakresami tonalnymi. Na przykład, jeśli chcemy zwiększyć kontrast w cieniach lub światłach, wystarczy odpowiednio przemieszczać punkty na krzywej. Wykorzystanie krzywych pozwala na korekcję kolorów w bardziej kontrolowany sposób, co jest szczególnie przydatne w profesjonalnej edycji zdjęć. Dodatkowo, krzywe można używać do tworzenia różnorodnych efektów artystycznych, takich jak stylizacja kolorystyczna lub tworzenie moody look. W branży fotograficznej i graficznej, umiejętność pracy z krzywymi jest niezbędna, aby osiągnąć pożądany efekt wizualny, a także aby spełniać oczekiwania klientów.

Pytanie 17

Który rodzaj światła na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Tłowe.

B. Konturowe.

C. Górne.

D. Wypełniające.

Właściwie, światło wypełniające jest kluczowe, jeśli chodzi o kontrolowanie głębokości i intensywności cieni po stronie nieoświetlonej obiektu. W praktyce planu zdjęciowego światło wypełniające (fill light) balansuje kontrasty, które powstają na skutek działania światła głównego, czyli kluczowego. To ono „osładza” i łagodzi ostre przejścia między jasnymi a ciemnymi partiami kadru. Z mojego doświadczenia, bez odpowiednio ustawionego światła wypełniającego, portrety stają się zbyt kontrastowe, a detale w cieniach giną. W branży fotograficznej i filmowej standardem jest stosowanie światła wypełniającego właśnie tam, gdzie chcemy zachować informacje w cieniach, ale nie zabić całkowicie efektu przestrzenności. Dobrym patentem jest korzystanie z białych blend, softboxów lub nawet prostych odbijaczy światła – chodzi o to, by wypełnić właśnie te ciemne partie, nie dominując przy tym głównego kształtu światłocienia. To rozwiązanie pozwala uzyskać miękkie światło i bardziej plastyczny, trójwymiarowy wygląd postaci czy obiektu. W profesjonalnych produkcjach operatorskich światło wypełniające jest ustawiane bardzo świadomie, często w zależności od zamierzonego efektu narracyjnego lub emocjonalnego. Podsumowując, umiejętne korekty światła wypełniającego to podstawa, jeśli chcesz świadomie modelować atmosferę i czytelność form w kadrze.

Pytanie 18

Metoda, która polega na częściowym lub całkowitym przekształceniu obrazu negatywnego w pozytywowy na skutek intensywnego i krótkiego naświetlenia, nosi nazwę

A. guma

B. solaryzacja

C. cyjanotypia

D. bromolej

Solaryzacja to taka ciekawa technika w fotografii, która pozwala na trochę odwrócenie obrazu negatywowego, żeby uzyskać pozytywowy. Działa to dzięki intensywnemu, choć krótkotrwałemu naświetleniu. W praktyce jest często używana w artystycznej fotografii, bo pozwala na osiąganie naprawdę nieprzewidywalnych efektów wizualnych. Z tego, co widziałem, to w XX wieku ta technika była bardzo popularna wśród fotografów awangardowych, którzy chcieli pokazać coś nowego i oryginalnego. Na przykład w portretach solaryzacja może dać super kontrasty i ciekawe tekstury, co nadaje głębi i dramatyzmu. Generalnie rzecz biorąc, solaryzacja to narzędzie do tworzenia unikalnych dzieł, które naprawdę mogą wyróżniać się w portfolio artysty czy na wystawach. Ale trzeba pamiętać, że z nią trzeba uważać, bo jak za mocno naświetlisz, to efekty mogą być zupełnie inne, niż przewidywałeś, więc lepiej się trochę zastanowić przed używaniem tej techniki.

Pytanie 19

Podczas pracy na planie zdjęciowym z lampami błyskowymi w studiu należy mieć na uwadze, aby czas otwarcia migawki szczelinowej był nie mniejszy niż

A. 1/30 s

B. 1/1000 s

C. 1/125 s

D. 1/60 s

Odpowiedź 1/125 s jest poprawna, ponieważ czas otwarcia migawki szczelinowej w fotografii studyjnej powinien być dostosowany do czasu trwania błysku lampy błyskowej. Lampy studyjne zazwyczaj emitują błysk o czasie trwania od 1/1000 do 1/20000 sekundy, co wymaga, aby czas otwarcia migawki był wystarczająco długi, aby zarejestrować pełny błysk światła. Jeśli czas otwarcia migawki jest krótszy niż czas trwania błysku, może wystąpić efekt niedoświetlenia lub częściowego oświetlenia obrazu, co prowadzi do niepożądanych efektów wizualnych. Ustalając czas otwarcia migawki na 1/125 s, zapewniamy, że migawka jest otwarta wystarczająco długo, aby uchwycić całkowitą moc błysku lampy, co jest kluczowe dla osiągnięcia wysokiej jakości zdjęć. W praktyce oznacza to lepsze odwzorowanie kolorów, detali i kontrastów, a także pozwala na uzyskanie ostrego, klarownego obrazu. Stosowanie się do tych zasad jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie fotografii studyjnej, gdzie precyzja i kontrola nad oświetleniem są niezbędne dla profesjonalnych rezultatów.

