Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Stolarz
Kwalifikacja: DRM.04 - Wytwarzanie wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych
Data rozpoczęcia: 19 grudnia 2025 11:35
Data zakończenia: 19 grudnia 2025 11:37

Egzamin niezdany

Wynik: 12/40 punktów (30,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby wyrównać krawędzie deski o długości 1 m, należy użyć struga

A. równiak

B. gładzik

C. zdzierak

D. spust

Gładzik, mimo że jest narzędziem używanym do obróbki drewna, ma inne zastosowanie, które nie jest odpowiednie do wyrównania krawędzi desek. Gładzik stosuje się przede wszystkim do wygładzania dużych powierzchni, a jego konstrukcja i sposób pracy są dostosowane do obróbki płaskich powierzchni, a nie do krawędzi. Dlatego stosowanie gładzika do wyrównania krawędzi deski będzie mniej efektywne i może prowadzić do uzyskania nierównych brzegów. Zdzierak z kolei jest narzędziem, które służy do usuwania większych warstw materiału, ale jego zastosowanie jest bardziej związane z procesami przedwstępnymi, takimi jak usuwanie rdzy czy starych powłok, a nie precyzyjnym wyrównywaniem krawędzi. Zastosowanie zdzieraka na krawędzi deski może skutkować uszkodzeniem materiału, co jest niepożądane w procesie obróbczy. Natomiast spust, będący narzędziem do krawędziowania, również nie nadaje się do precyzyjnego wyrównywania, ponieważ jego budowa nie pozwala na uzyskanie równej powierzchni oraz wymaga większych umiejętności w zakresie obsługi. Typowe błędy myślowe przy wyborze niewłaściwego narzędzia polegają często na myleniu ich zastosowań oraz niedocenieniu znaczenia precyzji w obróbce drewna. Wysoka jakość wykonania wymaga odpowiednich narzędzi oraz znajomości ich właściwych zastosowań w procesie obróbczym.

Pytanie 2

Jakie niedoskonałości w okleinowaniu mogą wystąpić wskutek nierównomiernego rozprowadzenia kleju?

A. Wgniecenia

B. Zacieki

C. Przebarwienia

D. Pęcherze

Nierównomierne nałożenie kleju podczas okleinowania może prowadzić do różnych problemów, jednak nie wszystkie zaproponowane odpowiedzi dotyczą bezpośrednio skutków tego zjawiska. Wtłoczenia mogą powstać w wyniku nieprawidłowego dopasowania materiału okleinowego do podłoża, a także zbyt dużego nacisku podczas aplikacji. Ten błąd nie jest bezpośrednio związany z nierównomiernym nałożeniem kleju, lecz raczej z techniką aplikacji oraz właściwościami używanego materiału. Plamy na powierzchni okleiny mogą być efektem zanieczyszczeń lub niewłaściwych warunków aplikacji, ale nie są one związane bezpośrednio z samym procesem nakładania kleju. Przebarwienia natomiast mogą wystąpić w wyniku reakcji chemicznych między klejem a materiałem okleinowym lub podłożem. Niekiedy użycie niewłaściwego kleju lub ekspozycja na działanie wysokiej temperatury mogą powodować zmiany koloru materiału, lecz również nie są one wynikiem nierównomiernego nałożenia kleju. Zrozumienie tych zagadnień jest kluczowe dla skutecznego procesu okleinowania i pozwala uniknąć typowych błędów, które mogą prowadzić do obniżenia jakości wykonania oraz trwałości okleiny.

Pytanie 3

Na podstawie danych zawartych w tabeli, określ ilość arkuszy sklejki w paczce o wysokości 40 cm, jeżeli wiadomo, że grubość płyty wynosi 24 mm.

Grubość płyty mm	Sklejka w paczce o wysokości 80 cm	Sklejka w paczce o wysokości 40 cm
4	200	100
6,5	123	62
9	89	44
12	67	33
15	53	27
18	44	22
21	38	19
24	33	17
27	30	15
30	27	13
35	23	11

A. 17 szt.

B. 22 szt.

C. 33 szt.

D. 15 szt.

Błędne odpowiedzi wynikają z nieprawidłowej interpretacji danych zawartych w tabeli. Wiele osób może pomylić się przy określaniu ilości arkuszy sklejki, zwracając uwagę na inne wymiary lub grubości, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Przykładowo, przy ocenie paczki o wysokości 40 cm, niezbędne jest skupienie się wyłącznie na właściwej grubości płyty, tj. 24 mm, która została podana w treści pytania. Ignorowanie kluczowych danych, takich jak grubość lub wysokość, może skutkować błędnym oszacowaniem. W przypadku niektórych błędnych odpowiedzi, takich jak 15 czy 22 sztuki, można zauważyć, że użytkownicy mogli zaniżać lub zawyżać ilość arkuszy, nie uwzględniając w pełni wymagań dotyczących grubości sklejki. Często zdarza się, że osoby mające doświadczenie w pracy z różnymi materiałami nie stosują konsekwentnych zasad przy obliczeniach, co może prowadzić do niedoszacowania potrzebnych materiałów. Właściwe zrozumienie tabel i umiejętność ich analizy to klucz do sukcesu w każdej branży wykorzystującej materiały drewnopochodne. Dlatego ważne jest, aby podczas rozwiązywania podobnych zadań poświęcać czas na dokładne zrozumienie danych oraz ich kontekstu, co pozwala uniknąć typowych pułapek i błędów w obliczeniach.

Pytanie 4

Metodą, którą należy zastosować do oklejania wąskich powierzchni elementów płytowych w produkcji seryjnej, jest

A. ręczna z wykorzystaniem taśmy papierowej pokrytej klejem

B. mechaniczna z zastosowaniem taśmy obrzeżowej oraz kleju skórnego

C. ręczna z użyciem okleiny naturalnej i kleju poliuretanowego

D. mechaniczna z użyciem taśmy obrzeżowej i kleju topliwego

Próba wykonania oklejania wąskich płaszczyzn elementów płytowych przy użyciu ręcznych metod z taśmą papierową lub oklein naturalnych nie jest zalecana w kontekście produkcji seryjnej. Ręczne oklejanie, chociaż może być stosunkowo łatwe do wykonania w warunkach prototypowych lub w małej skali, nie zapewnia wymaganej precyzji oraz szybkości potrzebnej przy dużym wolumenie produkcji. Użycie taśmy papierowej z naniesionym klejem, mimo że może być przydatne w niektórych zastosowaniach, jest mało efektywne w kontekście oklejania elementów w produkcie, gdzie wymagana jest wysoka jakość i estetyka. Taśmy te mogą mieć problem z trwałością i odpornością na działanie czynników zewnętrznych, co prowadzi do szybkiej degradacji okleiny. Z kolei zastosowanie klejów skórnych jest nieodpowiednie, ponieważ ich właściwości nie są przystosowane do mechanicznych procesów oklejania, a także mogą nie zapewniać odpowiedniej trwałości połączeń. Takie rozwiązania mogą prowadzić do niejednorodności jakości produktu, co jest nieakceptowalne w produkcji seryjnej. Błędem myślowym w tym przypadku jest zakładanie, że metody tradycyjne mogą z powodzeniem konkurować z nowoczesnymi rozwiązaniami technologicznymi w kontekście efektywności i jakości, co w rzeczywistości nie jest prawdą. Dlatego w przypadku produkcji seryjnej kluczowe jest stosowanie mechanicznych metod oklejania z wykorzystaniem odpowiednich materiałów, które spełniają wymogi branżowe dotyczące jakości i wydajności.

Pytanie 5

Wskazane strzałką pokrętło frezarki służy do regulacji

A. kąta wychylenia wrzeciona.

B. wysokości wrzeciona.

C. prędkości obrotowej wrzeciona.

D. wysokości stołu.

Wybór odpowiedzi dotyczącej prędkości obrotowej wrzeciona, wysokości stołu lub kąta wychylenia wrzeciona wskazuje na niepełne zrozumienie funkcji i elementów frezarki. Prędkość obrotowa wrzeciona jest kluczowym parametrem, ale jest regulowana zazwyczaj za pomocą innych pokręteł lub przełączników, a nie tego konkretnego, jak pokazano na zdjęciu. Regulacja wysokości stołu jest związana z innym aspektem pracy frezarki, gdzie stół służy do umieszczania obrabianego materiału. Poza tym, kąty wychylenia wrzeciona dotyczą bardziej skomplikowanych operacji, jak frezowanie kątowe, a nie ogólnej regulacji. Typowe błędy myślowe obejmują mylenie funkcji poszczególnych elementów maszyny, co może prowadzić do nieodpowiednich ustawień i braku precyzji w obróbce. Kluczowe jest zrozumienie, które mechanizmy i przyrządy odpowiadają za konkretne regulacje, aby uniknąć nieefektywności i potencjalnych uszkodzeń maszyny oraz obrabianego materiału. Wiedza na ten temat powinna być oparta na standardowych praktykach w obróbce, które podkreślają znaczenie precyzyjnej regulacji narzędzi w procesie produkcyjnym.

Pytanie 6

Zbielenie powłoki nitrocelulozowej na drewnie może być spowodowane

A. zbyt grubą warstwą lakieru nałożoną jednorazowo

B. wysoką wilgotnością lakierowanej powierzchni

C. zbyt dużą zawartością plastyfikatora w lakierze

D. zapyloną powierzchnią drewna

Wiele osób może mylnie sądzić, że zbielenie powłoki nitrocelulozowej na powierzchni drewna jest wynikiem nałożenia zbyt grubej warstwy lakieru. Choć zbyt gruba warstwa może prowadzić do problemów, to zbielenie jest znacznie bardziej związane z chemią lakieru i jego składnikami. Odpowiedzi związane z dużą wilgotnością lakierowanej powierzchni również nie wyjaśniają przyczyn zjawiska. Wilgotność ma wpływ na proces wysychania i utwardzania lakieru, ale sama w sobie nie jest bezpośrednią przyczyną zbielenia. Co więcej, zapylona powierzchnia drewna również nie jest głównym czynnikiem w tym kontekście. Zanieczyszczenia mogą wpływać na estetykę wykończenia, ale nie są odpowiedzialne za chemiczne zjawisko, które prowadzi do zbielenia. Typowym błędem jest przypisanie tego efektu wyłącznie do warunków aplikacji, a nie do właściwości materiałów użytych w procesie lakierowania. Właściwe zrozumienie interakcji chemicznych w lakierach, w tym roli plastyfikatorów, jest kluczowe dla uzyskania trwałych i wizualnie atrakcyjnych powłok na drewnie. Dlatego warto zaznajomić się z doborami materiałów oraz ich zastosowaniem zgodnie z obowiązującymi standardami w branży, aby uniknąć takich problemów w przyszłości.

Pytanie 7

Czerwono-brunatne zabarwienie drewna sygnalizuje

A. przesuszenia

B. infekcji przez owady

C. zgnilizny

D. wpływu niskiej temperatury

Zgnilizna drewna, często spowodowana działaniem grzybów, objawia się innymi symptomami niż czerwono-brunatne przebarwienia. Zgnilizna prowadzi do rozkładu struktury drewna i może być związana z nadmiarem wilgoci, a nie jej brakiem. Przebarwienia związane ze zgnilizną najczęściej przybierają kolor ciemny lub czarny, a drewno staje się miękkie i kruche. Działanie niskiej temperatury także nie jest bezpośrednią przyczyną takich zmian. Zimno może wpływać na niektóre właściwości fizyczne drewna, ale nie powoduje przebarwień, które są bardziej związane z warunkami jego przechowywania. Z drugiej strony, atak owadów, takich jak korniki, może prowadzić do widocznych uszkodzeń drewna, ale nie manifestuje się w postaci czerwono-brunatnych plam. Często błędnie oceniamy skutki uszkodzeń drewna przez owady, co prowadzi do mylnego wniosku, że przebarwienia są ich wynikiem. Kluczowe jest zrozumienie, że różne czynniki wpływają na stan drewna, a ich identyfikacja wymaga dogłębnej analizy. W praktyce, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia zgnilizny, warto stosować regularne kontrole stanu drewna oraz odpowiednie zabiegi konserwacyjne, które są zgodne z zaleceniami specjalistów z branży. Zrozumienie tych różnic jest niezwykle istotne dla ochrony i konserwacji materiałów drewnianych w różnych zastosowaniach budowlanych czy dekoracyjnych.

Pytanie 8

Aby odżywić powierzchnię elementu wykonanego z drewna sosnowego, należy użyć

A. podgrzania powierzchni żelazkiem i przyłożenia czystej szmatki

B. oczyszczenia powierzchni nadtlenkiem wodoru lub kwaskiem cytrynowym

C. oczyszczenia powierzchni roztworem zmydlającym lub rozpuszczalnikiem organicznym

D. przeszlifowania powierzchni papierem ściernym o granulacji P60 do P150

Zmycie powierzchni nadtlenkiem wodoru lub kwaskiem cytrynowym jest niewłaściwym podejściem do odżywienia drewna sosnowego. Chociaż nadtlenek wodoru ma właściwości dezynfekujące i wybielające, jego stosowanie na drewnie może prowadzić do rozkładu struktury włókien, co w efekcie osłabia materiał. Kwasek cytrynowy, mimo że jest naturalnym środkiem czyszczącym, ma również niską efektywność w usuwaniu głębokich zanieczyszczeń z drewna. Przeszlifowanie powierzchni papierem ściernym o granulacji P60 do P150 również nie jest skuteczną metodą odżywienia drewna. Tak agresywne szlifowanie może prowadzić do usunięcia cennych warstw powierzchniowych, które chronią drewno, a także do powstawania mikrodefektów, które mogą sprzyjać wnikaniu wilgoci i rozwojowi pleśni. Podgrzewanie powierzchni żelazkiem i przyłożenie czystej szmatki to metoda, która nie tylko nie odżywia drewna, ale także może powodować nieodwracalne uszkodzenia. Wysoka temperatura może prowadzić do wypaczenia się drewna oraz zmiany jego koloru. Te nieprawidłowe koncepcje wynikają często z niepełnej wiedzy o właściwościach materiałów oraz niewłaściwego postrzegania procesów pielęgnacji drewna. Właściwe podejście do obróbki drewna wymaga zrozumienia jego specyfiki oraz stosowania uznawanych metod i środków, które rzeczywiście mają na celu poprawę jego kondycji oraz estetyki.

Pytanie 9

Jakie narzędzie powinno być użyte do łączenia stopni oraz podstopni schodów?

A. spajarki

B. zwornicy

C. zszywarki

D. giętarki

Użycie zszywarki w kontekście sklejania stopni i podstopni schodów jest mylnym podejściem. Zszywarki są narzędziami wykorzystywanymi głównie w tapicerstwie i pracach wykończeniowych, gdzie wymagane jest szybkie i tymczasowe łączenie materiałów. W przypadku schodów, połączenia muszą być nie tylko mocne, ale także trwałe, aby zapewnić bezpieczeństwo użytkowników. Zastosowanie zszywarki mogłoby prowadzić do niestabilności konstrukcji, co jest szczególnie niebezpieczne w miejscach o dużym natężeniu ruchu. Jeśli chodzi o giętarki, ich funkcja jest związana z formowaniem materiałów, a nie ich łączeniem, co sprawia, że nie są one odpowiednie do sklejania schodów. Z kolei spajarki, które są używane głównie do łączenia metali poprzez proces spawania, również nie znajdują zastosowania w budowie schodów, które zwykle wykonane są z drewna lub materiałów kompozytowych. W kontekście budowy schodów kluczowe jest zrozumienie, że wszystkie elementy muszą być właściwie dobrane do materiałów oraz przeznaczenia konstrukcji, co niestety nie zostało uwzględnione w tych odpowiedziach.