Pytanie 20

Który z elementów aparatu fotograficznego pozwala na odsłonięcie, a następnie ponowne zasłonięcie materiału światłoczułego lub przetwornika optoelektronicznego w celu uzyskania odpowiedniej ekspozycji?

A. Migawka

B. Samowyzwalacz

C. Przesłona

D. Matówka

Migawka jest kluczowym elementem aparatu fotograficznego, który odpowiada za kontrolowanie czasu, przez jaki materiał światłoczuły lub przetwornik optoelektroniczny jest wystawiony na działanie światła. Jej główną funkcją jest odsłanianie i zasłanianie matrycy podczas wykonywania zdjęcia, co bezpośrednio wpływa na ekspozycję obrazu. Dzięki regulacji czasu otwarcia migawki, fotograf może decydować o tym, jak dużo światła dostanie się do aparatu. Przykładowo, w jasnych warunkach oświetleniowych zaleca się użycie krótszych czasów otwarcia migawki, aby uniknąć prześwietlenia zdjęcia. W praktyce, migawki mogą mieć różne mechanizmy działania, takie jak migawki centralne, które otwierają się jednocześnie w całej klatce, oraz migawki szczelinowe, które przesuwają się przez matrycę. Wiedza na temat funkcji migawki jest niezbędna dla każdego fotografa, aby skutecznie kontrolować ekspozycję oraz uzyskać zamierzony efekt artystyczny w swoich zdjęciach.

Pytanie 21

Schemat ilustruje błąd

A. aberracji chromatycznej.

B. aberracji sferycznej.

C. paralaksy.

D. dystorsji beczkowatej.

Wybór odpowiedzi innej niż "aberracja sferyczna" wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące błędów optycznych. Na przykład, paralaksa, będąca problemem w pomiarach kątowych, nie jest związana z rozmyciem obrazu spowodowanym nieprawidłowym skupieniem promieni świetlnych. Zjawisko paralaksy występuje, gdy obserwator postrzega obiekt z różnych punktów widzenia, co prowadzi do pozornych zmian w położeniu obiektu. Z kolei aberracja chromatyczna, będąca wynikiem różnego załamania światła o różnych długościach fal, prowadzi do kolorowych zniekształceń obrazu, a nie do rozmycia spowodowanego różnymi punktami ogniskowymi. Dystorsja beczkowata również różni się od aberracji sferycznej; to zniekształcenie obrazu, które powoduje, że linie proste na brzegach obrazu wydają się zakrzywione. W przypadku błędów optycznych kluczowe jest zrozumienie, że różne zjawiska wpływają na jakość obrazu w różnorodny sposób. Błędy myślenia polegają często na myleniu typów aberracji oraz ich wpływu na obraz, co może prowadzić do niewłaściwych wniosków i decyzji w praktycznych zastosowaniach optycznych. Ważne jest, aby zrozumieć fundamentalne różnice między tymi zjawiskami, aby skutecznie rozwiązywać problemy związane z optyką.

Pytanie 22

Kiedy wykonujemy zdjęcia portretowe w plenerze w słoneczne południe, aby złagodzić światło docierające wprost na fotografowany obiekt, co należy zastosować?

A. ekran odbijający

B. ekran dyfuzyjny

C. blenda złota

D. blenda srebrna

Ekran odbijający, choć ma swoje zastosowania, nie jest idealnym rozwiązaniem w sytuacjach, gdy celem jest zmiękczenie ostrego światła. Ekrany odbijające są przeznaczone do kierowania światła w stronę obiektu, co może prowadzić do jeszcze większego uwydatnienia cieni zamiast ich łagodzenia. Z tego powodu, w pełnym słońcu, może to nie tylko zaostrzyć cienie, ale także spowodować, że uzyskany obraz będzie mniej naturalny. Blendę złotą i srebrną również trzeba umieścić w kontekście odpowiedniego użycia. Blenda złota dodaje ciepłych tonów do obrazu, co w przypadku ujęć w pełnym słońcu może powodować zbyt mocne podkreślenie tych ciepłych barw, a w rezultacie nieodpowiedni balans kolorów. Z kolei blenda srebrna, odbijając światło, może intensyfikować ostre cienie, które już występują w mocnym świetle dziennym. To prowadzi do sytuacji, w której właściwie zamiast poprawić jakość zdjęcia, możemy osiągnąć efekt odwrotny, co jest typowym błędem myślowym wśród początkujących fotografów, którzy nie mają jeszcze pełnego zrozumienia dla jakości światła. Właściwe dobieranie narzędzi do fotografii jest kluczowe w uzyskaniu estetycznych i profesjonalnych efektów.