Pytanie 10

Pokazane na przekroju elementu wgłębienie ma kształt

A. łukowy.

B. kulisty.

C. owalny.

D. walcowy.

Wybór odpowiedzi, która nie wskazuje na kulisty kształt wgłębienia, często wynika z mylenia wymiarów z kształtem. Odpowiedzi sugerujące kształt łukowy lub walcowy mogą wydawać się logiczne, jednak ich definicje nie pasują do oznaczenia "R15". Kształt łukowy odnosi się do krzywej, która niekoniecznie jest częścią okręgu, podczas gdy wgłębienie o kształcie walcowym posiada stałą średnicę wzdłuż swojej długości, co nie odpowiada zaokrąglonemu charakterowi promienia. Kulisty kształt w tym kontekście odnosi się do pełnej krzywizny, która jest kluczowa w wielu procesach technologicznych. W przypadku kształtu owalnego, mylenie go z kulistym wynika z nieprawidłowego zrozumienia geometrii – owal jest bardziej wydłużony i różni się od klasycznego zaokrąglenia. W projektowaniu inżynieryjnym, błędy w interpretacji kształtów mogą prowadzić do niedoszacowania wytrzymałości elementów, co z kolei może skutkować awarią konstrukcji. Zrozumienie właściwej geometrii jest kluczowe dla zapewnienia trwałości i efektywności projektowanych komponentów.

Pytanie 11

Jakie czynności należy wykonać codziennie w celu konserwacji pistoletu natryskowego po zakończeniu pracy?

A. Smarowaniu uszczelnienia iglicy oraz sprężyn zaworów spustowego i powietrznego

B. Demontażu pistoletu i zanurzeniu jego elementów w rozcieńczalniku

C. Opróżnieniu z lakieru i przepłukaniu rozpuszczalnikiem pistoletu oraz zbiornika na lakier

D. Zanurzeniu całego pistoletu w pojemniku z rozcieńczalnikiem do momentu kolejnego użycia

Opróżnienie z lakieru i przepłukanie rozpuszczalnikiem pistoletu oraz zbiornika na lakier to kluczowe elementy codziennej konserwacji pistoletu natryskowego. Po zakończeniu pracy, ważne jest, aby usunąć wszelkie pozostałości farby, które mogą stwardnieć i zablokować mechanizm pistoletu. Przepłukanie rozpuszczalnikiem skutecznie oczyszcza układ, co zapobiega uszkodzeniom i wydłuża żywotność urządzenia. Zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, po opróżnieniu zbiornika na lakier, należy również przepłukać pistolet czystym rozpuszczalnikiem, co zapewni usunięcie resztek farby z dyszy i innych elementów. Przykładowo, użycie rozcieńczalnika akrylowego do oczyszczania pistoletu po malowaniu akrylami jest powszechnie zalecane, ponieważ skutecznie usuwa zanieczyszczenia bez ryzyka uszkodzenia urządzenia. Taki zabieg nie tylko poprawia wydajność pistoletu, ale także wpływa na jakość aplikowanych powłok, co jest niezbędne w profesjonalnym malowaniu.

Pytanie 12

Na podstawie danych zawartych w tabeli dobierz czas parzenia elementów z drewna dębowego o grubości 18 mm.

Gatunek	Grubość elementu w mm	Czas parzenia w min.
Sosna	5÷10	25÷30
	11÷15	40÷50
	16÷20	60÷75
	21÷25	90÷105
Jesion, dąb, buk	5÷10	30÷40
	11÷15	50÷60
	16÷20	75÷90
	21÷25	105÷120

A. 40-50 min

B. 75-90 min

C. 25-30 min

D. 60-70 min

Poprawna odpowiedź 75-90 minut jest zgodna z danymi zawartymi w tabeli, która określa czas parzenia dla różnych gatunków drewna w zależności od ich grubości. Dla dębu o grubości 18 mm, który mieści się w przedziale 16-20 mm, czas parzenia wynosi od 75 do 90 minut. W praktyce, stosowanie odpowiednich czasów parzenia jest kluczowe dla uzyskania odpowiednich właściwości drewna, takich jak jego elastyczność i odporność na pękanie. Dąb jest materiałem, który charakteryzuje się dużą gęstością, co sprawia, że wymaga dłuższego czasu obróbki w porównaniu do innych rodzajów drewna. Przestrzeganie zaleceń dotyczących parzenia ma fundamentalne znaczenie w procesie produkcji mebli oraz innych wyrobów drewnianych, gdzie niezbędne jest uzyskanie optymalnych właściwości materiału. W branży meblarskiej i stolarskiej stosuje się wiele standardów dotyczących obróbki drewna, takich jak normy ISO, które również zwracają uwagę na kwestie związane z obróbką drewna twardego. Dokładne przestrzeganie tych norm wpływa na jakość finalnego produktu oraz jego trwałość.

Pytanie 13

Przed przystąpieniem do montażu elementów krzeseł należy zweryfikować wymiary czopów przy użyciu

A. śruby mikrometrycznej

B. suwmiarki

C. miary stolarskiej

D. sprawdzianu granicznego

Miara stolarska, suwmiarka i śruba mikrometryczna to narzędzia pomiarowe, które są powszechnie wykorzystywane w różnych dziedzinach rzemiosła i przemysłu, jednak w kontekście sprawdzania wymiarów czopów przed montażem elementów krzeseł nie są one najbardziej odpowiednie. Miara stolarska, choć funkcjonalna, umożliwia jedynie pomiary w przybliżeniu, a jej dokładność może być niewystarczająca w przypadku komponentów wymagających precyzyjnego dopasowania. Użycie miary stolarskiej może prowadzić do błędów pomiarowych, które w efekcie mogą wpłynąć na stabilność i bezpieczeństwo konstrukcji. Z kolei suwmiarka, choć bardziej precyzyjna, wciąż nie jest narzędziem dedykowanym do sprawdzania zgodności wymiarów z tolerancjami określonymi w dokumentacji technicznej. Jej zastosowanie w sytuacji, gdy kluczowe jest potwierdzenie, że elementy mieszczą się w ramach tolerancji granicznych, może prowadzić do nieprawidłowych decyzji o jakości wyrobów. Śruba mikrometryczna, mimo że zapewnia wysoką precyzję, jest narzędziem bardziej stosowanym w pomiarach bardziej skomplikowanych detali, a niekoniecznie w bezpośrednim badaniu czopów. Ponadto, stosowanie tych narzędzi może skłonić do mylenia kryteriów jakości, gdzie jakość wykonania i zgodność wymiarowa są kluczowe. Właściwe podejście do pomiarów wymaga zastosowania odpowiednich narzędzi, które uwzględniają standardy branżowe, aby zapewnić efektywną kontrolę jakości.

Pytanie 14

Użycie w pilarce klina rozdzielczego o grubości większej niż rzaz piły może prowadzić do

A. zaciśnięcia tarczy piły

B. zablokowania materiału w pilarce

C. uszkodzenia zespołu napędowego

D. zwiększonej wibracji obrabianego materiału

Zastosowanie klina rozdzielczego o większej grubości niż rzaz piły może prowadzić do zablokowania materiału w pilarce. Klina rozdzielczego używa się do kontroli kierunku łamania cięcia i zapobiegania zacięciu materiału. Grubszy klin ma tendencję do bardziej agresywnego rozdzielania materiału, co może spowodować nadmierne naprężenia i nieprawidłowe ustawienie, a w efekcie blokadę. Przykładem może być cięcie twardego drewna, gdzie użycie zbyt grubego klina może spowodować, że materiał nie będzie mógł swobodnie się przesuwać w kierunku cięcia. W praktyce, zaleca się dobieranie klina zgodnie z grubością rzazu piły oraz specyfiką obrabianego materiału, aby zachować optymalną wydajność i bezpieczeństwo pracy. Warto również pamiętać o regularnym serwisowaniu narzędzi oraz przestrzeganiu instrukcji producenta, co przyczynia się do zwiększenia efektywności i bezpieczeństwa pracy.

Pytanie 15

Jaką temperaturę ma woda w basenach warzelnianych podczas uplastyczniania drewna w procesie produkcji sklejki latem?

A. 25–39oC

B. 81–85oC

C. 40–65oC

D. 71–80oC

Odpowiedzi 25–39oC, 71–80oC i 81–85oC są nieprawidłowe, ponieważ nie odpowiadają rzeczywistym warunkom panującym w procesie uplastyczniania drewna. Temperatura 25–39oC jest zbyt niska, aby skutecznie uplastycznić drewno. W tym zakresie nie dochodzi do odpowiedniego rozluźnienia struktury komórkowej drewna, co uniemożliwia prawidłowe formowanie i klejenie sklejki. Użytkownicy mogą myśleć, że niższe temperatury będą wystarczające dla elastyczności drewna, jednak rzeczywistość pokazuje, że drewno wymaga wyższych temperatur, aby uzyskać pożądaną plastyczność. Z kolei temperatury 71–80oC i 81–85oC przekraczają optymalne wartości, co może prowadzić do uszkodzenia drewna, takie jak degradacja ligniny i hemicelulozy, a także do nieodwracalnych zmian w strukturze komórkowej. W takich warunkach drewno może stać się kruche, co negatywnie wpływa na jakość sklejki. Przemysł sklejka stawia na jakość i trwałość, dlatego kluczowe jest, aby proces uplastyczniania odbywał się w kontrolowanej temperaturze, zgodnej z najlepszymi praktykami i standardami branżowymi. W przypadku produkcji sklejki, zrozumienie znaczenia odpowiednich temperatur jest niezbędne dla uzyskania wysokiej jakości produktu końcowego, co w dłuższej perspektywie wpływa na satysfakcję klientów oraz efektywność produkcji.

Pytanie 16

Do której grupy wad drewna należy zaliczyć pokazaną na rysunku wadę?

A. Wad kształtu.

B. Sęków.

C. Wad budowy.

D. Pęknięć.

Wybór "sęków" nie jest właściwy, bo sęki to naturalne defekty drewna, które powstają tam, gdzie gałęzie odrastają z pnia. Sęki mogą trochę wpływać na wygląd drewna, ale nie mają nic wspólnego z pęknięciami, które są wynikiem konkretnych procesów fizycznych. Często się je myli, co prowadzi do błędnych wniosków o jakości drewna. Odpowiedź "wad kształtu" też nie pasuje do tej sytuacji, bo wady kształtu odnoszą się do deformacji drewna, które mogą być skutkiem złej obróbki albo złych warunków zewnętrznych, a nie bezpośrednich uszkodzeń. Jeśli chodzi o wady budowy, to są związane z wewnętrzną strukturą drewna, jak na przykład źle ułożone włókna, co również nie ma związku z tymi widocznymi pęknięciami. Takie błędne odpowiedzi mogą wynikać z niezrozumienia różnic między różnymi rodzajami wad drewna. Ważne jest, by analizować właściwości drewna i podejmować decyzje na podstawie jego stanu technicznego, co jest naprawdę istotne w budownictwie i stolarce. Warto poczytać trochę fachowej literatury oraz poznać standardy, które pomogą w lepszym klasyfikowaniu wad drewna i ich wpływu na końcowy produkt.

Pytanie 17

Po zakończeniu pracy należy oczyścić świdry, a następnie

A. przetrzeć wilgotną ściereczką

B. zanurzyć w wodzie

C. zanurzyć w rozpuszczalniku

D. przetrzeć ściereczką nasączoną olejem

Przetrwanie świdrów naoliwioną ściereczką po zakończeniu pracy jest kluczowym elementem konserwacji narzędzi. Odpowiednie czyszczenie i nawilżenie elementów roboczych pozwala na usunięcie resztek materiałów obróbczych oraz zanieczyszczeń, co przyczynia się do przedłużenia żywotności narzędzi. Stosowanie naoliwionej ściereczki ma na celu nie tylko oczyszczenie, ale również nałożenie cienkiej warstwy oleju, który tworzy ochronną powłokę, zapobiegając korozji i utlenianiu się metalu. W praktyce, stosowanie oleju do konserwacji narzędzi jest zgodne z zaleceniami producentów, którzy podkreślają znaczenie regularnego czyszczenia i smarowania. Warto również pamiętać, że odpowiednia konserwacja narzędzi wpływa na jakość pracy, precyzję obróbki oraz bezpieczeństwo użytkownika. Regularne utrzymanie świdrów w dobrym stanie to również sposób na oszczędności, ponieważ zmniejsza ryzyko uszkodzeń i konieczności kosztownej wymiany sprzętu.

Pytanie 18

Pokazany na rysunku przyrząd służy do

A. ustawienia kąta piłowania.

B. ustawiania kąta frezowania.

C. trasowania krzywoliniowego.

D. trasowania linii pod kątem.

Ta odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ przyrząd przedstawiony na zdjęciu to kątownik z ruchomym ramieniem, który jest niezastąpionym narzędziem w procesie trasowania linii pod kątem. Kątowniki tego typu są powszechnie używane w stolarce oraz przy obróbce metalu, gdzie precyzyjne ustawienie kąta jest kluczowe dla jakości wykonanej pracy. Przykładowo, w stolarce meblowej, przyrząd ten pozwala na dokładne trasowanie linii, które są niezbędne do cięcia elementów pod odpowiednimi kątami, co wpływa na estetykę i funkcjonalność gotowego produktu. W branży budowlanej, używa się go do precyzyjnego wyznaczania kątów w konstrukcjach drewnianych i metalowych. Używanie takiego narzędzia zgodnie z normami branżowymi zwiększa bezpieczeństwo i efektywność pracy, a także minimalizuje ryzyko błędów, które mogłyby prowadzić do kosztownych poprawek. Dobrą praktyką jest zawsze upewnić się, że kątownik jest w odpowiedniej pozycji przed przystąpieniem do trasowania.

Pytanie 19

Aby wykonać gniazdo na zamek wpuszczany w ramie drzwiowej, należy zastosować

A. dłutarkę

B. wiertarkę

C. pilarkę

D. strug

Wybór narzędzi do robienia gniazda na zamek wpuszczany w ramiaku drzwiowym jest bardzo ważny, żeby cała konstrukcja była jakościowa i trwała. Używanie wiertarki, mimo że jest popularne, nie jest najlepszym pomysłem do wycinania wgłębień w drewnie. Wiertarka, zaprojektowana głównie do wiercenia otworów, nie daje tyle kontroli nad kształtem i głębokością wycięcia, przez co można zrobić nieprecyzyjne gniazda i mieć potem kłopoty z montażem zamka. Pilarka też, mimo że pozwala cięcie drewna, nie potrafi robić dokładnych wgłębień, więc może zniszczyć materiał wokół zamka. Strugarka, chociaż jest przydatna do wygładzania drewnianych powierzchni, też nie nadaje się do precyzyjnego wycinania wgłębień, co czyni ją mało pomocną w tej sytuacji. Narzędzia, które nie są do tego przystosowane, mogą sprawić, że praca będzie mniej efektywna i montaż niepoprawny, co wpłynie na jakość wykonania. Dlatego warto przy wyborze narzędzi myśleć o ich funkcjonalności i przeznaczeniu oraz korzystać z dobrych praktyk w branży, żeby osiągnąć dobrą jakość i trwałość w pracy z drewnem.

Pytanie 20

Jakie narzędzie wykorzystuje się do strugania dłuższych kawałków drewna?

A. Gładzik

B. Zdzierak

C. Spust stolarski

D. Równiak

Wybór innych narzędzi zamiast spustu stolarskiego może prowadzić do nieefektywnej obróbki drewna. Równiak, na przykład, jest narzędziem przeznaczonym bardziej do wyrównywania powierzchni i nie jest optymalne do strugania długich elementów, ponieważ jego krótka konstrukcja ogranicza efektywność na większych odcinkach drewna. Użytkownicy mogą mylić równiak z narzędziem odpowiednim do dłuższych powierzchni, co prowadzi do zaniżonej jakości obróbki. Co więcej, gładzik, który jest narzędziem stosowanym do wykańczania powierzchni, również nie jest przeznaczony do strugania długich elementów. Jego mniejszy rozmiar sprawia, że nie jest w stanie efektywnie usunąć materiału z dłuższych desek. Zdzierak, z kolei, jest narzędziem wykorzystywanym przede wszystkim do usuwania dużych ilości materiału, jednak jego użycie na długich elementach może prowadzić do nieregularności w obrabianej powierzchni. Użytkownicy mogą popełniać błąd, myśląc, że każde narzędzie strugarskie jest uniwersalne, a tymczasem każde z nich ma swoje specyficzne zastosowanie, które powinno być dostosowane do indywidualnych potrzeb obróbczych. Kluczowe jest zrozumienie, że wybór właściwego narzędzia ma bezpośredni wpływ na jakość i precyzję wykonania, co jest podstawą dobrych praktyk stolarskich.