Pytanie 23

Wada optyczna przedstawiona na rysunku to

A. aberracja sferyczna.

B. aberracja komatyczna.

C. astygmatyzm.

D. aberracja chromatyczna.

Wybór odpowiedzi związanej z aberracją sferyczną, komatyczną lub astygmatyzmem wskazuje na niepełne zrozumienie zjawisk optycznych oraz ich różnorodności. Aberracja sferyczna jest wynikiem niejednolitego załamania światła przechodzącego przez soczewki sferyczne, co prowadzi do rozmycia obrazu. Jest to szczególnie widoczne, gdy obiektywy nie są odpowiednio zaprojektowane, co skutkuje tym, że promienie świetlne z różnych części soczewki nie skupiają się w jednym punkcie. Z kolei aberracja komatyczna charakteryzuje się wydłużonymi lub rozmytymi obrazami punktowych źródeł światła, co jest efektem niewłaściwego kształtu soczewki lub jej wad konstrukcyjnych. Astygmatyzm, wynikający z nierównomiernej krzywizny soczewki, powoduje powstawanie obrazów, które są rozmyte w jednym kierunku, co jest szczególnie zauważalne w przypadku prostych linii. Te pomyłki mogą wynikać z mylnego utożsamiania różnych zjawisk optycznych oraz braku zrozumienia, jak konkretne wady wpływają na jakość obrazu. Wiedza na temat różnic między tymi aberracjami jest kluczowa w dziedzinie optyki, ponieważ pozwala na lepsze projektowanie i wykorzystanie systemów optycznych w praktycznych zastosowaniach, takich jak fotografia czy mikroskopia. Aby zminimalizować te aberracje, specjaliści coraz częściej sięgają po soczewki wykorzystujące zaawansowane materiały optyczne oraz technologie, które umożliwiają korekcję wad optycznych.

Pytanie 24

Do wykonania barwnych pozytywów metodą kopiowania optycznego barwnych negatywów należy zastosować

A. kolumnę reprodukcyjną.

B. kopiarkę stykową.

C. powiększalnik z głowicą filtracyjną.

D. powiększalnik z głowicą dyfuzyjną.

Barwne pozytywy uzyskiwane metodą kopiowania optycznego barwnych negatywów wykonuje się z użyciem powiększalnika z głowicą filtracyjną, bo właśnie ona umożliwia precyzyjną korekcję kolorów podczas projekcji światła przez negatyw na papier fotograficzny. To jest w sumie podstawa pracy w ciemni kolorowej – bez filtracji światła nie da się zapanować nad balansem barw, a każda zmiana temperatury czy rodzaju światła natychmiast wyjdzie na odbitce. W praktyce, dobre powiększalniki mają zestaw filtrów CMY (cyan, magenta, yellow) i gałki, które pozwalają regulować proporcje filtrów zgodnie z typem używanej chemii oraz charakterystyką papieru. Z mojego doświadczenia, jak ktoś tego nie zrobi dobrze, to zdjęcia wychodzą albo zbyt czerwone, albo mają zielonkawy zafarb. W branży to właśnie taki zestaw – powiększalnik z głowicą filtracyjną – uchodzi za standard. W dużych laboratoriach i profesjonalnych minilabach stosuje się nawet zaawansowane systemy filtracyjne sprzężone z automatyką. Ale nawet w domowych warunkach, jeżeli ktoś chce zachować jakość odwzorowania barw i powtarzalność, to bez tej głowicy ani rusz. Trzeba pamiętać, że barwny negatyw sam w sobie wymaga dokładnej kontroli światła, bo jest bardzo wrażliwy na zmiany w filtracji. Warto również dodać, że na rynku jest sporo głowic filtracyjnych, a ich jakość ma wpływ na końcowy efekt – najlepsi praktycy zawsze inwestują w sprzęt z precyzyjną skalą filtracji, bo to potem widać na każdym odbitku.

Pytanie 25

Do opublikowania zdjęcia na profilu portalu społecznościowego najczęściej używa się