Pytanie 21

Dla którego stylu w meblarstwie są charakterystyczne meble przedstawione na rysunku?

A. Rokoko.

B. Baroku.

C. Klasycyzmu.

D. Renesansu.

Odpowiedź "Renesansu" jest prawidłowa, ponieważ meble przedstawione na rysunku odzwierciedlają cechy charakterystyczne dla tego stylu, który rozwijał się w Europie od XIV do XVII wieku. W meblarstwie renesansowym szczególną uwagę zwraca się na solidne konstrukcje, często z użyciem drewna dębowego, które zapewnia trwałość i elegancję. Meble były bogato zdobione, co przejawiało się w rzeźbieniach na oparciach krzeseł czy zdobieniach szaf, które nawiązywały do klasycznych motywów. Symetria, harmonijne proporcje oraz inspiracje architekturą antyczną to kolejne cechy, które można zaobserwować w meblach renesansowych. Stosowanie takich technik jak intarsja czy kunsztowne okucia metalowe również podkreślało rzemieślniczy warsztat wytwórców. W kontekście praktycznym, zrozumienie stylu renesansu jest niezbędne dla projektantów wnętrz oraz stolarzy, którzy chcą tworzyć meble nawiązujące do tej epoki, zwracając uwagę na detale oraz jakość materiałów.

Pytanie 22

Meble rozkładane są przygotowywane do transportu

A. w sztaple

B. w zwoje

C. w pakiety

D. na palety

Pakowanie mebli demontowanych w zwoje, na palety czy w sztaple może wydawać się atrakcyjną alternatywą, jednak każda z tych metod wiąże się z pewnymi istotnymi ograniczeniami i ryzykiem. Zwoje są stosunkowo mało praktyczne w kontekście transportu mebli, ponieważ nie zapewniają odpowiedniej ochrony przed uszkodzeniami i nie są w stanie skutecznie utrzymać stabilności elementów w trakcie transportu. Z kolei pakowanie na palety, mimo że popularne w transporcie innych towarów, nie zawsze jest optymalne dla mebli, które mogą być zbyt duże lub nieliczne, co prowadzi do marnotrawienia przestrzeni. Dodatkowo, palety są przystosowane do transportu produktów w opakowaniach zbiorczych, a nie pojedynczych, co może prowadzić do ich nieodpowiedniego zabezpieczenia. Sztaplowanie mebli może skutkować ich uszkodzeniem, szczególnie w przypadku elementów o delikatnej konstrukcji, ponieważ ciężar górnych elementów może prowadzić do deformacji lub zarysowań. Takie podejścia mogą wynikać z błędnej interpretacji zasad logistyki i ochrony towarów, gdzie kluczowa jest nie tylko efektywność pakowania, ale przede wszystkim bezpieczeństwo i ochrona transportowanych produktów. Niezastosowanie się do najlepszych praktyk w pakowaniu mebli może prowadzić do wysokich kosztów związanych z reklamacjami oraz uszkodzeniami, co jest sprzeczne z oczekiwaniami klientów.

Pytanie 23

Jakie jest zadanie brzegowania płyt wykonanych z tworzyw drzewnych?

A. określenie ilości formatek

B. wyrównanie wąskiej powierzchni arkusza

C. ustalenie sekwencji rozkroju

D. ulepszenie procesu rozkroju

Brzegowanie płyt z tworzyw drzewnych, czyli proces wyrównywania ich wąskiej powierzchni, ma kluczowe znaczenie dla uzyskania wysokiej jakości końcowego produktu. Wyrównanie to zapewnia estetyczny wygląd oraz umożliwia dokładne dopasowanie do innych elementów konstrukcyjnych. W praktyce, brzegowanie wpływa na łatwość montażu i poprawność wymiarową detali, co jest szczególnie istotne w meblarstwie oraz w produkcji elementów dekoracyjnych. Przykładowo, w przypadku produkcji mebli, dobrze wyrównane krawędzie pozwalają na precyzyjne łączenie różnych części, a także na lepszą obróbkę powierzchni, co przekłada się na trwałość i estetykę wyrobu. Standardy branżowe, takie jak normy PN-EN dotyczące jakości wyrobów drewnopochodnych, potwierdzają, że brzegowanie jest istotnym etapem zapewniającym zgodność z wymaganiami jakościowymi oraz funkcjonalnymi.

Pytanie 24

Komoda z epoki baroku, mająca wysoki połysk, posiada uszkodzoną powłokę ochronną. Jakie środki można zastosować do jej renowacji?

A. Lakier

B. Politurę

C. Wosk

D. Olej

Politura jest idealnym środkiem do odnawiania zabytkowych mebli wykończonych na wysoki połysk, w tym barokowych komód. Jest to substancja, która nie tylko przywraca blask, ale także zabezpiecza powierzchnię przed dalszymi uszkodzeniami. Politura, w porównaniu do innych środków, takich jak lakier czy olej, ma zdolność do wnikania w strukturę drewna, co sprawia, że jest szczególnie skuteczna w przypadku zabytkowych mebli, które mogą wymagać delikatnego podejścia. Jej aplikacja jest stosunkowo prosta: należy nałożyć ją na czystą, suchą szmatkę i równomiernie wetrzeć w powierzchnię mebla. Ważne jest, aby używać politury wysokiej jakości, zgodnej z normami konserwatorskimi, aby uniknąć uszkodzenia oryginalnej powłoki. Przykładami zastosowania politury są prace konserwatorskie w muzeach oraz renowacje mebli w domach prywatnych, gdzie zachowanie oryginalnego wyglądu jest kluczowe. Dodatkowo, politura może być stosowana w regularnej pielęgnacji mebli, co pozwala na ich długotrwałe zachowanie i estetyczny wygląd.

Pytanie 25

Nominalny wymiar długości płyt wynosi 900 ±2 mm. Po wykonaniu płyt dokonano kontroli wymiarów. Płyty podzielono na cztery grupy. Która grupa płyt nie spełnia wymagań dotyczących długości?

Grupa płyt:	A	B	C	D
Długość płyty w mm	896	898	900	902
Liczba sztuk	10	34	37	19

A. A.

B. C.

C. B.

D. D.

Wybór odpowiedzi, która nie identyfikuje grupy A jako niezgodnej z wymaganiami, wskazuje na możliwe nieporozumienia dotyczące definicji dopuszczalnych tolerancji wymiarowych. W przypadku, gdy płyty mają nominalny wymiar 900 mm z tolerancją ±2 mm, istotne jest zrozumienie, że oznacza to, że każdy wymiar, który leży poza zakresem 898 mm do 902 mm, jest niewłaściwy. Odpowiedzi, które wskazują na inne grupy, mogą wynikać z błędnej interpretacji norm dotyczących tolerancji lub pomyłek w odczytywaniu wymiarów. Często występuje także mylne przeświadczenie, że niewielkie odchylenia od nominalnych wartości są akceptowalne, co w rzeczywistości nie jest zgodne z praktyką inżynieryjną. Zrozumienie precyzyjnych wymagań dotyczących tolerancji wymiarowych jest kluczowe, ponieważ błędy w tej dziedzinie mogą prowadzić do kosztownych poprawek, a nawet do awarii całych systemów. W branży inżynieryjnej i budowlanej, standardy jakości, takie jak ISO 9001, kładą duży nacisk na systemy zarządzania jakością, które obejmują kontrolę wymiarów, a ich niedostateczne przestrzeganie może skutkować poważnymi konsekwencjami. Dlatego tak ważne jest, aby każde odchylenie od określonych wymiarów było dokładnie analizowane i korygowane, aby zapewnić bezpieczeństwo i efektywność procesów produkcyjnych.

Pytanie 26

Dłuto przedstawione na rysunku stosuje się do osadzenia zawiasów

A. czopowych rozłącznych.

B. puszkowych.

C. kołkowych.

D. nakładanych.

Wybór niepoprawnej odpowiedzi może wynikać z kilku nieporozumień dotyczących zastosowania narzędzi w stolarstwie. Odpowiedzi takie jak puszkowe, nakładane czy kołkowe zawiasy różnią się zasadniczo od czopowych rozłącznych, co wpływa na sposób ich montażu oraz narzędzia, które powinny być używane w tym procesie. Zawiasy puszkowe, na przykład, wymagają zupełnie innych technik montażowych i narzędzi, takich jak wiertła o specyficznych średnicach, podczas gdy zawiasy nakładane są często używane do montażu na krawędziach powierzchni, co również nie wymaga dłuta do wycinania gniazd. Z kolei zawiasy kołkowe opierają się na osadzaniu kołków, co wymaga innego podejścia, także w zakresie wyboru narzędzi. Warto również zaznaczyć, że każdy z tych typów zawiasów ma swoje unikalne zastosowania, które wymagają odpowiednich narzędzi i technik montażowych. Często mylące jest również zrozumienie, że każde dłuto nadaje się do każdego typu zawiasu, co jest błędnym założeniem. Efektywne i precyzyjne osadzenie zawiasów jest kluczowe dla zapewnienia ich trwałości oraz funkcjonalności, dlatego tak ważne jest stosowanie właściwych narzędzi, takich jak dłuto czopowe rozłączne, które zostało zaprojektowane z myślą o tym specyficznym celu.

Pytanie 27

W której z wymienionych metod suszenia drewno jest umieszczane pomiędzy elektrodami zmiennego pola elektrycznego?

A. Promiennikowej

B. Konwekcyjnej

C. Stykowej

D. Pojemnościowej

Metoda pojemnościowa suszenia drewna polega na umieszczaniu materiału między elektrodami generującymi szybkozmienne pole elektryczne, co pozwala na efektywne usuwanie wilgoci z wnętrza drewna. Proces ten wykorzystuje zjawisko dielektryczne, gdzie cząsteczki wody w drewnie stają się dipolami elektrycznymi i poruszają się w odpowiedzi na pole elektryczne. W praktyce, ta metoda jest szczególnie cenna w przemysłach, gdzie szybkość suszenia jest kluczowa, na przykład w produkcji mebli, stolarki budowlanej czy wytwarzaniu paneli drewnianych. Dzięki zastosowaniu tej technologii możliwe jest osiągnięcie niższej wilgotności drewna w krótszym czasie, co przekłada się na zmniejszenie ryzyka odkształceń i innych wad, które mogą powstać w wyniku nieodpowiedniego suszenia. Warto również zauważyć, że metoda ta jest zgodna z nowoczesnymi standardami zrównoważonego rozwoju, ponieważ pozwala na oszczędność energii i ograniczenie emisji CO2, co jest coraz bardziej cenione w branży.

Pytanie 28

Który z wymienionych materiałów jest najczęściej używany do produkcji sklejki?

A. Brzoza

B. Sosna

C. Cedr

D. Dąb

Sosna, choć jest popularnym materiałem w przemyśle drzewnym, nie jest najczęściej wybierana do produkcji sklejki. Drewno sosnowe jest miękkie i ma mniej jednolitą strukturę, co może wpływać na stabilność sklejki. W przypadku dębu, choć jest to wyjątkowo trwałe drewno, jego zastosowanie do produkcji sklejki jest ograniczone ze względu na wysoką cenę i ciężar. Sklejka dębowa mogłaby być używana w specjalistycznych zastosowaniach, ale nie jest powszechnym wyborem ze względu na koszty. Cedr natomiast, choć odporny na wilgoć i insekty, nie jest powszechnie używany do sklejki, ponieważ jego właściwości mechaniczne nie zawsze spełniają wymagania konstrukcyjne sklejki. Często wybierany jest do produkcji materiałów wymagających odporności na warunki atmosferyczne, jak np. panele zewnętrzne. Wybór materiału na sklejkę zawsze zależy od specyficznych potrzeb projektu, ale brzoza dzięki swoim właściwościom mechanicznym i estetycznym pozostaje najpopularniejszym wyborem.

Pytanie 29

Jaką metodę należy wykorzystać do renowacji uszkodzonego zdobienia mebla przy użyciu wklęsłych lub wypukłych form rzeźbiarskich?

A. Fladrowanie

B. Intarsję

C. Snycerkę

D. Inkrustację

Intarsja to technika zdobienia powierzchni mebli, która polega na wklejaniu w drewno elementów z innych materiałów, takich jak różne gatunki drewna, kość słoniowa czy metal. Choć intarsja jest piękną metodą dekoracyjną, nie jest odpowiednia do naprawy uszkodzonych rzeźbiarskich form, ponieważ nie przywraca oryginalnych kształtów ani detali. Fladrowanie, z drugiej strony, to technika polegająca na nakładaniu cienkich warstw drewna lub forniru w celu odtworzenia powierzchni, ale nie jest to metoda rzeźbiarska i nie nadaje się do rekonstrukcji wypukłych lub wklęsłych zdobień. Inkrustacja dotyczy natomiast osadzania w drewnie elementów dekoracyjnych, co również nie jest skuteczną metodą naprawy uszkodzonych rzeźb. Użycie tych technik w kontekście rzeźbiarskich detali może prowadzić do błędnych interpretacji i nieodwracalnych zmian w oryginalnej formie mebla. Kluczowe znaczenie ma zrozumienie, że do naprawy rzeźbionych zdobień niezbędna jest technika, która umożliwia precyzyjne odwzorowanie kształtów, co w tym przypadku jest możliwe tylko dzięki snycerce. Wybierając niewłaściwą metodę, można nie tylko pogorszyć stan mebla, ale również zniweczyć jego historyczną wartość.

Pytanie 30

Jaki rodzaj kleju należy przed zastosowaniem namoczyć i podgrzać?

A. Wikol

B. Fenolowy

C. Kazeinowy

D. Glutynowy

Kleje kazeinowe, fenolowe oraz wikolowe różnią się znacznie od kleju glutynowego pod względem składu i metody aplikacji. Klej kazeinowy, bazujący na białkach mleka, jest gotowy do użycia po wymieszaniu z wodą, ale nie wymaga ani moczenia, ani podgrzewania. Jego właściwości klejące są aktywowane w wyniku kontaktu z wodą, a nie przez podgrzewanie, co czyni go mniej elastycznym w porównaniu do kleju glutynowego. Z kolei klej fenolowy, będący syntetycznym klejem termoutwardzalnym, jest stosowany głównie w zastosowaniach wymagających wysokiej odporności chemicznej i termicznej, ale również nie wymaga podgrzewania przed użyciem. Zastosowanie tego kleju koncentruje się na budownictwie i produkcji elementów kompozytowych. Natomiast wikol, czyli klej PVA, jest najczęściej stosowany w pracach rękodzielniczych i małych naprawach, również nie wymaga podgrzewania. Typowym błędem popełnianym przez osoby poszukujące informacji na temat klejów jest mylenie ich właściwości i zastosowań, co może prowadzić do nieefektywnego użycia materiałów. Ostatecznie, zrozumienie specyfiki każdego z tych klejów, ich przygotowania i zastosowań jest kluczowe dla uzyskania satysfakcjonujących efektów, a brak tej wiedzy może prowadzić do nieporozumień i niewłaściwych wyborów w procesie klejenia.

Pytanie 31

Przechowywanie wyrobów gotowych powinno odbywać się w pomieszczeniach z wentylacją, a zakres temperatur oraz wilgotności względnej powietrza w tych miejscach powinien wynosić odpowiednio

A. od 40 do 60°C, powyżej 60%

B. od 10 do 30°C, od 40 do 70%

C. poniżej 10°C, poniżej 60%

D. poniżej 10°C, powyżej 60%

Wybór odpowiedzi, które sugerują zbyt niską lub zbyt wysoką temperaturę oraz niewłaściwy zakres wilgotności, nie uwzględnia podstawowych zasad dotyczących przechowywania produktów. Odpowiedzi wskazujące na temperatury poniżej 10°C są problematyczne, ponieważ takie warunki mogą prowadzić do zamarzania niektórych produktów, szczególnie tych wrażliwych na niskie temperatury, jak np. niektóre rodzaje żywności. Z kolei temperatura powyżej 30°C zwiększa ryzyko degradacji produktów, a także sprzyja rozwojowi mikroorganizmów, co jest szczególnie niepożądane w przypadku produktów spożywczych i farmaceutycznych. Co więcej, wilgotność powyżej 70% może prowadzić do kondensacji wody i sprzyjać rozwojowi pleśni, a to z kolei może powodować straty materialne. Należy również zauważyć, że zbyt niska wilgotność, poniżej 40%, powoduje wysychanie produktów, co może być szkodliwe dla ich struktury, a w przypadku niektórych materiałów uczynić je kruchymi. W praktyce, utrzymanie odpowiednich parametrów klimatycznych w magazynach jest kluczowe dla zapewnienia długoterminowej jakości produktów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu magazynem i systemach zapewnienia jakości.