A. aparatu wieloformatowego.

B. aparatu kompaktowego.

C. telefonu komórkowego.

D. telefaksu.

Najbardziej oczywistym i praktycznym urządzeniem do publikowania zdjęć na profilach portali społecznościowych jest właśnie telefon komórkowy. To narzędzie, które zrewolucjonizowało sposób, w jaki ludzie rejestrują, edytują i udostępniają obrazy. Większość nowoczesnych smartfonów ma wysokiej jakości aparaty fotograficzne – często wyposażone w zaawansowane przetworniki obrazu, stabilizację optyczną czy nawet sztuczną inteligencję poprawiającą zdjęcia automatycznie. Dzięki temu publikowanie zdjęć jest bardzo szybkie – robisz zdjęcie i w kilka sekund możesz je wrzucić na Facebooka, Instagrama czy TikToka. Osobiście zauważyłem, że praktycznie nikt już nie bawi się w przerzucanie zdjęć z oddzielnego aparatu na komputer, żeby potem wrzucić je na profil. W branży IT czy marketingu cyfrowym uznaje się, że natychmiastowość i łatwość obsługi są kluczowe, a telefon komórkowy spełnia te wymogi perfekcyjnie. Warto też pamiętać, że to właśnie aplikacje społecznościowe są projektowane głównie z myślą o użytkownikach mobilnych, co dodatkowo podnosi komfort i efektywność działania. Moim zdaniem, bez telefonu komórkowego trudno sobie dziś wyobrazić skuteczne zarządzanie swoją obecnością w social media. Daje to spore możliwości eksperymentowania z formatami i filtrami, a wszystko jest praktycznie na wyciągnięcie ręki. Można powiedzieć, że taki workflow to już standard rynkowy.

Pytanie 26

Na którym zdjęciu wyraźnie zaznaczona jest kompozycja symetryczna?

A. D.

B. C.

C. B.

D. A.

Wybór odpowiedzi A jest poprawny, ponieważ zdjęcie A prezentuje kompozycję symetryczną, która jest podstawowym elementem w architekturze i designie. Symetria w architekturze odnosi się do równowagi wizualnej, gdzie elementy po jednej stronie są lustrzanym odbiciem tych po drugiej stronie. W przypadku zdjęcia A zauważamy, że fasada budynku posiada centralnie umieszczone okno, otoczone przez symetryczne elewacje i detale architektoniczne. Przykłady zastosowania symetrii w architekturze obejmują klasyczne budowle, takie jak Panteon w Rzymie, gdzie symetria jest kluczowym elementem kompozycyjnym. Zastosowanie symetrii nie tylko nadaje estetyczny wygląd, ale także może wpływać na funkcjonalność przestrzeni. Dobrą praktyką w projektowaniu jest wykorzystanie symetrii dla stworzenia harmonijnego i przyjemnego w odbiorze środowiska, co jest szczególnie ważne w projektach budowlanych oraz urbanistycznych.

Pytanie 27

Przedstawione zdjęcie zostało wykonane w planie

A. totalnym.

B. amerykańskim.

C. pełnym.

D. ogólnym.

Patrząc na to zdjęcie, łatwo się pomylić i uznać, że przedstawia ono plan ogólny, pełny albo nawet amerykański, bo są na nim widoczne postacie, ale to tylko pozory. Plan pełny skupia się na pokazaniu całości sylwetki bohatera – czyli od stóp do głów – ale nie eksponuje tak mocno otoczenia; chodzi tam głównie o oddanie postaci w kontekście, ale bez przesadnego rozbudowania tła. Plan ogólny z kolei prezentuje już więcej przestrzeni wokół postaci, jednak wciąż bohaterowie mają być dobrze widoczni i rozpoznawalni, a tło nie powinno dominować nad pierwszym planem – a tutaj tło, czyli pustynia, przejmuje całą uwagę. Plan amerykański to klasyka westernów – kadrowanie od kolan w górę, idealne do dialogów i dynamicznych sytuacji, szczególnie tam, gdzie postacie trzymają broń czy narzędzia. Niestety, żaden z tych planów nie pasuje do tej fotografii, gdzie to kontekst przestrzenny i ogrom krajobrazu są najważniejsze, a ludzie stają się niemal detalem. Typowym błędem jest skupianie się na obecności ludzi w kadrze, zamiast analizować proporcje i hierarchię elementów obrazu. W praktyce plan totalny stosuje się właśnie wtedy, gdy chcemy pokazać szeroką perspektywę i przytłaczające otoczenie, co często bywa mylone z innymi planami przez osoby mniej obyte z językiem obrazu. Warto przećwiczyć analizę różnych kadrów, by nauczyć się, że to nie obecność człowieka czy jego wielkość decyduje o planie, tylko całościowa kompozycja i dominacja przestrzeni.

Pytanie 28

Który typ kart pamięci charakteryzuje się obecnie najszybszym transferem danych?

A. xD Picture Card

B. CFexpress Type B

C. microSD

D. SD UHS-I

SD UHS-I, microSD i xD Picture Card to starsze standardy kart pamięci, które nie mogą równać się z wydajnością CFexpress Type B. SD UHS-I, choć jest w stanie osiągnąć prędkości do 104 MB/s, jest znacznie wolniejszy w porównaniu do CFexpress Type B. W praktyce oznacza to, że podczas transferu dużych plików, takich jak wideo w wysokiej rozdzielczości, użytkownicy mogą napotkać opóźnienia oraz ograniczenia w przepustowości. Co więcej, microSD również ma ograniczenia, szczególnie w przypadku tradycyjnych modeli, które nie wspierają standardu UHS. Podobnie, xD Picture Card, który był popularny w przeszłości, został niemal całkowicie wycofany z rynku, a jego prędkości transferu są znacznie niższe niż nowoczesnych alternatyw. Wybierając jedną z tych starszych kart, można napotkać trudności z ich kompatybilnością z nowoczesnym sprzętem oraz ograniczoną wydajność w zadaniach wymagających dużej przepustowości. Często zdarza się, że użytkownicy ulegają wrażeniu, że starsze standardy wystarczą do ich potrzeb, co prowadzi do frustracji, zwłaszcza w przypadku profesjonalnych zastosowań. Dlatego warto być świadomym różnic między tymi technologiami i wybierać odpowiednie rozwiązania w zależności od specyficznych wymagań swojego sprzętu i zadań, które planujemy wykonać.