Pytanie 32

Podaj prawidłową sekwencję działań, które należy przeprowadzić, aby wymienić uszkodzoną tylną ścianę mebla zbudowanego ze sklejki?

A. Montaż, formatowanie, szlifowanie, dobór materiału, lakierowanie, demontaż

B. Montaż, dobór materiału, szlifowanie, formatowanie, lakierowanie, demontaż

C. Demontaż, dobór materiału, formatowanie, szlifowanie, lakierowanie, montaż

D. Demontaż, formatowanie, lakierowanie, dobór materiału, szlifowanie, montaż

Aby skutecznie wymienić uszkodzoną ścianę tylną mebla wykonanego ze sklejki, należy postępować zgodnie z ustaloną kolejnością czynności, która zapewnia efektywność i jakość wykonania. Proces zaczynamy od demontażu uszkodzonej części, co pozwala na dokładne zbadanie stanu pozostałych elementów mebla oraz przygotowanie miejsca do pracy. Kolejnym krokiem jest dobór materiału, czyli wybór odpowiedniej sklejki, która charakteryzuje się właściwymi parametrami, takimi jak grubość, faktura oraz kolor, co jest kluczowe dla estetyki i wytrzymałości mebla. Następnie przechodzimy do formatowania, które polega na przycięciu sklejki do wymaganego rozmiaru, co zapewnia idealne dopasowanie. Szlifowanie powierzchni ma na celu wygładzenie krawędzi oraz przygotowanie sklejki do dalszych prac, w tym lakierowania. Lakierowanie to istotny etap, który nie tylko poprawia wygląd, ale również zabezpiecza drewno przed uszkodzeniami. Ostatnim krokiem jest montaż nowej ściany, co kończy cały proces. Każdy z tych etapów jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie stolarki i renowacji mebli, co zapewnia trwałość i estetykę końcowego produktu.

Pytanie 33

Który sposób wykonania jest właściwy dla uzyskania krzywoliniowego kształtu elementów krzesła widocznego na rysunku?

A. Piłowanie elementów drewnianych na pilarce taśmowej.

B. Użycie naturalnie ukształtowanych przez naturę elementów.

C. Gięcie warstw drewna z równoczesnym klejeniem.

D. Gięcie łat drewnianych.

Wykorzystanie metod takich jak piłowanie elementów drewnianych na pilarce taśmowej czy gięcie łat drewnianych do uzyskania krzywoliniowych kształtów nie jest zalecane w kontekście produkcji mebli, takich jak krzesła. Piłowanie na pilarce taśmowej jest techniką, która sprawdza się w obróbce prostych kształtów, z reguły stosowanej do uzyskiwania standardowych form, a nie skomplikowanych krzywoliniowych elementów. Takie podejście może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania materiału oraz ograniczenia możliwości estetycznych produktu. Z kolei gięcie łat drewnianych, mimo że w pewnych sytuacjach może być stosowane, nie zapewnia dostatecznej wytrzymałości i stabilności, które są niezbędne w meblarstwie. W praktyce, elementy gięte w ten sposób mogą być podatne na uszkodzenia mechaniczne i odkształcenia. Użycie naturalnie ukształtowanych przez naturę elementów, choć może wydawać się atrakcyjne, ogranicza wybór materiałów i nie zawsze jest praktyczne. Tego rodzaju podejście nie zapewnia powtarzalności oraz jakości, które są kluczowe w produkcji seryjnej mebli. Przy projektowaniu krzeseł, istotne jest stosowanie rozwiązań, które są zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, a gięcie warstw drewna w połączeniu z klejeniem jest doskonałym przykładem nowoczesnej technologii, która łączy estetykę z funkcjonalnością.

Pytanie 34

Do połączenia elementów w sposób pokazany na rysunku należy użyć

A. pilarki uciosowej.

B. pilarki taśmowej.

C. narznicy i skrzynki uciosowej.

D. otwornicy i kątownika.

Pilarka uciosowa to narzędzie specjalistyczne, które umożliwia precyzyjne cięcie pod różnymi kątami, co jest kluczowe w przypadku połączeń narożnych elementów drewnianych, jak pokazano na zdjęciu. Dzięki zastosowaniu pilarki uciosowej można uzyskać czyste i dokładne cięcia, co zapewnia stabilność i estetykę łączeń. W praktyce, pilarki uciosowe są często wykorzystywane w stolarstwie oraz przy budowie mebli, gdzie wymagana jest wysoka jakość wykonania. Standardy branżowe, takie jak EN 14732, podkreślają znaczenie precyzyjnych narzędzi w procesie obróbki drewna. Warto również dodać, że pilarki uciosowe oferują możliwość ustawienia różnych kątów cięcia, co znacząco zwiększa ich wszechstronność w zastosowaniach budowlanych i wykończeniowych. W związku z tym, umiejętność posługiwania się tym narzędziem jest niezbędna dla każdego fachowca zajmującego się obróbką drewna.

Pytanie 35

W ramce przedstawiono kolejne czynności procesu technologicznego wykonania drzwi okleinowanych fornirem naturalnym. W polu oznaczonym ? należy wpisać

Piłowanie z naddatkiem elementu
?
Oklejnowanie szerokich płaszczyzn
Formatowanie
Oklejnowanie wąskich płaszczyzn
Szlifowanie
Wykończenie
Okuwanie
Kontrola techniczna

A. struganie grubościowe.

B. przygotowanie elementu.

C. struganie bazowe.

D. wykonanie formatek z okleiny.

Wybór błędnych odpowiedzi wskazuje na szereg nieporozumień dotyczących kolejności czynności w procesie technologicznym produkcji drzwi okleinowanych. Przygotowanie elementu to zbyt ogólna koncepcja, która nie odnosi się bezpośrednio do specyfiki etapu, w którym dokonujemy obróbki formatek z okleiny. Struganie grubościowe, mimo że jest to istotny proces w obróbce drewna, nie jest kolejnym krokiem w sekwencji po piłowaniu. To zadanie ma na celu uzyskanie odpowiednich grubości materiału, ale nie ma bezpośredniego związku z przygotowaniem formatek, które są niezbędne do dalszego etapu okleinowania. W kontekście technologii produkcji drzwi, struganie bazowe może być mylnie interpretowane jako kluczowy krok, jednak jego zastosowanie ściśle wiąże się z uzyskiwaniem gładkich powierzchni, a nie z formowaniem oklein. Powszechnym błędem jest myślenie, że wszystkie te czynności są wymienne lub mogą odbywać się w dowolnej kolejności. W rzeczywistości, każda z nich ma swoje miejsce i znaczenie w całym cyklu produkcyjnym. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że proces technologiczny wymaga nie tylko precyzyjnych działań, ale także znajomości ich właściwej sekwencji, co wpływa na jakość końcowego produktu.