Pytanie 29

Aby wykonać zbliżenia zdjęć kropli wody, należy użyć obiektywu

A. makro

B. szerokokątnego

C. lustrzanego

D. długoogniskowego

Obiektyw makro jest idealnym narzędziem do fotografowania kropel wody w zbliżeniu, ponieważ jest zaprojektowany specjalnie do rejestrowania detali w skali bliskiej rzeczywistości. Dzięki dużemu powiększeniu oraz krótkiej odległości ostrzenia, obiektywy makro pozwalają uchwycić subtelności, takie jak tekstura powierzchni kropel czy odbicie światła. Przykładowo, używając obiektywu makro, fotograf może zbliżyć się do kropli wody na liściu, by uchwycić nie tylko jej kształt, ale również szczegóły otoczenia odbijające się w wodzie. Dobre praktyki w fotografii makro obejmują również użycie statywu, co stabilizuje aparat i pozwala na precyzyjne kadrowanie oraz uniknięcie drgań. Warto również pamiętać o doświetlaniu sceny, ponieważ przy małych przysłonach, typowych dla obiektywów makro, światło może być ograniczone. Obiektywy makro są dostępne w różnych ogniskowych, co daje fotografowi możliwość wyboru odpowiedniego narzędzia w zależności od rodzaju ujęcia, które chce uzyskać.

Pytanie 30

Aby uzyskać efekt oświetlenia konturowego na fotografowanym obiekcie, należy użyć oświetlenia

A. górnego

B. tylnego

C. przedniego

D. górno-bocznego

Oświetlenie tylne to technika, która wprowadza charakterystyczny efekt konturowy, podkreślając kształt i fakturę fotografowanego obiektu. Dzięki umiejscowieniu źródła światła za obiektem, tworzony jest kontrast pomiędzy jasno oświetlonym tłem a ciemniejszym obiektem. Taki efekt jest szczególnie użyteczny w fotografii portretowej oraz produktowej, gdzie zależy nam na wydobyciu detali i nadaniu głębi. Przykładem zastosowania oświetlenia tylnego jest fotografia kwiatów, gdzie światło przechodzi przez płatki, eksponując ich przezroczystość i fakturę. Dodatkowo, dobre praktyki w zakresie użycia oświetlenia tylnego wymagają odpowiedniego ustawienia kątów oraz mocy oświetlenia, aby uniknąć prześwietlenia tła i uzyskać pożądany efekt. Warto też pamiętać o użyciu dyfuzorów, aby złagodzić intensywność światła, co przyczyni się do uzyskania bardziej artystycznego efektu końcowego.

Pytanie 31

Największy kontrast barw uzyskuje się fotografując czerwoną sukienkę na tle

A. szarym.

B. zielonym.

C. purpurowym.

D. niebieskim.

Największy kontrast barw w fotografii uzyskuje się wtedy, gdy zestawiamy ze sobą kolory dopełniające, czyli takie, które leżą naprzeciw siebie na kole barw. Kolor czerwony i zielony to właśnie para dopełniająca – dlatego czerwona sukienka na tle zielonym będzie dosłownie „wychodzić” z kadru, przykuwała oko i wydawała się dużo bardziej nasycona. W praktyce, taka kombinacja bardzo często stosowana jest w sesjach modowych, reklamie czy portretach plenerowych, szczególnie gdy zależy nam na silnym efekcie wizualnym i czytelnym oddzieleniu postaci od tła. Branżowe normy, jak chociażby zasady kompozycji czy wykorzystywanie kontrastów barwnych, jednoznacznie wskazują właśnie na takie łączenie kolorów, by wydobyć obiekty z tła. Z mojego doświadczenia to szczególnie przydatne, gdy chcemy, żeby modelka czy przedmiot były głównym punktem zdjęcia i nie zlewały się z otoczeniem. Warto też zauważyć, że kontrasty barwne zwiększają postrzeganą ostrość, więc wybierając odpowiednie tło, możemy wpływać nie tylko na kolorystykę, ale i na odbiór samej fotografii. To taki trochę fotograficzny trik, ale naprawdę działa praktycznie w każdej sytuacji.

Pytanie 32

Sprzęt, który produkuje odbitki na podstawie plików cyfrowych, to

A. kserograf

B. diaskop

C. kopiarka

D. digilab

Wybór diaskopu, kserografu lub kopiarki jako urządzenia do wykonania odbitek z plików cyfrowych wydaje się logiczny, jednak nie uwzględnia kluczowych różnic między tymi technologiami a digilabem. Diaskop, będący urządzeniem służącym głównie do wyświetlania slajdów lub materiałów wizualnych, nie jest przeznaczony do druku i ma ograniczone zastosowanie w kontekście cyfrowych odbitek. Kserograf, tradycyjnie kojarzony z kopiowaniem dokumentów papierowych, nie obsługuje bezpośrednio plików cyfrowych bez wcześniejszego przetworzenia ich na formę papierową. Z kolei kopiarka, mimo że może wykonywać kopie dokumentów, często ma ograniczoną funkcjonalność w zakresie jakości i różnorodności nośników w porównaniu do digilabu. Przykładem typowego błędu myślowego może być utożsamienie tych urządzeń z nowoczesnym podejściem do druku cyfrowego, co jest mylne. Standardy branżowe coraz bardziej stawiają na jakość, precyzję oraz możliwość obróbki plików cyfrowych, a digilab odpowiada na te potrzeby, oferując szereg funkcji, które są nieosiągalne dla pozostałych wymienionych rozwiązań.

Pytanie 33

Aby zrealizować w programie Adobe Photoshop kompozycję fotograficzną z wielu obrazów, należy zastosować

A. narzędzia selekcji, kopiowania oraz maski warstw

B. filtry artystyczne i warstwy dopasowujące

C. narzędzia do korekcji oraz grupy warstw

D. style warstw oraz tryby mieszania

Wybór innych narzędzi, jak style warstwy i tryby mieszania warstw, nie jest najodpowiedniejszy w kontekście tworzenia fotomontaży, ponieważ te funkcje głównie służą do modyfikacji wyglądu już istniejących warstw, a nie do efektywnego łączenia różnych obrazów. Style warstwy, takie jak cień, blask czy gradient, mogą być używane do nadawania warstwom efektów estetycznych, ale nie pozwalają na precyzyjne selekcjonowanie i łączenie elementów z różnych źródeł. Podobnie, tryby mieszania warstw zajmują się interakcją między warstwami, co jest przydatne do osiągania określonych efektów wizualnych, jednak nie stanowią podstawowego narzędzia do budowy fotomontażu. Z drugiej strony, filtry artystyczne i warstwy dopasowania, choć mogą wspierać proces twórczy, skupiają się głównie na edytowaniu i stylizacji jednego obrazu, a nie na łączeniu wielu elementów w jedną spójną kompozycję. Użytkownik może myśleć, że te narzędzia są wystarczające, jednak ignorując znaczenie narzędzi selekcji i maski, traci możliwość precyzyjnego kontrolowania, co zostanie połączone i jak to będzie wyglądać w końcowej wersji fotomontażu. To często prowadzi do frustracji, gdyż końcowy efekt nie odpowiada zamierzonym celom artystycznym.

Pytanie 34

W celu wyostrzenia szczegółów obrazu programu Adobe Photoshop należy zastosować polecenie

A. Maska wyostrzająca.

B. Błyszczące krawędzie.

C. Maska warstwy.

D. Posteryzacja krawędzi.

Maska wyostrzająca to jedno z najbardziej podstawowych i jednocześnie skutecznych narzędzi do poprawiania ostrości zdjęć w Adobe Photoshop. Generalnie polega to na analizie kontrastu sąsiednich pikseli i jego wzmocnieniu, dzięki czemu krawędzie na obrazie stają się bardziej wyraźne, a detale zaczynają się wyróżniać. W praktyce – jeśli robisz np. zdjęcie produktu do sklepu internetowego albo poprawiasz portret, to właśnie maska wyostrzająca pozwala podbić drobne szczegóły, takie jak fakturę skóry czy ostrość elementów tekstylnych, bez wprowadzania nienaturalnych artefaktów czy zniekształceń. Ja sam często korzystam z tej funkcji, bo jest szybka i daje przewidywalne efekty. Z mojego doświadczenia wynika, że najlepiej sprawdza się, gdy operujesz na kopii warstwy – masz wtedy większą kontrolę i możesz dobrać parametry siły wyostrzania, promienia i progu. Warto pamiętać, że przesada może prowadzić do powstawania „halo” wokół krawędzi, więc kluczowa jest umiejętność umiaru. W branży graficznej maska wyostrzająca jest już takim standardem, a jej działanie opiera się na matematycznych filtrach (tzw. Unsharp Mask), co daje przewidywalne, powtarzalne rezultaty. Tak czy inaczej, jeśli chcesz, żeby detale na zdjęciu były naprawdę ostre, to właśnie ta funkcja jest najczęściej polecana przez profesjonalistów.