Pytanie 36

Na dłutarce łańcuszkowej wykonuje się gniazda o przekroju

A. owalnym

B. prostokątnym

C. okrągłym

D. kwadratowym

Odpowiedzi oparte na okrągłym, prostokątnym czy kwadratowym przekroju nie uwzględniają specyfiki, jaką oferują gniazda owalne. Gniazda okrągłe mogą wydawać się odpowiednie, ale nie zapewniają one tej samej stabilności i równomierności sił, co gniazda owalne. Okrągłe gniazda mogą prowadzić do niepożądanych luzów i krzywizn w elementach, co wpływa na ich funkcjonalność. W przypadku gniazd prostokątnych i kwadratowych, ich zastosowanie jest ograniczone w kontekście obróbki elementów wymagających zaokrąglonych krawędzi, co negatywnie wpływa na ich wytrzymałość i estetykę. Typowym błędem jest myślenie o gniazdach prostokątnych jako o uniwersalnych rozwiązaniach, podczas gdy w praktyce nie są one w stanie dostarczyć takiej precyzji i jakości wykończenia, jak gniazda owalne. W wielu zastosowaniach przemysłowych, gdzie precyzja i estetyka mają kluczowe znaczenie, stosowanie niewłaściwego kształtu gniazda prowadzi do zwiększenia kosztów produkcji oraz obniżenia jakości finalnego produktu. Dlatego istotne jest, aby przy doborze odpowiednich narzędzi obróbczych kierować się standardami i najlepszymi praktykami branżowymi, które jednoznacznie wskazują na przewagę gniazd owalnych w określonych zastosowaniach.

Pytanie 37

Aby wyrównać krawędzie okleiny do łączenia jej na szerokość, wykorzystuje się

A. pilarkę formatową

B. strugarkę grubościową

C. formatyzarkę

D. gilotynę

Użycie pilarki formatowej do wyrównania krawędzi okleiny jest nieodpowiednim podejściem, ponieważ pilarki te są projektowane z myślą o cięciu materiałów na odpowiednie formaty, a nie o ich wyrównywaniu. Pilarka formatowa wykonuje cięcia wzdłużne i poprzeczne, co sprawia, że nie zapewnia odpowiedniego wykończenia krawędzi, które jest kluczowe w przypadku oklein. Kolejnym narzędziem, które nie znajduje zastosowania w tym kontekście, jest gilotyna. Gilotyny są używane głównie do cięcia papieru lub cienkich materiałów, a ich zastosowanie w obróbce drewna jest praktycznie nieistotne, jako że nie mają możliwości precyzyjnego wyrównania krawędzi drewna. Formatyzarka, mimo że jest narzędziem do cięcia, również nie nadaje się do wyrównania krawędzi okleiny. Jej głównym zadaniem jest formatowanie i cięcie, a nie obróbka krawędziowa. Powszechnym błędem w podejściu do obróbki drewna jest mylenie funkcji narzędzi. Warto zrozumieć, że każde narzędzie ma swoje specyficzne zastosowania i wybór niewłaściwego może prowadzić do niepożądanych efektów, takich jak nierówne krawędzie czy uszkodzenia materiału. Kluczowe jest, aby przed przystąpieniem do pracy z drewnem znać funkcje poszczególnych narzędzi i wybierać te, które najlepiej odpowiadają zadaniu, co jest zgodne z dobrymi praktykami w branży stolarskiej.

Pytanie 38

Aby usunąć zanieczyszczenia żywicą z tarników i pilników, należy je oczyścić przez nawilżenie brzeszczotu

A. ksylenem

B. acetonem

C. wodą

D. terpentyną

Terpentyna to naprawdę skuteczny rozpuszczalnik, który dobrze radzi sobie z usuwaniem zanieczyszczeń, jak żywice, z metalowych narzędzi, na przykład tarników i pilników. Warto ją używać do czyszczenia, bo ma świetne właściwości rozpuszczające, co pomaga w pozbywaniu się trudnych substancji. Jak to zrobić? Najlepiej nasączyć czystą szmatkę terpentyną i starannie przetrzeć narzędzie, co powinno zdjąć wszystkie brudy. Pamiętaj, żeby podczas pracy przestrzegać zasad BHP, czyli pracować w dobrze wentylowanym miejscu i zakładać rękawice, żeby nie mieć kontaktu z chemią. Co ciekawe, terpentyna nie zostawia resztek, co jest ważne dla kondycji narzędzi. Używa się jej często w stolarstwie czy pracach remontowych, a jej skuteczność potwierdzają praktyki inżynierskie. Moim zdaniem, to całkiem dobra opcja, jeśli chcesz, żeby Twoje narzędzia były w świetnej formie.

Pytanie 39

Wskaż właściwą kolejność użycia maszyn do wykonania ławki pokazanej na rysunku.

A. Pilarka tarczowa, strugarka wyrówniarka, szlifierka, frezarka.

B. Strugarka wyrówniarka, szlifierka, pilarka tarczowa, frezarka.

C. Strugarka wyrówniarka, pilarka tarczowa, szlifierka, frezarka.

D. Pilarka tarczowa, strugarka wyrówniarka, frezarka, szlifierka.

Każda z niepoprawnych odpowiedzi sugeruje mylne podejście do kolejności użycia maszyn, co może prowadzić do nieefektywności w procesie wytwarzania mebli. Na przykład, umieszczając strugarkę wyrówniarkę jako pierwszą, pomijamy kluczowy etap cięcia drewna na odpowiednie wymiary. Bez precyzyjnego przycięcia, strugarka nie będzie w stanie wygładzić materiału, który nie ma odpowiednich kształtów, co skutkuje nieadekwatnym przygotowaniem surowca. Również umieszczanie frezarki przed szlifierką może prowadzić do problemów związanych z jakością detali, gdyż niewygładzone powierzchnie mogą uniemożliwić precyzyjne wykonanie rowków czy zdobień. Takie podejście nie tylko wydłuża czas pracy, ale także zwiększa ryzyko uszkodzenia narzędzi, które nie są przystosowane do obróbki surowego materiału. W branży stolarskiej kluczowe jest przestrzeganie standardów jakości i technologii, które zakładają uporządkowaną i logiczną kolejność działań. Zrozumienie tych podstawowych zasad obróbki drewna jest niezbędne dla każdego, kto chce osiągnąć wysoką jakość i estetykę wykonanych produktów. Wnioskując, każdy błąd w tej kolejności nie tylko utrudnia proces produkcji, ale także może prowadzić do poważnych defektów w końcowym wyrobie.

Pytanie 40

Do szlifowania wstępnego drewna miękkiego należy użyć papieru ściernego oznaczonego symbolem

A. P 60

B. P 80

C. P 20

D. P 100

Wybór papieru ściernego z wyższym oznaczeniem, takim jak P 60, P 80 czy P 100, do szlifowania zgrubnego drewna miękkiego świadczy o nieporozumieniu związanym z właściwościami i zastosowaniem papierów ściernych. Papier o wysokiej ziarnistości, jak P 80 czy P 100, jest przeznaczony do bardziej precyzyjnych prac, gdzie istotne jest wygładzenie powierzchni oraz przygotowanie jej do dalszej obróbki, na przykład lakierowania lub malowania. Użycie takiego papieru na etapie szlifowania zgrubnego może prowadzić do nadmiernego czasu pracy oraz niezadowalających rezultatów, takich jak niedostateczne usunięcie materiału czy zbyt wolne postępy w obróbce. Zasadniczo, w przypadku drewna miękkiego, najpierw powinno się używać papieru o niskiej ziarnistości, aby skutecznie usunąć zarysowania i nierówności, a dopiero później przejść do szlifowania dokładniejszymi papierami. Brak zrozumienia hierarchii ziarnistości papierów ściernych może prowadzić do typowych błędów w procesie szlifowania, co w praktyce może skutkować pogorszeniem jakości obrabianego materiału oraz wydłużeniem czasu pracy. Warto także zwrócić uwagę na standardy branżowe, które jasno określają zasady doboru papieru ściernego w zależności od etapu obróbki oraz rodzaju materiału.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej

Grubość płyty mm	Sklejka w paczce o wysokości 80 cm	Sklejka w paczce o wysokości 40 cm
4	200	100
6,5	123	62
9	89	44
12	67	33
15	53	27
18	44	22
21	38	19
24	33	17
27	30	15
30	27	13
35	23	11

Grubość płyty mm	Sklejka w paczce o wysokości 80 cm	Sklejka w paczce o wysokości 40 cm
4	200	100
6,5	123	62
9	89	44
12	67	33
15	53	27
18	44	22
21	38	19
24	33	17
27	30	15
30	27	13
35	23	11

Grubość płyty mm	Sklejka w paczce o wysokości 80 cm	Sklejka w paczce o wysokości 40 cm
4	200	100
6,5	123	62
9	89	44
12	67	33
15	53	27
18	44	22
21	38	19
24	33	17
27	30	15
30	27	13
35	23	11