Pytanie 35

Współczynnik megapikseli w fotografii cyfrowej wpływa głównie na

A. głębię ostrości uzyskiwaną przy tej samej przysłonie

B. maksymalny rozmiar wydruku z zachowaniem dobrej jakości

C. zakres dynamiczny matrycy

D. maksymalną czułość ISO z zachowaniem dobrej jakości

Wybór odpowiedzi, że współczynnik megapikseli wpływa na głębię ostrości, zakres dynamiczny matrycy lub maksymalną czułość ISO, nie oddaje prawidłowego rozumienia tego, jak te parametry ze sobą współpracują. Głębia ostrości, czyli obszar zdjęcia, który jest wyraźny, jest głównie determinowana przez przysłonę obiektywu, ogniskową oraz odległość od fotografowanego obiektu. W związku z tym, liczba megapikseli nie ma bezpośredniego wpływu na ten aspekt, a wybór przysłony ma tutaj znacznie większe znaczenie. Podobnie, zakres dynamiczny matrycy, który odnosi się do zdolności aparatu do rejestrowania detali w ciemnych i jasnych partiach obrazu, jest bardziej związany z jakością samej matrycy oraz jej technologii, niż z ilością megapikseli. Co więcej, maksymalna czułość ISO to parametr, który również nie jest wprost związany z megapikselami. Wyższa liczba megapikseli niekoniecznie zapewnia lepszą jakość przy wyższych wartościach ISO, ponieważ to jakość matrycy oraz algorytmy przetwarzania obrazu decydują o tym, jak zdjęcie będzie prezentować się w trudnych warunkach oświetleniowych. W praktyce, wielu użytkowników błądzi, myśląc, że więcej megapikseli automatycznie przekłada się na lepszą jakość obrazu, co prowadzi do mylnych wyborów przy zakupie sprzętu fotograficznego.

Pytanie 36

Technika flat lay w fotografii produktowej polega na

A. zastosowaniu światła o maksymalnie rozproszonym charakterze

B. wykonywaniu zdjęć przy użyciu obiektywu tilt-shift

C. fotografowaniu na jednolitym tle z zastosowaniem cienia rzucanego

D. fotografowaniu obiektów ułożonych płasko na powierzchni z góry

Technika flat lay w fotografii produktowej to sposób ukazywania obiektów, który polega na fotografowaniu ich ułożonych płasko na powierzchni, z góry. Jest to jedna z najpopularniejszych metod stosowanych w marketingu, szczególnie w branżach związanych z modą, żywnością czy sztuką. Dzięki perspektywie z góry, widz ma możliwość zauważenia wszystkich detali produktu, co zwiększa jego atrakcyjność. Kluczem do sukcesu w tej technice jest staranne ułożenie obiektów oraz dbałość o kompozycję. Przykładem może być zdjęcie zestawu kosmetyków rozłożonych na eleganckim tle, które przyciąga wzrok i podkreśla ich walory. Warto także zwrócić uwagę na oświetlenie – dobrze dobrane światło może wydobyć kolory i faktury, co zwiększa efekt wizualny. Dobrą praktyką jest używanie neutralnych teł, które nie odwracają uwagi od produktów. Flat lay to również technika, która pozwala na kreatywne zabawy z aranżacją, co przyciąga uwagę klientów i zachęca do zakupu.

Pytanie 37

W jakiej najmniejszej odległości przedmiotowej (x) od zastosowanego obiektywu o ogniskowej f powinien znajdować się aparat fotograficzny w stosunku do fotografowanego obiektu, aby uzyskany obraz optyczny był rzeczywisty, odwrócony i tej samej wielkości?

A. x = 2f

B. x < f

C. x = f

D. x > 2f

Odpowiedź x = 2f jest prawidłowa, ponieważ aby uzyskać rzeczywisty, odwrócony i tej samej wielkości obraz obiektu, aparat musi być umieszczony w odległości równiej dwukrotności ogniskowej obiektywu. W przypadku obiektywów fotograficznych, gdy obiekt znajduje się w odległości x = 2f, promienie świetlne przechodzące przez soczewkę zbiegają się w punkcie ogniskowym po drugiej stronie soczewki, co prowadzi do powstania obrazu na matrycy aparatu. Przykładem praktycznym może być wykorzystanie obiektywu o ogniskowej 50 mm, gdzie minimalna odległość od obiektu wynosi 100 mm. Takie ustawienie umożliwia fotografowi uzyskanie optymalnej ostrości oraz detali, co jest kluczowe w wielu dziedzinach fotografii, takich jak portret, produktowa czy architektura. Warto również zauważyć, że techniki kompozycji i zasady trójpodziału są często stosowane w tym kontekście, aby uzyskać estetyczne ujęcia. Zgodnie z praktykami branżowymi, znajomość tych zasad jest niezbędna, aby efektywnie korzystać z potencjału aparatu i obiektywu.

Pytanie 38

Przy wykonywaniu zdjęcia plenerowego ustalono parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/125 s, przysłona f/11. Określ parametry ekspozycji, które należy zastosować po założeniu na obiektyw filtra o współczynniku krotności 2?

A. 1/60 s, f/8

B. 1/125 s, f/4

C. 1/125 s, f/8

D. 1/60 s, f/16

Po założeniu filtra o współczynniku krotności 2 (czyli przepuszczającego tylko połowę światła) musisz skompensować stratę światła, żeby zdjęcie nie wyszło zbyt ciemne. Najprostszym sposobem jest zwiększenie ilości światła docierającego do matrycy aparatu o jeden stopień przysłony (czyli tzw. 1 EV). W tym przypadku, mając oryginalnie ustawioną przysłonę f/11, przejście na f/8 dokładnie odpowiada zwiększeniu ekspozycji o jeden stopień – bo f/8 przepuszcza dwa razy więcej światła niż f/11. Czas naświetlania zostaje bez zmian, bo można wybrać czy korygować czasem, czy przysłoną – a w przykładzie wybrano korektę przysłoną. To jest bardzo praktyczne rozwiązanie w plenerowej fotografii, bo łatwiej i szybciej zmienić przysłonę niż bawić się czasem, szczególnie przy zmieniającym się świetle. W branży takie podejście jest standardowe – zmiana o 1 EV przy filtrze NDx2 (krotność 2) jest podstawową wiedzą. Warto zwrócić uwagę, że podobnie postępuje się z filtrami o różnych krotnościach: NDx4 to już dwa stopnie, NDx8 – trzy itd. Z mojego doświadczenia, szybka zmiana przysłony to najlepszy sposób, gdy zależy nam na tym samym czasie naświetlania, np. żeby nie rozmazać ruchu. Warto sobie przećwiczyć takie sytuacje, bo to typowe w fotografii krajobrazowej czy portretowej.

Pytanie 39

Aby zredukować odbicia podczas robienia zdjęcia katalogowego szkła, jaki filtr powinno się zastosować?

A. szary

B. efektowy

C. połówkowy

D. polaryzacyjny

Filtr polaryzacyjny to kluczowe narzędzie w fotografii, szczególnie przy robieniu zdjęć obiektów szklanych, ponieważ pozwala na redukcję refleksów i odblasków, które mogą przeszkadzać w uzyskaniu czystego obrazu. Działa na zasadzie eliminacji określonych kierunków światła, co jest niezwykle istotne w przypadku fotografowania horyzontalnych powierzchni szkła, gdzie odblaski mogą znacząco utrudnić widoczność detali. Przykładowo, podczas fotografowania szklanej butelki na tle jasnego nieba, filtr polaryzacyjny pomoże w wyeliminowaniu odblasków, ukazując naturalny kolor i fakturę szkła. Użycie tego filtru jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie fotografii produktowej, gdzie istotne jest, aby obiekty były przedstawione w jak najbardziej atrakcyjny sposób. Ponadto, filtr polaryzacyjny pozwala na zwiększenie nasycenia kolorów, co dodatkowo poprawia estetykę zdjęcia i sprawia, że produkt staje się bardziej zachęcający dla potencjalnych klientów.

Pytanie 40

Która właściwość aparatu fotograficznego jest najważniejsza podczas robienia zdjęć dokumentalnych?

A. Obiektyw z możliwością makrofotografii

B. Kontrola nad perspektywą

C. Obiektyw o wysokiej jasności

D. Obracany wyświetlacz

Wybierając inne cechy aparatu, takie jak obiektyw z funkcją makro, sterowanie perspektywą czy odchylany wyświetlacz obrazu, można nieświadomie ograniczyć swoje możliwości w kontekście wykonywania zdjęć reportażowych. Obiektyw z funkcją makro, na przykład, jest zaprojektowany do uchwytywania małych obiektów z bliska, co w kontekście reportażu może być rzadkością. Chociaż może się zdarzyć, że niektóre sytuacje wymagają zdjęć detali, to jednak dominującym celem reportażu jest uchwycenie większych scen oraz interakcji między ludźmi w danym kontekście. Sterowanie perspektywą, mimo że pozwala na ciekawe kompozycje, nie jest kluczowe w reportażu, gdzie najważniejsze są autentyczność i emocje uchwycone na zdjęciach. Ponadto, odchylany wyświetlacz obrazu, choć może być przydatny w trudno dostępnych miejscach, często nie jest decydującym czynnikiem w kontekście jakości obrazu, zwłaszcza gdy najważniejsza jest umiejętność szybkiego reagowania na sytuacje w terenie. W praktyce, wybór odpowiedniego obiektywu o dużej jasności znacząco wpływa na jakość i efektywność pracy fotografa reportażowego, co sprawia, że inne cechy mogą okazać się mniej istotne w tym kontekście.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej